Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Το περασμένο Σάββατο το βράδυ ή την Κυριακή το πρωί, λίγες μόνο ώρες μετά την «παραίτηση» (απόλυση…) του πρωθ. του λιβάνου Saad Hariri απ’ το Ριάντ (την έδρα των εργοδοτών του) και μέσω διαγγέλματος σε σαουδαραβικό κανάλι (επίσης των εργοδοτών του) το Τελ Αβίβ έστειλε ένα επείγον μήνυμα με οδηγίες προς όλες τις ισραηλινές πρεσβείες στο κόσμο. Το μήνυμα αποκάλυψε ένα ισραηλινό μέσο (το channel 10) και ένας ισραηλινός ρεπόρτερ, ο Barak Ravid. Αυτά που έλεγε το κατεπείγον τηλεγράφημα ήταν τα εξής:
Προς την διεύθυνση της πρεσβείας: καλείστε να επικοινωνήσετε επειγόντως με το υπουργείο εξωτερικών [σ.σ.: του Τελ ΑΒίβ] καθώς και με αξιωματούχους στην χώρα που βρίσκεσθε και να τονίσετε ότι η παραίτηση του al Hariri και τα όσα είπε για τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν δείχνουν, ακόμα μια φορά, την διαλυτική φύση του ιράν και της Χεχζμπ’ αλλάχ, και τις απειλές τους για την σταθερότητα του λιβάνου και των υπόλοιπων χωρών της περιοχής.
Η παραίτηση του al Halili αποδεικνύει ότι η διεθνής άποψη πως η συμμετοχή της Χεζμπ’ αλλάχ στην κυβέρνηση [σ.σ.: του λιβάνου] είναι παράγοντας σταθερότητας είναι βασικά λανθασμένη. Αυτή η τεχνητή ενότητα προκαλεί παράλυση και ανικανότητα των τοπικών δυνάμεων να πάρουν αποφάσεις που υπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Μετατρέπει αυτές τις δυνάμεις σε ομήρους υπό την απειλή φυσικής βίας και τους αναγκάζει να προωθούν τα συμφέροντα μιας ξένης δύναμης – του ιράν – ακόμα κι αν διακινδυνεύουν την ασφάλεια της χώρας τους.
Τα γεγονότα στο λίβανο και η εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου απαιτούν να ασκηθεί αυξημένη πίεση στο ιράν και την Χεζμπ’ αλλάχ σε μια γκάμα θεμάτων, απ’ την παραγωγή των βαλλιστικών πυραύλων μέχρι την περιφερειακή αποσταθεροποίηση.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πρωθυπουργός ενός κράτους (του λιβάνου), με γνωστούς «δεσμούς» με την σαουδαραβική χούντα, αποτυγχάνει να «πείσει» την Τεχεράνη να μην ενισχύει τους Houthi στην υεμένη και μετά την αποτυχία του απολύεται πανηγυρικά στο Ριάντ. Με δυο λόγια τα αφεντικά του δεν τον χρειάζονται πια «σαν πρωθυπουργό του λιβάνου». Ή έτσι νομίζουν, καθότι υπό την επίρεια…
Λίγο μετά, ένα τρίτο κράτος, το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του Τελ Αβίβ, στέλνει οδηγίες στους ανά τον κόσμο πρεσβευτές του να «πείσουν» τα κράτη στα οποία δραστηριοποιούνται ότι η Τεχεράνη και η Χεζμπ’ αλλάχ φταίνε για όλα, ότι είναι επικίνδυνοι, κλπ – και ότι πάνε να πάρουν στο λαιμό τους τον λίβανο, αλλά ευτυχώς αυτό (το ισραήλ) νοιάζεται και φροντίζει για το καλό του (όπως πάντα)…. Τους δίνει οδηγίες να πουν αυτά που, σε κάθε περίπτωση, υποστηρίζει και ένα τέταρτο κράτος, εκείνο των ηπα. Το οποίο επίσης νοιάζεται για το καλό των λιβανέζων, των υεμενιτών και όλου του πλανήτη. Τους ζητάει επίσης να υποστηρίξουν την χούντα της σαουδικής αραβίας μετά την επίθεση των Houthi με πύραυλο στο αεροδρόμιο του Ριάντ, μετά δηλαδή από δύο χρόνια πολέμου του «πρίγκηπα» που έχει οδηγήσει τον πληθυσμό της υεμένης σε λιμό και επιδημίες· και τον οηε σε καταδικαστικά ψηφίσματα κατά του Ριάντ…
Είναι, νομίζουμε, περισσότερο από καθαρό ότι το Τελ Αβίβ «καίγεται» μετά την ήττα και των δικών του σχεδίων στη συρία και στο ιράκ. Και όταν ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός «καίγεται» φροντίζει να επεκτείνει την φωτιά, με την ελπίδα να κάψει τους εχθρούς του.
Οι καλοθελητές (υποστηρικτές του «πρίγκηπα» Salman και, φυσικά, των ισραηλινών σχεδίων) εκδηλώθηκαν πολύ γρήγορα διεθνώς. «Στιβαρό» τον ανέβαζαν «πολέμιο της διαφθοράς» τον κατέβαζαν, μετά την πρώτη φάση του σε εξέλιξη παλατιανού πραξικοπήματος, με το οποίο το σαουδαραβικό βασιλικό παράσιτο (με το πρόβλημα στη μύτη..) προσπαθεί να κρατήσει τον θρόνο του. Επιπλέον δεν παύουν να τον επαινούν για την μεταρρυθμιστική ιδιοφυία του: θα επιτρέψει, λέει, και στις γυναίκες να οδηγούν (τρομερό!!!). Οι δημαγωγοί («παπαγάλοι») προέρχονται κυρίως απ’ τις ηπα και την αγγλία, αν και όχι μόνο απο ‘κει. Θέλοντας και μη ένα μεγάλο μέρος του πρωτοκοσμικού φιλο-ισραηλινού ή/και φιλο-σαουδαραβικού δικτύου, που πληρώνεται αδρά, αποκαλύπτεται ωμά.
Ωστόσο είναι γι’ εμάς φανερό: ο κοκάκιας γιάπης πρίγκηπας παίζει με την καταστροφή του, ακριβώς την στιγμή που για άσχετους με δαύτον λόγους το «μοντέλο σαουδική αραβία» περνάει στα σκουπίδια της καπιταλιστικής (πετρελαϊκής) ιστορίας. Όπως το συνοψίζουν κάποιοι που δεν γλύφουν στο Τελ Αβίβ, αυτό που έχει αρχίσει να κλιμακώνεται στο Ριάντ και την αραβική χερσόνησο είναι, μετά την στρατηγική ήττα στο συριακό – ιρακινό πεδίο μάχης, η απόλυτη αμμοθύελλα.