Tag: ηπα

Από άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός

Παρασκευή 25 Μάη. Ανεβείτε, τώρα, σ’ ένα αερόστατο, να σας ξεναγήσουμε γρήγορα και περιληπτικά στις εξελίξεις σ’ όλη αυτή την γραμμή.

Πρώτο σημείο: Κίνα. Παρότι η σινο-αμερικανική σύγκρουση εμφανίζεται σαν «εμπορικός / οικονομικός πόλεμος» που προς το παρόν έχει παγώσει, το Πεκίνο ναυπηγεί αεροπλανοφόρα. Έχει δύο, αλλά ο στόχος είναι τα έξι, εκ των οποίων τα δύο πυρηνοκίνητα. Επιπλέον το κινέζικο καθεστώς έχει σχέδιο ως το 2025 (σε λιγότερο από 7 χρόνια) να είναι παγκόσμια και καπιταλιστικά πρωτοπόρο σε οτιδήποτε σχετικό με τις «νέες τεχνολογίες». Το θέμα είναι πως οι πάντες έχουν πεισθεί ότι θα τα καταφέρει· ίσως και νωρίτερα… Και έτσι θα συμβεί υπό όχι πολεμικές συνθήκες…

Δεύτερο σημείο: Αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν επεκτείνουν σταθερά τα εδάφη τους, σε βάρος του τυπικού αφγανικού στρατού, παρότι αυτός το τελευταίος υποστηρίζεται απ’ την αμερικανική αεροπορία. Το ψόφιο κουνάβι σκέφτεται να ξανα-αυξήσει τον αμερικανικό στρατό στα υψίπεδα (σιγά που θα έφευγε…) και η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Τεχεράνη ότι ενισχύσει και εκπαιδεύει τους Ταλιμπάν. Στην φωτογραφία πάνω δεν είναι αμερικανικά κομμάντο αλλά οι «ειδικές δυνάμεις των ταλιμπάν» – είτε το πιστεύετε είτε όχι!!! Πράγμα που σημαίνει ότι τους ντύνουν, τους εξοπλίζουν και τους εκπαιδεύουν γνώστες των σύγχρονων πολεμικών δεδομένων. Κάτι μας λέει ότι δεν είναι μόνο ιρανοί…

Τρίτο σημείο: Ιράν. Οι εξελίξεις είναι ανοικτές, αλλά μεσοπρόθεσμα – φοβόμαστε – δεν θα είναι απλά «οικονομικές». Εκτός αν η Τεχεράνη ενταχθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης», δηλαδή στη στρατιωτική συμμαχία με την Μόσχα και το Πεκίνο….

Τέταρτο σημείο: Ιράκ. Το πρώτο σε δύναμη κόμμα στις τελευταίες εκλογές είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Muqtadar al-Sadr – σε συμμαχία με το κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ και διάφορες μικρές κοσμικές οργανώσεις. Το δεύτερο σε δύναμη κόμμα είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Hadi al-Amiri. Ο “στρατός του Mahdi” του πρώτου υπήρξε βασικός στην αντίσταση στην αμερικανική κατοχή απ’ το 2004 και μετά. Έχει «φάει» πολλούς αμερικάνους… Ο δεύτερος είναι επικεφαλής των «λαϊκών δυνάμεων δράσης» (pmu) που, εκπαιδευμένοι απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης», είναι το πιο αξιόπιστο μαζικό στρατιωτικό σώμα στο ιράκ σήμερα. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να τους θεωρεί «τρομοκράτες», αλλά υπάγονται επίσημα στον ιρακινό στρατό. Οπότε απλά γρυλίζει για «την επιρροή του ιράν»… Too late!

Οι σειρήνες ακούγονται δυνατά: με την κυβέρνηση που θα σχηματίσουν οι νικητές των εκλογών στο ιράκ οι 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες (και μισθοφόροι) που έχουν στρογγυλοκαθήσει στην Μεσοποταμία θα πρέπει να τα μαζέψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να ψάξουν άλλη παραλία…

Πέμπτο σημείο: Συρία. Παρότι ο αμερικανικός (και ο γαλλικός, και ο αγγλικός) στρατός δείχνει να έχει εδραιωθεί στις ypg/pkk κρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής συρίας, ο «πόλεμος φθοράς» εναντίον τους έχει αρχίσει να κλιμακώνεται. Με διάφορες αιτίες κι αφορμές (είτε επειδή οι ypg δεν είναι καθόλου «δημοκράτες» όπως νομίζουν διάφοροι υποστηρικτές τους, το εντελώς αντίθετο· είτε επειδή διάφορα αραβικά κλαν σ’ αυτή τη ζώνη πληρώνονται από «αλλού»…) το αντάρτικο κατά της «κατοχής», κάτω απ’ τις συριακές σημαίες, κλιμακώνεται. Αναφέρονται ήδη νεκροί αμερικάνοι μισθοφόροι από «νάρκες δρόμου», καθώς και εξεγέρσεις – εν μέρει ένοπλες – σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις. Η Raqqa είναι ήδη πεδίο αυτού του ανορθόδοξου πολέμου.

