Tag: ιράν

Εκβιασμοί και «διαπραγματεύσεις»

Τετάρτη 9 Μάη. Θα εφαρμόσει αμέσως το αμερικανικό κράτος κυρώσεις σε βάρος της Τεχεράνης; Εκτιμάμε «ναι». Θα εφαρμόσει αμέσως κυρώσεις σε οποιονδήποτε «κάνει δουλειές» με την Τεχεράνη; Εκτιμάμε «όχι». Είτε επειδή τέτοια είναι η τακτική, είτε επειδή υπάρχει ένα είδος δομικής σύγχισης στο «πολιτικό επιτελείο» των ηπα (προϊόν, προφανώς, ισχυρά αντιτιθέμενων εσωτερικών συμφερόντων), φαίνεται πιθανό να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία όπως με τους δασμούς σε διάφορα εισαγόμενα είδη.

Μόλις τους ανακοίνωσε, το ψόφιο κουνάβι άρχισε τις «δίμηνες» ή «τρίμηνες καθυστερήσεις» στην εφαρμογή τους. Πότε για τον καναδά, πότε για την ε.ε., πότε για τη νότια κορέα… Αυτό δημιουργεί μια «ομιχλώδη ατμόσφαιρα» σε κρίσιμες πλευρές της καπιταλιστικής συσσώρευσης / αξιοποίησης: προφανώς καμία σοβαρή επιχείρηση δεν μπορεί να δουλέψει με «δίμηνες και τρίμηνες παρατάσεις» και ασάφειες στο τι ισχύει σχετικά με τις εξαγωγές ή τις εισαγωγές της.

Είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να κάνει το ίδιο με τις «δευτερογενείς κυρώσεις» κατά των (αρκετών) γαλλικών, ιταλικών, γερμανικών, κινεζικών, ρωσικών, ιαπωνικών και λοιπών επιχειρήσεων και τραπεζών που έχουν ξεκινήσει (ή σκοπεύουν να ξεκινήσουν) μπίζνες στο ιράν. Πάρτε 90 μέρες τράτο, πάρτε 60 ημέρες τράτο, άντε κι άλλες τόσες επειδή είμαστε large… Αυτό θα προκαλεί μεν μια θολούρα στη δημοσιότητα (με δηλώσεις διαφόρων περιεχομένων, που θα αλληνοαναιρούνται…) αλλά θεωρούμε αδύνατο να γίνει δεκτό πρακτικά.

Aκόμα και η απειλή τέτοιων κυρώσεων (ούτε καν οι ίδιες δηλαδή) θα επιταχύνει και θα ενισχύσει τις ήδη υπαρκτές κινήσεις απο-δολαριοποίησης του παγκόσμιου εμπορίου. Αν δεν χρησιμοποιείται το δολάριο στις διεθνείς συναλλαγές ο προσδιορισμός των «στόχων για τις δευτερογενείς κυρώσεις» απ’ το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών δυσκολεύει. Αν, επιπλέον, εγκαταλειφθεί το αμερικανο-ελεγχόμενο swift και αρχίσει να δουλεύει το ρωσο-κινεζικό σύστημα τραπεζικών εκκαθαρίσεων (ή δημιουργήσει η ευρωζώνη το δικό της…) οι «δευτερογενείς κυρώσεις» θα αχρηστευτούν.

Ώρα Ουάσιγκτον

Τρίτη 8 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι (δεν μπορεί να περιμένει ως το Σάββατο, που ο Μάης έχει 12, αλλά βιάζεται, οπότε) θα ανακοινώσει σήμερα τις βουλές του για την συμφωνία περί το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Φαίνεται ότι τον εκνεύρισε ιδιαίτερα όχι μόνο η συνάντηση του πρώην υπ.εξ. Kerry με τον ιρανό υπ.εξ. Zarif πριν δύο βδομάδες στη Ν. Υόρκη (στο περιθώριο συνόδου του οηε) αλλά και ο σχολιασμός του ιρανικού υπ.εξ. για την συνάντηση:

…Δεν βλέπουμε τις ηπα απλά σαν τον κύριο Trump· οι ηπα δεν είναι μόνο η τωρινή διοικητική δομή, και υπάρχουν πολλά πρόσωπα που έχουν διαφορετική άποψη στα διεθνή και περιφερειακά ζητήματα… δήλωσε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπ.εξ. Bahram Qassemi.

Να θυμίσουμε ότι ο Kerry ήταν υπ.εξ. του Ομπάμα όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία 5+1, και λέγεται ότι την υποστηρίζει ακόμα.

Αυτό λοιπόν; Τέτοιο ιρανικό θράσος; Αυτό είναι χειρότερη «παρέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας» απ’ την ρωσικής προέλευσης «νοθεία» στις αμερικανικές εκλογές!!! Αυτό σημαίνει ότι η Τεχεράνη σκοπεύει να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις (τακτικής…) μέσα στο αμερικανικό establisment!!! Αμφισβητεί ο Zarif ότι ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΟΦΙΟ ΚΟΥΝΑΒΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ;

Τώρα θα δει!!!

