Σκέτη γκρίνια

Τετάρτη 22 Αυγούστου.Η ευρώπη δεν πρέπει να επιτρέπει στις ηπα να δρουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και με δικό μας κόστος. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε την αυτονομία της ευρώπης δημιουργώντας κανάλια πληρωμών ανεξάρτητα απ’ τις ηπα, δημιουργώντας το ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και ένα ανεξάρτητο σύστημα swift…

Αυτό δήλωσε χτες με άρθρο του στην γερμανική καθεστωτική Handelsblatt ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas. Το “swift” είναι κλειδί στην αμερικανική τακτική επιβολής κυρώσεων: είναι ένα ηλεκτρονικό σύστημα διακανονισμού (συμψηφισμού) των πληρωμών μέσω τραπεζών, με έδρα το βέλγιο. Ωστόσο, στο βαθμό που συμμετέχει, ελέγχεται (και) απ’ την αμερικανική κεντρική τράπεζα, με την έννοια της κατασκοπείας. Το 2012, για παράδειγμα, η fed κατέσχεσε ένα ποσό που πλήρωσε ένας δανός επιχειρηματίας σε γερμανική τράπεζα για να αγοράσει μια ποσότητα κουβανικών πούρων που ήταν «κάτω από κυρώσεις». Κι αν αυτή είναι μια ενδεικτική περίπτωση, πολύ περισσότερα καταλαβαίνει ο καθένας όταν πρόκειται για εμπόριο με «απαγορευμένες οντότητες», ιρανικές, κινεζικές, ρωσικές, νοτιοκορεάτικες, βορειοκορεάτικες, τουρκικές, κλπ.

Στα λόγια το Βερολίνο επιδιώκει τον περιορισμό της νομισματικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Ωστόσο αυτό το «άλλο swift» δεν φτιάχνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη, και δεν φτιάχνεται με λόγια του αέρα. Η Μόσχα έχει φτιάξει κάτι αντίστοιχο για τις τράπεζές της, και ενδεχομένως αυτό να έχει γίνει σε συνεργασία με το Πεκίνο. Η ε.ε. εξακολουθεί να ελπίζει ακόμα σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Ουάσιγκτον. Μόλις πριν λίγες βδομάδες ο Pompeo (υπ.εξ.) και ο Mnuchin (υπ.οικ.) έδειξαν την πόρτα σε μια ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία (των αντίστοιχων υπουργών από γερμανία, γαλλία και αγγλία και αξιωματούχους της ε.ε.), που ζήτησαν εξαίρεση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών βιομηχανιών απ’ τις κυρώσεις για δουλειές με το ιράν.

Όταν κι αν υπάρξουν χειροπιαστά αποτελέσματα σ’ αυτήν την καπιταλιστική «ανεξαρτητοποίηση» του project europe (ή της ευρωζώνης) απ’ τις ηπα, ο όποιος Haas δεν θα μιλάει με «πρέπει να»…

Ως τότε μπορεί να είναι σκληρός – στα λόγια…

Συρία

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Απ’ την στιγμή που ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι στο συριακό πεδίο μάχης (πάνω από 2 χρόνια τώρα) η επαρχία του Idlib έγινε η «αποθήκη» των αντικαθεστωτικών. Σε κάθε άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, όταν οι αντικαθεστωτικοί συμφωνούσαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, έμπαιναν σε λεωφορεία με τις οικογένειές τους και τα φορητά τους όπλα, προς Idlib μεριά.

Το να συγκεντρώνει το μπλοκ της Αστάνα τους αντικαθεστωτικούς, κατά χιλιάδες, στο Idlib δεν θα μπορούσε να σημαίνει ότι «θα τους σκοτώσει αργότερα» – ειδικά εφόσον είναι, πια, πολλές δεκάδες χιλιάδες. Εκείνο που αποδείχθηκε στην πράξη ήταν πως η συγκέντρωση / περιορισμός τους σ’ αυτή τη ζώνη ήταν ένα σχέδιο να παραδοθούν στον έλεγχο της Άγκυρας – αντί για το Ριάντ για το οποίο δούλευαν οι περισσότεροι.

