Tag: νόμοι σχέσεις

Η αμείλικτη τακτική

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Πριν 11 ημέρες, στα καθεστωτικά «νέα» (11 Νοέμβρη), η κυρία Αντιγόνη Λυμπεράκη, κάτω απ’ τον τίτλο «δύσκολες αλήθειες και μύθοι» έδινε, όσο πιο κομψά μπορούσε, το γιατί όλα τα καθάρματα, δεξιά κι αριστέρα, μιλούν την ίδια γλώσσα:

… Εδώ έρχεται ο κρυφός τρίτος μύθος: για να σταματήσουν οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές θα πρέπει να κάνουν τη ζωή των νεοφερμένων τόσο δύσκολη ώστε να αποθαρρυνθούν οι επομένοι. Αυτη η μισοχωνεμένη πονηριά ίσως ήταν κρυμμένη πίσω από ανοχή σε χώρους όπως η Μόρια. Μισοχωνεμένη, διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος συνειδητά επιθυμεί να μετατρέψει τμήμα της πατρίδας μας σε τόπο με συνθήκες χειρότερες από το Αφγανιστάν, πιο απέλπιδες από το Κονγκοό, πιο βίαιες από τις περιοχές της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία και στο Μάλι…

Ότι και να μπορεί ή να μην μπορεί να πιστέψει η κυρία πρώην βουλευτής του «ποταμιού», σίγουρα ξέρει. Όπως ξέρουν οι πάντες (;). Ξέρει, και γι’ αυτό λέει «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα – δεν θα τους αποτρέψετε έτσι»!!!

Ούτε κρυφός, ούτε μύθος, ούτε μισοχωνεμένη πονηριά…. Εθνική στρατηγική, δηλωμένη ανοικτά και δημόσια! Εθνική στρατηγική που υπηρετήθηκε φανατικά απ’ το γαλαζοπράσινο κουβέρνο (Σαμαράς / Βενιζέλος), με αιχμή το τους πνίγουμε βουλιάζοντας τις βάρκες τους· εξίσου φανατικάαπ’ το φαιορόζ γκουβέρνο (Τσίπρας / Καμμένος), με αιχμή το (τρώμε τα εοκικά λεφτά και τους αφήνουμε) να πεθαίνουν από κρύο, να γίνονται βιασμοί, να αρρωσταίνουν, να θέλουν να αυτοκτονήσουν, να τους ξυλοφορτώνουμε στον Έβρο· και θα υπηρετηθεί και απ’ το ρημαδοΚουλιστάν (γίνεται σταθερά στον Έβρο), ακόμα κι αν ο ρημαδοΚούλης περνάει μια φάση δεξιού, α λα Μέρκελ αλλά και α λα ελληνικά, «ανθρωπισμού». Που τον φέρνει σε σύγκρουση με φράξιες των ψηφοφόρων του.

«Αποτροπή»! Αυτή η λέξη βρίσκεται στο στόμα κάθε βορΒορίδη, κάθε πλασιέ, κάθε Μουζάλα και κάθε Δρίτσα, κάθε πατριώτη δεξιού κι αριστερού. Βρίσκεται στο στόμα τους επειδή βρίσκεται στο μυαλό τους. Διαφέρουν ως προς τις τακτικές της «αποτροπής»· όχι ως προς τον στρατηγικό στόχο! Συμφωνούν στο βασικό που βρίσκεται από πίσω: το ελλαδιστάν μπορεί να ελπίζει σε γεωπολιτικές (και στενά οικονομικές) προσόδους μόνο αν μοστράρεται σαν μεθοριακή ζώνη! Σαν κράτος / σύνορο!. «Μεθοριακή ζώνη», «κράτος / σύνορο» που διαπραγματεύεται την γεωπολιτική του πρόσοδο με την Ουάσιγκτον σημαίνει επιπλέον βάσεις, συμπεριλαμβανόμενης οπωσδήποτε της Αλεξανδρούπολης. Το ίδιο νταραβέρι με την ε.ε. σημαίνει «αποτροπή μεταναστευτικών / προσφυγικών ροών», κι αυτό συνεπάγεται «Μόριες», κάτεργα του ενός ή του άλλου είδους…

(φωτογραφία: Όποιος νομίζει ότι το project αυτόνομοι είναι του «κεφιού», «ναρκισσιστική φασούλα και έτσι», να γυρίσει να ροχαλίσει κι απ’ την άλλη πλευρά. Ας πούμε πρόχειρα ότι είναι μια χειρονομία / απόκρουση του «δεν με αφορά», όταν δεν υπάρχουν άλλες…)

Ε, και τι να κάνουμε μωρέ εμείς οι καϋμένοι;

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Διάφοροι (όχι λίγοι) που το παίζουν δήθεν καλοπροαίρετοι, δείχνουν προς τα τουρκικά παράλια: οι φουκαράδες δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τα σατανικά σχέδια του Erdogan. Όντως: αν δεν ερχόταν κανένας χωρίς χαρτιά δεν θα υπήρχε «πρόβλημα». Αλλά το ιταλικό κράτος δεν έχει απέναντί του κάποιον «μοχθηρό σουλτάνο». Έχει ένοπλες συμμορίες που τις πληρώνει για να φυλακίζουν (και να βιάζουν κυριολεκτικά…) τους πρόσφυγες σε λιβυκό έδαφος. Παρόλα αυτά κάμποσοι δραπετεύουν. Και διακινδυνεύουν ένα πέρασμα πολύ πιο ζόρικο απ’ αυτό ανάμεσα στα μικρασιατικά παράλια και τις ελληνικές νησιωτικές ακτές…

Το καλά κρυμμένο μυστικό του ελληνικού κράτους, μυστικό κρυμμένο με την βοήθεια και των υποτιθέμενων «εσωτερικών εχθρών» του, είναι κατά το ήμισυ η «χρυσή βίζα»… Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο κράτος μέλος της ε.ε. και της «ζώνης Σέγκεν», έχει ακέραιο το δικαίωμα να εκδίδει πολύχρονες άδειες παραμονής και τα λοιπά ταξιδιωτικά έγγραφα για ελεύθερη κίνηση εντός ε.ε., σε όση ποσότητα κρίνει… Το ότι πουλάει αυτό το δικαίωμά του, το ότι θέλει δηλαδή 250.000 χιλιάρικα (ή κάτι που να φαίνεται σαν αυτό το ποσό) να πέσουν στο ντόπιο real estate, είναι θέμα επιλογής. Όχι ευρω-υποχρεώση! Ούτε «συνθήκη του Δουβλίνου»!!!

