Tag: ενωμένα αραβικά εμιράτα

Η άγνωστη επανάσταση

Τρίτη 2 Μάρτη. Μακριά απ’ την δύση (που είναι, ως γνωστόν, το κέντρο του κόσμου…) και κάτω απ’ το δεδομένο υποτιμητικό βλέμμα του οριενταλισμού της, η εξέγερση / επανάσταση στην υεμένη, το 2011, είναι η τρίτη που γιόρτασε τα 10χρονά της τον περασμένο Γενάρη, μετά από εκείνη στην τυνησία και στην αίγυπτο. (Στην αίγυπτο φανερά δεν γιόρτασε κανένας).

H επίσημη αφετηρία της υεμενίτικης intifada τοποθετείται στις 27 Γενάρη (του 2011). Πάνω από 20.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Sana’a (και πολλοί ακόμα σε άλλες πόλεις) απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου / δικτάτορα Ali Abdullah Saleh, που κρατούσε την καρέκλα του για 3 δεκαετίες, σκοπεύοντας να ορίσει διάδοχό του (με εκλογές πάντα…) τον γυιό του.

Οι διαδηλώσεις εξελίχθηκαν ακαριαία σε καταλήψεις πλατειών / sit-in διαρκείας. Αρχικά ο Saleh προσπάθησε να ελιχθεί προτείνοντας οικονομικές παροχές. Ο ελιγμός δεν πέρασε, οπότε απ’ τις αρχές Φλεβάρη άρχισε να κατεβάζει εναντίον των εξεγερμένων τους οπαδούς του – συχνά ένοπλους. Στις 20 Φλεβάρη το πανεπιστήμιο της Sana’a βρισκόταν υπό κατάληψη, και η καταστολή είχε αγριέψει. Στις 18 Μάρτη οι οπαδοί του Saleh σκοτώσαν τουλάχιστον 50 άοπλους διαδηλωτές στη Sana’a – πράγμα που προκάλεσε κρίση στον στρατό. Δυο μέρες μετά, στις 20 Μάρτη, ο στρατηγός Ali Mohsen al-Ahmar δήλωσε ότι συμπαραστέκεται στους εξεγερμένους και ότι αναλαμβάνει την προστασία τους. Έτσι ακολούθησε η κατάληψη της πρωτεύουσας από αντίπαλα τανκς…

Προς τα τέλη Μάρτη, έχοντας σοβαρό πρόβλημα με τον στρατό στη Sana’a, ο Saleh ανακάλεσε τις μονάδες του από άλλα σημεία της υεμένης. Αυτό διευκόλυνε την ένοπλη εξέγερση των Houthi, καταπιεζόμενης μειονότητας του υεμενίτικου βορρά, που τάχτηκαν στο πλευρό της εξέγερσης. Ήδη η εξέγερση του Γενάρη εξελισσόταν σε κανονικό εμφύλιο.

Απρίλη και Μάη ο Saleh προσπάθησε να κρατήσει την καρέκλα του άλλοτε με μαστίγιο και άλλοτε με καρότο υποσχέσεων. Στις 3 Ιούνη μια βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο προεδρικό μέγαρο σκότωσε 7 φύλακες του Saleh και τραυμάτισε σοβαρά τον ίδιο. Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκε στο Ριάντ (που ήταν ο πραγματικός «φύλακάς» του) και άρχισαν διαπραγματεύσεις για μια «συναινετική λύση». Ο Abd Rabbuh Mansur Hadi, εκλεκτός επίσης του Ριάντ και ως τότε αντιπρόεδρος, ανέλαβε προσωρινά το προεδρικό πόστο. Εξίσου μισητός με τον Saleh ο Hadi «κέρδισε» τις εκλογές που προκήρυξε στις 21 Φλεβάρη του 2012 με 99,8% – αλλά είχε ψηφίσει μόνο το 35% των ψηφοφόρων.

Για δύο περίπου χρόνια οι εξεγερμένοι του 2011 κινούνταν μεταξύ καταστολής και υποστηρίξης στο κίνημα των Houthi, οι οποίοι είχαν την στήριξη και ενός τμήματος του στρατού. Τον Σεπτέμβρη του 2014 οι Houthi και ο εξεγερμένος στρατός κατέλαβαν την Sana’a διώχνοντας τον Hadi (έτρεξε να κρυφτεί πού αλλού; στο Ριάντ…). Άλλα τμήματα του στρατού που ήταν στο παρελθόν «πιστά» στον Saleh πέρασαν στην αντιπολίτευση. Ως τον επόμενο Μάρτη (του 2015) είχαν καταλάβει όλες τις πόλεις στη δυτική υεμένη, φτάνοντας στα προάστια του Aden, όπου βρισκόταν η βασική συγκέντρωση οπαδών (και του υπόλοιπου στρατού) του Hadi. Ο κίνδυνος να καταληφθεί το υψηλής γεωπολιτικής σημασίας λιμάνι του Aden απ’ τους Houthi και το μεγαλύτερο μέρος του υεμενίτικου στρατού που επεδίωκαν την χειραφέτηση απ’ τον έλεγχο του Ριάντ αφορούσε και άλλους στον πλανήτη: την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο…