Το σχέδιο δούλεψε μόνο εν μέρει. Σε μια πρώτη φάση, στον «εμφύλιο» που ξέσπασε μέσα στον θύλακα ανάμεσα στους χρηματοδοτούμενους απ’ το Ριάντ και τους χρηματοδοτούμενους απ’ την Άγκυρα / Κατάρ, νίκησαν οι πρώτοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιτραπεί (με την σιωπηρή συμφωνία της Δαμασκού) στον τουρκικό στρατό να δημιουργήσει, μέσω στρατιωτικών «παρατηρητηρίων / φυλακίων» μια «περίφραξη» στον θύλακα, για να μην μπορούν οι proxies του Ριάντ να επιτίθενται στην υπόλοιπη συριακή επικράτεια (και στις ρωσικές βάσεις που δεν είναι μακριά). Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί. (Μια ενδιάμεση τακτική, που ήταν ότι «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές, ρωσικής ή/και τουρκικής προέλευσης, «καθάριζαν» στελέχη των proxies του τοξικού μέσα στο θύλακα, δεν φαίνεται να έλυσε το θέμα…)

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, η κατάσταση έχει ως εξής. Α) Η Άγκυρα συνεχίζει να εμφανίζεται σαν αντίπαλος της Δαμασκού (το τρώει κανείς; εεεεε…) και σαν «φύλακας» όλων των σουνιτών αντικαθεστωτικών του Idlib. Β) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να “πείσει” τους τελευταίους (αλλά όχι αμελητέους αριθμητικά) proxies του Ριάντ να αλλάξουν αφεντικό. Γ) Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει ισχυρή στρατιωτική απειλή απ’ την Δαμασκό και την Μόσχα. Δ) Πράγμα που συμβαίνει με την συγκέντρωση στρατού και σποραδικούς, επιλεκτικούς βομβαρδισμούς.

Φαίνεται ένα δύσκολο «κόλπο» (απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα), τουλάχιστον για όσο καιρό το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) δεν παραιτούνται εντελώς απ’ το συριακό πεδίο μάχης. Και θα έχει αργή εξέλιξη.

Εν τω μεταξύ η ανοικοδόμηση έχει ξεκινήσει σε άλλα σημεία της ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends επικράτειας…

Ο Καβάφης στη μηχανή του κιμά

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Η μυθο-λογία της ελληνικής εξουσίας είναι τόσο φτωχή όσο η ίδια· αλλά ο Αλεξανδρινός δεν χρωστάει τίποτα! Ο ποιητής στην «Ιθάκη» του δεν αναφέρεται σε τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάθε αγράμματος ντενεκές, ό,τι πόστο κι αν έχει. Δεν αναφέρεται, εννοείται, στη «λύτρωση του ναυαγού» (των «μνημονίων» ή του πολιτικού προσοδισμού), ή κάτι παρόμοιο. Το αντίθετο: Απ’ την αρχή, για όποιον έχει στοιχειώδη νοημοσύνη και αντίληψη, ξεκαθαρίζει το αντίθετο:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ύστερα:

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Και μετά:

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η καθεστωτική βλακεία μας είναι τόσο μισητή ώστε με δυσκολία μπορούμε να ασχολούμαστε μαζί της. Ο Καβάφης όμως δεν της ανήκει! Ο εξοχότατος πρωθυπουργός ας πηγαίνει όπου στην ευχή (κομψή διατύπωση…) θέλει να παίξει τον ρόλο του. Το υπονοούμενο, όμως, ότι είναι σε θέση να ντουμπλάρει την «Ιθάκη» (και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, η «Οδύσσεια» σαν έπος έτσι κι αλλιώς δεν βολεύει για τίποτα – εκτός απ’ τους απόλυτα ηλίθιους), αυτό είναι πολιτιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Πέρα όλα τα υπόλοιπα, ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος απ’ την επαγγελματική κάστα του και όλους τους παρατρεχάμενους (δημαρχαίους, δημαγωγούς, αντ’ αυτού, συμπολιτευόμενους, αντιπολιτευόμενους, διαφημιστές, κλπ) κατάλαβε ή θα καταλάβει ποτέ

