Tag: κίνα

Γονιδιακό κεφάλαιο

Κυριακή 31 Γενάρη. Τα πιο πάνω δεν σημαίνουν ότι το BGI είναι ένας «αγαθός ιππότης» της δημόσιας υγείας που οι κακεντρεχείς αμερικάνοι βρήκαν αδύναμο και τον κτυπούν… Καθόλου! Το ακριβώς αντίθετο! Πρόκειται για ένα γιγα-group εταιρειών, έναν βιοτεχνολογικό όμιλο, με ειδίκευση την βιο-πληροφορική, πολλές θυγατρικές στις ηπα, στην ευρώπη, στην ασία και στην αφρική, και συνεργασία με αμερικανικά, ασιατικά και ευρωπαϊκά ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια κλπ. Κάνει έρευνες και κατασκευές μηχανών ανάλυσης οποιουδήποτε γονιδιώματος, ανθρώπινου, ζωϊκού, φυτικού, μικροβιακού, και θεωρείται απ’ τους πρωτοπόρους παγκόσμια και σ’ αυτόν τον τομέα. Με δυο λόγια ανήκει στον στρατό των πράγματι μεγάλων, σοβαρών, υπολογίσιμων αντιπάλων του δυτικού βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός πως ενώ το BGI υπάρχει και δρα σε αμερικανικό (και ευρωπαϊκό) έδαφος εδώ και μια δεκαετία, η «απειλή» και ο «κίνδυνος» ανακαλύφθηκε τόσο πρόσφατα … μαζί με τα μαζικά PCR τεστ. Κι όμως: σε πείσμα των αμερικανικών λαγωνικών η BGI americas με κεντρικά γραφεία στο Καίμπριτς της Μασσαχουσέτης και η BGI europe με έδρα την Κοπεγχάγη δημιουργήθηκαν το 2010. Το 2018 η κινεζική «μητρική» άνοιξε καινούργια επιπλέον γραφεία και εργαστήρια στο Seattle και στο San Jose (ηπα), όπως και στο Λονδίνο, ενώ δημιούργησε μια τρίτη θυγατρική, την BGI asia pacific, με γραφεία και εργαστήρια στο Hong Kong, στο ιαπωνικό Kobe, στην Bangkok της ταϋλάνδης, στο λάος, στη σιγκραπούρη, στο Brisbane της αυστραλίας. Έχει εδώ και κάποια χρόνια αντίστοιχα ερευνητικά κέντρα στη γερμανία, στο βέλγιο, στη σουηδία, στη ρωσία, και στη νότια αφρική. Με δυο λόγια είναι ο ορισμός του «βιοτεχνολογικού γίγαντα μέσα στο δωμάτιο» (τον καπιταλιστικό πλανήτη).

Γιατί, λοιπόν, υποδείχθηκε σαν «απειλή δημόσιας ασφάλειας» για το αμερικανικό κράτος τόσο πρόσφατα (και τόσο συστηματικά, όπως δείχνει η κάτω φωτογραφία, με ημερομηνία 13 Γενάρη 2021);

Η απάντηση είναι απλή όσο και εύλογη. Μέχρι το ξεδίπλωμα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας τα βιοτεχνολογικά επιτεύγματα (και δεν είναι καθόλου λίγα!) και ειδικά οι εφαρμογές τους στο είδος μας (το ανθρώπινο…) ήταν από εμπορική άποψη περιορισμένα στον στενό ορίζοντα που οριοθετούνταν απ’ την μια μεριά από διάφορες νομοθεσίες και απ’ την άλλη από την αρνητική, καχύποπτη ή σωστά και τεκμηριωμένα κριτική αντίληψη της μεγάλης πλειοψηφίας των υπηκόων (και όχι μόνο των πρωτοκοσμικών) για το bio-engineering.

Η δημιουργία της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας έσπασε όλα τα φράγματα, έκανε σκόνη τα εμπόδια, υπερφαλάγγισε τις ενστάσεις και αντιρρήσεις (πολλές απ’ τις οποίες καθαρά επιστημονικές…), πέταξε στα σκουπίδια αυτό που ήταν αγαπημένη ακαδημαϊκή ενασχόληση και λεγόταν «βιοηθική», μ’ άλλα λόγια έδωσε το σήμα της επίθεσης δίνοντας στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα την «απόλυτη ελευθερία» της έκτακτης ανάγκης· και της «σωτηρίας απ’ το κακό». Σ΄αυτές τις καινούργιες συνθήκες μια σειρά τεχνολογικών εφαρμογών που ήταν ώριμες τεχνικά αλλά μπλοκαρισμένες για κοινωνικούς, θεσμικούς, πολιτιστικούς, ιδεολογικούς λόγους, απ’ την συστηματική ψηφιακή «επιτήρηση των επαφών» (των κοινωνικών σχέσεων δηλαδή) ως την υπόγεια νομιμοποίηση της γενετικής μηχανικής ως «εμβολίου», και απ’ την εξίσου υπόγεια μαζική συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων υγείας ως την ραγδαία επέκταση του ηλεκτρονικού ζην, έγιναν – επιτέλους για τα αφεντικά του συμπλέγματος! – αλλού πεδία άγριας πρωταρχικής συσσώρευσης και αλλού εξίσου άγρια πεδία κερδοφορίας. Αλλά και αλγοριθμικής επιτήρησης για λογαριασμό των κρατών και των αρμόδιων υπηρεσιών – κι όχι μόνο.

Τώρα είναι που οξύνεται ο (και πλανητικός) ανταγωνισμός για την κατάκτηση, την επεξεργασία, την αξιοποίηση τεράστιων όγκων προσωπικών data· για την επιχειρηματική και κρατική εγκατάσταση νέων πανοπτικών· για την διαμόρφωση των χαρακτηριστικών νέων αγορών και νέων «γυάλινων φυλακών»! Και, κατά συνέπεια, τώρα ανακοινώνονται με κάθε επισημότητα καινούργιες «εθνικές περιουσίες», καινούργια παρθένα εδάφη που είναι υπό κατάκτηση αλλά εποφθαλμιούν οι ανταγωνιστές….

Τόσο σαν timing όσο και σαν περιεχόμενο οι αμερικανικές ανησυχίες επιβεβαιώνουν, αναγνωρίζουν, διατρανώνουν με τον πιο επίσημο και αδιάψευστο τρόπο, εκείνο που οι βουλιαγμένοι μέσα στους δημαγωγικούς βούρκους υποτελείς πρέπει να αγνοούν…

Φροντίζουν οι δημαγωγοί για τα βαρίδια στο μυαλό!

Ο θάνατος στη Δύση (1)

Τρίτη 26 Γενάρη. Χτες το διατυπώσαμε με την μορφή ερωτήματος: πως είναι δυνατόν στον δυτικό (κατά κύριο λόγο) καπιταλιστικό κόσμο ο covid να εμφανίζεται σαν ο απόλυτος φονιάς ενώ στον ανατολικό (με παράδειγμα την κίνα) καπιταλιστικό κόσμο να μην ισχύει καθόλου αυτό και να μην εγείρονται – στον δυτικό κόσμο – τεράστια ερωτήματα για το τι (ΤΟΥ) συμβαίνει;; Είχαμε ξανακάνει το ίδιο πριν ένα μήνα (25 Δεκέμβρη: δύση εναντίον κίνας και το ανλαποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη – 4) αναφερόμενοι όχι στον ανατολικό καπιταλιστικό κόσμο αλλά στον παγκόσμιο νότο, ειδικά στη δυτική αφρική, στα κράτη γκάνα, σενεγάλη, ακτή ελεφαντοστού και μπουρκίνα φάσο.