Έκτο σημείο: Λίβανος. Η Χεζμπ’ αλλάχ και οι χριστιανοί και σουνίτες συμμαχοί της είναι η βεβαιωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά τις τελευταίες εκλογές. Άσχετα με το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, η λιβανέζικη κοινωνία έχει πάρει κατά πλειοψηφία θέση – στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Έβδομο σημείο: Παλαιστίνη. Δεν ξέρετε;

Όγδοο σημείο: Ο «μικρός άξονας» Τελ Αβίβ – Λευκωσίας – Αθήνας… Θέλετε να κάνουμε εν χορώ τους μαλάκες για το τι κουβεντιάζει ο ογκόλιθος με τους “bomb ‘em” στην Ουάσιγκτον; Την τρέχουσα γεωπολιτική τιμή / πρόσοδο του οικοπέδου που εκπροσωπεί κουβεντιάζει· εσείς κι εμείς είμαστε το κρέας για οποιαδήποτε χρήση!!!! Οι χρήσιμοι ηλίθιοι, αν συνεχίσουμε να το επιδιώκουμε…

Την ελληνική συμβολή στο χασάπικο κουβεντιάζει ο εντεταλμένος του ελληνικού βαθέος κράτους, για λογαριασμό αυτών που κερδίζουν απ’ τα τσιγκέλια· πως και γιατί νομίζετε ότι χαλαλίζει τις ώρες του ο κάθε Bolton; Σε κουβέντες για την φροντίδα των προσφύγων ή για τα νηπιαγωγεία;

Λοιπόν; Τόχετε; Βάζετε το χέρι σας στη φωτιά; Να κάνουμε ότι κοιμόμαστε μπας και μας περάσει ξώφαλτσα;

Όχι δα!! Όχι δα!!!!!!!

Συρία

Πέμπτη 24 Μάη. Ενώ στο Ριάντ προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο τοξικός πρίγκηπας ζει και βασιλεύει μέσα από … φωτογραφίες (προφανώς άγνωστης χρονολογίας), στη νοτιοδυτική συρία συμβαίνει κάτι που ίσως (ίσως λέμε) σχετίζεται και με την (ας το πούμε κομψά για να μην πληγώσουμε και πληγωθούμε) «απουσία» του. (Αααχ τοξικέ! Γύρνα πίσω!!! Τόσα έχουν στηριχτεί πάνω σου!!!)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε την εκτίμηση ότι η επαρχία της Dara’a, δίπλα ακριβώς απ’ τα κατεχόμενα παράνομα απ’ τον ισραηλινό στρατό υψώματα του Γκολάν (απ’ το 1967), θα μείνει υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών (των πλέον σκληροπυρηνικών και «πιστών» στο Ριάντ), επειδή αυτό βολεύει το Τελ Αβίβ. Όμως το συριακό καθεστώς, μετά την εκκαθάριση όλων των υπόλοιπων ανταρτοκρατούμενων θυλάκων γύρω απ’ την Δαμασκό, συγκεντρώνει τον στρατό του στα όρια των ανταρτοκρατούμενων ζωνών της Dara’a.

Υπάρχει μια φήμη ότι στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Μόσχα ο σχεδόν υπόδικος πρωθ. του Τελ Αβίβ Netanyahu εξασφάλισε μεν την ρωσική άδεια να ρίξει μερικούς πυραύλους σε συριακούς στόχους που θεωρεί «απειλή», με αντάλλαγμα όμως να μην παρέμβει στην ανακατάληψη της Dara’a. Στις φήμες δεν μπορεί να στηριχτεί κανείς… Όμως στην Dara’a οι τελευταίοι hard core μισθοδοτούμενοι του Ριάντ και του Ντουμπάι εκδηλώνουν ασυνήθιστη συμπεριφορά: η μία ομάδα μετά την άλλη δηλώνουν διατεθειμένες να διαπραγματευτούν την παράδοση των όπλων τους και την αποχώρησή τους…

Ήδη το ρωσο-συριακό επιτελείο που έχει κάνει με επιτυχία τις προηγούμενες παρόμοιες διαπραγματεύσεις βρίσκεται στις πόλεις Nahij και Mohaja, για να εξασφαλίσει ότι στη Dara’a οι αντικαθεστωτικοί θα φύγουν «ήσυχα». Και χωρίς, ας πούμε, «video για χρήση χημικών απ’ τον Άσαντ» – με όλες τις γνωστές συνέπειες… Το ζήτημα είναι ότι όπως έγινε με πολλές εκατοντάδες άλλους ως τώρα, δυο επιλογές έχουν. Είτε να ζητήσουν και να πάρουν αμνηστία και να ενταχτούν στον συριακό στρατό· είτε να πάνε στο Idlib και να υπαχθούν στον τουρκικό έλεγχο. Προφανώς το ξέρουν. Και θα διαλέξουν ένα απ’ τα δύο…

Τίποτα δεν θα μείνει στον τοξικό («καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται….») ή/και στο καθεστώς του απ’ την βαριά, τεράστια επένδυση στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου…

Ίσως μόνο φωτογραφίες…

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 1

Πέμπτη 24 Μάη. Ο φίλος της ασταμάτητης μηχανής ήταν λιτός στο μήνυμά του: Θέλετε να εξετάσετε και την περίπτωση να μην ξέρουν τι κάνουν; Αναφερόταν στις γιουνάιτεντ στέιτς οφ αμέρικα, αλλά όχι μόνο.