(φωτογραφία: Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, συνεχίζονται κανονικά. Ήδη τοποθετούνται οι ταμπέλες: είτε επειδή θα ορμήξει πολύ κόσμος για να αγγίξει το καινούργιο ιερό μνημείο της πόλης, είτε επειδή μπορεί να χαθούν οι επίσημοι που θα πάνε για τα εγκαίνια: ο προεδρικός γαμπρός και σύμβουλος – άνθρωπος του Τελ Αβίβ – Jared Kushner και η προεδρική θυγατέρα, σύμβουλος και πριγκίπισσα Ivanka Trump… Να χαθούν και να πέσουν στα χέρια τίποτα ενόπλων; Α πα πα!

Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα κοσμήσει με την παρουσία του την αφορμή (αν και όχι την αιτία) για την γένεση του επόμενου An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub.

Δείλιασε!…. )

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 7 Μάη. Ενώ η Ουάσιγκτον ζει με τις οποιες δυσκολίες της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου (κανείς δεν είναι τέλειος!), οι αντιπαλοί της τα καταφέρνουν καλύτερα. (Ή, έστω, έτσι δείχνουν).

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι η «αντιπαλότητα» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Δαμασκό είναι «για τα μάτια του κόσμου» – ουσιαστικά για τα μάτια των σουνιτών αντικαθεστωτικών που έχουν περάσει υπό την «προστασία» της Άγκυρας. Με δεδομένο ότι Άγκυρα και Ντόχα έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη συμμαχία, ποιές είναι οι σχέσεις της Ντόχα με την Δαμασκό, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι για αρκετά χρόνια η Ντόχα (μαζί με το Ριάντ) χρηματοδοτούσε τις αντι-Άσαντ οργανώσεις, ειδικά τις πιο «σκληροπυρηνικές» τύπου al-Nusra ή και isis, σε αρμονία με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο;

Πριν μερικές ημέρες (μεταδίδει ο γνωστός Robert Fisk) ο Άσαντ κάλεσε σε ιδιωτική συνάντηση τους σύριους δημοσιογράφους. Για να τους ενημερώσει ότι «οι σχέσεις του με την Ντόχα βελτιώνονται» – αν και προς το παρόν κινούνται σε «χαμηλά επίπεδα». Που σημαίνει ότι ο Άσαντ και ο εμίρης του κατάρ Tamin δεν θα συναντηθούν ούτε θα αγκαλιαστούν σύντομα… Δεν χρειάζεται άλλωστε…

Αν ο Άσαντ θεώρησε σωστό να ενημερώσει «ιδιωτικά» τους δημοσιογράφους του (που σήμαινε: δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιήσουν αυτά που τους είπε…) αυτό μόνο μια λογική εξήγηση έχει: οι σχέσεις Δαμασκού – Ντόχα έχουν προχωρήσει σε πιο ψηλά επίπεδα, οπότε αργά ή γρήγορα «κάτι θα φανεί». Συνεπώς οι επαγγελματίες δημαγωγοί του συριακού καθεστώτος θα πρέπει να είναι έτοιμοι, και να προετοιμάζουν το έδαφος της «κοινής γνώμης»… (Το al Jazeera θα κάνει φυσικά το μέρος της δουλειάς που του αντιστοιχεί…)

Η στροφή 180 μοιρών του κατάρ έγινε όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το «κόλπο isis» θα αποτύχει στη συρία και στο ιράκ λόγω της ρωσικής εμπλοκής· και πάντως πριν η ήττα γίνει οφθαλμοφανής. Αυτή η στροφή εκνεύρισε αφάνταστα το Ριάντ και τα εμιράτα, που αφού προσπάθησαν να οργανώσουν πραξικόπημα στην Ντόχα και απέτυχαν, περιορίστηκαν τελικά σε κάτι σαν «σιωπηλό ημι-πόλεμο», με «κυρώσεις», «αποκλεισμό» και άλλα τέτοια ωραία και αμερικάνικα.

Σε κάθε περίπτωση η Ντόχα πέρασε με την μεριά του «μπλοκ της Αστάνα», διακόπτοντας την χρηματοδότηση των αντι-καθεστωτικών· ενώ δέχτηκε πλουσιοπάροχη ανθρωπιστική βοήθεια απ’ την Τεχεράνη και στρατιωτική απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός άρχισε να «μαρσάρει» εναντίον της. Προφανώς θα χρηματοδοτήσει / επωφεληθεί απ’ την συριακή ανοικοδόμηση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το σημαντικότερο είναι ότι η διανομή των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου (σίγουρα προς την ευρώπη) φαίνεται ότι θα γίνεται σε συνεργασία και όχι σε ανταγωνισμό με την Τεχεράνη… Υπό την τεχνική επίβλεψη (τίνος άλλου;) της ρωσικής gazprom… (Να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ε;…)

Αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν «αργές αλλά σταθερές κινήσεις τεκτονικών πλακών» στη μέση Ανατολή… Όταν τέτοιες τεκτονικές πλάκες αρχίσουν να σπρώχνονται, είναι η χειρότερη στιγμή τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ να αυξάνουν τους αντιπάλους τους εκεί…

Ε;

(φωτογραφία: Ένας τουρίστας αυτοφωτογραφίζεται μπροστά στο μουσείο ισλαμικής τέχνης στην Ντόχα, με φόντο μια απ’ τις πολλές αναπαραστάσεις του εμίρη του κατάρ… Παρά τα σχέδια του τοξικού και του μέντορά του των αραβικών εμιράτων, το κατάρ εμφανίζεται live ‘n’ kicking στην αρένα του δευτερεύοντος πεδίου μάχης – και όχι μόνο…)

Κλόουν 2

Κυριακή 6 Μάη. Δεν είναι εντυπωσιακό που τόσο το «εθνικό κεφάλαιο» όσο και οι λακέδες υπήκοοί του δεν ξέρουν να σχεδιάζουν· πρόκειται για σταθερά του ελληνικού κράτους, εδώ και 180 χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν έχουν συναίσθηση της ανικανότητάς τους· το ότι νομίζουν ότι «ξέρουν»! Κι έτσι καταλήγουν, ανάμεσα στα υπόλοιπα, να συμμαχούν με όμοιούς τους, εξίσου παρακμιακούς τακτικιστές.