Η ασταμάτητη μηχανή, σαν περιθωριακή που είναι, δεν μπορεί να ελπίζει σε κάποια σοβαρή απάντηση απ’ τους διάφορους caradinieri και φίλους των pfizer κλπ. (Αυτοί είναι, συνήθως, περισπούδαστοι άνθρωποι, που στέκονται πολύ ψηλά… Η ασταμάτητη μηχανή είναι εργάτρια, και η ταξική θέση παίζει πάντα τον ρόλο της…). Αλλά το ερώτημα παραμένει: σε 5 καπιταλιστικά δυτικά κράτη (γαλλία, ιταλία, ισπανία, μεγάλη βρετανία, ηπα) 570.883 δηλωμένοι θάνατοι απ’ τον covid μέσα σε 9 μήνες. Σε 1 καπιταλιστικό ανατολικό κράτος (κίνα) με υπερδιπλάσιο πληθυσμό σε σχέση με το σύνολο των 5 συγκεκριμένων δυτικών, 3 (τρεις) δηλωμένοι θάνατοι απ’ τον covid μέσα στο ίδιο 9μηνο. Η διαφορά ανάμεσα στον αριθμό 570.883 και τον αριθμό 3 είναι τεράστια, ό,τι κι αν μετράει κανείς! Πολύ περισσότερο αν πρόκειται για θανάτους που αποδίδονται στην ίδια ακριβώς αιτία…

Γιατί, λοιπόν, ο μέσος (ή ο «ανώτερος μορφωτικά») δυτικός άνθρωπος δεν γυρνάει το βλέμμα του, γιατί δεν αναρωτιέται «βρε, τι να γίνεται στην κίνα;» (ή στην μπουρκίνα φάσο…), γιατί δεν ψάχνει να βρει και να εκπλαγεί άσχημα; Ή, πράγμα που είναι το ίδιο, γιατί τα δυτικά αφεντικά και οι δημαγωγοί τους μιλάνε και ξαναμιλάνε για παγκόσμιο πρόβλημα, για την παγκόσμια συμβολή των (δυτικών) φαρμακο-μαφιών γενετικής μηχανικής στην σωτηρία της ανθρωπότητας και αυτό γίνεται πιστευτό απ’ τους υπηκόους; Πως ανανεώνεται διαρκώς η δυτική κατασκευή ενός «κόσμου» που ταυτίζεται (όταν βολεύει…) αποκλειστικά με τον δυτικό καπιταλισμό;

Μια απάντηση την οποία προτείνουμε στην ερώτηση του «πως είναι δυνατόν να μην συγκρίνει κανείς την κατάσταση εδώ ή εκεί» είναι, απλά, το ότι το «εκεί» δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει στο κοσμοείδωλο του δυτικού αν αυτό το «εκεί» δεν έχει την μορφή και το περιεχόμενο που τον βολεύει: να είναι κατώτερο απ’ την δύση σε διάφορους τομείς, να είναι αξιολύπητο… Δεν υπάρχει, επιπλέον, κανένα «εκεί» που να αμφισβητεί με οποιονδήποτε τρόπο την δυτική (καθολική) ανωτερότητα: στους θεσμούς, στην ηθική, στις ιδέες, στις τεχνικές, στις επιστήμες!! Τέτοιο «εκεί» δεν υπάρχει – να γιατί (προτείνουμε) κανείς δεν γυρνάει το βλέμμα του σε αυτές τις περιστάσεις που λέγονται «πανδημία». Το μόνο «εκεί» που έχει γίνει ιστορικά δεκτό για την μυθολογία της δυτικής ανωτερότητας είναι το «εκεί» που είναι εχθρικό, μοχθηρό, ύπουλο, επικίνδυνο, νοσηρό, απολίτιστο…

Όταν ο Edward Said εξέδωσε τον Οριενταλισμό μας άνοιξε τα μάτια!! Μας έδειξε με τον πιο λεπτομερή, αναλυτικό και συνεκτικό τρόπο το πως η δυτική μυθολογική ανωτερότητα αυτο-κατασκευάστηκε κατασκευάζοντας ταυτόχρονα το «κατώτερο Άλλο»· τις βολικές (για την «αυταπόδεικτη») δυτική ανωτερότητα εννοήσεις και παραστάσεις για τον ισλαμικό κόσμο της «εγγύς ανατολής». Θα μπορούσε κάποιος άλλος να κάνει ακριβώς το ίδιο έργο για το πως η δυτική μυθολογία κατασκεύασε την κατωτερότητα των αυτοχθόνων της «νέας ηπείρου» (την «άγρια δύση» της αμερικανικής) ή της αυστραλίας· την κατωτερότητα των ινδών, των ασιατών, των αφρικανών. Παντού όπου άπλωνε τα χέρια του (τα όπλα του και τους σταυρούς του) η δυτική αποικιοκρατία / ο δυτικός ιμπεριαλισμός αυτο-νομιμοποιούνταν μέσα απ’ την κατασκευή κατώτερων· κατώτερων που χρειάζονταν άλλοτε την ευεργετική «καθοδήγηση» του λευκού, χριστιανού κατακτητή και άλλοτε την εξόντωσή τους (συχνά και τα δύο μαζί).

Σε κάποιο σημείο ο Said συμπυκνώνει αυτήν την διαδικασία σε μια φράση: …Το πλέγμα της γνώσης και της εξουσίας που δημιουργεί τον «Ανατολίτη» και κατά μία έννοια τον εξαφανίζει ως ανθρώπινο ον δεν είναι λοιπόν για μένα ένα αποκλειστικά ακαδημαϊκό πρόβλημα…. Είναι αλήθεια. Η διαδικασία της κατασκευής της δυτικής πολιτιστικής, ηθικής, τεχνικής, θεσμικής, αισθητικής, ιδεολογικής “παγκόσμιας” ανωτερότητας ήταν (και παραμένει…) διαδικασία εξαφάνισης των Άλλων ως ανθρώπινων όντων – με τις δικές τους πολιτιστικές, ηθικές, τεχνικές, θεσμικές, αισθητικές και ιδεολογικές ποιότητες. Η γυμνή ζωή που ο Agamben παρατήρησε να φτιάχνεται τώρα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις επιβαλλόταν επί αιώνες σαν «εξαγώγιμο είδος». Πριν και μετά τον 19ο αιώνα. Πιο σωστά: επειδή έγινε εφικτή η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση σε βάρος αυτών των βίαια απογυμνωμένων / υποτιμημένων ζωών σ’ όλο τον πλανήτη, σε συνδυασμό με το «προτεσταντικό πνεύμα», έγιναν εφικτά τα πρώτα καπιταλιστικά βήματα – στη δύση. Που εδραίωσαν την «παγκόσμια» δυτική ανωτερότητα…. Μέχρι χτες. (Θα δούμε αργότερα πως και γιατί αυτό που ήταν κυρίως «για χρήση εξωτερικού» επιστρέφει τώρα στις δυτικές μητροπόλεις· κι αν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο).

