Tag: ηπα

Ένας Maduro στην Άγκυρα

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Μπορεί διάφοροι κατά φαντασίαν (κάτι…) να πληγώνονται, αλλά ο Maduro περνάει τακτικά πάνω απ’ το ελλαδιστάν και δεν κοιτάει καν προς τα κάτω. Πηγαίνει στην Άγκυρα. Τέσσερεις φορές τα δύο τελευταία χρόνια· λίγες δεν τις λες.

Και πάλι σχέσεις πραγματιστικές. Το καθεστώς της βενεζουέλας αντέδρασε αμέσως, χωρίς μισόλογα, στην απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία στις 15 Ιούλη του 2016. Και (εντελώς πραγματιστικά μιλώντας) Άγκυρα και Καράκας έχουν κάτι κοινούς μπελάδες, προερχόμενους απ’ την Ουάσιγκτον.

Άντε λοιπόν να εξηγήσει η ροζ ελληνική κυβερνοφράξια στον άλλοτε «σύντροφο Μαδούρο» πως όταν λέει πως ο πιο στρατηγικός της σύμμαχος είναι αυτή ακριβώς η Ουάσιγκτον εννοεί «… στην μακριά πορεία προς τον σοσιαλισμό…».

Κάθε έξι μήνες στην Άγκυρα κι ούτε μια στάση στην Αθήνα, έστω για κατούρημα… Τσσσςςς… Μόνο ο Lieberman, ο Sisi και οι αμερικάνοι καραβανάδες κατουράνε στα μέρη μας… Mad dogs…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Στην τελευταία συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, σε επίπεδο υπ.εξ., ο αμερικάνος πρώην αρχιασφαλίτης Mike Pompeo επανέλαβε το ποίημά του: οι κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας θα αρθούν μόνο όταν αποπυρηνικοποιηθεί εντελώς. Ο κινέζος Wang Yi και ο ρώσος Sergei Lavrov είπαν το ανάποδο ποίημα: οι αποφάσεις του οηε προβλέπουν μετριασμό των κυρώσεων αν η Πγιονγκγιάνγκ γίνει συνεργάσιμη. Και το δείχνει, με το παραπάνω…

Πεκίνο και Μόσχα δεν μπορούν να άρουν τις κυρώσεις, εφόσον η Ουάσιγκτον βάζει βέτο. Όπως, όμως, παρατηρούν κάποιοι, ενώ ο οηε μπορεί να επιβάλει κυρώσεις δεν έχει μηχανισμό για να αναγκάσει τα κράτη μέλη του να τις εφαρμόζουν. Κι από την στιγμή που Μόσχα και Πεκίνο έχουν δηλώσει με τον πιο επίσημο τόνο, στο πιο επίσημο σημείο της διεθνούς διπλωματικής γραφειοκρατίας, ότι είναι αντίθετες με την παράταση των κυρώσεων, δεν απομένει παρά να κάνουν πράξη τις απόψεις τους. Αφήνοντας στην Ουάσιγκτον (που έχει χεσμένο τον οηε) να βρει τον τρόπο να εμποδίσει μια τέτοια «παραβίαση» / μη παραβίαση.

Φαίνεται πιο δυναμικό απ’ το να παλεύει (στην παρανομία) μόνη της η Σεούλ. Μένει να φανεί – τι και πως…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Σάββατο 29 Σεπτέμβρη. Αν βάλει κανείς δίπλα δίπλα τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Καΐρου – Ριάντ θα έχει έναν θίασο παλιάτσων γ διαλογής. Αν, όμως, βάλει στη θέση των βιτρινών τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα που βρίσκονται πίσω τους, μηχανισμούς καπιταλιστικούς, κρατικούς, παρακρατικούς, μαφιόζικους, η «οικογενειακή φωτογραφία» δείχνει αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα: χασάπηδες διαφόρων κυβικών, διψασμένοι για αίμα.

Στην αργκώ τους του αίμα λέγεται «αναβάθμιση του ρόλου της χώρας». Είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στην Αθήνα, είτε στο Τελ Αβίβ, είτε στο Ριάντ, είτε στο Κάιρο, γι’ αυτήν την «αναβάθμιση» αγωνιούν. Προφανώς επειδή τους έχει προκύψει «υποβάθμιση»…

Πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο τενεκεδένιος την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν είναι αδιάφορο. Δεν έχει καμμία σημασία, όπως και τίποτα απ’ αυτά που λέει. Εντολοδόχος είναι, ένας περαστικός κλόουν, μετά τους προηγούμενους και πριν τους επόμενους. Σημασία έχει τι προσδοκούν τα (ελληνικά) αφεντικά του.

