Tag: ισραήλ

Ο μοχλός

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Είναι γνωστό ότι επί χρόνια το ρατσιστικό / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ προσπαθεί να πείσει το αμερικανικό να επιτεθεί στην Τεχεράνη· με άλλοθι το πυρηνικό πρόγραμμά της. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (Ιούλης 2017, ynetnews) ο Ehud Barak, πρωθ. του ισραήλ απ’ το 1999 ως το 2001, επικεφαλής των «εργατικών» ως το 2011 και υπ.αμ. σε κυβέρνηση του νυν πρωθ. Netanyahu (ήταν στο πόστο, άρα επικεφαλής, στη σφαγή στη λωρίδα της Γάζας στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009, που έμεινε γνωστή σαν “επιχείρηση καυτό μολύβι”…) δεν το κρύβει: …αυτό που ζητούσαμε απ’ τους αμερικάνους ήταν να εντείνουν τις κυρώσεις και να επιτεθούν.

Ούτε ο Μπους ο Β ούτε ο Ομπάμα συμφωνούσαν· αν και δεν θα εμπόδιζαν το ίδιο το ισραήλ να δράσει. Αλλά η στρατιωτική μηχανή του ισραηλινού καθεστώτος δεν θα μπορούσε να δράσει με επιτυχία από μόνη της. Ειδικά ο Ομπάμα, χωρίς να εκτείθεται πολύ, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις ισραηλινές φιλοδοξίες στη μέση Ανατολή. Προχώρησε, τελικά, στη συμφωνία 5+1, χαλαρώνοντας (αν και όχι διαγράφοντας) τον κλοιό στο ιράν.

Το ψόφιο κουνάβι και η διοίκηση των συντηρητικών είναι πια αρκετά διαθέσιμοι να “ξανασφίξουν τα λουριά”. Όμως το τζίνι (και το ιρανικό, αλλά όχι μόνο αυτό) έχει βγει απ’ το μπουκάλι. Μια κατευθείαν αμερικανική επίθεση στο ιράν ίσως δεν είναι αυτή τη στιγμή “στο τραπέζι”. Μια ένταση των τριβών στη μέση Ανατολή είναι· με αβέβαια, όμως, αποτελέσματα. Τι θα κάνει, λοιπόν, ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός στο καινούργιο, ευρύτερο “πλαίσιο” της νέας αμερικανικής στρατηγικής;

Θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να “κάτσει ήσυχα”! Στο Τελ Αβίβ άναψαν αμέσως πυροτεχνήματα μετά την ανακοίνωση της αμερικανικής “στρατηγικής”. Ο υπουργός ασφάλειας και μεταφορών Yisrael Katz χέστηκε απ’ τη χαρά του, πηγαίνοντας σε χρόνο dt το πράγμα εκεί που θα ήθελε το καθεστώς του: η αμερικανική στάση (είπε) θα ολοκληρωθεί με στρατιωτική σύγκρουση, δεδομένης της αναμενόμενης ιρανικής αντίδρασης… Καθότι το ιράν είναι η καινούργια βόρεια κορέα. 

Μέση ανατολή 1

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Η τριχοτόμηση της συριακής και της ιρακινής επικράτειας σε ένα «σιιστάν», ένα «σουνιστάν» και ένα «κουρδιστάν» ήταν, υποτίθεται, ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον και όχι μόνο εδώ και χρόνια. (Το «υποτίθεται» το εξηγούμε παραπάτω). Σύμφωνα με την σχετική ρητορική ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε αναθέσει στον εαυτό του να διορθώσει «τα λάθη στη χάραξη των συνόρων» των σχετικών κρατών, μετά το τέλος της γαλλικής και της αγγλικής αποικιοκρατίας, ύστερα απ’ τον β παγκόσμιο.

