Tag: πόλεμος

Παλαιστίνη

Δευτέρα 25 Μάρτη>> Πλησιάζει ο θεοναζί φασισμός στο σημείο μιας αυτοδιαλυτικής σύντηξης; Τα αφεντικά του απειλούν ότι θα ισοπεδώσουν την Rafah∙ αλλά την ίδια στιγμή ο στρατός τους συναντάει σοβαρή και φονική αντίσταση στα βόρεια της λωρίδας της Γάζα, την οποία υποτίθεται είχε «καθαρίσει». Ο μεγάλος σύμμαχος στην Ουάσιγκτον παριστάνει ότι μαλώνει το Τελ Αβίβ, την ίδια στιγμή που τα επιτελεία των δύο πρωταθλητών στις σφαγές κουβεντιάζουν «υπόγεια» για το πως η εισβολή στη Rafah θα γίνει με «ανθρωπισμό»… Οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες εκεί προσπαθούν να διαλέξουν από που θα χάσουν τις επερχόμενες εκλογές: απ’ την βάση των ψηφοφόρων τους ή απ’ τους πάμπλουτους θεοναζί χρηματοδότες τους; Αντίστοιχα οι πολιτικές βιτρίνες στο Τελ Αβίβ σπρώχνονται μεταξύ τους για το ποιος θα χρεωθεί την αποτυχία / ήττα. Κι όλα αυτά χωρίς οι σύμμαχοι των Παλαιστινίων (Χεζμπ’ Αλλάχ, Houthis) να έχουν μπει στον πόλεμο «κανονικά»: οι θεοναζί μεγαλώνουν με βιασύνη τους εποικισμούς στη δυτική Όχθη, λες και οι βιλίτσες κτίζονται εκεί με διαφορετικά υλικά από εκείνα των σπιτιών στη Γάζα, λες και δεν καταστρέφονται εύκολα από σμήνη πυραύλων…

Ακόμα και η μεγάλη μάζα των θεοναζί υπηκόων εντός του καθεστώτος έχει αρχίσει να διατρέχεται από υπόγεια ρεύματα μόνιμης κατάθλιψης. Από την διαβρωτική υποψία ότι μετά από 6 σχεδον μήνες η στρατιωτική αποτυχία στις 7 Οκτώβρη δεν ήταν συγκυριακή αλλά μόνιμη, και ότι η παλαιστινιακή αντίσταση δεν μπορεί τελικά να κατανικηθεί στρατιωτικά… μόνο που δεν τους έχει απομείνει άλλο μέσο… Δεν εκδηλώνονται φυσικά∙ εξακολουθούν να ελπίζουν σε κάποιο θαύμα, και διψάνε πάντα για αίμα…. Ταυτόχρονα όμως ξεσκονίζουν τα ευρωπαϊκά (ή βορειοαμερικανικά) διαβατήριά τους, κι όσοι δεν έχουν τέτοια και μπορούν βγάζουν: να είναι έτοιμοι να πάρουν την πρώτη πτήση…

Μέσα σ’ όλα αυτά, ο Itzhak Brik, στρατηγός των εφέδρων, επιμένει να φωνάζει τα «κακά νέα»! Σε πρόσφατο άρθρο του στην καθεστωτική ισραηλινή εφημερίδα maariv επιμένει ότι η πραγματικότητα έχει στραφεί κατά του ισραήλ∙ ότι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες συνεχίζουν να λένε ψέματα στον κόσμο∙ ότι ο στόχος της καταστροφής της Hamas είναι πλέον εκτός πολεμικής ατζέντας∙ ότι οι στρατιώτες μας σκοτώνονται μέσα σε σπίτια-παγίδες∙ ότι αν οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί συνεχίσουν έτσι όπως τώρα θα βρεθούμε σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ’ ότι όταν άρχισε η εισβολή στη Γάζα∙ και ότι, τελικά, αυτοί οι ηγέτες μας έχουν οδηγήσει στην χειρότερη κόλαση στην ιστορία μας, και θα μας οδηγήσουν στην επόμενη ακόμα χειρότερη χωρίς στρατηγική και λογική.

