Tag: αναδιάρθρωση

EU land (το «αγροτικό πρόβλημα») 1

Δευτέρα 15 Δεκέμβρη (00.25) >> Πρώτο και σημαντικότερο (για εμάς): πού είναι οι εργάτες γης των ελληνικών χωραφιών και κοπαδιών; Είναι ανύπαρκτοι – και τώρα και πάντα. Τα τρακτέρ που κλείνουν τους δρόμους είναι ασφαλώς «κεφάλαιο». Οι ιδιοκτήτες τους είναι τα αφεντικά∙ οι εργάτες γης πού βρίσκονται σ’ αυτήν την (και τωρινή) αντιπαράθεση; Τί γνώση και τί γνώμη έχουν; (Δεν έχει σημασία!! Ε;;)

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα αφεντικά της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής δεν έχουν προβλήματα! Έχουν και παραέχουν. Μοιάζει ωστόσο αφόρητος επαρχιωτισμός ότι σε μια ιστορική συγκυρία που γίνονται κινητοποιήσεις παρόμοιων αγροκτηνοτροφικών αφεντικών στην ισπανία, στη γαλλία και στην ολλανδία (το λιγότερο) τα ντόπια αγροκτηνοτροφικά αφεντικά δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν ότι μεγάλο μέρος των προβλημάτων τους έχει πολύ πλατύτερη καταγωγή και προέλευση απ’ αυτές καθ’ αυτές τις «επιδοτήσεις της ε.ε.» και τον «οπεκεπε»… Ή, αν το καταλαβαίνουν (σίγουρα θα υπάρχουν κάποια περισσότερο ενημερωμένα) δεν μπορούν να ξεμπλέξουν το κουβάρι και να διατυπώσουν κάποιο σοβαρό αντι-σχέδιο.

Εκείνο που συμβαίνει, και τέμνει διαγώνια ακόμα και το ζήτημα των «επιδοτήσεων» και του «οπεκεπε» είναι ότι βρίσκεται σε αργή μεν αλλά σταθερή εξέλιξη ένας προσανατολισμός (δεν τον ονομάζουμε «σχέδιο» αν και έχει πολλά στοιχεία σχεδιασμού) ριζικής αναδιάρθρωσης της παραγωγής τροφίμων (ή πρώτων υλών για τρόφιμα) στην ε.ε. (και ίσως όχι μόνον εκεί…). Άρα ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της γεωργίας και της κτηνοτροφίας.

Μπορεί να ξεδιπλώσει κάποιος το κουβάρι ξεκινώντας … απ’ το «σκάνδαλο του οπεκεπε». Όπως είναι γνωστό (;) η ΚΑΠ (κοινή αγροτική πολιτική) της ε.ε. εφευρέθηκε αφενός για να διατηρήσει εντός ε.ε. κάποια «αυτάρκεια» στην παραγωγή βασικών τροφίμων, αφετέρου για να κρατήσει σε ικανοποιητικό επίπεδο τα εισοδήματα γεωργών και κτηνοτρόφων χωρίς να εκτοξευτούν οι τιμές των τροφίμων (βασικό «έξοδο» της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης).

Για δεκατίες ο προϋπολογισμός της ε.ε. φαινόταν να επιδοτεί την παραγωγή∙ ωστόσο πίσω απ’ αυτό επεδίωκε να ρυθμίσει την παραγωγή. Στην αργκώ των οικονομολόγων «ρύθμιση» σημαίνει «σταθεροποίηση», πριν απ’ όλα των τιμών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η επιδότηση της παραγωγής, ενώ σε δύσκολες σοδιές κρατούσε σε ανεκτά επίπεδα τα έσοδα των παραγωγών, σε καλές σοδιές οδηγούσε σε οργανωμένη καταστροφή κεφαλαίου (αγροτικής παραγωγής) έτσι ώστε να μην μπει στην αγορά ρίχνοντας τις τιμές: όλο και κάποιοι θα θυμούνται στα μέρη μας τις οργανωμένες (και επιδοτούμενες) χωματερές πορτοκαλιών…

Ενώ τέτοια μεθοδική καταστροφή κεφαλαίου είναι μια τυπική καπιταλιστική λειτουργία, δεν φαινόταν να προκαλεί αντιρρήσεις απ’ τα αφεντικά του αγροκτηνοτροφικού τομέα. Γιατί θα έπρεπε να διαμαρτύρονται; Ήταν αρκετό να δηλώνουν κατά βούληση τεράστια παραγωγή (κατ’ εξοχήν σπορ στα μέρη μας, αλλά και αλλού στον ευρωπαϊκό νότο…) ώστε να πληρώνονται ανάλογα. Το πρόβλημα άρχισε να δημιουργείται στους προϋπολογισμούς της ε.ε.: όχι σαν λογιστικό αλλά σαν πολιτικό πρόβλημα.

Γύρω στο 2007 (ζητάμε συγγνώμη αν η χρονολογία δεν είναι ακριβής) οι «ειδικοί αγροτικής πολιτικής» στην ε.ε. άρχισαν να το ξανασκέφτονται και να εφαρμόζουν σταδιακά μια ριζική αλλαγή στον προσανατολισμό της «στήριξης του αγροτικού εισοδήματος». Αντί για επιδότηση της παραγωγής άρχισε η πορεία προς την επιδότηση της έκτασης στην οποία γίνεται (ή θα μπορούσε να γίνει) αυτή η παραγωγή – άσχετα, εν τέλει, με το αν τέτοια παραγωγή όντως υπάρχει!