Επιπλέον το ελληνικό κράτος έχει το δικαίωμα να δίνει «πολιτικό» ή «ανθρωπιστικό» άσυλο κατά βούληση. Δεν αναφερόμαστε στο «ευρωπαϊκό» τέτοιο, για το οποίο περιμένουν οι χιλιάδες αιχμάλωτοι. Μιλάμε για εθνική / ελληνική απόδοση ασύλου. Με τέτοια χαρτιά, «ελληνικού ασύλου», οι «ξένοι» μπορούν να κινούνται νόμιμα στην ε.ε.· πρέπει μόνο να επιστρέφουν κάθε εξάμηνο στο ελλαδιστάν που θεωρείται η «νόμιμη έδρασή» τους, για μία μέρα… Να σφραγίζονται τα χαρτιά τους είσοδος / έξοδος.

Πιθανότατα υπάρχουν και άλλες νομικές δυνατότητες διευκόλυνσης όλων αυτών των ανθρώπων ώστε, το λιγότερο, να μην εγκλωβίζονται στο ελλαδιστάν και να μην γίνονται φτηνά εργατικά χέρια για την ντόπια βιομηχανία του εγκλήματος. Δυνατότητες που η ασταμάτητη μηχανή αγνοεί. Το βασικό, ωστόσο, είναι η πολιτική επιλογή του κράτους και των αφεντικών, που έχει γίνει απόλυτα αποδεκτή απ’ την μικροαστική μάζα. Απο εκεί αρχίζουν κι εκεί νομιμοποιούνται όλα τα βασανιστήρια.

Η επιλογή μεθοριακή ζώνη, κράτος / σύνορο, συνεπάγεται όλα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και βιασμούς ανηλίκων ανά εξάμηνο, με τις ευλογίες κάθε αριστεροδεξιού καθάρματος. Αυτή η επιλογή ταιριάζει στην αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων και απαιτεί την κατασκευή «εχθρών» – μην ξαναπούμε τα ίδια.

Η άλλη στάση, που μόνο απ’ τα κάτω θα μπορούσε να επιδιωχθεί, είναι η απόρριψη αυτού του ρατσιστικού, ιμπεριαλιστικού, γεωπροσοδικού προσανατολισμού. Όχι (αυτό θα έπρεπε να ουρλιάζουν οι αντιρατσιστές αν ήταν πράγματι τέτοιοι, κάνοντας φυσικά και όλη την – κουραστική… – προπαγανδιστική δουλειά που απαιτείται για έναν τέτοιο πόλεμο) δεν είμαστε σύνορο για λογαριασμό κανενός! Είμαστε «γέφυρα»!!! Μπορούν όλοι / όλες να περάσουν, να εξασφαλίσουν κάποιου είδους νομιμοποίηση (συγκεκριμένες προτάσεις!), και να συνεχίσουν τον δρόμο τους σαν άνθρωποι…

Φυσικά κάτι τέτοιο θα προκαλούσε σύγκρουση με διάφορους «εταίρους» στην ε.ε…. Και λοιπόν; Οι παπαριές με το «εθνικό νόμισμα» ήταν ο.κ., ενώ το laissez passer για τους κυνηγημένους φαίνεται «προδοσία»;

(φωτογραφία: Στην ερώτηση “και γιατί θα έπρεπε έτσι να γίνει η κόντρα;” η απάντηση δεν είναι για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι ανθρωπιστές κάνουν καλές πράξεις, καλά κάνουν, και πολλές φορές είναι πολύτιμοι. Υπάρχουν όμως και λόγοι εντελώς διαφορετικής τάξης: το τι στήνεται διαρκώς, ιδεολογικά και θεσμικά, πάνω τις πλάτες των φυγάδων· και το που σημαδεύει…)

Είκοσι χρόνια μετά…

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Ήταν ο τέλειος αποπροσανατολισμός! Τόσο τέλειος που κανένας δεν πρόκειται να αναλάβει ποτέ την ευθύνη γι’ αυτόν! Τόσο τέλειος που κανείς δεν θα ζητήσει ποτέ την ευθύνη από κανέναν! (Και τι περίμενες ρε μαλάκα; – θα έλεγε μια φωνή… Post modern και σαπίλα!)

Αντί να είναι στο στόχαστρο οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (και κλοπής…) του πλούτου (δηλαδή αυτό που λέγεται «σχέσεις εργασίας» και όλα τα σχετικά που δεν είναι λίγα…) σημαδεύτηκαν οι σχέσεις διανομής (των εμπορευμάτων). Και μάλιστα στην πιο «κορυφαία» (δηλαδή: διακρατική…) θέσμισή τους: ο παγκόσμιος οργανισμός εμπορίου (world trade organization – wto)… Το διεθνές εμπόριο μπήκε στο στόχαστρο…

Η μάχη του Seattle (κυρίως: η καταστολή της), στις 30 Νοέμβρη του 1999, είχε στόχο μια σύνοδο του wto. Εγκαινιάζοντας το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης» (αρνηθήκαμε τότε τον χαρακτηρισμό «κίνημα», και τον αρνούμαστε πάντα! – είχαμε δίκιο, αλλά μάταια…) ο wto δεν έλειψε σαν βασικός στόχος σε καμμία απ’ τις διαδηλώσεις των επόμενων χρόνων (με αφορμή συνόδους ή παρόμοιες συναντήσεις πολιτικών βιτρινών) σε κανένα μέρος του κόσμου…

Ποιός θα το περίμενε, λοιπόν, ότι τα «καλύτερα» όνειρα όλων αυτών των εκατομυρίων διαδηλωτών γίνονται πραγματικότητα!!! Ποιός θα το περίμενε ότι αυτήν την τεράστια επιτυχία του τέλους του wto δεν θα την πανηγυρίσει κανένας απ’ αυτά τα εκατομύρια! Κι όμως, είναι αλήθεια: ο wto μετράει όχι μήνες αλλά εβδομάδες….