Δεν ξέρουμε τι επίδραση μπορούν να έχουν τέτοιες δημόσιες καταγγελίες / προφητείες στον θεοναζί πληθυσμό. Ξέρουμε όμως τι είναι και πως δουλεύει η μαζική απώθηση: συμβαίνει ήδη στο μεγαλύτερο μέρος του «δυτικού κόσμου», σε άρχοντες και αρχόμενους, με διάφορες αφορμές. Ποτέ αυτοί οι πληθυσμοί και οι αντίστοιχοι τεχνικοί της εξουσίας δεν είχαν φανταστεί ότι θα αμφισβητηθεί έμπρακτα και αποφασιστικά η επί αιώνες πλανητική ανωτερότητα και ηγεμονία τους είτε σε μεγάλη είτε σε μικρή κλίμακα. Επαναπαύονταν πάντα στην υποτίμηση όσων τους αμφισβητούσαν, και ονειρεύονταν «χρυσούς αιώνες» τον ένα μετά τον άλλο…

Δείτε, για παράδειγμα, αυτόν τον χρυσοσκώληκα ονόματι Josep Borrell, που επαγγέλλεται τον «αντιπρόεδρο της ευρωπαϊκής επιτροπής, και τον επίτροπο εξωτερικών και ασφάλειας της ε.ε.». Δείτε τον με τα δικά σας μάτια, αλλά δείτε τον και με τα μάτια οποιουδήποτε «αδύναμου» σ’ αυτόν τον πλανήτη (το “international criminal court” στο οποίο αναφέρεται είναι το «εντελώς δυτικό» διεθνές δικαστήριο, αυτό που ψάχνει ακόμα να βρει τι έγινε στην προηγούμενη μεγάλη σφαγή στη Γάζα, το 2014…). Προσέξτε το ειρωνικό, αναιδές ύφος του:

Κι εδώ είναι ένας άλλος χρυσοσκώληκας, απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ονόματι Jared Kushner. Σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού και δεξί «χέρι» του (για να μην πούμε κάτι άλλο, σεξιστικό…) ειδικός στην «επίλυση του μεσανατολικού», ο Kushner εκπροσωπεί πειστικά και εύκολα το είδος της (πιθανά επόμενης) αμερικανικής διοίκησης για την οποία διάφοροι επιμένουν να πιστεύουν ότι θα σώσει-τον-πλανήτη-απ’-το-νατο, οπότε τι ωραία τι καλά! Βρίσκει την ακτογραμμή της Παλαιστίνης εξαιρετική για επενδύσεις, οπότε καλά θα κάνει το θεοναζί καθεστώς (λέει: «αν ήμουν εγώ στη θέση τους»…) να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους οδηγώντας τους στην έρημο, για να γίνει η δουλειά. Μίλησε στο Harvard στις 15 Φλεβάρη του 2024, και προσέξτε την επιχειρηματική, γιάπικη, real estate ωμότητά του:

Ποιο ον, ανθρώπινο ή ακόμα και μη ανθρώπινο, με δυο σταγόνες αίμα στις φλέβες του δεν θα ήθελε να τους περιλάβει κατάλληλα, κι αυτούς κι όλους τους όχι λίγους όμοιούς τους;

Βόμβες στο ψαχνό (follow the dates)…

Απειλές κι απ’ την μεριά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος: ο Amir Weitmann, στέλεχος του κυβερνώντος likud… Μα να μην έχει εγκάρδιες και παραγωγικές σχέσεις με τον isis, με τον «τιμωρό» isis; Έχει! Ποιος άκουσε ποτέ ότι οι λεγόμενοι «φανατικοί ισλαμιστές», οι σκληροπυρηνικοί ουαχαβίτες του κατά παραγγελίαν χαλιφάτου, πείραξαν έστω και μια τρίχα ισραηλινών συμφερόντων; Κανείς, ποτέ…

Δευτέρα 25 Μάρτη>> Που μπορεί να μην είναι βόμβες, μπορεί να είναι πολυβόλα. Ναι, δράστης και στο Crocus City Hall της Μόσχας, είναι αυτός ο γνωστός… Ο isis… Ο οποίος τι είναι; Το «εμπορικό σήμα», το trademark, (ή το εργολάβος) των υπηρεσιών της δύσης και των συμμάχων της. (Αυτός δεν ήταν που έβαλε «βόμβα στο ψαχνό» στις αρχές του περασμένου Γενάρη στην ιρανική Kerman, στη διάρκεια μνημόσυνου για την δολοφονία του Soleimani, σκοτώνοντας 84 ανθρώπους; Βέβαια! Σιγά μην (δεν) ήταν αυτός!!!)

Κάτι ξέρουμε, κάτι καταλαβαίνουμε, σε πείσμα της γενικευμένης, όλο και πιο επικίνδυνης βλακείας που παριστάνει την «ειδίκευση στη γεωπολιτική». Για παράδειγμα πριν ενάμισυ μήνα, στις 5 Φλέβαρη, όσοι παρακολουθούν αυτήν εδώ την περιθωριακή γωνία του κυβερνοχώρου, ίσως θυμούνται (;) ότι διάβασαν μεταξύ άλλων κι αυτό:

Επίσης μπορεί να θυμούνται (;) ότι διάβασαν κι αυτό:

Που σημαίνει: οι φονικές προβοκάτσιες είναι τόσο πολύ ενταγμένες στην ιμπεριαλιστική τακτική και ιστορία «ευυπόληπτων δυτικών δυνάμεων» ώστε το μόνο που εκκρεμεί σαν απάντηση συνήθως δεν είναι το «αν» αλλά μόνο το «πότε».