Ο isis εμφανίστηκε στη σκηνή σαν βασικό εργαλείο υλοποίησης αυτού του σχεδιασμού. Σε αντίθεση με εκείνο που στη δύση ονομάστηκε «αλ Κάιντα» (μια ισλαμική διεθνής αντάρτικου πόλης, με στόχο την αποσταθεροποίηση φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων, με πρώτο εκείνο του ριάντ) ο isis επεδίωξε και κατάφερε να κατακτήσει εδάφη. Και να δημιουργήσει κράτος, με την έννοια βασικών θεσμών: αστυνόμευσης, δικαστηρίων, εκπαιδευτικού συστήματος, τακτικού στρατού, υπ. οικονομικών, ακόμα και ερευνητικού / τεχνολογικού τομέα d.i.y. Αφετηρία της δημιουργίας του ήταν οι σουνιτικοί πληθυσμοί του ιράκ και, κυρίως, οι άνεργοι σουνίτες καραβανάδες του άλλοτε στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν, που είχε διαλύσει οι αμερικάνοι απ’ το 2003. Αλλά πολύ γρήγορα τα χαρακτηριστικά του διαμορφώθηκαν απ’ το Ριάντ που τον χρηματοδοτούσε, την σκληροπυρηνικά συντηρητική ιδεολογία του ουαχαβιτισμού, αλλά και την συρροή μη ιρακινών (και αργότερα μη σύριων) ενόπλων. Απ’ την κεντρική και ανατολική ασία, την βόρεια αφρική αλλά και την ευρώπη. Αυτό ήταν “μοντέλο αφγανών μουτζαχεντίν”: μπορεί για τους ιρακινούς σουνίτες οι “απ’ έξω αδελφοί” να ήταν βοήθεια, αλλά για την Ουάσιγκτον ήταν σχέδιο μελλοντικής διάχυσης. Το έχουμε ονομάσει: stay in front…

Η ραγδαία προέλαση του isis τα προηγούμενα χρόνια (μέχρι το 2015) και η προοπτική δημιουργίας ενός κάποιου “σουνιστάν” που θα εμφανιζόταν σαν «αναπόφευκτη» εξέλιξη, κατέλαβε την πολιτική, στρατιωτική αλλά και δημαγωγική σκηνή της περιοχής και του πλανήτη… Επιτρέποντας στους κουρδικούς πληθυσμούς και, ειδικά, στα αφεντικά τους, είτε στο ιράκ είτε στη συρία, να μείνουν στο βάθος της σκηνής (του πεδίου μάχης), διακριτικά στη σκιά, απλά περιμένοντας τις εξελίξεις. Το «κουρδιστάν» θα δημιουργούνταν αναπόφευκτα αν οι υπόλοιπες ιρακινές και συριακές εκτάσεις διαλύονταν σε ένα «σιιστάν» και ένα «σουνιστάν»…

Η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους έτριβαν τα χέρια τους ενισχύοντας (όχι και τόσο) υπόγεια τους σουνίτες αντι-Άσαντ ενόπλους. Το σχέδιο φαινόταν να πηγαίνει κατ’ ευχήν…

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

Μέση Ανατολή και πέριξ

Τετάρτη 30 Αυγούστου. Σε μια συνέντευξή του στην ισραηλινή εφημερίδα ha’aretz (στις 25 Αυγούστου), ο ισραηλινός πτέραρχος (αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας) Amir Eshel, που βγαίνει σε σύνταξη, λέει διάφορα ενδιαφέροντα· με την γλώσσα του τεχνοκράτη καραβανά. Με δυο κουβέντες: περιγράφει την σημαντική βελτίωση των (επιχειρησιακών) δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας. Ένα απ’ τα στοιχεία αυτής της σημαντικής βελτίωσης είναι η συνεργασία της IAF με άλλες χώρες.

