Month: November 2017

Η πολυπλόκαμη σκοτώνει 3

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Αν τα ντόπια κυβερνοκαθάρματα (με την διακριτική αλλά σταθερή υποστήριξη ολόκληρου του ελληνικού καθεστώτος, όλου του πολιτικού φάσματος) “κάνουν τη δουλειά τους”, περισσεύει απεριόριστη ξεφτίλα για τους υποστηρικτές τους, τους οπαδούς τους, τα κομματικά μέλη τους, τους ψηφοφόρους τους. Για όλους αυτούς που τόλμησαν νωρίς το καλοκαίρι του 2011 να ονομάσουν το αγανακτισμένο καρναβάλι τους στο Σύνταγμα “πλατεία Ταχρίρ”…

Η μαζική και διακομματική κάθε είδους υποστηρίξη στους φασίστες “σέρβους αδελφούς” απ’ το 1992 ως το 1995 ώστε να πνίξουν στο αίμα τη βοσνία ήταν ένα ανεξίτηλο ελληνικό έγκλημα που δεν έχει τιμωρηθεί… Η υποστήριξη στους φασίστες της αιγύπτου και στη χούντα τους είναι ξανά το ίδιο εγκληματική. Όπως και η υποστήριξη στο Τελ Αβίβ και στους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του.

Όσοι, όμως, ταΐζουν την κόλαση δεν ξέρουν ότι αυτή είναι αχόρταγη…

“Εγγυήτριες δυνάμεις”

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Την ίδια μέρα που ο ψόφιος κοριός και ο πλυντηράς Αναστασιάδης καμάρωναν επειδή θεωρούν ότι έχουν βρει έναν συνεταίρο (τον Sisi) για να μοιραστούν υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που, προς το παρόν (ίσως και για πάντα) είναι ανύπαρκτα, βορειότερα γίνονταν πολύ σοβαρότερες συναντήσεις.

Χωρίς να έχει ανακοινωθεί από πριν (προφανώς για λόγους ασφαλείας) ο Άσαντ πήγε χτες στο Sochi για να τα πει με τον Πούτιν. Είναι η δεύτερη φορά που γίνεται τέτοιο ραντεβού «κορυφής»· η πρώτη ήταν το φθινόπωρο του 2015, όταν είχε ξεκινήσει η ρωσική επέμβαση στη συρία.

Δεν ήταν απλά μια επινίκεια συνάντηση. Στην μετα-isis φάση του πολέμου στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης, υπάρχουν πολλά και σημαντικά που πρέπει να συμφωνηθούν. Σε ότι αφορά το πολιτικό μέλλον της συρίας και του καθεστώτος Άσαντ είναι σαφές ότι οι 3 της Αστάνα, Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη, θα είναι κάτι σαν «εγγυήτριες δυνάμεις». Αλλά θα πρέπει να λύσουν τις μικρότερες και μεγαλύτερες εκκρεμότητες κατοχής εδάφους είτε από αντικαθεστωτικούς (και το Ριάντ) είτε απ’ τις ypg (και την Ουάσιγκτον). Υποθέτουμε, λοιπόν, οτι η χθεσινή συνάντηση Άσαντ – Πούτιν είναι η επίσημη έναρξη του επόμενου γύρου· χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε πόσο μακρυά θα πάει.

Στο ίδιο μέρος, στο Sochi, συναντήθηκαν χτες οι αρχικαραβανάδες Τεχεράνης, Μόσχας και Άγκυρας Mohammad Bagheri, Valery Gerasimov και Hulusi Akar. Ένα απ’ τα θέματα που οπωσδήποτε κουβέντιασαν είναι το μέλλον των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης”, με ιδιαίτερη έμφαση σ’ εκείνη του Idlib: εδώ η Άγκυρα έχει θέσει ζήτημα (στην Μόσχα) σε σχέση με τον γειτονικό ypg-κρατούμενο θύλακα της Afrin, όπου σταθμεύουν λίγοι ρώσοι καραβανάδες.

