Tag: σαουδική αραβία

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Μπορεί το ελληνικό βαθύ κράτος να γουστάρει ή και να μην πολυγουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Μπορεί να γουστάρει ή να μην πολυγουστάρει τον άξονά του με το Ριάντ (ακόμα κι αν αυτό το τελευταίο ενδιαφέρεται να αγοράσει βλήματα απ’ την Αθήνα). Το γεγονός είναι ένα: η “γραμμή της γεωπολιτικής αναβάθμισης” που προσπαθεί το ελλαδιστάν, μέσα απ’ την συμμαχία του είτε με την ανθρωποφάγα χούντα του Καΐρου είτε με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ, φαίνεται να ταιριάζει με τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της συντηρητικής αμερικανικής διοίκησης· ακόμα κι αν η μόνη “γεωπολιτικά προστιθέμενη αξία” αφορά την βάση της Σούδας… Συνεπώς η Ουάσιγκτον (και διακριτικά το Λονδίνο) λειτουργούν για την Αθήνα σαν ο καθρέφτης που απαντάει “ναι” στην ερώτηση “καθρέφτη / καθρεφτάκι μου πες μου: είμαι η ομορφότερη”. Μόνο που ο καθρέφτης μπορεί να ραγίζει ήδη. Αν όχι στην ίδια την Ουάσιγκτον σίγουρα στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις της στη μέση Ανατολή· μέσα στις οποίες η Αθήνα ελπίζει στα ψίχουλά της.

Ο πιο αδύνατος κρίκος αυτών των σχεδιασμών είναι, αυτή την εποχή, το Ριάντ. Όταν ο τοξικός πρίγκηπας άρχισε τις εκκαθαρίσεις του, στις αρχές του μήνα, το ψόφιο κουνάβι έτρεξε να τιτιβίσει ότι του “έχει μεγάλη εμπιστοσύνη”, και ότι “ξέρει τι κάνει”. Τι κάνει; Κατ’ αρχήν βασανιστήρια στους αντιπάλους του μέσα και γύρω απ’ το παλάτι: τουλάχιστον 17 από δαύτους έχουν καταλήξει στα νοσοκομεία, σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικής προέλευσης. Έχει έναν επαγγελματία του είδους δίπλα του: τον πρώην αιγύπτιο αρχιασφαλίτη Habib al Adli, που έγινε διαβόητος για τα βασανιστήρια που οργάνωνε όταν πρόεδρος της αιγυπτιακής χούντας ήταν ο Mubarak.

Εκτός απ’ το να “εξαφανίσει” τους όποιους αντιπάλους του στο θρόνο, αντιπάλους που ωστόσο έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι θα γίνει βασιλιάς μέσω πραξικοπήματος, θέλει και τα λεφτά τους. Υποτίθεται ότι τους ζητούσε να “επενδύσουν” στα φαραωνικά του σχέδια, όπως αυτό για την καινούργια μεγα-πόλη / ντισνέιλαντ για φραγκάτους, σχέδια που θα εξασφαλίσουν υποτίθεται την έξοδο της σαουδικής αραβίας απ’ την λαιμητόμο του πετρελαίου· αλλά αυτοί αρνήθηκαν, θεωρώντας τις μεγαλοφυείς ιδέες του τοξικού απλά ανεφάρμοστες. Συνεπώς αποφάσισε να τους τα πάρει δια της βίας. (Σύμφωνα με τους χτεσινούς financial times ο τοξικός πρίγκηπας ζητάει λύτρα για να απελευθερώσει τους κρατούμενούς του· ακόμα και το 70% της περιουσίας τους…)

Όμως τα παλάτια, απ’ τους παλιούς καιρούς, ήταν πάντα συνώνυμα των συνωμοσιών που ξεσπούν αστραπιαία. Κι αν κάποιος εμφανίζεται σαν “ο καλύτερος γκάγκστερ της πόλης” θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα, κάτω απ’ τα όπλα εκείνων που θα τον αμφισβητήσουν με τον ίδιο ή και ακόμα χειρότερο τρόπο.