Μια διευκρίνιση. Στο είδος των πολέμων που θέλει (και ως ένα βαθμό μπορεί) να κάνει το Τελ Αβίβ η αεροπορία είναι το νούμερο 1 όπλο. Οι αναμνήσεις του Eshel απ’ την επιτυχή για το Τελ Αβίβ έκβαση του “πολέμου των 6 ημερών” το ’67 την αεροπορική υπεροχή ανακαλούν. Την καταστροφή της λωρίδας της Γάζας η αεροπορία την διεκπεραιώνει, “όποτε χρειάζεται”. Η επίθεση στο νότιο λίβανο το 2006 στην αεροπορία βασιζόταν· αλλά ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε, και ηττήθηκε στο έδαφος. Οι “τριψήφιου αριθμού” επιθέσεις σε συριακό έδαφος απ’ το 2012 ως τώρα, σύμφωνα με την παραδοχή του Eshel (σε φορτία όπλων της Χεζμπ’ αλλάχ υποτίθεται, αλλά είναι σίγουρο πως δεν ήταν καθόλου μόνο τέτοιοι οι στόχοι…), απ’ την ισραηλινή αεροπορία έγιναν. Και την επίθεση στο ιράν πάλι το ίδιο όπλο και επιτελείο έχει αναλάβει να την σχεδιάσει, απ’ το 2008· αν και, κατά τα λεγόμενα του Eshel, είναι οι στρατηγοί και όχι οι πολιτικές βιτρίνες που την έχουν «εμποδίσει» … Ως τώρα…

Το να βοηθάει λοιπόν κάποιος στην σημαντική βελτίωση των δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας σημαίνει ότι βοηθάει στην τεχνική βελτίωση του βασικού μέσου της επιθετικότητας του Τελ Αβίβ. Του βασικού εργαλείου του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Είναι πολύ πιθανό ότι στο πεζικό ο ισραηλινός στρατός δεν θα τα κατάφερνε ούτε τώρα, είτε απέναντι στην Χεζμπ’ αλλάχ είτε απέναντι στους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”. Και οι δύο έχουν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στο συριακό πεδίο μάχης. Η αεροπορία όμως είναι άλλο κεφάλαιο. Και σ’ αυτήν βασίζεται η ισραηλινή επιθετικότητα· το Τελ Αβίβ δεν το κρύβει. Συνεπώς, όσοι συνεργάζονται στην εκπαίδευση αυτής της αεροπορίας, δεν βαρύνονται με «ηθική» αλλά με φυσική αυτουργία: ο κάθε “βοηθός”, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος σίγουρα, έχει μπει οριστικά στην κατηγορία των συνεργών και των συνενόχων στα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού.

Να τώρα τα σχετικά αποσπάσματα απ’ το ρεπορτάζ της ha’aretz:

… Τα τελευταία χρόνια, η αεροπορία έχει κάνει αξιοσημείωτες προσπάθειες να καθιερώσει στενότερες σχέσεις με αντίστοιχα σώματα σε άλλα κράτη. Τα ισραηλινά και τα ξένα media έχουν αναφερθεί κυρίως σε κοινές εκπαιδευτικές ασκήσεις με τέτοια φιλικά κράτη όπως η ελλάδα, η κύπρος και η ρουμανία. Εδώ κι εκεί, απ’ τα αραβικά και τα διεθνή media, έχει προσφερθεί μια κλεφτή ματιά σε πιο παράνομες (: clandestine) σχέσεις, στις οποίες ο Eshel αναφέρεται μόνο με υπονοούμενα και έμμεσα, σαν «αεροπορική διπλωματία» ή την δημιουργία μιας «αεροπορικής γέφυρας».