Κι εκεί, διαβάζοντας πίσω απ’ τις γραμμές διάφορων αναλύσεων των φερεφώνων του ντόπιου βαθέος κράτους, διαπιστώνουμε μια ελάχιστα συγκρατημένη αμηχανία. Πρώτον, επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» μπορεί να το τραβήξει πολύ μακρύτερα απ’ όσο αντέχουν οι πλάτες του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού. Και δεύτερον επειδή ο «μεγάλος σύμμαχος» είναι «σφικτός», έχει γίνει τσιγγούνης στο τι «δίνει». Πίσω απ’ τις κορώνες «ναι, αλλά να πάρουμε σοβαρά ανταλλάγματα» κρύβεται η αγωνία μήπως αυτό το “america first” στα δεδομένα του 21ου αιώνα δεν αφήνει σπουδαία ψίχουλα για τους κολαούζους. Όχι λάθος αγωνία…

Προς το παρόν, πάντως, η φάση βρίσκεται στο «ναι!». Ναι! στην Ουάσιγκτον, ναι! στο Τελ Αβίβ, ναι! στο Κάιρο, ναι! σ’ όποιον υποδείξει το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι κάθε είδους (καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και θεσμικά) ντόπιοι λακέδες του.

Κορεατική χερσόνησος

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Ο Moon συνάντησε μεν το ψόφιο κουνάβι… Αλλά απ’ όσα έχουν γίνει ως τώρα γνωστά δεν δείχνει να πέτυχε κάτι· πέρα απ’ τις ψοφιοκουναβικές φιλοφρονήσεις, του είδους «ο Kim είναι γαμώ τα άτομα» κλπ. Φαίνεται πως οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον έχουν ανασυνταχτεί και «αμολάνε» το ψόφιο κουνάβι με κοντό λουρί…

Ευρισκόμενος στη Ν. Υόρκη ο Moon έδωσε συνέντευξη στο fox news· μια προσπάθεια να «πιάσει» τους ψηφοφόρους των συντηρητικών. Αυτό που παρουσίασε εκεί ήταν μια μάλλον μαξιμαλιστική τακτική: εκθίασε την σοβαρότητα και την εντιμότητα του Kim, και μίλησε για «υπογραφή ειρήνης» μεταξύ Ουάσιγκτον και Πγιονγκγιάνγκ, για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας απ’ την πρώτη στη δεύτερη, ακόμα και για άνοιγμα αμερικανικού προξενείου. Μίλησε και για τις κυρώσεις:

Κινήσεις όπως η αναστολή των στρατιωτικών ασκήσεων που οι ΗΠΑ και η Νότια Κορέα έχουν υιοθετήσει είναι πράγματα που μπορούν να ξαναγίνουν οποιαδήποτε στιγμή. Αν χαλαρώσουμε τις κυρώσεις, μπορούμε απλά να τις ξαναεπιβάλλουμε αν η Βόρεια Κορέα δεν είναι συνεπής στις υποσχέσεις της – είπε. Που σημαίνει: «έλα ρε αδερφέ, χαλάρωσε τις κυρώσεις, κάνε κάτι τέλος πάντων, δεν θα πάθεις τίποτα!!!..»

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει να «κάνει κάτι» – αν κρίνει κανείς απ’ την «επί της οηέδικης συνέλευσης» ομιλία του ψόφιου κουναβιού. «Πρώτα να γίνει η αποπυρηνικοποίηση και μετά τα υπόλοιπα» επανέλαβε – η γραμμή παραμένει σταθερή. Μαζί, φυσικά, με τις χαριτωμενιές «θα ήθελα πολύ να τον ξαναδώ… (τον Kim) … αλλά δεν βιαζόμαστε»….

Να φανταστούμε τα επόμενα πρακτικά βήματα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (και ειδικά των δύο κορεών) δεν μπορούμε. Ωστόσο εκτιμάμε ότι η προσπάθεια ρυμούλκησης της Ουάσιγκτον (ή, έστω, του ψόφιου κουναβιού) έχει φτάσει στο «φυσικό» όριό της. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο που βρισκόμαστε η Ουάσιγκτον έχει κάνει ένα μόνο πράγμα, κι αυτό επειδή το επέβαλε η Σεούλ: έχει σταματήσει (ή περιορίσει) τις επιθετικές στρατιωτικές ασκήσεις στην κορεατική χερσόνησο. Όμως την αναίρεση των κυρώσεων ή την υπογραφή της συμφωνίας ειρήνης (με όλες τις συνέπειες και τις προεκτάσεις που θα έχει) δεν μπορεί να την επιβάλλει η Σεούλ. Όση γοητεία κι αν επιστρατεύσει, όση διαφήμιση κι αν κάνει στον άλλοτε “little rocket man”.

