Tag: ιράν

Ιράκ

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Μπορεί οι διαδηλωτές στο ιράκ να μην έχουν στοχοποιήσει την αμερικανική «ημικατοχή» του. Το κάνουν όμως διάφορες ένοπλες οργανώσεις, που συναπαρτίζουν τις «λαϊκές δυνάμεις κινητοποίησης» (popular mobilization forces) που, με την σειρά τους συνυπολογίζονται επίσημα στον ιρακινό στρατό – αν και έχουν χωριστή διοίκηση. Τους δύο τελευταίους μήνες έχουν κάνει έντεκα επιθέσεις με ρουκέτες σε αμερικανικές βάσεις ή σημεία που υπάρχουν αμερικάνοι πεζοναύτες. Η τελευταία, την περασμένη Παρασκευή, σε βάση στο Kirkuk, ήταν η πιο πετυχημένη: σκοτώθηκε ένας αμερικάνος «εργολαβικός» μισθοφόρος και αρκετοί πεζοναύτες τραυματίστηκαν.

Ήταν επόμενο ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα αντιδρούσε: βομβάρδισε 5 θέσεις των pmu την περασμένη Κυριακή σκοτώνοντας 19 (κατ’ άλλους 25) μέλη τους. Τυπικά αυτές οι εξελίξεις λέγονται «πόλεμος μεταξύ Βαγδάτης και Ουάσιγκτον» – τονίζουμε, ωστόσο, προς το παρόν, την λέξη «τυπικά». Επειδή, κατά το ψοφιοκουναβιστάν, ο ουσιαστικός πόλεμος είναι με την Τεχεράνη…

Πράγματι, οι pmu είναι το αξιοσημείωτο (ως προς την μαχητική αποτελεσματικότητά του, άρα την οργάνωσή του) αποτέλεσμα της δουλειάς του ιρανού επικεφαλής των επίλεκτων Quds των ιρανών “φρουρών της επανάστασης” Qasem Soleimani, δουλειάς που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2014. Με τον επίσημο ιρακινό στρατό διαλυμένο και αποδεκατισμένο (αρκετοί απ’ τους αξιωματικούς του πέρασαν και ουσιαστικά έστησαν το στρατιωτικό σκέλος του isis) και αυτό το σαουδαραβικο-αμερικανο-ισραηλινό project (τον isis) να απλώνεται μέχρι λίγα χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα του ιράν, ο Soleimani έφτιαξε από «σκράπ» έναν καινούργιο αντι-ουαχαβίτικο στρατό πολιτοφυλάκων με κυρίως (αν και όχι αποκλειστικά) ιρακινούς σιίτες.

Οι pum πολέμησαν αξιόπιστα σε όλες τις μάχες κατά του isis επί χρόνια (κάποιες φορές με την αεροπορική υποστηρίξη των αμερικάνων…) και έχουν μεγάλη εμπειρία στο είδος του πολέμου που γίνεται στη μέση Ανατολή. Δεν έχουν αεροπορία ή ναυτικό, έχουν όμως ρουκέτες, πυραύλους, drones, τανκς και πυροβόλα. Από πολιτικο-στρατιωτική άποψη τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο (και στο ίδιο μπλοκ) με την λιβανέζικη Hezb’ Allah και τους υεμενίτες Huthis, αν και δεν είναι (και) κόμμα. Ωστόσο, λόγω εμβλημάτων, διάφοροι υποστηρίζουν οτι οι pmu είναι το πρόπλασμα της ιρακινής Hezb’ Allah.

Συνεπώς το ότι η Ουάσιγκτον «κτυπάει» στο ιράκ και στα σύνορα με την συρία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνει τον ίδιο ακριβώς πόλεμο το Τελ Αβίβ, λέγοντας δηλαδή (ο άξονας) ότι πρόκειται για «proxies της Τεχεράνης», δεν είναι εντελώς αβάσιμος ισχυρισμός. Όμως δεν πρόκειται για «proxies»: ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός παρερμηνεύουν σκόπιμα την πραγματικότητα, πιστεύοντας πως αν την φέρουν στα μέτρα τους μπορούν να την ελέγξουν νικώντας. (Το ότι ηττώνται σταθερά το απωθούν…)

Κάποιοι προβλέπουν (δυσοίωνα) ότι αν συνεχιστούν οι επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων στο ιράκ (ή και αλλού) από τους «proxies του ιράν» τότε το ψοφιοκουναβιστάν θα επιτεθεί στην «καρδιά του προβλήματος»… Και πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα αρχίσει «επίσημα» ο 4ος (τον λένε 3ο…) παγκόσμιος πόλεμος.