Η σκέψη δεν είναι καινούργια – αλλά έχει σοβαρές προκλήσεις, ένα μέρος απ’ τις οποίες (αλλά όχι όλες) η ασταμάτητη μηχανή τις αντιμετωπίσει ήδη. Σύμφωνα με το ορθόδοξο manual, επικεφαλής καθε κράτους είναι η αντίστοιχη «εθνική αστική τάξη» (τα εισαγωγικά είναι με αιτία…) που, στις επιλογές, στις κατευθύνσεις και στις μεθοδεύσεις της πολιτικής εκφράζει και υπηρετεί τα γενικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον εθνοκρατικό σχηματισμό που της αναλογεί· χωρίς παραπάνω διευκρινίσεις για το τι σημαίνει «γενικά συμφέροντα» και πως διαμορφώνονται.

Το σχήμα είναι βολικό, επειδή δείχνει να έχει μια τυπική επάρκεια, στη βάση της ταξικής διαστρωμάτωσης των καπιταλιστικών κοινωνιών. Κι ενώ αυτή η διαστρωμάτωση είναι (για εμάς) αναμφισβήτητη, το προβοκατόρικο ερώτημα είναι το εξής: Κι αν δεν υπάρχει πλέον «εθνική αστική τάξη» εδώ ή εκεί; Κι αν στη θέση της, εκ των πραγμάτων, υπάρχει «κάτι άλλο», επιφορτισμένο με τις αρμοδιότητές της ή έχοντας κάνει πειρατεία στο πόστο; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο – και η εργατική ανάλυση δεν πρέπει να είναι συντηρητική, κομπλεξική, ώστε να αποκλείει το ενδεχόμενο – τότε πως ακριβώς διεκπεραιώνεται η διακυβέρνηση των καπιταλιστικών κοινωνιών, στο πέρασμα απ’ την 3η στην 4η βιομηχανική επανάσταση;

Η δική μας εργατική ανάλυση σηκώνει αυτό το γάντι, επειδή το θεωρεί πολύ σοβαρό τόσο από θεωρητική όσο και από πρακτική άποψη. Την υπόδειξη της (σταδιακής ή ακαριαίας;) μείωσης της σημασίας της τάξης των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής (: ιστορική αστική τάξη…) δεν την έκανε προχτές κάποιος κομμουνιστής. Αλλά στη δεκαετία του 1930 ένας φιλελεύθερος, που έμεινε να αφήσει το όνομα και τις απόψεις του στην ιστορία: ο Κέυνς. Ήταν αυτός που εισήγαγε στην ανάλυση της «καπιταλιστικής οικονομίας» την πραγματικότητα της πολυμετοχικής καπιταλιστικής επιχείρησης και του στρώματος των διευθυντών (: managers), που τυπικά δεν είναι ΟΙ ιδιοκτήτες (ακόμα κι αν είναι μέτοχοι) αλλά είναι έμμισθοι υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες – κι ωστόσο αυτοί είναι που αποφασίζουν. Ενημερώνοντας (ή κοροϊδεύοντας), ανάλογα με τα ειδικά συμφέροντά τους, τους «μετόχους» – τυπικά ιδιοκτήτες. Αυτό ισχύει στις επιχειρήσεις. Ισχύει και στο κράτος; Γιατί όχι;

Παρότι στα ‘60s (και σε σχέση με την τότε σοβιετική ένωση) δημιουργήθηκε μια αναλυτική βάση για τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό, που τοποθετούσε τους «διαχειριστές» της καπιταλιστικής συσσώρευσης σε μια θέση “ad hoc μπουρζουαζίας» αν και χωρίς την τυπική ιδιοκτησία, το πράγμα ξεχάστηκε στη συνέχεια. Παρότι, ούτε η «πολυμετοχική» καπιταλιστική επιχείρηση εξαφανίστηκε (το αντίθετο), ούτε οι managers και οι ceo…

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 2

Πέμπτη 24 Μάη. Αν και το θέμα είναι απ’ αυτά που μας ενδιαφέρουν σαν αυτόνομους εργάτες, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της ασταμάτητης μηχανής. Μην περιμένετε εδώ την στοιχειωδώς επαρκή ανάλυσή μας!