Εδώ ξαναμπαίνουν στη σκηνή ο Netanyahu και το ψόφιο κουνάβι… Για τις ηπα, για παράδειγμα, κάποιοι εκτιμούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη υπόγειος αλλά έντονος «ενδοσυστημικός πόλεμος» στις γραμμές του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους (στρατός και μυστικές υπηρεσίες) για την γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί μέσα στα όλα και πιο στενά περιθώρια που αφήνει η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Άλλοι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι ο κινέζικος καπιταλισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ή κυρίως με «οικονομικά μέσα» (προστατευτισμός)· και άλλοι ότι μόνο μ’ έναν κανονικό πόλεμο θα γίνει η δουλειά. Το ότι οι δεύτεροι προέρχονται απ’ το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γεγονός… Έχει σημασία ωστόσο ότι παραδέχονται ότι θα χρειαστούν χρόνια (πέρα απ’ τα μυθικά ποσά…) για να φτάσει ο αμερικανικός στρατός στο σημείο να μπορεί να κάνει με επιτυχία έναν πόλεμο εναντίον του κινέζικου έχοντας περιθώρια να πολεμάει και εναντίον των συμμάχων του Πεκίνου. Και μέχρι τότε τι φαντάζονται ότι θα κάνει το Πεκίνο;

Δική τους είναι, άλλωστε, η πρόβλεψη ότι ως το 2030 (δηλαδή μέσα στην επόμενη δεκαετία!) … η ενδυνάμωση των ιδιωτών και η διασπορά της δύναμης μεταξύ κρατών και απ’ τα κράτη σε ανεπίσημα δίκτυα θα έχει δραματική επίδραση, αντιστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορική άνοδο της Δύσης από το 1750, και αποκαθιστώντας το βάρος της Ασίας στην παγκόσμια οικονομία… Και ότι … Η Ασία θα ξεπεράσει την βόρεια Αμερική και την Ευρώπη μαζί, με κριτήρια την παγκόσμια δύναμη βασισμένη στο αεπ της, το μέγεθος του πληθυσμού, τις στρατιωτικές δαπάνες και τις τεχνολογικές επενδύσεις. Η Κίνα μόνη της θα είναι πιθανόν η μεγαλύτερη οικονομία, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ μερικά χρόνια πριν το 2030… (Πρόκειται για δημοσιευμένη έκθεση 160 σελίδων, των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στα τέλη του 2012).

Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ο ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» ονειρεύεται να συντρίψει το ιρανικό, σέρνοντας τον αμερικανικό στρατό σ’ αυτή τη δουλειά. Αγνοώντας ότι επί 8 χρόνια, την δεκαετία του ’80, αυτός ο πόλεμος έγινε! Με αιχμή τον ιρακινό στρατό, και πλάτη τους πάντες: τις ηπα, την τότε εσσδ, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη… Ενόσω το ιράν ήταν πολύ πιο πίσω (με όρους καπιταλιστικής και ειδικά στρατιωτικής «ανάπτυξης»), και χωρίς συμμάχους… Έγινε αυτός ο πόλεμος που ονειρεύεται το ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι… Και τον κέρδισε η Τεχεράνη!!

Παρακμή αφεντικών! Λυσσασμένη και άρα εξαιρετικά επικίνδυνη!…

Υεμένη

Κυριακή 6 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν παρακολουθεί συστηματικά τι συμβαίνει στον πόλεμο μεταξύ Huthis και μισθοφόρων του τοξικού (και του μέντορά του, απ’ τα εμιράτα), στην υεμένη. Ωστόσο η πρόσφατη αναφορά των καθεστωτικών new york times αξίζει την προσοχή μας. Επειδή δείχνει ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση, της «αντιμετώπισης των Huthis», επαναλαμβάνεται κάτι γνωστό: μια εκστρατεία που αρχίζει σαν «περίπατος», για να συνεχιστεί με την εμπλοκή όλο και περισσότερων (και, κυρίως: «σοβαρότερων») στρατών.

Κατά τους n.y.t. ένας πύραυλος (ήταν ο πρώτος, τώρα τέτοιες επιθέσεις έχουν γίνει ρουτίνα…) που εκτόξευσαν οι αντάρτες Huthis κατά του αεροδρομίου στο Ριάντ (καλύπτοντας μια απόσταση 1000 χιλιομέτρων!), για τον οποίο ο τοξικός υποστηρίξε ότι «αναχαιτίστηκε» απ’ τους (αμερικανικούς) patriot, βρήκε κανονικότατα τον στόχο του! Οπότε ο τοξικός χέστηκε πατώκορφα! Και ζήτησε επείγουσα βοήθεια απ’ την Ουάσιγκτον…

Τι βοήθεια; Δεν είναι τα αμερικανικά αντιπυραυλικά συστήματα ΑΑ; Δεν είναι οι patriot το «αστέρι» της αντιπυραυλικής άμυνας; Όχι λένε οι n.y.t. σ’ ένα παλιότερο ρεπορτάζ τους. Και οι αμερικάνοι λένε ψέμματα για την αξιοπιστία αυτών των συστημάτων (επειδή, βέβαια, πρέπει να τα πουλάνε). Συνεπώς η βοήθεια που ζήτησε ο χεσμένος τοξικός δεν μπορούσε να είναι περισσότερα απ’ τα ίδια ανεπαρκή γκάτζετ.