Συνεπώς το ένα ενδεχόμενο είναι να μείνουν τα πράγματα (πρακτικά) κολλημένα στο σημείο που βρίσκονται τώρα για πολλούς, άγνωστο πόσους μήνες. «Αυτός θέλει μια συμφωνία, εγώ θέλω μια συμφωνία, αν θα χρειαστούν 2 χρόνια, 3 χρόνια ή 5 μήνες δεν έχει σημασία» δήλωσε το ψόφιο κουνάβι, αφήνοντας να εννοηθεί κάτι που δεν είναι ανεδαφικό: η Ουάσιγκτον (που δεν θέλει καμία συμφωνία…) δεν βιάζεται…

Αυτό, ωστόσο, δεν συμφέρει κανέναν στην κορεατική χερσόνησο, στη Μόσχα ή στο Πεκίνο. Υπάρχει η πολύτιμη εμπειρία του παρελθόντος: βήματα είχαν γίνει και άλλοτε, όμως κάποια στιγμή η Ουάσιγκτον κλωτσούσε την καρδάρα και ξαναφόρτωνε στρατιωτικά. Μάλλον το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι που βιάζεται να φτάσει σ’ εκείνο το σημείο όπου «κάθε οπισθοχώρηση θα είναι αδύνατη». Το δεύτερο ενδεχόμενο λοιπόν είναι να επιχειρηθούν βήματα παράκαμψης των κυρώσεων, ώστε η Πγιονγκγιάνγκ να αρχίσει να έχει χειροπιαστό (οικονομικό) όφελος απ’ τις ως τώρα κινήσεις της. Και, ουσιαστικά, να αρχίσει να μορφοποιείται αυτό που είναι ο πυρήνας της στρατηγικής του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: ο σταδιακός παραμερισμός της Ουάσιγκτον κατ’ αρχήν σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο.

Έχουμε χειροκροτήσει την ως τώρα ευέλικτη και ευφάνταστη τακτική του μπλοκ του Βλαβιβοστόκ. Περιμένουμε την συνέχειά της…

Σινο-αμερικάνικα

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Στο «μεγάλο σόου» του (ήταν για μια μέρα προεδρεύων του συμβουλίου ασφαλείας του οηε) το ψόφιο κουνάβι είχε να πει διάφορα ψυχοπαρανοϊκά και για το Πεκίνο. Ότι, για παράδειγμα, ανακατεύεται στις επερχόμενες ενδιάμεσες εκλογές – εναντίον του φυσικά… Αλλά, συνεντευξιαζόμενος στη συνέχεια, ότι «Ο Xi είναι φίλος μου, έχουμε πολύ καλή σχέση… αλλά και να μην είναι, η κίνα έχει απόλυτο σεβασμό για το πολύ, πολύ μεγάλο μυαλό του Ντόναλντ Τράμπ… Δεν ξέρουν τι να κάνουν απέναντί μου…»

Η αλήθεια είναι ότι το Πεκίνο έχει πάθει τέτοια πλάκα με την ευφυία του ψόφιου κουναβιού ώστε το καθεστώς και οι οπαδοί του σκέφτονται να τα παρατήσουν όλα και να φτιάξουν μια τεράστια china town μετακομίζοντας στις ηπα… Όμως αυτό το σχέδιο δεν το έχουν πει σε κανένα, για ευνόητους λόγους. Αντίθετα, εκείνος που είπε ότι στο Πεκίνο ακούνε «σκέψη Τραμπ» και παθαίνουν (που λέει ο λόγος) τραμπ-άκουλο ήταν ο Michael Pillsburry, διευθυντής ενός συντηρητικού αμερικανικού think tank. Ε, δεν είναι λογικό ένας κοτζάμ ψοφιοκούναβος αμερικάνος πρόεδρος να απολαμβάνει τις κολακείες απ’ όπου κι αν προέρχονται;

Πάντως το Πεκίνο διαμήνυσε χτες στην Ουάσιγκτον να μην τολμήσει να εξοπλίσει την ταϊβάν· με έναν τόνο που κάθε άλλο παρά σεβασμό στον ψοφιοκουναβικό εγκέφαλο δείχνει…

Προστατευτισμός

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Θα πει κάποιος ότι «όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει το υπερόπλο των δασμών και των κυρώσεων, με το οποίο θα γονατίσει τον κινεζικό»… Αν πέφτετε πάνω σε τέτοιες πανηγυρικές αναλύσεις να τους βάζετε αστερίσκο: και στα «οικονομικά», όπως παντού στη δημαγωγία και στην προπαγάνδα, υπάρχουν άπειρες πληρωμένες γραφίδες και πληκτρολόγια – χωρίς να το φωνάζουν πως είναι τέτοια και χωρίς να φαίνονται.

