Tag: στρατός

Δευτέρα 30 Μάη>> Το ότι τότε, το 2015, το ψοφιοκουναβιστάν ΔΕΝ δέχτηκε την ελληνική προσφορά δεν σημαίνει ότι δεν θα το ξανασκεφτεί. Όπως μπορεί να ξανασκεφτεί το Joνυσταλεάν ή η όποια επόμενη αμερικανική διοίκηση την άλλη ελληνική προσφορά, απ’ το ρημαδογκουβέρνο αυτή τη φορά, για αεροπορική βάση στη Σκύρο. Εν τω μεταξύ έχει «εμπλουτίσει» (ο us army) την διάταξή του σε ελληνικό έδαφος με τρόπο που σαφώς κοιτάει και προς το Αιγαίο.

Τι είναι εκείνο που μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (προς χαρά του ελληνικού) σε σχέση με τις προηγούμενες προσφορές; Η τελική έκβαση του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Έχουμε υποστηρίξει πως επί χρόνια, ειδικά μετά το πραξικόπημα στις αρχές του 2014, ήταν τέτοιο το στρατηγικό βάρος που είχε ρίξει η Ουάσιγκτον στο φασιστοκίεβο ώστε αν το χάσει θα της απομείνει μόνο το Αιγαίο για να αντιμετωπίσει την κάθοδο των ρωσικών πολεμικών πλοίων στην (ανατολική) Μεσόγειο και ό,τι αυτό σημαίνει για την ευρύτερη μέση Ανατολή / βόρεια Αφρική. Η ουκρανική επικράτεια δεν είναι σημαντική μόνο για την χερσαία έκτασή της∙ αλλά και (κυρίως) για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, και την «πίεση» κατά της Μόσχας έξω, ουσιαστικά, απ’ την βάση στη Σεβαστούπολη.

Αυτή τη στιγμή η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν χάσει την Μαύρη Θάλασσα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 23 Μάη>> Στα μέσα Μάη (πριν μια βδομάδα ας πούμε) η κατάσταση (με το διεισδυτικό, δημαγωγικό βλέμμα της δύσης) ήταν ως εξής:

Α) Στο χαλυβουργείο της Μαριούπολης ο ρωσικός στρατός βρέθηκε αναγκασμένος να αποδεχθεί την «αποχώρηση» των ουκρανοφασιστών και των υπόλοιπων του τακτικού στρατού του Κιέβου (+ των ξένων μισθοφόρων), έναν μεγαλοφυή στρατηγικό ελιγμό του κλόουν προφέσορα της δημοκρατίας και της ειρήνης, ανάλογο του γνωστού «γκολ εσείς; σέντρα εμείς, να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερο…»

Β) Σε άλλα σημεία του μετώπου ο στρατός του Κιέβου νικούσε (ή θα νικούσε όπου νάναι…), έτσι ώστε εύλογα περίμενε κάθε φρόνιμος δυτικός ότι όπου νάναι θα αρχίσει η προέλασή του προς την Μόσχα… Πράγμα που οδηγούσε διάφορες πολιτικές βιτρίνες (ξεκινώντας απ’ τον βασιλιά γαλλίας, για να πάρουν την σκυτάλη ο θλιβερός κύριος Scholz και ο πρώην τραπεζίτης Draghi) να συμβουλεύουν φιλικά τον κλόουν «να μην νικήσει πολύ» (!) αφού έτσι θα αποσταθεροποιηθεί η ρωσία με άγνωστη κατάληξη, και ότι καλύτερα «να δώσει κάτι τις στους ρώσους» (για να νομίζουν ότι νίκησαν…), κι ας πάει το παλιάμπελο!