Αύριο, πάλι στο Sochi, θα γίνει η «συνάντηση κορυφής» των 3 της Αστάνα. Ο Ερντογάν έχει ήδη δηλώσει την ικανοποίησή του που η Τεχεράνη «δείχνει κατανόηση στις τουρκικές ευαισθησίες» σε ότι αφορά ορισμένα ζητήματα στη συρία: την «αντιπροσώπευση» κάποιων αντικαθεστωτικών οργανώσεων υποθέτουμε. Σε κάθε περίπτωση οι 3 της Αστάνα δεν θα πρέπει να έχουν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους στο να διαχειριστούν τα σχεδιά τους για την μελλοντική διάρθρωση ενός κάποιου συριακού κράτους. Δεν έχουν την πολυτέλεια μεταξύ τους εντάσεων…

Αύριο (και μεθαύριο) θα γίνει άλλη μια συνάντηση: στο Ριάντ. Οι ένοπλοι που ελέγχει ακόμα ο τοξικός πρίγκηπας και η κλίκα του θα μαζευτούν «στου αφεντικού» για να δουν πως και αν θα συνεχίσουν. Κυρίως τι θα κάνουν στην επερχόμενη 6η (αν δεν κάνουμε λάθος) συνάντηση στην Αστάνα.

Παρών θα είναι και ρώσος «ειδικός απεσταλμένος». Ωστόσο οι ασκήσεις γεωπολιτικής επιβίωσης του σαουδαραβικού καθεστώτος μετά την ήττα του isis (που τόσο στήριξε) μπλέκουν τις εξελίξεις. Και είναι πιθανό να γεννήσουν «νέα καθήκοντα» για τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις στη συρία.

(Πάνω: Πούτιν και Άσαντ αγκαλιά στην υποδοχή του δεύτερου στο Sochi: αδελφέ!!!

Κάτω: ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu δείχνει κάτι μάλλον σημαντικό σε Άσαντ και Πούτιν χτες στο Sochi.)

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Υπάρχουν πολλά ανοικτά μέτωπα στα οποία ο σαουδαραβικός πανικός / ιμπεριαλισμός μπορεί να ανάψει φωτιές ή να εντείνει τις ήδη αναμένες. Τα ονομάζουμε γρήγορα: λίβανος, παλαιστίνη, κατάρ, υεμένη, σιιτική μειονότητα μέσα στη σαουδαραβική επικράτεια.

Προκειμένου να εξακολουθήσει να είναι γεωπολιτικά χρήσιμη η σαουδαραβική χούντα “πουλάει λίβανο” στο Τελ Αβίβ και, επίσης, “πουλάει Παλαιστίνη” στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον. Το τελευταίο νταραβέρι βρίσκεται σε υπόγεια εξέλιξη με “συντονιστή” τον γαμπρό του ψόφιου κουναβιού.

Αλλά η Χαμάς “φίλησε χεράκι” ήδη στην Τεχεράνη. Και το να υιοθετήσει το ιρανικό καθεστώς το “παλαιστινιακό ζήτημα” ενόσω διάφορες χούντες της αραβικής χερσονήσου το “πουλάνε” στο Τελ ΑΒίβ, θα του δώσει πολλά credit στις αραβικές κοινωνίες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Άγκυρα.

Επιπλέον η Τεχεράνη δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Χεζμπ’ αλλάχ (στο βαθμό που αυτή θα χρειάζεται βοήθεια)· ούτε τους Huthis στην υεμένη· ούτε την Βαγδατη· ούτε, επίσης την Ντόχα (το ίδιο ισχύει, σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση, και για την Άγκυρα).