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν εξελίσσονται τόσο ευνοϊκά για τον αμερικανικό καπιταλισμό· δικαιώνοντας εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο προστατευτισμός είναι μια συνταγή όπου όλοι, αργά ή γρήγορα, μένουν πεινασμένοι, άσχετα με το αν χαϊδεύουν τα στομάχια τους.

Οι αμερικάνοι συντηρητικοί ξεκίνησαν τον πόλεμό τους με σκοπό να μειώσουν το εμπορικό έλλειμμα περιορίζοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές των homemade εμπορευμάτων. Μερικούς μήνες μετά, για τον μήνα Αύγουστο, περίμεναν ένα (μηνιαίο) εμπορικό έλλειμμα στα 70,6 δις δολάρια. Έπεσαν έξω! Ήταν 75,8 δις, ελάχιστα πιο κάτω απ’ το μηνιαίο ρεκόρ του αμερικανικού εμπορικού ελλείμματος, που ήταν 76,025 δις τον Ιούλη του 2008…

Πως έγινε αυτό; Οι αμερικανικές εξαγωγές μειώθηκαν κατά 1,6% τον Αύγουστο (σε σχέση με τον Ιούλιο) αφού αντίμετρα στον αμερικανοκίνητο εμπορικό πόλεμο παίρνουν διάφοροι, απ’ την κίνα (που το λέει) ως την ε.ε. (που δεν το φωνάζει, επειδή έχει διάφορα κόλπα εκτός από δασμούς). Οι εισαγωγές, επίσης, αυξήθηκαν ελαφρά κατά 0,7% (με μια αξιοσημείωτη αύξηση κατά 3,2% στα είδη αυτοκινήτου): το ισχυρό δολάριο τις διευκολύνει…

Υπάρχει και συνέχεια. Ανάμεσα σ’ αυτούς που ανησυχούν σοβαρά για τα «προστατευτικά» μέτρα είναι … η ένωση των αμερικάνων αυτοκινητοβιομηχάνων! Οι δασμοί που έχουν ήδη επιβληθεί στις εισαγωγές αλουμινίου και ατσαλιού προσθέτουν περίπου 250 δολάρια στο κόστος κατασκευής κάθε αυτοκινήτου. Αλλά αυτό είναι μικρό ποσό σε σχέση με το τι θα γίνει αν η Ουάσιγκτον κλιμακώσει κι άλλο τους δασμούς στις εισαγωγές απ’ την κίνα. Γιατί απ’ την κίνα εισάγονται πολλά εξαρτήματα των αμερικανοκατασκευαζόμενων αυτοκινήτων, από ζάντες και λάστιχα μέχρι φίλτρα – κι ας μην αναφέρουμε τις σπάνιες γαίες / πρώτες ύλες. Αν συνεχίσει ο «εμπορικός πόλεμος» οι τιμές καταναλωτή εντός ηπα για ι.χ. φτιαγμένα εκεί θα αυξηθούν από 1,300 έως 5,800 δολάρια – ανάλογα με το μοντέλο.

Απ’ την άλλη μεριά, πριν αρχίσει το «μπουμ» του «εμπορικού πολέμου», το Πεκίνο είχε δεσμευτεί ότι θα μειώσει τους δασμούς στις εισαγωγές των αμερικανικών αυτοκινήτων από 25% σε 15%. Τώρα τους ανέβασε στο 40%, δίνοντας μεγάλη χαρά τους ευρωπαίους και ασιάτες κατασκευαστές, και ρίχνοντας σε μελαγχολία τους αμερικάνους, σε ότι αφορά την κινεζική αγορά.

Είναι αλήθεια: εκτός απ’ το Πεκίνο πολλοί ακόμα αρχίζουν να θαυμάζουν τους very, very large brains απ’ το αμέρικα…

Ελληνοϊσραηλινή συμμαχία

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Αυτή η πραγματικότητα θα ήταν υπεραρκετή για έναν μαζικό αγώνα διαρκείας υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης και εναντίον του ισραηλινού ρατσισμού / φασισμού / μιλιταρισμού. Ακόμα κι αν το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς άσχετο. Αλλά δεν είναι…

Γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό αυτό το πολιτικό καθήκον (για όποιον / όποια έχει ακόμα αίμα και όχι σκατά ή ιδεολογία στο αίμα του / της) επειδή η Αθήνα υποστηρίζει το ισραηλινό απαρχάιντ – έχοντας συνάψει μια αιμοβόρα συμμαχία με το Τελ Αβίβ. Κι αν μπορεί να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επιτακτικότητα: η συμμαχία αυτή είναι του 4ου παγκόσμιου πολέμου!… Που σημαίνει πως η ελληνική συναίνεση, υποστήριξη στη σφαγή των παλαιστινίων είναι, απλά, μια «πρώτη φάση» του αίματος.