Αυτά ήταν ευχάριστα νέα (μπροστά από ένα βουναλάκι άσπρη σκόνη…)

Ελάχιστες μέρες μετά, η κατάσταση ήταν η εξής: οι ίδιοι καθεστωτικοί new york times που όπως όλοι οι παρόμοιοι επαγγελματίες της εξαπάτησης και των psyops αποθέωναν τον νικητή κλόουν, είχαν αυτό το κύριο άρθρο με αυτήν την χαρακτηριστική εικονογράφηση:

Και να ένα ενδεικτικό τμήμα του:

…. Η τωρινή στιγμή είναι πολύ μπερδεμένη σ’ αυτή τη σύγκρουση, πράγμα που ίσως εξηγεί γιατί ο πρόεδρος Biden και οι υπουργοί του διστάζουν να βάλουν καθαρούς στόχους. Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για τον κ. Biden, να εξηγήσει στους αμερικάνους ψηφοφόρους, αρκετά πριν το Νοέμβρη, ότι η υποστήριξη στην Ουκρανία σημαίνει υποστήριξη των δημοκρατικών αξιών και του δικαιώματος των κρατών να υπερασπίζονται τους εαυτούς απέναντι στην επιθετικότητα – αλλά η ειρήνη και η ασφάλεια παραμένει το ιδεώδες αποτέλεσμα αυτού του πολέμου.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πέμπτη 28 Απρίλη>> Η περίπτωση του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου μας έχει απασχολήσει: είναι ο δεύτερος (αμερικανικός κατ’ αρχήν) στόχος μετά την ουκρανία / Μαύρη Θάλασσα. Το Βερολίνο αποφεύγει να πάρει καθαρή θέση, και προσπαθεί να πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Μια στάση (το λιγότερο) άγονη, συμβιβαστική – και μεσοπρόθεσμα αδιέξοδη.

Το τελευταίο κατόρθωμα αυτής της τακτικής ήταν η ανακοίνωση του αξιολύπητου σοσιαλδημοκράτη πρωθ. Olaf Scholz, ότι (μετά από πολλούς δισταγμούς) θα παραχωρήσει στον κλόουν μερικά αντι-αεροπορικά τανκς μάρκας gepard. Είναι, άραγε, ένα όπλο που μπορεί να βοηθήσει το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για «τανκς», αλλά για κινητά αντιαεροπορικά, με ιδιαίτερα ευάλωτη θωράκιση. Είναι μικρού βεληνεκούς (έως 5 χιλιόμετρα) και όταν φτιάχτηκαν θα χρησιμοποιούνταν κατά ελικοπτέρων και χαμηλά πετούμενων αεροπλάνων. Αλλά το γερμανικό κράτος τα έχει αποσύρει απ’ το 2010: θεωρούνται ξεπερασμένα. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: χρειάζονται αρκετοί μήνες εκπαίδευση για να μάθει κάποιος να χρησιμοποιεί ένα gepard σωστά, αφού τα ραντάρ του κινούνται (περιστρέφονται) με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Και το τελικό κτύπημα: οι κάνες και τα βλήματα του gepard κατασκευάζονται στην ελβετία. Το ελβετικό κράτος / κεφάλαιο, τηρώντας την ουδετερότητά του, απαγορεύει την μεταφορά όπλων δικής του κατασκευής σε εμπόλεμες ζώνες! Και, φυσικά, έστειλε ραβασάκι στο Βερολίνο, ότι δεν εγκρίνει την παράδοση των gepard στο Κίεβο, και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να στείλει βλήματα στο πακέτο.

Ο ελιγμός της αξιολύπητης γερμανικής πολιτικής βιτρίνας παραείναι ρηχός για να περάσει απαρατήρητος. Μπορεί να πει «εγώ ήθελα, αλλά αυτοί οι ελβετοί δεν με άφησαν». Μπορεί να τσακωθεί με τους ελβετούς και να ξεστοκάρει μερικά gepard, ελπίζοντας ότι μέχρι να μάθουν κάποιοι ουκρανοί να τα χειρίζονται ή θα έχει τελειώσει ο πόλεμος στην ουκρανία ή θα έχει γενικευτεί τόσο ώστε… Μπορεί επίσης να ξεστοκάρει τα μπαγιάτικα βλήματα απ’ τις γερμανικές αποθήκες συμβουλεύοντας (τους εκπαιδευόμενους) να κάνουν οικονομία γιατί δεν υπάρχουν άλλα.

Μπορεί επίσης να κοιτάξει πιο βαθιά στις αποθήκες, μήπως έχει ξεμείνει κανά zeppelin, απ’ τον 1^ο παγκόσμιο. Ή, καλύτερα, να αναθέσει αυτό το ψάξιμο τους πολεμοκάπηλους, καραδεξιούς «πράσινους» κυβερνοεταίρους του.

(Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει για καιρό ακόμα είναι υπομονή…)