Τετάρτη 16 Αυγούστου. Εν τέλει ο αρχιστράτηγος (και αρχιταπανταόλα) Kim Jong-un, αφού επιθεώρησε τα σχέδια για την επίθεση στην αμερικανική βάση στο guam και τα βρήκε μια χαρά αποφάσισε … να μην επιτεθεί. Αλλά:
… Θα περιμένω για λίγο ακόμα να δω τι θα κάνουν οι ηλίθιοι γιάνκηδες…
Σαφές. Κι εδώ που τα λέμε: μπορεί να περιμένει και περισσότερο από λίγο… Αν τώρα είναι ηλίθιοι, ηλίθιοι θα συνεχίσουν να είναι… Το ίδιο σημαντική όμως, αν όχι σημαντικότερη, είναι μια δήλωση του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon Jae-in:
… Η στρατιωτική δράση στην κορεατική χερσόνησο μπορεί να αποφασιστεί μόνο απ’ τη νότια κορέα, και κανείς άλλος δεν μπορεί να αποφασίσει να δράσει στρατιωτικά χωρίς την συμφωνία της νότιας κορέας είπε ο Moon. Για να συμπληρώσει: η κυβέρνηση, βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, θα εμποδίσει τον πόλεμο με κάθε μέσο.
Είναι προφανές ότι ο Moon Jae-in δεν εννοεί ότι η βόρεια κορέα θα τον ρωτούσε για να ξεκινήσει εχθροπραξίες κατά των αμερικάνων! Εννοεί (υπονοεί) ότι δεν θα έκανε τέτοιον πόλεμο. Και απευθύνεται στην Ουάσιγκτον: εδώ, δεν θα κάνετε εσείς ό,τι γουστάρετε. Ούτε θα αποφασίζετε εσείς!
Οι δύο ανακοινώσεις, απ’ την Πγιονγκγιάνγκ και την Σεούλ έγιναν χτες. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένας δημόσιος διάλογος βορρά – νότου:
Βορράς: για να δούμε τι θα κάνουν αυτοί οι ηλίθιοι οι αμερικάνοι…
Νότος: τίποτα δεν θα κάνουν… εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς…
Προφανώς όλα αυτά θα αρχίσουν να ερμηνεύονται από σήμερα. Υποψιαζόμαστε ότι πολλοί θα πουν «το βορειοκορεατικό καθεστώς έκανε πίσω….» και κάποιοι θα συμπληρώσουν «…. επειδή φοβήθηκε…». Την οργή του ψόφιου κουναβιού. Εντάξει – αν έτσι θέλετε.
Έχουμε όμως την εντύπωση ότι αυτό που έχει γίνει ουσιαστικά μέσα στο ντάλα καλοκαίρι είναι κάτι άλλο: το Πεκίνο (μέσω της Πγιονγκγιάνκ) έβγαλε την Ουάσιγκτον (μέσω του ψόφιου κουναβιού) στη σέντρα: πολλή φασαρία, επί της ουσίας τίποτα. Και απευθύνεται (το Πεκίνο) σε διάφορους στην ανατολική ασία (όπως, π.χ., στο βιετνάμ), με το υπονοούμενο ερώτημα: θεωρείται τις ηπα παντοδύναμο σύμμαχό σας;
Έχουμε αυτήν την εντύπωση… Κι ακόμα περισσότερο έχουμε την εντύπωση ότι το ίδιο συμβαίνει, με άλλα τυπικά χαρακτηριστικά, και στην περίπτωση της Τεχεράνης…
(Άλλη φορά γι’ αυτό!).