Δεν θέλαμε να σας κουράσουμε έκτοτε με επαναλήψεις του αναμενόμενου, αλλά η κυρία «fuck-eu» Nuland επανήλθε, επί αμερικανικού εδάφους, στις 22 Φλεβάρη, στο θέμα των «nasty surprises» που θα αντιμετωπίσει ο Putin, όπου το «nasty» μεταφράζεται ως «σιχαμένος, άθλιος, ελεεινός»… προσθέτοντας όμως (κι αυτό αξίζει προσοχής) κάτι που δεν είχε πει μέσα στη μαύρη νύχτα στην πλατεία Maidan: ότι αυτές οι «nasty» εκπλήξεις θα είναι προϊόν και αποτέλεσμα του «ασύμμετρου πολέμου» (τον οποίο χρηματοδοτεί η Ουάσιγκτον).

…Με αυτά τα λεφτά η Ουκρανία θα μπορέσει να αντεπιτεθεί στα ανατολικά, επίσης όμως θα μπορέσει να επιταχύνει τον ασύμμετρο πόλεμο που είναι πιο αποτελεσματικός στο πεδίο μάχης. Και όπως είπα στο Κίεβο πριν 3 βδομάδες αυτή η επιπλέον χρηματοδότηση θα εξασφαλίσει ότι ο Putin θα βρεθεί ενώπιον μερικών ελεεινών εκπλήξεων στο πεδίο μάχης…

Έχουμε κατά συνέπεια το εξής ενδιαφέρον φαινόμενο. Το αμερικανικό καθεστώς ανακοινώνει εκ των προτέρων (αναλαμβάνει την «πολιτική ευθύνη» θα λέγαμε με την παλιά, καλή ορολογία για) επερχόμενες «nasty» ενέργειες∙ προβοκάτσιες δηλαδή. Και ύστερα όλος ο καλός δυτικός κόσμος, δημαγωγοί, «ειδικοί», πολιτικές βιτρίνες, ακόμα και ηλίθιοι που παριστάνουν τους φιλαλήθεις, ψάχνουν να βρουν ποιος έκανε τί – χαώνονται και χαώνουν, είτε σκόπιμα είτε αναπόφευκτα.

Τέτοια ακριβώς δεν ήταν και η περίπτωση της ανατίναξης των nord stream; Από κάτι … ψαροντουφεκάδες;

Έγκαιρα καταθέσαμε και βιβλιογραφία για τον ρόλο και την αξία των «τρομοκρατικών ενεργειών», βγαλμένη όχι απ’ τις μυστικές οδηγίες του isis (!!!!) αλλά κατευθείαν απ’ το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα, και μάλιστα βγαλμένη έγκαιρα, το 1989 (επαναλαμβάνουμε: 1989) – κι όποιος πει «δεν το ήξερα!» ας φρόντιζε να το μάθει!!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Βόμβες στο ψαχνό

Δευτέρα 25 Μάρτη>> Το γεγονός ότι η αμερικανική πρεσβεία στη Μόσχα (δηλαδή το υπ.εξ. στην Ουάσιγκτον…) εξέδωσε στις 7 Μάρτη «επείγουσα πρόβλεψη επικίνδυνων τρομοκρατικών φαινομένων για το επόμενο 48ωρο» εξειδικεύοντας, μάλιστα, σαν στόχους τις συναυλίες (και όχι, ας πούμε, το μετρό…) ήταν ήδη στις 7 Μάρτη (και είναι ακόμα περισσότερο τώρα) μια όχι εύκολα εξηγήσιμη ενέργεια. Η τυπική διαδικασία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να ενημερώνονται πρώτα (και έγκαιρα) οι υπηρεσίες του κράτους στόχο∙ όχι το κοινό κατευθείαν. Οι ρωσικές υπηρεσίες υποστηρίζουν ότι δεν τους δόθηκαν ποτέ συγκεκριμένα στοιχεία για τέτοια «τρομοκρατική» ενέργεια. Και φυσικά το αμερικανικό υπ.εξ. θα επιμείνει πως ήξερε για «προετοιμασίες φιλόμουσων ισλαμιστών» γενικά και αόριστα, και τίποτα παραπάνω… (Και το τόσο κατηγορηματικό timing; Οι 48 ώρες; Είναι σα να έχεις ένα πολύ καλό αυτί μέσα στους οργανωτές της επίθεσης!!!)