‘Εχουμε υποστηρίξει ότι η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία είναι ακόμα πιο καννιβαλική απ’ την ελληνο-σερβική, στο πρώτο μισό των ‘90s, στη σφαγή των βοσνίων. Αν κάποιος «δει» την δεύτερη εκ των υστέρων, με χρονική απόσταση, σαν κάτι που «ολοκληρώθηκε», αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η πρώτη είναι στην αρχή της, και ότι το αιματηρό «μεγαλείο» της είναι όλο μπροστά, θα νομίσει ότι η γνώμη μας είναι υπερβολική. Είναι ένα βολικό συμπέρασμα! Στην πράξη, σαν ανταγωνιστικό ρεύμα στα ‘90s, δεν κάναμε τίποτα όταν η σφαγή των βοσνίων βρισκόταν σε εξέλιξη… Oπότε μπορούμε τώρα να κάνουμε λιγότερα απ’ το τίποτα, αφού η σφαγή των παλαιστινίων είναι μεν επίσης σε εξέλιξη, αλλά «μικρότερη»… ε; Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης!… Όταν όλα τελειώσουν, θα μπορούμε να πάρουμε θέση άνετα και εκ του ασφαλούς…

Όμως ακόμα και στην κορύφωσή της η ελληνο-σερβική φιλία δεν περιλάμβανε «εκπαίδευση» των σερβοφασιστών δολοφόνων· περιλαμβάνει όμως η ελληνο-ισραηλινή διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις / εκπαίδευση για τους φονιάδες του ισραηλινού στρατού. Το γεγονός ότι απ’ το ’92 ως το ’95 ο ελληνικός μικροαστισμός, απ’ την άκρα δεξιά ως το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς, συμφωνούσε ότι «η λύση είναι μία / σύνορα με την σερβία» δεν συνεπάγεται καθόλου πως η τωρινή έλλειψη «λαϊκής κινητοποίησης» υπέρ της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι δείκτης «μικρότερης σημασίας». Ή «μικρότερης έντασης».

Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει! Στην ελληνο-σερβική συμμαχία η διακύβευση ήταν η μοιρασιά του εδάφους του μακεδονικού κράτους, κι αυτό μπορούσε να γίνει απτό απ’ την μικροαστική μάζα των ντόπιων λακέδων. Στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία (που περιλαμβάνει επίσης usa και αιγυπτιακή χούντα) η διακύβευση είναι ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου, αέρα, θάλασσας και βυθών, κάτι που είναι «μακρυά» απ’ την μέση μικροαστική εμπειρία. Ενώ, όμως, η μοιρασιά του μακεδονικού κράτους ήταν υπόθεση ενός «περιφερειακού πολέμου» στον οποίο ο ελληνικός στρατός πόνταρε στην υπεροχή του, και άρα η «λαϊκή συμμετοχή» ήταν μια εύκολη στράτευση / ώθηση, ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου είναι υπόθεση παγκοσμίου πολέμου, με ολοφάνερη την κατωτερότητα του ελληνικού στρατού. Εδώ η επιδίωξη μιας προκαταβολικής μαζικής «εθνικής συγκατάθεσης» με την μορφή συλλαλητηρίων, βρωμάει τόσο έντονα αβεβαιότητες και κινδύνους, ώστε είναι προτιμότερο ο «λαϊκός παράγοντας» να τρέφεται με προσεκτικά επιλεγμένες μπουκιές ελληνικού ιμπεριαλισμού: λίγο «πετρέλαια», λίγο «κυπριακό», αρκετό «ελληνοαμερικανικό έρωτα» και υπόγειο ως τώρα μιλιταρισμό…

Χωρίς συνθήματα του είδους “η Μεσόγειος είναι η ψυχή μας”…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Οι γενιές που είναι σήμερα από 60 έως 20 χρονών δεν κατάλαβαν (οι μεγαλύτερες δεν ήθελαν) τον ελληνικό ιμπεριαλισμό όπως εκδηλώθηκε στα ‘90s, πρώτα κατά του μακεδονικού και του αλβανικού κράτους (σαν «ελληνο-σερβική συμμαχία”) και στη συνέχεια κατά του τουρκικού (δίπλα στους αμερικανικούς, ευρωπαϊκούς και ρωσικούς σχεδιασμούς, και υπό την προϋποθεση της διάλυσής του). Όσοι / όσες κατάλαβαν τελικά το έκαναν αργά (έως πολύ αργά) και μετά από σκληρή και επίμονη πολιτική δουλειά μιας χούφτας ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση η συνείδηση ήρθε αργά, όταν – ουσιαστικά – δεν μπορούσε (και δεν χρειαζόταν) να παίξει κάποιον πρακτικό ρόλο εμποδίου.

