Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Το πρώτο μισό της αλήθειας είναι ότι οποιοδήποτε τμήμα κράτους μέλους της ε.ε. (και της ευρωζώνης) γίνει ανεξάρητο, μετά από συμφωνία με το υπόλοιπο, δεν φεύγει από πουθενά! Δεν υπάρχει καμία τέτοια νομοθεσία, οδηγία, ντιρεκτίβα, πρόβλεψη, οτιδήποτε. Ειδικά αν δεν θέλει να φύγει. Δεν υπάρχει καν λόγος ή συμφέρον. Εκείνο που θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση είναι ότι η γραφειοκρατεία της ε.ε. θα φορτωνόταν με μια σειρά έξτρα δουλειές. Απ’ το να υιοθετήσει μια ακόμα γλώσσα (αν χρειάζεται), μέχρι να μεταφέρει επίσημα πόρους, αρμοδιότητες και ευθύνες στην καινούργια πρωτεύουσα / κρατική διοίκηση, αφαιρώντας τες απ’ την παλιά. Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, δεν είναι όμως και λόγος διαγραφής!
Το άλλο μισό της αλήθειας είναι ότι τα αφεντικά του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης και όλα τα υπόλοιπα «κάνουν πλάτες» στη Μαδρίτη. Το κάνουν με τρόπο γελοίο: κάνοντας τα κουνέλια για τους πάντα ζωντανούς μηχανισμούς του ισπανικού φασισμού· κάνοντας επίσης δηλώσεις τερατωδών ψεμμάτων σαν αυτές του κυρ Σχοινά. Δεν είναι μόνο ζήτημα «κρατικής αλληλεγύης». Ο ισπανικός καπιταλισμός ως έχει είναι βασικός τροχός του project europe. Φυσικά, αν συμφωνούσε να δώσει στον καταλανικό άδεια εξόδου, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Γι’ αυτό το τερατώδες ψέμα του κυρ Σχοινά και των υπόλοιπων ξεκινάει απ’ το «ακόμη και με νόμιμο τρόπο…»: απλά η Μαδρίτη δεν σκοπεύει σε συναινετικό διαζύγιο (αυτό το ξέρουν οι πάντες!)· όμως πρέπει να κοπούν ακόμα και οι θεωρητικές «ελπίδες» ότι θα μπορούσε να αναγκαστεί να το δεχτεί! Και πως θα κοπούν; Με την «καθόλου εσωτερική ισπανική υπόθεση» απειλή της commission ότι “μπααα, τσάμπα παιδευόσαστε ω καταλανοί”…
Αν χρειάζονται επιπλέον αποδείξεις για την γελοιότητα τέτοιων δηλώσεων (και εκείνων που τις κάνουν…) να μία: τέτοιες απειλές (ή προειδοποιήσεις, ή συμβουλές, πάρτε το όπως θέλετε) του είδους «αν ανεξαρτητοποιηθείτε ξεχάστε την ε.ε.» δεν έκανε ποτέ κανείς ούτε α) εναντίον της φασιστικής lega lombarda του Bossi και των υπόλοιπων, στην ιταλία· ούτε β) εναντίον των φλαμανδών και των βαλλόνων του βελγίου (έχουν κι εκεί φασίστες) που πλακώνονταν πριν κάτι καιρούς για το ποιος θα πρωτοδιαλύσει το μαγαζί· και μπορεί να το ξαναθυμηθούν. Κάποιος σκωπτικά θα μπορούσε φυσικά να σχολιάσει ότι «μα πως θα πουν στους φλαμανδούς ‘αν ανεξαρτοποιηθείτε βγαίνετε αυτόματα απ’ την ε.ε.’ αφού θα πάρουν μαζί τους στην έξοδο και τις Βρυξέλλες;» Σωστά.
Έχει το πολιτικό ενδιαφέρον του, λοιπόν, αυτό το γεγονός. Ενώ απ’ την μια μεριά το project europe συνεπάγεται την δημιουργία ενός ομόσπονδου ευρωπαϊκού κράτους με παραπάνω μείωση των αρμοδιοτήτων των τωρινών κρατών, κι ενώ η διαχείριση πολλών προγραμμάτων χρηματοδότησης (όπως τα εσπα) γίνεται με υποκείμενο / παραλήπτη τις περιφέρειες και όχι τα κράτη, απ’ την άλλη το ζήτημα μιας συναινετικής «διάλυσης κρατών σε μικρότερα» μέσα στην ε.ε. (και την ευρωζώνη) εμφανίζεται σαν ταμπού και σαν απειλή. Είναι ένα γεγονός που αναδεικνύει όχι τις αντιφάσεις του project europe (μια χαρά θα δούλευε και με δύο ή τρεις «πρώην ισπανίες») αλλά τις τρικυμίες στα κρανία των αρχόντων. Που, σαν τους παλιούς αριστοκράτες, φοβούνται μην χάσουν τα προνόμιά τους…
Αυτό δεν δικαιολογεί τον καταλανικό εθνικισμό ή οποιονδήποτε άλλον. Όταν, όμως, λέει κανείς βλακείες (όπως ο κάθε κυρ Σχοινάς…) μάλλον ευνοεί τις ανάλογες των άλλων παρά τις αντιμετωπίζει.