Σε λιγότερο από 3 βδομάδες, στις 10 Δεκέμβρη, ένα απ’ τα βασικότερα όργανα του wto θα πάψει να λειτουργεί. Στα αγγλικά λέγεται «appellate body» – στα ελληνικά, με κάπως ελεύθερη μετάφραση, θα το πούμε συμβούλιο προσφυγών. Το συμβούλιο προσφυγών είναι ένα επταμελές σώμα δικαστών εμπορικού δικαίου, που διορίζονται συναινετικά για 4ετή θητεία απ’ το σύνολο των μελών του wto (164 κράτη). Αυτό το επταμελές συμβούλιο προσφυγών είναι που εξετάζει τις υποθέσεις των κρατών που έχουν εμπορικές κόντρες και προσφεύγουν για μια «λύση» στον wto. Οι αποφάσεις του είναι εφαρμόσιμες μόνο αν τις δεχτούν όλοι οι αντίδικοι. Αν όχι, γίνεται επαναξέταση της υπόθεσης από τρεις εκ των εφτά μελών.

Από τον Σεπτέμβρη του 2017 δεν έχει γίνει καμμία αντικατάσταση μέλους απ’ τα εφτά του συμβουλίου προσφυγών, παρότι έληξε η θητεία τριών και ένας τέταρτος παραιτήθηκε. Η αδυναμία οφείλεται στην έλλειψη συμφωνίας μεταξύ των κρατών μελών του wto… Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το συμβoύλιο προσφυγών έχει μόνο 3 μέλη, ο ελάχιστος αριθμός για να θεωρείται αξιόπιστη η λειτουργία του. Όμως στις 10 Δεκέμβρη λήγει η θητεία άλλων δύο, που επίσης δεν προβλέπεται να αντικατασταθούν. Έτσι, «αθόρυβα» τελειώνει το συμβούλιο προσφυγών, και μαζί του η διαδικασία επίλυσης εμπορικών διαφορών του wto. Δεν μένει και τίποτα σπουδαίο απ’ αυτόν τον οργανισμό που μισήθηκε τόσο πολύ…

Τώρα…

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Ένας βασικός λόγος για την διάλυση του συμβουλίου προσφυγών και, κατά συνέπεια, του μηχανισμού επίλυσης εμπορικών διαφορών του wto, και (πάλι κατά συνέπεια) του wto συνολικά, είναι η απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν να τελειώνει με τους πολυμερείς οργανισμούς. Το ψόφιο κουνάβι (και κάποιοι συμμαχοί του στον wto) βάζει απ’ το ’17 βέτο στη στελέχωση του συμβουλίου προσφυγών, απαιτώντας «μεταρρυθμίσεις» στον οργανισμό. Τον οποίο κατηγορεί ότι δεν προστατεύει σωστά τα αμερικανικά συμφέροντα. Η ε.ε., η κίνα και η ρωσία διαφωνούν φυσικά (ο καθένας απ’ την δική του αφετηρία), οπότε οι καρέκλες μένουν άδειες. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι οι «μεταρρυθμίσεις». Η Ουάσιγκτον έχει αποφασίσει – και το έδειξε ήδη απ’ το 2003 όταν ήθελε να εισβάλει στο ιράκ – ότι οι «πολυμερείς οργανισμοί», κάτι οηε, κάτι ποε, κάτι συμφωνία για το κλίμα, κάτι πολυμερείς περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, δεν βολεύουν τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το πολύ πολύ αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι «συμμαχίες προθύμων», ανά περίπτωση. Η θρυλική «παγκοσμιοποίηση» που είχε τόσους εχθρούς (ανάθεμα κι αν κατάλαβαν ποτέ ότι ήταν απλά ένα στάδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης…) βόλευε την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για όσο είχαν το πάνω χέρι , στις τεχνολογικές εφαρμογές, στον χρηματοπιστωτισμό και στο εμπόριο. Απ’ την στιγμή που τα έχασαν (κυρίως λόγω της κίνας, της ε.ε., και της εξελισσόμενης αποδολαριοποίησης) «παγκοσμιοποίηση γιοκ!»

Οι κυρώσεις κατά του Πεκίνου (και της ε.ε.) και ο «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν εξελίσσονται εκτός wto – δεν το έχετε καταλάβει; Η γραμμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι «πυροβολάμε πρώτοι (όσο έχουμε ακόμα σφαίρες) – και δεν μπορεί, κάποιους θα τους φάμε…» Αυτά τα δικαστικά και δήθεν αμερόληπτα συμβούλια προσφυγών είναι περιττό βάρος· όσο περιττοί θα ήταν οι δικαστές στην μονομαχία στο Ελ Πάσο ή στον καλό, τον κακό και τον άσχημο.

Ο wto (έχει το ενδιαφέρον του, οι ιστορικοί του μέλλοντος ασφαλώς θα ασχοληθούν) δεν είναι τέκτο του «ψυχρού πολέμου». Δεν έχει την γενεαλογία του οηε. Ο wto διαδέχτηκε την gatt, ιδρύθηκε το 1995, και είναι καθαρόαιμο τέκνο της αμερικανο-αγγλικής βεβαιότητας ότι «τώρα, σαν νικητές, ελέγχουμε τον κόσμο». Οπότε δεν χρειάζονται εξάσφαιρα· απ’ τα 10 που θα αποφασίζουν οι δικαστές και οι τεχνοκράτες τα 7 θα είναι «αντικειμενικά» υπέρ μας.

Δεν βγήκε… Δεν θα έβγαινε – το λέγαμε από τότε (μάταια…). Το πολυμερές «να το κουβεντιάσουμε ρε παιδί μου» ήταν εκ των πραγμάτων παραμύθι – ο καπιταλισμός ζει, αναπνέει και εξελίσσεται μέσα απ’ τον ανταγωνισμό, τον σκληρό ανταγωνισμό, τον θανατηφόρο ανταγωνισμό. Ή, από ιστορική άποψη, η «παγκοσμιοποίηση» (θα) ήταν ένα σύντομο μεταβατικό στάδιο.