Τι πήρε, λοιπόν; Πήρε αληθινούς, ζωντανούς αμερικάνους κομμάντο, για να βοηθήσουν όχι στον εντοπισμό και την ανάσχεση των (παλιομοδίτικων) πυραύλων που ρίχνουν οι Huthis, αλλά των βάσεων εκτόξευσής τους. Σε συνεργασία με ασφαλίτες του αμερικανικού στρατού, που βρίσκονται σε άλλη πόλη της σαουδικής αραβίας (τη Najran) και μαζεύουν πληροφορίες για τις κινήσεις των Houthis.

Μ’ άλλα λόγια: η “υψηλή τεχνολογία” πήγε στην άκρη, και η προστασία του τοξικού γύρισε στην παλιά τεχνολογία της κατασκοπείας – από – κοντά. Υποθέτουμε ότι εκτός απ’ τους Houthis και κάποιοι στην Τεχεράνη θα έχουν ανάμικτα αισθήματα γι’ αυτήν την εξέλιξη. Απ’ τη μια καλό που οι (σοβιετικής κατασκευής!) πύραυλοι κάνουν ακόμα την δουλειά τους. Απ’ την άλλη όμως ο usa army απλώνεται διαρκώς, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ποσότητες – κι αυτό μόνο κακό μπορεί να θεωρηθεί.

(Εν τω μεταξύ η αντι-Houthis συμμαχία των εμιράτων και του υεμενίτη Hadi αρχίζει να βρωμάει: οι μισθοφόροι των εμιράτων κατέλαβαν ένα υεμενίτικο νησί που λέγεται socotra, και είναι εντελώς άσχετο σαν θέση με την εκστρατεία κατά των Houthis. Υποθέτουμε ότι οι οπαδοί του Hadi δεν χαίρονται με το να καταλαμβάνουν οι “συμμαχοί” τους τα εδάφη τους…)

Το μάδημα της μαργαρίτας 1

Σάββατο 5 Μάη. Μια βδομάδα έχει απομείνει για να ανακοινώσει το αμερικανικό καθεστώς, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, το «σκίσιμο» της υπογραφής του στην συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν… Και διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας μαδούν την μαργαρίτα για το τι, τελικά, θα ξεφουρνίσει η Ουάσιγκτον. Η οποία, υποτίθεται, «πιέζεται» απ’ τους συμμάχους της (το Λονδίνο και το Παρίσι) να μην εγκαταλείψει την συμφωνία, αλλά … να βολευτεί με κάποιο πανωσήκωμα…

Παρότι η Ουάσιγκτον έχει μερικά περιθώρια ελιγμών ακόμα (του είδους «να φύγει εντελώς» απ’ την συμφωνία, να «μισοφύγει», να «φύγει μεν αλλά να μην επιβάλλει αμέσως νέες κυρώσεις») οι υπόλοιποι 4 που έχουν βάλει την υπογραφή τους δεν αποτελούν ένα ενιαίο μπλοκ· ακόμα κι αν στα λόγια υποστηρίζουν και οι 4 ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ο.κ. Στην πραγματικότητα, και ανάλογα με το είδος των «δουλειών» που έχουν οι επιχειρήσεις τους με τις ηπα (και με το αμερικανικό δολάριο) απ’ την μια, και των άλλων δουλειών που έχουν ανοίξει ή σχεδιάζουν να ανοίξουν με την Τεχεράνη, προσπαθούν να βρουν που θα σταθούν.

Στη μια μεριά, με την πιο καθαρή στάση υπέρ της συμφωνίας όπως είναι, βρίσκεται η Μόσχα. Λογικό, αφού ήδη η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της κατά βούληση: ο «βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται». Ο «μικρός Ναπολέων» Macron προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή να μην τα σπάσει ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Τεχεράνη: ο γαλλικός καπιταλισμός πάντα είχε δουλειές στο ιράν (και καλές σχέσεις με το τωρινό καθεστώς), και τώρα ελπίζει σε περισσότερες (λέγε με: total…). Χρειάζεται όμως την αμερικανική υποστήριξη στην υποσαχάρια αφρική… Η δυστυχισμένη αγγλίδα πρωθυπουργός May, μέσα στους μπελάδες της διαχείρισης του brexit, είναι σε ζόρικη θέση: θέλει να εμφανίζεται ανεξάρτητη απ΄την Ουάσιγκτον, αλλά το «ποινικό μητρώο» του Λονδίνου στο ιράν έχει μεγάλα εγκλήματα (λέγε με: anglo-iranian oil, μετέπειτα british oil, bp εν συντομία). Πράγμα που δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για μπίζνες στο ιράν (ειδικά όταν το Λονδίνο πουλάει όπλα στο Ριάντ…) Όσο για το Βερολίνο; Θα πρέπει να αναρωτιέται αν πλησιάζει η ώρα μιας ανοικτής ανταρσίας απέναντι στις ηπα, κι αν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι η προτιμότερη αφορμήή όχι…