«Δεν επιδοτώ την ελαιοπαραγωγή – επιδοτώ την έκταση του ελαιώνα…» «Δεν επιδοτώ την παραγωγή γάλακτος ή κρέατος – επιδοτώ την έκταση των βοσκοτόπων…». Από πρώτη ματιά φαίνεται παράλογο, ακόμα και για γραφειοκράτες των Βρυξελών. Είναι σα να επιδοτεί κάποιο κράτος την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου με κριτήριο το πλάτος του δρόμου που θα παρκάρει έξω απ’ το σπίτι∙ ή την έκταση του υπόγειου πάρκινγκ!

Αλλά αυτός ο παραλογισμός ήταν μόνο επιφανειακός. Υπήρχε (και συνεχίζει να υπάρχει) μια ατσάλινη λογική από πίσω, η λογική της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του αγροκτηνοτροφικού τομέα (στην ε.ε. οπωσδήποτε).

EU land (το «αγροτικό πρόβλημα») 2

Δευτέρα 15 Δεκέμβρη (00.20) >> Τι σημαίνει «σε πληρώνω με το στρέμμα» αδιαφορώντας για το αν το καλλιεργείς ή όχι; Τι σημαίνει «σε πληρώνω με βάση την έκταση του βοσκοτόπου» αδιαφορώντας αν έχεις (και πόσα) ζώα εκεί; Χωρίς δυσκολία θα συμπέραινε κάποιος ότι κατ’ αρχήν η (πιο πρόσφατη) ΚΑΠ επιδοτεί την μείωση της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής, την εν μέρει καταστροφή του αγροκτηνοτροφικού κεφαλαίου. Και γιατί να το κάνει κάτι τέτοιο η καλή ε.ε. ειδικά όταν πρόκειται για τα τρόφιμα (των υπηκόων); Δεν θα διακινδύνευε την εκτόξευση των τιμών;

Όχι (για το τελευταίο) αν αντικαθιστούσε την εντός ε.ε. παραγωγή με (φτηνές) εισαγωγές. Το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που ήταν ο αρχικός (και επί κάποιες δεκαετίες) στόχος της ΚΑΠ. Κι όμως: η εν μέρει αντικατάσταση της εντός ε.ε. αγροκτηνοτροφικής παραγωγής με φτηνότερες εισαγωγές ΕΓΙΝΕ στόχος καθώς ξεκίνησαν (στη δεκαετία του ’00) και προχωρούσαν (στη δεκαετία του ’10) οι διαπραγματεύσεις περί ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ε.ε. και mercosur, την «οικονομική κοινότητα» της νότιας αμερικής. Ως γνωστόν διάφορα κράτη της λατινικής αμερικής είναι πολύ μεγάλοι παραγωγοί σε διάφορα είδη τροφίμων (ή πρώτων υλών για τρόφιμα).

Η ε.ε. διαπραγματευόταν ελεύθερο εμπόριο με τα κράτη μέλη της mercosur για να κάνει εκεί εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων / εμπορευμάτων της. Εύλογα τα λατινοαμερικανικά κράτη απαιτούσαν ένα σημαντικό αντιστάθμισμα: την ελεύθερη εξαγωγή στην ε.ε. των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων / εμπορευμάτων τους. Κατά συνέπεια θα έπρεπε να μειωθεί αισθητά η «ευρωπαϊκή παραγωγή», τουλάχιστον στα αντίστοιχα εισαγόμενα. Να μια πρώτη λογική πίσω απ’ την επιδότηση «εκτάσεων» και όχι παραγωγής (με την ελπίδα ότι αυτή θα μειωθεί εθελοντικά – ή και με το ζόρι).

Αλλά δεν είναι μόνη της. Οι εξελίξεις στις βιοτεχνολογίες και, κυρίως, τα συμφέροντα μιας χούφτας χημικών / βιοτεχνολογικών (ευρωπαϊκών…) μαφιών, υποδεικνύουν ότι τα «παραδοσιακά τρόφιμα» είναι ξεπερασμένα. Ακόμα χειρότερα: καταστρέφουν το κλίμα! Όταν, για παράδειγμα, κοτζάμ ολλανδικό κράτος / κεφάλαιο βάζει στόχο την μείωση των μοσχαριών κατά 30% ως το 2030 («ονειρική» χρονολογία, για τα πάντα!!!) επικαλούμενο «κρίση αζώτου» (επειδή τα μοσχάρια ρεύονται και κλάνουν…), απαιτώντας απ’ τις κτηνοτροφικές επιχειρήσεις του να «κόψουν κεφάλια», τότε δεν κτυπάνε απλές καμπάνες. Κτυπάνε συγκροτήματα κωδωναστασίων όλα μαζί!!