Τώρα που έχει τελειώσει κανείς δεν πανηγυρίζει. Μήπως διατίθεται κανείς για αυτοκριτική;

Φόλες

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Η βασική φόλα, απ’ την αρχήν, ήταν η ηλίθια ιδέα ότι αν το κράτος του κονγκό (π.χ.) ή το αμερικανικό κράτος δεν συμμετέχει σε «πολυμερείς οργανισμούς και συμφωνίες», τότε οι αγρότες (του κονγκό) ή οι βιομηχανικοί εργάτες (των ηπα) θα περνάνε καλύτερα. Η ιδέα του «φαινομένου της αντιπαγκοσμιοποίησης» ήταν τόσο άσχετη με την πραγματικότητα ώστε ήταν εξ’ αρχής αντιδραστική: αν, αντί για διεθνείς συμφωνίες και δεσμεύσεις κάνουν κουμάντο τα εθνικά κράτη στο διεθνές εμπόριο (φενάκη!!!), με δασμούς και υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων τους, τότε οι εργατικές τάξεις και οι πληβείοι θα έχουν όφελος (φενάκη υψωμένη εις την Ν!!!). Μα τα περιβόητα «εθνικά κράτη» ήταν τα κύτταρα της «παγκοσμιοποίησης», και ιστορικά προηγήθηκαν… Λοιπόν; Οι αγρότες του κονγκό και οι αμερικάνοι εργάτες πως όριζαν την «τύχη» τους (την τιμή της εργατικής τους δύναμης) πριν;
Πέρασε ο καιρός και η φόλα άνθισε και έκανε σπόρους: ψόφιο κουνάβι, Trump. Η φάτσα του είναι συμβολική – όχι όμως το «πρόγραμμα» με τα ρεβόλβερ. Όπως συμβολική ήταν η συμμετοχή του ακροδεξιού («παλαιοσυντηρητικού») Patrick Buchanan (σύμβουλος του Nixon και του Reagan…) και των όχι αμελητέων κοκκινόσβερκων οπαδών του στη «μάχη του Seattle», το 1999 – όχι όμως και η εθνικιστική προοπτική των αντιδράσεων στη σφαίρα της διανομής / κυκλοφορίας των εμπορευμάτων.

Οι ηλίθιοι θα πουν ότι η κριτική μας είναι «εργατίστικη». Λάθος! Είναι, απλά, ρεαλιστική. Αν οι υποτελείς γκρινιάζουν ότι «νοιώθουν φτωχοί» από εμπορεύματα μπορείς σαν συλλογικό αφεντικό να κάνεις τρία πράγματα: πρώτον «εκπτώσεις» στην κατανάλωση (πάρτε «μαύρες Παρασκευές μαλάκες!»…)· δεύτερον κατανάλωση με δανεικά· τρίτον δωρεάν κατανάλωση συμβόλων… Αν, όμως, θεωρούν ότι τους κλέβεις όταν δουλεύουν; Χμμμμ… Εκεί τα πράγματα ζορίζουν.

Το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης» καθοδηγήθηκε έτσι ώστε να προετοιμάζει τις εθνικιστικές κρατικές πολιτικές όταν – θέμα χρόνου… – οι πολυμέρειες θα τέλειωναν. Οι πολύχρωμοι διαδηλωτές ήταν (και συγγνώμη…) οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τράβηξαν το κάρο της καπιταλιστικής εξέλιξης. Απ’ την αρχή ξέραμε ότι το γαλλικό κράτος χρηματοδοτούσε το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης». Και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σκεφτούμε ότι το ίδιο έκαναν διάφορα αφεντικά στις ηπα και όχι μόνο – τί στο διάβολο;

Κάπως έτσι τελειώνει ο wto…. Αλλά η κηδεία του θα γίνει «σε κλειστό κύκλο»… Οι «εξτρεμιστές της αντιπαγκοσμιοποίησης», αν το πάρουν χαμπάρι, ας στείλουν κανά στεφάνι…

(φωτογραφίες: Με το μεταφυσικό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» – χωρίς αίμα, χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυα, κυριλέ, «φασούλα» ρε παιδί μου! – πολλοί μικρο- και μεσο-αστοί παραμυθιάστηκαν. Και κάποιοι έβγαλαν το κάτι τις τους· όχι το ψωμί αλλά το παντεσπάνι τους.

Αλλά έτσι είναι, και έτσι ήταν πάντα το παπαδαριό, άσχετα από μορφή και συνθήματα. Έτσι θα συνεχίσει να είναι. Πάντα υπάρχει ένας «άλλος κόσμος» – στον άλλο κόσμο…

Όσοι λιγουρεύονται παραμύθια, παραμύθια θα φάνε. Κι όσοι φοβούνται να ματώσουν και να ξαναματώσουν κυριολεκτικά, με φόλες θα χορταίνουν.

Στον αιώνα των αιώνων αμίν…)

Για τον φόβο του στιγματισμού

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το ότι το νεαρό φοιτηταριάτο της ασοεε έχει μπερδέψει την ψήφο του σε γενικές συνελεύσεις με τα like στα social media είναι κάτι που ταιριάζει στα ήθη της εποχής του. Μπορεί όποιος θέλει να ελεεινολογήσει την απόφασή τους υπέρ των «ηλεκτρονικών ψηφοφοριών», αλλά θα έχει γύρω στο 60% άδικο. Η φαντασμαγορία των εμπορευματικών επιλογών έχει κατακτήσει και τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες… Αυτά τρώνε τα παιδιά, αυτά χέζουν. Πώς αλλιώς;

Το φοιτηριάτο της ασοεε, πρωτοπόρο του νόμου και της τάξης (από ατύχημα ή σύμπτωση), απαρριθμεί τα πλεονεκτήματα του ηλεκτρονικού wish you were not here, ζητώντας “την καθιέρωση ηλεκτρονικής πλατφόρμας μέσω της οποίας όλοι οι φοιτητές θα μπορούν να ψηφίζουν για τις φοιτητικές συνελεύσεις”: ψηφοφορία από απόσταση, σβελτάδα, αποφυγή λαθών στην καταμέτρηση (αχ αυτοί οι αλάθητοι αλγόριθμοί!), ανωνυμία… και: χωρίς τον φόβο του στιγματισμού.