η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Να πούμε στις κυβερνοκουφάλες “κάτω τα ξερά σας”; Δεν χαμπαριάζουν…. Και είναι σκατοεποχή…)

Αντεθνική επέτειος

Τρίτη 21 Αυγούστου. Με το συμπάθειο, αλλά για σήμερα δεν αποφύγαμε τον πειρασμό του εορτασμού. Ένας «φόρος τιμής» λοιπόν, στον θρίαμβο του ντόπιου μικροαστισμού… Κατά σειρά:

Νικόλας Άσημος, «Βαρέθηκα»

Τρύπες, «Για την πατρίδα»

R.E.M., “It’s the end of the world”

Cranberries, “Zompie”

Ska-P, “Intifada”

Blackmail, “Showdown”

Make Believe, “Leave me alone”

(Εντάξει, δεν είπε το γκουβέρνο να παρτάρουμε κιόλας! Μια σεμνή τελετή είναι…)

 

 

 

What’s love got to do with it

Δευτέρα 20 Αυγούστου.

Tina. Όχι τα αρχικά του “there is no alternative”, του βρώμικου δόγματος των νεοφιλελεύθερων. Αλλά μια ντίβα της σόουλ, σε ένα κομμάτι που ίσως έχετε χορέψει. What’s love got to do with it – απ’ την Tina Turner φυσικά.

Καλή βδομάδα, και προσέξτε μην σας κάψει ο ήλιος του θεάματος της «εξόδου απ’ τα μνημόνια»…

 

 

Οι 4 διαβολοφύλακες

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Είναι κάποια ψύχωση ή μόνο κυβερνητική stand-up comedy προς τέρψην του κοινού; Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι στις ηπα κυβερνούν ψυχοπαθείς, αλλά κάνουν λάθος: είναι ο καπιταλισμός! Απ’ την άλλη ο καπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο. Οπότε τα στόματα που τον εκπροσωπούν μπορούν (επιτρέπεται;) να εκφράζουν και τις δικές τους, προσωπικές, διαταραχές.

Κάπως έτσι ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός αμερικάνος σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton το εκτόξευσε χτες:

… Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει τεκμηριωμένη ανησυχία της εθνικής ασφάλειας για κινεζική εμπλοκή, ιρανική εμπλοκή και βορειοκορεατική εμπλοκή, έτσι ώστε κάνουμε κινήσεις προσπαθώντας να τις εμποδίσουμε… Εννοούσε “εμπλοκή στις ενδιάμεσες εκλογές” (για γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων) προς το τέλος της χρονιάς.

Δεν είναι μόνο ο διαβολοπούτιν που τόχει χόμπυ να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις στις ηπα…Έχει γίνει μόδα. Σαν γύπες με νύχια γαμψά μαζεύονται πάνω απ’ τον κοκκινόσβερκο αμερικάνο ψηφοφόρο τα όρνια, και του κλέβουν το μυαλό (αν και όχι το σκαλπ, όχι ακόμα…) Και που να μπουν στο κλάμπ ο Erdogan, o Duterte, και ποιος ξέρει ποιος άλλος ακόμα! (Εμείς πάντως όχι! Είμαστε σκληρά αντι-εκλογικοί!)