Πίσω απ’ αυτήν την (ολλανδική) οργανωμένη και μεθοδική καταστροφή ζωϊκού κεφαλαίου (για το καλό …. του κλίματος!…) μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει και αρκετή διαπραγμάτευση με την mercosur (για εισαγωγές μοσχαρίσιου κρέατος απ’ την αργεντινή για παράδειγμα), και αρκετή δόση βιοτεχνολογιών και, άρα, συγκέντρωσης κεφαλαίου στην παραγωγή γ διαλογής τροφίμων (με το lab meat). Κάποιος περισσότερο ενημερωμένος θα μπορούσε να διακρίνει κι αυτό: προετοιμασίες (ευρωπαϊκές) για χρήση βιολογικών όπλων κατά της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής των rivals και, ταυτόχρονα, οργάνωση μιας κάποιας «άμυνας» για τις δικές τους παρόμοιες αντεπιθέσεις.

Θα μπορούσε τέλος να διακρίνει και κάτι ακόμα: αλλαγές στις χρήσεις και στην ιδιοκτησία εκτάσεων (τα φοβερά και τρομερά funds καραδοκούν…) που επί αιώνες (ακόμα και προ καπιταλισμού) αξιοποιούνταν για παραγωγή τροφίμων ή πρώτων υλών για τρόφιμα. Είτε για να γίνουν φωτοβολταϊκά πάρκα∙ είτε για να γίνουν φρουρούμενες ζώνες καλλιέργειας υπερμεταλλαγμένων φυτών / ζώων∙ είτε για να γίνουν απλά περιοχές κυνηγιού για τη «νέα αριστοκρατία» της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…

Υπάρχει εδώ μια συνθετότητα προθέσεων και καπιταλιστικών δολιοτήτων σε μια διαδικασία (την αγροκτηνοτροφική παραγωγή) που είναι ήδη ισχυρά καπιταλιστική! Δεν υπάρχει καμία απλή και σχετικά εύκολη / αναίμακτη έξοδος, και σίγουρα δεν βρίσκεται αυτή σε κάποιους highway παρά μόνο, ίσως, σε τελευταία ανάλυση.

Μπορεί όμως να αγνοηθεί αυτή η συνθετότητα; Κι αν η απάντηση είναι «ναι, βιαζόμαστε…» τι συνεπάγεται;

«Βασικό εγγυημένο εισόδημα»

Δευτέρα 15 Δεκέμβρη (00.14) >> Υπήρξε ένας καιρός (χρυσές εποχές!!!) όπου η μεγαλύτερη συγκέντρωση porsche cayenne στον πλανήτη, σε αναλογία με τον πληθυσμό, ήταν στην μαγευτική Λάρισα. Και όχι, δεν είχαν βρεθεί πετρέλαια στον κάμπο!

Υπήρξε ένας άλλος καιρός (άλλες χρυσές εποχές!!!!) όπου οι εργάτες γης απ’ την αλβανία κοιμούνταν είτε στα χωράφια είτε σε άθλιες παράγκες από νάυλον∙ όπου πληρώνονταν ελεεινά ή και καθόλου∙ όπου τα φραουλοχώραφα στη Μανωλάδα ήταν όχι η εξαίρεση αλλά μάλλον ο «τύπος» του πως τα αφεντικά της γης στο ελλαδιστάν έκαναν την πρωταρχική τους συσσώρευση. Και όπου το «προσεχώς βουλγάρες» (ή «ουκρανές»…) διακοσμούσε την ελληνική επαρχία με εκατοντάδες βαλκάνιες γυναίκες φυλακισμένες σε εξοχικές παράγκες-μέσα-στα-χωράφια (αλλά και σε διαμερίσματα των πόλεων).

Θέλουμε να πούμε: γενικά είμαστε γνωστοί, εντός και εκτός συνόρων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δίκαια στις τωρινές κινητοποιήσεις των αγρο-αφεντικών. Υπάρχουν. Για παράδειγμα έχουν δίκιο ότι η τιμή του σταριού, που διαπραγματεύεται στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων στο city του Λονδίνου έχει πέσει φέτος (λόγω διεθνούς υπερπαραγωγής) κάτω απ’ το δικό τους κόστος.

Όμως όταν η τιμή του εντόπιου λαδιού (που διαπραγματεύεται στο ίδιο χρηματιστήριο) εκτοξεύτηκε πέρυσι εξαιτίας των καταστροφών στην ισπανική παραγωγή, δεν ακούστηκε ούτε μισή κουβέντα ότι «αυτό είναι ανήθικο, θα πουλάω / θα πουλήσουμε με τις κανονικές τιμές». Όχι. Ο τενεκές πήγε απ’ τα 60 – 70 ευρώ στα 160∙ μαζί ένα-ζεστό-χειροκρότημα για την διεθνοποίηση των τιμών (μέσω χρηματιστηρίου ασφαλώς…).

Όπως λένε προειδοποιητικά διάφορες χρηματιστηριακές διαφημίσεις οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές. Στο βαθμό που η «καλή χρονιά» οφείλεται στην καταστροφή κεφαλαίου ενός ανταγωνιστή (και οι κακές στην υπεραπόδοση κεφαλαίου…) το δίκιο των αγροαφεντικών στροβιλίζεται σε μια δίνη ανεξέλεγκτη.