Πριν σηκωθούν οι πέτρες του αναθέματος, θα πρέπει να ασχοληθούν όσοι / όσες ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα και όχι για τις φαντασιώσεις τους, με το πως (και γιατί) η γενιά που (νομίζει ότι) ζει κάνοντας απλά μπανιστήρι ο ένας στον άλλον, φοβάται, φοβάται, και μόνον φοβάται. Όχι, δεν φταίνε οι αναρχικοί – το φαινόμενο είναι τόσο διεθνές ώστε δεν χωράνε οι ελληνικοί μικροαστικοί επαρχιωτισμοί… Όχι, δεν πρέπει να εφευρεθεί επειγόντως ένα αντι-φοβικό εμβόλιο· ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό θα το πατεντάριζε αιώνια κάποια φαρμακοβιομηχανία. Στα σίγουρα: αυτό που ονομάζεται «πολιτικό περιβάλλον» διαμορφώνεται πια τόσο φοβικά ώστε η μόνη επιλεκταία μέθοδος «συμμετοχής στη δημοκρατία» είναι να κρύβεται ο καθένας (να νομίζει ότι κρύβεται) going digital.

Πού να σκεφτούν τα καημένα τα παιδιά (της ασοεε και όχι μόνο) πως όσο περισσότερο μεσολαβούν τις πράξεις τους με τις ηλεκτρονικές μηχανές «χωρίς τον φόβο του στιγματισμού» τόσο περισσότερο παραδίδονται στις εταιρείες ψηφιακής μεσολάβησης και πακετάρονται ανάλογα; Πού να καταλάβουν τα δύστυχα ότι η «ξεκούρασή» τους μεταφράζεται σε αλυσίδες, τις οποίες αν και όποτε αντιληφθούν (δεν είναι απαραίτητο: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…) θα είναι αργά, πολύ αργά, και θάχουν κουραστεί;

Οι «ασφαλίτες» βρίσκονται ήδη στους λογαριασμούς τους στα social media. Και τα καημένα τα παιδιά δείχνουν ότι τους αγαπούν. Χωρίς τον φόβο του στιγματισμού: δύσμοιρα, όλοι οι μελλοντικοί εργοδότες σας έχουν ήδη τον «φακελό» σας! Κι εσείς παρτάρετε…

Δύσμοιρα και ήδη κατεστραμμένα φοιτηταριάτα αυτού του επίκαιρου είδους: η ασταμάτητη μηχανή λυπάται για εσάς· αλλά η κάθε google, σημερινή και αυριανή, σας συγχαίρει!

Καμαρώστε! (Όσο προλαβαίνετε…)

Φίλοι που καίνε : αυτοί που απολυμαίνουν τις γυναίκες

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον η υπαγωγή συγκεκριμένων πρωτοκοσμικών «κινημάτων» (στην πραγματικότητα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από «κινήματα»!…) στις αντίστοιχες κρατικές και παρακρατικές επιλογές εναντίον των παλαιστίνιων και υπέρ της πρωτοκοσμικής εποικιστικής αποικιοκρατίας σε βάρος τους. Το γεγονός ότι αυτήν την υπαγωγή μπορούμε να την διακρίνουμε καθαρά απ’ την Αθήνα δεν οφείλεται στην «ειδική σχέση» του ελληνικού και του ισραηλινού καθεστώτος· αλλά μόνο στον πολιτικό μας προσανατολισμό και στα αναλυτικά του μέσα.

Τον περασμένο Αύγουστο το ισραηλινό κράτος ξεκίνησε μια μεγάλη καμπάνια (εντός ισραήλ) για να πείσει τις ισραηλινές (αλλά και τους ισραηλινούς!!!) πως όταν αδιαθετούν είναι μιαρές, και πως για να απαλλαγούν απ’ την «βρωμιά της περιόδου» πρέπει να υφίστανται τελετουργικό, θρησκευτικό καθαρμό…

Αυτή η φαλλοκρατική, θρησκευτική αντίληψη, γνωστή και στον χριστιανισμό, έχει υπάρξει ένα απ’ τα πρώτα ιδεολογικά μέτωπα του ανταγωνιστικού φεμινισμού, απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα. Η γυναικεία «μιαρότητα» για κάτι τόσο φυσιολογικό και σωματικό όσο το αίμα της περιόδου, «επαναλαμβανόμενη κάθε μήνα», έχει υπάρξει βάση της ριζικής υποτίμησης του γυναικείου σώματος – συνδεδεμένη με πάμπολλες προκαταλήψεις για το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται να κάνουν οι γυναίκες όταν έχουν περίοδο· ακόμα και για το πόσο επικίνδυνες είναι.

Το γεγονός ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος, μέσω του υπουργείου «θρησκευτικών υποθέσεων», επανέφερε αυτήν την αντιγυναικεία, σεξιστική ιδέα στην ημερήσια διάταξη μέσω μιας πανάκριβης μηντιακής καμπάνιας , θα ήταν αρκετό όχι μόνο για να αποδείξει τον πραγματικό του χαρακτήρα, αλλά και για να ξεδιπλώσει όλο το κουβάρι του ρατσισμού του…

Είδατε, ακούσατε μήπως κάποια απ’ τις πάμπολλες ομάδες που ορκίζονται στον αντισεξισμό να καταγγείλει με την ένταση που θα έπρεπε το ισραηλινό κράτος για φαλλοκρατία και υποτίμηση των γυναικών; Όχι. Θα προσπαθήσουν να κρυφτούν ίσως πίσω απ’ το «δεν το μάθαμε»… Αστείο… Ο πραγματικός λόγος είναι ότι το Τελ Αβίβ είναι κρατικός σύμμαχος· και η «εθνική γραμμή» απαιτεί πειθαρχία…