Ωστόσο κρατάμε το εξής: η ιμπεριαλιστική πολιτική της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης», μπορεί πράγματι να αναλυθεί με τα εργαλεία της straight ταξικής διαστρωμάτωσης α λα αρχές του 20ου αιώνα (με “αστική τάξη” και τα συμφέροντά της) ή πρέπει να ενσωματωθούν σ’ αυτήν την ανάλυση (και όχι μόνο για τις ηπα) στοιχεία δομικών μετασχηματισμών στις διαδικασίες μεσολάβησης / αντιπροσώπευσης / επικύρωσης, που δεν είναι καθόλου καινούργια για το “νεοφιλελεύθερο κράτος” (ήδη απ’ τα ‘80s) αλλά έχουν αγνοηθεί συστηματικά επειδή προσθέτουν πολυπλοκότητα σε αναλυτικά σχήματα που θα ήταν βολικό να μείνουν απλά (ακόμα κι αν η απλότητά τους είναι άχρηστη)… Ε;

Το καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο associated press, πριν δυο μέρες, κάτω απ’ τον τίτλο The princes, the president and the fortune seekers παρουσίασε τεκμηριωμένα στοιχεία (από υποκλοπές mails – αυτό είναι κοινότοπο πια!) που ρίχνουν ένα διαγώνιο φως στην πραγματικότητα του αμερικανικού συστήματος πολιτικής / κρατικής διεύθυνσης: επώνυμοι ποινικοί με φράγκα και αρχινταβάδες ιδιωτικών στρατών, που κάνουν deal με σαουδάραβες και εμιριτιανούς πρίγκηπες (με σκοπό ακόμα περισσότερα φράγκα) και έχοντας πρόσβαση στον, ας πούμε «κεντρικό πυρήνα εξουσίας» στην Ουάσιγκτον, διαμορφώνουν σχεδιασμένα κατά τα συμφέροντά τους, σε συνεργασία με τον «βασιλικό γαμπρό» της Ουάσιγκτον (“clown prince” τον αποκαλούν, ωστόσο!), αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική των ηπα», για λογαριασμό των πελατών τους: του Ριάντ, του Ντουμπάι, του Τελ Αβίβ. Με άλλα λόγια σχεδιάζουν ακόμα κι έναν πόλεμο επειδή αυτός τους βολεύει· χωρίς “αστική τάξη”….

Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν στην αντίληψή μας τέτοιου είδους στοιχεία· κι όχι μόνο για τις ηπα (αλλά και για την ψωροκώσταινα ελλάδα). Η πρώτη λογική (και αποδεκτή απ’ την ασταμάτητη μηχανή σαν αφετηρία) ένσταση θα ήταν κάπως έτσι: δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να αντιμετωπίσουμε τις όποιες καπιταλιστικές διαδικασίες σαν «προσωπικές ιστορίες». Συμφωνούμε κατ’ αρχήν… Όμως:

Κορέες 1

Τετάρτη 23 Μάη. Η «επίθεση γοητείας» του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά των Kim και Moon βρίσκεται σε σταυροδρόμι ως προς τα αποτελέσματά της: ο σκληρός πυρήνας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έχει ανασυνταχτεί μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό της ανακοίνωσης του ψόφιου κουναβιού ότι θα συναντηθεί με τον Kim χωρίς προϋποθέσεις· και η η τακτική του είναι σαφής στις δηλώσεις του Bolton. Η «γραμμή» που προσπαθούν να περάσουν οι «σωματοφύλακες» στο ψόφιο κουνάβι και στον ναρκισσισμό του είναι ότι η βόρεια κορέα θα πρέπει να διαλύσει τα πυρηνικά και τους πυραύλους της πριν πάρει οποιαδήποτε αμερικανική «ανταμοιβή»… Πράγμα που κάνει την συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον Κίμ στις 12 Ιούνη πρακτικά άχρηστη. Και σημαίνει επιστροφή στην περσινή αμερικανική τακτική…

Ο Moon κολάκεψε όσο μπορούσε – αυτή ήταν η αποστολή του στην χθεσινή του συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι. Αλλά, δυστυχώς, δεν ήταν μια κουβέντα ένας μ’ έναν. Οι «σωματοφύλακες» της Ουάσιγκτον δεν εμπιστεύονται το ψόφιο κουνάβι· στη συνάντηση (την επίσημη) ήταν παρών και ο πρώην αρχιασφαλίτης και νυν υπ.εξ. Pompeo.

Οι επίσημες δηλώσεις του Moon ήταν αξιοθρήνητες επί της ουσίας, πλην όμως απαραίτητες και ταιριαστές με την περίσταση:

Χάρη στην δική σας οπτική του να επιτευχθεί ειρήνη μέσα απ’ την δύναμη και χάρη στην στιβαρή σας ηγεσία, ελπίζουμε ότι θα γίνει η πρώτη συνάντηση ΗΠΑ-Βόρειας Κορέας, και ότι χάρη σ’ αυτήν να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά στο όνειρο της επίτευξης της πλήρους αποπυρηνικοποίησης της κορεατικής χερσονήσου και της παγκόσμιας ειρήνης… Όλα αυτά έγιναν πιθανά χάρη σ’ εσάς κύριε Πρόεδρε, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα αποδειχθείτε ικανός να συμπληρώσετε και να ολοκληρώσετε ένα ιστορικό έργο που κανέας δεν μπόρεσε να πετύχει τις προηγούμενες δεκαετίες…

