Καταλωνία

Τετάρτη 1 Νοέμβρη. Σε ότι αφορά την «ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών της Καταλωνίας (αλλά, επίσης, δυστυχώς, και μεγάλου, του μεγαλύτερου; μέρους των υποστηρικτών τους) τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι νομίζαμε. Λες και είναι έλληνες! Σε ότι αφορά την καθημερινή ζωή τους επόμενους σχεδόν δύο μήνες δεν ξέρουμε.

Απ’ τις μακρινές Βρυξέλλες, όπου ο Puigdemont τελικά δεν ζήτησε “πολιτικό άσυλο” απ’ την βελγική κυβέρνηση αλλά “εγγυήσεις” απ’ την ισπανική (;), ο πρώην πρόεδρος αποδέχθηκε την εφαρμογή του περιβόητου άρθρου 155 και τις εκλογές στις 21 Δεκέμβρη… Σαν “ευκαιρία για την δημοκρατία”, αν έχουμε καταλάβει καλά. Ώστε η δημοκρατία στην Καταλωνία αναδύεται απ’ τον πάγκο που την στρίμωξε η Μαδρίτη… Δημοψήφισμα; Ποιο δημοψήφισμα;

Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως ότι οι υποστηρικτές της κρατικής ανεξαρτησίας στις διοικητικές δομές της Καταλωνίας φαίνεται να αποδέχονται την κήρυξη “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” απ’ την Μαδρίτη, που ξεκίνησε την Δευτέρα. Δηλαδή το “πάγωμα” ακόμα και της αυτονομίας που είχαν ήδη… Καμία απεργία ή άλλη ένδειξη πολιτικής ανυπακοής… Όσο για το “πάγωμα” της ανεξαρτησίας; Δεν υπάρχει “φαινόμενο του θερμοκηπίου” να το αφορά!

Αν ο (μάλλον απεγνωσμένος υπολογισμός) του Puigdemont και των συμμάχων του (συμπεριλαμβανόμενου του ακροαριστερού cup) είναι ότι θα ξανακερδίσουν την πλειοψηφία στις ερχόμενες εκλογές, τότε το ερώτημα είναι: Και μετά; Θα ξανακάνουν ένα δημοψήφισμα, θα ξανάρθουν οι μπάτσοι, μετά από 8 ημέρες θα ξανα-ανακηρύξουν ανεξαρτησία–αλλά–όχι, και πάλι απ’ την αρχή; Υποθέτουμε, όμως, ότι το ισπανικό βαθύ κράτος θα φροντίσει να μην ξαναπροκύψει «αδιέξοδο» στη Βαρκελώνη… Δεν ξέρουμε αν το καταφέρει· όμως έχει ήδη πετύχει τα βασικά: το δικό του σύνταγμα είναι η πρώτη και τελευταία κουβέντα!

Μετά από μια σειρά φρικαλέων πολιτικών λαθών, τόσο η «πολιτική ηγεσία» όσο και οι ίδιοι οι οπαδοί της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας (η γενίκευση μπορεί να αδικεί κάποιους, δεν το θέλουμε…) αποδεικνύονται πολύ μικρότεροι των διακηρύξεών τους. Το πολύ άσχημο είναι ότι αυτό δεν είναι οικογενειακή τους υπόθεση: δίνει αντίστοιχα πολλούς πόντους σε μπόι στα στελέχη ενός καθεστώτος (την κυβέρνηση του ισπανικού «λαϊκού κόμματος») που θα έπρεπε να προβάρουν στολές με ρίγες και επιβίωση μέχρι τα βαθιά γεράματα σε μπουντρούμια. Ειδικά αυτός ο ακροδεξιός Rajoy, που παριστάνει τον ανήξερο για τις σχέσεις του κόμματός του με διάφορους ισπανούς καπιταλιστές / βαρώνους, φαίνεται να βγαίνει τόσο κερδισμένος, ώστε θα πρέπει να ανάψει για χάρη του Puigdemont, της κυβέρνησής του και των πολιτικών / κομματικών συστατικών της, μια λαμπάδα ίσια με το μπόι της Sagrada Familia…

Δεν είμασταν υπέρ της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας, κι ας μην μας πέφτει λόγος. Καταλαβαίναμε τα βαθύτερα κίνητρα, ξέραμε όμως και τις πραγματικές, πολύ πραγματικές αιτίες κι αφορμές για την καταλανική μήνι κατά του ισπανικού καθεστώτος. Όταν, όμως, τέτοια σοβαρά ζητήματα πέφτουν στις μυλόπετρες ανάμεσα σε de facto ολιγαρχικά καθεστώτα και de jure πολιτικά μωρούς, κι όταν οι «μάζες» δείχνουν ικανές και διατεθειμένες να χειραγωγηθούν συναισθηματικά αλλά ανίκανες να συμπεριφερθούν «πολιτικά» (: δηλαδή με όρους πολέμου με άλλα μέσα) τότε φίδια μας ζώνουν.

Φίδια, και μόνο φίδια.

(Όσο για την σημασία του ζητήματος, ίσως μια άλλη φορά, πιο αναλυτικά… Αν, πάντως, κάποιος πει “και τι έγινε; γρήγορα θα ξεχαστούν όλα” μπορεί να έχει δίκιο… )

Comments are closed.