Tag: ηπα

Τετάρτη 7 Ιούνη. Μετά την «συνωμοσία του κλίματος» (και την καταλυτική συμπόρευση της γενοπ – δεη…) το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να βάλει στον ντορβά την «συνωμοσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Του οηε φυσικά. Τον οποίο κατηγορεί ότι παραείναι αντι-ισραηλινός… την ίδια ώρα που επιτρέπει σε εχθρούς (των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), όπως η συρία, η ερυθραία, η ουκρανία (η ανατολική βέβαια) το κογκό, η βενεζουέλα και η τουρκία να έχουν δικαίωμα ψήφου στην σχετική επιτροπή.

Το ψόφιο κουνάβι είναι σωστό, σαν τον αρχάγγελο με την πύρινη ρομφαία, από δύο απόψεις. Πρώτα απ’ όλα ο οηε συνολικά είναι ένα υπόλειμμα του ψυχρού (3^ου παγκόσμιου) πολέμου, ένα κουφάρι που δεν έχει πια ιστορικό νόημα και αποστολή. Και ύστερα, στο κράτος που οι μπάτσοι σκοτώνουν έναν άοπλο μαύρο κάθε δύο μέρες, υπάρχει βαθιά και επίκαιρη αίσθηση «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» – ποιος, λοιπόν, θα πάει κόντρα;

Κάποιος έντρομος θα πει: αν διαλυθούν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί τι θα απογίνει; Απαντάμε: πρώτον περιμένουμε την σοφή στάση της Ουάσιγκτον για το δντ (που αφορά και την Αθήνα αν δεν κάνουμε λάθος), οπότε δεν καταρρέουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί (ακόμα). Δεύτερον: κάποιος θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη: να τελειώνουν τα υπόλοιπα του 3^ου παγκόσμιου, να προχωρήσει ο 4^ος χωρίς άχρηστα προσχήματα. Αν αυτός με την πύρινη ρομφαία είναι ηλίθιος τίποτα δεν αλλάζει την ιστορική του αποστολή. Σε τελευταία ανάλυση κάθε ηλίθιος μπορεί να είναι χρήσιμος! Επιτέλους σταματείστε τις προκαταλήψεις σας!

Τρίτο και τελευταίο. Η «κοινωνία των εθνών» ήταν η μεγάλη ελπίδα των ανθρωπιστών μετά τον Α παγκόσμιο και το «ποτέ ξανά!» που ακολούθησε. Η «κοινωνία των εθνών» έσβησε ήσυχα και θάφτηκε χωρίς τιμές στη διάρκεια του Β παγκόσμιου – το «ποτέ ξανά» δεν έπιασε. Ύστερα φτιάχτηκε ο οηε. Πάλι ως «ποτέ ξανά».

Ε, έχει παρατραβήξει..

Πέμπτη 1 Ιούνη. Ιστορικά, τα τελευταία 45 χρόνια, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έπαιζε ελλάδα» σαν μια «μη γερμανική» (και αμερικανική μεν, αλλά “που τσινάει” δε) επιρροή μέσα στις διάφορες φάσεις της εξέλιξης του project europe. Πρώτα με την ένταξη στην εοκ· ύστερα – στα τέλη των ‘80s – με το «υπόγειο» δάνειο του Ντελόρ που γλύτωσε την Αθήνα από χρεωκοπία· στη συνέχεια με την ένταξη στην ευρωζώνη…

Όλη αυτή η «γαλλοελληνική φιλία» υπήρχε, φυσικά, χωρίς να χρειάζεται το Παρίσι να βάζει χοντρά το χέρι στην τσέπη. Γινόταν, σα να λέμε, με έξοδα της κεντρικής και βόρειας ευρώπης, και πάντα στο βαθμό που τα κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκά κράτη (με πρώτη την Βόννη / Βερολίνο) έκριναν ότι θα ήταν προτιμότερο να δεχτούν τις γαλλικές ανατολικομεσογειακές φαντασιώσεις αντί να τα «σπάσουν» με το Παρίσι για ανθυποπεριπτώσεις σαν την ελληνική.

Από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή έτσι βολεύει, και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο για να κάνει παιχνίδι, η φαιορόζ Αθήνα ελπίζει σε «γαλλική βοήθεια» για να αποφύγει το γκρεμοτσάκισμα που διαγράφεται καθαρά στον ορίζοντα… Είναι όμως ίδια, as usual, τα δεδομένα; Για να το θέσουμε διαφορετικά: το ελλαδιστάν αξίζει τόσο για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό ώστε το Παρίσι να ρίξει την Αθήνα στη ζυγαριά του συνόλου των σχέσεων του στην υπό αναβάθμιση ευρωζώνη;