Απεριόριστο γλύψιμο, με τον τόνο εκεί που το ψόφιο κουνάβι λαχταράει: “να πετύχετε κάτι που κανείς άλλος – αμερικάνος πρόεδρος – δεν πέτυχε”. Λεπτομέρεια: η “αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” σημαίνει όχι μόνο την διάλυση των βορειοκορεατικών πυρηνικών, αλλά και την απομάκρυνση όλων των αμερικανικών πυρηνικών, μαζί με τα όπλα που μπορούν να τα “αξιοποιήσουν”…

Κορέες 2

Τετάρτη 23 Μάη. Όμως στις δικές του δηλώσεις το ψόφιο κουνάβι έδειξε την “αβεβαιότητα” κάποιου που “ακούει φωνές” – και όχι τυχαίες:

Προχωράμε. Θα δούμε τι θα γίνει. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που θέλουμε να γίνουν. Νομίζω ότι θα το πετύχουμε. Κι αν δεν το πετύχουμε δεν θα γίνει η συνάντηση… Υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα να μην δουλέψει, αλλά είναι Ο.Κ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δουλέψει γενικά, αλλά μπορεί να μην δουλέψει για τις 12 Ιούνη. Αλλά υπάρχει και μια καλή πιθανότητα να γίνει η συνάντηση”. Μπορεί να βρέξει, μπορεί νάχει λιακάδα: σαφές…

Αυτό σημαίνει ότι το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος είναι ήδη έτοιμο (και σχεδόν έχει πείσει το ψόφιο κουνάβι) να βάλει προϋποθέσεις για το ραντεβού του με τον Kim· προϋποθέσεις που δεν είχε βάλει όταν το δέχτηκε. Οι αναβολές (το ραντεβού είχε προγραμματιστεί αρχικά για τα τέλη Μάη) έχουν δώσει το περιθώριο στην «βαθιά» Ουάσιγκτον να ανασυνταχτεί. Πρακτικά οι αναβολές είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ανασύνταξης απέναντι στην βορειο-νοτιο-κορεατική «επίθεση γοητείας» Έτσι, ενώ απ’ την μεριά το ψόφιο κουνάβι έχει μπροστά του το δέλεαρ ενός «νόμπελ ειρήνης» (έστω, της σοβαρής υποψηφιότητας γι’ αυτό) απ’ την άλλη έχει ήδη τους σωματοφύλακές του. Που έχουν αγριέψει – όχι τυχαία απ’ την μεριά τους.

Το αξιοσημείωτο των δηλώσεων του ψόφιου κουναβιού είναι αυτή η λεπτομέρεια: δασκαλεμένος απ’ τις «φωνές πίσω του» αποδίδει στο Πεκίνο την «σκλήρυνση» του καθεστώτος της Πγιονγκγιάνγκ με τις δηλώσεις για τις αμερικανο-νοτιοκορεατικές ασκήσεις αλλά και για την «λύση λιβύης» που πρότεινε ο Bolton. Μ’ αυτόν τον τρόπο “ανοίγει η βεντάλια” για το ποιοι είναι απένατι απ’ την Ουάσιγκτον, κάτι όχι τυχαίο ή λανθασμένο:

…Μετά την επίσκεψή του στο Πεκίνο, και την συνάντησή του με τον Xi Jinping στις 8 Μάη, σκλήρυνε την θέση του. Δημιουργήθηκε ένα πολύ δύσκολο κλίμα με τους βορειοκορεάτες μετά απ’ αυτή τη συνάντηση… οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω χαρεί μ’ αυτό… Ο Xi είναι παγκόσμιας κλάσης παίκτης πόκερ…

Ο αντιπρόεδρος Pence ήταν μια απ’ τις «φωνές που ακούει» το ψόφιο κουνάβι. Σε προχθεσινή του συνέντευξη στο fox news, έτριξε τα δόντια του:

Έγινε κάποια κουβέντα για το λιβυκό μοντέλο την περασμένη βδομάδα, και ξέρετε, όπως ξεκαθάρισε και ο πρόεδρος, η ιστορία αυτή θα τελειώσει όπως τελείωσε το λιβυκό μοντέλο αν ο Kim Jong-un δεν φροντίσει να κάνει συμφωνία. Όταν σχολιάστηκε ότι αυτό που λέει ακούγεται σαν απειλή, ο Pence απάντησε ωμά: Εντάξει, νομίζω ότι βασικά είναι γεγονός.

