Τρίτη 13 Ιούνη. Αντί να διευκολύνει τον εαυτό της και, κυρίως, εκείνα τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, η (ακόμα…) πρωθυπουργός του Λονδίνου May φαίνεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η προοπτική κυβερνητικής συμμαχίας με το ακροδεξιό βορειοϊρλανδικό και «ενωτικό» κόμμμα dup κινδυνεύει να λειτουργήσει διαλυτικά για την βόρεια ιρλανδία. Όπου, ας το θυμίσουμε, οι (καθολικοί) ιρλανδοί όχι μόνο ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα αλλά έχουν πια σοβαρές ανησυχίες για την δημιουργία ενός αυστηρού συνόρου με την (υπόλοιπη) ιρλανδία, πράγμα που θα δυσκολέψει σοβαρά την καθημερινή ζωή τους.
Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, μετά τις (τοπικές) εκλογές στην βόρεια ιρλανδία, δεν έχει φτιαχτεί κυβέρνηση εκεί. Με βάση την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» (του 1998) πρωθυπουργός θα πρέπει να είναι ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου προτεσταντικού κόμματος (του dup) και αντιπρόεδρος της (τοπικής) κυβέρνησης ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου κόμματος των καθολικών (του sinn fein) – λόγω του αριθμού των δύο “κοινοτήτων”. Όμως βασικός όρος της συμφωνίας της «καλής Παρασκευής» είναι ότι κανένα απ’ τα κυβερνώντα κόμματα στη βόρεια ιρλανδία δεν θα πρέπει να έχει σχέσεις με την αγγλική και την ιρλανδική κυβέρνηση – έτσι ώστε οι «μητέρες κυβερνήσεις» να φαίνονται «ουδέτερες» απέναντι στην βόρεια ιρλανδία.
Και τώρα η May θέλει να κάνει κυβερνητικό εταίρο το dup… Πράγμα που προσθέτει επιπλέον προβλήματα στη συμφωνία του 1998… Σε σημείο ώστε ο πρωθυπουργός της ιρλανδίας να προειδοποιεί ήδη (ευγενικά είναι η αλήθεια…) την May …. «να μην κάνει καμιά μαλακία»… Το sinn fein δήλωσε εν τω μεταξύ ότι μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία είναι προδοσία όσων συμφωνήθηκαν πριν σχεδόν 20 χρόνια…
Πως ξεκίνησαν όλα αυτά; Επειδή ένας δεξιός πρωθυπουργός, ο Kameron, σκέφτηκε να κάνει ένα δημοψήφισμα για την έξοδο ή όχι του Λονδίνου απ’ την ε.ε., προκειμένου να «ταπώσει» τους φιλο-brexit βουλευτές του (αυτός ήταν υπέρ της παραμονής…) Ήλπιζε ότι θα το κέρδιζε άνετα… Άσσοι της πολιτικής οι γιάπηδες!!
Όση κι αν είναι η παρακμή της άλλοτε «μεγάλης» βρετανίας, δεν παύει να είναι ένα παλιό, πολύ παλιό κρατικό μαγαζί: θεωρητικά έχει το «ιστορικό βάθος» να δέσει ξανά, κάποια στιγμή, το βρακί του στη μέση του. Όμως προς το παρόν, μετά το περσινό δημοψήφισμα, μοιάζει σα να κυλάει στην κατηφόρα με χαλασμένα φρένα: κανένα κόλπο δεν πιάνει…
(φωτογραφία: η φωτογραφία εντείνει την προσωποποίηση ενός προβλήματος καπιταλιστικού… Αλλά πείτε μας: τι ύφος είναι αυτό για πρωθυπουργό της αυτού μεγαλειότητας;)