Η εισβολή μισθοφόρων των δύο πετροδικτατοριών (μετά από αίτημα του «νόμιμου, εξόριστου προέδρου Hadi»…) δεν είχε απλά «ευλογίες». Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι, και Κάιρο (όπου η χούντα του Sisi είχε αποκαταστήσει την τάξη…) υποστήριξαν τους εισβολείς είτε με όπλα, είτε με «συμβούλους» και «intelligence», είτε και πιο άμεσα (το ναυτικό του Sisi για παράδειγμα). Φαινόταν μια εύκολη δουλειά, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο ψαχνό (οι Houthi και ο υεμενίτικος στρατός που είναι μαζί τους δεν έχει αξιόμαχη αεροπορία ή αεράμυνα)…

Ας το θυμίσουμε: την ίδια εποχή, την άνοιξη του 2015, ο υποστηριζόμενος απ’ τα ίδια δυτικά και μεσανατολικά αφεντικά isis είχε ουσιαστικά δημιουργήσει δικό του κράτος στη συρία και στο ιράκ, και ετοιμαζόταν να στριμώξει τον Άσαντ σε μια λωρίδα της ανατολικής συρίας, στην άκρη της Μεσογείου. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι ένοιωθαν παντοδύναμοι, κυρίαρχοι… Οι σύμμαχοί τους το ίδιο… Η εισβολή στην υεμένη φαινόταν εύκολη δουλειά…

Αλλά δεν ήταν! Οι σκληροτράχηλοι Houthis (και το μεγαλύτερο μέρος των υεμενιτών) αποδείχθηκαν ικανοί όχι μόνο να αντέξουν τους δεκάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς απ’ τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και την αρχική προώθηση των μισθοφόρων, όχι μόνο την χολέρα που έσκασε το 2016, αλλά να περάσουν εδώ και αρκετούς μήνες στην αντεπίθεση ανακαταλαμβάνοντας σταδιακά εδάφη. Με την λίγο πολύ δεδομένη βοήθεια τόσο της Τεχεράνης όσο και της Χεζμπ’ αλλάχ του λιβάνου, αναβάθμισαν το γερασμένο πυραυλικό οπλοστάσιο του υεμενίτικου στρατού, έφτιαξαν και έμαθαν να χειρίζονται drones, κι άρχισαν να κτυπάνε μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος, αεροπορικές ή/και πετρελαϊκές υποδομές. Η επίθεσή τους με drones στις 14 Σεπτέμβη του 2019 στις κεντρικές εγκαταστάσεις / διυλιστήρια της aramco στο Abqaiq και στο Khurais, στην ανατολική σαουδική αραβία, πάνω από 1000 χιλιόμετρα μακρυά απ’ την υεμένη, τρόμαξε πολλούς… (φωτογραφία επάνω).

Κι έτσι ο αμερικάνος και οι 3 ευρωπαίοι «ειρηνευτές» υπ.εξ. εκφράζουν τώρα πια …την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία…

(φωτογραφία κάτω: Ο «εξόριστος» Hadi με έναν άλλο αμερικάνο υπ.εξ. με ανησυχίες, του Obama αυτός, τον Kerry, στο Ριάντ στις 7 Μάη του 2015….)

«Φιλία»!

Σάββατο 13 Φλεβάρη. Ο καλύτερος κόσμος! Μία φασιστοχούντα βουτηγμένη ως το γόνατο στο αίμα: η αιγυπτιακή. Δύο + μία πετροχούντες, με αρκετό αίμα στα παλάτια τους και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον: σαουδική αραβία, ενωμένα αραβικά εμιράτα, μπαχρέιν. Ένα μαφιόζικο καθεστώς / πλυντήριο: η νότια κύπρος. Το ελλαδιστάν (τα χαρακτηριστικά του τ’ αφήνουμε στο γούστο σας…). Και, για την υψηλή εποπτεία (με τηλεδιάσκεψη…. ), το βασίλειο της γαλλίας. Εκτός απ’ τις δουλειές (πάνω και κάτω απ’ τα τραπέζια) τι μπορεί να ενώνει όλους αυτούς τους διαλεκτούς κυρίους; Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, και ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός άξονας· τι άλλο;

Μπορεί να μοιάζει με «μάζεμα μπάζων», αλλά δεν είναι αστείο. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στριμωγμένος στα σκοινιά, συνεχίζει να κτίζει πάνω στον «αντιτουρκισμό»· ή αυτό είναι που ταιριάζει στην εθνικιστική ιδεολογία και άρα πουλιέται σ’ όποιον αγοράζει. Όμως αυτός ο χορός βρυκολάκων παίρνει μέρος σε πολύ ευρύτερη αναμέτρηση· των οποίων τα σχέδια γίνονται αλλού…

Ο ρημαδο—–Νικόλας, χαιρετίζοντας την «ειρήνη» που αυτό το ραντεβού χασάπηδων ‘n’ friends προωθεί, δεν έχασε την ευκαιρία να ξαναβγάλει τα νεύρα του για την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli περί αοζ και όχι μόνο. Νομίζαμε ότι το είχε ξεχάσει, ειδικά αφού η Αθήνα «χαιρέτισε» την καινούργια, ενιαία μεταβατική κυβέρνηση της λιβύης, που συμφωνήθηκε πριν μια βδομάδα στη Γενεύη· με πρωθυπουργό τον Abdul Hamid Ddeibeh. Φαίνεται ότι ο «χαιρετισμός» ήταν για την παρηγοριά: στις πρώτες επίσημες δηλώσεις του ο Ddeibeh χαρακτήρισε την Άγκυρα «φίλο», «σύμμαχο» και κάτι παραπάνω: στρατηγικό εταίρο με τον οποίο η μεταβατική κυβέρνηση θα επιδιώξει συνεργασία στο ανώτατο επίπεδο…

Έμεινε έτσι το ρημαδογκουβέρνο να βγάζει το άχτι του στον ώμο των τοξικών της αραβικής χερσονήσου, που ξυπνάνε κάθε μέρα με χαρά επειδή τα drones των Houthis δεν έχουν σκάσει ακόμα πάνω τα παλάτια τους.