Η υπόθεση έχει (για την δική μας εργατική αντίληψη του καπιταλιστικού κόσμου και της συστηματικής εντατικοποίησης του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του) πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι φαίνεται. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι αυτά τα 2,5 χρόνια που η συμφωνία ίσχυε, το αμερικανικό κράτος απειλούσε συστηματικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες (με «κυρώσεις», «πρόστιμα» κλπ) για να μην μεσολαβούν σε χρηματοδοτήσεις «επενδύσεων» ευρωπαϊκών εταιρειών στο ιράν· μια τακτική που έφερνε τα ευρωπαϊκά αφεντικά στα πρόθυρα ανοικτών γαμοσταυρισμάτων! Και είναι εδώ και ένα χρόνο φανερό ότι ένα καλό μέρος του τωρινού αμερικανικού εκβιασμού, ΔΕΝ αφορά το ιράν, αλλά τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διάφορα κύματα μονομερών αμερικανικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο…

Συνεπώς η έλλειψη μιας σθεναρής «ανεξαρτησίας» (ή «χειραφέτησης») απ’ την Ουάσιγκτον εκ μέρους διάφορων «ευρωπαϊκών δυνάμεων», σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» τους (τον οικονομικό ή/και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό τους), δεν είναι καινούργια· και πρέπει να σημειωθεί. Το «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» δεν είναι μόνο του στον πάγκο του χασάπη. Πάει μαζί με την «ουκρανία», τις «κυρώσεις κατά της Μόσχας» ή τις «πλάτες στο Τελ Αβίβ»: πρόκειται για μια συλλογή ζητημάτων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στα οποία την πρωτοβουλία των κινήσεων του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» εξακολουθεί να την έχει η παρακμάζουσα Ουάσιγκτον (λόγω στρατού…), σπρώχνοντας τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη είτε στο να κρατάνε τα χέρια τους κοντά (ακόμα κι αν τα συμφέροντά τους είναι για μακρύτερα), είτε να γελοιοποιούνται στην «διεθνή σκηνή», σαν ουρά του ψόφιου κουναβιού.

Θα κρατήσει πολύ ακόμα αυτό; Δεν ξέρουμε.

Το μάδημα της μαργαρίτας 2

Σάββατο 5 Μάη. Διάφοροι διεθνείς δημαγωγοί διαφόρων κατηγοριών υποστηρίζουν ότι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία, τότε η Τεχεράνη θα θεωρήσει ότι η συμφωνία έχει ακυρωθεί, και θα ξαναρχίσει το πολεμικό πυρηνικό της πρόγραμμα· και τότε θα επιτεθεί το Τελ Αβίβ… Οπότε (λένε): στον ορίζοντα μεγάλος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Πράγματι αυτό απειλεί η Τεχεράνη: να ξαναρχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου…. Αλλά δεν βρίσκουμε τον λόγο που θα την συνέφερε να κάνει κάτι τέτοιο φανερά! Έχει μαζί της δύο σταθερούς συμμάχους (την Μόσχα και το Πεκίνο) που υποστηρίζουν (χωρίς υπόγεια «ναι μεν αλλά») ότι η συμφωνία είναι μια χαρά. Έχει, επίσης άλλους 3 που την έχουν υπογράψει (Παρίσι, Βερολίνο και Λονδίνο) που δεν θέλουν να συνταχτούν με την Ουάσιγκτον, και στα λόγια τουλάχιστον θεωρούν την συμφωνία ο.κ. Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς ή και 3 θέλουν να βάλουν «πανωσήκωμα» (προσθήκες για το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης) αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το δεχτεί, και σίγουρα μπορεί να το τραινάρει για καιρό.

Γιατί, λοιπόν, η Τεχεράνη να «τσιμπίσει» στα αμερικανικά κόλπα και, φωνάζοντας «αρχίζω τον πυρηνικό εξοπλισμό μου» να δώσει χώρο και χρόνο στην «στρατιωτική απάντηση» είτε της Ουάσιγκτον είτε του Τελ Αβίβ; Γιατί να σπρώξει ακόμα περισσότερο στην «αμερικανική αγκαλιά» τους 3 της ευρώπης, και γιατί να συμβάλει στην απομόνωση της Μόσχας, που είναι επίσης μέρος της συμφωνίας;

Όχι, δεν στέκει με καμία έννοια!!! Ό,τι κι αν είναι το ιρανικό καθεστώς δεν θέλει έναν «μεγάλο πόλεμο στη μέση Ανατολή» – μια χαρά έχει αξιοποιήσει ως τώρα τους «μικρούς»… Εκείνος που καίγεται για έναν τέτοιο «μεγάλο πόλεμο» αλλά δεν μπορεί να τον κάνει μόνος του (δηλαδή: χωρίς την πλήρη συμμετοχή της Ουάσιγκτον) είναι γνωστός: το Τελ Αβίβ.