Να γιατί, υποψιαζόμαστε, ότι είναι αδιανόητο, απίστευτο, έξω από οποιονδήποτε (δυτικό) κανόνα εννοήσεων του κόσμου το να υπάρχουν μεγάλα μέρη αυτού ακριβώς του ίδιου κόσμου, του ίδιου πλανήτη, όπου ο θρυλικός covid19-φονιάς δεν σκοτώνει· σίγουρα όχι έτσι όπως δηλώνεται πολιτικά ότι συμβαίνει στην δύση. Να γιατί δεν υπάρχει καμμία απάντηση στα ερωτήματά μας: αυτά θεωρούνται α-νόητα!!!

Αυτή η δυτική «παγκόσμια» ανωτερότητα φτιάχτηκε συστηματικά επί τουλάχιστον 500 χρόνια. Ανανεώθηκε, διορθώθηκε, έγινε πιο «λεπτή» και πιο διειδυτική, εξοπλίστηκε ξανά και ξανά τόσο με μπαρούτι όσο και με «ανθρωπιστικές επιστήμες» (κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, ψυχολογία, σημειολογία) επί πάμπολλες γενιές. Είμαστε όλοι τέκνα της, στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Η τελευταία φορά που γυαλίστηκε ήταν μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου και την εξαφάνιση του μοχθηρού, επικίνδυνου (αλλά και κατώτερου σε καθε τι εκτός απ’ τα όπλα) «Άλλου» που αντιπροσώπευε στο δυτικό φιλελεύθερο φαντασιακό η (εν πολλοίς «δυτική») ε.σ.σ.δ. Τότε κάποιοι διακήρυξαν «το τέλος της ιστορίας»· και πολλοί περισσότεροι το δέχτηκαν με ανακούφιση: το αιώνιο παρόν (του αιώνιου παλιμπαιδισμού…) θα ήταν, σίγουρα, δυτικό. Δηλαδή: δικό μας!

Το ερώτημα του ενός δισεκατομυρίου νεκρών είναι τώρα αυτό: τι θα συμβεί (και τι συμβαίνει ήδη!) σ’ αυτόν τον δυτικό κόσμο αν η 5 αιώνων ανωτερότητά του όχι απλά αμφισβητείται αλλά έχει ουσιαστικά ξεπεραστεί εκεί που πονάει περισσότερο, στις τεχνοεπιστήμες και στις εφαρμογές τους; Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί διαφορετικά: αν ο «μέσος» (ή και «ανώτερος»…) γάλλος, ιταλός, ισπανός, αμερικάνος, καναδός, άγγλος, έλληνας, ούγγρος, πολωνός γυρίσει το βλέμμα του στα ανατολικά (ή στα νότια…) και διαπιστώσει πόσο κατώτερος είναι ΗΔΗ στην «αντιμετώπιση της πανδημίας» – αυτό το τόσο «φλέγον ζήτημα» της δυτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης – πώς θα νοιώσει; Τι θα σκεφτεί; Πόσο έδαφος θα χάσει κάτω απ’ τα πόδια του;

Και πώς, με πόση λύσσα και με τι μέσα θα επιχειρήσει να ανακτήσει την ανωτερότητά του;

(φωτογραφία: Καραβάνι στον παλιό “δρόμο του μεταξιού”)

Υπερβάλουσα θνησιμότητα – αλλά πως; (3)

Δευτέρα 25 Γενάρη. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Από τις 17 Απρίλη του 2020 ως τις 14 Γενάρη του 2021, δηλαδή σε διάστημα 9 μηνών:

– στη γαλλία δηλώθηκαν θάνατοι απ’ τον covid 50.886…

– στην ιταλία 58.045…

– στην ισπανία 32.892…

– στην αγγλία 69.149…

– στις ηπα 359.881…

Σε 5 δυτικά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής δηλώθηκαν απ’ τις 17 Απρίλη 2020 ως τις 14 Γενάρη 2021 συνολικά 570.853 θάνατοι, αποδιδόμενοι στον covid….

Ξέρετε πόσοι αποδόθηκαν στην ίδια αιτία, το ίδιο διάστημα, στην κίνα; Τρεις!! 3!! Μονοψήφιο νούμερο: ένα, δύο, τρία! Και κανένα δυτικό αφεντικό δεν τολμάει να κατηγορήσει το Πεκίνο ότι λέει ψέματα, ότι υπάρχουν χιλιάδες πτώματα που τα κρύβει!!! Το κατηγορούν για τους Ουιγούρους, το κατηγορούν για το Χονγκ Κονγκ, το κατηγορούν για την Huawei – αλλά δεν τολμούν να το κατηγορήσουν ότι έχει «εκατομμύρια νεκρούς» (όπως θα ήταν αναμενόμενο με βάση τις δυτικές «επιτυχίες» και τις πληθυσμιακές αναλογίες…) που τους θάβει σε ομαδικούς τάφους τις νύχτες! Όχι! Απλά φροντίζουν να μην κάνει κανένας υπήκοος αυτήν την απλή αριθμητική σύγκριση…

Θεός δεν υπάρχει… Δεν υπάρχει όμως ούτε ένας διάολος, ένας δαίμονας της προκοπής να σπρώξει τα θολωμένα / κατεστραμμένα μυαλά των δυτικών υπηκόων, υποδεικνύοντας να γυρίσουν το κεφάλι τους για να δουν ότι εδωπέρα σκοτώνει οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ τον covid – ε; Όλοι όσοι δηλώνουν φίλοι και φύλακες της ζωής δεν μπορούν να υποψιαστούν, έστω, ότι εδώ – στη δύση – συμβαίνει κάτι περίεργα εγκληματικό;

(Οι σκληροπυρηνικοί caradinieri έχουν έτοιμη την απάντηση: εκεί έκαναν «σκληρό lockdown» ενώ στη δύση όχι… Πού έκαναν «σκληρό lockdown»; Στην κίνα; Όχι βέβαια! Έκαναν κατά κύριο λόγο στην επαρχία Hubei, με πληθυσμό 80 μύρια, που είναι το 5,7% του κινεζικού πληθυσμού – απ’ τις 23 Γενάρη ως τις 8 Απρίλη… Έκτοτε εξακολουθούν να εντοπίζονται κρούσματα, σίγουρα στις πόλεις της ανατολικής κίνας… Νεκροί, όμως, δεν υπάρχουν!

Όχι, δεν είναι οι καθολικές απαγορεύσεις που «εξασφαλίζουν» αθανασία!!! Και, ανάλογα, δεν είναι η δυτική ελευθεριακότητα που έγινε θανατηφόρα!! Η διαφορά ανάμεσα σε 3 (τρεις) νεκρούς σ’ έναν πληθυσμό 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών και σε 570.853 (πεντακόσιες εβδομήντα χιλιάδες οκτακόσιους πενήντα τρεις) νεκρούς σ’ ένα κλάσμα του κινέζικου πληθυσμού, δεν είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα “σκληρό lockdown” 2,5 μηνών και σε διάφορα “ημίσκληρα”, εναλλασόμενα, άλλοτε “πολύ σκληρά” και άλλοτε όχι τουλάχιστον 10 μηνών! Είναι ανάμεσα σε διαφορετικές κρατικές / καπιταλιστικές βιοπολιτικές τακτικές!!!)