Πού γίνονται, λοιπόν, τα σχέδια του άξονα; Και πόσες «ψήφους» έχουν σ’ αυτά τα επιτελεία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το αιγυπτιακό χασάπικο ή οι πετροχούντες; Βγάλτε συμπέρασμα: σε μια κίνηση που περιγράφεται (με κάποια υπερβολή ίσως) σαν «σεισμική», τον περασμένο Γενάρη, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ «ενσωμάτωσε» τον στρατό του (σε επίπεδο επιτελείων, σχεδιασμών και πληροφοριών) στην αμερικανική στρατιωτική «κεντρική διοίκηση» (centcom). Μέχρι τις αρχές Γενάρη του 2021 το Τελ Αβίβ συμμετείχε στην «ευρωπαϊκή διοίκηση» (eucom). Το ζητούμενο των αφεντικών του ήταν βέβαια η τωρινή του θέση· αλλά οι όχι-αποκατεστημένες-σχέσεις του με τις αραβικές χούντες εμπόδιζαν την μετακόμιση. (Η centcom έχει επιχειρησιακή ευθύνη στη μέση Ανατολή ως και το αφγανιστάν…)

Τώρα αυτή η μετακόμιση έγινε, αφού οι πετροχούντες χάνουν το «στρατηγικό έδαφος» (την σημασία του πετρελαίου τους) κάτω απ’ τα πόδια τους και αγάπησαν ανοικτά το Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, ότι αν αυτές οι αραβικές χούντες έχουν κάποια «στρατιωτικά μυστικά», τώρα – μέσω αμερικανικού πενταγώνου – θα περνάνε επίσημα στη γνώση του ισραηλινού στρατού· χωρίς, εννοείται, να συμβαίνει το ανάποδο. Δεύτερον, ο νούμερο 1 στόχος της centcom είναι η «αντιμετώπιση» της Τεχεράνης· ο αγαπημένος του Τελ Αβίβ. Αυτό σημαίνει πως οι συνδαιτημόνες και φίλοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού βλέπουν ήδη την «μοίρα» τους γραμμένη στον τοίχο· αλλά προς τον Περσικό, κι όχι στην ανατολική ή/και στην κεντρική Μεσόγειο που ψάχνει αυτός την δική του.

Τρίτο, που περιλαμβάνει τα δύο προηγούμενα: όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα του ευρασιατικού project και των κρατών που το υποστηρίζουν. Το τουρκικό είναι ένα απ’ αυτά, όχι το μοναδικό….

(φωτογραφία κάτω: Ενώ ο ρημαδοΚούλης «ανοίγει την αγκαλιά του» ο γύπας που καραδοκεί στο πλάι του έχει καρφωθεί στην υπουργό επικρατείας των εμιράτων Reem Ebrahim Al-Hashimy – δεξιά, στα μαύρα. Αυτές οι χειρονομίες και εκφράσεις θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση ή είναι απλά ειλικρινής έκφραση διπλωματικού θαυμασμού για τον καπιταλισμό των εμιράτων;

Ας απαντήσει ο ελαφρά μελαγχολικός Faisal bin Farfan al Saud, ο υπ.εξ. του τοξικού του Ριάντ, που μεσ’ τη μέση νοιώθει σα να εμποδίζει…)

«Για τα τομάρια μας μόνο!»

Κυριακή 6 Δεκέμβρη. Πώς τα φέρνει ο καιρός, ε; Πριν 3 μόνο χρόνια, τον Ιούνη του 2017, ήταν στα high τους! Ήταν τόσο στα high τους ώστε οι δύο τοξικοί (ο ένας του Ριάντ και ο άλλος, ο «μέντορας», του Αμπού Ντάμπι), παρέα με εκείνον του κουβέιτ και τον χασάπη του Καΐρου αποφάσισαν ότι «αρκετά πια!» με την Ντόχα (που είχε περάσει στο μπλοκ της Αστάνα) και ότι «πρέπει να πάρει ένα μάθημα»! Ο εμπορικός και ταξιδιωτικός αποκλεισμός του κατάρ, ακόμα και τα σχέδια του τοξικού του Ριάντ να σκάψει ένα κανάλι για να κάνει το κατάρ αποκλεισμένο νησί, ήταν απόδειξη πυγμής – ή όχι;

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια… Δεκέμβρης του 2020 πια, η Ντόχα ανήκει στο στρατόπεδο των (ως τώρα) νικητών στο δευτερεύον πεδίο μάχης της ευρύτερης μέσης ανατολής, και το Ριάντ σ’ εκείνο των πολλαπλά ηττημένων! Χωρίς προοπτική: οι Huthis προελαύνουν αργά αλλά σταθερά στην υεμένη· και η προστασία του Joνυσταλεάν είναι αμφίβολη (το λιγότερο).