Οι σαουδάραβες σεΐχηδες που είναι αντίπαλοι του τοξικού πρίγκηπα διαφωνούν σχεδόν εφ’ όλης της ύλης με το “εθνοσωτήριο” πλάνο του· όχι, απλά, σε κάποια επιμέρους. Κι αν η μεταχείρισή τους είναι να καταλήγουν στα νοσοκομεία, να εξαφανίζονται μυστηριωδώς, και να χάνουν τις μυθικές τους περιουσίες επειδή ένα “κωλόπαιδο” είναι γυιός του τωρινού βασιλιά και πειρατικά ο αυριανός, έχουν προφανώς “νόμιμο δικαίωμα” να απαντήσουν.

(φωτογραφία: ο Adli στο Κάιρο…)

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Θα αναρωτηθεί κανείς: ναι, ας πούμε ότι έχουν τέτοιο δικαίωμα· αλλά με ποιους συμμάχους αφού το ψόφιο κουνάβι και το Τελ Αβίβ στηρίζουν τον τοξικό; Εδώ εμφανίζεται, ίσως, το “ράγισμα του καθρέφτη”.

Δεν είναι όλο το αμερικανικό βαθύ κράτος στην γραμμή του ψόφιου κουναβιού! Αν διαβάσει κανείς πίσω απ’ τις γραμμές ενός ρεπορτάζ των new york times (πριν τρεις ημέρες, στις 14 Νοέμβρη) θα δει ότι σε όλη την γκάμα, από «αναλυτές» μέχρι στελέχη των μυστικών υπηρεσιών, υπάρχουν κάμποσοι που θεωρούν τον τοξικό πρίγκηπα επικίνδυνο – για τα αμερικανικά συμφέροντα. Όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο βαθύ: αν στην σαουδική αραβία ξεσπούσε εμφύλιος, αυτό δεν θα ενοχλούσε τελικά καμία αμερικανική φράξια: θα ανέβαινε ψηλά η τιμή του πετρελαίου, πράγμα που θα έκανε τα αμερικανικά σχιστολιθικά κοιτάσματα εξαιρετικά κερδοφόρα· και θα δυσκόλευε το Πεκίνο, που είναι βασικός αγοραστής του σαουδαραβικού πετρελαίου. (Γιατί, άλλωστε, ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει σταματήσει εντελώς τις εισαγωγές πετρελαίου και έχει γίνει αυτάρκης, αν όχι για να είναι άνετος από μια φωτιά στην αραβική έρημο;)

Επιπλέον, το γεγονός ότι ο γαμπρός του ψόφιου κουναβιού Jared Kushner δρα σαν άτυπος υπουργός εξωτερικών στη μέση Ανατολή, συντονισμένος απόλυτα με το Τελ Αβίβ, προκαλεί εκνευρισμό· σε διάφορα επίπεδα της αμερικανικής εξουσίας.

Εν τέλει, οι αντίπαλοι του τοξικού πρίγκηπα θα βρουν υποστηρικτές, φανερούς ή κρυφούς, από πολύ περισσότερες πλευρές απ’ ότι φαίνεται τώρα. Ούτε η Μόσχα, ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Βαγδάτη, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Άγκυρα θα “χαλαστούν” αν το Ριάντ γίνει ροντέο. Μάλλον το αντίθετο.

Εκείνο που θα “χαλαστεί” θα είναι, πιθανότατα, το Τελ Αβίβ.

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Θα μας φαινόταν πολύ λογικό αν μαθαίναμε κάποτε ότι το Τελ Αβίβ σιχαίνεται και τον τοξικό πρίγκηπα και όλες τις παραλλαγές των σεΐχάτων της αραβικής χερσονήσου. Με την τροπή, όμως, που πήρε το σχέδιο (και δικό του) στη συρία και στο ιράκ, το Τελ Αβίβ χρειάζεται επειγόντως, για λόγους τακτικής και μόνο αλλά πάντως σοβαρούς τέτοιους έναν “πλούσιο άραβα σύμμαχο”· ένα αραβικό συμμαχικό κράτος πέρα απ’ την αιγυπτιακή χούντα. Χρειάζεται, για να το πούμε αλλιώς, έναν πλούσιο proxy, που να μπορεί να τον χρησιμοποιήσει και στο λίβανο, και στην παλαιστίνη, και οπουδήποτε αλλού χρειαστεί (η υεμένη δεν είναι αδιάφορη ούτε για τον ισραηλινό μιλιταρισμό). Χρειάζεται έναν τέτοιο proxy που να δρα διαλυτικά μέσα στον αραβικό κόσμο· και να έχει αρκετά λεφτά για να το κάνει συστηματικά και αποτελεσματικά.