Τώρα το ζήτημα είναι ακόμα πιο δύσκολο για την μέση «συνείδηση» (σε πολλά εισαγωγικά). Η απόσταση απ’ τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είναι μεγάλη, ενώ ο 3ος βιώθηκε σε μεγάλο μέρος σαν εμφύλιος. Για κανέναν απ’ τους δύο δεν διαμορφώθηκε η πολιτική / ταξική ανταγωνιστική συνείδηση ότι η συμμετοχή των ντόπιων αφεντικών ήταν έκφραση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους, πρώτα και κύρια. Αντίθετα, σαν κυρίαρχη «ερμηνεία» απέμεινε εκείνη της εθνικιστικής αριστέρας (ένα μέρος της κυβερνάει σήμερα): το ελλαδιστάν συμμετείχε σ’ αυτούς τους παγκόσμιους πολέμους όχι επειδή τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είχαν αυτοτελή καπιταλιστικά / γεωπροσοδικά / ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και προσανατολισμούς, αλλά λόγω «εξάρτησης»…

Ποιος, λοιπόν, 4ος παγκόσμιος; Ποια ελληνο-ισραηλινή-αιγυπτιακή συμμαχία σαν επιλογή του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους και σαν τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ποια υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όχι για λόγους «ανθρωπισμού» αλλά σαν αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-φασιστική στάση στο ελλαδιστάν σήμερα; Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Το λέει η «λαϊκή σοφία», το λέει και ο κινηματικός κομφορμισμός: σιγά μην τρέχουμε για κάτι που μας ξεπερνάει τόσο!! Καλύτερα να ασχολούμαστε με τίποτα μικρά και εύκολα!.. Του χεριού μας…

Πράγματι. Ο αυθεντικός αντι-ιμπεριαλισμός (τόσο στα μέρη μας όσο και οπουδήποτε αλλού), το αδιαπραγμάτευτο μέτωπο δηλαδή απέναντι στα (καθε φορά) ντόπια αφεντικά, τα συμφέροντα και τους συμμάχους τους, ποτέ δεν ήταν βόλτα – στο – πάρκο! Ούτε αναλυτικά / θεωρητικά, ούτε πρακτικά. Πότε δεν ήταν εύκολη πολιτική δουλειά και δράση.

Κι ωστόσο: οι καιροί απαιτούν δύσκολα! Απαιτούν δύσκολα και τα απαιτούν από πολλούς… Όσο για εκείνους που βολεύονται να φοβούνται ή να βαριούνται; Ας το έχουν υπόψη τους: σε τέτοιες συνθήκες, εκ των πραγμάτων, ο φόβος ή η βαρεμάρα δουλεύει για τους ταξικούς εχθρούς μας…

Κι αυτό το πληρώνουν αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα, ακόμα και οι φοβισμένοι ή οι οκνηροί…

Μια τρύπα ή ένα γκρέμισμα;

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Απορρίπτουμε την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης!!! Μ’ αυτήν την πρόταση το ψόφιο κουνάβι τέλειωσε την χθεσινή ομιλία του στη γενική συνέλευση του οηε. Μια ιστορική δήλωση που, είμαστε σίγουροι, γέμισε με χαρά τις καρδιές και τα μυαλά όλων των εχθρών της παγκοσμιοποίησης. Οπωσδήποτε και στα μέρη μας (είναι παρά πολλοί και εκλεκτοί – πολιτικά μιλώντας πάντα…). Επιτέλους άργησε αλλά ήταν δίκαιο και έγινε: η “αντιπαγκοσμιοποίηση” σαν αίτημα εκατοντάδων χιλιάδων πρωτοκοσμικών βρήκε τον ιδανικό της ηγέτη!! Όπως, εξάλλου, και το ιδανικό ιδεολογικό πλαίσιό της: τον εθνικισμό…

Είπε κι άλλα ο “ηγέτης της αντιπαγκοσμιοποίησης”. Όπως, για παράδειγμα, ότι θα συνεχίσει να επιβάλει κυρώσεις στην Τεχεράνη. Μόνο που…

Μόνο που με ευκαιρία την ίδια γενική συνέλευση, στη Ν. Υόρκη, συναντήθηκαν υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι εκείνων που έχουν υπογράψει την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν: του ιράν φυσικά, αλλά και της αγγλίας, της γερμανίας, της ρωσίας, της κίνας – και της ε.ε. σα σύνολο.