Εκεί βρισκόμαστε;

(φωτογραφία: Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η Ουάσιγκτον «καίγεται» και κτυπάει για τα ίδια γεωγραφικά σημεία που «καίγεται» και κτυπάει το Τελ Αβίβ: τα σύνορα και τα περάσματα μεταξύ ιράκ και συρίας, δίπλα στον Ευφράτη…)

Ιράν

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Η διάσημη φράση των σκληροπυρηνικών ακροδεξιών (πολιτικών και στρατιωτικών) της κυβέρνησης Μπους του Β ήδη πριν την εισβολή στο ιράκ, ότι «οποιοσδήποτε πάει στη Βαγδάτη αλλά οι αληθινοί άντρες πηγαίνουν στην Τεχεράνη», που εννοούσε πως ένας νικηφόρος αμερικανικός «αληθινός πόλεμος» (για «αληθινούς άντρες»…) θα ήταν αυτός εναντίον του ιράν και όχι του ιράκ (που θεωρούνταν … «για οποιονδήποτε»…), αυτό το κλισέ ιμπεριαλιστικής υπεροχής του 2003, βρυκολακιάζει ακόμα στην Ουάσιγκτον. Αλλά όχι στην Τεχεράνη.

Αν το 2003 οι θιασώτες του «21ου αμερικανικού αιώνα» αντί για την Βαγδάτη κατηγορούσαν την Τεχεράνη για κατοχή «χημικών και βιολογικών όπλων» και «συνεργασία με τους τρομοκράτες της αλ Κάιντα», μια εισβολή στο ιράν θα ήταν πράγματι εξαιρετικά δύσκολη· αλλά ίσως θα μπορούσε να σχεδιαστεί και να ξεκινήσει – με άγνωστη συνέχεια….

Φυσικά, στην πράξη, αποδείχθηκε πως ούτε η εισβολή στο ιράκ ήταν «παιδικό πάρτυ» – το αντίθετο… Το βέβαιο είναι ότι εκείνο που μπορούσε να φαντασιώσει ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός το 2003 ή το 2004, τώρα πια, το 2020, μόνο σαν εφιάλτη το βλέπει. Εκείνο που απομένει «για τους άντρες» είναι αεροπορικοί και πυραυλικοί βομβαρδισμοί από απόσταση· κανείς από δαύτους δεν θα πατήσει ποτέ το πόδι του (δηλαδή: δεν θα αφήσει τα κόκκαλά του…) στην πλατεία της επανάστασης στην Τεχεράνη.

Είναι ωστόσο αλήθεια πως ούτε ένα carpet bombing είναι εύκολη υπόθεση για την Ουάσιγκτον. Με τόσες βάσεις στην γύρα, τόσο απ’ τα δυτικά όσο και απ’ τα ανατολικά της ιρανικής επικράτειας (στο αφγανιστάν), κάποιοι πρέπει να ζυγίσουν διπλά και τριπλά τα φέρετρα που θα άντεχαν τα μετόπισθεν σαν τίμημα για την «τιμωρία» της «μήτρας του κακού».

Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

(φωτογραφία: Ο τότε αμερικάνος υπ.αμ. Colin Powel επιδεικνύει στον οηε στις 5 Φλεβάρη του 2003 τα «πειστήρια» των «βιολογικών όπλων» του ιράκ – συγγνώμη, του ιράν ήθελε να πει, αλλα ντράπηκε…

Όταν λέγαμε χτες πως χρειάζεται στ’ αφεντικά ένα ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο κρατικό / επιχειρηματικό μονοπώλιο ως προς το ποιος ξεστομίσει τα «έγκυρα ψέμματα» είναι, μεταξύ άλλων, επειδή θυμόμαστε μερικές πρόσφατες αφετηρίες του εγχειρήματος… Το 2003 ήταν νωρίς για να διαδίδει ο καθένας το παραμύθι του ιντερνετικά· τώρα το πράγμα πρέπει να μαζευτεί, αν είναι «να κάνουμε δουλειά»… )

Αιμάτινη (αντί για εύφορη) ημισέλινος

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Αν, λοιπόν, οι θεωρούμενοι “proxies” του ιράν κτυπάνε με ρουκέτες και κανάν πύραυλο αμερικανικές κατοχικές εγκαταστάσεις στο ιράκ, σημαίνει αυτό ότι πηγαίνουν γυρεύοντας για μεγάλο καυγά; Η ασταμάτητη μηχανή λέει πως «όχι». Ζυγίζουν προσεκτικά τις αμερικανικές αντιδράσεις – όχι μόνο από την άποψη του καταστροφικού δυναμικού τους, αλλά και από την άποψη της intelligence τους. Και έμμεσα διαφημίζουν την αμερικανική αδυναμία που συνίσταται στο ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να αντιδρά.