Με πλήρη αδιαφορία για το τι γνώμη σχηματίζουν άλλοι, εκτός συνόρων, γι’ αυτά που λένε, οι αμερικάνοι καθεστωτικοί μαστορεύουν μια εικόνα γενικής πολιορκίας των ηπα: από μετανάστες, από καπάτσους εμπορικούς εταίρους, από διεθνείς αναθεωρητές, από αντάρτες συμμάχους, από ακριβούς αλλά άχρηστους proxies, από απείθαρχους διεθνείς οργανισμούς, από οικονομικούς αντιπάλους, από συνωμότες και ψεύτες κάθε είδους.

Στα άτομα αυτό λέγεται “μανία καταδίωξης”. Στα κράτη λέγεται “η ηγεμονία σε παρακμή”.

(Παρακαλούνται οι πιστοί σύμμαχοι και “σύντροφοι εν όπλοις” να μην σπρώχνονται στα συμβολαιογραφεία. Όταν και αν χρειαστεί να ανοίξει η διαθήκη του αφεντικού θα μάθουν αν τους έχει αφήσει κάτι τις…)

Το δντ ξέρει

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Ο ολλανδός Bob Traa, πρώτος «κομισάριος» του δντ για την ελληνική περίπτωση (απ’ τον Οκτώβρη του 2010 ως τον Σεπτέμβρη του 2013) δεν υπήρξε ο πιο αγαπητός άνθρωπος στην Αθήνα. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε; Όμως να που ο καθεστωτικός τεχνοκράτης κάτι έμαθε. Κάτι που το ξέρουμε πολύ καλά σαν (αυτόνομοι) εργάτες, ωστόσο έχει ενδιαφέρον ότι αυτός το διατυπώνει με την δική του, τεχνοκρατική γλώσσα.

Σε μια συνέντευξή του στην καθεστωτική «καθημερινή» που δημοσιεύτηκε χτες, του γίνεται η πιο κάτω ερώτηση και δίνει την απάντησή του:

Ερώτηση: Τα οργανωμένα συμφέροντα αποτελούσαν μεγάλο εμπόδιο στην εφαρμογή του προγράμματος;

Απάντηση: Κατά την γνώμη μου τα οργανωμένα συμφέροντα εμποδίζουν τις αλλαγές σε όλες τις χώρες και η Ελλάδα είναι μια φυσιολογική χώρα απ’ αυτήν την άποψη. Εντυπωσιάστηκα με την πρόοδο που σημειώθηκε στη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας στη διάρκεια της παραμονής μου στην Ελλάδα. Χρειάστηκε κουράγιο και αποφασιστικότητα και ιδιαιτέρως από μια κυβέρνηση προσκείμενη στην εργατική τάξη [σ.σ.: εννοεί προφανώς την διετία 2010 – 2011].

Έχω την αίσθηση ότι πολύ πιο αργή ήταν η μεταρρύθμιση στην αγορά προϊόντων, κάτι που θεωρώ μεγάλο πρόβλημα, επειδή οι δύο πλευρές της αγοράς, η εργασία και το κεφάλαιο, μεταρρυθμίζονται με διαφορετικό ρυθμό, κάτι που επηρεάζει την ισορροπία της εξουσίας στην οικονομία και επομένως την κατανομή του εισοδήματος, προσθέτοντας μια ακόμη δυσκολία στο ελληνικό πρόγραμμα.

Τελικά διαπίστωσα ότι το τίμημα αυτής της αντίστασης που προέβαλαν τα οργανωμένα συμφέροντα ήταν πως η Ελλάδα έκανε την προσαρμογή μειώνοντας το εισόδημα και όχι ενισχύοντας την παραγωγικότητα. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ υψηλό τίμημα.

Μια ψυχρή, επαγγελματική, τεχνοκρατική και περιεκτική περιγραφή του ταξικού ανταγωνισμού (για την ακρίβεια: της μονομερούς επίθεσης και νίκης των ντόπιων αφεντικών) αυτά τα 8 χρόνια!!! Ευχαριστούμε κύριε Traa, έτσι ακριβώς έγινε!!!

