Tag: ηπα

Τετάρτη 28 Ιούνη. Η προχθεσινή ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης ότι «το καθεστώς Άσαντ πιθανόν να ετοιμάζει άλλη μια επίθεση με χημικά όπλα» είναι ορισμός της αναγγελμένης προβοκάτσιας. Ο αμερικανικός σχεδιασμός για την συρία έχει «κολλήσει» μετά τις πετυχημένες προωθήσεις του Άσαντ και των συμμάχων του. Που συνεχίζονται. Κι αυτό δεν είναι πια μυστικό. Συνεπώς η Ουάσιγκτον ψάχνει δικαιολογία για να κτυπήσει ξανά, αυτή τη φορά ακόμα πιο επιθετικά, θέσεις του Άσαντ. (Η συγκεκριμένη ανακοίνωση έγινε απ’ το «άσπρο σπίτι», ισχυρίζονται διάφοροι «ειδικοί», εν αγνοία του αμερικανικού υπ.εξ., του πενταγώνου και των μυστικών υπηρεσιών… Γι’ αυτά στο επόμενο σχόλιο).

Γιατί, όμως, αναγγέλει η Ουάσιγκτον την «πιθανή χημική επίθεση» του Άσαντ; Επειδή, απλούστατα, δεν υπάρχει τέτοια· όμως χρειάζεται μια δικαιολογία για αμερικανική επίθεση χωρίς να έχει γίνει «άλλη μια…»: κτυπήσαμε για να προλάβουμε…

Υποθέτουμε πως αν η Ουάσιγκτον κτυπήσει, θα το κάνει με πυραύλους απ’ την Μεσόγειο· είναι η πιο «ακίνδυνη» για τον στρατό της εκδοχή. Όμως θα είναι πετυχημένη μια τέτοια επίθεση; Παραμένει ακόμα ασαφές το γιατί στην προηγούμενη, στις αρχές Απρίλη, έφτασαν οι μισοί πύραυλοι στον στόχο τους· ή αυτό υποστήριξαν οι ρώσοι, χωρίς να μπορεί να τους διαψεύσει ο αμερικανικός στρατός…

Σε μια παράλληλη εξέλιξη πάντως, προχθές, ο γνωστός δημοσιογράφος Seymour Hersh παρουσίασε ισχυρά στοιχεία ότι το αμερικανικό πεντάγωνο ήξερε με βεβαιότητα ότι ο συριακός αεροπορικός βομβαρδισμός στις 4 Απρίλη σε κτίριο της Khan Sheikhoun ΔΕΝ έγινε με “βόμβα χημικών” αλλά με καθοδηγούμενη βόμβα υψηλής ακρίβειας που ο ρωσικός στρατός στη συρία έδωσε στην αεροπορία του Άσαντ αποκλειστικά για την συγκεκριμένη επίθεση. Οι αποκαλύψεις του Hersh είναι εντυπωσιακές επειδή αφορούν και την ως τότε συνεργασία μεταξύ αμερικανικού και ρωσικού πενταγώνου, για να αποφευχθούν «ατυχήματα».

Είναι πλέον τεκμηριωμένο ότι το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του, ειδικά ο «τρελός σκύλος» υπ.αμ. Mattis και ο επικεφαλής του πενταγώνου ναύαρχος Joseph Dunford, «χρησιμοποίησαν» στις αρχές Απρίλη μια ψευδή, κατασκευασμένη πληροφορία εν γνώσει τους, προκειμένου να εγκαινιάσουν τις επιθέσεις κατευθείαν κατά του Άσαντ.

Και τώρα επανέρχονται…

(Ενδιαφέρον κι αυτό: ο Hersh απευθύνθηκε σε αμερικανικά καθεστωτικά μήντια προκειμένου να εκθέσει τα στοιχεία του. Το απέκλεισαν. Σε απλά ελληνικά: τον έκλασαν. «Δεν μπορούμε να γράψουμε κάτι που θα θεωρηθεί συνηγορία στον Άσαντ και στη Μόσχα» είπαν: για τσατσορούφιανους και μόνο η δικαιολογία στέκει.