Αυτό μπορεί να φαίνεται risky στα δικά μας μυαλά, αλλά για υψηλού επιπέδου τακτικιστές σαν τον Soleimani τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι μόνο οι pmu που κάνουν επιθέσεις σε αμερικάνους πλέον· είναι και οι ταλιμπάν, στο αφγανιστάν. Ακόμα και απ’ τη λωρίδα της Γάζα «άγνωστοι» (πιθανότερο η «ισλαμική τζιχάντ») ρίχνουν καμμιά ρουκέτα αν βρουν σε απόσταση βολής τον Netanyahu· που απαντάει, φυσικά με τον ίδιον στρατηγικά αδιέξοδο (αμερικανικό) τρόπο: βομβαρδίζει προς τιμωρία… Ως και οι μακρινοί Huthis απειλούν (το Τελ Αβίβ)… Σα να εκδηλώνεται διακριτικά και προσεκτικά η συναστρία…

Μοιάζει σαν τοπική ισορροπία τρόμου, ή σαν “φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη”. Που μπορεί να έχει κι άλλα (στοχευμένα λιγότερο ή περισσότερο) επεισόδια… Αλλά (ποιός το ξεχνάει;) “αναθεωρητές” άλλων κυβικών, σαν το Πεκίνο, την Μόσχα, ακόμα και την Άγκυρα, ανταγωνιστές δηλαδή της Ουάσιγκτον, απέναντι στους οποίους δεν σκέφεται καν, κανένας εκεί στο αμέρικα, την “αληθινή αρρενωπότητα”, είναι δίπλα. Πολύ δίπλα.

Τόσο δίπλα ώστε το αμερικανικό υπ.εξ. να βγάζει αφρούς διατυπώνοντας έναν τόσο σοφό καϋμό: … Αυτές οι χώρες [που κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις αυτές τις μέρες με το ιρανικό καθεστώς, δηλαδή η Μόσχα και το Πεκίνο] στέλνουν ένα πολύ καθαρό μήνυμα στον ιρανικό λαό ότι βρίσκονται στο πλευρό των καταπιεστών και των δολοφόνων τους….

Ω ναι! Κι εμείς νομίζαμε ότι το “μήνυμα” και το ταχυδρομικό περιστέρι κίνησαν προς Ουάσιγκτον μεριά. Αλλά όχι… Πώς λένε “διασταυρούμενα πυρά”; Ε, υπάρχουν και “διασταυρούμενα μηνύματα”….

Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αντέξουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα δημόσια ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … πρέπει να μοντάρουν κατάλληλα και τις προεκλογικές περίοδους τους…)

Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.

(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε αν η στιγμή είναι μισό λεπτό πριν ή μισό λεπτό μετά το προηγούμενο στιγμιότυπο, με την χαιρετούρα. Αλλά σαν κάτι να δείχνει ο φίλος κι αδελφός στον περιχαρή φίλο κι αδελφό ρημαδοΚούλη, που σα να τρίβει τα χέρια του, με έκφραση γύπα – δε νομίζετε;

Οικόπεδα με θέα στην Αφρική; Ευκαιρίες για επενδύσεις; Τι άραγε;)

Βαθιά δυσαρέσκεια

Σάββατο 28 Δεκέμβρη. …Αυτές οι στρατιωτικές ασκήσεις πρέπει να απασχολήσουν όλα τα κράτη που ενδιαφέρονται για την εξασφάλιση της ελευθερίας ναυσιπλοΐας στην περιοχή… το ιράν πρέπει να σκεφτεί δυο φορές τι σημαίνει να συμμετέχει σ’ αυτές…

Χωρίς την δεύτερη φράση, θα μπορούσε η δήλωση – αμερικανική φυσικά – να αφορά τη νότια θάλασσα της κίνας. Αλλά η δεύτερη δείχνει μια κάποια σύγχιση: το ιράν είναι ο οικοδεσπότης!

Δεν είναι παράλογο που η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) δεν έχουν χαρεί καθόλου με τα ιρανο-ρωσο-κινεζικά αεροναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια (που ξεκίνησαν χτες) στα στενά του Ορμούζ και στα πέριξ. Κατά τους καθεστωτικούς financial times:

Η ρωσία, η κίνα και το ιράν ξεκίνησαν τις πρώτες κοινές ναυτικές ασκήσεις στον κόλπο του ομάν την Παρασκευή, σε μια ευθεία πρόκληση της αμερικανικής επιρροής στη μέση Ανατολή. Η κίνηση αντανακλά την αυξανόμενη συνεργασία ανάμεσα στους δύο βασικούς αντιπάλους των ηπα και την ισλαμική δημοκρατία, που βρίσκεται σε καθεστώς κυρώσεων απ’ την Ουάσιγκτον…

Σίγουρα είναι πρόκληση, σίγουρα είναι και ευθεία… Αλλά δεν συμβαίνει δα και στην Καραϊβική! Από κάποιες απόψεις δείχνει μια διάθεση «οικειοποίησης» της περιοχής, και όχι μόνο. Ειδικά επειδή το ψοφιοκουναβιστάν, με την «νηοπομπή των προθύμων», προσπαθεί να κατοχυρωθεί σαν ο μπάτσος των στενών. Ε, σ’ έναν “πολυπολικό” κόσμο οι ενδιαφερόμενοι για προστασία είναι πολλοί. Και δεν χωράνε…

Εκεί που θα ανάψουν όλα τα λαμπάκια στην Ουάσιγκτον (και όχι μόνο, ξέρουμε και κάποιους εδώ που είναι στην μπρίζα) είναι όταν τέτοιες ασκήσεις γίνουν στα ανοικτά της συρίας….