Σε μια κοινή άσκηση που έγινε πρόσφατα στις ηπα, ισραηλινά και ιορδανικά αεροπλάνα συμμετείχαν παράλληλα, και ισραηλινά αεροπλάνα – σύμφωνα με ξένους δημοσιογράφους – ανεφοδίασαν εν πτήσει ιορδανικά, καθώς πήγαιναν για μια άσκηση στη Νεβάδα. Πριν δύο χρόνια η wall street journal έγραψε ότι οι ισραηλινοί μετέφεραν ελικόπτερα cobra αμερικανικής κατασκευής στην ιορδανία, αφού η ισραηλινή αεροπορία δεν τα χρειαζόταν άλλο. Η wilayat sinai, όπως λέγεται το ισλαμικό κράτος στη χερσόνησο του Σινά, έχει κατηγορήσει επανειλλημένως το ισραήλ ότι χρησιμοποιεί u.a.v. για να επιτίθεται εναντίον της, και ότι το κάνει για λογαριασμό της αιγύπτου. Φαίνεται καθαρό ότι οι πόλεμοι στον αραβικό κόσμο επέτρεψε στο ισραήλ να βρει νέους συμμάχους, με βάση αυτές τις καινούργιες περιφερειακές συγκρούσεις.

Ο Eshel επιβεβαιώνει ότι «η κατάσταση έχει αλλάξει, υπάρχει σύγκλιση των συμφερόντων μεταξύ του ισραήλ και άλλων κρατών της περιοχής. Έχουμε τους ίδιους εχθρούς. Η συνεργασία στον αέρα είναι πολύ ευκολότερη. Υπάρχει κοινή, κατανοητή γλώσσα· υπάρχουν και ανεπιθύμητες καταστάσεις που πρέπει να αποφευχθούν. Είμαστε ένα όργανο των κρατών, που μας ενεργοποιούν γρήγορα όταν θέλουν και μας σταματούν αμέσως όποτε το θέλουν. Όπως είπε ο πρωθυπουργός, αυτό δημιουργεί τρομερά περιουσιακά στοιχεία (: assets) για το κράτος. Πριν δυο χρόνια δεν θα το είχα φανταστεί ότι θα γίνονταν τέτοια πράγματα, ότι θα πηγαίναμε στα μέρη που έχουμε πάει. Όχι σε τέτοια κλίμακα, όχι σε τέτοιες αποστάσεις…

Αυτά. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…

Χαλιφάτο

Κυριακή 20 Αυγούστου. Επειδή η (μαζική) βλακεία δεν πρέπει να μένει νηστική· αντίθετα, επειδή πρέπει να μπουκώνεται με γερές δόσεις σκουπιδιών, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν από διάφορους επιτήδειους οι «σωστές εξηγήσεις» για την σφαγή στη Βαρκελώνη.

Ο ισραηλινός «πολιτικός αναλυτής» Avigdor Eskin για παράδειγμα (ρωσο-εβραίος, ακροδεξιός και καθεστωτικός στο Τελ Αβίβ…) υποστηρίζει, και το καθεστωτικό ρωσικό site sputnik ευχαρίστως αναπαράγει, ούτε λίγο ούτε πολύ πως οι μαγκρεμπιανοί άραβες («τζιχαντιστές») θέλουν να ξανακαταλάβουν την ισπανία…. Και ότι είναι εκατομμύρια αυτοί οι τύποι που ετοιμάζονται για την εκστρατεία… Ενώ ένα μέρος τους έχει περάσει ήδη στο ισπανικό έδαφος, «μασκαρεμένοι» σε μετανάστες εργάτες…

Έχει και «στοιχεία» ο αναλυτής. Το εξής ένα: μια ανάρτηση σε λογαριασμό twitter, του περασμένου Ιούλη, που αποδίδεται σε «ομάδα τζιχαντιστών», με περιεχόμενο το εξής άκρως πειστικό: «θα ιδρύσουμε το χαλιφάτο στην Ισπανία και θα ανακτήσουμε τη γη μας…».