Κι έτσι χτες ο υπ.εξ. του τοξικού Faisal bin Farhan ανακοίνωσε χαρούμενος πως όπου νάναι θα τελειώσει αυτή η παρεξήγηση – με την Ντόχα. Δεν είναι σίγουρο αν θα τελειώσει μονομιάς και για τους υπόλοιπους εκείνης της ένδοξης και ρωμαλέας παρέας του 2017, είναι σίγουρο όμως ότι η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας ψάχνει να βρει μια καλή σκιά στην έρημο, και ότι η Ντόχα (και η Άγκυρα) μπορούν να της την προσφέρουν. Απ’ την άλλη μεριά η πετροχούντα των εμιράτων δείχνει “στοχο-προσηλωμένη” (στον άξονα)… ή, ίσως, δεν βιάζεται να παραδεχτεί την ήττα της…

Επί τη ευκαιρία, και “για τα τομάρια μας μόνο”, ο τοξικός του Ριάντ ακύρωσε την επίσκεψη του επικεφαλής της mossad στα παλάτια του. Έχει «στραβώσει» λένε επειδή ο Netanyahu αποκάλυψε την πρόσφατη συνάντησή τους – έχει τα δίκια του: η βιτρίνα του ισραηλινού απαρτχάιντ «τον έδωσε»!

Αν αυτή η τελευταία ακύρωση μπορεί να θεωρηθεί συμβολική (γιατί να μην συνεχίσει η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των δύο κρατών;) κι αν η πετροχούντα δεν ξέρει τι να κάνει όταν χάνει, απ’ την άλλη μεριά μια συμβολική κίνηση απο ‘δω και μια κάπως πιο ουσιαστική απο ‘κει δείχνει τους φόβους του τωρινού γκουβέρνου του οίκου των Σαούντ. Κι αυτοί οι φόβοι, με τη σειρά τους, εγγράφονται σε μια όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης στην ευρύτερη περιοχή που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Εκτός, φυσικά, αν κάποιος είναι έλληνας πατριώτης!

Συμβαίνουν, σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, ότι το ρωσικό υπ.εξ. (: Lavrov) καλύπτει την Άγκυρα (σε μια περίοδο που άλλοι ίσως αναρωτιούνται τι ακριβώς και πως να κάνουν μαζί της…) τονίζοντας ότι …όποιοι λένε ότι η ρωσία και τουρκία υποστηρίζουν αντίπαλες πλευρές στη λιβυκή σύγκρουση κάνουν υπεραπλουστεύσεις, κάνουν μια πρωτόγονη προσέγγιση στην κατάσταση… (τα λέγαμε!). Και ότι …ρωσία και τουρκία είναι δυο ανεξάρτητες χώρες που δεν κάμπτονται ενώπιον κανενός, δεν θέτουν τελεσίγραφα, δεν υφίστανται εξωτερικές επιρροές… (Βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης καταλαβαίνεις τι λέει ο κύριος Lavrov; Ή να το ξαναπεί;)

Ή ότι γαζώνεται ένα αμάξι στο Τελ Αβίβ και σκοτώνεται ο οδηγός του… Με τις φήμες να υποστηρίζουν ότι ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της mossad, και ότι αυτή ήταν η απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του Fakhrizadeh πριν λίγες ημέρες… (Αποκλείεται να γίνονται τέτοια πράγματα!! Μάλλον για τίποτα κληρονομικά έγινε το κακό…)

Ίσως υπάρχει, τελικά, μια παλιά σαουδαραβική παροιμία, χρήσιμη τέτοιες εποχές στην ευρύτερη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο: όποιος φυλάει το τομάρι του, του μένουνε τα ρούχα…

Δεν είναι απλός βασιλιάς!

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επιτυχίες και μόνο επιτυχίες σε όλα όσα καταπιάστηκε, ένας «πολιτικός Μήδας του 21ου αιώνα» θα έλεγαν οι θαυμαστές του (;;;), ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης ανήγγειλε χτες την πιο προωθημένη (ως τώρα) ιδέα / πρωτοβουλία του. Την δημιουργία (στη γαλλία) ενός «ισλάμ του διαφωτισμού»! Καλά διαβάσατε: ένα ισλάμ του διαφωτισμού θέλει να φτιάξει ο βασιλιάς Macron, κατ’ αρχήν για γαλλική χρήση…

Τι είναι αυτό; Νοιώθει ο καινούργιος Μωάμεθ; Θέλει να φτιάξει μια αίρεση για να την κάνει εξαγωγή; Κατά τα λεγόμενα του βασιλιά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο «ισλαμικός ριζοσπαστισμός»: μια «φωτισμένη παραλλαγή της θρησκείας», που θα την φτιάξει το γαλλικό κράτος εκπαιδεύοντας κατάλληλα ιμάμηδες (παπάδες) και στέλνοντάς τους ύστερα στα τζαμιά για κήρυγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (λέει ο βασιλιάς) θα σταματήσει η εισαγωγή ιμάμηδων απ’ τις ισλαμικές χώρες, και οι μουσουλμάνοι στη γαλλία θα γίνουν cool άτομα.