Τελικά τα δημοσιοποίησε η γερμανική Die Welt την περασμένη Κυριακή…)

Τετάρτη 28 Ιούνη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Είναι σαφές πια (στην ασταμάτητη μηχανή το έχουμε υποστηρίξει από πολύ νωρίς) ότι το ψόφιο κουνάβι είναι «μπροστινός» κάποιων σκληροπυρηνικών φραξιών του αμερικανικού μιλιταριστικού συμπλέγματος. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν άλλες φράξιες του ίδιου συστήματος που είτε διαφωνούν με αυτόν τον hard core μιλιταρισμό· είτε θέλουν να κάνουν «σωστά την δουλειά τους» (και δεν γουστάρουν ψέματα και παραμύθια στις πλάτες τους)· είτε, τέλος, βρίσκονται λόγω θέσης αρκετά κοντά στα ρωσικά όπλα (στο συριακό πεδίο μάχης) και φοβούνται τις πιθανές ρωσικές απαντήσεις στις αμερικανικές προπαγανδιστικές κατασκευές και δράσεις. Αν δεν υπήρχαν αυτοί ο Hersh δεν θα είχε βρει τα σημαντικά στοιχεία που δημοσιοποίησε προχτές· αυτοί του τα έδωσαν.

Συνεπώς η πλήρης εικόνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αυτή την εποχή δεν είναι εκείνη ενός συμπαγούς μηχανισμού με συνοχή και ετοιμότητα απ’ την βάση ως την κορυφή. Είναι μάλλον αυτή ενός καπιταλιστικού κράτους / κεφάλαιου σε βαθιά εσωτερική κρίση, όπου οι πιο επιθετικές φράξιες επείγονται να «δράσουν» («τραβώντας» πίσω τους και όλους τους υπόλοιπους μέσα απ’ την δημιουργία τετελεσμένων) θεωρώντας ότι έτσι θα σώσουν την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.

Στο βαθμό που αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σαφές διεθνώς απ’ τους ανταγωνιστές της αμερικανικής ηγεμονίας, στενεύουν έως εξαφανίζονται τα περιθώρια της διπλωματίας. Με ποιον να διαπραγματευτεί όποιος θέλει· με ποιον απ’ όλους στο αμερικανικό καθεστώς; Αυτό είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την προηγούμενη διοίκηση, όταν ο υπ.εξ. Kerry εμφανιζόταν ανίκανος να ελέγξει δράσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που είχαν άλλη «γραμμή». Αλλά τότε, ακόμα, θα μπορούσε κανείς να αναρωτιέται για το αν τα συστατικά του βαθέος αμερικανικού κράτους κινούνται ημιανεξάρτητα μεταξύ τους ή αν ο Kerry βολευόταν με το παιχνίδι του «καλού μπάτσου / κακού μπάτσου».

Τώρα πια είναι σαφές ότι οι σκληροπυρηνικές μιλιταριστικές φράξιες (και των δύο κομμάτων) συγκλίνουν πίσω απ’ την εικονική προεδρία του ψόφιου κουναβιού· χωρίς ωστόσο να έχουν εξασφαλίσει την «εσωτερική εθνική ενότητα». Βιάζονται, και πέφτουν σε λάθη.

Εννοείται πως οι εκτός συνόρων αντίπαλοί τους τα βλέπουν όλα αυτά…

(φωτογραφία: ο Άσαντ σε χθεσινή επίσκεψή του στη ρωσική βάση στο Hmeimim. Η σκηνή έχει κάτι αλληγορικό: σημαδεύοντάς τον μπορεί άνετα κάποιος να πετύχει … τον ρωσικό στρατό…)

Τετάρτη 28 Ιούνη. Είναι κάτι κακιές γλώσσες που λένε ότι ο Jared Kushner (γαμπρός και σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού) έχει χρεωκοπήσει σε διάφορες μπίζνες του, και χρειάζεται επειγόντως μεγάλα ποσά… που θα τα δώσει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) το φιλαράκι του: ο Mohammed Bin Salman, ο «αντιβασιλιάς» του Ριάντ. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι κακιές γλώσσες «προσωποποιούν» το τρίγωνο Ουάσιγκτον – Ριάντ – Τελ Αβίβ. Γιατί, βέβαια, (είναι γνωστό), ο Jared Kushner είναι πολύ πιστός φίλος οτιδήποτε ακροδεξιού στο ισραηλινό καθεστώς, χρηματοδότης του κτισίματος χιλιάδων οικισμών στη δυτική Όχθη (μπορεί να έχει και οικοδομικές εταιρείες ο άνθρωπος) κλπ κλπ.

Μακρυά απ’ τα πρόσωπα τώρα: το Τελ Αβίβ ευελπιστεί σε επισημοποίηση της σχέσης αγάπης που έχει αναπτυχθεί με το Ριάντ. Οι ισραηλινοί καθεστωτικοί δεν είναι χαζοί: αυτή η φιλία μεσοπρόθεσμα θα επιταχύνει την κρίση και την διάλυση στην αραβική χερσόνησο. Οι σεΐχηδες ψάχνουν σωσίβια· αλλά είναι αμφίβολο αν όλοι οι υπήκοοί τους μπορούν να πουλήσουν την υπόθεση της παλαιστίνης.

