Σάββατο 3 Μάρτη. Ως πρόσφατα η Ουάσιγκτον ακολουθούσε την “πολιτική της μίας κίνας”. Που σημαίνει ότι αναγνώριζε επίσημα ένα και μοναδικό κινεζικό κράτος (αυτό που έχει πρωτεύουσα το Πεκίνο). Υπάρχει όμως άλλο ένα: η πρώην “φορμόζα”, νυν “ταϊβάν”, εθνικιστική κίνα, καθώς στο νησί υποχώρησαν οι εθνικιστές του Kuomintang (υπό τον Chiang Kai-shek) μετά την ήττα τους στην ηπειρωτική κίνα απ’ το κομμουνιστικό κόμμα του Mao Zedong – αυτά έγιναν το 1949.
Από τότε το Πεκίνο θεωρεί μεν το νησί επικράτειά του, αλλά δεν έχει επιχειρήσει να το καταλάβει στρατιωτικά (για διάφορους λόγους). Απ’ την άλλη μεριά η Ουάσιγκτον, αν και έχει στηρίξει το νησιωτικό κράτος με διάφορους οικονομικούς τρόπους, απ’ το 1979 έπαψε να το αναγνωρίζει επίσημα, με σκοπό την βελτίωση των σχέσεων με το Πεκίνο. Αυτή είναι (ή ήταν) η αμερικανική «πολιτικής της μίας κίνας».
Υπό το ψόφιο κουνάβι και τους συντηρητικούς η αμερικανικη «γραμμή» αλλάζει σταδιακά – παρότι, ακόμα, δεν έχει γίνει το τελικό βήμα. Η τελευταία εξέλιξη είναι η έγκριση απ’ το κογκρέσσο, χτες, ενός νόμου «για τις ταξιδιωτικές σχέσεις» ηπα και ταϊβάν. Η απόφαση περιμένει τώρα την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού για να οριστικοποιηθεί. Κατά το Πεκίνο μια τέτοια απόφαση επιτρέπει επίσημες επισκέψεις αξιωματούχων της ταϊβάν στις ηπα – δηλαδή έμμεση μεν αλλά ουσιαστική αναγνώρισή τους.
Δεν είναι αυτό το «πρώτο βήμα» της τελευταίας χρονιάς – είναι, απλά, το πιο πρόσφατο. Το Πεκίνο απειλεί ότι η αναγνώριση του ταϊβανέζικου κράτους είναι αιτία πολέμου· αλλά (κατά την γνώμη μας) τέτοιες δηλώσεις είναι «παρακαταθήκη» και όχι «τοις μετρητοίς». Μπορούμε να συνεννοηθούμε, κι ας μην είμαστε ούτε ασιάτες ούτε αμερικάνοι: η Ουάσιγκτον ψάχνει και ψάχνεται στον δυτικό Ειρηνικό, στην θάλασσα της κίνας, και η ταϊβάν είναι «ενδιαφέρουσα περίπτωση» – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν η Ουάσιγκτον επιδιώξει να αποκτήσει στρατιωτικά πατήματα εκεί, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς «αναγνώριση του κράτους» – κι αυτό είναι το επίδικο.
Δεν θα κάνουμε πρόβλεψη· μόνο μια υπενθύμιση. Αν το αμερικανικό κράτος αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσα του συμμάχου ισραήλ χωρίς να υπάρχει προφανής “στενά εννοημένη” αναγκαιότητα για τέτοια ριζική αναθεώρηση της γραμμής των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα εκεί που τα δικά του συμφέροντα «καίνε» – και καίγονται…