Αν το σκεφτούμε στα σοβαρά είναι τρομακτικό: οι δυτικοί υπήκοοι αρνούνται καν και καν να κάνουν στοιχειώδεις συγκρίσεις, να βρουν ένα πραγματικό μέτρο των περιστάσεων… Αρνούνται να βρεθούν αντιμέτωποι με την αλήθεια: εκατοντάδες χιλιάδες πρωτοκοσμικοί υπήκοοι πέθαναν και πεθαίνουν στον «πόλεμο κατά ενός αόρατου εχθρού» πυροβολημένοι πισώπλατα απ’ τους αξιωματικούς τους!!

Ναι. Υπάρχει κάτι ακόμα πιο τρομακτικό απ’ αυτό το μεθοδευμένο (και από «λάθη») μακελειό: το να μην το βλέπει σχεδόν κανείς σαν αυτό που είναι! Να ζητηθούν, έστω, εξηγήσεις διάολε – ούτε καν αυτό!

Πώς επιτεύχθηκε αυτή η ασύλληπτη τυφλότητα; Και ως πού θα φτάσει;

(φωτογραφία. Είναι απ’ τις 7 Αυγούστου 2020, για dance club δείχνει, και είναι απ’ το επίκεντρο του επίκεντρου… Την Villariba βέβαια!)

Εισαγωγές – εξαγωγές 2

Τρίτη 19 Γενάρη. Το τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο κυρ Haas δεν μπορούμε να ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι λέξεις όπως «κρίση» ή, ακόμα και «ακυβερνησία», έχουν χρησιμοποιηθεί από «ειδικούς» των αφεντικών σε διάφορες περιπτώσεις τις 4 τελευταίες δεκαετίες στις δυτικές δημοκρατίες – με τρόπο ώστε να υποδεικνύεται (και να νομιμοποιείται) το επόμενο βήμα ολιγαρχικής πύκνωσης· με διακόσμηση την καταναλωτική «ελευθερία».

Το ίδιο συμβαίνει με έντονο τρόπο εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Μας είναι πλέον καθαρό ότι οι λεγόμενες «δημοκρατίες» της δύσης (τα αφεντικά τους δηλαδή) θέλουν να υιοθετήσουν βασικά στοιχεία του κινεζικού μοντέλου επιτήρησης και ελέγχου, κρατώντας κάποια προσχήματα. Θέλουν να ξεφορτωθούν «ελευθερίες» που θεωρούνται αιτίες θορύβου στη ρύθμιση της «κανονικότητας» με όρους 4ης βιομηχανικής επανάστασης· αλλά φυσικά δεν σκοπεύουν να σηκώσουν σφυροδρέπανα σαν φόντο! Αν δεν σηκώσουν εθνικές σημαίες (ή παράλληλα μ’ αυτές) θα σηκώσουν …. της προστασία της ολιγαρχίας…

Το ζόρικο πρόβλημα – που είναι πρόβλημα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Αθήνας, της Μαδρίτης (για να μιλήσουμε ενδεικτικά, σε κάθε περίπτωση με τις προφανείς παραλλαγές και ιδιαιτερότητες) – είναι ότι η ταχύτητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, ενισχυμένη απ’ τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, αφήνει πολλούς λαχανιασμένους πίσω της· περισσότερους απ’ όσους προβλεπόταν. Αν υπήρχε οργανωμένη εργατική τάξη με γνώση και ικανότητα για ένα σχέδιο-για-το-άμεσο-μέλλον, τότε η απειλή σ’ αυτή την διαδικασία (άρα σ’ αυτές τις «δημοκρατίες» σε μετάβαση) θα ήταν κομμουνιστική! Δεν υπάρχει, οπότε η απειλή είναι μικροαστική, συντηρητική κυριολεκτικά (: να κρατήσουμε αυτά που ξέρουμε…) κι όλα τα παρεπόμενα: ρατσιστική, εθνικιστική, στενόμυαλη, μνησίκακη…

Δεν θα ρωτήσουμε τον κάθε κύριο Haas αν θα προτιμούσε μια κομμουνιστική απειλή! Όχι, δεν θα την προτιμούσε!! Μια χαρά τον βολεύουν οι δεξιοί / ακροδεξιοί / φασίστες, χωρίς να χρειάζεται να τους συγχαρεί δημόσια! Ωστόσο έξω απ’ τις δυτικές μητροπόλεις, σε άλλες περιοχές του πλανήτη, εκεί όπου το απολυταρχικό μοντέλο του Πεκίνου δεν σκοντάφτει πάνω στα δυτικά προσχήματα, τα κράτη (σαν κόμματα των αφεντικών κι εκεί) αλλά και οι κοινωνίες απ’ την μεριά τους, κάποτε την αντίθετη μεριά τους, οι εργατικές τάξεις ή τμήματά τους, θα κινηθούν σε εντελώς διαφορετικές τροχιές. Αυτή η «δημοκρατία – που – δεν – είναι», κατασκευή του δυτικού, λευκού, χριστιανικού, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού έχει ξεπέσει πια – για το χειρότερο ή το καλύτερο. Δεν μπορεί να πουληθεί σαν «παράδειγμα» σε τρίτους – εκτός αν επιβληθεί ξανασυσκευασμένη μετά από νίκες στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Να οι συνωμότες!

Δευτέρα 18 Γενάρη. Το αμερικάνικο fbi ανακάλυψε πληρωμές ύψους 500.000 δολαρίων (σε bitcoin) σε μερικά φασιστόμουτρα, από έναν γαλλικό λογαριασμό· συσχετίζει τις πληρωμές με το ντου στα «ανάκτορα» του Καπιτωλίου· και εικάζει ότι οι χρηματοδότες ήταν (μαζί και εξ αδιαιρέτου) η Μόσχα και το Πεκίνο! Αυτό, τουλάχιστον, διέρρευσαν στο καθεστωτικό αμερικανικό δίκτυο NBC δύο «ανώνυμοι» αξιωματούχοι της υπηρεσίας (του fbi) – ένας εν ενεργεία και ένας πρώην. Όπως είναι γνωστό όταν τα media, οι μηχανές της πλαστογράφησης, επικαλούνται «ανώνυμους αξιωματούχους», πάει να πει ότι προβάλουν την απόλυτη αλήθεια! Ούτε λόγος ούτε ψόγος να κατηγορηθούν για «διασπορά ψευδών ειδήσεων». Διότι, σε τελευταία ανάλυση, αυτό σημαίνει καθεστώς: όπως η ύπαρξη του μεγαλοαδύναμου δεν είναι ζήτημα απόδειξης αλλά πίστης και μόνο πίστης, έτσι είναι και οι πιο κοσμικές αλλά κατά βάθος το ίδιο θρησκευτικές «αλήθειες» της κρατικής και παρακρατικής εξουσίας: πίστευε και μη ερεύνα. Σκάσε και κολύμπα…

Ενώ είναι λογικό σαν προβοκάτσια είναι παράλογο σαν γεωπολιτική: η Μόσχα προτιμούσε (για λόγους τακτικής) το ψόφιο κουνάβι σαν πρόεδρο, ενώ αντίθετα το Πεκίνο (και πάλι για λόγους τακτικής) προτιμάει τον νυσταλέο Jo. Θα έλεγε κάποιος, όχι αβάσιμα, ότι κατα βάθος και οι δύο rivals προτιμούν ένα εμφύλιο, υψηλής ή χαμηλής έντασης, στην αμερικανική επικράτεια· αλλά γιατί χρειάζεται να τον χρηματοδοτήσουν όταν είναι υπεραρκετά τα εγχώρια εύφλεκτα υλικά;