Εκ των πραγμάτων ωστόσο εκείνο το s.o.s. θα μπορούσε να είναι αντιπερισπασμός:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κι άλλος χρυσοσκώληκας…

Δευτέρα 25 Μάρτη>>

«Αν θέλουμε ειρήνη να ετοιμαστούμε για πόλεμο»… Χιλιοειπωμένο κλισέ, την τελευταία φορά απ’ το στόμα ενός μεγαλοϋπαλλήλου της ε.ε. που υποδύεται κάποιον πρόεδρο, ονόματι Charles Michel, πριν μια βδομάδα (19/3/2024)… Εκείνο που δεν είπε το στόμα του ήταν: … Αλλά και πόλεμο να θέλουμε, πάλι να ετοιμαστούμε για πόλεμο!

Συμπέρασμα «μονά ζυγά δικά μας: ετοιμαζόμαστε για πόλεμο, κι όλοι εσείς οι μαλάκες μαδήστε την μαργαρίτα για να βρείτε τι θέλουμε!»

Μεσανατολικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 25 Μάρτη>> Ένα γεγονός στο οποίο δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία ήταν η ανακοίνωση απ’ το πρακτορείο bloomberg (αλλά όχι απ’ την Sana’a) ότι εκπρόσωποι της Μόσχας και του Πεκίνου συναντήθηκαν στο ομάν με τον Mohammed Abdel Salam, ηγετικό στέλεχος των Houthis∙ και συμφώνησαν για την ασφαλή πλεύση των πλοίων τους στην Ερυθρά Θάλασσα και τον κόλπο του Aden, με αντάλλαγμα την υποστήριξη των δύο μόνιμων μελών στη Sana’a στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε…

Οι Houthis ούτε επιβεβαίωσαν αλλά ούτε διέψευσαν την συνάντηση – και το deal. Ειδικά για το δεύτερο; Η αλήθεια είναι ελαφρά διαφορετική:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Διαπραγματεύσεις…

Δευτέρα 18 Μάρτη>> Ενώ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απειλεί να αρχίσει να σκοτώνει στη Rafah όχι εκατοντάδες-κάθε-μέρα αλλά χιλιάδες, οδηγώντας τους πρωτοκοσμικούς φίλους και συμμάχους του σε κροκοδείλιες δηλώσεις «Όχι! Μη! Μην το κάνετε αυτό!!», συνεχίζει να κάνει εκείνο που ήθελε πάση θυσία (των παλαιστινίων) να αποφύγει: διαπραγματεύεται – μέσω τρίτων – με την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα∙ η οποία σύμφωνα με δηλώσεις και σχεδιασμούς έπρεπε να έχει εξαφανιστεί προ πολλού. Και δεν το κάνει από θέση ισχύος. Όπως δεν βρίσκονται σε θέση ισχύος τα δυτικά, πρωτοκοσμικά καθεστώτα που την ίδια στιγμή που παριστάνουν τα φιλάνθρωπα συνεχίζουν να εξοπλίζουν την εξόντωση των Παλαιστινίων.

Το πρόβλημα τόσο του θεοναζί καθεστώτος όσο και των πρωτοκοσμικών συμμάχων του είναι το ίδιο: η εξαφάνιση της Γάζα απ’ τον χάρτη απέτυχε! Δόθηκε πολύς χρόνος γι’ αυτό, αλλά… Η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση είναι βασική αιτία αυτής της αποτυχίας / ήττας, αλλά όχι η μοναδική. Όλα αυτά τα πρωτοκοσμικά καθάρματα έχασαν και τον ιδεολογικό πόλεμο κατά της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, τον πόλεμο που είχαν ξεκινήσει εδώ και 2 δεκαετίες, την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου που στήριζε κάθε πιθανό και απίθανο έγκλημα στην Παλαιστίνη πριν τις 7 Οκτώβρη.

Η ένοπλη «απόδραση» των αιχμαλώτων στις 7ης Οκτώβρη έσπασε την σιωπή, και την έσπασε για πάντα. Πριν την 7η Οκτώβρη η Γάζα, η Παλαιστίνη, η κατοχή είναι «αόρατες», «ανύπαρκτες», ακόμα κι όταν στη διάρκεια των πολύμηνων διαδηλώσεων της  Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, από τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019, επί 21 ολόκληρους μήνες, ο στρατός κατοχής εκτελούσε και σακάτευε κατά βούληση κάθε Παρασκευή άοπλους διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Στις 7 Οκτώβρη ήταν αρκετές λίγες μόνο σεισμικές ώρες για να σκιστούν τα παραπετάσματα…

