Πέμπτη 9 Γενάρη. Αν η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ ή οποιοσδήποτε άλλος θεωρεί ότι «καθαρίζοντας» τον Soleimani θα βραχυκυκλώσει ή θα εμποδίσει τις συμμαχίες της Τεχεράνης (και το αξιόμαχό τους) είναι επιεικώς ηλίθιος. Δεν είναι ο Soleimani που διαμόρφωσε την στρατηγική του ιρανικού κράτους (και διάφορων οργανώσεων / κομμάτων στα αραβικά κράτη) αλλά το ανάποδο: η στρατηγική αναγκαιότητα βρήκε στην περίπτωσή του έναν εξαιρετικά ικανό πολιτικό/καραβανά εφαρμοστή της. Ασφαλώς ο Soleimani ήταν ιδιαίτερα καλός στις δουλειές που αναλάμβανε. Αφήνοντας στην άκρη την πιθανότητα ότι στη διάρκεια αυτής της 30ετίας υπήρχαν (και υπάρχoυν) συνθήκες για να έχουν διαμορφωθεί και ακόμα καλύτεροι, αξίζει να τονίσουμε ότι ο Soleimani ολοκλήρωσε το ιστορικά δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς: το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο στάδιό της.
Εδώ και καιρό το αν, για παράδειγμα, η λιβανέζικη Hezb’ Allah ή οι υεμενίτες Huthis είναι αξιόμαχοι δεν εξαρτιόταν απ’ τον Soleimani. (Κανένας μα κανένας, όσο έξυπνος και ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει είτε λίγους είτε πολλούς ικανούς να πολεμούν με επιτυχία σε άνισες αναμετρήσεις. Ο Soleimani δεν έδωσε κάποιο «μαγικό φίλτρο» στην Hezb’ Allah το 2006 εναντίον του ισραηλινού στρατού· και δεν έδωσε κανένα «μαγικό φίλτρο» στους Huthis το 2019 εναντίον των μισθοφόρων του Ριάντ, του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Μπορεί να συνέβαλε οργανωτικά ή εξασφαλίζοντας όπλα· αλλά ως εκεί…) Το ίδιο ισχύει και για τις συμμαχίες και τις κοινές δράσεις μεταξύ τους.
(Στη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων, με τις πολλές εκατοντάδες δολοφονημένους, μας ζάλισαν με το θέωρημα ότι ήταν τα social media που έκαναν τόσες χιλιάδες άντρες και γυναίκες όχι απλά να επαναστατήσουν αλλά να αντέξουν την τόσο απίστευτα αιμοβόρα καταστολή. Απ’ ότι φαίνεται τα ίδια social media δεν έχουν καμμία επαναστατική επίδραση και αποτελεσματικότητα στους πρωτοκοσμικούς… Τώρα πρέπει να πεισθούμε ότι ήταν ένας δαίμονας, ο Soleimani, που έκανε χιλιάδες σε διάφορα μέρη της μέσης Ανατολής αποτελεσματικούς κατά των πρωτοσμικών σχεδιασμών… Οι παλαιστίνιοι πώς αντέχουν να αγωνίζονται εδώ και 70 χρόνια παρά τα συστηματικά και μαζικά εγκλήματα σε βάρος τους; Θα φταίει ότι περίμεναν έναν Soleimani, ε;)
Στα 62 του ο Soleimani, παραμένοντας πάντα εύστροφος και έμπειρος, μετά από 45 χρόνια θητείας, είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικο-στρατιωτικού κύκλου / έργου του. Προφανώς δεν είχε «ξοφλήσει». Ωστόσο είναι τόση και τέτοια η δουλειά που έχει γίνει ήδη υπό την εποπτεία του, και είναι τέτοια η αυξανόμενη ένταση σ’ όλη τη μέση Ανατολή και το πως αυτή εκπαιδεύει εκείνους που βρίσκονται από κάτω («η παγκόσμια Παλαιστίνη» όπως σωστά λένε κάποιοι…) ώστε είναι αδύνατο η ιστορία να γυρίσει πίσω. (Πάντως είναι πολύ πιθανό ότι οι βιτρίνες του άξονα ελπίζουν σε κάτι τέτοιο!… Bring back good old days!!!)
Αντίθετα, ο τρόπος της δολοφονίας του θα βρυκολακιάζει για πολλά χρόνια στα μυαλά (και στις επιλογές) τόσο των φίλων όσο και των εχθρών του μπλοκ της Αστάνα (διότι και στη δική του δημιουργία ο Soleimani είχε παίξει ρόλο). Το τι μπορεί να πετύχει η μυθοποίηση είναι απρόβλεπτο· και ο Soleimani είναι ήδη θρύλος για πολλά εκατομμύρια μουσουλμάνων, σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου.
Το πέρασμα του χρόνου ενισχύει τέτοιους θρύλους – και την σχέση των οπαδών τους μ’ αυτούς.
Η δολοφονία του Abu Mahdi al-Muhandis είναι διαφορετικό ζήτημα. Ο 65χρονος ιρακινός μηχανικός Jamal Ja’far Muhammad Ali Al Inrahim (: το al Muhandis είναι παρατσούκλι και σημαίνει «ο μηχανικός») ήταν “παλιά καραβάνα”. Σαν σιίτης συνδέθηκε με την νεαρή ιρανική επανάσταση στη διάρκεια του πολέμου με το ιράκ, στα ‘80s, όντας φυγάς απ’ το ιράκ. Το ότι καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο απ’ το καθεστώς του κουβέιτ το 1983 για βομβιστικές επιθέσεις στις πρεσβείες των ηπα και της γαλλίας (που στήριζαν τον Χουσεΐν στον πόλεμο) δείχνει ότι δεν καθόταν ήσυχος.
Η δολοφονία του δεν έφερε ιδιαίτερη πολιτική υπεραξία στην Ουάσιγκτον… Έφερε όμως στις pum μια ικανή νομιμοποίηση για να ξεκινήσουν επίσημα αυτό που ήθελαν εδώ και καιρό (αφότου τα αμερικανικά και τα ισραηλινά βομβαρδιστικά άρχισαν να σκοτώνουν μέλη τους, ειδικά κοντά στα ιρακινο-συριακά σύνορα): έναν πόλεμο φθοράς κατά του αμερικανικού στρατού κατοχής. Σε αντίθεση με την Τεχεράνη, οι pmu δεν είπαν «αυτή ήταν η εκδίκηση» για την δολοφονία του Muhandis.
Κι ούτε θα το πουν. Έτσι κι αλλιώς ο λογαριασμός τους με τον κατοχικό στρατό είχε ανοίξει – τώρα θα αρχίσει να αποδίδει τόκο.