Είναι, μετά, κι αυτό: δεν υπήρχαν άλλοι, με μικρότερη ισχύ απ’ ότι η Μόσχα και το Πεκίνο, που να ενδιαφέρονται να σπρώξουν μια «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» στην Ουάσιγκτον; Ο γάλλος αποστολέας των χρημάτων (αν τα ευρήματα του fbi είναι πραγματικά, και όχι του είδους “τα χημικά και τα πυρηνικά του Σαντάμ”…) τι είναι; Την απάντηση δεν την ξέρουμε, αλλά απορούμε με το γιατί οι υποψίες των αμερικάνων μπάτσων πήγαν τόσο μακριά όσο η Μόσχα και το Πεκίνο και όχι κοντύτερα, όσο οι (γαλλικοί) μηχανισμοί πίσω απ’ την Lepen – για παράδειγμα…

Ή ακόμα κοντύτερα… Εκείνον τον τύπο, τον Steve Bannon, τον ξέρει το fbi; Έχει υιοθετήσει διάφορες τακτικές, συμπεριλαμβανόμενων και κάποιων μαοϊκής προέλευσης…

Το δίκτυο… Ποιό δίκτυο;

Παρασκευή 15 Γενάρη. Στις αρχές του περασμένου Μάρτη (ενώ η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ξεκινούσε στην δύση…) στην ηλεκτρονική έκδοση του γνωστού περιοδικού Wired, μπορούσε κανείς να διαβάσει την αρχή ενός άρθρου με τίτλο εξηγήσεις για το τι είναι η κβαντική υπολογιστική και η κβαντική υπεροχή:

Η κβαντική υπολογιστική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Θα μετασχηματίσει την ιατρική, θα σπάσει την κρυπτογράφηση και θα προκαλέσει επανάσταση στις επικοινωνίες και την τεχνητή νοημοσύνη. Εταιρείες όπως η IBM, η Microsoft και η Google συναγωνίζονται μεταξύ τους για να κατασκευάσουν αξιόπιστους κβαντικούς υπολογιστές. Η κίνα έχει επενδύσει δισεκατομύρια.

Πρόσφατα η Google δήλωσε ότι πέτυχε κβαντική υπεροχή – την πρώτη φορά που ένας κβαντικός υπολογιστής ξεπέρασε έναν παραδοσιακό…

Και πιο κάτω:

Οι κβαντικοί υπολογιστές δεν θα κάνουν απλά τα πράγματα πιο γρήγορα ή με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Θα μας επιτρέψουν να κάνουμε πράγματα που ούτε ονειρευτήκαμε ποτέ. Πράγματα που ούτε και ο καλύτερος υπερ-υπολογιστής δεν μπορεί να κάνει.

Έχουν την δυνατότητα να επιταχύνουν γρήγορα την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης. Η Google ήδη προσπαθεί να βελτιώσει το software των αυτο-οδηγούμενων οχημάτων. Είναι κρίσιμοι επίσης στην μοντελοποίηση χημικών αντιδράσεων.

Ως τώρα οι υπερ-υπολογιστές μπορούν να αναλύσουν μόνο τα πιο βασικά μόρια. Αλλά οι κβαντικοί υπολογιστές δουλεύουν χρησιμοποιώντας τις ίδιες κβαντικές ιδιότητες όπως τα μόρια που προσπαθούν να προσομοιώσουν. Και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να διαχειριστούν τις πλέον σύνθετες αντιδράσεις.

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πιο αποδοτικά προϊόντα – από νέα υλικά για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, μέχρι καλύτερα και φτηνότερα φάρμακα, ή πολύ εξελιγμένα φωτοβολταϊκά…. Οι κβαντικοί υπολογιστές θα χρησιμοποιηθούν οπουδήποτε υπάρχει ένα μεγάλο, αβέβαιο σύστημα το οποίο χρειάζεται προσομοίωση. Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, απ’ την πρόβλεψη των χρηματοπιστωτικών αγορών μέχρι την βελτίωση των προβλέψεων του καιρού, την μοντελοποίηση των συμπεριφορών ενός πλήθους ανθρώπων ή της συμπεριφοράς μεμονωμένων ηλεκτρονίων…

Η κρυπτογράφηση θα είναι μια ακόμα κεντρική εφαρμογή…

Αυτά τον περασμένο Μάρτη, στο wired: η IBM, η Microsoft, η Google, εκλεκτά μέλη του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ήταν οι επικεφαλής του άλματος στο τεχνολογικό / καπιταλιστικό μέλλον… Χαράς ευαγγέλια!

Και να μια χθεσινή είδηση:

… Η Κίνα πέτυχε «κβαντική υπεροχή» με την δημιουργία του υπολογιστή στην Jiuzhang, που τον περασμένο μήνα ξεπέρασε τον Sycamore της Google, με την ικανότητά του να κάνει υπολογισμούς 100 τρισεκατομύρια φορές γρηγορότερα απ’ τον γρηγορότερο κλασσικό υπερ-υπολογιστή.

Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε κύματα σοκ σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά πριν αυτά τα νέα προλάβουν να εξεταστούν απ’ τους αντίπαλους παίκτες στον ανταγωνισμό για τα κβάντα, ο Πεκίνο ανακοίνωσε επίσης ότι δημιούργησε το πρώτο διαδίκτυο πλήρως ενσωματωμένο στην κβαντομηχανική. Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, ένα δίκτυο δορυφόρων και οπτικών ινών ανάμεσα στην Σαγκάη και στο Πεκίνο κατάφερε να «τηλεμεταφέρει» τεράστιους όγκους δεδομένων.

Ο κόσμος παρακολουθεί τώρα την γέννηση ενός κινέζικου κβαντικού internet που θα επαναστατικοποιήσει την κοινωνία επιτρέποντας αδιάρρηκτες μεταφορές δεδομένων και αξιοποιώντας την μηχανική μάθηση (machine learning, ένας άλλος όρος για την τεχνητή νοημοσύνη) του “internet of things”, οδηγώντας πιθανόν σε ακαριαίες επικοινωνίες όταν αναπτυχθεί παραπάνω.

… Οι κινέζοι επιστήμονες τηλεμετέφεραν κβαντικά πληροφορίες 1.400 χιλιόμετρα μακριά σε δύο δορυφόρους και ύστερα πίσω στην γη μέσω δύο σταθμών λήψης – το πρώτο βήμα για την δημιουργία ενός κβαντικού internet παγκόσμιας κλίμακας. Μαζί με τον υπολογιστή της Jiuzhang, αυτές οι εξελίξεις οδηγούν την Κίνα στην πρώτη γραμμή του ανταγωνισμού για να κερδίσει την “εποχή των κβάντα” – μια εξέλιξη που θα αναστατώσει την Ουάσιγκτον και την Silicon Valley…

Είναι εύλογη η δυτική αναστάτωση, είτε ομολογηθεί είτε όχι: η πρώτη χρήση του κβαντικού internet θα είναι στρατιωτική… Για να το πούμε διαφορετικά: το να έχει κάποιος πλεονέκτημα στις επικοινωνιακές (και όχι μόνο) εφαρμογές της κβαντικής υπέρθεσης και της κβαντικής διεμπλοκής, είναι σα να έχει χίλιες φορές το πλεονέκτημα στην πυρηνική τεχνολογία και στην οπλοποίησή της. Καταλαβαίνετε…

Αλλοίμονο στους ignorants…

Ποιο σπίτι;

Πέμπτη 14 Γενάρη. Κάναμε χτες (κινέζικο μοντέλο) μια πρώτη σύγκριση / σύνθεση ανάμεσα σε δυο μορφές της εκμετάλλευσης της εργασίας, φέρνοντας λίγο πιο κοντά αυτό που ονομάζεται «τηλε-εργασία» με την δουλειά αυτόν τον καιρό στις κινέζικες φαρμακευτικές.