Γενικά μιλώντας ο κύριος ελληνικό κράτος κάνει «ότι μπορεί», πάντα μέσα στα όρια των διεθνών συμμαχιών, συμφωνιών και δεσμεύσεών του. Για παράδειγμα ψάχνει να φέρει εργάτες γης με διακρατικές συμφωνίες με τα κράτη τους, ας πούμε από το πακιστάν ή την ινδία, με συνθήκες ελαφρά καλύτερες απ’ την δουλοπαροικία… Ή κάνει τα στραβά μάτια  (πάντα έκανε…) όταν τα κοπάδια πολλαπλασιάζονται με την μέθοδο του Χριστούλη στο «θαύμα των πέντε άρτων και των τριών ψαριών», τα λιοχώραφα καλύπτουν όλο το Αιγαίο και τα βοσκοτόπια απλώνονται σε αεροδρόμια, λίμνες και άλλους άγονους για καλλιέργεια (αλλά μέσα στο «εθνικό απόθεμα» της «τεχνικής λύσης») τόπους.

Φευ η καταραμένη (;;;) ε.ε. προσπαθεί να αναδιαρθρώσει τα οικονομικά της γιατί θέλει να φτιάχνει και να αγοράζει όπλα. “Προετοιμαζόμαστε για πόλεμο” και όλα τα έξοδα μαζί δεν βγαίνουν.

Προσέξτε τις ημερομηνίες. Στις 15 Ιούλη το καθεστωτικό «βήμα» μιλούσε για την συγχώνευση της ΚΑΠ σε «εθνικά προγράμματα» – με σκοπό την «συρρίκνωση των παροχών». Στις 11 Δεκέμβρη, μετά από 5 μήνες, το ελλαδιστάν «έκανε το καθήκον του» μεταφέροντας την ευθύνη των αγροκτηνοτροφικών επιδοτήσεων σ’ έναν ουσιαστικά φορολογικό μηχανισμό. Για την «πάταξη των καταχρήσεων» είπε το γκουβέρνο…

Αλλά όχι…

Οπότε η ε.ε., μέσω της καινούργιας εισαγγελίας, μεταξύ άλλων ψάχνει να βρει και τις καταχρήσεις. Που στα μέρη μας ανθούν σαν την φαιδρά πορτοκαλέα. Πρόβλημα. Ο τίμιος αγρότης (που μπορεί να είναι συγγενής του καπάτσου, μπορεί όχι) δεν πρέπει να τιμωρηθεί εξαιτίας του «σκανδάλου». Σωστό. Αλλά το «σκάνδαλο» είναι η εντόπια, η ελληνική «μηχανική» αξιοποίησης και κατάχρησης δυνατοτήτων ευρύτερων. Αν αυτές συρρικνώνονται λόγω γενικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, τότε;;;

Στις Βρυξέλες έχουν την απάντηση: UBI αγροτών… Universal Basic Income…Καθολικό βασικό εγγυημένο εισόδημα(επίδομα δηλαδή) για τους κατ’ επάγγελμα αγρότες / κτηνοτρόφους – άσχετα απ’ το αν παράγουν κάτι… Η ιδέα του UBI, που γεννήθηκε για να μην πεθάνουν άστεγοι και νηστικοί οι όποιες χιλιάδες πρωτοκοσμικοί μισθωτοί (ή και «ελεύθεροι επαγγελματίες») πεταχτούν στην άκρη απ’ την γενική αναδιάρθρωση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι παλιότερη. Και δημοφιλής μεταξύ διάφορων που την βρίσκουν «ριζοσπαστική» – ίσως και … αντικαπιταλιστική! Τους διαφεύγει (επειδή έτσι θέλουν) ότι η παροχή τέτοιου είδους «βοηθημάτων» και «επιδομάτων» απλής επιβίωσης εκ μέρους του κράτους, που είναι ο συλλογικός εκπρόσωπος των αφεντικών, δεν θα μπορούσε να γίνει άνευ όρων! Ο πρώτος όρος είναι αυτός καθαυτός ο πατερναλισμός της παροχής. Από ‘κει και μετά οι «ωφελούμενοι» (όρος πολλαπλά δηλωτικός…) θα πρέπει να είναι φρόνιμοι και υπάκουοι∙ όχι ταραξίες και απείθαρχοι…

Το UBI για τα μικρομεσαίας κλίμακας αφεντικά του γεωργικού και του κτηνοτροφικού τομέα μπορεί να μοιάζει μακρινό αλλά δεν είναι τόσο. Η επιδότηση εκτάσεων (αντί για την παραγωγή) είναι ένα σαφές βήμα προς τα εκεί, ακόμα κι αν εμφανίζονται περιστατικά καταχρήσεων α λα ελληνικά (ή, ίσως, και α λα ιταλικά…)

Πώς θα είναι φρόνιμοι και υπάκουοι οι «ωφελούμενοι» αυτής της κατηγορίας; Εεεεε… Όχι, πάντως, με το να κλείνουν δρόμους, λιμάνια, τελωνεία κλπ…

Αυτοί είναι γάλλοι στην Προβηγκία (επάνω φωτο) – τώρα. Το πανό τους λέει «το τέλος μας θα είναι η πείνα σας». Mιας και ο εναντίον τους μοχλός εκεί δεν είναι το «σκάνδαλο του οπεκεπε» έχουν μια διαυγέστερη αντίληψη του τι συμβαίνει: διότι εκεί δεν σφάζουν κατά χιλιάδες πρόβατα λόγω … μιας αρρώστιας. Σφάζουν μοσχάρια λόγω … μιας αρρώστιας….

