Tag: νόμοι σχέσεις

«Η σκουπιδοφαγία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Να πει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, ψωνισμένο, και βάλε; Να το πει χωρίς δισταγμό. Αλλά η λογοκρίσια του απ’ τα antisocial media (των οποίων τα αφεντικά έχουν κάνει τεράστιες περιουσίες ακριβώς απ’ τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την βλακεία, και όχι βέβαια απ’ την σοφία και την ευγένεια των ανθρώπινων σχέσεων!) έχει τροφοδοτήσει μια καλοκουρντισμένη θύελλα άρθρων (τόσο ντόπια όσο και διεθνή…) υπέρ της λογοκρισίας γενικά, σαν «κοινωνικά υπεύθυνης» στάσης. Αν όχι απ’ την μεριά του κάθε υπήκοου χωριστά (δεν έχει βρεθεί ακόμα η ανάλογη «αλυσίδα μολυσματικότητας» σαν κι εκείνη που ξεκινάει από ένα φιλί στο δρόμο και καταλήγει στο θάνατο ενός ηλικιωμένου…), σίγουρα απ’ την μεριά των κρατών και των εταιρειών – στις υπό διαμόρφωση καινούργιες τεχνικές εξουσίας.

Η εποχή είναι κατάλληλη. Σχεδόν (τρομακτικά) ώριμη. Το ίδιο πράγμα που μέχρι πρόσφατα αποθεωνόταν (και διαφημιζόταν) σαν ο «ναός της ελεύθερης έκφρασης», ο κυβερνοχώρος, δαιμονοποιείται τώρα σαν το καταγώι της ακολασίας και της (επικίνδυνης) ανευθυνότητας. Υπάρχει κάτι που άλλαξε ας πούμε ανάμεσα στο 2018 και στο 2020; Σε μεγάλο μέρος του ο κυβερνοχώρος είναι σκουπιδαριό εδώ και πολλά χρόνια, και τέτοιος παραμένει. Τότε;

Για να αντιμετωπίσει κανείς την κυρίαρχη ρητορική / προβοκατορολογία, πρέπει να στήσει τις κοινωνικές (και τις πολιτικές) σχέσεις και τα μέσα που χρησιμοποιούν ξανά με τα πόδια τους στη γη· έργο ανόσιο, στα όρια του απαγορευμένου. Για παράδειγμα η καταχωνιασμένη Κοινωνία του Θεάματος εκδόθηκε το 1967, όταν o Guy Debord δεν μπορούσε καν να φανταστεί τον «κόσμο» των antisocial media. Κάπου στις σελίδες του βιβλίου θα μπορούσε κανείς να διαβάσει και το εξής (δυσνόητο πια!) – ο τονισμός της ελληνικής έκδοσης (ελεύθερος τύπος):

… Η τάση εκχυδαϊσμού που, κάτω από τις πολυποίκιλες παραλλαγές του θεάματος, κυριαρχεί παγκόσμια στη σύγχρονη κοινωνία, κυριαρχεί επίσης πάνω της σε όλα τα σημεία όπου η αναπτυγμένη κατανάλωση εμπορευμάτων πολλαπλασίασε φαινομενικά τους προς εκλογήν ρόλους και αντικείμενα…

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα ο Debord επέλεξε σαν προμετωπίδα του πρώτου κεφαλαίου της Κοινωνίας του Θεάματος αυτήν την κουβέντα του Ludwig Feurebach (τονισμός απ’ την ίδια ελληνική έκδοση):

… Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας (…) προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το είναι (…) Το ιερό γι’ αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο είναι η αλήθεια. Ή μάλλον, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και αυξάνεται η ψευδαίσθηση, έτσι ώστε, γι’αυτήν, το αποκορύφωμα της ψευδαίσθησης ν’ αποτελεί επίσης το αποκορύφωμα του ιερού…

Όσο επίκαιρη κι αν δείχνει η πιο πάνω παράγραφος, είναι απ’ το Das Weſen des Chriſtenthums – Η ουσία του χριστιανισμού. Που εκδόθηκε το 1841… (Το βιβλίο επηρέασε έντονα τόσο τον Marx όσο και τον Engels, ειδικά σε ότι αφορά την έννοια της αλλοτρίωσης…)

Σ’ αυτήν την μακρόχρονη, μισο-θρησκευτική / μισο-υλιστική αλληλουχία παρακμιακών καταστάσεων, το πως εκδηλώνεται η κυριαρχία της χυδαιότητας, των ψευδαισθήσεων, των ψεμμάτων είναι, αναπόφευκτα, συνάρτηση αρκετών παραγόντων. Οι τρόποι, τα μέσα που μπορούν να πολλαπλασιάζουν ή να περιορίζουν αυτήν την κυριαρχία, δεν είναι ποτέ απλά και μόνο τεχνικά. Ποιός είναι ο «καλός σπορέας» της; Είναι κάποια μορφή εξουσίας; Ποιά μορφή; Σε κάθε περίπτωση: τεχνική, ιδεολογία και πολιτική φτιάχνουν κόμπους που στον πυρήνα τους έχουν σταθερά το ίδιο: την διατήρηση, την διαχείριση, και την επέκταση εκείνης της εξουσίας που οφελείται.

Διαφορετικά ο Feurebach δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοιο άλμα απ’ το 1841 στο 2021…

«Ο κυβερνοχώρος απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Η επιχείρηση με την επωνυμία facebook μπήκε στην παγκόσμια αγορά τον Φλεβάρη του 2004. Η επιχείρηση twitter τον Ιούλιο του 2006. Η επιχείρηση instagram τον Οκτώβρη του 2010. Ό,τι και να κάνουν οι πλαστογράφοι του συστήματος, το σύμπλεγμα που αποκαλούμε antisocial media είναι ηλικίας μικρότερης των 15 χρόνων. Απογειώθηκε δηλαδή, μέσα σε μια μόνο γενιά. Νωρίτερα υπήρξαν για ελάχιστο ιστορικό διάστημα blogs, υπήρξαν chats, υπήρξαν messages… Αλλά ακόμα κι αν προσθέσουμε μισή γενιά ακόμα, ο ιστορικός χρόνος είναι μικρός για να υποστηρίξει κάποιος ότι έγινε μια τόσο ριζική ανθρωπολογική μετάλλαξη ώστε εκατομμύρια πρωτοκοσμικοί (: υπήκοοι) που πριν ήταν συνειδητά και ώριμα ερωτευμένοι με την “αλήθεια” έκαναν βουτιά στο κενό και μετατράπηκαν σε μωρά που παρασέρνονται από τυχοδιώκτες ψευδολόγους, έτσι ώστε να πρέπει να κοπεί το κεφάλι των δεύτερων για να να σωθούν τα πρώτα!…