Μια σοβαρή κρίση στο Ριάντ θα άφηνε ελεύθερα δύο αραβικά κράτη, το κατάρ και την αίγυπτο, που το καθένα για διαφορετικούς λόγους θα αρνιόταν να γίνει ισραηλινός εγκάθετος.

Κι εδώ είναι τα πιθανά ραγίσματα στον καθρέφτη.

Πέμπτη 16 Νοέμβρη. Είναι κρίμα που ο λιβανέζος (πρώην;) πρωθυπουργός Hariri ανήκει στην πολιτική σκηνή της μέσης Ανατολής, για την οποία (εκτός αν πρόκειται για το Τελ Αβίβ) οι πρωτοκοσμικοί δεν έχουν σπουδαία ιδέα. Γιατί είναι ένας κλόουν, εντάξει· αλλά ανακατεύονται τόσοι στην περίπτωσή του που θα άξιζε τον τίτλο του «διεθνούς κλόουν»· αν όχι ισάξιου σίγουρα της ίδιας θεατρικής σχολής με κάτι ψόφια κουνάβια, κάτι ψόφιους κοριούς, και τα λοιπά.

Λοιπόν, αυτός ο Hariri, σύμφωνα με όσα υποσχέθηκε στον πρόεδρο του λιβάνου Aoun, μέχρι την δύση του ηλίου σήμερα θα πρέπει να βρίσκεται στη Βηρυττό… Αμ δε! Ακόμα κι αν ήθελε (μετανοιωμένος και συντετριμμένος αλλά, επιτέλους, λαοφιλής πρωθυπουργός ανάμεσα στους οπαδούς του…) έχει το θέμα με την οικογένεια. Που κρατάει όμηρο ο τοξικός πρίγκηπας· κι αυτός δεν αστειεύται…

Εκεί εμφανίζεται στη σκηνή ένας άλλος μισο-κλόουν, ο γάλλος πρόεδρος Macron, που το εννοεί ότι η γαλλική αυτοκρατορία ζει ακόμα. Και «καλεί» τον Hariri μετά της οικογένειας στο Παρίσι!… Το υπονοούμενο είναι σαφές: για να σώσει την οικογένειά του μαζί με το τομάρι του, απ’ τον τοξικό πρίγκηπα. (Ο Hariri ανήκει στους συμπαθούντες των αντιπάλων του toxic, αυτούς που κάπως, κάπου έχουν χαθεί…) Οπότε το Elysee περιμένει την οικογένεια Hariri τις επόμενες ημέρες.

Δεν θα αμφισβητήσουμε την ισχύ του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Θέλει να δείξει ότι έχει “διπλωματικό πρόσωπο που μετράει”, ειδικά τώρα που έχει χαθεί απ’ την (παραδοσιακά σύμμαχο) συρία. Αλλά ο μόνος τρόπος για να βγάλει τον Hariri, όχι απλά σαν άτομο αλλά σαν ένα ακόμα απ’ τα σατανικά σχέδια του τοξικού πρίγκηπα απ’ τα σαγόνια του τελευταίου, είναι να κάνει το σχετικό deal με το Τελ Αβίβ και με τους τρεις σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού. Επειδή είναι εξώφθαλμο: αν ο Hariri γυρίσει στη Βηρυττό μέσω Παρισίων (μετά της οικογένειας) οι πάντες στη μέση Ανατολή, και μάλιστα κάτι Τεχεράνες, κάτι Ντόχες, και κάτι αιχμάλωτοι του τοξικού, θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο θρόνος του Ριάντ έχει και πρωτοκοσμικούς αντιπάλους. Πως να αφήσουν οι σύμμαχοί του να βγει τέτοιο συμπέρασμα αν δεν πάρουν αξιόλογα ανταλλάγματα απ’ το Παρίσι;

Το αστείο κλειδί της υπόθεσης είναι αυτό το «έρχομαι, σε λίγες ημέρες». Απ’ την άποψη της ιστορίας ο χρόνος είναι σχετικός. «Λίγες ημέρες» μπορεί να είναι αρκετές για να γίνει κάποια υπόγεια συμφωνία (π.χ.: να πουλήσει το Παρίσι στο Ριάντ μερικά καλά όπλα ακόμα σε καλή τιμή) ή να μην γίνει.