Παρότι στην ισλαμική θρησκεία δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τον πάπα ή τον πατριάρχη του χριστιανισμού, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης φαίνεται ότι θέλει να αναβιώσει τον «καισαροπαπισμό» του Καρλομάγνου, εξελιγμένο σε «καισαρο-ιμαμισμό»: το γαλλικό κράτος θα εκπαιδεύει και θα διορίζει τους μουσουλμάνους παπάδες του γούστου του και νομίζει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο (μαζί με την αστυνομία του πάντα…) θα πείσει τους πληβείους μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς απ’ την αφρική ή/και απ’ την ασία να τον αγαπήσουν.

Μήπως, σαν μέγας εφευρέτης του «ισλάμ του διαφωτισμού», θα κόψει κάθε σχέση με τις ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που είναι καλοί πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας του; Μήπως θα αποσύρει τους συμβούλους που έχει στείλει εναντίον των υεμενιτών Huthis; Μήπως θα αποσύρει τους κατάσκοπους που έχει στείλει προς υποστήριξη των ypg στην χρηματοδοτούμενη απ’ τα κράτη του “ριζοσπαστικού ισλάμ” κατοχή της ανατολικής συρίας;

Όχι βέβαια: άλλο ο διαφωτισμός και άλλο ο ιμπεριαλισμός….

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…

Ζόρια και συμμαχίες 3

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η ένταση της απελπισίας των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου βγάζει μάτι. Απ’ την μια μεριά οι στρατιωτικοί νάνοι του Αμπου Ντάμπι βρυχώνται κατά της Άγκυρας. Απ’ την άλλη, συμμαχώντας με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και επιτρέποντας ισραηλινές βάσεις στο έδαφός τους σημαδεύουν την Τεχεράνη. «Όχι, όχι, δεν στρεφόμαστε εναντίον σας» λέει ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι, ο Mohammed bin Zayed, απευθυνόμενος στο ιρανικό καθεστώς· όπως ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική ευρώπη “όχι, όχι, δεν στρέφεται κατά της Μόσχας”… “Ναι, ναι, εναντίον σας στρεφόμαστε” δηλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πομπηίας: …τα εμιράτα και το ισραήλ φτιάχνουν μια στρατιωτική συμμαχία εναντίον του ιράν…

Ώστε ο τοξικός του Αμπου Ντάμπι νοιώθει τόσο δυνατός ώστε να αναμετρηθεί με δύο μέλη του μπλοκ της Αστάνα, του μεγέθους της Άγκυρας και της Τεχεράνης; Εδώ δεν μπορεί να νικήσει τους υεμενίτες Houthis… Και τώρα εκνευρίζει ακόμα και το Πεκίνο, που μέσα απ’ την στρατηγική συμφωνία του με την Τεχεράνη και τις επιμέρους με την Βαγδάτη και την Δαμασκό, καθόλου δεν χαίρεται με τις αμερικανικές (ή τις συμμαχικές της Ουάσιγκτον) “περιπέτειες” στην περιοχή…

Αυτό όμως είναι το πραγματικό μέτρο της κατάστασης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (και στην ανατολική Μεσόγειο): όσο πιο “του χαμού” είναι διάφορα κράτη και καθεστώτα τόσο περισσότερο παριστάνουν τους σκληρούς και τους τσαμπουκάδες, ελπίζοντας ότι έτσι θα τους ζητηθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποια “μεγάλη δύναμη”…

Εμπόριο πολέμου χοντρική λιανική

Τρίτη 1 Σεπτέμβρη. Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τα 300.000 βλήματα πυροβολικού που ο ψεκασμένος υπ.αμ. του φαιορόζ γκουβέρνου ήθελε να πουλήσει στην πετροχούντα του Ριάντ, για χρήση είτε της ίδιας (στην υεμένη) είτε μεταφορά τους «κάπου αλλού»; Γνώρισε τα «15 λεπτά δημοσιότητας» και ύστερα θάφτηκε όμορφα κι ωραία…

Υποθέτουμε ότι ο υπ.αμ. της άλλης πετροχούντας, των εμιράτων, δεν θα έχει ανάλογα προβλήματα με την πώληση ανταλλακτικών για πολεμικά ελικόπτερα και πυραύλων (απ’ το στοκ…) στο ελλαδιστάν. Τα 3 «στρατηγικά μεταγωγικά» C-17 που προσγειώθηκαν στη Σούδα στις 26 Αυγούστου, έχοντας σαν «προκάλυψη» 3 f-16 των εμιράτων (που ήρθαν υποτίθεται για να ξεμουδιάσουν στο Αιγαίο…), ήταν βαριά φορτωμένα…

Γιατί το ρημαδογκουβέρνο αγοράζει δεκάδες πυραύλους βεληνεκούς 550 χιλιομέτρων; Ίσως για να τους φορτώσει στα rafale που θα του πουλήσει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron (με την option – τι γενναιόδωρος; – να δώσει αμέσως κάποια απ’ τα δικά του, μέχρι να κατασκευαστεί η παραγγελία…)

Αποφάσισε το ελληνικό βαθύ κράτος ότι θα είναι το «προχωρημένο φυλάκιο» του ψοφιοκουναβιστάν και του βασιλιά στη μέση Ανατολή εναντίον του ευρασιατικού project; Αποφάσισε το ελληνικό βαθύ κράτος ότι μπορεί να «κάνει παιχνίδι» και να αυξήσει την γεωπολιτική πρόσοδο της επικράτειάς του πατώντας πάνω σ’ αυτές τις δύο βάρκες; Αν η απάντηση είναι «ναι» – και όλα δείχνουν ότι αυτή είναι – τότε ναι μεν αυτό το βαθύ κράτος μπορεί να μας θεωρεί «κρέας» (όσο δεν υπάρχει η ανάλογη αντίσταση γιατί να μην το θεωρεί;) αλλά κινδυνεύει σοβαρά από μια ακόμα καταστροφή· στα 100στά γενέθλια της προηγούμενης.