Από που προέκυψε ο χρήστης-μάζα των antisocial media; Απ’ το πουθενά; Απ’ τον Δ του Κενταύρου; Όχι. Βγήκε από 40, 50 ή 60 χρόνια (ανάλογα με την κοινωνία / κράτος) κατανάλωσης / εκπαίδευσης απ’ τα παραδοσιακά media: έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια· επιχειρηματικούς ομίλους δηλαδή, επαγγελματίες της συστηματικής αλλοτρίωσης, παραπληροφόρησης, υπερπληροφόρησης, πλαστογράφησης, ειδικά απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά. Βγήκε απ’ την κρεατομηχανή της παραγωγής και της αναπαραγωγής της ιδεολογικής ευστάθειας του συστήματος. Δεν είναι μία ούτε μιάμισυ η γενιά που γαλουχήθηκε απ’ την μονόδρομη ροή των ψευδαισθήσεων (και συχνά του εκχυδαϊσμού) απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τα κέντρα ιδεολογικής, ηθικής, αισθητικής πανούκλας των αφεντικών, των κρατών και των εταιρειών τους, προς τους υποτελείς. Είναι δυο και τρεις αυτές οι γενιές.

Οι αμφίδρομες ανταλλαγές που έγιναν εφικτές στον κυβερνοχώρο (πρακτικά, από πολιτική άποψη, ο κυβερνοχώρος είναι αυτό: η ψηφιακή, μηχανική μεσολάβησης της συνάφειας των κοινωνικών υποκειμένων) «εκδημοκράτησαν» αυτό που είχε ήδη παγιωθεί, το νομιμοποίησαν, το αναπαρήγαγαν. Και μ’ αυτήν την έννοια πολλαπλασίασαν τις πιο εύκολες, εύπεπτες, συγκινησιακές και εντυπωσιακές πλευρές του πραγματικά «υπάρχοντος» σαν κοινωνικό υλικό απ’ τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του ’00 και ύστερα. Δεν ήταν κυρίαρχα ούτε το καλό γούστο, ούτε η ευγένεια, ούτε τα επιχειρήματα, ούτε η διεξοδική επισκόπηση αντίθετων επιχειρημάτων, ούτε η αναζήτηση ακλόνητων τεκμηρίων. Μετά από 20 γερά χρόνια νεοφιλευθερισμού και Εγώ-Κεφάλαιο δεν υπήρχαν ούτε «καλοί τρόποι» ούτε ευφυία. Υπήρχε κηρυγμένος ή ακύρηχτος πόλεμος όλων εναντίον όλων, υπομανίες, χάπια με την χούφτα, ντρόγκες, πόζες και φόβοι. Κυρίαρχα ήταν οι εντυπώσεις, οι ατάκες, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί, η ρηχότητα, το ζάπινγκ σαν τρόπος ζωής – επίσης τα ψυχολογικά προβλήματα και οι κρίσεις πανικού. Ε, αυτό ήταν που «έπιασαν» σαν ευκαιρία τόσο οι επιχειρηματίες των antisocial media όσο και οι πελάτες τους! Η σαπίλα ήταν παραγωγική με κάποιες έννοιες, ένα είδος “λιπάσματος” για την εξέλιξη διάφορων τεχνολογιών επιτήρησης και ελέγχου. Επεκτάθηκε με την ταχύτητα φωτιάς σε κάμπο με ξερά χόρτα· αλλά τα ξερά χόρτα ήταν κοινωνικές σχέσεις, εννοήσεις, συμπεριφορές, ηθικές, που αν και είχαν διαμορφωθεί ήδη απ’ το ώριμο Θέαμα παρέμεναν ακόμα παγιδευμένες απ’ την ψευτο-σεμνοτυφία της μονόδρομης προπαγάνδας των ιστορικών μηντιακών μεσολαβήσεων. Όταν άνοιξαν (επιτέλους!) οι πύλες άρχισε να ξεχύνεται εκείνο που ήταν ώριμο: οι ματαιοδοξίες, οι ανασφάλειες, οι άγνοιες, οι εγωισμοί, οι βολικές ευπιστίες, οι προκαταλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι καταγραφές, τα κόμπλεξ, το δωρεάν ψηφιακό ξεβράκωμα / επίδειξη… και οπωσδήποτε το ερώτημα (αρχικά) και οι απαντήσεις (σύντομα, δηλαδή ήδη) του ελέγχου πάνω σ’ όλο αυτό το υλικό.

Έρχονται τώρα οι λογοκριτές (που είναι πάντα άνθρωποι των εξουσιών) να παραστήσουν τους σωτήρες / λυτρωτές· να παραστήσουν ότι είναι έτοιμοι να βάλουν τα χέρια τους στον βούρκο για να τον στεγνώσουν (η μυθική υπόσχεση του ψόφιου κουναβιού, παρεπιπτόντως, με μακριά «υγιεινομική» παραδήλωση: drain the swamp, που σημαίνει «αποξήρανση του έλους»…) και, οπωσδήποτε, να ανασύρουν απ’ αυτόν τους υποτελείς. Πώς; Με τον γνωστό τρόπο: με διατάγματα, απαγορεύσεις και ποινές. Είναι οι ίδιοι που έσωσαν τους πρωτοκοσμικούς απ’ τον Αρμαγεδώνα του covid· απ’ τον Αρμαγεδώνα της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας· απ’ τον Αρμαγεδώνα της ενεργειακής κρίσης στα ‘70s· απ’ τον Αρμαγεδώνα του «ψυχρού πολέμου» αργότερα… Έχουν ακόμα κι άλλες ιεραποστολές, αφού οι Αρμαγεδώνες ποτέ δεν τελειώνουν. Βρίσκεται σε εξέλιξη η σωτηρία απ’ τον Αρμαγεδώνα της κλιματικής αλλαγής, τον Αρμαγεδώνα της συνωμοσιολογίας… Κι έχει ο καπιταλισμός!