Όπως, όμως, αποδεικνύει η «σοφή» κορεατική σχολή (ή, ευρύτερα, η τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν κάνεις δώρο στον αντίπαλό σου τον πόλεμο που θέλει, την ώρα που τον θέλει!!! Αντίθετα, του πριονίζεις έξυπνα και αποτελεσματικά τα πόδια…

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 3 Μάη. Όσο πλησιάζει το ραντεβού του ψόφιου κουναβιού με τον Kim, τόσο εκδηλώνεται το βαθύ αμερικανικό κράτος πίσω του: προκειμένου να πάρει η Ουάσιγκτον την χαμένη πρωτοβουλία των κινήσεων (ή να μπορεί να πουλήσει ότι κάτι τέτοιο πέτυχε) θα πρέπει να απαιτηθεί απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς κάτι περισσότερο έως πολύ περισσότερο απ’ αυτά που έχει ανοικοινώσει ως τώρα. Και χωρίς ανταλλάγματα: σαν «απόδειξη της καλής του θέλησης»… Αυτή είναι η «σοφία» που έχει αρχίσει να κυκλοφορεί, με την μορφή δημοσιογραφικών άρθρων, ανώνυμων δηλώσεων, κλπ…

Μπορεί να δουλέψει αυτό; Αν στη θέση του ψόφιου κουναβιού ήταν ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. (και πρώην αρχιασφαλίτης) Mike Pompeo κάτι τέτοιο θα έκανε… Αλλά δεν είναι αυτός. Είναι κάποιος που διψάει για ένα νόμπελ ειρήνης· ένα λάφυρο που δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί σαν «επιχειρηματίας», δηλαδή σαν πλυντήριο (και ρωσικού «μαύρου» χρήματος…) και νταβατζής.

Πέρα, ωστόσο, απ’ την προσωπικότητα του αμερικάνου προέδρου, υπάρχει κάτι ακόμα, που στην ουσία του είναι πολύ σημαντικότερο: η Σεούλ, η Πγιονγκγιάνγκ, η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν μάθει όλα τα κόλπα της Ουάσιγκτον, απ’ τους παλιότερους γύρους «διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της βόρειας κορέας». Αυτά που το ψόφιο κουνάβι λέει ότι θέλει να ξεπεράσει (τις αποτυχίες των προηγούμενων αμερικάνων προέδρων…) μπορούν να τα κολλήσουν στα μούτρα του σαν κίνητρο «υπέρβασης»… Όμως σε κάθε περίπτωση αποτελούν προεξοφλημένο υλικό της τακτικής / στρατηγικής του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και όλων των εναλλακτικών τους.

Έτσι, για παράδειγμα, αν στις 12 Μάη ή κάπου εκεί γύρω η Ουάσιγκτον «αποσύρει» την υπογραφή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης (όπως αναμένεται, ακόμα κι αν γίνει με κάποια θολούρα…), ο Kim (και, ακόμα σημαντικότερο: ένα κάρο διαμορφωτές της κοινής γνώμης στον πρώτο κόσμο) θα μπορεί να ρωτήσει όσο πιο γλυκά γίνεται: και ποιος μας εγγυάται, ω κύριε ψοφιοκούναβε, ότι ακόμα κι αν δείξουμε την καλή θέληση που μας ζητάτε, εσείς θα ακολουθήσετε for ever;

Όχι μόνο η γραμμή αντιπαράθεσης “Μεσόγειος – Ειρηνικός” είναι ενιαία, τόσο όσο χρειάζεται για να την διατρέχουν αποφάσεις, επιλογές, συσχετισμοί, αναμετρήσεις, ή αδιέξοδα· αλλά, επιπλέον, χάρη στην σκακιστική τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, ο χωρίς ιδιαίτερες εναλλακτικές αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι καταδικασμένος να μπλοφάρει όλο και περισσότερο, όλο και πιο φανερά· προσπαθώντας να ξεχαστεί εκεί αυτό που μαγειρεύει εδώ.

Φυσικά κρατάει πάντα μια ορισμένη υπεροχή στα όπλα. Το αν αυτό είναι αρκετό θα αποδειχθεί κάποια στιγμή· και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, είτε έτσι είτε αλλιώς…

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός

Πέμπτη 3 Μάη. Μόλις χτες (ιράν) γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Ο ιρανικός καπιταλισμός μπορεί να μην είναι αναπτυγμένος όσο ο ισραηλινός. Έχει, όμως, το ίδιο στρατηγικό πλεονέκτημα που έχει και ο κινεζικός απέναντι στον αμερικανικό: μεγάλο βάθος. Όχι, απλά, γεωγραφικό. Αλλά πληθυσμιακό, πολιτισμικό, τεχνολογικό, ιδεών – και εν δυνάμει συμμαχιών. Όσο κι αν οι πολεμόκαβλοι του ισραήλ βολεύονται να πιστεύουν οι ιρανοί είναι «λίγο καλύτερα οπλισμένοι παλαιστίνιοι» (που είναι εύκολο να βομβαρδίζονται, να δολοφονούνται και να καταδικάζονται στη μιζέρια επ’ αόριστον) η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Και πολύ πιο ζόρικη.