Μπορούμε σήμερα να κάνουμε ένα βήμα ακόμα, ονομάζοντας συμπυκνωμένα αυτές τις δύο μορφές. Η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ σπίτι η μία (η «τηλε-εργασία»)· η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΤΟ σπίτι (στην περίπτωση των κινεζικών εργοστασίων / υπνωτηρίων «έκτακτης ανάγκης») η άλλη.

Οι δύο μορφές δείχνουν διαφορετικές. Και είναι, ως ένα σημείο. Η «τηλε-εργασία» εφαρμόζεται σε δουλειές διανοητικού τύπου που ήταν ήδη εντελώς πληροφοριοποιημένες, ή βρίσκονταν σε μια τέτοια διαδικασία. Το σπίτι που μετατρέπεται σε χώρο / χρόνο εργασίας (και, δυστυχώς, σε πρώτο χρόνο με χαρά…) δεν μοιάζει σε τίποτα με τους κοιτώνες όπου στοιβάζονται μερικές χιλιάδες βιομηχανικοί εργάτες.

Όμως οι διαφορές μεταξύ του η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι και η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι δεν πρέπει να σκιάσουν τις στρατηγικές ομοιότητες. Βασική: η επιμήκυνση του χρόνου εργασίας. Για την βιομηχανική δουλειά αυτό φαίνεται πιο προφανές: φέρνοντας το «κρεβάτι» όσο πιο κοντά γίνεται στην (εργοστασιακή) «μηχανή» (οποιουδήποτε είδους), μειώνοντας στο ελάχιστο τους χρόνους μετακίνησης σπίτι – δουλειά / δουλειά – σπίτι, γίνεται εφικτό για τα αφεντικά να απαιτήσουν και να επιβάλλουν υπερωρίες· ακόμα και με το επιχείρημα «και τι άλλο θα κάνεις δηλαδή αν δεν δουλέψεις παραπάνω αφού εδώ κοντά θα είσαι έτσι κι αλλιώς;». Αυτό είναι εργοδοτική γνώση όχι μόνο για τον κινεζικό καπιταλισμό αλλά και για τον ελληνικό ή τον γερμανικό. Οι μετανάστες εργάτες γης που έχουν σαν «σπίτι» τους κάποιο παράπηγμα δίπλα στα χωράφια, ή οι μετανάστες οικοδόμοι στη γερμανία και αλλού που έχουν σαν «σπίτι» τους κοντέινερ δίπλα στο εργοτάξιο, είναι (υποθέτουμε) γνωστές καταστάσεις. Το επιπλέον (στην περίπτωση των κινεζικών φαρμακοβιομηχανιών) είναι το πως η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» συμβάλει σ’ αυτό το είδος αναγκαστικής «μετακόμισης» του εκτός εργασίας χώρου / χρόνου δίπλα στη δουλειά, και υπέρ της… Απ’ αυτήν την άποψη η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» είναι, απλά, ένας νέος τύπος εργασιακού καταναγκασμού, που μπορεί να αλλάξει περιεχόμενα. «Έκτακτες εθνικές ανάγκες» οποιουδήποτε είδους μπορούν να κατασκευάζονται ανά πάσα στιγμή.

Αυτό το «άκρο» του φάσματος, το η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι, φωτίζει καλύτερα τώρα το άλλο, το η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι, την περίπτωση της «τηλε-εργασίας» δηλαδή. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις: το δεύτερο είδος είναι «ατομική εργασία» και, επίσης, το περιβάλλον είναι οικείο. Υπάρχει όμως αυτή η στρατηγική ομοιότητα: όσο κοντύτερα είναι το «κρεβάτι» στην «μηχανή», τόσο το χειρότερο για το πρώτο – εννοημένο σαν κοινωνική καθημερινότητα. Η δεύτερη θα τραβήξει επιπλέον χρόνο (και ένταση) αν αυτό θέλει το αφεντικό (ή ο πελάτης, που είναι αφεντικό δίπλα στο αφεντικό) με το επιχείρημα της άνεσης του «εργασιακού περιβάλλοντος». Εξάλλου, είναι ήδη γνωστό και θα γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο όσο περνάει ο καιρός: αυτή η ξεμοναχιασμένη ψηφιακή μηχανή είναι και εργαλείο ελέγχου. Αν στο smart phone (και μέσω αυτού) ο έλεγχος γίνεται λίγο πολύ λαθραία, χωρίς να επιδεικνύεται, στο p.c. που γίνεται μέρος της διαδικασίας παραγωγής, ο έλεγχος μπορεί ακόμα και να φωνάζει «είμαι εδώ»!

Η προέκταση του χρόνου εργασίας σ’ αυτές τις δύο (επιφανειακά) διαφορετικές μεταξύ τους μορφές εκμετάλλευσης ή, για να το πούμε κάπως διαφορετικά, η μετατροπή της τοπικής συνάφειας δουλειάς και ξεκούρασης σε χρονική προέκταση της πρώτης, ίσως λύνει μερικά «μάγια» σχετικά με την 4η βιομηχανική επανάσταση και την «υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου» που την χαρακτηρίζει. Η αύξηση του ημερήσιου (και του εβδομαδιαίου) χρόνου εργασίας είναι μετακίνηση απ’ την απόσπαση της «σχετικής» προς την απόσπαση της «απόλυτης» υπεραξίας… Κι αυτό, για τα αφεντικά, είναι όχι απλά επιθυμητό αλλά και αναγκαίο!

Όταν εκείνη η συνέλευση του 30/900 πρόβαλε επίμονα τον εργατικό προσανατολισμό για την μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 30 ώρες (μαζί με την αύξηση του κατώτερου «καθαρού» μισθού στα 900 ευρώ), πριν 10, 9, 8 χρόνια, πολλοί «επαναστάτες» κορόιδευαν… Άλλες ήταν οι προτεραιότητες (έλεγαν): το «έξω απ’ την ε.ε.» και το «εθνικό νόμισμα»…

Όταν θα ανακαλύψουν την πολιτική (και όχι μόνο…) αξία εκείνης της αυτόνομης εργατικής θέσης θα είμαστε εκεί… Και δεν θα χειροκροτήσουμε…

(φωτογραφίες: Να μια ιδιαίτερη περίπτωση “δουλειάς στο σπίτι”: η αμερικανική εθνοφρουρά έχει στρατοπεδεύσει στα βασικά κυβερνητικά κτίρια στην Ουάσιγκτον, για να τα προστατέψει από ενδεχόμενη επίθεση φασιστών / ψοφιοκουναβικών. Σε αντίθεση με εκείνους όμως, που έδρασαν σαν “όχλος” τουριστών, αυτοί εδώ δείχνουν να νοιώθουν “σα στο σπίτι τους”… Ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… Σε κάθε περίπτωση το “μήνυμα” είναι σαφές…)