(Άλλωστε είναι πάντα εύκολο και συνεπές στον πρωτοκοσμικό φασισμό / αντιμουσουλμανισμό, άσχετα από φύλα και σεξουαλικότητα, να καταγγέλεται παντού και πάντα … η μαντήλα…)

Φίλοι που καίνε: αυτοί που φυλάνε την καθαρότητα του αίματος

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Ένα μήνα πριν την έναρξη της καμπάνιας «καθαρίζουμε την αμαρτωλή βρωμιά των γυναικών», τον περασμένο Ιούλη, ένας άλλος ισραηλινός υπουργός (παιδείας αυτός) ο Rafi Peretz, είχε δηλώσει ότι οι μικτοί γάμοι των εβραίων της διασποράς είναι «σαν ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα»…

Η νομοθεσία του ισραηλινού κράτους σε ότι αφορά του γάμους είναι θρησκευτική! Οι γάμοι είναι αποκλειστικά και μόνο θρησκευτικοί – δε νοούνται «πολιτικοί γάμοι», «σύμφωνα συμβίωσης» κλπ. στη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» που, κατά τα άλλα, πουλάει μούρη διεθνώς με την απαίτηση να γίνεται πιστευτή. Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε ισραηλινό ή ισραηλινή να παντρευτεί κάποιον ή κάποιαν που δεν είναι εβραίος. Αυτή η ακροδεξιά νομοθεσία στηρίζεται, φυσικά, στην απαίτηση «διαφύλαξης της καθαρότητας του αίματος» – και μόνο οι ηλίθιοι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν από που κρατάνε την σκούφια τους και τι σημαίνουν όλα αυτά. Το γεγονός είναι ότι πολλά «μικτά» ζευγάρια στο ισραήλ παντρεύονται κρυφά (συνήθως στην κύπρο), αλλά εντός ισραήλ είναι στην «παρανομία», αφού το καθεστώς δεν αναγνωρίζει αυτούς τους γάμους… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού τότε ποιός είναι;

Αλλά ο Peretz το πήγε πολύ μακρύτερα, σημαδεύοντας τις ερωτικές σχέσεις των νεαρών εβραίων εκτός ισραήλ, ειδικά στη βόρεια αμερική… Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι αυτούς τους «απαγορευμένους – μικτούς – γάμους» τους χαρακτήρισε «Δεύτερο Ολοκαύτωμα». Έχει τεράστια σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αποδίδει έμμεσα αλλά καθαρά σ’ αυτές τις «ανόσιες ερωτικές επιλογές» την κατηγορία του αντισημιτισμού!!… Και δεύτερον, επειδή αποδεικνύει το πως χρησιμοποιεί το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς το Ολοκαύτωμα: σαν ένα φτηνό «επιχείρημα / κατηγορητήριο» γενικής χρήσης, εναντίον οποιουδήποτε δεν πειθαρχεί στις κρατικές προσταγές, είτε είναι εβραίοι είτε όχι. Μ’ άλλα λόγια το κάνει σκουπίδι.

Το να πούμε ότι η κρατική ιδεολογία μπορεί να φτάνει μέχρι το κρεβάτι θα ενοχλούσε όλα τα ρετάλια του μεταμοντερνισμού, που βολεύονται να διυλίζουν τα κουνούπια και να καταπίνουν τις καμήλες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει μεγάλη όρεξη για πόλεμο απέναντι σ’ αυτή την postmodern σαπίλα, αλλά θα τον κηρύξει όταν και όπως κρίνει. Εν τω μεταξύ, το «ντούκου» στον κρατικό προωθούμενο σεξισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, βγάζει τόσο πολύ μάτι, ώστε αναδεικνύονται φαινόμενα πρωτόγνωρα ως προς το πως συγκροτούνται οι διάφορες σύγχρονες «ταυτότητες» με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την κατανάλωσή τους. «Αντί-» το ένα, «αντί-» το άλλο… τί ωραία που είναι στα πάρτυ!

Το να πούμε ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος δεν έχει σχέση με τους εβραίους και τις εβραίες του πλανήτη που δεν είναι φασίστες θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία. Ωστόσο σ’ αυτό το σημείο, το σημείο “άρνησης κρατικής εκπροσώπησης / υπαγωγής” εκ μέρους χιλιάδων εβραίων του κόσμου, βρίσκεται μια σημαντική θέση μάχης (και) για εμάς.

Εν τέλει, αφού «κανείς δεν έμαθε» για το «καθαρτήριο γυναικών» στο ισραήλ, είναι αναμενόμενο που «κανείς δεν έμαθε» για την «αντιεβραϊκή γενοκτονία των μικτών γάμων»… Και τα δύο γεγονότα βέβαια έτυχαν μιας κάποιας (όχι μεγάλης) διεθνούς αναφοράς· κι όποιος / όποια ενδιαφέρεται μαθαίνει. Όπως, υπογραμμίζει ένας σοφός εβραίος, ο Gabor Mate (περισσότερα προσεχώς), … Σημασία δεν έχει το τι νομίζεις ότι ξέρεις… Σημασία έχει το τι επιδιώκεις να μαθαίνεις, για να ξεφορτώνεσαι τις ψευδαισθήσεις σου…

Ακριβώς από εκεί ξεκινάει όχι μόνο η συνενοχή στα σύγχρονα κρατικά εγκλήματα (αυτά σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο) αλλά και η πλήρης υπαγωγή των δήθεν «εξτρεμιστών» του πρώτου κόσμου στα κράτη και στο κεφάλαιο: απ’ την τόσο βολική και επιθυμητή άγνοιά τους· που την κουκουλώνουν με την φλυαρία της εθελοδουλείας τους…

Οι ψευδαισθήσεις είναι της μόδας!!

(φωτογραφία κάτω: Ο υπουργός Peretz. Αν νομίζετε ότι «έρχεται απ’ το παρελθόν» σκεφτείτε μήπως η ανοχή και το «δεν ξέρω» απλά προετοιμάζει το όχι μακρινό μέλλον…)

Το ανθρώπινο κεφάλαιο: Hong Kong case

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Την άποψή μας για την πολιτική (με την έννοια της αντι-εξουσίας) ταυτότητα των χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών την ξέρετε: επιεικώς ηλίθιοι.

