Ένα καλό συμμαχικό απαρτχάιντ

Πέμπτη 26 Οκτώβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και, ηχηρά ή σιωπηλά το σύνολο των πολιτικών βιτρινών του, δίνουν γη και αέρα στον ισραηλινό στρατό, για να εκπαιδεύει την αεροπορία του. Για το ενδεχόμενο μιας επίθεσης στην Τεχεράνη.

Αυτά είναι γνωστά κι ανομολόγητα. Λιγότερο γνωστές είναι οι λεπτομέρειες του τι είναι το ισραηλινό κράτος και η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας. «Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» λέει μια λαϊκή παροιμία: είτε για την χούντα του Καΐρου μιλάμε είτε για το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ είτε για τον αμερικανικό μιλιταρισμό, πρόκειται για τους επιλεγμένους στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς συμμάχους της Αθήνας. Του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Έχει σημασία, και θα επιμένουμε πάντα: το πως αρθρώνεται το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος δεν φαίνεται μόνο απ’ την δράση του εντός συνόρων, αλλά (συχνά με αποκαλυπτικό τρόπο) και απ’ την «εξωτερική πολιτική» του. Αυτές οι «πολιτικές», εντός και εκτός συνόρων, δεν είναι πουθενά, σε κανένα σημείο του καπιταλιστικού πλανήτη, διαχωρισμένες. Επικοινωνούν με πολλούς τρόπους.

Διαβάστε, λοιπόν, αυτό:

… Οι στρατιωτικοί που διοικούν την περιοχή [σ.σ.: την δυτική Όχθη] συχνά εκδίδουν διαταγές, κανονισμούς, οδηγίες και κανόνες (μην ξεχνάμε: είναι οι αφέντες της γης). Σ’ αυτή τη φάση ζητάνε περισσότερη γη για να φτιάξουν δρόμους «μόνο για Εβραίους». Εξαιρετικούς δρόμους, φαρδείς δρόμους, καλοστρωμένους δρόμους, καταπληκτικά φωτισμένους τη νύχτα – όλα αυτά σε κλεμμένη γη. Όταν ένας Παλαιστίνιος οδηγεί σε τέτοιο δρόμο, το όχημά του κατάσχεται και αυτός ξαποστέλνεται πεζός.

Σε μια περίπτωση βρέθηκα μάρτυρας, μ’ έναν παλαιστίνιο οδηγό και έναν στρατιώτη που μάζευε τις λεπτομέρειες πριν κατάσχει το αυτοκίνητο και ξαποστείλει τον ιδιοκτήτη του. «Γιατί;» ρώτησα τον στρατιώτη. «Είναι διαταγή – είναι δρόμος μόνο για εβραίους» απάντησε. Τον ρώτησα πού υπάρχει σήμανση που να το δείχνει αυτό και να υποδεικνύει (σε μη εβραίους) οδηγούς να τον αποφύγουν. Η απάντησή του ήταν εντυπωσιακή. «Είναι δική τους ευθύνη να το ξέρουν, και πέρα απ’ αυτό, τι θέλεις να κάνουμε; να βάλουμε ένα σήμα και να αφήσουμε τίποτα αντισημίτες ρεπόρτερ ή δημοσιογράφους να το βγάλουν φωτογραφία και να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο ότι το Απαρτχάιντ είναι εδώ;»…

Ποιος παλαιστίνιος τα γράφει αυτά; Κανένας. Αυτά τα έγραψε η Shulamit Aloni, παλιά (1928 – 2014) ισραηλινή αριστερή πολιτικός, πριν 10 χρόνια. Στις 10 γενάρη του 2007. Ο τίτλος του άρθρου της ήταν σαφής: υπάρχει απαρτχάιντ στο ισραήλ (there is apartheid in israel).

Αυτό που συνέβαινε πριν 10 χρόνια έχει γίνει πολύ χειρότερο σήμερα. Ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεργάτης και συνεταίρος του έλληνα ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ., έχει την άποψη ότι για να είναι ρεαλιστική οποιαδήποτε «λύση του παλαιστινιακού», θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε α) την επισημοποίηση της ισραηλινής κατοχής των τωρινών εδαφών στη δυτική Όχθη (δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους της) και των «οικισμών», και β) τον εξαναδραποδισμό των εκατοντάδων χιλιάδων αράβων (παλαιστίνιων) που ζουν, σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, στα όρια του σημερινού ισραηλινού κράτους – προς το υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος».

Δεν πειράζει, όμως, που πολλοί πια, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, μιλούν καθαρά και έντονα για το ρατσιστικό κράτος του ισραήλ, για το ισραηλινό απαρτχάιντ, οργανώνοντας διαδηλώσεις και μποϋκοτάζ εναντίον του. Σημασία έχει η «συνεργασία για την ενεργειακή ασφάλεια» που θάλεγε και το ψόφιο κουνάβι…

Comments are closed.