Κινέζικο μοντέλο

Τετάρτη 13 Γενάρη. Ενώ οι αμερικανικές και οι ευρωπαϊκές φαρμακο-μαφίες ζορίζονται στην παραγωγή των πλατφορμών, σίγουρα σε σχέση με τα συμβόλαια που έχουν υπογράψει, οι κινεζικές φαρμακευτικές δείχνουν να δουλεύουν «ρολόι». Ο χαρακτηρισμός δεν είναι λογοτεχνικός: τόσο οι αλυσίδες παραγωγής των εμβολίων όσο και οι αλυσίδες παραγωγής όλων των απαραίτητων (φιαλίδια, βελόνες, κλπ) δουλεύουν 24/7… Κι αυτό παρότι η επαρχία Shijiazhuang, όπου εδράζεται το 80% της κινεζικής φαρμακευτικής παραγωγής, βρίσκεται σε καθεστώς (προληπτικού) αποκλεισμού αυτές τις μέρες.

Πώς γίνεται αυτό; Θα μπορούσε να είναι μια πλευρά του κινεζικού παραδείγματος που τα δυτικά αφεντικά ζηλεύουν αλλά δυσκολεύονται ακόμα να επιβάλουν; Κρίνεται μόνοι σας: προκειμένου να μην διακοπεί η παραγωγή εξαιτίας των απαγορεύσεων, οι βιομηχανικοί εργάτες κοιμούνται σε κοιτώνες μέσα στις εγκαταστάσεις των εργοστασίων! Τόσο απλά: δεν γυρνούν στα σπίτια τους, είναι με δυο λόγια αιχμάλωτοι. Εννοείται: δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς διακοπή. Οι εναλλαγές στις βάρδιες είναι επίσης εναλλαγές ύπνου και φαγητού.

Πρόκειται, εν τέλει, για τον “πυρήνα” της συνταγής των lockdown που τόσο έχουν αγαπήσει οι ντόπιοι caradinieri: το στρατόπεδο εργασίας που προστατεύει και την υγεία των εργατών (αλλοίμονο, ποιο σοβαρό αφεντικό θέλει κάτι άλλο;) και την ομαλότητα της παραγωγής· μιας παραγωγής κρίσιμης για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ενώ σε αρκετές περιοχές του τριτογενούς τομέα «κάτεργο εργασίας» γίνεται το δικτυωμένο σπίτι (και το πράγμα φαίνεται πιο ήπιο – συγκριτικά είναι, αλλά…), στον δευτερογενή, στην βιομηχανική παραγωγή, συμβαίνει το ανάποδο: οι εργάτες δεν έχουν σπίτι, σπίτι τους είναι οι κοιτώνες του εργοστασίου· κουζίνα τους είναι το εστιατόριο του εργοστασίου· τουαλέτες, ντουζιέρες, κλπ το ίδιο.

Όταν, στη δύση, τα συνδικάτα ανέθεσαν στ’ αφεντικά την ευθύνη της προστασίας των εργατών απ’ τον τσαχπίνη, εννοώντας (ή και λέγοντας καθαρά) ότι τα εργοστάσια πρέπει να κλείσουν (και οι εργάτες να μείνουν σπίτι πληρωνώμενοι) αυτά τα αφεντικά δεν είχαν σκεφτεί (ή δεν μπορούσαν) να απαντήσουν ότι «αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους» μπορούν να κρατήσουν και την πίτα (της υγείας) ολόκληρη και τον σκύλο (της κερδοφορίας) χορτάτο. Όμως το κινέζικο παράδειγμα είναι εκεί, για να «φωτίζει τον δρόμο» προς την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, in case of emergency – και όχι μόνο.

Αυτό είναι το μεγαλείο του να είναι κανείς πειθαρχημένος στρατιώτης στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού: κάπου σ’ αυτόν τον καπιταλιστικό πλανήτη ορθώνεται η πιο καθαρή εκδοχή του πράγματος… κι άντε μετά να πει στον καθρέφτη του «δεν εννοούσα αυτό»…

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 1

Τρίτη 12 Γενάρη. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να έχει σχολάσει ουσιαστικά, όμως η κυβέρνησή του είναι ενεργή τυπικά· και ένας τουλάχιστον υπουργός του «δουλεύει σκληρά». Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό του ελλαδιστάν Πομπηία.

Ενώ την προσοχή τραβάει το (πρωτοφανές για αμερικανικά δεδομένα) ντου στο Καπιτώλιο, απ’ το περασμένο Σάββατο ο Πομπηίας έχει «τραβήξει όπλο». Κατά του Πεκίνου, με βόμβα την Ταϊβάν:

…Ανακοινώνω σήμερα ότι αίρω όλους τους περιορισμούς που μόνοι μας είχαμε βάλει στις σχέσεις των αξιωματούχων μας με εκείνους της Ταϊβάν. Η Ταϊβάν είναι μια εξαιρετική δημοκρατία και ένας αξιόπιστος εταίρος των ΗΠΑ, και παρ’ όλα αυτά επί δεκαετίες το υπουργείο εξωτερικών δημιούργησε περίπλοκους εσωτερικούς περιορισμούς για την συμπεριφορά των διπλωματών μας, των υπαλλήλων, και άλλων αξιωματούχων στις σχέσεις τους με τους ομολόγους τους της Ταϊβάν. Η αμερικανική κυβέρνηση πήρε αυτές τις αποφάσεις μονομερώς, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει το κομμουνιστικό καθεστώς του Πεκίνου. Αυτό δεν ισχύει πια….

Οι «αυτο-περιορισμοί» που κατάργησε ο Πομπηίας ίσχυαν απ’ το 1979 (επί προεδρίας Carter) και ήταν συνέπεια της αναγνώρισης εκ μέρους της Ουάσιγκτον (όπως ισχύει διεθνώς) της «μίας κίνας» (δηλαδή του κινεζικού κράτους) και όχι ενός δεύτερου (του ταϊβανέζικου). Συνεπώς ο Πομπηίας, με τις αποφάσεις του, έμεινε μισό βήμα μόνο πριν την επίσημη αναγνώριση της Ταϊβάν σαν ανεξάρτητου κράτους. Αυτό λίγες ημέρες πριν την επίσημη επίσκεψη της αμερικάνας πρέσβειρας στον οηε Kelly Craft στην Taipei, μια επίσκεψη τόσο υψηλού επιπέδου ώστε το Πεκίνο να την έχει ήδη καταγγείλει σαν «τρελή προβοκάτσια»…

Όπως είχε προβλέψει (δύσκολο δεν ήταν!) η ασταμάτητη μηχανή, μετά τα προβλήματα που απέκτησε η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο, κυρίως εξαιτίας του νοτιοκορεάτη σοσιαλδημοκράτη προέδρου Moon (δεν ήταν μόνο η επίθεση φιλίας που έκανε σε συνεννόηση με τον βορειοκορεάτη Kim στις αρχές του 2018 αλλά και μια ακόμα σειρά «όχι και τόσο βολικών» προς τις ηπα κινήσεων…) θα έριχνε το βάρος της επιθετικότητάς της στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου στην ταϊβάν. Έτσι έγινε και το 2019 και το 2020, κυρίως με στρατιωτικά μέσα: άλλοτε πωλήσεις όπλων στην Taipei, άλλοτε με λίγο πολύ προβοκατόρικες κινήσεις των αμερικανικών πολεμικών (μερικές φορές αεροπλανοφόρων) στα «στενά της ταϊβάν», την ζώνη δηλαδή μεταξύ της ηπειρωτικής κίνας και του ταϊβανέζικου νησιού.

