αόρατες πόλεις

Κυριακή 21 Μάη.

Η μνήμη είναι ένα διάφανο σταχτοδοχείο πάνω σε πολυέλαιο ή την προέκτασή του.

 

Είμαι μια πεταμένη πετσέτα στα σχοινιά της θλίψης.

Όλες τις μέρες σφουγγίζω τις επιθυμίες.

Στριφογυρνώ στη μήτρα.

(Χαλίκια στο γόνατο.

Μελάνι στο μάγουλο.

Καφές στο τζιν.

Τσιγάρα στο μπουφάν).

Δεν έχω τσέπη να φυλάξω τα εισητήρια.

98 ανάσες.

98 ανάσες.

Χάνω 3.

Εκκρεμώ.

 

Και φεύγοντας σε φίλησα, ένα φιλί στους κοφτερούς πάγους της συνήθειας.

 

Comments are closed.