Δεν αγάπησε ξαφνικά ο βασιλιάς Macron το ελλαδιστάν! Θέλει μάλλον να προσθέσει, με κάποιον τρόπο, την ανατολική Μεσόγειο στα «χαρτιά» του, ώστε να διαπραγματευτεί καλύτερα (αυτό ελπίζει) με το ευρασιατικό μπλοκ. Μπορεί να στέλνει το αεροπλανοφόρο του να κόβει βόλτες, αλλά αυτού του είδους τα πλεούμενα συγκινούν μόνο εκείνους που έχουν καθηλωθεί στην 20ο αιώνα: αρκεί να αγοράσει η Άγκυρα μερικές απ’ τις κινεζικές υπερηχητικές και υπερkiller τορπίλες (ή να τις κατασκευάσει κάποιο απ’ τα στρατιωτικά ερευνητικά της ιδρύματα) για να τελειώσει το παραμύθι με τα Charles de Gaulle.

Βουλιάζοντας στην υποσαχάρια αφρική όπου ο γαλλικός καπιταλισμός έχει τα πιο άμεσα και επείγοντα συμφέροντα, ο βασιλιάς Macron δεν έχει τις δυνατότητες να ανοίξει στα σοβαρά άλλα μέτωπα. Αυτό το καταλαβαίνει κάθε λογικός άνθρωπος· και το ξέρουν καλά και στην Άγκυρα, και στη Μόσχα, και όπου αλλού χρειάζεται. Αν υπολογίζει ότι η Ουάσιγκτον (από του χρόνου;) θα μοιραστεί μαζί του την όποια λεία και τις ευθύνες αντιμετώπισης των «αναθεωρητών» (του ευρασιατικού project), τότε η θέση του στην αφρική θα γίνει ακόμα πιο δεινή. Η λογική λέει λοιπόν ότι για να αποφύγει μια ταπείνωση α λα Β παγκόσμιος είναι υποχρεωμένος αργά ή γρήγορα να διαπραγματευτεί· και να συμβιβαστεί. Και με την Άγκυρα. Όχι για την ανατολική Μεσόγειο. Για την αφρική… για την μέση Ανατολή… για τον μουσουλμανικό κόσμο γενικά.

Οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με διαδοχικές κυβερνήσεις, και σίγουρα τα 5 τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα. Το παρανοϊκά φιλόδοξο (και γελοίο) σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου απέτυχε· αλλά έπεισε την Άγκυρα να βγει δυναμικά στην περιοχή. Το εξίσου παρανοϊκά φιλόδοξο σχέδιο να γίνει το ελλαδιστάν βάση για την περικύκλωση της ρωσίας απ’ τις ηπα (και) στη Μαύρη Θάλασσα και, ταυτόχρονα, στήριγμα του βασιλιά Macron, θα βγάλει εξίσου δυναμικά και την Μόσχα σ’ αυτήν την περιοχή… Όποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους συσχετισμούς δύναμης είναι καταδικασμένος να τους δει μπροστά του. Η ρωσία έχει βάσεις (στη συρία)· η τουρκία είναι εκεί που είναι και έχει πλέον βάσεις και στη λιβύη· αν (λέμε «αν»…) πέσει η αιγυπτιακή χούντα σε ποιον βασιλιά θα είναι χρήσιμο το ελλαδιστάν;

Αν κάποιος έχει ζωτικό συμφέρον στο να αποφευχθεί ένας καυγάς δεν είναι ο δυνατότερος αλλά ο πιο αδύναμος. Εκτός αν ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν…

(Εδώ ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα δεν μπορούν να στήσουν στοιχειωδώς· αλλά πουλάνε μούρη…)

(φωτογραφία: 27 Οκτώβρη 2018, Istanbul, σύσκεψη για τη συρία. Το μπλοκ της Αστάνα, προκειμένου να διώξει την Ουάσιγκτον απ’ την “εύφορη ημισέληνο”, “άνοιξε” την πολιτική και οικονομική διαχείριση του ‘συριακού προβλήματος’ τόσο προς το Βερολίνο όσο και προς το Παρίσι. Ο βασιλιάς Macron, που έχει χάσει μεγάλο μέρος της επιρροής του στη Δαμασκό, δεν έχει απορρίψει αυτό το “άνοιγμα”. Αλλά νοιώθει όλο και λιγότερο “σπουδαίος” όσο είτε το Βερολίνο είτε τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα ενισχύουν τις θέσεις τους. Φαίνεται να θεωρεί ότι το “αμερικανικό κενό” στην περιοχή είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του· κι αν αυτό ισχύει, είναι ο μόνος που το πιστεύει…)

Μέση Ανατολή

Σάββατο 29 Αυγούστου. …Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

… Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”.

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν δυο βδομάδες (: φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση). Και να που τελικά «παραβιάσαμε ανοικτή πόρτα»… Οι προετοιμασίες μεταξύ ειδικών της πετροχούντας και του απαρτχάιντ έχουν ξεκινήσει – για την εγκατάσταση δύο ισραηλινών βάσεων ηλεκτρονικής κατασκοπείας στο νησί Socotra….