Μπορεί να θεωρηθεί συμβολικό, αλλά θα ήταν αδύνατο ή εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί πριν από 10 ή ακόμα και 5 χρόνια, όταν η εποικιστική αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη είχε γίνει «αποδεκτή κανονικότητα»: πριν λίγες μέρες η ταινία The Zone of Interest κέρδισε το όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, γυρισμένη γύρω απ’ το στρατόπεδο εξόντωσης του Auschwitz, με «φόντο» το Ολοκαύτωμα, σκηνοθετώντας ουσιαστικά εκείνο που η «καταραμένη» (και απόβλητη απ’ τον θεοναζισμό) εβραία διανοούμενη Hahhah Arendt είχε περιγράψει ως Κοινοτοπία του κακού.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Jonathan Glazer, άγγλος εβραϊκής καταγωγής, είχε να πει δυο κουβέντες την ώρα της βράβευσής του:

..Στεκόμαστε εδώ σαν άνθρωποι που αρνούμαστε την Εβραϊκότητά μας και την πειρατεία πάνω στο Ολοκαύτωμα από ένα κατοχικό καθεστώς που έχει οδηγήσει στο θάνατο τόσους αθώους ανθρώπους, είτε πρόκειται για τα θύματα της 7ης Οκτώβρη στο Ισραήλ είτε για την συνεχιζόμενη επίθεση στη Γάζα…

Η ιδεολογική κυριαρχία βρισκόταν στην καρδιά της εποικιστικής αποικιοκρατίας στην Παλαιστίνη επί σχεδόν 80 χρόνια. Τώρα πια η αλήθεια ότι αυτό το καθεστώς αποτελεί πειρατεία (και φασιστική παραμόρφωση) του Ολοκαυτώματος γίνεται μια διαρκώς επεκτεινόμενη συνείδηση όχι μόνο στους αριθμητικά ογκούμενους συμπαραστάτες της παλαιστινιακής αντιαπαρτχάιντ αντίστασης αλλά, επιπλέον, σ’ όλο και μεγαλύτερα τμήματα των εβραϊκών κοινοτήτων του πλανήτη. Κανείς δεν θέλει να έχει το αστέρι του Δαβίδ στο πέτο του∙ όλο και λιγότεροι θέλουν να έχουν το αίμα των Παλαιστινίων στα χέρια τους με άλλοθι το Ολοκαύτωμα (ή την … παλαιά διαθήκη!!)

Με εντελώς άμεσο και πρακτικό τρόπο αυτή η πολλαπλή (κάποιοι την θεωρούν στρατηγική) ήττα εκδηλώνεται σ’εκείνο που το θεοναζί καθεστώς ήθελε να αποφύγει: στις διαπραγματεύσεις με την παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτές οι διαπραγματεύσεις προβάλλονται απ’ την δυτική καθεστωτική δημαγωγία σαν ένα αίνιγμα τυλιγμένο με μυστικότητα. Δεν είναι έτσι. Και δεν είναι το Τελ Αβίβ αλλά η αντίσταση που έχει απαιτήσεις, που βάζει όρους, σ’ αυτές:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 18 Μάρτη>> Υποτίθεται ότι το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo έχει «χάσει την υπομονή του» με τον αρχιχασάπη του Τελ Αβίβ και το δικό του γκουβέρνο… Υποτίθεται… Υποτίθεται ακόμα ότι η Ουάσιγκτον θα ευνοούσε εκλογές (όχι πραξικόπημα…) στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, ώστε να γίνουν γκουβέρνο οι κοσμικοί φασίστες… Υποτίθεται…

Η πολυδιαφημισμένη «αντίθεση» ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική τακτική των ηπα (και των συμμάχων τους) στη Μέση Ανατολή και σ’ εκείνη του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος κοντεύει να μετατρέψει τον νυσταλέο και το κόμμα του σε «απόστολους της ειρήνης!»∙ σε ποιών τα μυαλά άραγε;

Το θεοναζί γκουβέρνο μπορεί πράγματι να αδιαφορεί για τις εκλογικές ανάγκες του νυσταλέου και των λεγόμενων «δημοκρατικών». Κι ο λόγος είναι απλός: ένα ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι για δεύτερη φορά είναι πολύ πιο χρήσιμο για το θεοναζί καθεστώς. Δεν είναι, άραγε, το ψόφιο κουνάβι που «αναγνώρισε» την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του απαρτχάιντ; Δεν είναι, άραγε, το ψόφιο κουνάβι, που «αναγνώρισε» τα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν ως ισραηλινό εδάφος; Δεν είναι, άραγε, το ψόφιο κουνάβι που προωθούσε την ιδέα να εξαγοραστούν οι Παλαιστίνιοι με λεφτά απ’ τις πετροχούντες, και να κάτσουν ήσυχοι στις «ανοικτές» φυλακές τους στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη;