Συνεπώς οι 2 απ’ τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις στη συρία βρίσκονται μπροστά σε καινούργιες έντονες αντιθέσεις· που είναι κατευθείαν συνέπεια της νίκης τους στη συρία (και στο ιράκ). Την νίκη την εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό η Μόσχα· την αφορούν όμως οι παράγωγες καινούργιες πολώσεις;

Όχι με γραμμικό τρόπο. Ναι μεν ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ενδιαφέρεται για την ευρύτερη μέση Ανατολή· όχι, όμως, για να κάνει εκστρατείες αν δεν κινδυνεύει άμεσα. Συνεπώς εκτιμάμε ότι η Μόσχα θα προτιμήσει να κρατήσει μια θέση «στο πίσω κάθισμα» σε σχέση με την αναμέτρηση με την καινούργια «γραμμή άμυνας» (δηλαδή επίθεσης) του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ ΑΒίβ – Ριάντ. Αυτό θα της επιτρέπει να μεσολαβεί διπλωματικά, για την «αποκλιμάκωση της έντασης». Όμως δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή τον βαθμό, την διάρκεια και την γεωγραφία αυτής της έντασης· άρα και την υπομονή της «πίσω θέσης». Ας μην το ξεχνάμε: η Μόσχα αναγκάστηκε να συνδράμει τον Άσαντ μόλις τον Σεπτέμβρη του ’15, μετά από χρόνια πολέμου, όταν τον είδε να βουλιάζει εντελώς βάζοντας σε κίνδυνο την μικρή σχετικά ναυτική βάση της στην Tartus. Τι θα κάνει αν θεωρήσει ότι απειλούνται η μεγαλωμένη πια ναυτική βάση και η αεροπορική που εν τω μεταξύ απέκτησε απ’ τον Άσαντ;

Σ’ αυτό το ρευστό περιβάλλον (επιμένουμε: ενός δευτερεύοντος πεδίου του 4ου παγκόσμιου πολέμου) θα κριθεί και το μέλλον της χούντας του Σίσι· κανένας Τσίπρας, κανένας Κοτζιάς, κανένας Καμμένος και καμία ελληνοκυπριακή κυβέρνηση / πλυντήριο δεν πρόκειται να τον σώσουν. Η χούντα συσσωρεύει ήδη εκρηκτικό υλικό στο εσωτερικό της· έχει όμως και ερωτήματα «εξωτερικής πολιτικής».

Αν με επιλογή ή από ανάγκη γείρει προς την μεριά του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ απλά θα επιταχύνει το τέλος της: παρά την ανελέητη καταστολή η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή μεταξύ των πληβείων, θα έχει την υποστήριξη τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα, και επιπλέον δεν είναι η μόνη αντι-χουντική αντιπολίτευση στην αίγυπτο. Αν, πάλι, επιδιώξει να πάρει «κομμάτια επιρροής» απ’ το Ριάντ τότε θα βρεθεί σε σύγκρουση με κρίκους του άξονα, χωρίς να έχει πραγματικούς συμμάχους στην «3πλή συνεννόηση» της Αστάνα.

Υπάρχει και ο «τρίτος δρόμος»: διακριτική αποστασιοποίηση. Όμως ούτε αυτός είναι εύκολος: η χούντα του Sisi ήδη στηρίζει τον πόλεμο εναντίον των Houthis στην υεμένη.

(φωτογραφία: οι τρεις αρχικαραβανάδες στο Sochi…)

Ελλαδιστάν

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Ποιος καταλαβαίνει ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες μας σέρνουν όλους, “ανεπαισθήτως”, σε μια αρένα θανάτου; Ακόμα κι αν “εμείς δεν πάθουμε τίποτα”, η επιμελητειακή υποστήριξη και η πολιτική αναγνώριση δικτατοριών και εμπόλεμων στρατών είναι θανατηφόρα.

Το “δεν ήξερα” ή το “ήμουνα μικρός κι αδύναμος” δεν αθωώνει κανέναν μας. Κι αν τα τσιράκια είναι τσατσορούφιανοι, οι υπόλοιποι τι είμαστε; “Θύματα”; Παραείναι βολικό…

Επιχειρηματική υγεία

Τρίτη 21 Νοέμβρη. …Χαίρομαι που είμαι σε μια επιχείρηση, που είναι πρότυπο υγειούς επιχειρηματικότητας. Κι αυτό, κατ’ εμέ, δεν φαίνεται μόνο από τους αριθμούς και τα βιβλία και τα επιτεύγματα της επιχείρησης. Φαίνεται απ’ την επαφή με τους εργαζόμενους. Θα θυμάμαι πάντα ότι πολλοί απ’ αυτούς που τους έσφιξα το χέρι μου είπαν “καλωσήρθατε στο εργοστάσιό Μας”. Όταν ο εργαζόμενος αισθάνεται την επιχείρηση ΚΑΙ δική του, αυτό σημαίνει πάρα πολλά πράγματα…

Ποιος τα είπε αυτά; Μήπως ο Λένιν μιλώντας στο σοβιέτ μεταλλουργίας της Πετρούπολης; Όχι. Τα είπε ο εξοχότατος ψόφιος κοριός μιλώντας με τα αφεντικά των “πλαστικών Θράκης”, πριν μια βδομάδα.

Ο ροζ πρωθυπουργός χάρηκε που κάποιοι εργάτες τον καλωσόρισαν στο εργοστάσιό Τους (αν ήταν εργάτες και όχι επιστάτες…). Το εργοστάσιό «Τους»!… Χάρηκε, σα να λέμε, γι’ αυτήν την μικροαστική πανούκλα της “οικογένειας” και της “κοινής ευθύνης”, που δένει συναισθηματικά και πολιτικά τους μισθωτούς στα αφεντικά Τους. Χάρηκε επειδή είναι καραδεξιός!! Πιο δεξιός; Δεν γίνεται: πηδάς απ’ την ταράτσα!

Να γιατί δεν χρειάζεται να κυβερνήσει άλλο δεξιό κόμμα: η Κουμουνδούρου είναι υπεραρκετή…

(Λοιπόν: πρώτα καταλαμβάνουμε τα εργοστάσια: “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά”. Μετά καταλαμβάνουμε τις εκκλησίες: “χωρίς εσένα θαύματα δεν γίνονται”. Και στο τέλος καταλαμβάνουμε το Βερολίνο: “χωρίς εσένα κανείς δεν κυβερνά”…. Ντάξει;)

Συμμαχική υγεία

Τρίτη 21 Νοέμβρη. Όταν ο ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman ζητάει επειγόντως μια “αντι-ιράν συμμαχία στη μέση Ανατολή” περιλαμβάνει σ’ αυτήν και το ελλαδιστάν; Χμμμ…

Η Αθήνα δεν εκδηλώνεται ανοικτά κατά της Τεχεράνης. Προτιμάει για την περίσταση να κρύβεται πίσω απ’ την σιωπή της θρυλικής “εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.”. Και προσπαθεί μπας και κάνει δουλειές (και) με το ιράν· όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά μπας και βγει κανά φραγκάκι.

Αυτή είναι η επίσημη στάση. Επίσημη στάση όμως, απ’ την άλλη μεριά, είναι η συμμαχία των γεωπολιτικά ξεπεσμένων της ανατολικής Μεσογείου, για την οποία καμαρώνει η Αθήνα, ο ψόφιος κοριός, ο αντ’ αυτού, ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος, και σαν back vocals, “ντου μπαπ ντου μπαπ μπαπ” όλο το βαθύ κράτος: με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ. Επίσημη είναι και η εκπαίδευση των ισραηλινών πιλότων στην ελληνική επικράτεια, εκπαίδευση που δεν τους χρειάζεται για να βομβαρδίζουν τη λωρίδα της Γάζας ή, ακόμα, τον λίβανο· τους χρειάζεται εναντίον του ιράν.

