Σάββατο 25 Μάρτη. Οι δηλώσεις Ντάιζεμπλουμ έγιναν θέμα (καθότι και οι καθεστωτικοί έχουν γίνει “αντισεξιστές”), όχι όμως και εκείνες του άλλου Καμμένου, εκπρόσωπου τύπου των ψεκασμένων, του Δημήτρη, “ναι ρε, τα λεφτά τα φάγαμε με τις γυναίκες σας” (εν προκειμένω οι καθεστωτικοί, φαιοί και ρόζ, ξαναγίνονται “πολύ άντρες”…)
Ο θόρυβος πάντως ήταν ό,τι χρειαζόταν για να περάσουν ντούκου οι δηλώσεις ενός άλλου, που είναι πασίγνωστος και παν-καταραμένος, και συνήθως ακόμα κι όταν φτερνίζεται καταγγέλλεται για τον “ανθελληνισμό” του. Του επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του δντ Poul Thomsen. Ο οποίος, μιλώντας στις 22/3 στο κέντρο ευρωπαϊκών σπουδών του St Antony’s College στην Οξφόρδη κατηγόρησε τις ελληνικές κυβερνήσεις ότι εστίασαν στις μειώσεις των μισθών αντί για μεταρρυθμίσεις στην αγορά των προϊόντων· και ότι υπάρχει τρομακτική αντίσταση στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Μπορεί από πρώτη ματιά να φαίνεται παράξενο (αλλά κατά βάθος δεν είναι) την ώρα που η φαιορόζ κυβέρνηση έχει τραβήξει το σπαθί της κατά του δντ, μια τέτοια κουβέντα ενός τέτοιου «εχθρού» να κουκουλώνεται. Ίσως επειδή δεν είναι εντελώς ψέμα.
Ας θυμήσουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα – κι ας πέσουν στο γυαλό. Οι επίσημες, συντεταγμένες μειώσεις μισθών έγιναν σε τρεις plus φάσεις. Η μία αφορούσε τον 13ο και 14ο των δημοσίων υπαλλήλων, που στην αρχή κόπηκαν στη μέση (το 2010) και ύστερα καταργήθηκαν εντελώς. Η δεύτερη αφορούσε την καθιέρωση του «υποκατώτατου μισθού», για τους / τις κάτω των 25 ετών, που έγινε στις αρχές του καλοκαιριού του 2010. Και η τρίτη έγινε «πακέτο» με την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, τον Φλεβάρη του 2012, με την μείωση κατά 25% του βασικού (και 35% για τους «υποκατώτατους»…).
Και οι τρεις αυτές μειώσεις περιλαμβάνονταν μεν στις «δανειακές συμβάσεις» («μνημόνια») αλλά ήταν αιτήματα και των ντόπιων αφεντικών επί χρόνια. Ήταν απ’ τα βασικά και λίγα σημεία συμφωνίας των ελληνικών αφεντικών με το «πρόγραμμα δομικής προσαρμογής»: η περιβόητη «εσωτερική υποτίμηση», για λογαριασμό της διεθνούς «ανταγωνιστικότητας» του ελληνικού κεφάλαιου σήμαινε άγρια υποτίμηση της εργασίας. Αυτή η άγρια υποτίμηση βρισκόταν στην καρδιά του «προγράμματος», άρα και της μεθοδολογίας του δντ – και του κυρίου Thomsen, που ήταν τότε ο υπεύθυνος της ελληνικής διάσωσης…