Το νησί έχει στρατηγική θέση – το δείχνει ο πάνω χάρτης. Μια λεπτομέρεια μόνο: δεν ανήκει στον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Ανήκει στην υεμένη… Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι μισθοφόροι του ενός τοξικού (των εμιράτων) αφού συγκρούστηκαν κάμποσες φορές με τους μισθοφόρους του άλλου τοξικού (του Ριάντ) αν και είναι σύμμαχοι στην κατοχή ενός τμήματος της υεμένης, κατέλαβαν το Socotra· και τώρα το «νοικιάζουν» επίσημα στους καινούργιους συμμάχους του bin Zayed… Προφανώς οι φύλακες του διεθνούς δικαίου βγάζουν τον σκασμό – έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια…

Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για την πανηγυρική είσοδο των εμιράτων στον άξονα; Χμμμ… Προκύπτουν ορισμένα ζητηματάκια. Πρώτον, ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν προσάρτησε μεν προς το παρόν την δυτική Όχθη (την οποία θεωρεί πάντως ότι έχει στο πιάτο), «προσαρτά» όμως έμμεσα έδαφος άλλου κράτους, του υεμενίτικου. Απο εδώ και στο εξής οι Houthis έχουν νόμιμο δικαίωμα να κτυπούν ισραηλινούς στόχους…

Βέβαια στην υεμένη γίνεται πόλεμος. Από εδώ αρχίζει το δεύτερο ζητηματάκι. Οι Houthis (υποστηριζόμενοι απ’ την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ Αλλάχ) έχουν αρχίσει εδώ και μήνες αντεπίθεση, και προχωρούν σταθερά ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τους κατοχικούς των δύο μισθοφόρων. Κτύπησαν και κτυπάνε βαθιά μέσα στην σαουδαραβική επικράτεια· έχουν δηλαδή ένα κάποιο know how τηλε-κτυπημάτων, που μπορεί να βελτιωθεί…

Έτσι ερχόμαστε στο τρίτο ζητηματάκι. Το Τελ Αβίβ θέλει το Socotra εναντίον ποίου; Εναντίον της χιλής ίσως; Ή μήπως εναντίον της βόρειας κορέας; Όχι. Εναντίον του ιράν σίγουρα. Και εναντίον των θαλάσσιων «δρόμων του μεταξιού» του Πεκίνου….Εκείνοι που υποστηρίζουν το ευρασιατικό project τι θα κάνουν άραγε; Θα σταυρώσουν τα χέρια;

Και τώρα η ερώτηση του ενός δισεκατομυρίου ή του μισού ευρώ, ανάλογα πόσο κοστολογείται το τομάρι σας: πώς σας φαίνονται τέτοιες εξελίξεις; Αν η ιδέα που έχετε περί παγκοσμίου πολέμου είναι οι epic σχετικές ταινίες του β παγκόσμιου, δεν έχετε πιάσει τίποτα. Η ισραηλινή εισβολή στην υεμένη (περί αυτού πρόκειται!) δεν μοιάζει με την γερμανική εισβολή στην πολωνία… Όμως «αθόρυβα» ή όχι και τόσο οι «τεκτονικές πλάκες» κινούνται. Με θέαμα και ιδεολογία, με παραπληροφόρηση ή σιωπές, η συγκρουσιακή κίνηση προχωράει.

Πώς σας φαίνονται αυτά; Προτροπή για λούφαγμα; Νηστεία και προσευχή;

(Υ.Γ. Για άγνωστους λόγους η Μόσχα «φορτώνει» τις τελευταίες ημέρες τις βάσεις της στη συρία. Όταν λέμε «φορτώνει» το εννοούμε: δεκάδες στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, με άγνωστο (σ’ εμάς τους περιθωριακούς) φορτίο, πηγαινοέρχονται απ’ τη ρωσία στη συρία μέσω τουρκικού εναέριου χώρου.

Τί είναι αυτά που ξεφορτώνονται στη ρωσική βάση στο Khmeimim; «Κοιτάνε» προς το εσωτερικό της συρίας; «Κοιτάνε» προς την θάλασσα, προς την ανατολική Μεσόγειο; Όταν και αν μάθουμε θα σας πούμε.

Γίνονται και μερικά ακόμα «πραγματάκια» στο ξεχασμένο (;) συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτά προσεχώς.

Πού είχαμε μείνει; Αν ναι: σε ακριβές ή φτηνές ερωτήσεις…)

Ο μικρός νταβατζής

Τετάρτη 26 Αυγούστου. Δύσκολα οι εντεταλμένοι εθνικοί δημαγωγοί μπορούν να κρατηθούν και να μην δείξουν με όποιον τρόπο μπορούν ότι «η Αθήνα είναι δυσαρεστημένη με το Βερολίνο». Ειρωνείες, σχόλια του είδους «ναι, η γερμανία έχει συμφέροντα στην τουρκία», νοσταλγία για τον βασιλιά Macron πάνω σε λευκό αεροπλανοφόρο: μικρές, επαναλαμβανόμενες επιβεβαιώσεις ότι το ελλαδιστάν δεν θέλει το Βερολίνο σαν «διαιτητή» (ως γνωστόν η διαιτησία είναι σοβαρό θέμα, το σοβαρότερο, και στο μαζικότερο εθνικό πάθος: τον ελληνικό γαλαξία κλωτσοσφαίρισης….) Αν σ’ αυτήν την ελάχιστα συγκεκαλυμένη απέχθεια προστεθεί και η σαν κολλημένος δίσκος διαρκής επανάληψη των όρων που βάζει το ελλαδιστάν (για τον «διερευνητικό διάλογο»), το συμπέρασμα είναι πως το ελλαδιστάν φοβάται· και δεν φοβάται μόνο την Άγκυρα.