Πέτυχε λοιπόν κάτι ο Moon στην χθεσινή του συνάντηση; Σύμφωνα με τις απόψεις νοτιοκορεατών ειδικών «κοντά» στην κυβέρνησή του: …Πρέπει να φρενάρουμε στις προσπάθειες των ηπα να επεκτείνουν την ατζέντα περιλαμβάνοντας τα χημικά και βιολογικά όπλα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Βόρεια Κορέα και οι Ηπα πρέπει, επίσης, να συμφωνήσουν στις λεπτομέρειες της αποπυρηνικοποίησης, και πρέπει να πείσουμε τις ΗΠΑ τουλάχιστον να σταματήσουν την ανάπτυξη στρατηγικών πυρηνικών όπλων στην κορεατική χερσόνησο…

Καθώς τώρα είναι που ξεδιπλώνεται ολόκληρη η αντίθεση ανάμεσα στο σχεδιασμό του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και στον χωρίς προσχήματα αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το σημείο Χ, δηλαδή η θηλειά του πρώτου και η συνάντηση ψόφιου κουναβιού – Kim χωρίς προϋποθέσεις, μοιάζει (σ’ εμάς) στην κόψη του ξυραφιού. Θα ξεκαθαριστεί τις αμέσως επόμενες ημέρες – άλλωστε ως τις 12 Ιούνη δεν υπάρχουν περισσότερες από 3 εβδομάδες.

Ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και ειδικά οι δύο κορέες θα πρέπει είτε να κάνουν κάποιες (λίγο πολύ θεαματικές) προσθήκες στην ως τώρα μεθόδευσή τους για να ανασχέσουν την «δουλειά» του βαθέος αμερικανικού κράτους, είτε να κινηθούν παράλληλα σε κάποια «εκδοχή 2», χωρίς αμερικανο-βορειοκορεατική συνάντηση κορυφής στις 12 Ιούνη…

(φωτογραφία: στο βάθος… ο Bolton….)

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης

Τετάρτη 23 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πρόσφατα ότι οι μέχρι τώρα διαφορές της αμερικανικής “διαχείρισης” του μετώπου της μέσης Ανατολής (με κεντρικό σημείο το ιράν) και του κυρίως μετώπου στην ανατολική ασία (με κεντρικό σημείο την βόρεια κορέα) είναι, απλά, διαφορά φάσης – ο όρος προέρχεται απ’ την φυσική.

Όσο παιρνούν οι μέρες αποδεικνύεται ότι έτσι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον ανεβάζει διαρκώς τους “τόνους” τόσο σε σχέση με το ιράν (και άρα, σε σχέση τόσο με την ευρώπη όσο και την ρωσία), όσο και σε σχέση με την βόρεια κορέα (εδώ, “πιάνοντας” και την κίνα).

Θα μπορούσε να είναι ρηχός βερμπαλισμός. Κρίνουμε το αντίθετο: ότι δεν είναι μια κενή πρακτικών ρητορική. Είναι αρκετά πιθανό ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν έχει αποφασίσει “κανονικά” την κήρυξη ενός all out πολέμου· ότι δεν είναι καν και καν έτοιμο για κάτι τέτοιο· και ότι βρυχάται τείνοντας προς τα εκεί με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω. Όμως, έχουμε την εκτίμηση, ότι δεν θα γίνει έτσι· σίγουρα δεν θα γίνει έτσι ουσιαστικά. Οι αντίπαλοι δεν θα κάνουν πίσω· είναι too late (με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ούτε αυτοί θα είχαν σαν πρώτη επιλογή έναν all out πόλεμο.

Το είδος της «εξωτερικής πολιτικής» που ακολουθεί πια σταθερά η Ουάσιγκτον, σε όλες τις εκφάνσεις της, ένα μόνο πράγμα δείχνει, και μ’ έναν τρόπο μόνο εξηγείται: στρίμωγμα, σοβαρό στρίμωγμα. Με βάση την ιστορία, την ιδεολογία και την μεθοδολογία της ηγεμονίας του, το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει plan b για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμά του: μια μόνο ιδέα επιβολής έχει, κι αυτή είναι στρατιωτική / μιλιταριστική.

Στον μικρό καπιταλιστικό πλανήτη γη κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω. Μπορεί να διαφέρουν οι τακτικές, μπορεί να διαφέρουν οι μέθοδοι ιμπεριαλιστικής προώθησης, αλλά για κανέναν δεν υπάρχει «πίσω». Το γεγονός είναι σαφές και καθόλου πρωτοφανές: δεν χωράνε όλοι! Γιατί είναι όλοι το ίδιο καπιταλιστές, το ίδιο “πεινασμένοι”. Η ξαναμοιρασιά του πλανήτη (της εργασίας, των πρώτων υλών, της κατανάλωσης) απαιτεί, όλο και πιο έντονα, την εξουδετέρωση «κάποιου» ή «κάποιων».

Δείτε το έτσι: ούτε η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν όπως εφαρμόστηκε ως τώρα, ούτε και η αμερικανική αναγνώριση της πυρηνικής πραγματικότητας της Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν κάποιου είδους άμεση καταστροφή για την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα αφεντικά της βλέπουν έτσι τα πράγματα, κι αν δρουν με τον τρόπο που δρουν, θα έχουν τους σοβαρούς λόγους τους. Είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι «με λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους τους θα αλλάξουν μυαλά».

