Πέμπτη 2 Μάρτη. Είναι γνωστό στη διεθνή πολιτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών (αν και είναι απίθανο να βρείτε κάτι της προκοπής googlάροντας): ονομάζεται τακτική του τρελού σκύλου. Η πατρότητα της ιδέας αποδίδεται στους καθεστωτικούς του Τελ Αβίβ· δεν έχει, ίσως, σημασία. Τι είναι αυτή η τακτική; Το εξής: ενόσω η κεντρική πολιτική βιτρίνα εμφανίζεται «ήπια» σε διάφορες διεθνείς σχέσεις, υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει παρά μόνο εν μέρει αυτήν την ηπιότητα, επειδή στο (κυβερνητικό) δωμάτιο υπάρχει κι ένας τρελός σκύλος… Κάποιος που είναι πολύ σκληρός και ωμός, κάποιος που εκφράζει κι αυτός ένα μέρος της κοινωνίας, κάποιος που θα επιτεθεί στον «μετρημένο» αν εκδηλωθεί.
Αυτό το «θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν», σε όποια παραλλαγή κι αν εφαρμόζεται, θεωρείται μια «καλή τακτική» επιθετικότητας: δημιουργεί την ψευδαίσθηση «δύο πόλων» μέσα στο Α ή Β καθεστώς, καλλιεργώντας «ασάφεια» για τις κινήσεις του. Η καλλιέργεια ασάφειας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη παντού όπου ανθούν οι προσωποκεντρικές αντιλήψεις περί καθεστωτικής πολιτικής: η συνύπαρξη «φρόνιμων» σκύλων με «τρελούς» δημιουργεί μια ορισμένη σύγχυση σε όσους περιμένουν να καταλάβουν, κάθε φορά, ποιος κάνει κουμάντο στην αγέλη…
Ξέρετε, υποθέτουμε, ότι οι δικές μας αναλύσεις δεν είναι καθόλου τέτοιες. Μπορεί να ασχολούμαστε ή να μην ασχολούμαστε με τις Χ και Ψ πολιτικές βιτρίνες, μπορεί να τις κοροϊδεύουμε ή όχι, αλλά σε ότι αφορά τις «πολιτικές», τις τάσεις και τις κατευθύνσεις δράσης των κρατών, αυτές τις αντιλαμβανόμαστε σαν παράγωγα ευρύτατων συμφερόντων των αφεντικών – και καθόλου σαν έργα της «αγαθότητας» ή της «τρέλας» των σκύλων που έχουν στις αυλές τους.