Τα πληρωμένα ή εθελοντικά παπαγαλάκια της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας ασφαλώς θα βρήκαν ένα ακόμα «στοιχείο» για να αρχίσουν την σπέκουλα κατά της ασταμάτητης μηχανής. Στο γνωστό μανιχαϊστικό μοτίβο…

Τι να πει κανείς, όμως, για την ισραηλινή καθεστωτική haaretz; Λίγες ώρες μετά την ανάρτηση της περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής δημοσίευσε αυτό το άρθρο:

Τι έλεγε το συγκεκριμένο άρθρο; Ότι με βάση τις διεθνείς δημοσιεύσεις πρωτότυπων ερευνών, οι ιρανοί τεχνοεπιστήμονες «είναι μπροστά» (σε σχέση με τους ισραηλινους όμοιούς τους) στους τομείς της βιολογίας, της φυσικής, της χημείας, και της διοίκησης επιχειρήσεων (ουπς;;;;). Πιο συγκεκριμένα, το ρεπορτάζ της haaretz, υποδείκνυε ότι ενώ το 1996 οι ιρανικές (τεχνοεπιστημονικές) δημοσιεύσεις ήταν 960 έναντι περίπου 10.000 ισραηλινών, έχουν φτάσει τώρα στις 41.000 κάθε χρόνο. Προφανώς (και το ρεπορτάζ το σημείωσε) παίζει ρόλο και ο πληθυσμιακός παράγοντας (εννοημένος σαν φοιτητές/φοιτήτριες, πανεπιστημιακοί, ερευνητές, ινστιτούτα, κυκλοφορία ιδεών μεταξύ τους, κλπ): 80 εκατομμύρια πληθυσμός το ιράν, 9 εκατομμύρια το ισραήλ. Όπως ακριβώς το υποδεικνύαμε: Όχι, απλά, γεωγραφικό…. αλλά πληθυσμιακό, πολιτισμικό, τεχνολογικό, ιδεών – και εν δυνάμει συμμαχιών…

Δεν μας ενδιαφέρει, ούτε κατά διάνοια, να πανηγυρίσουμε για την ιρανική καπιταλιστική ανάπτυξη ή για την ισραηλινή όλο και πιο έντονη καθυστέρηση. Σαν αυτόνομους εργάτες μας ενδιαφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό: το να γίνει κατανοητό κάτι που η δύναμη της συνήθειας, της αδράνειας ή των πολιτικών ιδεολογιών συσκοτίζει σε εξαιρετικά επικίνδυνο βαθμό.

Αυτό: Ενώ στη διάρκεια της 2ης βιομηχανικής επανάστασης το είδος του hardware (δηλαδή των υλικών, των τεχνολογιών, των ερευνών και των εφαρμογών) που συγκροτούσαν την «αιχμή της καπιταλιστικής ανάπτυξης» ήταν δύσκολο να διαδοθεί και, συχνά, αποτελούσε ένα είδος «μονοπωλίου» (ή και “μυστικού”) του ενός ή του άλλου πρωτοκοσμικού καπιταλιστικού κράτους / κεφάλαιου, η 3η βιομηχανική επανάσταση (και η 4η που έχει μόλις ξεκινήσει) είναι τέτοιου τεχνικού και γνωσιακού είδους, ρευστότητας, διάχυσης και προϋποθέσεων, που σχετικά εύκολα «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι».

Η εντυπωσιακή καπιταλιστική ανάπτυξη της κίνας μέσα σε μόλις 15 χρόνια (ασήμαντος ιστορικός χρόνος!), ή της τουρκίας, ή η αναμενόμενη (σχετικά) εκρηκτική καπιταλιστική του ιράν· ακόμα, αν αυτό βολεύει, η εντυπωσιακή καπιταλιστική ανάπτυξη της βαλτικής εσθονίας (γνωστή περίπτωση, όπου εδώ ακόμα και ο πληθυσμιακός παράγοντας αποδεικνύεται ότι έχει σχετική και πάντως όχι καθοριστική σημασία…) ή, πιο πριν, της φινλανδίας των ξυλοκόπων, οφείλονται σ’ έναν σύνθετο συνδυασμό παραγόντων (κουλτούρα, σχεδιασμός, εκπαίδευση, ταξική συνείδηση ή μη – και όχι μόνο για την εργατική τάξη -, αντιπαλότητες, ρυθμίσεις…) – plus το γεγονός ότι οι αιχμές της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι πλέον «άνθρακας και χάλυβας» αλλά εντελώς διαφορετικής υλικής, εργαλειακής και διανοητικής υπόστασης.

Αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι σε σχετικά σύντομο διάστημα από ιστορική άποψη κάποιοι απ’ τους «έσχατους» ανεβαίνουν γρήγορα στην καπιταλιστική ιεραρχία και στον πλανητικό καταμερισμό εργασίας και εξουσίας, έχει τεράστιες συνέπειες σ’ αυτό που λέγεται «γεωπολιτική» και «γεωπολιτικές πρόσοδοι». Η γεωγραφία παίζει πάντα ρόλο: ούτε ο καπιταλισμός ούτε η παραγωγή, το εμπόριο, και η «πραγματοποίηση της υπεραξίας» εξαϋλώθηκαν!!! Όμως, σε αντίθεση με τους (όχι πολύ παλιούς) καιρούς, όπου η καπιταλιστική ανάπτυξη ήταν «άνθρακας και ατσάλι» και όπου, κατά συνέπεια, όποιοι υστερούσαν σ’ αυτά θα έμεναν μόνιμα στη Β ή στη Γ κατηγορία, άρα η «γεωπολιτική τους αξία» (μικρή ή μεγάλη) θα μπορούσε να είναι εξίσου σταθερή (σχετικά) εξαιτίας της πολύ αργής αλλαγής τεχνο/καπιταλιστικών συσχετισμών «αναπτυξιακής» δυναμικήςς μέσα στον καπιταλιστικό πλανήτη, τώρα πια αυτή η «γεωπολιτική αξία» είναι ένας μόνος παράγοντας, και συχνά τρίτος ή πέμπτος στη σειρά, σ’ ότι αφορά την θέση που πιάνει κατά περιόδους κάθε «εθνικό κράτος / κεφάλαιο» στη διεθνή ιεραρχία.