Ποιος δεν έχει καταλάβει την πολιτική οικονομία της βιομηχανίας νοσηρότητας; (Ρητορική ερώτηση: είναι πολλοί, πάρα πολλοί που δεν θέλουν να καταλάβουν…)

«Μπετόναρισμα»

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.23) >> Το έχουμε υποστηρίξει κάμποσες φορές άμεσα ή έμμεσα, ας το κάνουμε άλλη μια: καθώς οι δυτικές ολιγαρχίες (αυτές που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες»…) ηττώνται στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (και πρόκειται να ηττηθούν ακόμα περισσότερο) μια «γραμμή σωτηρίας» έχουν: να «μπετονάρουν» η κάθε μια το εσωτερικό της, ιδεολογικά, θεσμικά, διανοητικά – και οπωσδήποτε εργασιακά.

Αυτό δεν θα αντιστρέψει την παρακμή τους. Θα επιτρέψει όμως στα αφεντικά τους να ελπίζουν σε μια «εσωτερική σταθεροποίηση διαρκείας» πάνω στην οποία μελλοντικά ίσως καταφέρουν να κτίσουν κάποιου είδους «ανάστασης».

Το να γίνουν οι ολιγαρχίες-που-παριστάνουν-τις-δημοκρατίες απολυταρχίες

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποσύνθεση 2

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.50) >> Η δολοφονία του «συντηρητικού ακτιβιστή» (αυτή είναι η δεξιά political correct ορολογία…) στις ηπα θα μείνει, ίσως για χρόνια, αστυνομικό μυστήριο. Η αγιοποίησή-του-απ’-τα-πάνω (απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο) είναι ωστόσο εντελώς διαφορετική ιστορία. Πολιτικο-ιδεολογικού περιεχομένου. Μια οργάνωση που είχε ήδη χρηματοδοτηθεί με 100 εκατομμύρια δολάρια απ’ τους βαθύπλουτους αμερικάνους υποστηρικτές των θεοναζί δεν είναι «παίξε γέλασε». Αν ο επικεφαλής αυτής της οργάνωσης άρχισε να εκφράζει δημόσια αμφιβολίες (έως και αποστροφή) για τα τωρινά έργα του απαρτχάιντ καθεστώτος και, κυρίως, την ένταση και την έκταση με την οποία αυτό το καθεστώς εκτρέπει το «make america great again», αυτό είναι ακόμα λιγότερο «παίξε γέλασε».

Ποιόν αγιοποιεί λοιπόν το ψοφιοκουναβιστάν; Τον καλοπληρωμένο «πιστό» ή τον δολοφονημένο «αιρετικό»; Αυτό θα μείνει ασαφές για καιρό, αφού άλλωστε δεν υπάρχει λόγος βιασύνης… Εκείνο όμως που έγινε ακαριαία ήταν η γενική ενοχοποίηση της λεγόμενης «αριστεράς» των ηπα, όπου «αριστερά» είναι … οι δημοκρατικοί! (Αν είναι δυνατόν!!!)

Η πρώτη πολιτική βιτρίνα που ελεεινολόγησε μαζικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, τους αμερικάνους συντηρητικούς / δεξιούς / ακροδεξιούς παραμονές εκλογών (του 2016), ήταν η Hillary Clinton: κατά την γνώμη της «οι μισοί υποστηρικτές του Trump χωρούσαν σ’ ένα σκουπιδοντενεκέ». Τώρα, το ότι «οι μισοί ή όλοι οι υποστηρικτές των δημοκρατικών χωρούν στη φυλακή ως εν δυνάμει τρομοκράτες» είναι μια απάντηση / κλιμάκωση. Που δεν αφέθηκε στους πάντα πρόθυμους των antisocial media και τα bots. Έγινε επίσημη ψοφιοκουναβική «εσωτερική πολιτική». Με διάφορους τρόπους.

Είναι δίκαιο και σωστό να ειπωθεί ότι το 2016 η βαθυκρατική Clinton έσφιξε κατά μια ή δυο στροφές το υπόβαθρο του λανθάνοντος (;) εμφύλιου πολέμου στις ηπα. Κάτι ανάλογο έκανε και ο νυσταλέος Jo αργότερα, με διάφορες δηλώσεις του, όταν καθόταν στο θρόνο στο άσπρο σπίτι. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί (και οι ζάμπλουτοι υποστηρικτές τους) θέλουν, μετά την δολοφονία, να εμποδίσουν την εξέλιξη αυτού του εμφύλιου; Ή να την επιταχύνουν; Ή μήπως δεν ξέρουν τι θέλουν;

Ένα ολιγαρχικό καθεστώς που αμολάει την εθνοφυλακή να αναλάβει καθήκοντα αστυνομίας «για την πάταξη της εγκληματικότητας» είναι ένα καθεστώς που καλλιεργεί την θεσμική βία κατά βούληση, «γράφοντας» οποιονδήποτε συνταγματικό περιορισμό – με διάφορες προφάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο στρατός εμφανίζεται στους δρόμους των πρωτοκοσμικών πόλεων ως «δύναμη δημόσιας τάξης». Αυτό έγινε για λόγους «αντιτρομοκρατίας» στην δεκαετία του ‘00, και ξανάγινε για λόγους «πολέμου στον αόρατο εχθρό» στις αρχές των ‘20s.