Έχουμε καταλάβει στο πετσί μας όλες τις λεπτομέρειες…

Κι εμείς ξέρουμε

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Ας αποκωδικοποιήσουμε την διαπίστωση του δντ-τεχνοκράτη: όταν «μεταρρυθμίζεται η αγορά εργασίας» (δηλαδή: υποτιμώνται μαζικά και οργανωμένα μεγάλα τμήματα της εργασίας, πρώτα δια νόμου και στη συνέχεια μέσω της μόνιμης πειρατείας των αφεντικών / μαύρης εργασίας) αλλά δεν «μεταρρυθμίζεται η αγορά εμπορευμάτων» (δηλαδή: δεν σπάνε τα οργανωμένα καρτέλ σε όλους τους τομείς), τότε οι τιμές των εμπορευμάτων (ακόμα και εκείνων για την απλή επιβίωση) μένουν σταθερές ή και ανεβαίνουν· ενόσω οι μισθοί (ξεκινώντας απ’ τον βασικό) γκρεμοτσακίζονται. Αυτό κάνει την «φτώχεια» ακόμα πιο έντονη.

Οι τρισκατάρατοι δανειστές (είναι απόλυτα βέβαιο) ζητούσαν απ’ την αρχή και τις δύο «μεταρρυθμίσεις». Μέχρις ενός χρονικού σημείου – μετά κατάλαβαν ότι δεν γίνεται… Όλες οι αντιστάσεις / αντιδράσεις, η «αντιμνημονιακή» ρητορική, αφορούσαν μόνο την υπεράσπιση των αφεντικών, ασχέτως μεγέθους. Ο τρόπος που το έκαναν ήταν απλός: πετώντας την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν απ’ την κύρια, την βασική πρακτική αντίθεση της ιστορικής περιόδου: κεφάλαιο εναντίον εργασίας!! Οι «μεταρρυθμίσεις» που έθιγαν τ’ αφεντικά ήταν που είτε δεν έγιναν καν, είτε απλά ψηφίστηκαν (για να μην εφαρμοστούν). Αντίθετα, η υποτίμηση της εργασίας (και όχι μόνο των μισθών) έγινε αμέσως, ακαριαία και στην εντέλεια. (Θα επανέλθουμε στη συνέχεια).

Κατά τον Traa αυτή η «μεταρρυθμιστική» ανισορροπία μετατοπίζει τους συσχετισμούς εξουσίας υπέρ του κεφάλαιου. Έχει δίκιο, αλλά μόνο σε δεύτερο χρόνο. Σε πρώτο χρόνο, το γεγονός ότι αποδείχθηκε πανεύκολο να υποτιμηθεί άγρια η εργασία στην ελλάδα («κι αυτό ήταν όλο» απ’ την άποψη της «θεραπείας»…) δείχνει πως εξ αρχής τα ντόπια αφεντικά είχαν το πάνω χέρι – χάρη στην βοήθεια όχι μόνο των φανερών αλλά κυρίως των «αφανών» λακέδων τους. Μέσα απ’ την διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά αυτό που πέτυχαν ήταν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την κυριαρχία τους.

Εργασία vs κεφάλαιο;

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Σαν αυτόνομοι εργάτες είμασταν (δυστυχώς…) οι μόνοι, ελάχιστες δεκάδες, που το φθινόπωρο που έπιανε δουλειά ο κύριος Traa στην Αθήνα ανοίξαμε δημόσια και καθαρά το ζήτημα / μέτωπο που ήταν νο 1 μέσα στην «κρίση»: με το project 30/900. Αν το είχαμε κρατήσει σαν εξυπνάδα μεταξύ μας ή το είχαμε κάνει (άντε μία) προκήρυξη, το εκ μέρους μας «σήκωμα του γαντιού» δίκαια θα είχε περάσει απαρατήρητο. Κάναμε το αντίθετο. Ξεπερνώντας ακόμα και τις δυνατότητές μας προπαγανδίσαμε και τεκμηριώσαμε το ζήτημα δημόσια, εντατικά, για περισσότερα από 3 χρόνια.

