Πέμπτη 9 Αυγούστου. Σαν κράτος / χωροφύλακας, σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο στη μέση Ανατολή, το μιλιταριστικό καθεστώς του ισραήλ υποφέρει από μια κρίση «διεθνούς γεωπολιτικής χρησιμότητας». Γι’ αυτό, ακριβώς, προσπαθεί να οχυρωθεί ως τα δόντια, γι’ αυτό ακριβώς γίνεται ακόμα πιο ωμό, ακόμα πιο φασιστικό. Τα επιτελεία του (πολιτικά και στρατιωτικά) ξέρουν ότι η κατάρρευση του «αντιτρομοκρατικού» σχεδιασμού (δική τους και των συμμάχων τους) για το ιράκ και την συρία φέρνει στον πάγκο του χασάπη το τελευταίο άλλοθι «χρησιμότητας»: την σαουδική αραβία, μαζί με τις υπόλοιπες μικρές πετρο-χούντες της περιοχής· σαν πετρελαιοπαραγωγούς ερήμους.
Ο μεγάλος σύμμαχος, η Ουάσιγκτον, προσπαθεί να «κόψει» την ιρανική παραγωγή πετρελαίου απ’ την διεθνή αγορά, για να δώσει παράταση ζωής στην σαουδαραβική, σε μια περίοδο όπου έχει αναγγελθεί ήδη η σταθερή μείωση της ζήτησης. Αλλά… Κανείς δεν φαίνεται να υπακούει πια· και είναι λογικό. Ούτε το Πεκίνο, ούτε το Νέο Δελχί, ούτε η Άγκυρα, ούτε η Μόσχα, ούτε η ε.ε. Στο χορό αυτών που απορρίπτουν τις αμερικανικές πετρο-κυρώσεις κατά του ιράν μπήκε χτες, προς γενική έκπληξη, ένας ακόμα σύμμαχος των ηπα: το Τόκιο. Δεν μπορεί να μπει σε κίνδυνο η λειτουργία των ιαπωνικών επιχειρήσεων διαμηνύθηκε στην Ουάσιγκτον, που σε απλά ελληνικά σημαίνει: εμείς θα συνεχίζουμε να αγοράζουμε πετρέλαιο απ’ το ιράν.
Αν, λοιπόν, δεν υπάρχει η πετρο-προοπτική για το Ριάντ, έστω μιας ή δύο δεκαετιών, τι σκατά θα απομείνει (με διεθνή γεωπολιτική αξία) να φυλάει ο ισραηλινός μιλιταρισμός στη μέση Ανατολή – εκτός απ’ τον εαυτό του φυσικά – ε;
Καλή ερώτηση!