Τώρα όμως η επαναδημιουργία-της-εθνικής-μεγαλοσύνης, είτε στην αμερικάνικη, είτε στη γαλλική, είτε στη γερμανική, είτε στην αγγλική, είτε σε οποιαδήποτε άλλη δυτική εθνική παραλλαγή είναι διαφορετικό project. Δεν αρκούν τα στρατιωτικά περίπολα. Αφενός χρειάζεται ορατούς εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Αφετέρου χρειάζεται να επιβάλει μια καθολική εσωτερική πειθαρχία / επιστράτευση (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) μπας και σωθεί ότι σώζεται μέσα στις σεισμικές αλλαγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συσχετισμού δυνάμεων.

Αυτό το «μοντέλο» το είδαμε και το ζήσαμε «γερά» πριν λίγα μόνο χρόνια: με το υγιεινιστικό πραξικόπημα. Αλλά το ερώτημα πια είναι αν αυτή η «μεγαλοσύνη» που ονειρεύονται στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο (και αλλού…) μπορεί πράγματι να επιτευχθεί «στο ένα πόδι», μέσα από μια πλατιά (κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική) πόλωση που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα περιθωριοποιεί σημαντικά τμήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών εξαιτίας των απόψεών τους.

Για να το ρωτήσουμε διαφορετικά: μπορεί το προσωπικό των σημερινών κρατικών / παρακρατικών μηχανισμών στη δύση να κουμαντάρει μια «στρατηγική της έντασης 2.0»; Ή μήπως έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα στρατηγικού σχεδιασμού (όπως αποδεικνύεται παντού!) αυτό το «ελκυστικό» εξουσιαστικό manual απ’ το οπλοστάσιο του 20ου αιώνα θα επιταχύνει, απλά, την αποσύνθεση;

 Νοσταλγία του μακαρθρισμού… 

Έχουμε την υποψία ότι το «δακτυλοδεικτούμενο ανθρώπινο κεφάλαιο» του ψοφιοκουναβικού καθεστώτος, το «liberal ανθρώπινο κεφάλαιο» των δύο αμερικανικών ακτών, αν οι αρχές το παρατραβήξουν θα αρχίσει να μεταναστεύει είτε στο μεξικό, είτε κάπου στην ευρώπη, είτε στο βιετνάμ και στην κίνα…

Poor germany!

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.45) >> Ο τσουρομαδηΜερτς έκανε μια εντυπωσιακή δήλωση στους υποτελείς του: Ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας! Με μια καλή δόση μαύρου χιούμορ θα συμπεραίναμε πως αυτό που είπε σήμαινε: Μέσα στις δυνάμεις μας είναι (μόνο) το να πεθάνουμε! Πιο σωστά: να πεθάνετε! 

Ο τσουρομαδηΜερτς είπε στους υποτελείς του μια πρόστυχη βλακεία μεγάλου βεληνεκούς: το να «ζει πάνω απ’ τις δυνάμεις του» ένας πληθυσμός σημαίνει ότι καταναλώνει περισσότερα απ’ ότι παράγει (το είχε πει ο Παπαντρέου ο Β για τα καθ’ ημάς στα μέσα της δεκαετίας του ’80…) Αλλά ο μοναδικός πραγματικός δείκτης αυτής της δυσαρμονίας είναι το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του αεπ.

Αυτός ο δείκτης (δημόσιο χρέος προς αεπ) ήταν «κλειδωμένος» στο υπ.οικ. του Βερολίνου ως πρόσφατα στο μέγιστο του 60% (: “φρένο χρέους”). «Ξεκλείδωσε» πριν ο τσουρομαδηΜέρτς αναλάβει επίσημα το γκουβέρνο, και η πρόβλεψη είναι να φτάσει στο 74% το 2030, συμπεριλαμβανόμενων των «δαπανών για την άμυνα». Δηλαδή της κρατικής επιδότησης της στρατιωτικοποίησης του γερμανικού καπιταλισμού (και της κοινωνίας).

Σε κάθε περίπτωση μπορεί το ρεαλιστικό για το γκουβέρνο του τσουρομαδηΜερτς να είναι το «να πεθάνει μέσα στις δυνάμεις του», αλλά σα σύνολο η γερμανική καπιταλιστική κοινωνία ΔΕΝ βρίσκεται στο σημείο της … γαλλικής. (Τσάμπα χάρηκαν οι χολερικοί εντόπιοι στο ελλαδιστάν που άρχισαν τα «αχα! είδατε τι πάθατε; αυτά που μας λέγατε το 2010»).