Ωστόσο αυτή η ασχετοσύνη, που τους έχει κάνει proxies της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, εξηγείται. Εκτός απ’ την περίπτωση πραγματικών κομμουνιστών φοιτητών ή και μη (που φυσικά υπάρχουν στον κινέζικο καπιταλισμό – και σαπίζουν στη φυλακή), αυτά τα φαινόμενα «αγανακτισμένων», όπου κι αν εμφανίζονται στον πλανήτη, αποτελούν εκφράσεις της συγκινησιακής πανούκλας των μικροαστών και των μεσοαστών, που νοιώθουν ότι δεν έχουν (ή δεν θα έχουν) το μέλλον της γρήγορης ανόδου πάνω στο οποίο είχαν ποντάρει.

Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά, που κάθε σοβαρός διαλεκτικός υλιστής οφείλει να υποδείξει. Αυτές οι εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών είναι το απαύγασμα του ανθρώπινου κεφαλαίου. Δηλαδή της διεστραμμένης «επένδυσης» που κατασκευάστηκε στη Δύση, για να ακυρώσει τον ταξικό ανταγωνισμό – και έχει απλωθεί παντού όπου εξελίσσεται “καπιταλιστική ανάπτυξη”.

Συμβαίνει λοιπόν τώρα, μετά από 6 μήνες διαδηλώσεων, ότι αυτό το ασιατικό ανθρώπινο κεφάλαιο των νεαρών φοιτητών και φοιτητριών, ενώ πολιτικά βρίσκεται υπό το μηδέν (κι αυτό είναι αναπόφευκτο αφού όχι μόνο δεν αρνούνται την ταξική τους θέση αλλά αυτήν ακριβώς υπερασπίζονται!) τεχνικά βρίσκεται πιο μπροστά απ’ το δυναμικό καταστολής της διοίκησης του Χονγκ Κονγκ!

Επί έξι μήνες οι διαδηλωτές καινοτομούν – και η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ ακολουθεί, μαθαίνει, και προσπαθεί να ρεφάρει· ώστε στη συνέχεια να πάρει κεφάλι. Η θεσμική ρύθμιση «του νόμου και της τάξης» είναι πίσω… Η εκπαίδευση της αστυνομίας το ίδιο… Ο σχεδιασμός αντιμετώπισης μαζικής urban riot ακόμα πιο πίσω…

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία των τελευταίων 150 χρόνων! Οπωσδήποτε, αυτή η «διαφορά ανάπτυξης» μεταξύ του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που γίνεται αντιμπατσικό και της αστυνομίας που γίνεται στόχος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το Χονγκ Κονγκ είναι ένα ιδιότυπο άσυλο μέσα στην κινεζική επικράτεια. Οι ρυθμοί εξέλιξης και «ανάπτυξης» της αστυνομίας της επαρχίας είναι σίγουρο πως βρίσκονται πολύ πίσω απ’ τους αντίστοιχους της κινεζικής στρατοαστυνομίας· απλά αυτή η τελευταία δεν έχει ανακατατευτεί άμεσα. (Αν το είχε κάνει το πάρτυ θα είχε τελειώσει προ πολλού, με κάποιο σοβαρό πολιτικό κόστος όμως). Η ίδια η διάρκεια (6 μήνες) της urban riot (που έχει απελευθερώσει την “ανάπτυξη” του αντιμπατσικού “ανθρώπινου κεφάλαιου”) θα ήταν αδύνατη στην κίνα…

Όπου και να οφείλεται η ως τώρα σχετική καθυστέρηση της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου της καταστολής απέναντι στην ανάπτυξη του κεφαλαίου της αγανάκτισης της μεσαίας τάξης στο Χονγκ Κονγκ, λέμε ότι: α) Aυτή η καθυστέρηση είναι προσωρινή, στο βαθμό που – άλλωστε – η «αγανάκτιση» της μεσαίας τάξης είναι στην πραγματικότητα μια έκκληση προς το κράτος της να «αναπτυχθεί» κι αυτό όσο χρειάζεται ώστε να υπηρετεί αξιόπιστα τις ανάγκες της. Στην πράξη η περικύκλωση του Πολυτεχνείου δείχνει πως η εφευρετικότητα τακτικής των συγκεκριμένων διαδηλωτών εξαντλήθηκε· κατά συνέπεια η στιγμή της ήττας του δικού τους “ανθρώπινο κεφάλαιου” απ’ εκείνο της αστυνομίας που, εν τω μεταξύ, “αναπτύχθηκε”, πλησιάζει γρήγορα. Και β) έχει ενδιαφέρον, σ’ αυτό το σύντομο «χρονικό παράθυρο», να προσέξει κανείς τι συμβαίνει όταν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» ξαναγίνεται εργασία· και ταυτόχρονα την αρνείται!

Το παρακάτω βίντεο, που – προφανώς! – επαινεί τους καταληψίες του πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ (να το βλέπει ο Χρυσοσεριφίδης και οι παρέες του και να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο!), πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα βοηθήσει κάποιους (;) να θυμηθούν (;) ότι το «υψηλότερο επίπεδο τεχνικής και πολιτικής ανάπτυξης» του ανθρώπινου κεφαλαίου μιας ανταρσίας με έδρα διαρκείας το κατειλημένο αθηναϊκό πολυτεχνείο ήταν …το 1990. Τόσο παλιά….

Μετά; Μετά άρχισε η ατομική αποκατάσταση… Η άρνηση του ανθρώπινου κεφαλαίου απέναντι στην (ανταγωνιστική) εργασία μας είναι αφόρητα γνωστή…

Το υγρό που καίει

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Ως την περασμένη Παρασκευή όσοι έχουν ι.χ. ή δίκυκλο στο ιράν μπορούσαν να βάζουν ως και 400 λίτρα βενζίνης τον μήνα με φτηνή τιμή λίτρου 0,21 ευρώ (με βάση την επίσημη ισοτιμία ευρώ προς ιρανικό ριάλ: 1 προς 46.530, χτες).