Αντικειμενικά μιλώντας το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος / παρακράτος συμμετέχει σ’ αυτήν την “αντι-ιράν” συμμαχία που θέλει το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον. Σαν επιμελητεία. “Στα μετόπισθεν”. Με την βάση της Σούδας (και ό,τι άλλο ζητήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός), με τις στρατιωτικές ασκήσεις τόσο με τους ισραηλινούς όσο και με τους αιγύπτιους καραβανάδες. Πουλάει (η Αθήνα) εκδουλεύσεις και υπηρεσίες στο ένα μπλοκ, χωρίς να εκδηλώνεται επίσημα με δηλώσεις και απειλές. “Σεμνά και ταπεινά”.

Αλλά είναι αρκετή αυτή η ντροπαλή σιωπή για να πει κανείς ότι το ελλαδιστάν είναι “εκτός”; Όχι, δεν είναι! Φυσικά η συμμετοχή έχει όλα τα μειονεκτήματα του ξεπεσμένου: η “όαση σταθερότητας” θα καταλήξει να προσφέρει υπηρεσίες “ξεκούρασης του πολεμιστή” (υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε τι εννοούμε…) ακόμα κι αν θα ήθελε να είναι συνεταίρος σε ένα πιθανό πλιάτσικο…

Europe in arms

Τρίτη 21 Νοέμβρη. Οι δύο στυλοβάτες, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek και ο ψεκασμένος κύριος Πάνος, χάρηκαν πολύ με την αρχική υπογραφή, σε «επίπεδο» υπουργών της ε.ε., της συμφωνίας για την «μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία» (PESCO). Δεν πρόκειται για “ευρωπαϊκό στρατό”, αλλά για μια προσπάθεια να οργανωθεί και να αυξηθεί το ενδο-ευρωπαϊκό εμπόριο όπλων. Δηλαδή οι κρατικές προμήθειες των μελών να προτιμούν τα made in e.u. – σε βάρος των αμερικανικών. Αυτό δεν είναι μόνο εμπορικό ζήτημα. Πρέπει να ομογενοποιηθούν τα πρότυπα, να βελτιωθούν οι τιμές και να απογαλακτιστούν οι ευρωπαϊκοί μιλιταριστικοί εξοπλισμοί απ’ τις αμερικανικές εταιρείες. Όλα αυτά, εννοείται, στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό – 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Το ελλαδιστάν έχει υπάρξει απ’ τους μεγαλύτερους αγοραστές όπλων σαν μέλος του νατο· αλλά σε γενικές γραμμές ψωνίζει αμερικανικά. Τα τελευταία χρόνια, λόγω «κρίσης» και «επιτήρησης» τραβάει ζόρια, δεν μπορεί να κάνει «αγορές του αιώνα» όπως τις χρυσές εποχές, αλλά και πάλι μπαλώνει τα αμερικανικά (κάτι f-16 ας πούμε). Μπορεί λοιπόν να προσφέρει κάτι, έστω μελλοντικά, στο ευρωπαϊκό μιλιταριστικό business plan;

Να τι απαντάει και ορέγεται η Αθήνα, δια στόματος του πλέον αρμόδιου, του ψεκασμένου: … Δημιουργείται η δυνατότητα χρηματοδότησης της αμυντικής βιομηχανίας από την ΕΕ. Η Ελλάδα αποτελεί πύλη για βιομηχανίες τόσο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όσο και για τρίτες χώρες που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αγορές όπως η Ινδονησία, η Αρμενία, η Αίγυπτος ή το Ισραήλ. Οι χώρες-παραγωγοί πολεμικού υλικού που δεν είναι ΕΕ και ΝΑΤΟ, για να πιστοποιήσουν τα προϊόντα τους, έχουν κάθε συμφέρον για συνέργειες με την Ελλάδα…

Τι σημαίνει πάλι αυτό με την “πύλη”; Η “ελληνική συμβολή”, σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τις δυνατότητες του ελληνικού βαθέος κράτους, προσανατολίζεται στη δουλειά του μεσάζοντα. Και μάλιστα για συμμάχους πολύτιμους, σαν το Τελ Αβίβ (και σε μικρότερο βαθμό το Κάιρο): για να πουλήσετε στην ε.ε. ας παραστήσουμε ότι κάνετε συμπαραγωγή στα ευλογημένα ελληνικά χώματα. Θα βάζουμε ένα αυτοκόλλητο “made in e.u.” και θα κάνετε τη δουλειά σας…