Τότε γιατί ο τσουρομαδηΜερτς είπε τέτοιο ψέμα / βλακεία;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο κόσμος χωρίς την δύση στο κέντρο

Δευτέρα 1 Σεπτέμβρη (00.21) >> Το ελλαδιστάν είναι, απ’ την κατασκευή / δημιουργία του την ίδια το 1830 ως προτεκτοράτο των τότε «μεγάλων δυνάμεων» (στη «διάσκεψη του Λονδίνου»…), συναρθρωμένο οργανικά με την δυτική ηγεμονία στον πλανήτη. Ιστορικά υπήρξε και κάμποση ρωσία, τσαρική ρωσία σ’ αυτόν τον οργανικό δεσμό – αυτό μπορεί να έχει αφήσει μια μεταφυσική φαντασίωση για το «ξανθό γένος». Αλλά απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα και ύστερα οι τόσο κρίσιμες για την ύπαρξή του γεωπολιτικές πρόσοδοι (η «ενοικίαση» της γεωγραφικής θέσης του…) προέρχονταν αποκλειστικά απ’ αυτήν την δυτική ηγεμονία και τις ανάγκες της. Κι όταν αυτή η δυτική ηγεμονία σπαρασσόταν από εσωτερικούς ανταγωνισμούς (1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος) το ελλαδιστάν παρέμενε συναρθρωμένο με τις δυτικές θαλασσοκράτειρες δυνάμεις: Λονδίνο και Ουάσιγκτον. Η αιτία εύλογη: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο και τα συμφέροντά του…

Βρίσκεται και τώρα σε εξέλιξη ένας (κατ’ αρχήν «ήπιος») εσωτερικός ανταγωνισμός στους δυτικούς καπιταλισμούς. Μόνο που δεν είναι πια για την μοιρασιά / λεηλασία του κόσμου. Είναι για την (ανάποδη) μοιρασιά του μουτζούρη της ήττας. Στο ουκρανικό πεδίο μάχης κατ’ αρχήν. Αλλά και της πραγματικότητας ότι ο άξονας περιστροφής του καπιταλισμού έχει μεταφερθεί στην ανατολή. Αυτό είναι κάτι αδύνατο να αλλάξει, σίγουρα όχι στη διάρκεια του 21ου αιώνα, ακόμα κι αν επιχειρηθεί η κορύφωση του 4ου παγκόσμιου: μετά από 500 χρόνια η δυτική κυριαρχία is over! Μαζί της τελειώνουν (δηλαδή: θα υποτιμηθούν) και όλα τα γεωπολιτικά εξαρτήματα αυτής της δυτικής κυριαρχίας…

Η «πατροπαράδοτη» ιδέα ότι ο γήινος (και καπιταλιστικός) βορράς είναι πάντα από πάνω τέλειωσε. Σ’ αυτό είχε δίκιο ο μεταμοντέρνος σχετικισμός: όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας…

Πέντε αιώνες είναι πολύς (και εξαιρετικά πυκνός) ιστορικά χρόνος∙ είναι ουσιαστικά ο χρόνος διαμόρφωσης του βάθους και όλων των βασικών χαρακτηριστικών της δυτικής κουλτούρας. Τόσο των αρχόντων όσο και των αρχόμενων. Οι μυθολογίες, οι θεσμοί, οι ιδεολογίες, ο πλούτος, οι ταξικοί ανταγωνισμοί, ο οριενταλισμός, όλα έχουν στηθεί πάνω σ’ αυτά τα 500 χρόνια της δυτικής κυριαρχίας. Έτσι ώστε δεν υπάρχει καμία «έξοδος κινδύνου», κανένα manual οδηγιών, καμία θεσμική ή κοινωνική μνήμη που να υποδεικνύει το τι μπορούμε να κάνουμε όταν αυτή η δυτική κυριαρχία χαθεί. Αντίθετα υπάρχει ένα πλεόνασμα «ρεταλιών» της άλλοτε ηγεμονίας μέσα στην εξελισσόμενη παρακμή, τόσο στην κορυφή των εξουσιών (πολιτικές βιτρίνες, «ειδικοί», αφεντικά, «επιστήμονες»…) όσο και στην κοινωνική βάση (ήθη και έθιμα της καθημερινής ζωής, μόδες και βίτσια, μαζική ψυχολογική κατάπτωση και προβλήματα, έξαρση των μεταφυσικών ελπίδων, «επαναστάτες» των πληκτρολογίων, βενζοδιαζεπίνες…).

Ξέρουμε ότι υπάρχουν αρκετοί στη δύση που χαίρονται μ’ αυτήν την εξέλιξη. Χαιρέκακα, κι ως ένα βαθμό εύλογα. Όμως είναι μεγάλο λάθος, λάθος διανοητικό, λάθος ηθικό και σίγουρα λάθος πολιτικό / εργατικό το να υποτιμηθούν οι δυνατότητες που έχουν ακόμα οι δυτικές ολιγαρχίες και τα αφεντικά τους, αν όχι για να προσπαθήσουν να νικήσουν αποκαθιστώντας την ηγεμονία τους, οπωσδήποτε για να επιπλεύσουν σ’ αυτόν τον καινούργιο καπιταλιστικό κόσμο. Δυνατότητες σε βάρος των πληβειακών μαζών που είναι βαριά στραπατσαρισμένες οι ίδιες, αποδεδειγμένα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια.