Μην το αποκλείετε.

Υπενθύμιση 1

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Χωρίς κανέναν συναισθηματισμό και χωρίς καμμία συμπάθεια, με σκέτο και καθαρό ρεαλισμό, η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να σας θυμίσει κι αυτό: οι ίδιες ακριβώς «αναθεωρητικές δυνάμεις», δηλαδή η Μόσχα, το Πεκίνο, η Άγκυρα και η Τεχεράνη, στήριξαν – και το έκαναν αποτελεσματικά ως τώρα – το καθεστώς Μαδούρο στη βενεζουέλα. Στην «πίσω αυλή» και στη μύτη του ψοφιοκουναβιστάν. Βραχυκυκλώντας έναν σχεδιασμό τον οποίο διάφοροι (συμπεριλαμβανομένων ανόητων εχθρών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είχαν θεωρήσει 100% σίγουρο ως προς την αποτελεσματικότητά του.

Ο τρόπος που έγινε εκείνο το βραχυκύκλωμα (όπως, με άλλους όρους, ο τρόπος που βραχυκύκλωσε σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο του άξονα στο συριακό πεδίο μάχης) δεν είχε σχήμα ευθείας. Δεν ήταν «μοντέρνος» με την έννοια των στάνταρτς του 20ου αιώνα. Ο Maduro δεν έδεσε τον Guaido, ούτε τον έριξε στο πιο βαθύ μπουντρούμι, όπως θα είχε κάνει άλλος στη θέση του πριν 50 χρόνια. Αντίθετα τον άφησε να κινείται ελεύθερα, να οργανώνει τις προβοκάτσιές του· έτσι ώστε «φαινόταν» σαν αυτός (και οι σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον) να έχει το πάνω χέρι. Κι όμως: φρόντιζε να αποτυγχάνει σε κάθε επιμέρους βήμα του… Κι έτσι το εγχείρημα / πραξικόπημα δεν κτυπήθηκε – κατά – μέτωπο. Μεθοδεύτηκε το σάπισμά του, αργά, σταθερά και υπομονετικά…

Γιατί κάνουμε αυτήν την υπενθύμιση; Επειδή το θέαμα και η δημαγωγία κουρντίζουν τις «μοντέρνες» εννοήσεις της πραγματικότητας σαν αντιπερισπασμό ή/και συσκότιση· ας πούμε τις αναμονές «κατ’ ευθείαν συγκρούσεων». Δεν θα αργήσουν. Εν τω μεταξύ όμως μια καλή μερίδα των αφεντικών του πλανήτη ελίσσεται με τρόπους που εύκολα μοιάζουν «ανορθόδοξοι». Γενικά μιλώντας οι παλιές βεβαιότητες (συμπεριλαμβανόμενων των τρόπων σκέψης που, ακόμα και στις δόξες τους, ήταν ανεπαρκείς) επιβιώνουν για πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο τους αναλογεί από ιστορική άποψη. Κι έτσι ο καπιταλισμός γίνεται “ανεξήγητος”…

Ενώ οι αφελείς πιστεύουν ότι βλέπουν μια «κλασσική παρτίδα σκάκι», η παρτίδα δεν είναι πια διδιάστατη. Είναι τρι-, τετρα-, πεντα-διάστατη…

Μούσκλια

Πέμπτη 26 Δεκέμβρη. Για πρώτη φορά απ’ την ιρανική επανάσταση (το 1979) πολεμικά πλοία και αεροπλάνα του ιράν θα προπονηθούν μαζί και ταυτοχρόνως με ρωσικά και κινεζικά αντίστοιχα, για 4 ημέρες. Ξεκινώντας από αύριο (Παρασκευή).

Ενώ για την Μόσχα και την Τεχεράνη αυτές οι ασκήσεις δίπλα στα στενά του Ορμούζ έχουν σαφές νόημα, για το Πεκίνο θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν μια συμβολική κίνηση. Συμβολική μεν, αλλά όχι αδιάφορη: ο κινεζικός ιμπεριαλισμός «προειδοποιεί» ότι ενδιαφέρεται για την μέση Ανατολή, τον ινδικό ωκεανό – και την Ερυθρά θάλασσα επίσης (: αεροναυτική βάση στο Τσιμπουτί…)