Σε μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα σαν το ιράν είναι λογικό τα καύσιμα να είναι πάμφηνα. Ωστόσο η συγκεκριμμένη τιμή δεν ήταν ακριβώς «τιμή κόστους». Ήταν τμήμα της επιδοματικής πολιτικής του ιρανικού καθεστώτος.

Απ’ την περασμένη Παρασκευή έγινε αύξηση· μεγάλη και απότομη. Η ποσότητα επιχορηγούμενης χαμηλής τιμής έπεσε απ’ τα 400 λίτρα στα 60 για τα ι.χ. (30 για τα υβριδικά) – και η τιμή ανέβηκε απ’ τα 0,21 στα 0,32 ευρώ το λίτρο. Για τα ταξί τα φτηνά καύσιμα είναι 400 λίτρα τον μήνα· για τα δίκυκλα (άπειρα στο ιράν!!!) 25 λίτρα· ενώ υπάρχουν ανάλογα όρια για τα φορτηγά. Απ’ αυτά τα όρια και πάνω η τιμή εκτινάσσεται: 0,64 (ευρώ το λίτρο).

Αν οι τιμές φαίνονται χαμηλές (και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι!) πρέπει να ληφθεί υπόψη κι αυτό: ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός, μετά από αύξηση 36,5% που δόθηκε με κρατική απόφαση, είναι μόλις 33,7 ευρώ (πάντα με βάση την επίσημη ισοτιμία). Το τονίζουμε: ο ελάχιστος, ο κατώτατος. Είναι ποσό που δεν φτάνει καν και καν για την κάλυψη των βασικών αναγκών μιας μικρής οικογένειας. (Αυτό σημαίνει εκτεταμένη έξτρα μαύρη δουλειά.. συν, φυσικά, τα διάφορα κρατικά επιδόματα: στέγης, τέκνων, κλπ)

Το αποτέλεσμα αυτών των μεγάλων και απότομων αυξήσεων; Μια εξέγερση, περιορισμένη προς το παρόν σε επαρχιακές πόλεις, με μεγαλύτερες ανάμεσά τους την Ahvaz, την Shiraz και την Mashhad.

Είναι καιρός για τέτοια σε ένα κράτος με πληθωρισμό 35% τον περασμένο μήνα; Το καθεστώς δικαιολογεί τις αυξήσεις λέγοντας ότι μαζεύει λεφτά για την επιδοματική ενίσχυση των φτωχών. Υπάρχει τέτοια επιδοματική πολιτική στο ιράν· αλλά πόσο πειστικό είναι ότι καταπολεμάει κανείς την φτώχια … μεγαλώνοντάς την;;

Για την ασταμάτητη μηχανή ένα (βασικό) μέρος της εξήγησης μπορεί να προέρχεται απ’ αλλού: απ’ την πρόσφατη ένταξη του ιρανικού καπιταλισμού στην «ευρασιατική ένωση». Όπως συμβαίνει σε κάθε κρατικό μπλοκ που καταργεί τους δασμούς στο εμπόριο μεταξύ των μελών του, έτσι και στη «ευρασιατική ένωση» πρέπει σταδιακά να καταργηθούν (στα κράτη μέλη) οι «εσωτερικές επιδοτήσεις» σε διάφορα βασικά είδη. Στο Ερεβάν της αρμενίας (επίσης μέλος της «ευρασιατικής ένωσης») η βενζίνη πάει 0,83 ευρώ το λίτρο… Αν το εμπόριο καυσίμων μεταξύ ιράν και αρμενίας πρόκειται να γίνεται χωρίς δασμούς, η κρατική επιδότηση που κρατούσε την ιρανική τιμή στα 0,21 θα πρέπει να καταργηθεί… Τα 0,64 ευρώ το λίτρο για πάνω απ’ τις απόλυτα αναγκαίες ποσότητες στο ιράν, πράγματι εμποδίζει την μεταφορά φτηνής βενζίνης στην αρμενία…

Ωστόσο το καθεστώς δεν θέλει να ενημερώσει τους υπηκόους του… Αντίθετα ο αρχιτράγος Khamenei βγήκε για να καταγγείλει τους χούλιγκανς, τους αντεπαναστάτες και τους πράκτορες των εχθρών… Ασφαλώς υπάρχουν και τέτοιοι· ωστόσο δεν ήταν δική τους η απόφαση για τις αυξήσεις στα καύσιμα που (ήταν βέβαιο) θα προκαλούσε οργισμένη αντίδραση σε μια καπιταλιστική κοινωνία με το ¼ της να ζει κάτω απ’ το επίσημο όριο φτώχιας· και με μια νεολαία που θα ήθελε να ανέβει κοινωνικά, παίρνει τα πτυχία της … αλλά δεν χωράει εδώ και καιρό στη μέση της πυραμίδας της ταξικής διαστρωμάτωσης (όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου) – δεν μπορεί όμως και να αναζητήσει την τύχη της αλλού αφού το “αλλού” έχει φράχτες και frontex…

Ο διαρκής εμπορικός πόλεμος της Ουάσιγκτον κατά της Τεχεράνης έχει προκαλέσει πράγματι οικονομική ασφυξία σε διάφορα κοινωνικά στρώματα· αυτός είναι άλλωστε ο στόχος του. Εφόσον η ένταξη του ιρανικού καπιταλισμού στην «ευρασιατική ένωση» είναι επιλογή διεξόδου απ’ την ασφυξία, δεν θα ήταν χαμένος κόπος να ενημερωθούν οι υποτελείς για ορισμένες «λεπτομέρειες» που τους αφορούν. Αν όχι από εντιμότητα σίγουρα από πρόνοια: οι εξηγήσεις και όχι οι «καταγγελίες» απ’ την μεριά της όποιας εξουσίας είναι που κόβουν την «χαρά του λύκου» (που στην αναμπουμπούλα …)

Με «καταγγελίες» απλά παίζει κανείς με την φωτιά· σε μια εποχή διεθνών πυρομανών…