Τώρα: αν τελικά γίνει το ταξίδι της οικογένιας Hariri στο Παρίσι τι θα σκεφτούν άραγε οι οπαδοί του στη Βηρυττό; Ίσως ότι είναι «ταξιδιάρα ψυχή»…

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Όπως τόσα άλλα έτσι κι αυτή η ιστορία θα περάσει εύκολα στη λήθη. Σίγουρα δεν πρόκειται να θορυβηθούν οι έλληνες φίλοι του ψόφιου κουναβιού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είτε οι φανεροί είτε οι κρυφοί (υπάρχουν πάντα οι εφεδρείες!).

Επειδή, όμως, το ζήτημα δεν είναι ηθικής τάξης (γιατί αν ήταν τέτοιο σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου!) αλλά πολιτικής / εξουσιαστικής: δεν υπάρχει βδομάδα, μερικές φορές και μέρα, που να μην φτάνουν τα χαμπέρια τι ακριβώς σημαίνει η συμμαχία της Αθήνας με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο (και το Ριάντ· αλλά αυτοί είναι πελατάκια, αγοράζουν οβίδες…). Είναι ακριβώς εκείνο που θα σχολίαζε ο εξοχότατος ψόφιος κοριός γλύφοντας μέχρι να βγάλει καντήλες στη γλώσσα: μπορεί να είναι διαβολικά όλα αυτά, αλλά γίνονται για καλό σκοπό… «Ας βοηθήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε»…

Και ναι, πάλι, ξανάσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Δεν περνάει όμως από κανενός το μυαλό ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της πληρωμής των ελληνικών βαθυκρατικών επιλογών στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Από κανενός;

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι οι χούντες του Ριάντ και του Καΐρου θα μπορούσαν, έστω μελλοντικά, να συστρατευτούν με το Βερολίνο στις δικές του γεωπολιτικές “ζώνες επιρροής”, οι γερμανικές πολεμικές βιομηχανίες να δουλεύουν, πάνω απ’ όλα!! Το Βερολίνο πουλάει όπλα με τον τόνο: η αξία των σχετικών “εξαγωγών” στα δύο καθεστώτα πήγε στα 450 μύρια ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2017. Τα 300 μύρια ήταν για το Κάιρο, που έτσι ανέβηκε στη νο 1 θέση της λίστας πελατών για τον γερμανικό μιλιταρισμό το συγκεκριμένο διάστημα. Το Ριάντ ψώνισε το ίδιο (3ο) τρίμηνο μόνο 150 μύρια ευρώ. Για να υπάρχει σύγκριση: την ίδια εποχή το 2016 η αιγυπτιακή χούντα είχε αγοράσει γερμανικό stuff αξίας 45 μύρια, και η αιγυπτιακή 41 μύρια: οι δουλειές πάνε καλά.

Το ελάχιστο που συμβαίνει στο Βερολίνο (αλλά όχι στην ψιλικατζού Αθήνα) είναι ότι εκεί, τουλάχιστον, υπάρχει ένα μπλοκ αντίθετο σ’ αυτά τα νταραβέρια, που τα δημοσιοποιεί· μπορεί αυτό (χωρίς να είναι σίγουρο…) να φέρει κινητοποιήσεις και δράσεις.

Εδώ; Εδώ ο χαβάς είναι για τον μεσίτη. Όχι ασήμαντο αλλά σίγουρα βολικό.

(φωτογραφία: ο ψεκασμένος πετάχτηκε χτες μέχρι το Ντουμπάι, για να δει ένα μιλιταριστικό air show και να πει δυο λόγια με τα αφεντικά των εμιράτων. Δεν είμαστε σίγουροι ότι πήγε να πουλήσει βλήματα, βόμβες, και ότι άλλο αναλώσιμο χρειάζονται οι μισθοφόροι της εκεί χούντας κατά των υεμενιτών. Δεν είμαστε σίγουροι ούτε γιατί ο σεΐχης Mohammed bin Rashid al Maktoum, αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός στο Ντουμπάι, κοιτάει στραβά τον φακό.