Η συγκεκριμένη μιλιταριστική παρέα (ή, πιο σωστά, η εμφατική καταδήλωσή της) βοηθάει την Τεχεράνη. Δεν είναι ότι το Πεκίνο θα μπορούσε να την στηρίξει πρακτικά / στρατιωτικά σε περίπτωση επίθεσης απ’ το ψοφιοκουναβιστάν ή το Τελ Αβίβ – όχι, σίγουρα, μέχρις ότου εγκατασταθούν κινέζοι «φύλακες» των επενδύσεων του Πεκίνου στο ιράν. Είναι, κυρίως, το ότι όσοι δεν βρίσκονται άμεσα κάτω απ’ τις αμερικανικές τιμωρίες, μπορούν να πάρουν τον ιρανικό καπιταλισμό στα σοβαρά: έχει «φίλους» που μπορεί και οι ίδιοι να ήθελαν να έχουν…

Το ότι οι πάντες στον πλανήτη δουλεύουν για το καλό της ειρήνης δεν χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε… Ε;

«Ενεργειακός» πόλεμος 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Απο μια πρώτη ματιά μοιάζει μάλλον υπερβολική η επιθετική επιμονή του ψοφιοκουναβιστάν κατά της διακίνησης είτε του ρωσικού, είτε του ιρανικού, είτε του βενεζουελάνικου γκαζιού και πετρελαίου. Μια επιμονή απαγορεύσεων δείχνει ατελέσφορη.

Η επιθετική «πολιτική πωλήσεων» του ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει ντε και καλά στην ευρώπη (και στην ασία) να αγοράζουν τους ακριβούς αμερικανικούς σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες (που εξορύσσονται με σκληρά αντιπεριβαλλοντικές μεθόδους) μοιάζει σαν μια παρανοϊκή εμπορική μανία. Είναι πολύ περισσότερα.

Πίσω απ’ την προέλευση των υδρογονανθράκων βρίσκεται η αχίλλεια πτέρνα της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας: το νόμισμα της τιμολόγησής τους. Η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται, και σωστά, ότι δεν υπάρχει άλλο «βασικό εμπόρευμα» στον 21ο αιώνα στο οποίο να μπορεί να επιβάλλει την δολαριακή τιμολόγηση, κρατώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το «εθνικό νόμισμά» της σε παγκόσμια κυκλοφορία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το μόνο που διαθέτει την φαρέτρα της είναι το όπλο των μέσων της δεκαετίας του ’70: η τιμολόγηση των υδρογονανθράκων σε δολάρια (: «πετροδόλαρα»). Και ξέρουν καλά οι ειδικοί του ψοφιοκουναβιστάν πως αυτό το υπερόπλο ξεδοντιάζεται πια συστηματικά. Έτσι ώστε η μόνη «παράταση ζωής» στην παγκόσμια δολαριακή κυκλοφορία είναι να αναγκάζονται διάφορα κράτη πρώτης γραμμής να αγοράζουν υδρογονάνθρακες αμερικανικής προέλευσης· σε δολάρια. Οι τιμωρίες, οι απειλές ότι «θα σας λιώσουμε» με οικονομικές τιμωρίες αν δεν αγοράζετε από εμάς (και αγοράζετε απ’ τους ρώσους, τους ιρανούς, κλπ κλπ), απ’ αυτό προέρχονται: τον σταδιακό πνιγμό του δολαρίου.

Όμως αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Lavrov δήλωσε χτες ότι ο nord stream 2 θα ολοκληρωθεί πάση θυσία· επειδή, μεταξύ άλλων, αν σταματήσει, οι ευρωπαίοι θα νοιώθουν ταπεινωμένοι. Δεν πρόκειται όμως απλά για ζήτημα πρεστίζ. Η ε.ε. – και σίγουρα το Βερολίνο – κρατούν στα χέρια τους μια επιλογή «ατομικής βόμβας» εναντίον του «ενεργειακού πολέμου» που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η απαγόρευση εισαγωγής στην ε.ε. υδρογονανθράκων που έχουν εξορυχθεί με αντι-περιβαλλοντικούς τρόπους… Δηλαδή με fracking (: υδραυλική ρωγμάτωση), που είναι η μέθοδος μεγάλου μέρους της αμερικανικής εξόρυξης. Το ιδεολογικό έδαφος για μια τέτοια απαγόρευση είναι έτοιμο: η προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και εκτός επικράτειας του project europe. Η προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος σα να λέμε (δεν σας ανατριχιάζει ο ευρωπαϊκός καπιταλιστικός αλτρουϊσμός;).