Άρα πρέπει να φτιάξουμε κι εμείς μια τέτοια βλακεία, και να τιτιβίσουμε: κουφάλες κρατιστές δυο – τρεις μήνες σας μείνανε! Κάποιος σοβαρός αναλυτής θα το προσέξει για να νοιώσει την απειλή της επικείμενης επανάστασης στην ελλάδα! Έτσι δεν είναι;

Υπάρχει κανένας που να τρώει τέτοια σκουπίδια; Αν υπάρχουν λέει;;;;;

Πυρηνική εργασία

Δεύτερα 14 Αυγούστου. Επίσημα το Τελ Αβίβ δεν έχει πυρηνικά όπλα. Πράγμα που το απαλλάσσει από οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία για τον έλεγχό τους. Ανεπίσημα όμως έχει, και το ξέρουν οι πάντες…

Εδώ και μερικούς μήνες έχει ένα επιπλέον πρόβλημα στις «μυστικές» πυρηνικές του εγκαταστάσεις στην Dimona, στην έρημο Negev: το τεχνοεπιστημονικό προσωπικό βρίσκεται σε απεργία, ζητώντας αυξήσεις. Τις οποίες το ισραηλινό κράτος αρνείται να τους δώσει.

Πως μπορεί να γίνει απεργία σ’ ένα πυρηνικό εργοστάσιο; Προφανώς δεν γίνεται να σταματήσει η λειτουργία του! Οι απεργοί της Dimona έχουν σταματήσει να δουλεύουν κάποια ερευνητικά project, έχουν σταματήσει να δίνουν βεβαιώσεις ασφαλείας και έχουν καταφέρει, επίσης, να διακοπεί η λειτουργία ενός (περιφερειακού) τμήματος του εξοπλισμού.

Μετά από αυτούς τους μήνες απεργίας, το ισραηλινό καθεστώς αποφάσισε χθες ένα είδος επιστράτευσης των απεργών, κάτω απ’ το γνωστό και πάντα χρήσιμο δόγμα της «έκτακτης εθνικής ανάγκης». Όσοι αρνηθούν να πειθαρχήσουν, ανάλογα με την θέση που βρίσκονται, είτε θα απολυθούν είτε θα μειωθούν οι μισθοί τους… Επιπλέον, όσο ισχύει αυτή η «κατάσταση ανάγκης», τους απαγορεύεται να παραιτηθούν…

Μοιάζει σαν δέσιμο με αλυσίδες ή κάνουμε λάθος;

Τεχεράνη – Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ

Τετάρτη 9 Αυγούστου. Αν η “τριπλή συμμαχία” μεταξύ ηπα, ισραήλ και σαουδικής αραβίας θεωρεί ότι δεν έχει πολλά να περιμένει απ’ τους proxies της στη συρία, εκτός φυσικά απ’ τους ypg, μήπως θα μπορούσε να σκεφτεί να χρησιμοποιήσει αυτούς τους αξιόπιστους proxies εναντίον του ιράν; Συρία και ιράν δεν έχουν κοινά σύνορα, αλλά τέτοια υπάρχουν μεταξύ ιράκ και ιράν. Εκεί έδρασε πριν χρόνια μια κουρδική αυτονομιστική οργάνωση (KDPI), αλλά οι «φρουροί της επανάστασης» την κατέστειλαν σκληρά.

Έγινε μια προσπάθεια «ανάστασης» της οργάνωσης πριν λίγα χρόνια, υποστηριζόμενη απ’ την μοσάντ· χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μήπως τώρα οι δυνατότητες είναι καλύτερες; Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για τέτοιο σχεδιασμό… Απ’ την άλλη μεριά η διοίκηση του ιρακινού κουρδιστάν (που θα πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια σε στρατόπεδα και εκπαίδευση του KDPI) ίσως να μην έχει τέτοιο συμφέρον.

Όμως ο πόλεμος που συνεχίζεται έχει διάφορες μορφές. Το να αποκτήσει το ιράν ένα σοβαρό “πρόβλημα τρομοκρατίας”, και όχι μόνο απ’ τον isis, θα χαροποιούσε την “τριπλή συμμαχία”. Ίσως γι’ αυτό η Άγκυρα κτίζει τείχος στα σύνορά της με την Τεχεράνη: για να εμποδίσει τα ανεξέλεγκτα μπες – βγες…

Θα δείξει…

Ιράν

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Δεκαεννιά πρόεδροι, αντιπρόεδροι και πρωθυπουργοί, καθώς και δεκαοκτώ πρόεδροι κοινοβουλίων. Ανάμεσά τους η υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherni, o Dmitry Rogozin (απ’ τον στενό κύκλο του Putin), και ο κινέζος υπουργός υποδομών He Lifeng – αλλά και μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία απ’ την παλαιστινιακή Hamas, καθώς και ένας υπουργός απ’ το κατάρ. (Για την παρουσία της Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία…).