Κι αφού συμφώνησαν, η κυρά Federica Mogherini (επίτροπος εξωτερικών της ε.ε.) και ο κυρ Javad Zarif (υπ.εξ. του ιράν), δίπλα δίπλα, ανακοίνωσαν (στα αγγλικά και στα farsi) κάτι εντελώς «αντιπαγκοσμιοποιητικό»: τον τρόπο που θα παρακάμψουν τις αμερικανικές κυρώσεις στο μεταξύ τους εμπόριο!! Την από κοινού δημιουργία ενός «οχήματος ειδικού σκοπού» (όχι, δεν είναι τροχοφόρο! είναι κάτι ανάμεσα σε ταμείο και τράπεζα…) που θα διεκπεραιώνει όλες τις πληρωμές και τις συναλλαγές ανάμεσα στην ε.ε. και το ιράν, παρακάμπτωντας το διεθνές swift, το οποίο ελέγχει η Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη. Δεν βγάζει γλώσσα μόνο στην αποχώρηση της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν· ούτε μόνο στις αντι-ιρανικές κυρώσεις, στο εμπόριο πετρελαίου ή ότιδήποτε άλλο. Προκαλεί τον διεθνή (παγκόσμιο) κύκλο κυκλοφορίας / αξιοποίησης του δολαρίου: οι συναλλαγές (ξεκινώντας απ’ τις τιμολογήσεις) του ευρω-ιρανικού «οχήματος ειδικού σκοπού» θα γίνονται σε ευρώ και σε στερλίνες… Σ’ αυτά τα νομίσματα θα τιμολογείται και θα γίνεται και η αγορά του ιρανικού πετρελαίου… Και αυτή η πρόκληση δεν γίνεται απ’ τους στοχοποιημένους απ’ το αμερικανικό δόγμα εθνικής ασφάλειας «αναθεωρητές» (ρωσία, κίνα) αλλά απ’ την ε.ε.

Το γεγονός ότι μια διαδικασία που είχε παγκοσμιοποιηθεί (η εκκαθάριση των διεθνών συναλλαγών μέσω του swift) αρχίζει να κομματιάζεται και, καθώς σπάει σε κομμάτια, ξεφεύγει απ’ τον αμερικανικό έλεγχο, είναι tres antiglobal!!! Κανονικά η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να το υποδεχθεί με πανηγυρισμούς… Αλλά δεν πρόκειται. Η απόφαση που ανακοινώθηκε μετά απ’ την συμφωνία αυτών των καθόλου αδιάφορων καπιταλιστικών κρατών (άσχετα με το αν θα χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο «όχημα…» και η Μόσχα και το Πεκίνο ή ακολουθήσουν άλλη μέθοδο) μπορεί να επαναληφθεί εύκολα όσες φορές χρειαστεί, απ’ όσους ενδιαφέρονται. Και οι ενδιαφερόμενοι αυξάνονται.

Όσα κράτη βγαίνουν απ’ τον δολαριακό κύκλο αχρηστεύουν πολλά απ’ τα «τιμωρητικά» όπλα της Ουάσιγκτον. Θεωρητικά το αμερικανικό καθεστώς έχει ακόμα ένα όπλο: να επιβάλει κυρώσεις κατά των κεντρικών τραπεζών των κρατών που συμμετέχουν στο «όχημα ειδικου σκοπού…» «τιμωρώντας» πια όχι την μία ή την άλλη επιχείρηση αλλά την γερμανία, την αγγλία, την γαλλία, την ισπανία, την ιταλία, κλπ… Αλλά αυτό είναι «πυρηνικό όπλο» για τον διεθνή χρηματοπιστωτισμό: αν η Ουάσιγκτον προχωρήσει έτσι, τότε το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά κράτη θα αποχωρήσουν απ’ το swift – και θα συγκεντρωθούν σε διάφορες «αλάνες» (της διεθνούς χρηματο-πιστωτικής κυκλοφορίας) κοροϊδεύοντας τους γιάνκηδες.