Μπορεί να είναι μεγαλεπήβολο το σχέδιο “pesco”, αλλά οι έλληνες ξέρουν την δουλειά τους: να είναι εκεί γύρω, όπου παίζει, ό,τι παίζει, μπας και τσιμπήσουν τίποτα. Πράγμα που, αφού επιβεβαιώνει τον εθνικό ελληνικό μεταπρατισμό, αναπόφευκτα μας οδηγεί στη σκέψη: μήπως σκοπεύουν εκείνα τα 300.000 βλήματα που ξέμειναν απ’ το deal που χάλασε να τα σπρώξουν σε καμιά άλλη «τρίτη χώρα»· πριν λήξουν;

Αμερικανική αντιτρομοκρατία 3.0

Τρίτη 21 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι, εκλεκτός της Αθήνας (για να μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισε να κηρύξει την Πγιονκγιάνγκ “κράτος σπόνσορα της τρομοκρατίας”. Η mainstream δημαγωγία θα προσπεράσει το ζήτημα σαν ένα ακόμα τρικ, με σκοπό την επιβολή ακόμα περισσότερων κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Η ταπεινή μας εργατική κριτική σκέψη καταλαβαίνει άλλα. Καταλαβαίνει ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει ένα πολύ σοβαρό στρατηγικό πρόβλημα. Πριν 16 χρόνια κήρυξε τον «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» κάνοντας την εκτίμηση ότι αυτό το ασαφές πράγμα που ονόμασε «τρομοκρατία» ήταν αρκετό για να του εξασφαλίσει πλήρη πρωτοβουλία κινήσεων (άρα και στιβαρά κέρδη) στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Δεκαέξι χρόνια μετά, και ενώ «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» κάνουν και οι αντίπαλοί του, και μάλιστα πιο πετυχημένο (Μόσχα και Τεχεράνη σε ιράκ και συρία), ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να εφεύρει κάποια καινούργια νομιμοποίηση των σχεδίων και της δράσης του. Ενώ στην πραγματικότητα χάνει στο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με την έννοια ότι έχασε το μονοπώλιο της διεξαγωγής του και, σαν φυσιολογική συνέπεια, ο «πόλεμος κατά τη τρομοκρατίας» που κάνουν άλλοι είναι σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων, τραβάει απ’ τα μαλλιά την «αντιτρομοκρατία» σαν επιχείρημα… Μόνο που τώρα το πράγμα έχει γίνει γελοιογραφία.

Το 2001 και το 2002 και το 2003 η τότε νεοσυντηρητική κυβέρνηση Μπους του Β είχε «ξεγράψει» τόσο το ιράν όσο και την βόρεια κορέα, (όπως και την συρία και τη λιβύη), εντάσσοντάς αυτά τα κράτη στον θρησκοληπτικής έμπνευσης «άξονα του κακού». Εκείνη την σύντομης ιστορικής διάρκειας περίοδο, ακόμα κι αν κανείς δεν έτρωγε τα αμερικανικά παραμύθια, δεν υπήρχε σοβαρό εμπόδιο αν η Ουάσιγκτον αποφάσιζε να κτυπήσει στρατιωτικά όπου ήθελε.

Κόλλησε στην κατοχή του ιράκ και αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε. Μετά από τόσα χρόνια το να ανακηρύσσεται το ιράν ή η βόρεια κορέα σαν «κράτη που προωθούν την τρομοκρατία» δεν είναι απλά γελοίο. Αποκαλύπτει πια την αμερικανική αδυναμία. Γιατί η Ουάσιγκτον συνεχίζει, σαν κολλημένος δίσκος, με πιο φρέσκιες και εμφατικές κατηγορίες το «πάτερ ημών» του «άξονα του κακού»· αλλά τώρα πια είναι πολύ πιο δύσκολο να απειλεί ότι θα φέρει σε πέρας σαν υγιεινό περίπατο την ιερή αποστολή του «καλού». Γαυγίζει, αλλά οι αντίπαλοί της βγάζουν την γλώσσα περιπαικτικά.