Το να πουλάς την συμμαχία σου με την εκπληκτική παγκόσμια υπερδύναμη που λέγεται «ενωμένα αραβικά εμιράτα» είναι πράγματι μεγάλο ατού. Το γεγονός όμως είναι ότι δύο τουλάχιστον μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη του νότου, η ιταλία και η ισπανία, βρίσκονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό συγχρονισμένα με το τουρκικό καθεστώς (την μικρή αλλά σε καίρια θέση μάλτα προσθέστε την, αν θέλετε). Απ’ ολόκληρο το στερέωμα της ε.ε. ο μόνος που μπορεί να πουληθεί στις ντόπιες λαϊκές αγορές σαν σύμμαχος είναι ο βασιλιάς Macron – ένας οππορτουνιστής βέβαια. Παρότι τα εθνικιστικά μεγάφωνα ουρλιάζουν πρωί – μεσημέρι – βράδυ ότι το «διεθνές δίκαιο» μένει κάπου στο κέντρο της Αθήνας, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στα μέρη μας· ούτε καν οι συσχετισμοί για μπλόφες.

Είναι δύσκολο να βρει κανείς την πρακτική συνοχή (η ιδεολογική είναι δεδομένη!) στις κινήσεις του ελλαδιστάν και του ρημαδογκουβέρνου του. Όταν, για παράδειγμα, έγλυφε τα genitals του «τζενεράλ» Haftar εναντίον της αναγνωρισμένης διεθνώς (και απ’ το ελλαδιστάν!) κυβέρνησης του Sarraj στην Τρίπολη της λιβύης υπήρχε άραγε η συναίσθηση ότι στην κύπρο ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και ο ελληνοκυπριακός τυχοδιωκτισμός είναι οχυρωμένοι πίσω από μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση που αμφισβητείται (υποτίθεται) και κινδυνεύει (υποτίθεται) από ταραχοποιά στοιχεία στον βορρά; Προφανώς όχι. Κι όταν ούρλιαζε καταγγέλοντας το μονομερές (οπότε, έτσι πάει, παράνομο) σύμφωνο οριοθέτησης αοζ μεταξύ λιβύης και τουρκίας υπήρχε άραγε η συναίσθηση ότι το σύμφωνο οριοθέτησης αοζ μεταξύ νότιας κύπρου και ισραήλ αμφισβητείται επίσης πολύ έντονα απ’ την Βηρυττό; Μάλλον όχι.

Το δόγμα «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας» αρέσει βέβαια στο πόπολο. Αλλοίμονο. Αλλά αν βουλιάξει καμμιά φρεγάτα «από ατύχημα» κάπου στου διαόλου τον πάτο στη μέση της Μεσογείου, το ίδιο αυτό πόπολο ευχαρίστως θα κρεμάσει και τον ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα, και τον ρημαδοΚούλη – τα έχει ξανακάνει αυτά, είναι εθνικό βίωμα.

Απομένει σαν εξήγηση αυτή: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, μετά τις ένδοξες μέρες του φαιορόζ γκουβέρνου, με την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, μ’ εκείνους τους χάρτες με τις ατελείωτες αοζ του ελλαδιστάν και της νότιας κύπρου, με τις τρελές προοπτικές για τα νοτιοκυπριακά κοιτάσματα και τον θρυλικό σωλήνα east med, με το “αμερικάνοι πάρτε βάσεις και πετρέλαια!”, έχει στριμωχτεί στα σοβαρά. Χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους («κανείς δεν κάνει τον πόλεμο του άλλου» λένε οι ισραηλινοί, και είναι γνώστες του πράγματος), χωρίς κανένα «διεθνές δίκιο» με την μεριά του, με μια τουρκική ναυτική βάση «στην πλάτη του» (στη λιβυκή Misrata) και μια αεροπορική νοτιότερα, προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί απ’ την γεωπολιτική του πρόσοδο παριστάνοντας τον «μάγκα», για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να αγοράσει ελληνική μαγκιά στην ανατολική Μεσόγειο.

Πράγματι, υπάρχει ένα κάποιο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον γι’ αυτήν την «μαγκιά»: οι βίαιες «επαναπροωθήσεις» μεταναστών και προσφύγων που φτάνουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα… Αλλά αυτές δεν μπορούν να διαφημιστούν ανοιχτά, μιας και είναι κατάφωρα εναντίον του «διεθνούς δικαίου».

Άμα η διεθνής αξία σου είναι αυτή του κράτους / μικρονταβατζή, έτσι θα μετριέται η αξία σου. Τα υπόλοιπα, τα όνειρα και τα μεγαλεία, είναι βερεσέ…

(φωτογραφίες, κουίζ: Δύο γύπες εκ των οποίων μόνον ο ένας φοράει μάσκα. Βρείτε ποιος είναι ποιός).