Όχι ο ιρανικός καπιταλισμός αλλά ο εσθονικός είναι διδακτικό παράδειγμα. Θα μπορούσε να επαναπαυτεί αιώνια (;) στ’ «αυγά» της αντιρωσικής γεωπολιτικής θέσης του… Τι θα πετύχαινε; Τίποτα σπουδαίο, και πάντως τίποτα απ’ αυτά που έχει πετύχει τώρα. Θα ήταν στρατόπεδο / μπουρδέλα για τον αμερικανικό στρατό· με όποια «αξία» μπορεί να έχει κάτι τέτοιο… Αντί να στρογγυλοκαθήσουν πάνω στην ιδέα ότι αποτελούν την «χρυσή βίδα» των νατοϊκών σχεδιασμών στη βαλτική, τα εσθονικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες την είδαν αλλιώς… Και, επειδή την είδαν αλλιώς, έχουν την υλική (καπιταλιστική) βάση για να ξεπεράσουν (δηλαδή να απορρίψουν) στο όχι μακρινό μέλλον την «μοίρα» του να είναι πεδίο βολής πυραύλων…

Αυτά… Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

«Αποκαλύψεις»…

Τετάρτη 2 Μάη. Αν ήθελε ο σχεδόν υπόδικος πρωθυπουργός του ισραήλ, με το show και την πόζα του περί «αποκαλύψεων για το κρυφό πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν», να συγκλονίσει τον πλανήτη ή, έστω, να πείσει κάποιους, απέτυχε και στα δύο. Εν μέρει η αποτυχία του οφείλεται στο «τίποτα καινούργιο». Κατά το υπόλοιπο οφείλεται στην ιστορία του κράτους του! Τρώγεται τόσα χρόνια με την Τεχεράνη, ώστε μόνο για whistleblower δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί οποιοσδήποτε αξιωματούχος του. Η μισοδιακοσμητική «υπ.εξ. της ε.ε.» Federica Mogherini απάντησε στις «αποκαλύψεις» με την ψυχραιμία έλληνα πρωθυπουργού: αν έχετε στοιχεία να τα πάτε στα δικαστήρια. Εν προκειμένω τα «δικαστήρια» είναι η «διεθνής υπηρεσία ατομικής ενέργειας» του οηε, που έχει αναλάβει τον τακτικό έλεγχο τήρησης (απ’ την Τεχεράνη) της συμφωνίας του 2015.

Ωστόσο θεωρούμε ότι θα ήταν ανεπίτρεπτα ηλίθιο, ακόμα και για μια πολιτική βιτρίνα ενός κράτους σε γεωπολιτική κρίση και «αναζήτηση διεθνούς αιτίας υπάρξης» σαν το ισραηλινό, να πιστεύει ότι θα συγκλόνιζε ή θα έπειθε οποιονδήποτε. (Ούτε οι έλληνες πείθουν κανέναν…) Ο Netanyahu κάνει μαύρη προπαγάνδα· και η χρησιμότητά της (από παλιά) είναι να λειτουργήσει σαν βάση για «τα περαιτέρω».

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει την επίθεση της 14ης Απρίλη στη συρία: αυτός ο κωμικός «νέος Ναπολέων», για παράδειγμα, (ο Macron), που “είχε στοιχεία για την χημική επίθεση του Άσαντ”, όχι μόνο δεν τα παρουσίασε, αλλά μάλλον έχει ξεχάσει ήδη την υπόθεση. Σίγουρα την έχουν ξεχάσει όσοι / όσες θα έπρεπε να τον έχουν βγάλει στη σέντρα. Πράγμα που σημαίνει: τα πολεμοκάπηλα προσχήματα έχουν όλο και μικρότερη διάρκεια ζωής· ωστόσο έχουν ακόμα τόση όσο χρειάζεται…

(φωτογραφία: Το χθεσινό ρεπορτάζ του καθεστωτικού guardian, που μόνο για «αντισημιτισμό» δεν μπορεί να κατηγορηθεί, δεν είναι καθόλου τιμητικό για τον ισραηλινό σύμμαχο της Αθήνας:

… «Δεν υπήρχε τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην το ήξερε ήδη η IAEA [σ.σ. η «διεθνής υπηρεσία ατομικής ενέργειας»] κι όλοι οι θεατρινισμοί και η σε στυλ 2004 παρουσίαση power point ήταν κάπως βλακώδη» λέει η Alexandra Bell, πρώην ειδικός του αμερικανικού υπ.εξ. και τώρα διευθύντρια πολιτικής στο κέντρο «μη διάδοσης και ελέγχου των όπλων».

Τουλάχιστον μερικές απ’ τις αναπάντητες απορίες μπορεί να λυθούν όταν το Ισραήλ μοιραστεί τα στοιχεία του με άλλες κυβερνήσεις και την ΙΑΕΑ. Αλλά ως τότε το multimedia show του Netanyahu είναι πιθανό να έχει πετύχει τον επιδιωκόμενο σκοπό του: να προσφέρει πολιτική κάλυψη στην αποχώρηση των ΗΠΑ απ’ την πυρηνική συμφωνία του 2015 με το Ιράν…)