Πόσο γλυκούτσικες και ανθρωπιστικές αυτές οι σωτηρίες, ε;

«Η λογοκρισία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Διεθνώς (και στα μέρη μας πια) τα τύμπανα και αυτού του πολέμου κτυπούν με εκκωφαντική ένταση: η ελευθερία της γνώμης προστατεύεται με την λογοκρισία! κρόζουν τα όρνια όλων των εξουσιών! Τι συγκινητικό αυτό το ενδιαφέρον για την «υγιή ελευθερία της έκφρασης», ε;

Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για εκείνο που νωρίς νωρίς, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχαμε δημόσια προβλέψει (αλλά δεν θα σας πούμε που!) σαν αποπληθωρισμό των σημείων. Αποπληθωρισμό των σημείων εξουσίας, «εγκυρότητας», «αλήθειας», πειθαρχίας, «ταυτότητας». Διότι αυτό προέκυψε να είναι το πρόβλημα της «ψηφιακής ελευθερίας», όπως και γενικότερα το «πρόβλημα της ελευθερίας» στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, όταν βρέθηκε να συγκρίνεται με κριτήρια απόδοσης κεφαλαίου με την πειθαρχημένη, ελεγχόμενη κοινωνική παραγωγικότητα της κίνας: μέσα στην σημειωτική υπερπαραγωγή αληθειών, οδηγιών, φράσεων οι αλήθειες, οδηγίες και εντολές των (δυτικών) εξουσιών σχετικοποιήθηκαν! Χάνοντας το μονοπώλιο / ολιγοπώλιο που είχαν στους καιρούς των «παραδοσιακών μεσολαβήσεων / media» διαπίστωσαν τα αφεντικά ότι αυξανόταν επικίνδυνα η κοινωνική εντροπία· και ότι οι εξουσιαστικές και εξουσιο-δοτικές αλήθειες, οδηγίες και εντολές εδώ ή εκεί αντιμετωπίζονταν με μια καλά τροφοδοτούμενη «παραστρατική» και παραβατική ιεροσυλία. (Φυσικά αυτό δεν γινόταν και δεν γίνεται παντού με την ίδια ένταση. Τηρουμένων των αναλογιών όμως ήταν η τάση.)

Δείτε, για παράδειγμα, την διατεταγμένη μασκοφορία για (υποτίθεται) υγιειονομικούς λόγους. Αιφνιδιαστικά και κατηγορηματικά όλες οι «ταυτοτικές» ιδιο-τροπίες εξαφανίστηκαν – ή, πιο σωστά, συμπυκνώθηκαν σε ένα μόνο δίπολο, αδιάφορο και πέρα από οτιδήποτε σχετικό με φύλο, ηλικία, σεξουαλικότητα, φυλή, κοινωνική τάξη, οπαδική προτίμηση, αισθητικό γούστο: «ναι ή όχι»! «Πειθαρχημένοι» ή «αρνητές» (της μάσκας)! Μια μόνο κρατική διαταγή, καλά προπαγανδισμένη / βομβαρδισμένη, έσκισε στα δύο κάθε άλλη κοινωνική και πολιτική διαφοροποίηση, επιβάλοντας μία και μόνο μία «σημαία καλής, επιτρεπτής συμπεριφοράς», έναν μόνο «κώδικα κοινωνικής ευθύνης»… Ένα πραξικόπημα με ισχυρή και την σημειωτική του διάσταση… κάτι αναπόφευκτο αφού ζούμε στον 21ο αιώνα!

Το ίδιο ακριβώς ισχύει με την λογοκρισία, που έχει ήδη ξεκινήσει, πρώτα με τα «fake news» που αποδίδονταν στους «πράκτορες των εχθρών», ύστερα με τα «fake news» που αποδίδονταν συλλήβδην στους τερατολόγους, ύστερα με τα «fake news» που αποδίδονται στους αμφισβητίες της «δημοκρατίας» – και έχει ακόμα πολύ δρόμο. Δεν είναι ότι γέμισαν οι καπιταλιστικές κοινωνίες με ψεύτες· είναι ότι οι επαγγελματίες σ’ αυτή τη δουλειά άρχισαν να μοιάζουν με «ερασιτέχνες»!… Και τα αφεντικά τους άρχισαν να ψάχνονται.

Είναι ως εάν η antisocial mediaκή «ασυδοσία» (και η χρήση του κυβερνοχώρου γενικότερα) να έφτασε στο σημείο όπου ο καθένας μπορεί να φτιάχνει το δικό του νόμισμα και να βρίσκει κάμποσους ακόμα να το χρησιμοποιούν, χρησιμοποιώντας κι αυτός τα δικά τους… Από καλλιτεχνική άποψη αυτό είναι μια χαρά· από επικοινωνιακή άποψη είναι σκέτος θόρυβος και διανοητική υποβάθμιση, αλλά αυτά αφορούν τους χρήστες· όμως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δουλέψει έτσι! Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, έστω στο ψηφιακό σύμπαν! Ειδικά αφού ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει πια κι εκεί τα άπειρα εμπορικά και πειθαρχικά πλοκάμια του. Με την σχετικοποίηση χάνεται το μέτρο της ανταλλακτικής αξίας! Ανάλογα ισχύει με τα «νομίσματα της αλήθειας»: αν υπάρχουν πολλά και διαφορετικά τότε τελικά η κεντρική τράπεζα («αληθειών»…) θα καταλήξει να αγοράσει φουφού και να πουλάει κάστανα σε κάποια πολυσύχναστη γωνία…