Ακόμα, πάντως, και χωρίς να γίνει πρακτικά μια τέτοια κίνηση (μπορεί να αιωρείται σαν απειλή) όταν το ψοφιοκουναβιστάν φτάνει στο σημείο μιας τέτοιας επίθεσης (κατά του nord stream 2) μην περιμένει κανείς πια «συμμαχίες» τύπου νατο…

Ανατριχίλες στην Αθήνα 1

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να παραδεχτεί οποιοδήποτε σετ αφεντικών (και όχι μόνο τα ελληνικά) ότι δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τις συνέπειες στην καπιταλιστική ιστορία (και όχι μόνο στην καπιταλιστική ιστορία της ευρώπης και της «δύσης» αλλά και πολύ πιο πίσω) αυτού του μοναδικού φαινομένου: την επέλαση μιας ασιατικής υπερδύναμης και των συμμάχων της· και το σμπαράλιασμα που φέρνει στις επί τουλάχιστον 5 αιώνες δυτικοκρατούμενες (παγκόσμιες) ισορροπίες ή/και ανισορροπίες.

Υπάρχει όμως και ένας λόγος για το ανάποδο, για να βρυχάται το ελληνικό ποντίκι (το είπαν οι καλαματιανοί έλληνες: έχουμε ουρά!) παριστάνοντας το λιοντάρι, όταν όλα τα υπόλοιπα (δυτικά) λιοντάρια μαζί βρίσκονται σε περιδίνηση – που δεν κρύβεται. Και ο λόγος αυτός ονομάζεται «εθνική ιδεολογία».

Το motto του «αιώνιου εχθρού» (της τουρκίας) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (δηλαδή: με την έγκριση και την βοήθεια των «δυτικών» συμμάχων») θα γονατίσει απ’ τον θαραλλέο «έλληνα γίγαντα» ανάγεται, πρακτικά, στο σύνολο της ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους. Περιοριζόμενοι στα highlights του 20ου αιώνα, το 1920 και το 1921 αυτό ήταν που παιζόταν· μέχρι που βούλιαξε στον Σαγγάριο. Ωστόσο, παρά την «καταστροφή», η πεποίθηση περί (μελλοντικής) υποστηρίξης απ’ τους «δυτικούς συμμάχους» μπορούσε να εξακολουθήσει στο βαθμό που αυτοί ήταν οι μόνες «παγκόσμιες δυνάμεις».

Ακόμα και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, πολύ πρόσφατα δήλαδή, όταν κολοσσοί του ελληνικού ιμπεριαλισμού σαν τον υπουργό πολέμου Αρσένη προωθούσαν το «ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος» και άλλοι κολοσσοί της «αριστερής διανόησης» σαν τον Σημίτη (πριν γίνει πρωθυπουργός) ξέθαβαν την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (!!!), και πάλι η «δύση» θεωρούνταν η αποκλειστικά ικανή προέλευση και καθοδήγηση των ιμπεριαλισμών πάνω στο σώμα του πλανήτη. Και μέσα σ’ αυτόν τον καταμερισμό, για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (απέναντι στον τουρκικό), το μόνο άξιο λόγου ζήτημα ήταν «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος», όπως απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους και μετά: αν στηρίξουν εμάς δεν θα στηρίξουν αυτούς και θα κερδίσουμε· αν στηρίξουν αυτούς θα πρέπει να μαζευτούμε, για να μην χάσουμε… Άρα; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κερδίζουμε την εύνοιά τους επειδή γεωπολιτικά είμαστε πολύτιμοι…

Τώρα, οι γεωπολιτικο-προσοδικά αναθρεμμένοι επί γενιές «ειδικοί» και «δημαγωγοί» του ντόπιου ιμπεριαλισμού, μιλιταρισμού και των αφεντικών του, τραυλίζουν προσπαθώντας να εξηγήσουν / καταγγείλουν την «αυθάδεια» αυτού του «αιώνιου εχθρού». Αφού δεν έχει σταθερούς δυτικούς συμμάχους από πού ως πού βγάζει αυτό το «θράσος»; αναρωτιούνται μάλλον κρυφά… Βρίσκουν, βέβαια, σαν εξήγηση την συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα – αλλά αυτή η εξήγηση δεν τους κάνει (γι’ αυτό και πάντα την περιγράφουν σαν «ετοιμόρροπη»!). Δεν τους κάνει επειδή υπάρχει πάντα μια «λαϊκή» φλέβα φιλορωσισμού (το αόρατο «ρωσικό κόμμα» άλλων εποχών…) και μικροαστικής ελπίδας για το «ξανθό γένος» (απ’ τα Ορλωφικά κρατάει αυτό!…)

Όλα αυτά τα εθνικά σκατά πολυτελείας αδυνατούν να καταλάβουν ότι έχει μετατοπιστεί (και μάλιστα ριζικά) ο άξονας περιστροφής των παγκόσμιων καπιταλιστικών διαδικασιών!! Ότι η άλλοτε «περιθωριακή» ανατολή έχει γίνει ήδη το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού σχεδόν από κάθε άποψη που έχει και θα έχει σημασία στον 21ο αιώνα! Κι αφού δεν μπορούν να το «πιάσουν» αυτό, τραυλίζουν όταν βρίσκονται μπροστά στις συνέπειές του. Όπως, για παράδειγμα, ότι η Άγκυρα σαν κράτος και κεφάλαιο αναφέρεται πια σ’ αυτήν την καπιταλιστική ανατολή, που δεν είναι μόνο (ή δεν είναι τόσο) η Μόσχα, αλλά είναι το Πεκίνο, η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, η Κουάλα Λαμπούρ, το Ανόι…