Εδώ είμαστε.

Emergency, emergency!!! (O αμερικανικός «χρυσός αιώνας» βρήκε τον δρόμο του…)

Δεν είναι κατάλογος ταβέρνας! Είναι ο “χρυσός αιώνας” για μαθητές δημοτικού!

Δευτέρα 7 Απρίλη >> Μπορεί να φαίνεται ηλίθιος ή διεστραμμένος. Ο «οικονομικός πόλεμος» που κλιμακώνει το ψόφιο κουνάβι εναντίον των πάντων είναι ωστόσο κάτι χειρότερο: πειρατικός∙ και σαν τέτοιος (προσπαθεί να) έχει μια κάποια λογική.

Το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να σωθεί∙ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού οικονομικά / νομισματικά (όπου ένα τέτοιο «χείλος του γκρεμού» δεν μετριέται με ημέρες ή εβδομάδες, αλλά με ελάχιστα χρόνια). Για να σωθεί το ψοφιοκουναβιστάν πρέπει να σώσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την διεθνή κυκλοφορία του νομίσματός του δίνοντάς του κάποιο «υλικό αντίκρυσμα». Οι προσπάθειες για την κατάκτηση τέτοιου «υλικού αντικρύσματος» φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά δεν είναι εντελώς: απ’ την «κατάκτηση» της Γροιλανδίας και τον προσπορισμό νέων πρώτων υλών, ως τον έλεγχο στρατηγικών θαλάσσιων εμπορικών (και όχι μόνο) διόδων (: διώρυγα του Παναμά)∙ απ’ το τρικ με την μετατροπή του bitcoin σε «αποθεματικό asset / back up του δολαρίου» (περισσότερα στο cyborg 32) ως την συσσώρευση χρυσού, η ίδια «αγωνία» κατατρέχει το ψόφιο κουνάβι και τους υποστηρικτές του στις σπασμωδικές ή όχι κινήσεις τους. Το project των BRICS+ μπορεί σπάνια να λέγεται με το όνομά του (: απώθηση / άρνηση να πεις το όνομα των «σατανάδων»!) αλλά αφήνει ήδη την όλο και πιο τρομακτική σκιά του πάνω στη γενική δύση∙ όλο και πιο τρομακτική ειδικά μετά την στρατηγική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Ένας μάλλον άγνωστος ευρύτερα αμερικάνος οικονομολόγος ονόματι Stephen Miran εξέδωσε το Νοέμβρη του 2024, μετά τις αμερικανικές εκλογές, έναν 40σέλιδο User’s Guide to Restructuring the Global Trading System που είναι το manual της γενικής δασμολογικής επίθεσης του ψόφιου κουναβιού. Σ’ αυτό το εγχειρίδιο μπορεί να δει (όποιος ενδιαφέρεται) την λογική (ή την «λογική») του μόνοι μας και όλοι σας:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον

Δευτέρα 7 Απρίλη (00.07) >> … Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ ξενικού και ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του∙ κι αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γείτονές του απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ αυτές τις επιλογές. Πρακτικά όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο κέρδους, μειώνουμε το περιθώριο κέρδους κάποιου άλλου∙ και εάν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει την κατάσταση όλων. Οποιοσδήποτε ιδιώτης οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μπορεί να περικόψει τις συνηθισμένες του δαπάνες, και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αλλά ας μη νομίζει κανείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ τη βάρκα για να μπει αυτός…

Σαρκαστικός έως προκλητικός τότε – το ίδιο θα ήταν και σήμερα: ο εξοχότατος John Maynard Keynes, λαμπρό τέκνο της βρετανικής ιντελιγκέντσιας, αλλά τι τέκνο! Δηλητηριώδες.

Ως όνομα διάφοροι (θα πουν ότι) τον ξέρουν. Ως κατατεθειμένες γραπτά απόψεις σιγά μην… (Το απόσπασμα είναι από την διάλεξή του Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, το 1932.*)

Αυτά τα έγραφε ο Keynes τότε, όταν μετά την «Μεγάλη Κρίση» του 1929 τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (οι «μεγάλες δυνάμεις» της δύσης…) άρχισαν να παίρνουν αλυσιδωτά τέτοιου είδους μέτρα για να «προστατέψουν την εσωτερική παραγωγή» τους – σε βάρος των ανταγωνιστών τους.

Ο Keynes διέβλεπε τότε (αν και απευχόταν, τουλάχιστον στα λόγια) ότι τελικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος θα έδινε την διέξοδο (στην «κρίση υπερσυσσώρευσης» λόγω τεχνολογικού άλματος τότε) – έτσι έγινε…. Όχι μόνο για την ανακατανομή των «σφαιρών επιρροής» στον πλανήτη. Αλλά και για την πρόκληση καταστροφής τέτοιας κλίμακας ώστε να «αναζωογονηθεί» η καπιταλιστική πραγματοποίηση της υπεραξίας.

Τώρα; Τώρα οι δημαγωγοί της πεντάρας μιλούν ψευτοχαρούμενα για «μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό»…

*Από τις κόκκινες σελίδες – περισσότερα εδώ.