Δεν πρόκειται λοιπόν (και δεν θα ήταν δυνατόν!) για μια ιεραποστολική εκστρατεία «προστασίας της ελευθερίας της γνώμης»! Πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο, σερβιρισμένο με γεύση φράουλα: εξαφάνιση οποιασδήποτε γνώμης θεωρείται «προβληματική» ή/και «απειλητική» (ακόμα κι αν είναι ψευτο-, κατά φαντασίαν τέτοια) και «ελευθερία» μόνο για όσες γνώμες κρίνονται αποδεκτές μέσα στο συστημικό φάσμα, φαρδύτερο ή στενότερο, ανάλογα με την συγκυρία. Υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας; Ε, διάολε, δεν επιτρέπεται να προβάλουν οι «αρνητές» το «τα πάχη μου τα κάλλη μου»! Υπάρχει «εθνικό πρόβλημα»; Ε, διάολε, δεν μπορεί να λέει ο καθένας ό,τι θέλει υποσκάπτωντας το ηθικό του λαού! Οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός; Ε, διάολε, δεν μπορεί να…

ΑΙ pets

Κυριακή 17 Γενάρη. Δείτε πρώτα το παρακάτω δίλεπτο video, και λέμε κάποια πράγματα στη συνέχεια.

Τι είδατε; 90% θα σκεφτήκατε «άλλη μια γιαπωνέζικη μαλακία» – σωστά; Ένα pet τεχνητής νοημοσύνης… – τι βλακεία; Ίσως αν βλέπατε έναν σκύλο που να έμοιαζε κανονικός αλλά να ήταν ρομποτικός να κοντοστεκόσασταν (υπάρχουν και τέτοιοι, πάντως…)

Κι όμως. Project σαν αυτό, του «moflin», έχουν την δική τους ξεχωριστή δυναμική στις συνθήκες της «νέας κανονικότητας» που έχει ξεκινήσει δια της βίας.

Πρώτον, επειδή μορφοποιεί μια εκδοχή χνουδωτού machine learning. Χωρίς καλώδια και χωρίς κουμπιά δεν φαίνεται ότι πρόκειται για μηχανή, και μάλιστα για μια μηχανή που διαδρά με το περιβάλλον της. Δεύτερον, επειδή η ίδια η μορφή δεν παραπέμπει σε κάποιο απ’ τα γνωστά pets. Αλλά αυτή η πρωτοτυπία έχει αρκετή κοινωνιολογία και ψυχολογία πίσω της· όπως, επίσης, και μια βασική τροχιά της τεχνητής νοημοσύνης. Αν οι μορφές της προσπαθούν να μιμηθούν υπαρκτές μορφές ζωντανών (ας πούμε σκύλους ή γάτες) θα βρίσκονται πάντα υπό την αίρεση της σύγκρισης μ’ αυτές τις μορφές. Διάφορες εταιρείες, κυρίως ασιατικές, δεν αποφεύγουν αλλά μάλλον επδιώκουν μια τέτοια σύγκριση – σαν μέτρο και κίνητρο διαρκών βελτιώσεων. Άλλες εταιρείες όμως προτιμούν να δημιουργήσουν ένα εξαρχής «νέο προϊόν», που να καθιερώσει μια δική του εμπορική τάξη. (Αυτής της λογικής ήταν, για παράδειγμα, τα iphones…)

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η «ιαματική» χρησιμότητα της τεχνητής νοημοσύνης, με την μορφή νοστιμούτσικου ρομποτικού pet. Θα πρέπει να αναγνωρίσετε ότι έχει ακαταμάχητα πλεονεκτήματα: δεν τρώει, δεν χέζει – μόνο φόρτιση θέλει. Και προσφέρει «ζεστασιά» και «τρυφερότητα»…

Ξανασκεφτείτε το. Δεν είναι μια χαρά για συνθήκες κατ’ οίκον φυλάκισης; Βρείτε, τουλάχιστον, στέρεα επιχειρήματα για να μην κάνετε δώρο ένα τέτοιο pet αύριο ή μεθαύριο στα παιδιά σας… (Δεν θα έπρεπε να το πούμε, αλλά για την περίπτωση που δεν το σκεφτήκατε: αυτά τα «έξυπνα» οικιακά ρομπότ θα λανσαριστούν και σαν ιδανικοί φύλακες. Με τους αναβαθμισμένους αισθητήρες τους και το internet of things θα σας τηλε-ειδοποιούν για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει στο σπίτι σας. Όπου κι αν βρίσκεσθε…)

Μόνο οι μπανάνες λένε την αλήθεια! (Διασπορά επικίνδυνων ειδήσεων)

Σάββατο 16 Γενάρη. Έχουν πει (και έχουν γράψει…) εναντίον της ασταμάτητης μηχανής και του Sarajevo, για την εργατική αντιπληροφόρηση και κριτική και για την τεκμηριωμένη στάση απέναντι στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία (δείχνοντας έγκαιρα τους πραγματικούς της στόχους…)… και τι δεν έχουν πει;

What for? Με τόσους ορκισμένους εχθρούς caradinieri και φίλους της pfizer και της γενετικής μηχανικής, αν η ασταμάτητη μηχανή είχε πει ή διαδόσει έστω και το ελάχιστο ψέμα εδώ και μήνες, θα είχε γίνει βούκινο … ακόμα και διεθνώς! (που λέει ο λόγος…).

Η εργατική αντιπληροφόρηση και κριτική, έχοντας πλήρη επίγνωση της κοινωνικής θέσης της και του πολιτικού / πολεμικού γεγονότος ότι βρίσκεται μόνιμα πολιορκούμενη, είναι υποχρεωμένη να είναι υπερβολικά ακριβής και υπερβολικά τεκμηριωμένη. Έχει τόσους και τέτοιους ταξικούς και θεσμικούς εχθρούς ώστε το ελάχιστο στραβοπάτημα στις θέσεις της θα έκανε πολλαπλάσια ηχώ εναντίον της.

Να τώρα μερικά κακά νέα που πρέπει να τονίσουμε, νέα που είναι πιθανό πως είτε θα αποσιωπηθούν είτε θα διαστρεβλωθούν τα μέρη μας – απ’ τους καθεστωτικούς «εραστές της αλήθειας» και τους λακέδες τους.