Γιατί, είναι φανερό αυτό, η Ουάσιγκτον υπερασπίζεται κάτι που κατακτήθηκε (και) με τα όπλα, και πράγματι αμφισβητείται σοβαρά: την παγκόσμια ηγεμονία της, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε πολύ πρόσφατα, στα ‘90s. Και είναι στοιχειώδες από ιστορική άποψη ότι οι “αυτοκρατορίες” δεν γκρεμίζονται αθόρυβα…

Ουρλιαχτά για χάρη του buck

Τρίτη 22 Μάη. Σύμπτωση είναι, προφανώς. Τι «τύχη» όμως; Ο διάσημος στις ηπα Nick the Greek ογκόλιθος, υπ.εξ. βγαλμένος απ’ την αγκαλιά του ελληνικού βαθέος κράτους, συναντήθηκε χτες με τον ομόλογό του Mike Pompeo στην Ουάσιγκτον· μια μέρα μετά τις απειλές του τελευταίου, στην πρώτη εμφάνισή του σαν υπ.εξ., εναντίον της Τεχεράνης. Του είδους ότι «ή θα κάτσε να σας… ή θα σας….» Όχι, όμως, μόνο εναντίον της Τεχεράνης. Αλλά και των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα τολμήσουν να…

Και τι θα είπε, άραγε, ο ογκόλιθος στον αμερικάνο big brother του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους; Να μην είναι τόσο επιθετικός; Να συγκρατήσει την γενετήσια ορμή του; Τα νεύρα του; Όχι δα! Τα ελληνικά προβληματάκια θα του εξέθεσε, πράγμα που – είμαστε σίγουροι – η ύαινα Pompeo εκτίμησε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, με την άδεια, υποθέτουμε, του Πομπηία: θεία Λίτσα ξάπλωσε ξανά! Καμία «δημοκρατία του Ίλιντεν» (το άλλο, το «μακεδονία», δεν το λέμε καν) δεν θα ταράξει τον ύπνο σου! Το είπε και ο υφυπουργός αμερικανικού Βεζούβιου, ο Μίτσελ….

Δεύτερον: …Οι δύο υπουργοί Εξωτερικών συζήτησαν τα προβλήματα της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μέσης Ανατολής. «Υπογράμμισα την ανάγκη να διασφαλιστούν η ασφάλεια και η σταθερότητα στην περιοχή και αναφέρθηκα αναλυτικότερα στη συμπεριφορά της Τουρκίας και στην ανάγκη στήριξης της Κύπρου στα δικαιώματα που έχει διεθνώς, ότι η Κύπρος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα «πρόβλημα» απλώς του ΟΗΕ, αλλά ως ένα κυρίαρχο κράτος με συγκεκριμένους ρόλους και δυνατότητες στην περιοχή», δήλωσε ο κ. Κοτζιάς έπειτα από τη συνάντηση. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Για να ισχύει είναι απόλυτα απαραίτητο το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς να σφάζει τους παλαιστίνιους (: υπόσχεται πολύ περισσότερα) και το ελλαδιστάν να καταγγέλει “την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”…. Ουάου!!! Σταθερότητα παγετώνα που επιπλέει στο αίμα!!!

Τρίτον: τα δύο παλληκάρια μας, που τα κρατάνε αιχμάλωτα οι παλιότουρκοι. Εκεί οι δύο συνεταίροι, ο έλληνας ογκόλιθος και ο αμερικάνος αρχιασφαλίτης, φαίνεται ότι διαπίστωσαν ότι “κρατάνε αιχμάλωτους και αμερικάνους”. Οπότε… Υπομονή! Κάποτε θα τελειώσει ο 4ος παγκόσμιος, οπότε θα γίνει ανταλλαγή αιχμαλώτων…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Ασφαλώς. Το ελλαδιστάν είναι πιστό στην αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία του (αμφιβολία δεν είχαμε!), και προσπαθεί όχι να παζαρέψει αλλά να διερευνήσει αν υπάρχει (και σε τι μέγεθος) “κομμάτι απ’ την αμερικανική πίτα”.

Το σκίτσο του Αλτάν το έχετε υπόψη;  Ε, Αυτό!

Κορέες 1

Τρίτη 22 Μάη. Η σημερινή επίσκεψη του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon στην Ουάσιγκτον έναν στόχο έχει: να σιγουρέψει ότι στις 12 Ιούνη, στη Σιγκαπούρη, το ψόφιο κουνάβι θα ικανοποιηθεί με το φωτοστέφανο του «Μεγάλου Ειρηνοποιού» (και μερικές καλοδιατυπωμένες υποσχέσεις) και δεν θα ακολουθήσει την εμπρηστική γραμμή που έχουν ετοιμάσει οι Bolton και σία. Στην πράξη ο Moon θα πρέπει να αξιοποιήσει το σχετικό «βάθος ελιγμών» που του προσέφερε ο Kim με τις τελευταίες διαμαρτυρίες του, και να εμφανιστεί στο ψόφιο κουνάβι σαν το «δεξί του χέρι»… Όλα αυτά καλλιεργώντας πάντα τον ψοφιοκουναβικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει θέμα – και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ θα ήταν ανόητο αν δεν το περίμενε. Οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, ξεκινώντας απ’ τον Bolton, αφού αιφνιδιάστηκαν απ’ την ψοφιοκουναβική ευκολία να συμφωνήσει ένα ραντεβού με τον Kim χωρίς προϋποθέσεις, κάνουν ό,τι μπορούν για να μπει ο «little rocket man» στη θέση του. Δηλαδή στη γωνία. Η ιδέα και η  μεθόδευση είναι ότι το ψόφιο κουνάβι στις 12 Ιούνη θα πρέπει να απαιτήσει ξεβράκωμα του βορειοκορεατικού καθεστώτος, πριν (και για να) προσφέρει κάτι σαν «εγγυήσεις ασφάλειας»: ο ορισμός της αποτυχίας της συνάντησης.