Μπορεί αυτό το συμμάζεμα να ήταν συμβολικό, αλλά ακόμα κι έτσι δεν αντιστοιχεί σε εκείνο που η Ουάσιγκτον και οι πολύ στενοί της σύμμαχοι (Τελ Αβίβ, Ριάντ) χαρακτηρίζουν «μήτρα της παγκόσμιας τρομοκρατίας» – έτσι δεν είναι; Ο λόγος για την ορκωμοσία του προέδρου του ιράν Rouhani. Είναι προφανές ότι το ιρανικό καθεστώς διεθνοποίησε μια εσωτερική πολιτική του διαδικασία για να κάνει άσεμνη χειρονομία προς εκείνους που έχουν ανανεώσει τις προσπάθειές τους να το αποκλείσουν απ’ την διεθνή σκηνή, παρουσιάζοντάς το σαν “κράτος – τρομοκράτη”. Είναι εξίσου προφανές ότι όλοι όσοι αποδέχτηκαν τις προσκλήσεις έκαναν την ίδια χειρονομία προς την ίδια μεριά.

Ο παγκόσμιος ηγεμονικός ρόλος των ηπα έχει στραπατσαριστεί, αυτό είναι βέβαιο. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι το αμερικανικό καθεστώς, άσχετα με το ποιος παριστάνει τον πρόεδρο στην Ουάσιγκτον, βρίσκεται μπροστά σε μια εξέλιξη που δεν έχει ξαναζήσει στην ιστορία του: το να αμφισβητείται πρακτικά η ηγεμονία του όχι από ένα “αντίπαλο μπλοκ”. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει κι ένα “φιλικό μπλοκ” (έστω: “υποτελές”).

Ο πολυπαραγοντικός χαρακτήρας αυτής της αμφισβήτησης και η ρευστότητα που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι φιλολογικά γεγονότα! Και μας φαίνεται λογικό πως μεγαλύτερες υποκειμενικές δυσκολίες απ’ όλους τους σοβαρούς “παίκτες” (άσχετα από μέγεθος) αντιμετωπίζουν εκείνοι οι καθεστωτικοί που δεν έχουν (ιστορικό) παρελθόν σοβαρής ήττας, απωλειών, καθίζησης στον διεθνή καταμερισμό. Όχι “προσωπικό” παρελθόν· “εθνικό”.

Αυτές οι υποκειμενικές δυσκολίες έως αδυναμίες εκδηλώνονται, φυσικά, (και) “πολιτικά” – με την έννοια της έκφρασης των κεντρικών εξουσιών. Να ένα μέρος της εξήγησης για την αλλοπρόσαλλη επιφάνεια της τωρινής αμερικανικής “εξωτερικής πολιτικής”, που δεν κρύβει μεν την επιθυμία και την πρόθεση να αναστηλωθεί το “αμερικανικό μεγαλείο” (στο ύψος που βρισκόταν πριν 20 μόνο χρόνια!) αλλά δεν βρίσκει (τουλάχιστον ακόμα) και τον βολικότερο τρόπο για να επιχειρήσει αυτήν την αναστήλωση· με προοπτική αιώνα!

America first? Εύκολο να το λες… Αλλά ύστερα έρχονται χαμπέρια ακόμα και απ’ την Τεχεράνη…

Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται

Παρασκευή 28 Ιούλη. Μπορεί το ισραηλινό, το ελληνοκυπριακό και το ελληνικό βαθύ κράτος να μην βρήκαν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτόν τον πανάθλιο οηε, όμως συντονίζονται στο να αντιμετωπίσουν τον «σατανά»: το τουρκικό καθεστώς.