Πρώτα ένα χθεσινό απόσπασμα απ’ το καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg (είναι «ψέκα» κι αυτό;):

Η Νορβηγία είπε ότι τα εμβόλια covid-19 μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα για τους πολύ ηλικιωμένους και με προχωρημένη ασθένεια, [κάτι που είναι] η πιο επιφυλακτική δήλωση ως τώρα από μια ευρωπαϊκή αρχή υγείας, καθώς οι χώρες προσεγγίζουν στον πραγματικό κόσμο τις παρενέργειες απ’ τα πρώτα εμβόλια που πήραν έγκριση.

Αξιωματούχοι της Νορβηγίας είπαν ότι 23 άνθρωποι πέθαναν στη χώρα, λίγο μετά την πρώτη δόση του εμβολίου. Απ’ αυτούς τους θανάτους στους 13 έγιναν νεκροψίες, με τα αποτελέσματα να υποδεικνύουν ότι οι συνηθισμένες παρενέργειες συμβάλουν σε σοβαρές αντιδράσεις σε ευάλωτους, ηλικιωμένους ανθρώπους, σύμφωνα με τη Νορβηγική Υπηρεσία Φαρμάκων…

Και τώρα χθεσινό απόσπασμα απ’ την άλλη μεριά του πλανήτη, για το ίδιο θέμα. Απ’ τους κινεζικούς καθεστωτικούς global times (αυτοί δεν είναι «ψέκα»… είναι rivals!):

Κινέζοι ειδικοί υγείας κάλεσαν τη Νορβηγία και άλλες χώρες να αναστείλουν την χρήση των εμβολίων covid-19 που βασίζονται στην mRNA τεχνολογία, που παράγονται από εταιρείες όπως η Pfizer, ειδικά σε ηλικιωμένους, εξαιτίας των αβεβαιοτήτων για την ασφάλεια των εμβολίων, μετά τους θανάτους 23 ηλικιωμένων Νορβηγών που πήραν το εμβόλιο.

Το νέο mRNA εμβόλιο αναπτύχθηκε βιαστικά και ποτέ δεν είχε χρησιμοποιηθεί σε μεγάλη κλίμακα για την πρόληψη μιας μεταδοτικής ασθένειας, και η ασφάλειά του δεν έχει επιβεβαιωθεί σε μεγάλης κλίμακας χρήση σε ανθρώπους, δήλωσε ένας Κινέζος ανοσιολόγος. Τα περιστατικά θανάτου στη Νορβηγία απέδειξαν επίσης ότι η αποτελεσματικότητα των mRNA εμβολίων για τον covid-19 δεν είναι τόσο καλή όσο αναμενόταν, λένε οι ειδικοί.

Ως την Πέμπτη, η Νορβηγία είναι ανακοινώσει 23 θανάτους σε σχέση με τον εμβολιασμό…. Όλοι οι θάνατοι προέκυψαν σε ευάλωτους, ηλικιωμένους ασθενείς σε γηροκομεία. Ήταν όλοι πάνω από 80 χρονών, και μερικοί πάνω από 90, ανέφερε το Νορβηγικό κανάλι NRK.

… Ο Yang Zhanqiu, ιολόγος απ’ το πανεπιστήμιο της Wuhan, είπε στους Global Times την Παρασκευή ότι τα περιστατικά θανάτου, αν αποδειχθεί ότι προκλήθηκαν απ’ τα εμβόλια, έδειξαν ότι τα αποτελέσμα του εμβολίου της Pfizer και άλλων mRNA εμβολίων δεν είναι τόσο καλά όσο αναμενόταν, αφού ο κύριος σκοπός των mRNA εμβολίων είναι να θεραπεύουν ασθενείς.

… Ένας ανοσολόγος με έδρα το Πεκίνο, που ζήτησε να μείνει ανώνυμος, είπε στους Global Times την Παρασκευή ότι θα πρέπει να ανασταλεί διεθνώς η χρήση των mRNA εμβολίων που προωθεί η Pfizer, αφού αυτή η νέα τεχνολογία δεν έχει αποδείξει την ασφάλειά της σε μεγάλης κλίμακας χρήση, ή στο να προφυλάσσει από οποιαδήποτε μεταδοτική ασθένεια.

Είναι απλό να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Όμως να ποια είναι εκείνα ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να βγάλει:

Το πιάνετε; Όταν οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν απ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από παρενέργειες του covid, τότε πετιούνται στην κοινή δεξαμενή, και είναι «μια ακόμα ανθρώπινη ζωή που θέρισε ο κορονοϊός»… Όταν πεθαίνουν απ’ τις παρενέργειες των πλατφορμών γενετικής μηχανικής, ισχύει το αντίθετο: πέθαιναν από κάτι που «δεν έχει σχέση» με τις πλατφόρμες… έτσι συμβαίνει με τους άρρωστους ηλικιωμένους, πεθαίνουν, δεν το ξέρετε;… και τέλος πάντων μην βιαστείτε να ενοχοποιήσετε τις ιερές φαρμακο-μαφίες… Πρόκειται για υποδειγματικό ορισμό του doublethink…

Τάδε έφη Johnny Bananas – γνήσιος και εξαιρετικός εκπρόσωπος του newspeak… «Αλήθεια» είναι αυτό και μόνον αυτό· και οτιδήποτε άλλο αισχρό ψέμα και διασπορά του….

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Σάββατο 16 Γενάρη. Ιδού η απορία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ριζοσπαστικοποίησε τον λευκό, κοκκινόσβερκο, αμερικανικό μικροαστισμό; Ή είναι αυτός ο τελευταίος που έφτιαξε το ψόφιο κουνάβι από μηντιακά υλικά – και μπορεί να φτιάξει οποιονδήποτε διάδοχό του, ακόμα χειρότερο;

Η ιμπεριαλιστική (και δήθεν «προοδευτική και κοσμοπολίτικη») παράταξη του νυσταλέου Jo έχει καταλήξει, βολικά, στο πρώτο συμπέρασμα. Αυτό δείχνει (χωρίς να το καταλαβαίνει ή να το παραδέχεται) πόσο βαθιά «δεξιά» είναι, μ’ έναν πιο post modern τρόπο. Η προσωποποίηση του «κακού» και η κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου ώστε να κουκουλωθεί ένα πολύ βαθύτερο και ευρύτερο πρόβλημα ήταν ανέκαθεν – ειδικά στις καπιταλιστικές κοινωνίες – το σήμα κατατεθέν της απο-πολιτικοποίησης. Κι έτσι, απλά πολύ απλά, η εκκαθάριση ενός τέρατος αφήνει τον χώρο στο επόμενο· ένα ή και περισσότερα.