Όμως μέχρι να συμβεί αυτή η τελική διάλυση, το μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς θα έχει εξασφαλίσει οπωσδήποτε βάσεις (φανερές ή κρυφές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) στην αραβική χερσόνησο. Για να σημαδεύει από εκεί την Τεχεράνη. Αυτό είναι εύκολο, και θα μπορούσε να γίνει πολύ γρηγορότερα απ’ ότι νομίζει κανείς: ο «αντιβασιλιάς» Salman είναι ψυχωσικός κατά του ιράν· και ούτε λόγος ότι δεν θα χεζόταν απ’ την χαρά του αν μπορούσε να «φιλοξενήσει» κάμποσες ισραηλινές μοίρες, αντιαεροπορικά συστήματα, κλπ κλπ. Ίσως ίσως και καμιά πυρηνική κεφαλή…

Σε κάθε περίπτωση η iaf θα κάνει εκεί «κοινές στρατιωτικές ασκήσεις». Δεν ξέρουμε αν στην Αθήνα ανησυχούν μήπως χάσουν τους «πελάτες» απ’ το Τελ Αβίβ όταν η ισραηλινή αεροπορία βρεί στη γειτονιά της ζωτικό χώρο για την εκπαίδευσή της.

Ε, μπορεί να τους μείνουν τίποτα «ψιλά», σαν τις (μάλλον συμβολικές) ασκήσεις πιλότων του φιλέλληνα αδελφού στρατηγού Σίσι… Κι αν βρει κι αυτός πιο ενδιαφέρουσα την σαουδαραβική έρημο, ε, ας κάτσουν κάτω στη γωνία (οι έλληνες πατριώτες) κι ας βουρκώσουν: η μικρή Μαρία / κάθεται και κλαίει / που δεν την παίζουνε / οι φιλενάδες της… 

Σάββατο 24 Ιούνη. Ακολουθώντας βελτιωμένες και αναβαθμισμένες τις τακτικές που στο παρελθόν χρησιμοποίησαν οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι (και ο isis), κινούμενοι τη νύχτα στην έρημο για να μην γίνονται αντιληπτοί, οι σύμμαχοι του Άσαντ επεκτείνουν με αιφνιδιαστικούς ελιγμούς τον έλεγχό τους στα συρο/ιρακινά σύνορα, στα νότια· εκνευρίζοντας, είναι σίγουρο, το αμερικανικό Πεντάγωνο.

Σ’ αυτήν την περιοχή (όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και ανατολικής συρίας) δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές πόλεις ή χωριά που να συνιστούν εμπόδιο από στρατιωτική άποψη. Υπάρχουν μόνο συστάδες πετρελαιοπήγαδων και εγκαταστάσεις για όσους δουλεύουν σ’ αυτά. Έτσι, το φιλοΆσαντ πεζικό (συριακός στρατός, ιρακινοί, ιρανοί και Χεζμπ’ αλλάχ), με την αεροπορική κάλυψη της Μόσχας, προχωρούν γρήγορα από «συστάδα σε συστάδα», χωρίς να συναντούν ιδιαίτερη αντίσταση. Καταλαμβάνουν εδάφη και πηγάδια, στερώντας τα (μαζί με τα όποια έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο) απ’ τον isis. Απέχουν τώρα (σ’ αυτήν την συνοριακή γραμμή) περίπου 150 χιλιόμετρα απ’ την κωμόπολη Al Qa’im, που βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη, εκεί που περνάει απ’ την συρία στο ιράκ. Σ’ αυτή την διαδρομή το μόνο αξιόλογο, κάπου στη μέση, είναι ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο…

Εκτός απ’ την Raqqa και λίγες ακόμα κωμοπόλεις, στον isis στη συρία έχει απομείνει τώρα κυρίως η έρημος· και, φυσικά, η κατοχή ενός μέρους της Deir ez-Zor και η πολιορκία του υπόλοιπου. Με τα σημερινά δεδομένα, όπου καμιά «ισχυρή δύναμη» δεν κάνει κάτι φανερά υπέρ του, η πλήρης κατάρρευση του «χαλιφάτου» στη συρία είναι θέμα χρόνου.

Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς…

Παρασκευή 23 Ιούνη. Το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) έχει να χάσει τα περισσότερα απ’ την αμφισβήτηση ή/και την μείωση της επιρροής της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή. Στην πράξη το ισραηλινό κράτος ζει εδώ και μιάμισυ τουλάχιστον δεκαετία ένα σοβαρό υπαρξιακό δράμα σε σχέση με την χρησιμότητα και την αξία του σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο / αστακός, φύλακας της ομαλής ροής πετρελαίων. Καθώς το πετρέλαιο χάνει ραγδαία την στρατηγική του σημασία σαν το νούμερο 1 ενεργειακό εμπόρευμα· καθώς ο καπιταλιστικός κόσμος μετακινείται σε ένα καινούργιο (και ισχυρά διαφοροποιημένο) Ενεργειακό Παράδειγμα, κράτη χωροφύλακες (σαν το ισραηλινό αλλά και το ελληνικό και το σαουδαραβικό…) χάνουν την γεωπολιτική αξία που είχαν τον 20^ο αιώνα. Και το πιθανότερο είναι να μην την ξανακερδίσουν ποτέ, καθώς συμβαίνουν κι άλλες ριζικές αλλαγές στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο έδαφος και την αποεδαφοποίησης.

Θα αφεθεί το μιλιταριστικό / φασιστικό / θρησκευτικό καθεστώς του ισραήλ στην μοίρα του; Όχι. Ακόμα κι αν οι τοπικοί (ιστορικοί) αντίπαλοί του είναι περισσότερο ακίνδυνοι από ποτέ (ιράκ, συρία, αίγυπτος) αυτό το καθεστώς είναι υποχρεωμένο να αναζητεί εχθρούς για να συνεχίσει να υπάρχει, σαν πολεμική μηχανή. Συνεπώς το Τελ Αβίβ όχι μόνο απειλεί αλλά θα κάνει, και μάλλον γρήγορα παρά αργά, καινούργιους πολέμους· φανερούς, και όχι κρυμμένους σαν αυτόν που κάνει στη συρία.

Καθόλου συμπτωματικά οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι της ανατολικής Μεσογείου / μέσης Ανατολής «φτιάχνουν συμμαχία», μήπως και δρώντας μαζί μπορέσουν να συγκρατήσουν την πτώση της διεθνούς αξίας των οικοπέδων τους: το ελλαδιστάν με το ισραήλ, αλλά επίσης και η σαουδική αραβία με το ισραήλ. Είναι ένα παράξενος «άξονας», που δικαιολογείται μόνο απ’ την αίσθηση της κοινής έκπτωσης – για κοινούς, αν και όχι συνολικά τους ίδιους λόγους. Καθόλου συμπτωματικά, επίσης, αυτοί οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι αναζητούν την υποστήριξη της παρακμιακής «μόνης υπερδύναμης», που ούτε μόνη είναι ούτε υπερδύναμη πια.

Η ισχύς εν τη ενώσει φαντάζονται…

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21^ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

Πέμπτη 22 Ιούνη. Αν οι αγγλοαμερικάνοι «φίλοι» (δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, ειδικοί, δημαγωγοί, εγκάθετοι, ξανά δημαγωγοί, κλπ) που ως και πολύ πρόσφατα θεωρούνταν σύμμαχοι της φτωχής πλην τίμιας (ελλάδας) στον αγώνα της ενάντια στα τέρατα της ευρωζώνης τώρα, για την συμφωνία που πάνω πάνω, με χρυσά γράμματα, γράφει «πήραμε αυτά που θέλαμε» λένε ρε τι μαλακίες είναι αυτές!… Αν η «αγγλοαμερικανόσφαιρα» αμφισβητεί αυτό που το ελληνικό κυβερνοάγχος θεωρεί «επιτυχία» (που ανοίγει τον ορίζοντα για «κύματα επενδύσεων»)… Αν, με δυο λόγια, οι αναμενόμενοι κυματιστοί επενδυτές δεν είναι με ντάλαρς και στέρλινς (και ποιος ξέρει με τι νόμισμα θα είναι…), τότε υπάρχει ένα πρόβλημα. Όχι για τις «επενδύσεις» – τέτοιες γίνονται ακόμα και στα πιο φρικαλέα μέρη του κόσμου. Γίνονται και με σφαίρες αντί για χρήμα.

Το πρόβλημα σχετίζεται με το μέλλον του yunanistan…. Από κρατική και καπιταλιστική άποψη. Από παρακρατική δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όσο καταλαβαίνουμε…