Σάββατο 26 Αυγούστου. Μπορεί ο επικεφαλής των γερμανών σοσιαλδημοκρατών να κάνει σκληρές δηλώσεις κατά του τουρκικού καθεστώτος, και το ανάποδο. Μπορεί οι έλληνες πατριώτες να γλυκαίνονται απ’ την γερμανική αυστηρότητα, αν και πρέπει να την κουμπώσουν με τον εθνικό τους αντιγερμανισμό. Όμως δεν είναι τα λόγια που κρίνουν τις κρατικές πολιτικές. Είναι η καπιταλιστική πολιτική γεωγραφία. Εκεί το πράγμα είναι καθαρό: μπορεί το Βερολίνο να μην ανέχεται την αύξηση της γεωπολιτικής αξίας της Άγκυρας (μέσα απ’ την συμμαχία της με την Μόσχα, την Τεχεράνη και, σιωπηλά, με την Δαμασκό) αλλά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, μ’ αυτήν την Άγκυρα έχει αξία να κρατήσει συμμαχία. Δεν υπάρχει άλλη. Μάλιστα, για τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα του Βερολίνου: δεν θα έπρεπε να υπάρχει άλλου είδους Άγκυρα, πιο μπόσικη! Το μάθημα του Κιέβου δεν ήταν αρκετό; (Ήταν και παραήταν!)
Έχετε ακούσει για καυγάδες ανάμεσα στο Βερολίνο και στο Κάιρο; Όχι. Ακόμα θυμάται η γερμανική πολιτική σκηνή ότι ο χουντοκαραβανάς Σίσι είχε απαγορεύσει την επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. στο Κάιρο – επειδή το Βερολίνο δεν είχε σφίξει τα ματωμένα χέρια της χούντας. Αν δεν υπάρχουν, λοιπόν, καυγάδες είναι επειδή απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχουν στρατηγικές προσδοκίες για το Κάιρο απ’ το Βερολίνο. Μπίζνες; Ναι, αν είναι εφικτό. Κι ως εκεί. Σε τελευταία ανάλυση η χούντα του Καΐρου κουβεντιάζει (και στηρίζεται) απ΄το Παρίσι και την Ουάσιγκτον. Υπόγεια και απ’ το Λονδίνο.
Με την Άγκυρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν ήταν ποτέ στην «σφαίρα επιρροής» του Παρισιού ή του Λονδίνου και πια δεν είναι ούτε σ’ εκείνη της Ουάσιγκτον (η ιστορία με τον Γκιουλέν είναι σημαντικός δείκτης). Απ’ την άλλη μεριά οι δεσμοί γερμανικού και τουρκικού κεφάλαιου είναι παλιοί και δοκιμασμένοι.
Είναι ενδεχόμενο ότι το Βερολίνο θα προτιμούσε μια Άγκυρα που παρακαλάει· ποιος στραβός δεν θέλει το φως του; Αν αυτό είναι αλήθεια, κάνει λάθος. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια εθνική τουρκική λογική, ήδη απ’ την εποχή που ο Κεμάλ ήταν ακόμα επαναστάτης. Ο Κεμάλ στράφηκε τότε στους μπολσεβίκους για υποστήριξη, και ανέβασε κατακόρυφα την τιμή του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τηρουμένων των αναλογιών η στροφή του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου προς τα ανατολικά κάνει το ίδιο, με άλλο τρόπο. Αρέσει – δεν αρέσει.
Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες κάνουν προεκλογική εκστρατεία. Όπως και οι χριστιανοδημοκράτες. Μετά τον Σεπτέμβρη πάλι στη γερμανία θα βρίσκονται. Κι αφού η αίγυπτος είναι εκτός λογαριασμού (όπως και η λιβύη), αφού το ριάντ και οι υπόλοιπες χούντες της αραβικής χερσονήσου είναι στην «σφαίρα επιρροής» του Λονδίνου, της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, πάλι η Άγκυρα θα είναι η εν δυνάμει προσιτή «περιφερειακή δύναμη» για το Βερολίνο.
Τα υπόλοιπα; Φτηνές φανφάρες κι απ’ τις δυο μεριές…