Πριν 12 χρόνια, στις προεδρικές εκλογές του 2008 έγινε μια τέτοια “πολιτική εκκαθάριση”. Η ανερχόμενη επιθετικότητα αυτού του λευκού κατά κύριο λόγο και χριστιανικού αμερικανικού μικροαστισμού είχε βρει μια εκπρόσωπο / πολιτική βιτρίνα αισθητικά διαφορετική απ’ το ψόφιο κουνάβι. Μια 44χρονη πολιτικό, κυβερνήτη της Αλάσκα, οικογενειάρχισσα, μητέρα 4 παιδιών, περσόνα των μήντια, ακόμα και κυνηγό: ήταν το άστρο της Sarah Palin και του “tea party”…

H Palin κατέβηκε το 2008 στις εκλογές σαν υποψήφια αντιπρόεδρος του John McCain. Το δίδυμο έχασε απ’ τον Obama, καθώς ο ικανός ρήτορας αφροαμερικάνος δικηγόρος και ακαδημαϊκός από το Ιλινόις συνεπήρε και έπεισε να πάνε στις κάλπες ένα μεγάλο μέρος απ’ τους αδιάφορους ψηφοφόρους των μειονοτήτων. O John McCain δεν έμεινε άχρηστος ωστόσο: έγινε ο “άτυπος” υπ.εξ. των διοικήσεων Obama, ειδικά για τις βρωμοδουλειές στη μέση ανατολή…

Δεν ήταν το δήθεν «επαναστατικό» πρόγραμμα του 2 φορές εκλεγμένου Obama που «αγρίεψε» ως το 2016 τους ηττημένους συντηρητικούς και σε μεγάλο βαθμό θρήσκους λευκούς αμερικάνους προτεστάντες. Ήταν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον χειρότερο εφιάλτη τους: πως γίνονται, αργά αλλά σταθερά, κοινωνική (και «πολιτιστική») μειοψηφία στο κράτος που θεωρούσαν δικό τους.

Ο μύθος της «χώρας των ευκαιριών / χωνευτηριού» άρχισε να τελειώνει απ’ την στιγμή που οι λευκοί μικροαστοί ένοιωσαν ότι χάνουν την εξουσία όχι από ένα διαφορετικό «πολιτικό πρόγραμμα» αλλά από διαφορετικά, αλλόφυλα κοινωνικά υποκείμενα. Οι ηπα φτιάχτηκαν σαν «προέκταση της κάνης», με το let’s go west, σε βάρος των αυτοχθόνων· έγιναν ιμπεριαλιστική δύναμη και, στη συνέχεια, υπερδύναμη πάλι σαν «προέκταση της κάνης», εναντίον πολλών στην ασία και στη λατινική αμερική· πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, μετά από τόσο και τέτοιο συλλογικό “φονικό ένστικτο” η μυθολογία (και η “αυτοπεποίθηση”) της δικαιολογημένης και νικηφόρας βίας να εξαφανιστεί την ώρα που αρχίζει η κατάρρευση; Δεν είναι δυνατόν· δεν γίνεται…

Πριν κάνουν το ψόφιο κουνάβι πρόεδρο οι ψηφοφόροι το 2016, τον είχαν εγκρίνει σε τουλάχιστον 8 εσωκομματικές αναμετρήσεις τα μέλη του κόμματος και οι εκπροσωποί τους. Το ουσιαστικό «προγραμματικό» στοιχείο του ψόφιου κουναβιού ήταν φαντασιωτικό. Αν ο Obama ανέμισε το «yes, we can» (με πολλαπλά νοήματα, μιας και καταλάβαινε καλά ότι η εσωτερική ευστάθεια των ηπα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τους…) και άρχισε να αποτυγχάνει στη δεύτερη θητεία του, το ψόφιο κουνάβι εξέφραζε κάτι πολύ λιγότερο αλλά και έωλο: το φάντασμα της «αυτοδύναμης ανάπτυξης» μέσω φρακτών για τους διεθνείς ανταγωνιστές. Ο εξαγριωμένος λευκός μικροαστισμός δεν καταλαβαίνει πολλά από «εξωτερική πολιτική», αλλά η ιδέα του «america first» μπορούσε να γίνει λιανά για εσωτερική κατανάλωση. Και επειδή αυτές οι φαντασιώσεις είναι οι μόνες ελπίδες που αναλογούν στους μικροαστικούς ορίζοντες, δεν εγκαταλείπονται. Υπάρχει και μια αμερικάνα θεία Λίτσα, μην αμφιβάλετε!

Τώρα ο νυσταλέος Jo και το κόμμα του νομίζουν ότι αρκεί να κόψουν το πολιτικό κεφάλι του ψόφιου κουναβιού για να γίνουν οι οπαδοί του ψόφιοι κοριοί… Τον κατηγορούν ότι προκάλεσε κάτι «σαν χρωματιστή επανάσταση» στο εσωτερικό των ηπα, ενώ αυτό το είδος ήταν (και παραμένει) αποκλειστικά για εξαγωγές! Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, υπουργοποιήθηκε απ’ τον νυσταλέο Jo μια απ’ τις «ειδικούς» αυτών των εξαγωγών: η “fuck E.U.” Victoria Nuland, επόπτρια (μαζί με τον μετέπειτα πρεσβευτή στην Αθήνα Pyatt…) της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου και του φασιστικού πραξικοπήματος στην ουκρανία το 2014.

Όχι, οι «κοσμοπολίτες» του κράτους και του κεφάλαιου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους φασίστες· αρκεί να είναι υπάκουοι! Και φυσικά τους χρειάζονται στην Ουάσιγκτον: κάποιοι πρέπει να προστατέψουν με πάθος τα αμερικανικά σύνορα όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τους δύο ωκεανούς, ειδικά προς τη δύση.