Υπάρχει ηθικό δίδαγμα; Ναι, και αφορά το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο. Συμπυκώνεται στη φράση πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι…

Hal

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Η λιβανέζα Yasmine Hamdan, απ’ το Only lovers left alive του Jarmusch. Χωρίς περισσότερα.

“Γαλλοφωνία”…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Έχει παραιτηθεί μεν, αλλά είναι ακόμα πρωθυπουργός· έτσι τον υποδέχτηκε ο γάλλος πρόεδρος στο Παρίσι. Ο οποίος (γάλλος πρόεδρος) δεν είχε καλέσει μόνο τον Hariri αλλά και την οικογένειά του (σύζυγο και τρία παιδιά)· μια πρόσκληση που είχε το νόημα «για να μην τους κρατάει το Ριάντ ομήρους». Αλλά στο Παρίσι πήγε η μισή οικογένεια· τα δύο απ’ τα τρία παιδιά έμειναν στη σαουδική αραβία. Πράγμα που σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γαλλικής προεδρίας «δεν την ανησυχεί, εφόσον ο μπαμπάς και η μαμά τους έκριναν ότι είναι καλύτερο να μείνουν τα δύο παιδιά τους στο Ριάντ». Στο Ριάντ όπου, ως γνωστόν, ο τοξικός πρίγκηπας απαγάγει τους αντιπάλους του (στο όνομα της πάταξης της διαφθοράς…) και τους ζητάει λύτρα για να τους αφήσει ελεύθερους. Πράγματι, το Ριάντ είναι ο καλύτερος παιδότοπος του πλανήτη, οπότε ο «μπαμπάς» Hariri έκανε σοφή επιλογή να αφήσει τα παιδιά του: γινόταν και παλιά αυτό, όταν κάποιος παρέδιδε έναν συγγενή του για όμηρο / εγγύηση ότι θα τηρήσει κάποια υπόσχεσή του…

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ένας πρωθυπουργός που έχει παραιτηθεί αλλά αυτό οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν, ένας «μπαμπάς» που παρά την πρόσκληση «έκρινε καλό να…», και ένας γάλλος πρόεδρος. Που κάνει το κομμάτι του σαν μεσολαβητής…

Θα ήταν μεγαλοφυώς ηλίθιο να περιμένει το γαλλικό κράτος ότι θα μπει γερά στην τωρινή κατάσταση στη μέση Ανατολή απ’ την πίσω πόρτα: μεταξύ της τουαλέτας του τοξικού πρίγκηπα στο Ριάντ, του «κενού επίσημης γραμμής» στην τουαλέτα του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον, του ισραηλινού μιλιταρισμού, της ιρανικής επεκτατικότητας, της ρωσικής επίβλεψης – απ’ την πίσω πόρτα που γράφει «λίβανος»… Έχουν μαζευτεί πολλοί σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου· έχουν σχηματιστεί μπλοκ· τι ακριβώς πουλάει λοιπόν ο κυρ Μακρόν;

«Προστασία» λέει. Υπάρχει χώρος για έναν ακόμα νταβατζή; Τον Δεκέμβρη που ο κυρ Μακρόν θα πάει στην Τεχεράνη ίσως του πουν ότι αν θέλει να κρατήσει τις μεγάλες δουλειές που έχουν πάρει οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες και η total στο ιράν είναι ο.κ.. Αν, όμως, θέλει περισσότερα θα πρέπει, τουλάχιστον, να δείξει ικανός να κρατάει ενωμένες τις πενταμελείς λιβανέζικες οικογένειες που καλεί στο παλάτι του…

Η ιδέα ότι μπορεί να τα έχει καλά με όλους έχει ημερομηνία λήξης.