Τελευταίο αλλά καθόλου ασήμαντο: το «όχημα ειδικού σκοπού» θα καλύπτει κι όσους θέλουν να κάνουν δουλειές στο ιράν… Μήπως γι’ αυτό διάφορα ονομαστά ευρωπαϊκά καπιταλιστικά μαγαζιά, γερμανικά και γαλλικά κυρίως, δήλωσαν τόσο εύκολα ότι «σταματούν τις δουλειές στην Τεχεράνη»; Επειδή θα τις κάνουν undercover και μακριά απ’ τα αμερικανικά ραντάρ;

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 25 Σεπτέμβρη. Η εγκατάσταση στη συρία του πιο πλήρους (ως τώρα) ρωσικού συστήματος αεράμυνας (ένα σετ από S-300 και S-400 αλλά και μικρότερου βεληνεκούς πυραύλους) πρώτης γραμμής· και η δηλωμένη επέκταση του ηλεκτρονικού πολέμου σε μια ζώνη της ανατολικής Μεσογείου που εκτείνεται ως τα νότια της κύπρου, δεν είναι η τελευταία λέξη στην αναμέτρηση σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Είναι οπωσδήποτε μια σοβαρή κλιμάκωση, που ξεκίνησε απ’ την έμμεση ισραηλινή κατάρριψη του Il-20. Δεκαπέντε ρώσοι στρατιώτες νεκροί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι κάτι καθόλου αμελητέο.

Ας θυμίσουμε – επειδή γενικά υπάρχει αδύνατη μνήμη:

– Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι πλέον τριτεύον στοιχείο της αναμέτρησης στη μέση Ανατολή.

– Ο πόλεμος έχει μετατραπεί, και κλιμακώνεται σ’ αυτή την μορφή του, σαν πόλεμος μεταξύ κρατών. Δαμασκός, Τεχεράνη, Μόσχα, Άγκυρα (και στο βάθος Πεκίνο) βρίσκονται απ’ την μια μεριά· Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον, Ριάντ και Αθήνα βρίσκονται απ’ την άλλη.

– Η αναβάθμιση / κλιμάκωση των τελευταίων ημερών και η δημιουργία de facto «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» απ’ την Μόσχα στην ανατολική Μεσόγειο είναι too much για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. (Τα ραντάρ των S-300 θα βλέπουν τα ισραηλινά πολεμικά απ’ την στιγμή της απογείωσής τους…) Θα πρέπει να αντιδράσουν (και θα το κάνουν) αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε πως.

– Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, όπως και το νοτιοκυπριακό, είναι σύμμαχοι τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ. Θα χρειαστούν οι υπηρεσίες της Αθήνας και της Λευκωσίας; Θα τρέξουν να τις προσφέρουν μόνες τους;

Ο αρχισύμβουλος εθνικής ασφάλειας Bolton πρόλαβε να δηλώσει ήδη ότι «η παράδοση των S-300 είναι μεγάλο λάθος» επειδή θίγει το ισραηλινό δικαίωμα «αυτοάμυνας κατά του ιράν» (ως τον Ειρηνικό κι ακόμα μακρύτερα…). Μάλλον αμήχανη δήλωση, αλλά ο Bolton δεν είναι για περισσότερα…

Η πρώτη επίσημη αντίδραση του Τελ Αβίβ αναμένεται σήμερα. Ωστόσο πριν κάτι μήνες ο φίλος των ελλήνων mad dog Avigdor Liberman, υπ.αμ. του Τελ Αβίβ, είχε δηλώσει πως “αν κάποιος κτυπήσει τα αεροπλάνα μας θα τον καταστρέψουμε. Μας είναι αδιάφορο αν θα είναι με S-300 ή με S-700”… Τώρα θα πρέπει να το ξανασκεφτεί αυτός ο σκληρός πρώην πορτιέρης…

Τι είπαμε ότι κάνουμε εμείς; Κοιτάμε;

(Παρένθεση, για την ντόπια εθνικιστική / ιμπεριαλιστική πανούκλα. Όταν στις 24 Νοέμβρη του 2015 τουρκικό πολεμικό κατέρριψε ένα ρωσικό Su-24 στα βόρεια σύνορα συρίας – τουρκίας όλη η πατριωτική σοφία, ανώνυμη κι επώνυμη, επί μήνες, ήταν σίγουρη ότι η Μόσχα θα επιτεθεί στην Άγκυρα… Κάποιοι πιο προχώ έβλεπαν, κιόλας, ότι το «ξανθό γένος» μετά την νίκη του θα κάνει δώρο την Istanbul στο «μαλλιαρό γένος».

Δεν θα ακούσετε ούτε θα διαβάσετε τίποτα παρόμοιο τώρα. Η πιο σοβαρή (απ’ την άποψη των νεκρών) κατάρριψη του Il-20 με ευθύνη του Τελ Αβίβ «δεν θα οδηγήσει σε πόλεμο»…. Γιατί; Έτσι! Επειδή το ισραήλ είναι σύμμαχος του ελλαδιστάν…

Πόσο εύκολα χωνεύονται τα σκατά του ντόπιου ιμπεριαλισμού; Πόσο εύκολα;)