Αλλά οι λευκοί, χριστιανοί μικροαστοί έχουν μικρότερο ορίζοντα. Αντιλαμβάνονται πια το τομάρι τους σαν το σύνορο που κινδυνεύει. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη, με ή χωρίς ψόφιο κουνάβι.

(φωτογραφία: Η Palin και οι επιδόσεις της στο κυνήγι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είχε να επιδείξει τέτοιες, κι εκεί υπάρχει ένα κάποιο κενό στη λευκή, αμερικάνικη “ψυχή”… Μπορείτε να φανταστείτε μια παραλλαγή νεώτερη ηλικιακά, με sport προσόντα τύπου “ανεγκέφαλης αλεπούς” / Putin; Θραύση θα έκανε!)

5 – The cognitives ‘n’ the ignorants σε πραγματικό χρόνο…

Παρασκευή 15 Γενάρη. Έχουμε πει ως τώρα δυο τρεις κουβέντες για τον «γνωσιακό καπιταλισμό» υποστηρίζοντας πως είναι (ή ήταν…) ένας παραπλανητικός ευφημισμός της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης και της μεταφοράς σε μηχανές (με την ευρεία έννοια της λέξης «μηχανή») ζωντανών ανθρώπινων γνώσεων που ως πρόσφατα ήταν (ή έμοιαζαν να είναι) εκτός δυνατότητας μηχανοποίησης. Πρακτικά: την ευρεία μηχανοποίηση ζωντανών ανθρώπινων γνώσεων και σχέσεων με σκοπό τον «αποδοτικότερο» έλεγχο του συνόλου του κοινωνικού εργοστασίου.

Έχουμε επίσης υπονοήσει (και θα πρέπει μελλοντικά να αναλύσουμε προσεκτικότερα) ότι όπως σωστά είχε προβλέψει ο Μαρξ ενάμισυ αιώνα πριν, κάθε άλμα (καπιταλιστικής) μηχανοποίησης είναι επίσης άλμα απο-ειδίκευσης – και είναι τέτοιο υποχρεωτικά. Σ’ αυτήν την διαδικασία (που, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, έχει συμβεί ήδη 3 φορές στην καπιταλιστική ιστορία: οι 3 ως τώρα βιομηχανικές επαναστάσεις) δεν αλλάζει-ο-κόσμος γενικά κι αφηρημένα! Συμβαίνουν πολύ συγκεκριμένες αλλαγές (από την εργατική σύνθεση ως την γενική αντίληψη για την ζωή, και απ’ τις μορφές ελέγχου και διακυβέρνησης ως τις εκδηλώσεις του κοινωνικού ανταγωνισμού…) που είναι εύκολο να θεωρηθούν «μαγικές» – ειδικά όταν η κριτική έχει εγκαταλείψει τα όπλα και τις θέσεις της.

Τους τελευταίους 10 μήνες η ασταμάτητη μηχανή επιχείρησε να υποδείξει αυτήν την σε εξέλιξη διαδικασία με κυρίως θέμα την αναδιάρθρωση (της βιομηχανίας) της υγείας, την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, την θανατοπολιτική της καπιταλιστικής μετάβασης, την βίαιη επιβολή της γενετικής μηχανικής και την σχέση όλων αυτών με τον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Όλα αυτά μέσα σε μια συστηματική και πυκνή ομίχλη, αποτέλεσμα του δημαγωγικού carpet bombing. Το τι έχει πετύχει (και αν έχει πετύχει κάτι…) ίσως το ξέρετε καλύτερα. Ας αναγνωρίσουμε πως όσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τι είναι το αυτοκίνητο σε κάποιον που το μόνο μεταφορικό μέσο που έχει δει στη ζωή του είναι τα μουλάρια, άλλο τόσο δύσκολο είναι, σ’ αυτή την ιστορική / κοινωνική φάση, να εξηγήσεις πόσο διαφορετικές (και επικίνδυνες) είναι οι “πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης” των κυττάρων σε όποιον τις θεωρεί παραδοσιακά εμβόλια… Κι ούτε λόγος πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τι σημαίνει καπιταλιστικό κράτος στον 21ο αιώνα σ’ όποιον επιμένει ότι “κράτος” είναι η πολιτική βιτρίνα που ψήφισε ή δεν ψήφισε.

Ωστόσο, μ’ όλες τις δυσκολίες, η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί βασικό της καθήκον όχι απλά να συνεχίσει αλλά να διευρύνει την επισκόπηση της θεματολογίας της εξελισσόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, δίπλα και πέρα απ’ τον τομέα της «υγείας». Μπορεί να μην είναι τρόπος για δημόσιες σχέσεις – είναι όμως απαίτηση της εργατικής αυτο-μόρφωσης.

Ο σπονδυλωτός (και συχνά σχολιαστικός) χαρακτήρας της ασταμάτητης μηχανής δεν προσφέρει βέβαια τις δυνατότητες ενός μεγάλου αναλυτικού κειμένου, ενός βιβλίου ας πούμε· επιτρέπει όμως απ’ την άλλη να παρακολουθούμε και να αναλύουμε τις εξελίξεις σε πραγματικό χρόνο. Αυτό έχει οπωσδήποτε δυσκολίες και de facto ατέλειες· ο πραγματικός ιστορικός χρόνος δεν περιμένει! Όμως από εργατική / ανταγωνιστική άποψη αυτό το «ο καπιταλισμός και η μορφή κράτος σε πραγματικό χρόνο» έχει ιδιαίτερη σημασία για όποιον / όποια ζει στον 21ο αιώνα και δεν είναι τόσο αφελής ή τόσο κουρασμένος διανοητικά ώστε να ελπίζει ότι «κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν»… οπότε θα έχει την πολυτέλεια της άνεσης χρόνου για να μελετήσει το «τί έγινε λοιπόν;» αναδρομικά…

6 – Υπέρθεση; Διεμπλοκή;