Απαντώντας στον Ερντογάν που είχε δηλώσει ότι οι ισραηλινές στρατιωτικές αρβύλες στο τζαμί του αλ-Ακσά είναι προσβολή (δημόσιες σχέσεις κάνει κι αυτός, τι άλλο;) η ισραηλινή κυβέρνηση απάντησε με το γνωστό παλιό ανέκδοτο: «κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους». Εν προκειμένω το Τελ Αβίβ κατηγόρησε την Άγκυρα ότι έχει κάνει κατοχή στη βόρεια κύπρο, και ότι «βασανίζει τους κούρδους». Για να τελειώσει τις πύρηνες κατάρες της με την επιβεβαίωση ότι «δεν υπάρχει πουθενά αληθινή δημοκρατία όπως στο ισραήλ». Το «πουθενά» αφορούσε την ευρύτερη μέση Ανατολή, και προφανώς άφηνε εκτός δημοκρατικού συναγωνισμού φίλους του ισραηλινού μιλιταριστικού καθεστώτος όπως ο χουντικός Σίσι ή/και οι κοκάκηδες πρίγκηπες του Ριάντ.

Είμαστε σίγουροι ότι τόσο οι ψεκασμένοι έλληνες υπ.αμ. και υπ.εξ. όσο και το σύνολο του ελληνικού καθεστώτος έχει χαρεί με αυτήν την επίδειξη φιλίας. Άλλωστε μόλις πριν λίγες ημέρες ο φίλος του (το ισραήλ δηλαδή) πυροβολούσε και σκότωνε παλαιστίνιους διαδηλωτές γύρω απ’ το αλ-Ακσά. Τι πιο δημοκρατικό απ’ αυτό;

Πως και δεν έκανε καμιά δήλωση και επ’ αυτού ο πολυχρονεμένος εξοχότατος, για τα «χαρούμενα πρόσωπα» των δολοφονημένων παλαιστινίων; Κάποιος πρέπει να τον συμβουλέψει… Μην το ξεχάσει: στην επόμενη συνέντευξή του, για την «εξωτερική πολιτική» του…

Κυπριακό 2

Τρίτη 25 Ιούλη. Ακόμα χειρότερο: μετά την συνάντησή του και με τον Ακιντζί, ο άτιμος ο Άιντε είπε κι αυτά (σε δημοσιογράφους):

… Ο κ. Ακιντζί, ο τ/κ διαπραγματευτής Οζντίλ Ναμί και η ομάδα του υπήρξαν πολύ σοβαροί και πολύ προσηλωμένοι και επεξεργάστηκαν πολλές ιδέες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, καθώς και στο Κραν Μοντάνα…

Μήπως έχει γίνει ο οηε “ανθελληνικός”; Δεν ξέρουμε, αλλά ο πιο καλός να ξέρει θα πρέπει να είναι αυτός ο φίλος των ελληνοκυπρίων και των ελλήνων, ο Λίμπερμαν. Ο άνθρωπος μάλαμα υπουργός στρατιωτικών της ισραηλινής κυβέρνησης. Αφού ο οηε έχει γίνει εντελώς “αντι-ισραηλινός” γιατί να μην είναι και “ανθελληνικός”;

Φίλοι και σύμμαχοι είναι, ας μαζευτούν από Αθήνα, Τελ Αβίβ και Λευκωσία να το κουβεντιάσουν πως θα συνετίσουν αυτούς τους παλιανθρώπους… Ας φωνάξουν και τον Σίσι στην παρέα· κάποια ιδέα θα έχει κι αυτός.

(Εδώ που τα λέμε: θα πρέπει να φωνάξουν και τον κυρ Γιάνη. Είναι πανέξυπνος, τετραπέρατος, πειστικός, ικανότατος στις αναμετρήσεις με θηρία· κι έχει και μαγνητοφωνάκι…)