Υποψιαζόμαστε ότι ο ψεκασμένος πήγε μέχρι εκεί για να πουλήσει φοίνικες για μεταξωτές κορδέλες. Σαν συνιδιοκτήτης μιας “όασης σταθερότητας” τι άλλο θα έκανε;)

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Επειδή είναι στη «γειτονιά» καλό θα είναι να ξέρουμε. Κατά τον καλά πληροφορημένο Fisk, στην αγγλική καθεστωτική independent:

Όταν το αεροπλάνο του Saad Hariri προσγειώθηκε στο Ριάντ το βράδυ της 3^ης Νοέμβρη, το πρώτο πράγμα που είδε ήταν μια ομάδα σαουδαράβων αστυνομικών να κυκλώνουν το αεροπλάνο. Όταν αποβιβάστηκε του κατάσχεσαν το κινητό του, όπως κι εκείνα των σωματοφυλάκων του. Έτσι ο πρωθυπουργός του λιβάνου φιμώθηκε.

Ο Hariri ήταν σε υπουργικό συμβούλιο την Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Τότε πήρε ένα τηλέφωνο, που του ζητούσε να πάει στον βασιλιά της σαουδικής αραβίας Salman [σ.σ.: τον πατέρα του τοξικού πρίγκηπα]. O Hariri, που εκτός από λιβανέζικη έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα, έφυγε αμέσως. Δεν λες όχι σε έναν βασιλιά, ακόμα κι αν τον είχες δει πριν λίγες μόνο μέρες. Ειδικά αν το βασίλειο χρωστάει στην Oger, εταιρεία του Hariri, 9 δις δολάρια. [σ.σ.: υπάρχει και η αντίθετη άποψη, ότι η εταιρεία του Hariri είναι που χρωστάει…] Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα γι’ αυτό που λέγεται τον τελευταίο καιρό «η σαουδική αραβία έχει ξεμείνει από ρευστό».

… Δεν περίμενε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Πράγματι, ο Hariri είχε κλείσει συναντήσεις στη Βηρυττό την επόμενη Δευτέρα [6 Νοέμβρη] με το δντ, την παγκόσμια τράπεζα και διάφορα ραντεβού για το ζήτημα της ποιότητας της ύδρευσης στο λίβανο· δεν είναι αυτά που θα έκανε κάποιος που σκέφτεται να παραιτηθεί απ’ το πόστο του. Ωστόσο οι λέξεις που διάβαζε – άλλοι τις είχαν γράψει – στην τηλεοπτική παραίτησή του βρίσκονταν απόλυτα στη γραμμή των λόγων του πρίγκηπα Mohamed bin Salman και του τρελού προέδρου των ηπα που μιλάει εναντίον του ιράν με την ίδια οργή, όπως και ο αμερικάνος υπουργός άμυνας…

Όταν τέτοια γράφονται και κυκλοφορούν ακόμα και στη γενικά σύμμαχο προς το Ριάντ αγγλία, είναι πολύ δύσκολο να πιάσουν τα κόλπα αυτής της σαουδαραβικής δυναστικής φράξιας που προσπαθεί να πιαστεί απ’ τα μαλλιά της. Κάνει έναν καταστροφικό πόλεμο κατά της υεμένης τον οποίο δεν μπορεί να κερδίσει, αντίθετα μπορεί να της στοιχίσει περισσότερους βαλιστικούς πυραύλους στο κεφάλι· άνοιξε καυγά με το κατάρ, που όχι μόνο δεν τον κέρδισε, αλλά έδωσε την ευκαιρία στην ανταγωνίστρια Άγκυρα να κατέβει στρατιωτικά νοτιότερα και στην Τεχεράνη να κάνει ακόμα πιο χειροπιαστή την σχέση της με την Ντόχα· και τώρα ανοίγει καυγά με το λιβανέζικο καθεστώς, που όχι μόνο δεν τον κερδίζει αλλά κινδυνεύει να θεωρηθεί αναξιόπιστη και να χάσει τις επιρροές της (στο λίβανο) – ενώ βρίσκεται ήδη κατηγορούμενη.

Όχι άσχημα για μια παρακμιακή κλίκα, δεν συμφωνείτε;