Υπάρχει στα μέρη μας (ίσως και αλλού) ένας παραμορφωμένος «αντι-ιμπεριαλισμός» ο οποίος, κοιτώντας το ουκρανικό πεδίο μάχης, θεωρεί ότι το γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού θα είναι «αντινατοϊκό» (!!;;;;) και πιο φιλικό στη Μόσχα (!!!) – άρα είναι προτιμότερο… Μυωπία, το λιγότερο! Μια τέτοια «φιλικότητα», αν και εφόσον εκδηλωθεί (…μετά την δυτική αποτυχία / ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης…) είναι μόνο ο ανασχεδιασμός των προτεραιοτήτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, και η «επιστροφή» στον αντισινισμό και την ταϊβάν σαν κυριότερο «θέατρο» του 4ου παγκόσμιου. Σε ότι αφορά την Μέση Ανατολή είναι μεν αλήθεια ότι το ψόφιο κουνάβι στην πρώτη θητεία του θα προτιμούσε να αποσύρει τον στρατό του απ’ το ιράκ και την συρία∙ αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι τέτοιου είδους υπόγειες διαπραγματεύσεις έχουν αρχίσει ήδη, απ’ τον νυσταλέο. (Γι’ αυτό και έχουν σταματήσει προσωρινά οι επιθέσεις στις αμερικανικές βάσεις…) Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν γίνονται στα σοβαρά απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, φαίνεται όμως ότι οι τοπικοί τους βάσσαλοι ανησυχούν.

Το γεγονός είναι

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εντελώς γαλλικά!

Δευτέρα 18 Μάρτη>> Ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα θέλει να ξαναγίνει βασιλιάς. Της ευρώπης (της αφρικής είναι δύσκολο … προς το παρόν…) Και πως μπορεί να γίνει βασιλιάς της ευρώπης; Αν δείξει πυγμή, αποφασιστικότητα… «έτοιμος για όλα»! Υπέρ του φασιστοΚιέβου υποτίθεται. Και εναντίον της φθονερής Μόσχας…

Η παράσταση προσφέρεται για φτηνό μελόδραμα, αλλά δεν θα έφτανε ούτε καν στα προκριματικά κάποιου διαγωνισμού. Αποπνέει βέβαια (ή το προσπαθεί) μεγαλοπρέπεια. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχει ξαναδοκιμάσει:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη

Σύνθημα στην πρωτεύουσα του ομάν Muscat

Δευτέρα 11 Μάρτη>> Λέγεται πως ένα μαζικό ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα ένα μόνο καθήκον έχει όταν δέχεται «ανώτερης τάξης» κρατική επίθεση, καθήκον νίκης: να συνεχίσει να υπάρχει. Η ιστορία των απελευθερωτικών / αντιαποικιακών κινημάτων είναι μια ιστορία ποταμών αίματος – κι ωστόσο τις συντριπτικά περισσότερες φορές υπήρξαν νικηφόρα – εφόσον άντεξαν.

Δείτε, για παράδειγμα, τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα των αλγερίνων, κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας / ιμπεριαλισμού. Πριν ο γαλλικός στρατός αναγκαστεί να ξεκουμπιστεί το 1962 είχε σκοτώσει περισσότερες από 500.000 αλγερίνους (μπορεί και 1,5 εκατομμύριο σύμφωνα με άλλες καταγραφές)∙ είχε διαπράξει άπειρα εγκλήματα πολέμου (σφαγές αμάχων, βασανιστήρια, μαζικούς βιασμούς)∙ είχε ισοπεδώσει πάνω από 8.000 χωριά και οικισμούς∙ και είχε φυλακίσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πάνω από 2.000.000 αμάχους. Κι όμως: οι αλγερίνοι πληβείοι και το απελευθερωτικό μέτωπο (national liberation front / FLN) άντεξαν αυτήν την ασύλληπτη βία για 8 χρόνια, απ’ το 1954 ως το 1962 – και νίκησαν! Πάνω από 900.000 γάλλοι έποικοι (αρκετοί δεύτερης ή και τρίτης γενιάς πρωτοκλασσάτοι πολίτες της αλγερίας…) συνένοχοι του αίματος αναγκάστηκαν τελικά (απ’ τον φόβο τους για τη νέμεση) να φύγουν γυρνώντας στη γαλλία…

Για τα δικά μας πρωτοκοσμικά (και πλέον εντελώς «φλόρικα») δεδομένα, όπου μερικά δακρυγόνα σε μια διαδήλωση θεωρούνται τέτοιο «σοκ» ώστε δικαιούται ο καθένας να γυρίσει σπίτι του γεμάτος «παράσημα» και σπουδαίες αγωνιστικές αναμνήσεις, τέτοιοι αγώνες είναι απλά αδιανόητοι. Και φυσικά στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος είναι αδιανόητο το πως μπορούν να αντέχουν ακόμα οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες ύστερα από δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες, άπειρες καταστροφές, πείνα, δίψα – υπό τις ευλογίες όλων των δυτικών αφεντικών (όπως γίνεται πάντα). Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο το να μεγαλώνει κάποιος στην αιχμαλωσία και να μην σκύβει το κεφάλι: υπάρχει μια απίστευτη «διαφορά κλάσης» ανάμεσα στην υποκειμενικότητα των λίγο πολύ καλομαθημένων πρωτοκοσμικών και των αποικιοκρατούμενων. Μια απίστευτη διαφορά θέλησης, κουράγιου, ηθικής και συναισθηματικής δύναμης. Πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος ανθρώπων∙ ή, αν θέλουμε να το πούμε σωστά, Ανθρώπων.