Παρότι (υποθέτουμε) το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει τις εναλλακτικές του αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, θα προτιμούσε να μην γίνει έτσι. Οι κινήσεις στην ανατολική ασία γίνονται γρήγορα· αλλά το μάτι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι στο Τόκιο. Μια πετυχημένη έκβαση του ραντεβού στις 12 Ιούνη στη Σιγκαπούρη, θα έδειχνε στο ιαπωνικό καθεστώς ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να βραχυκυκλωθεί (έστω: τώρα…) και, κατά συνέπεια, ότι το Τόκιο θα πρέπει να απεξαρτηθεί απ’ την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα και να επιδιώξει μια “ομαλή συνεργασία” στην ανατολική ασία. Αντίστροφα, η αποτυχία θα ξανάφερνε στην ημερήσια διάταξη τις αμερικανικές απειλές· και τις αμερικανικές στρατιωτικές περιπολίες. Με όλα τα συνακόλουθα.

Αυτό πρέπει να αποφευχθεί, για όσο περισσότερο γίνεται.

Κορέες 2

Τρίτη 22 Μάη. Σαν ένα δείγμα αυτής της διαδικασίας που καθώς εξελίσσεται μοιάζει σαν «ένα βήμα μπροστά και μισό στον αέρα», μετά τις διαμαρτυρίες της Πγιονκγγιάνγκ για χρήση «στρατηγικών όπλων» εκ μέρους της Ουάσιγκτον στις στρατιωτικές ασκήσεις με τη Σεούλ, αυτή (η Σεούλ) απαίτησε – και πέτυχε – να μην γίνουν κοινά γυμνάσια νότιας κορέας – ηπα – ιαπωνίας (όπως είχαν προγραμματιστεί) και, κατά συνέπεια, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά B-52 να παίξουν μόνο στα γυμνάσια ηπα – ιαπωνίας, και μόνο στο ιαπωνικό ενάεριο χώρο.

Ούτε λόγος ότι ο Κιμ ξελάσπωσε, με τον τρόπο του, τον Moon! Αν ο Kim θέλει μια φορά τον περιορισμό της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη κορεατική χερσόνησο, ο Moon την θέλει τουλάχιστον άλλη μία. Όμως αφού είναι (τυπικά…) σύμμαχος της Ουάσιγκτον, θα χρειαζόταν μια «έξωθεν πίεση» για να ζητήσει – να επιβάλλει – αυτό που το ίδιο το νοτιοκορεατικό καθεστώς θέλει: να μειωθούν ξανά και ξανά σε έκταση και ένταση οι κοινές ασκήσεις με τον αμερικανικό στρατό· και να σταματήσουν οι στρατιωτικές κολεγιές με το Τόκιο. Να, λοιπόν, ποιο είναι το «βάθος ελιγμών» που το ένα κορεατικό καθεστώς προσφέρει στο άλλο.

Εν τω μεταξύ, λες και η ασταμάτητη μηχανή είχε καταλάβει το έργο (λες;), πολυμελής αντιπροσωπεία του βορειοκορεατικού καθεστώτος πήγε χτες στο Πεκίνο, με θέμα ποιο λέτε; Να της γίνουν φροντιστήρια για το «κινεζικό μοντέλο σοσιαλιστικής ανάπτυξης»! Ή, για να το πούμε πιο ρεαλιστικά, για να διευθετηθούν οι τομείς δυναμικής «οικονομικής συνεργασίας» της Πγιονγκγιάνγκ με το Πεκίνο, πάνω σε ένα αναθωρημένο και μεσομακροπρόθεσμο μοντέλο «ανάπτυξης» απ’ την πρώτη.

Ας μην είναι μυστικό πια! Το βορειοκορεατικό καθεστώς θέλει χρόνο (όχι πολύ) ώστε με την βοήθεια των υπόλοιπων μελών του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, πέρα από το να καθιερωθεί σαν «πλήρης πυρηνική δύναμη» (αυτό δεν θα λέγεται) να αποκαταστήσει μια οικονομική / καπιταλιστική δυναμική για τον 21ο αιώνα. Να διαμορφώσει, δηλαδή, ένα εσωτερικό μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης / ανάπτυξης και μερικές βασικές συμμαχίες που θα ακυρώνουν τις όποιες (μελλοντικές) «οικονομικές κυρώσεις» των ηπα.