Απ’ αυτήν ακριβώς την δημόσια πολιτική / εργατική θέση (μόνο απ’ αυτήν και χάρη σ’ αυτήν) διαπιστώσαμε καθαρά ποιοι και πως στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο την εξουσία που είχαν ήδη τα αφεντικά αλλά και την ενίσχυσή της. Για τα αφεντικά τα ίδια αυτό ήταν αναμενόμενο, συνεπές με τα ταξικά τους συμφέροντα. Όλοι οι υπόλοιποι όμως (κι αναφερόμαστε στην κύρια μάζα του «αντιμνημονιακού», «αντιε.ε.», «αντιγερμανικού» και «ζήτω η δραχμή» εσμού) προδίδοντας ακόμα και τα δικά τους ταξικά συμφέροντα (αν ήταν μισθωτοί, και ήταν χιλιάδες τέτοιοι ανάμεσά τους) αυτοί ήταν που αποδείχθηκαν τα κύρια στηρίγματα, οι ιδανικοί μοχλοί για την ακόμα πιο σκληρή «μετατόπιση της εξουσίας υπέρ του κεφάλαιου». Εννοείται πως αυτός ο εσμός είχε και «πολιτικούς επικεφαλής», είτε κατάφεραν στη συνέχεια να εξαργυρώσουν την «καθοδήγηση» (συ.ριζ.α., βοθρολύματα) είτε όχι (άκρα αριστέρα και οι υπόλοιποι). Το κκε είναι ειδική περίπτωση: ναι, μεν, δεν υιοθέτησε την «αντιμνημονιακή» ρητορική, έκανε όμως κάτι άλλο, εξίσου χρήσιμο στο σύστημα: «συγκράτησε πειθαρχημένες» τις εργατικές του δυνάμεις, για να μην συμπεριφερθούν εργατικά – όπως έπρεπε. Η «γενική πολιτική» και «η συμμαχία με τους μικροαστούς» ισοπέδωσε τα εργατικά συμφέροντα και απ’ αυτή τη μεριά…

Ο καμβάς αυτής της «υποστήριξης απ’ τα κάτω» έχει αναδειχθεί επίσης, εκ μέρους μας: μικροαστισμός / πολιτικός προσοδισμός. Ωστόσο αυτοί είναι εχθροί της τάξης μας (όταν αυτή αποκτάει την συνείδησή της…) με τους οποίους δεν ξεμπερδεύεις απλά αποκαλύπτωντας και «καταγγέλοντάς» τους… Είναι συνέχεια παντού…

«Φτου ξελεφτερία»;

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Άσχετα απ’ τις δηλώσεις, τους επετειακούς ψετοαπολογισμούς , και τις συγκρατημένες ή όχι φανφάρες, η «έξοδος απ’ τα μνημόνια» (όσο μπορεί να την θεωρήσει κανείς τέτοια) είναι απλά επισφράγιση του γεγονότος ότι τα ντόπια αφεντικά, αφεντικά ενός καπιταλισμού έντασης εργασίας στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος, μαζί με τους κοινωνικούς τους συμμάχους, άντεξαν μια χαρά την απ’ έξω «πίεση» για λειτουργική αναδιάρθρωση τόσο του επιχειρηματικού τους μοντέλου όσο και του ενιαίου κόμματός τους (: του ελληνικού κράτους).

Όσο για εμάς σαν τάξη; Αυτά τα χρόνια ήταν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία συνειδητοποίησης. Υπονομεύτηκε, περιγελάστηκε, ποδοπατήθηκε απ’ τα πλήθη της “αγανάκτισης”… Χάθηκε.