Γιατί αναφέρεται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ανατολή και αντιμετωπίζει την «δύση» όχι απορριπτικά αλλά περιπαικτικά; Μα επειδή μεγάλο, τεράστιο μέρος των κοινωνιών αυτής της ανατολής είναι μουσουλμάνοι κι όχι χριστιανοί. Άρα ο τουρκικός καπιταλισμός και το τουρκικό κράτος, τα πλέον «δυτικά» στον μουσουλμανικό κόσμο, έχουν στρατηγικά πλεονεκτήματα προς την ανατολή. Και οι χριστιανοί έλληνες αδυνατούν να καταλάβουν γρι!

Ούτε, βέβαια, μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχτούν το γεγονός ότι η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ και η Άγκυρα, με όλες τις μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις «δυτικισμού» που έχουν ενσωματώσει ιστορικά, είναι στρατηγικής, στρατηγικότατης σημασίας «εταίροι» όχι μόνο για την Μόσχα… αλλά και για αυτό το κύμα που δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς (εκτός αν επιχειρήσει την total καταστροφή του πλανήτη): το ασιατικό / κινεζικό…

Υδρογονάνθρακες

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Ενόσω ο αμερικανικός στρατός φυλάει τα πετρελαιοπήγαδα στη συριακή ανατολική πλευρά του Ευφράτη, έτσι ώστε να μπορούν οι «σύμμαχοί» του ypg να κάνουν το λαθρεμπόριό τους (αντί να πληρώνονται απ’ την Ουάσιγκτον…) το Πεκίνο κλείνει συμφωνίες για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου ακριβώς δίπλα: αυτή τη φορά στο ιράκ.

Η τελευταία ανακοίνωση αφορά ένα deal για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων άντλησης αερίου απ’ το πετρελαϊκό κοίτασμα της δυτικής Qurna-1, 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά απ’ τις κύριες πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στη Βασόρα. Προς το παρόν το φυσικό αέριο εκεί είναι «παράπλευρη απώλεια» της άντλησης του πετρελαίου· η κινεζική CPECC θα το διορθώσει αυτό. Και, επιπλέον, θα αναλάβει την επιπλέον εκμετάλλευση του κοιτάσματος.

Πριν λίγους μήνες μια άλλη κινεζική πετρελαϊκή έκλεισε συμβόλαιο με την Βαγδάτη για την εκμετάλλευση ενός πετρελαϊκού κοιτάσματος στο Majnoon, ενός απ’ τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Και στα δύο συμβόλαια υπάρχει όρος για έκπτωση 30% αν ο κινεζικός καπιταλισμός αγοράσει μέρος της παραγωγής· όπως ισχύει και για το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars…

Δεν τελειώνει η εποχή του πετρελαίου; Ναι – τελειώνει σε διάφορες χρήσεις του. Ακριβώς γι’ αυτό τόσο η Ουάσιγκτον, όσο και η Μόσχα με το Πεκίνο απ’ την δική τους μεριά, προσπαθούν να ελέγξουν άμεσα ή έμμεσα όσα περισσότερα κοιτάσματα (πετρελαίου και φυσικού αερίου) μπορούν. Όχι μόνο για τις ανάγκες των δικών τους βιομηχανιών και στρατών, που θα αργήσουν να εγκαταλείψουν τους υδρογονάνθρακες. Αλλά και για τις ανάγκες των συμμάχων τους. Και για τον έλεγχο της τιμής…

Εκείνο που δεν ανακοινώθηκε, λοιπόν, σε σχέση με τα δύο συμβόλαια του Πεκίνου στο ιράκ, είναι αν τις εγκαταστάσεις θα τις φυλάει κινέζικος στρατός· όπως στο ιρανικό South Pars. Όμως γιατί όχι;

Δεν θα έχει την πλάκα του να φυλάει ο αμερικανικός στρατός τα συριακά κοιτάσματα στην Deir ez Zor και να βρεθεί στην πλάτη του ο κινεζικός που φυλάει κάποια άλλα εκεί κοντά, στο ιράκ; Εκτός των άλλων, αφού οι πιο σκληροί πυρήνες των διαδηλωτών εκεί την πέφτουν σε προξενεία της Τεχεράνης, πολύ θέλουν να αρχίσουν να την πέφτουν και σε επιχειρήσεις του Πεκίνου; Σ’ αυτή τη φάση προσπαθούν να εμποδίσουν την εξόρυξη και τις εξαγωγές πετρελαίου απ’ την Βασόρα – όχι για οικολογικούς λόγους… Πουθενά, πουθενά, πουθενά, δεν στοχοποιείται η αμερικανική ημικατοχή… Μήπως είναι αόρατη;

(Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές στο ιράκ έχουν φτάσει τους 400, και πολλές χιλιάδες είναι οι τραυματισμένοι απ’ τις 25 Οκτώβρη και μετά. Αυτό είναι εισαγωγή σ’ έναν καινούργιο – και χαοτικό – εμφύλιο…)

Η μεγάλη παράκαμψη 1

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Έγινε. Ούτε εντελώς ξαφνικά, ούτε εντελώς αναμενόμενα. Προχτές (Παρασκευή) έξι ευρωπαϊκά κράτη (εκ των οποίων τα τέσσερα και μέλη του νατο) ανακοίνωσαν ότι προσχωρούν στην χρήση του INSTEX (Instrument in Support of Trade Exchanges) – του μηχανισμού που έχουν φτιάξει Παρίσι, Λονδίνο και Βερολίνο για να παρακάμπτουν τις αμερικανικές κυρώσεις στα εμπορικά τους νταραβέρια με την Τεχεράνη. Βέλγιο, δανία, φινλανδία, ολλανδία, νορβηγία και σουηδία ανακοίνωσαν ότι …βρισκόμαστε στη διαδικασία να γίνουμε μέτοχοι του INSTEX, διαμορφώνοντας τις εθνικές μας νομοθεσίες…

Ας θυμίσουμε πρώτα περί τίνος πρόκειται. Ο τρόπος που η Ουάσιγκτον μπορεί να ελέγχει τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές (π.χ. τις εμπορικές) , που πάνω του στήνει τις «τιμωρίες» σε όσους δεν υπακούουν στις διαταγές της («κυρώσεις»), είναι το διεθνές σύστημα εκκαθάρισης συναλλαγών SWIFT. Ο Α αγοράζει απ’ τον Β εμπορεύματα Χ αξίας· ο Β αγοράζει απ’ τον Γ εμπορεύματα Ψ αξίας· ο Γ αγοράζει απ’ τον Α εμπορεύματα Ζ αξίας. Στο βαθμό που αυτές οι συναλλαγές γίνονται διατραπεζικά το SWIFT τις καταγράφει διαρκώς, τις ταξινομεί, καταγράφοντας και τις πληρωμές. Από εκεί (μέσω των εκπροσώπων της) η Ουάσιγκτον μαθαίνει τις παγκόσμιες δοσοληψίες. Και έτσι μπορεί να βάζει τιμωρίες.

Σε σχέση με τις κυρώσεις στην Τεχεράνη μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ την 5 + 1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, τα ευρωπαϊκά κράτη που την είχαν συνυπογράψει δήλωσαν ότι παραμένουν δεσμευμένα σαν αυτήν. Έγιναν έτσι στόχος των αμερικανικών κυρώσεων, αν συνέχιζαν να έχουν δουλειές με τον ιρανικό καπιταλισμό· με εισαγωγές υδρογονανθράκων, αλλά και πολύ περισσότερα.

Η παράκαμψη των τιμωριών απαιτούσε την παράκαμψη του SWIFT. Έτσι, μετά κόπων και βασάνων, φτιάχτηκε το INSTEX (μπήκε επίσημα σε λειτουργία τον περασμένο Ιούλη), που επιτρέπει στα μέλη του να έχουν δοσοληψίες με το ιράν είτε χωρίς να μετακινούν χρηματικά ποσά, είτε χρησιμοποιώντας άλλα νομίσματα εκτός δολαρίου, με «πλάγιο» τρόπο.

Σ’ αυτόν τον μηχανιμό προσχώρησαν προχτές τα 6 κράτη. Και ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο Richard Grenell, γνωστό φασιστόμουτρο, ξανα-έβγαλε αφρούς:

… Την ώρα που το ιρανικό καθεστώς σκοτώνει τον ιρανικό λαό και κλείνει το ίντερνετ εσείς κάνετε αυτό;…

Πράγματι, το timing μπορεί να μην είναι τυχαίο. Μπορεί, όμως, να είναι άσχετο με το τι γίνεται στο ιράν. Ποιός θα απέκλειε ότι έχει σχέση με άλλες αμερικανικές κινήσεις, όπως για παράδειγμα τις αναμενόμενες «κυρώσεις» στις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στον nord stream 2;

Η Τεχεράνη, πάντως, χάρηκε. Ελπίζουμε ότι η συμμετοχή των 6 κρατών σ’ αυτόν τον οικονομικό μηχανισμό θα του δώσει καινούργια ενεργητικότητα, και θα τον κάνει περισσότερο επιχειρησιακό δήλωσε ο ιρανός υφ.υπ.εξ. Abbas Araqchi.

Δεν θα υπάρξει άμεσο αποτέλεσμα για την Τεχεράνη. Αλλά και να υπάρξει δεν θα το μάθουμε – έτσι είναι αυτά…