Παρασκευή 15 Γενάρη. Επειδή ορισμένα βασικά της φυσικής (εννοημένης ως επιστήμης) τα έχει μάθει ο καθένας μας απ’ το σχολείο και, κυρίως, τα έχει υιοθετήσει σαν σταθερές, σαν δεδομένα, σαν πραγματικότητα, αυτός ο μέσος «καθένας» θα θεωρούσε εύκολα «συνωμοσιολογία» (ή «έλλειψη επιστημονικής παιδείας»…) την θέση ότι αυτή η φυσική που μας έχει μάθει μια ορισμένη άποψη για τον κόσμο είναι σε ικανό βαθμό (αναπόφευκτα) ιδεολογική. Και, πάντως, αυτή η (όπως όπως…) εδραιωμένη «αντίληψη για τον υλικό και ενεργειακό κόσμο» δεν είναι, υποχρεωτικά, ο κόσμος ο ίδιος…

Η κβαντική φυσική, που δεν είναι (ακόμα) «σχολική ύλη» και, κατά συνέπεια, δεν συμμετέχει στην κατασκευή των αντιλήψεών μας για τον κόσμο, είναι ένα καλό παράδειγμα. Οι βασικές της παραδοχές και τα θεμελειώδη αξιώματά της ξεπερνούν (και σε ορισμένες περιπτώσεις διαλύουν…) το «Παραδεδεγμένο Μοντέλο» που έχουμε εκπαιδευτεί για την εννόηση της υλικής (και ενεργειακής) πραγματικότητας. Αν η κβαντική φυσική με τις καινοτόμες (για την μέση κοινωνική γνώση) και «περίεργες» έννοιες της ήταν φιλοσοφική θεωρία, αυτή η μέση κοινωνική άγνοια θα ήταν μικρό κακό. Αν πρόκειται όμως ένα βασικό πεδίο όπου η καπιταλιστική «ανάπτυξη» (και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός…) έχει αρχίσει να ξετυλίγεται; Μήπως τότε θα έπρεπε να ξέρουμε τουλάχιστον τις βασικές έννοιες και τις πρακτικές εφαρμογές της κβαντικής φυσικής έτσι ώστε να μπορούμε να συλλάβουμε την πολιτική οικονομία της σύγχρονης καπιταλιστικής αξιοποίησης – αντί να κρατάμε σφικτά μια «πολιτική οικονομία της μηχανής εσωτερικής καύσης» θεωρώντας την ικανή να εξηγεί τα πάντα για πάντα;

Δύο τέτοιες βασικές έννοιες, λοιπόν. Η υπέρθεση. Και η διεμπλοκή. Η κβαντική υπέρθεση είναι θεμελειώδες φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο δύο ή περισσότερες «κβαντικές καταστάσεις» μπορούν να συνυπάρχουν. Πράγμα που σημαίνει: το είτε υπάρχει το κάτι είτε το αντίθετό του δεν ισχύει για την υπέρθεση. Ισχύει «υπάρχει το κάτι και το αντίθετό του μαζί και ταυτόχρονα», με ορισμένες πιθανολογήσεις για την «αναλογία» της συνύπαρξής τους.

Αυτό το, ας το πούμε πρόχειρα, «είναι και δεν είναι» της κβαντικής φυσικής, ακόμα και σαν θεωρία, προσβάλει στο κέντρο της και την (αστική) αντίληψη της πραγματικότητας εδώ και αιώνες, και τις θεωρούμενες ως ορθολογικές βεβαιότητες, ακόμα και της καθημερινής ζωής! Ο κόσμος (ο κόσμος όπως τον εννοούμε) είναι συγκροτημένος πάνω και γύρω από θεμελειακούς δυϊσμούς… Τι σημαίνει, απ’ αυτήν την άποψη, «η γάτα του Σρέντιγκερ», που «ζει και δεν ζει», αν όχι την κατάρρευση των όποιων δυαδικών βασικών βεβαιοτήτων;

Ωστόσο το θέμα που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ακριβώς δίπλα. Όλο το ηλεκτρονικό σύμπαν (όπως κι αν το καταλαβαίνει ο καθένας) είναι δημιουργημένο πάνω σε έναν ηλεκτρικό δυισμό, τον δυισμό on/off, που έχει σαν μαθηματική έκφραση το 1/0. Εδώ η κβαντομηχανική φέρνει αληθινή επανάσταση: οι «καταστάσεις» δεν είναι είτε 1 είτε 0 αλλά και όλες οι ενδιάμεσες τιμές· που σημαίνει ότι η «πληροφορία» (αυτή η «μαγική» έννοια…) μπορεί να δια-κινείται πολυεπίπεδα / σύνθετα μεταξύ 1 και 0. Πρακτικά αυτό σημαίνει μεγάλο πολλαπλασιασμό του όγκου των «πληροφοριών» που μπορούν να μεταφερθούν, αν η κωδίκωσή τους δεν είναι 1/0 αλλά και όλες οι ενδιάμεσες «τιμές». Τέτοιο είναι το μεγάλο και καταλυτικό δώρο της κβαντικής υπέρθεσης αν αιχμαλωτιστεί τεχνολογικά…

Η κβαντική διεμπλοκή είναι ακόμα πιο μυστηριώδης και ξένη προς το «Παραδεδεγμένο Μοντέλο» εννόησης του κόσμου. Σύμφωνα με την ελληνική εκδοχή της wikipedia (ο τονισμός δικός μας):

Η κβαντική διεμπλοκή (αποκαλούμενη και κβαντικός εναγκαλισμός) είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, φαίνεται είτε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα, είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.

Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες.

Οι συνέπειες και οι προεκτάσεις της κβαντικής διεμπλοκής στην ερμηνεία (πιο σωστά: στην ανακατασκευή της εννόησης) του κόσμου πάνε πολύ μακριά! Και είναι πιθανό ότι εκείνοι κι εκείνες που θα περνάνε απ’ το όποιο “εκπαιδευτικό σύστημα” την δεκαετία, ας πούμε, του 2050, θα θεωρούν όλα (ή τα περισσότερα απ’) όσα θεωρούμε ακόμα δεδομένα σαν πρωτογονισμό!

Εν τω μεταξύ ας γυρίσουμε σε πιο πρακτικές πλευρές της τωρινής πραγματικότητας.