Χλωμό μας φαίνεται. Ο γαλλικός καπιταλισμός έχει σοβαρά προβλήματα (: υστέρηση) απέναντι στον γερμανικό στους τομείς που συγκρούονται μεταξύ τους. Έτσι ώστε θα ήθελε ένα deal· και σ’ αυτό το deal το ελλαδιστάν δεν είναι σοβαρός παράγοντας. Δεν είναι καν «αγορά» άξια λόγου πλέον… Ύστερα, το Παρίσι, χαρούμενο που (σαν ε.ε.) ξεφορτώθηκε το Λονδίνο, θέλει να επωφεληθεί επιχειρηματικά, με μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων (πράγμα που επίσης απαιτεί συμφωνία / μοιρασιά με Βερολίνο, Άμστερνταμ, και Λουξεμβούργο) – μια διαδικασία στην οποία μια παραδοσιακά φιλοαγγλική και φιλοαμερικανική πρωτεύουσα, όπως η Αθήνα, δεν έχει να προσφέρει κάτι. Τέλος, το Παρίσι θέλει να ζεστάνει τις σχέσεις του με την Μόσχα· αλλά με δεδομένο ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός κάνει deal με την Άγκυρα, δεν θα πούλαγε (το Παρίσι) «αντιτουρκισμό» σε ποσότητα που να βολεύει την Αθήνα. Μάλλον το αντίθετο.

Αν τα πιο πάνω ισχύουν, το συμπέρασμά μας είναι αυτό: ναι μεν το Παρίσι δεν θα ξεφορτωθεί («αδειάσει») με χοντροκομένο τρόπο την Αθήνα, αλλά έχει κάθε συμφέρον να βρει την πιο φτηνή λύση για να διατηρήσει την, ας την πούμε έτσι, ιστορικά «φιλική» σχέση. Συνήθως οι φτηνές λύσεις για βιτρίνες που ζουν μέσα στο δράμα (όπως οι ελληνικές) συνίστανται σε λόγια συμπάθειας χωρίς περιορισμούς, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη, και δάκρυα στα μάτια.

Με μια λέξη θα μπορούσε κανείς να τις ονομάσει «Μοσκοβισί»: άφθονες και δωρεάν «φιλελληνικές» δηλώσεις, αλλά στην πράξη… Στην πράξη, αυτό που πρότεινε χτες ο Μοσκοβισί σαν πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής για την «εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης» θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό μόνο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ελληνικό δημόσιο χρέος!!!! Διάολε! Αν το χρόνιο ελληνικό δημόσιο χρέος γίνει ευρωπαϊκό, αυτό θα είναι σα να γίνεται ευρωπαϊκό κουσούρι ο πολιτικός προσοδισμός κάθε επαρχίας και κάθε φύλαρχου!

Και επειδή το Βερολίνο, το Παρίσι, και αρκετές ακόμα θετικά διακείμενες πρωτεύουσες, κουβεντιάζουν ήδη (και προοπτικά θα θεσμίσουν) μια ορθολογικότερη πολιτική συγκρότηση της ευρωζώνης, το να σέρνεται διαρκώς πίσω τους η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν είναι αυτό που θα προωθούσε τις εξελίξεις. Μόνο σαν μια περιθωριακή case study· και πάντως χωρίς να επιβαρύνει διαδικαστικά τον πυρήνα του project europe.

Αν υπάρχει μια υλική, χειροπιαστή απόδειξη του πόσο διατεθειμένο είναι το Παρίσι να «μοιραστεί» τους καϋμούς της Αθήνας, αυτό είναι οι πρόσφυγες. Ο γαλλικός θεσμικός ρατσισμός κάνει τουμπεκί για τις υποχρεώσεις του Παρισιού να υποδεχτεί το ποσοστό του σε σύριους και ιρακινούς πρόσφυγες· κι ας βογγάει ο Μουζάλας και κάθε παρεμφερές καθίκι για το θέμα…

«Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» λοιπόν, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο Α (ο και «εθνάρχης» επονομαζόμενος) στα ‘70s; Οι τελευταίοι που τα τρώνε αυτά είναι οι καραμανλο-πασόκοι. Δηλαδή οι φαιορόζ.

Αλλά τα κουκιά (όχι τα εκλογικά…) είναι μετρημένα… Κοντός ψαλμός αλληλούια που θα ψιθύριζε στο αυτί του εξοχότατου πρωθυπουργού ο αρχιτράγος φίλος του…

(Α, και κάτι που μπορεί να φανεί ασχέτο αλλά δεν είναι. Κατά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού η ουκρανία – και ασφαλώς ξέρετε την αμερικανική επένδυση εκεί! – είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και η Ουάσιγκτον δεν θα πρέπει να συνεχίσει να χαλάει πόρους γι’ αυτήν. Η cia, φυσικά, θα βρει τους τρόπους της, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι – δεν γίνεται να σηκωθεί να φύγει! Αλλά πόσο εύκολο είναι το να πει το ψοφιοκουναβιστάν ότι και η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας κόψουνε το λαιμό τους εκεί;)