Ένα ασφαλές «σήμα» της επιτυχίας τέτοιου είδους μαζικών, ένοπλων απελευθερωτικών κινημάτων, είναι όταν στο εσωτερικό του όποιου πρωτοκοσμικού, αποικιοκρατικού καθεστώτος εκδηλώνονται σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις εξαιτίας της βίαιης καταστολής και παράλληλα μ’ αυτήν – κυρίως εξαιτίας των αποτυχιών της. Το γαλλικό αποικιοκρατικό καθεστώς είναι καλό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας διαλυτικής πολιτικής κρίσης, που κράτησε ουσιαστικά ως το αναγκαστικό ξεκίνημα διαπραγματεύσεων μεταξύ του Παρισιού (: Ντε Γκώλ) και του FLN, τo 1960. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, με αυξανόμενη ένταση ευθέως ανάλογη της αδυναμίας του να καταστείλει την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα.

Στο ιδιαίτερα χρήσιμο video με την συνέντευξη του Ilan Pappe στην Darren Abuchaida (του al Jazzera) που βάλαμε στις 26 Φλεβάρη, ο Pappe λέει κάτι που ίσως πέρασε απαρατήρητο (ή χωρίς ιδιαίτερη σημασία). Ότι το εσωτερικό σχίσμα στην ισραηλινή κοινωνία μεταξύ των πλέον θρησκόληπτων θεοναζί (που έχουν γίνει η πλειοψηφία και έχουν σαν αναφορά και «βιβλιογραφία» την παλαιά διαθήκη) και των κοσμικών φασιστών (που είχαν ιστορικά την εξουσία και έχουν ως αναφορά το Ολοκαύτωμα) έχει φτάσει σε εκρηκτικό σημείο∙ και ότι αυτό δείχνει την (αθέλητη προφανώς!!!) υπονόμευση της αποικιοκρατικής «σταθερότητας» και την αρχή της διάλυσης του καθεστώτος. Κανένα απ’ τα δύο μπλοκ δεν εργάζεται υπέρ της κατάρρευσης του «κοινού ονείρου»! Ωστόσο η διαπάλη εξουσίας μεταξύ τους είναι τέτοια που μετά από 5 μήνες θανάτου στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη το σύστημα έχει αποτύχει στρατηγικά, και βρίσκεται σε αδιέξοδο, πιθανότατα όχι διαχειρίσιμο. (Κάτι παρόμοιο τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει και στις ηπα μετά τις διαδοχικές αποτυχίες / ήττες…)

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτά τα δύο μπλοκ συμφωνούν στο απαρτχάιντ, διαφωνούν όμως σε όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανόμενων και των τακτικών για την διαιώνισή του. Η μετατροπή της θρησκείας (: ιουδαϊσμός…) σε εθνικισμό (το καθαρό και αμόλυντο κράτος-των-εβραίων…) φέρνει στην «πολιτική» ως τεχνική της εξουσίας μεγάλες ποσότητες παράνοιας! Η σύγκρουση μεταξύ τους ξεκίνησε με αφορμή της «τύχη» του συνταγματικού δικαστηρίου. Πίσω και πέρα απ’ την ιδεολογική σκλήρυνση (το γεγονός δηλαδή ότι αυτό το δικαστήριο δεν είναι αρκετά θεοναζί, άρα όχι αντιπροσωπευτικό των ιδεολογικών συσχετισμών…) υπήρχε κι αυτό: το ότι μια φορά στις εκατό ή στις χίλιες έδινε δίκιο σε κάποια προσφυγή αιχμάλωτου, κατεχόμενου παλαιστίνιου.

Η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη του 2023 επιτάχυνε και όξυνε αυτήν την εσωτερική πόλωση. Με δύο τρόπους. Απ’ την μια μεριά αποδεικνύοντας την δομική (κι όχι συγκυριακή!) αδυναμία του ισραηλινού κατοχικού στρατού. Και απ’ την άλλη μέσω της απαγωγής πάνω από διακοσίων καραβανάδων και έφεδρων (: πολιτών), πράγμα που θα ανάγκαζε το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς να διαπραγματευτεί με την αντίσταση, όχι για κάτι άλλο αλλά για την μαζική απελευθέρωση των χιλιάδων παλαιστινίων κρατούμενων.