Συνεπώς η απόφαση του Πομπηία ανήκει σε μια αλληλουχία πράξεων αυξημένης επιθετικότητας που κράτησε 2 χρόνια, επί ψόφιου κουναβιού. Είναι όμως και κλιμάκωση. Σε αντίθεση με άλλες ψοφιοκουναβικές ενέργειες, ειδικά μετά τις εκλογές του Νοέμβρη, η συγκεκριμένη ούτε καταδικάστηκε απ’ το επερχόμενο Joνυσταλεάν, ούτε θεωρήθηκε απ’ τα καθεστωτικά μήντια (και όχι μόνο τα αμερικανικά, συνολικά απ’ τα δυτικά) σαν μια ακόμα απόδειξη του πόσο επικίνδυνο είναι το γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού. Με δεδομένο ότι και ο νυσταλέος Jo αναμένεται να ακολουθήσει μια «αντι-κινεζική» πολιτική σε παρόμοιο μήκος κύματος, με μικρές διαφορές στο ύφος, θα υποθέταμε βάσιμα ότι ο Πομπηίας «ξεκλείδωσε» τα τελευταία εμπόδια για την de facto αναγνώριση της ταϊβάν σε συνεννόηση με τους διαδόχους του.

(φωτογραφία: Craft και Πομπηίας…)

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 2

Τρίτη 12 Γενάρη. Αλλά το Πεκίνο έχει θυμώσει πολύ – και το δείχνει. Μεταφέρουμε αποσπάσματα από ένα χθεσινό editorial των κινεζικών καθεστωτικών global times, που θεωρούνται η «φωνή» του εκεί γκουβέρνου:

… Ο Pompeo τόλμησε να καταπιαστεί με το ζήτημα της Ταϊβάν, για το οποίο πιστεύει ότι είναι το καλύτερο μέρος να κτυπήσει την Κίνα και το καλύτερο μέρος για να ξεχαρβαλώσει τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Οπότε το ζήτημα της Ταϊβάν έγινε το μεγαλύτερο στοίχημά του.

Είναι λυπηρό αλλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεθύσει απ’ την ίδια τους την ύβρι και έχουν ξεχάσει ότι τα στενά της Ταϊβάν είναι το μέρος που η Κίνα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Το Πεκίνο έχει συγκρατηθεί απ’ το να αναλάβει δράση, στην προοπτική μιας ειρηνικής επανένωσης. Αλλά η γρήγορα αναπτυσσόμενη δύναμη της Κίνας είναι στην καλύτερη θέση για να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτήν την περιοχή, κάτι που θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην αλαζονεία των ΗΠΑ.

… Πρέπει να δούμε αυτήν την κατάσταση σαν μια σπάνια ευκαιρία για την ηπειρωτική κίνα να κάνει κάτι σε σχέση με το ζήτημα της Ταϊβάν. Οι ΗΠΑ έχουν μπλέξει σ’ έναν σοβαρό χάος που έχει προκληθεί απ’ την απώλεια ελέγχου στην επιδημία και την ανώμαλη μετάβαση της εξουσίας. Η κυβέρνηση Trump έχει χάσει το κύρος της, και η ικανότητά της να κινητοποιήσει κόσμο και να αναλάβει δράση έχει παραλύσει. Είναι ανίκανη να κάνει μια στρατηγική σύγκρουση με την Κίνα σε σχέση με τα βασικά συμφέροντα της τελευταίας, με οποιονδήποτε τρόπο.

… Όταν ξεπερνάνε το όριο σχετικά με το ζήτημα της Ταϊβάν, οφείλουμε να απαντήσουμε κτυπώντας σταθερά και σκληρά. Πρέπει να κάνουμε την μάχη εναντίον τους στις τελευταίες 10 ημέρες της κυβέρνησης Trump μια διαδικασία που θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τις ΗΠΑ και το νησί της Ταϊβάν, δείχνοντας και στους δύο τις σοβαρές συνέπειες που θα υπάρξουν ακόμα κι αν ακουμπήσουν σ’ αυτό όριο – είναι μια διαδικασία επιβεβαίωσης του κύρους της Κίνας.

Αν δεν δράσουμε έτσι, οι ΗΠΑ και το νησί της Ταϊβάν θα σκεφτούν ότι το Πεκίνο μάλλον ανέχεται τις προβοκάτσιές τους, για χάρη μακροπρόθεσμων συμφερόντων. Οι ενέργειες του Pompeo και των ομοίων του να παγιδεύσουν το ζήτημα της Ταϊβάν και τις Σινο-αμερικανικές σχέσεις θα «νομιμοποιηθούν», και η κυβέρνηση Biden θα θεωρήσει λανθασμένα ότι έχει μεγαλύτερο περιθώριο να πιέσει την ηπειρωτική κίνα. Αυτό θα κάνει την έναρξη των Συνο-αμερικανικών σχέσεων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια πιο επιζήμια για την Κίνα.

Μπορεί να αντιμετωπίσουμε μια κρίση στα στενά της Ταϊβάν, ακόμα και μια θύελλα, τις επόμενες 10 ημέρες αν ο Pompeo και οι όμοιοί του γίνουν πιο επιθετικοί και προβοκάτορες πριν φύγουν απ’ τα πόστα τους. Η κρίση θα δώσει ένα μάθημα στους αποσχιστές της Ταϊβάν και θα κρεμάσει τον Pompeo και τους όμοιούς τους στον στύλο της ντροπής. Ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει ένα σοκ στις Σινο-αμερικανικές σχέσεις στην περίοδο της μεταβίβασης εξουσίας στις ΗΠΑ, θα φέρει περισσότερα οφέλη στην ομαλή ανάπτυξη των διμερών σχέσεων μακροπρόθεσμα.

Αυτό το «αν…» (…αν ο Pompeo και οι ομοιοί του…) μπορεί να ερμηνευτεί σαν ότι δεν έχει πέσει ακόμα η τελευταία σταγόνα που θα ξεχυλίσει το (κινέζικο) ποτήρι… Όμως ποια είναι αυτή η τελευταία σταγόνα που θα μπορούσε να στάξει ως και τις 19 Γενάρη; Η Craft πρόκειται να πάει στον Taipei απ’ τις 13 ως τις 15 του μήνα, και είναι η πιο υψηλόβαθμη αμερικάνα αξιωματούχος (θεωρείται ισότιμη υπουργού) που έχει κάνει τέτοιο ταξίδι – αυτό θα θεωρήσει το Πεκίνο σαν αφορμή για το «αρκετά»;

Δεν ξέρουμε – θα φανεί. Τα υπόλοιπα πάντως είναι σαφή. Και στο γράμμα και στο πνεύμα. Είτε για τις επόμενες 9 ημέρες, είτε για τα επόμενα 9 χρόνια· για οποτεδήποτε…