Έτσι, στην ήδη εκδηλωμένη λόγω δικαστηρίου πόλωση, προστέθηκε και η απαίτηση της απελευθέρωσης των ομήρων (ακόμα και με τους όρους της παλαιστινιακής αντίστασης!) Είναι φανερό ότι είναι κυρίως το μπλοκ των κοσμικών φασιστών (στην «αντιπολίτευση» τώρα πια) που έχει αυτή την απαίτηση, στρεφόμενο κατά του γκουβέρνου των θρησκόληπτων θεοναζί, που δείχνουν (και έμμεσα το λένε) ότι εν τέλει αδιαφορούν γι’ αυτούς (τους ομήρους) – η παλαιά διαθήκη δεν γράφει κάτι για την περίπτωσή τους… Κι έτσι, ενώ κάθε Σάββατο γίνονται σε διάφορες πρωτοκοσμικές πρωτεύουσες μεγαλύτερες ή μικρότερες διαδηλώσεις με σύνθημα “from the river to the sea Palestine will be free” (κουρελιάζοντας την επί σχεδόν δύο δεκαετίες πανάκριβη εκστρατεία του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να ποινικοποιήσει ως «αντισημιτισμό» οποιαδήποτε αναφορά στην κατοχή της Παλαιστίνης…) στο Τελ Αβίβ γίνονται κάθε Σάββατο όλο και πιο μαζικές (και όλο και πιο «απείθαρχες») διαδηλώσεις που ζητούν την επιστροφή των ομήρων, αλλά και την παραίτηση του θεοναζί γκουβέρνου, άμεσα εκλογές, κλπ.

Σα να μην έφτανε αυτή η εκδήλωση της εσωτερικής κρίσης του αποικιοκρατικού καθεστώτος, έρχεται τώρα να προστεθεί ένα ακόμα «επίπεδο». Η απαίτηση (των κοσμικών φασιστών) για «πανστρατιά» σκοντάφτει σοβαρά στο κατοχυρωμένο «δικαίωμα των υπερ-ορθόδοξων» (οι περισσότεροι απ’ τους οποίους είναι θεοναζί, αλλά όχι όλοι) να μην στρατεύονται, επειδή «μελετούν τας γραφάς»!!! Ο Yitzak Yosef, αρχιραβίνος των υπερ-ορθόδοξων, απείλησε χθες ότι  αν πιεστούν να στρατευτούν «θα αγοράσουμε εισιτήρια και θα φύγουμε» καθώς «οι κοσμικοί δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς το torah και χωρίς τα κολέγια ταλμουδικών σπουδών ο στρατός δεν θα πετύχει». Πρόκειται ούτε λίγο ούτε πολύ για 66.000 υπερ-ορθόδοξους σε στρατεύσιμη ηλικία… Η πλευρά των κοσμικών, συμπεριλαμβανόμενου του υπουργού πολέμου Gantz, μίλησε σχεδόν για «προδοσία»∙ ενώ ένας άλλος υπουργός, θεοναζί αυτός και «εθνικής ασφάλειας», ο Itamar Ben-Gvir, δήλωσε ότι «δεν στηρίζει την επιβολή της στράτευσης…» και ότι τέτοια προβλήματα «λύνονται με αγάπη» (!!!)

Ενώ, λοιπόν, η γενική ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική συμφωνία εξακολουθεί να ισχύει στην κοινωνική βάση του καθεστώτος, το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της υποσκάπτεται σταθερά. Χάρη στην παλαιστινιακή αντίσταση, μαζί με το θέμα των ομήρων, έχει προκύψει τώρα (εξαιτίας των σοβαρών απωλειών του ισραηλινού στρατού στη Γάζα) και το πολωτικό ερώτημα ποιος σκοτώνεται και ποιος την γλυτώνει – πάντα υπέρ του «εθνικού καλού» του Τελ Αβίβ.

Είναι σωστό κατά συνέπεια ένα ακόμα σημείο της γνώμης του Pappe: είναι απαραίτητη και η «πίεση-απ’-έξω» (η «διεθνής», κινηματική και όχι μόνο…) και η πολιτική ανασυγκρότηση της παλαιστινιακής αντίστασης (βρίσκεται σε εξέλιξη…), προκειμένου η οξεία εσωτερική κρίση του θεοναζί απαρτχάιντ να μην μείνει «αποκλειστικά δικό του πρόβλημα».

Η πρώτη είναι απαραίτητη για να επιταχυνθεί αυτή η κρίση: BDS και όχι μόνο!

Η δεύτερη είναι απαραίτητη για να αξιοποιήσει υπέρ της (η παλαιστινιακή αντίσταση) αυτήν την διπλή ιστορική κίνηση, μέσα κι έξω απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς…