Tag: ηπα

Negative attitude forbidden…

Δευτέρα 7 Γενάρη. Την ίδια ώρα που στο ψοφιοκουναβιστάν υπάρχει μια κάποια αμφιθυμία σε σχέση με την κατασκευή ενός «ισραηλινού τύπου» τείχους στα σύνορα με το μεξικό (το ψόφιο κουνάβι ίσως κάνει μια μικρή υποχώρηση, και αντί για μπετόν βολευτεί με συρματόπλεγμα, με φράχτη δηλαδή – αλλά με όλα τα υπόλοιπα γκάτζετ στη θέση τους), το αμερικανικό νομοθετικό ετοιμάζεται να ψηφίσει διακομματικά (αν και όχι με εντυπωσιακή πλειοψηφία) ένα νόμο που θα επιτρέπει στην αμερικανική κυβέρνηση να κόβει τις σχέσεις της (οικονομικές προφανώς) με όποια εταιρεία συμμετέχει στο μπουκοτάζ κατά του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Φαίνεται πως από πολλές απόψεις αυτό θεωρείται σημαντικότερο απ’ την μερική παράλυση των δημόσιων υπηρεσιών στις ηπα – κι έτσι οι «συμμαχία των προθύμων» σπεύδει ώστε αυτός να είναι ο πρώτος act του 2019.

Κάποιος θα έλεγε “και τι μας νοιάζει τι κάνουν και τι παθαίνουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις;” Αστείο! Τίποτα δεν θα πάθουν!!! Προφανώς το ζήτημα αφορά πολύ περισσότερα απ’ τις επιχειρήσεις! Αφορά πανεπιστήμια, αφορά δήμους… Αφορά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – για όποιον δεν το κατάλαβε! Αν ο νόμος περάσει (όλα δείχνουν ότι έτσι θα συμβεί) θα είναι κάτι σαν την «μητέρα όλων των απαγορεύσεων» κατά του κινήματος BDS. Φυσικά υπάρχουν μαχητικοί αντίπαλοι μιας τέτοιας νομοθεσίας και εκτός BDS. «Επώνυνοι» και «ανώνυμοι» – και όχι λίγοι. Οπότε η υπεράσπιση ενός εξώφθαλμα ρατσιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό, γίνεται ήδη κεντρικό σημείο αναφοράς· αναφοράς και «σχάσης» στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο usa. Φαίνεται όμως ότι τώρα, σε μια κλυδωνιζόμενη και με όλο και λιγότερη «αυτοπεποίθηση» πρώην μόνη υπερδύναμη, η ίδια η απαγόρευση της έμπρακτης κριτικής σ’ ένα φασιστικό καθεστώς (αντίθετη με την συνταγματική ιστορία των ηπα, με την οποία οι αμερικάνοι έχουν κόλλημα…) θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ ότι επιδιώκει. Θα συμβάλει, δηλαδή, στην αντι-ιμπεριαλιστική ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος των αμερικάνων· που ως τώρα ήταν απλά «ανθρωπιστές» σε ότι αφορά τους παλαιστίνιους.

Κάποιοι μιλάνε για «νέο μακαρθισμό». Υπάρχουν τέτοια στοιχεία, αλλά είναι σ’ ένα διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον…

Όταν μια πεταλούδα φταρνίζεται

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα smart τηλεχειριστήρια iphone της smart apple, εκτός από αμερικάνικα (σύμφωνα με το σήμα κατατεθέν…) είναι ελκυστικά (και) στους κινέζους καταναλωτές…

Όχι, όμως, και χωρίς ισάξιους ανταγωνιστές. Έτσι, ένας μικρός αριθμός τέτοιων (κινέζων) καταναλωτών, ας πούμε λίγα εκατομμύρια (όντως μικρός αριθμός…) ίσως σκέφτηκε τους τελευταίους μήνες ότι δεν θα αγοράσει το τελευταίο μοντέλο της apple. Όχι επειδή δεν έχει λεφτά, αλλά να… Επειδή αυτός ο ψοφιοκούναβος νομάρχης των ηπα όλο βρίζει και απειλεί…

Έπειτα… Η αμερικανική εταιρεία είχε πρόβλεψη για τζίρο το 4ο τρίμηνο του ’18 στα 90 με 95 δις (δολάρια). Αλλά έπιασε «μόλις» 85. Πέντε ή δέκα δισεκατομύρια δολάρια λιγότερα, λόγω μείωσης των πωλήσεων στην κίνα, δεν χρεωκοπούν ένα εταιρικό κτήνος σαν την apple. Ρίχνουν όμως κατακόρυφα την τιμή της μετοχής της. Και επειδή στον κόσμο του πεπιεσμένου αέρα (: χρηματιστήρια) τα εταιρικά δοχεία συγκοινωνούν μεταξύ τους, ένα γκρεμοτσάκισμα της μετοχής της apple αυξάνει τη νευρικότητα των bots και των χειριστών τους γενικά. Οπότε (χτες) η μετοχή της apple έπεσε 10%, ο γενικός δείκτης των τεχνολογικών εταιρειών (nasdaq) έπεσε 3%· και υπήρξαν πολλές ακόμα παράπλευρες απώλειες του ίδιου τύπου. Όχι κραχ βέβαια, αλλά μια κάποια βύθιση…

Φυσικά στο πεπιεσμένο και αέρινο οικοσύστημα των χρηματιστηρίων αυτά τα ξεφουσκώματα (και τα ανάποδα φουσκώματα) είναι συνηθισμένα· η χαρά των τζογαδόρων. Απ’ την άλλη, όταν υπάρχουν παρατεταμένα «κακά νέα» πάνε και κολλάνε πάνω τους κι άλλα «κακά νέα»· κι έτσι βγαίνουν στο μεϊντάνι οι μοιρολογήστρες: φταίει ο εμπορικός πόλεμος (του ψόφιου κουναβιού) λένε…

Θα μπορούσε να είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη στον global καπιταλισμό… Ένα περιστατικό ρουτίνας ή κάτι χειρότερο. Ή, ίσως, ένα μικρό (πολύ μικρό…) δείγμα «ασύμμετρης απάντησης» απ’ την μεριά του Πεκίνου στους εκβιασμούς της Ουάσιγκτον… Και στη σύλληψη της αρχιστελέχους της huawei…

Το γράψαμε με αφορμή το «ζήτημα ταϊβάν» αλλά έχει γενικότερη αξία: αρκεί να κτυπήσουν λίγοι (μερικά εκατομμύρια δηλαδή) κινέζοι τα πόδια τους στη θάλασσα· θα σηκωθεί πολύ μεγάλο κύμα…

Πως είναι το motto της «θεωρίας του χάους»; Όταν φταρνιστεί μια πεταλούδα παθαίνει πλευρίτη μια αγέλη ψόφια κουνάβια;

Κάπως έτσι..

… συντηρεί την ένταση!

Σάββατο 5 Γενάρη. Η φράση είναι κλισέ εδώ και χρόνια. “Η τουρκία συντηρεί την ένταση”… Το εθνικό κοπάδι νανουρίζεται όταν μαθαίνει ότι “η τουρκία συντηρεί την ένταση…” Είναι κάτι σαν “ο δίπλα ξανα-ροχαλίζει”: σε εκνευρίζει μεν, αλλά έχεις αποκτήσει μια σχέση οικειότητας με το αναπνευστικό του…

Θυμάστε μήπως ότι στις 17 Δεκέμβρη (ημέρα Δευτέρα) έγινε σε θάλασσα που η Λευκωσία θα ήθελε να θεωρεί “στη δικαιοδοσία” της μια τουρκο-αμερικανική άσκηση, χωρίς να ερωτηθεί (η Λευκωσία); Η οποία, κατά το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο, ήταν fake, καρα-fake, και ποτέ δεν έγινε, και σιγά μην έγινε, και οι σχετικές φωτογραφίες ήταν ένα άθλιο κόπε – πάστε της μοχθηρής Άγκυρας;

Φυσικά η άσκηση εκείνη είχε γίνει – «ανέλαβε την ευθύνη» ο αμερικανικός 6ος στόλος, διοχετεύοντας επιπλέον φωτογραφίες. Οι οποίες κάπου καταχωνιάστηκαν απ’ τα πατριωτικά δημαγωγικά μέσα… Τελικά, χτες, η «τελευταία τιμή» που ήταν διατεθειμένο να παραδεχτεί το ελληνικό κράτος / παρακράτος για εκείνο το «περιστατικό» είναι το πιο πάνω απόσπασμα απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» (και τον αρμόδιο εκπρόσωπο του υπ.αμ…. – φωτογραφία πάνω): μια τυπική συνάντηση έγινε τότε…

Όμως δεν ήταν αυτό το τέλος του μαρτυρίου. Προχτές ξανάγινε τέτοια τουρκο-αμερικανική ναυτική άσκηση (ή “τυπική συνάντηση”). «Παράνομη» φυσικά… Πού νομίζετε; ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ!!! ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ!!! (2η και 3η φωτογραφία).

Ω θεοί!!! Σε περιοχή (που υποτίθεται) ανήκει στο ελλαδιστάν· στην δικαιοδοσία του και, φυσικά, στην αοζ του!!! Χωρίς να ερωτηθεί η Αθήνα! Ωωωωω! Δηλαδή ο ατλαντικός σύμμαχος, που τόσα έχουν επενδυθεί επάνω του για το σχέδιο «η ανατολική Μεσόγειος δεν χωράει την τουρκία», κάνει τα αντίθετα;;; Οιμέ!!!

Ναι, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα! Αν, στην εκτός διεθνούς νομοθεσίας διεκδίκηση μιας «ελληνικής αοζ» που (να) συνορεύει με μια «νοτιοκυπριακή αοζ» αποκλείοντας το τουρκικό καθεστώς απ’ την Μεσόγειο, το βαρύ χαρτί, η «πιστοποίηση», ήταν ο αμερικανικός 6ος στόλος, ε, αυτό δεν παίζει! Μέσα σε δυο βδομάδες, μία στα δυτικά της κύπρου και μία στα νότια του Καστελόριζου, αυτός ο θρυλικός 6ος στόλος επιβεβαίωσε τ’ αντίθετα. Λογικό, για όποιον έχει σχέση με την πραγματικότητα. Προδοτικό για τους υπόλοιπους.

Συνεπώς; Βρισκόμαστε σε ένα «σημείο καμπής»; Θα ξαναγίνουν οι αμερικάνοι «φονιάδες των λαών»; Θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου; Κι αν υπάρχει τέτοιος πειρασμός ποιοί θα υιοθετήσουν τον ορφανό ελληνικό ιμπεριαλισμό στην ανατολική Μεσόγειο; Η Μόσχα; Αποκλείεται… Το Βερολίνο; Ούτε γι’ αστείο… Το Παρίσι; Σιγά… Το Πεκίνο; Αστείο…

Καλύτερα να το καταπιεί η πατρίς: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι η μόνη λύση συμμαχίας. Και ο ισραηλινός φυσικά… (Είναι ο Pence μια τελευταία ελπίδα;)

Μόνο που αν μαζευτούν σε μια παρέα οι χρεωκοπημένοι δεν φτιάχνουν τράπεζα…

Αλί και τρισαλί! Πούναι ο έλληνας υπ.εξ. να αναλάβει καταιγιστική δράση; Ογκόλιθε!!! Πάρε τηλέφωνο τον φίλο σου τον Πομπηία!

Το χρυσό (;) δωμάτιο με τους καθρέφτες…

Πέμπτη 3 Γενάρη. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου αντισημιτικό… Είναι κι άλλοι…

Με βάση τον κρατικίστικο, ρατσιστικό και αντεστραμμένο ορισμό περί «αντισημιτισμού» που λανσάρει το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του, η unesco είναι «αντισημιτικός οργανισμός». Οπότε το 2017 δήλωσε την αποχώρησή του απ’ αυτόν – που έγινε οριστικά, σύμφωνα με το καταστατικό του οργανισμού, στο τέλος του 2018. Μαζί αποχώρησε και η Ουάσιγκτον. Πριν, απ’ το 2011 (με κυβέρνηση Obama) ηπα και ισραήλ είχαν πάψει να πληρώνουν τις εισφορές τους στην unesco… Επειδή δέχτηκε την «παλαιστίνη» (την ποιά;) σαν «πλήρες μέλος».

Οι αφορμές έχουν αξία μόνο σαν επιβεβαίωση μιας ιδεολογικής παράνοιας, αναμενόμενης από καθεστώτα ρατσιστικά, μιλιταριστικά – που χάνουν το «πάνω χέρι» όπως είχαν μάθει. Ο Netanyahou για παράδειγμα, απέρριψε τον περασμένο Σεπτέμβρη την πρόσκληση της unesco να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο για τον αντισημιτισμό, επειδή – προφανώς – θα αφορούσε τον πραγματικό αντισημιτισμό, κι όχι την ισραηλινή θηριώδη αντιστροφή της έννοιας και της ιστορίας.

Το πιο ενδιαφέρον πάντως είναι ότι η σταδιακή διάλυση όλο και περισσότερων πολυμερών οργανισμών και συμφωνιών, που μορφοποιούσαν (μερικές φορές ουσιαστικά, άλλες φορές συμβολικά) την «παγκόσμια τάξη» μετά το τέλος του Β παγκόσμιου, γίνεται από θέσεις αδυναμίας. Παρότι τα «αναθεωρητικά» κράτη (πρώτα και κύρια οι ηπα και μετά το ισραήλ) παριστάνουν ότι νοιώθουν τόσο δυνατά ώστε να «ξεπερνούν» δεσμεύσεις και συμφωνίες που, έτσι λένε, τα φρενάρουν στις επιδιώξεις τους (πάντα για το καλό της ανθρωπότητας)…

Αυτή καθεαυτή η «παγκόσμια τάξη», όποια μορφή κι αν έχει, είναι – μάρτυρας η ιστορία – μια ενδιάμεση κατάσταση. Έχουν υπάρξει διάφορες τέτοιες περίοδοι, στην καπιταλιστική ιστορία, απ’ τον 19ο αιώνα και μετά. Πάντα μεσολαβούσαν ανάμεσα στην οριστικοποίηση κάποιων συσχετισμών δύναμης και την ανάδυση νέων και ρευστών τέτοιων· αμφισβητήσεων, προκλήσεων – τελικά πολέμων. Για να λυθούν οι λογαριασμοί του ποιος είναι ποιος….

Γιατί, όμως, δεν είναι οι «νέοι αμφισβητίες» της προηγούμενης «παγκόσμιας τάξης» (π.χ. το Πεκίνο) που την προβοκάρουν με καταγγελίες και αποχωρήσεις και είναι οι παλιοί ωφελημένοι; Ειδικά το Τελ Αβίβ θα έπρεπε να εκδηλώνει απεριόριστη ευγνωμοσύνη για τον οηε και όλες τις υπηρεσίες του: μπορεί, μεν, να βγάζουν κατά καιρούς ανακοινώσεις και ψηφίσματα που στρέφονται κατά του ρατσισμού του, αλλά αυτά είναι σκέτα χαρτιά. Ένας σωρός άχρηστων «αποφάσεων». Ποτέ ο οηε δεν διανοήθηκε να επιβάλλει στο Τελ Αβίβ ούτε ένα ψήφισμά του… Όπως ποτέ δεν διανοήθηκε η υπηρεσία ατομικής ενέργειας (του οηε κι αυτή) να απαιτήσει την επιθεώρηση των «κρυφών» (ο κόσμος τόχει τούμπανο…) ισραηλινών πυρηνικών εγκαταστάσεων, επιβάλλοντας αυστηρές κυρώσεις σε αντίθετη περίπτωση. Το εποικιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος χρωστάει τα πάντα στον οηε και στη χρήσιμη «κομψή αδράνεια» των μελών του, που του έχει εξασφαλίσει ένα καθεστώς «εξαίρεσης» για 7 δεκαετίες… Γιατί, λοιπόν, τσινάει τώρα, παρέα με την Ουάσιγκτον, και δεν βρίσκει αυτήν την μακρόχρονη οηέδικη προσφορά του γούστου του;

Ίσως επειδή αυτοί είναι που βιάζονται (καθώς η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση τους αφήνει μικρά περιθώρια), πριν παλιώσουν και ξεπεραστούν ακόμα περισσότερο, να «λύσουν τους λογαριασμούς» τους (τους ιμπεριαλιστικούς τέτοιους) βγάζοντας τα γάντια της διπλωματίας και φορώντας τα γάντια με τις σιδερογροθιές.

Καίνε τις παλιές γέφυρες για να φτιάξουν (ελπίζουν) δικές τους, αποκλειστικά στα μέτρα τους. Έχουν όμως, πλέον, υπολογίσιμους αντιπάλους…

160 χιλιόμετρα μακριά

Πέμπτη 3 Γενάρη. Η ήττα του αμερικανικού (και ισραηλινού, και σαουδαραβικού) σχεδιασμού για την μέση Ανατολή δεν είναι το τέλος του 4ου παγκόσμιου! Υπάρχουν άλλα σημεία του πλανήτη που είναι στρατηγικής σημασίας για την Ουάσιγκτον (αν και όχι για το Τελ Αβίβ…): η Αφρική και, δηλωμένα, η ανατολική Ασία.

Σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο οι εξελίξεις είναι αργές, όχι δραματικές – αλλά πάντως όχι υπέρ της Ουάσιγκτον. Το έχουμε σημειώσει από καιρό, και θα το ξανασημειώσουμε: το έσχατο (γεωγραφικό) σημείο «εγκλωβισμού» του Πεκίνου απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον είναι η ταϊβάν. Μια ομιλία του Xi προς το κόμμα του, πριν έξι μέρες, το υπενθύμισε: «Το Πεκίνο θέλει την επανένωση με την ταϊβάν στο μοντέλο ‘ένα κράτος – δύο συστήματα’…» Ο σκοπός παραμένει η ειρηνική επανένωση… Αλλά η κίνα διατηρεί το δικαίωμα να πάρει «όλα τα απαραίτητα μέσα» για την επανένωση. Το «όλα τα απαραίτητα» είναι ευφημισμός του «στρατιωτικά» – από κανέναν δεν διέφυγε αυτή η λεπτομέρεια…

Απ’ την άποψη του διεθνούς status η Ταιπέϊ είναι, από το 1949, κάτι σαν την τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου: οργανωμένη σαν κανονικό κράτος, χωρίς να αναγνωριστεί σαν τέτοιο απ’ τον οηε… Μόνο 17 κράτη έχουν πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με το ταϊβανέζικο κράτος, και τα πιο υπολογίσιμα ανάμεσά τους είναι η παραγουάη, η νικαράγουα, η ονδούρα και η γουατεμάλα. Α, και το βατικανό… Έχει εν τω μεταξύ προλάβει να αλλάξει δυο φορές ονόματα. Αρχικά λεγόταν «εθνικιστική κίνα», αργότερα «φορμόζα» – τώρα ταϊβάν…

Μετά από τόσα χρόνια «υπομονής», το τι θα κάνει το Πεκίνο με την ταϊβάν εξαρτιέται απ’ το τι θα κάνει η Ουάσιγκτον με την ταϊβάν. Και πόσο θα βιαστεί να το κάνει. Η τωρινή ταϊβανέζικη κυβέρνηση (υπό την Tsai Ing-wen) είναι εθνικιστική (και φιλοαμερικάνικη) σε σχέση με το αντιπολιτευόμενο κόμμα KMT (εξίσου εθνικιστικό, αλλά σε ασιατικό και άρα πιο φιλοκινεζικό προσανατολισμό), που θεωρείται πιθανό να κερδίσει τις εκλογές του 2020. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, σε καιρούς σαν τους τωρινούς, το Πεκίνο θα ήθελε να «χάσει την υπομονή» του κάποια στιγμή, με προοπτική να έχει ένα στέρεο αποτέλεσμα (σε σχέση με την ταϊβάν) τέτοιο που θα κρατήσει την Ουάσιγκτον μακριά.

Η Tsai Ing-wen λέει ότι διατίθεται να συζητήσει με το Πεκίνο, αλλά μόνο σαν δύο κράτη, ίσα μεταξύ τους… Αν η Ουάσιγκτον δεν αξιοποιήσει αυτήν την ιδέα “ισότητας” ως το 2020, το Πεκίνο θα μπορέσει να συγκρατήσει την υπομονή του για δυο χρόνια ακόμα. Αλλιώς…

(160 χιλιόμετρα είναι η απόσταση των δυτικών ακτών της ταϊβάν απ’ τις ανατολικές της κίνας. Ένα παλιό ανέκδοτο έλεγε ότι αν ποτέ το Πεκίνο αποφασίσει να ενώσει δια της βίας το νησί με την ενδοχώρα δεν θα χρειαστεί να στείλει στρατό. Θα ήταν αρκετό λίγα εκατομμύρια κινέζοι να κτυπήσουν τα πόδια τους στη θάλασσα, στις δικές τους παραλίες απέναντι απ’ την ταϊβάν. Το κύμα που θα σηκωνόταν θα ήταν αρκετό για μια «καινούργια αρχή» στο νησί…)

Happy new (militarism)

Τρίτη 1 Γενάρη – Τετάρτη 2 Γενάρη. Το ρωσικό καθεστώς πανηγυρίζει με την πετυχημένη δοκιμή ενός απ’ τα νέα όπλα του: του υπερηχητικού βλήματος avanguard. Η Μόσχα θεωρεί ότι ξαναμπαίνει στην πρωτοπορεία των στρατιωτικών εξοπλισμών αφήνοντας πίσω της την Ουάσιγκτον· και πως έτσι εξασφαλίζει μερικά χρόνια «ειρήνης»….

Όλοι μιλούν για νέο κύμα ανταγωνισμού πολεμικών εξοπλισμών (και τεχνολογιών) έχοντας κατά νου αυτό που ονομάστηκε «ψυχρός πόλεμος» (τον 3ο παγκόσμιο) που, για το μεγαλύτερο μέρος του καπιταλιστικού βορρά ήταν «ειρηνικός». Πόσο πιθανό είναι όμως να επαναληφθεί αυτό το ιστορικό παράδοξο, ότι δηλαδή δεν γίνεται ένας all out παγκόσμιος πόλεμος επειδή υπάρχουν παρά πολλά καταστροφικά όπλα και … θα καταστραφεί ο πλανήτης;

Happy new (all time capitalism)

Τρίτη 1 Γενάρη – Τετάρτη 2 Γενάρη. Εν τω μεταξύ στην μακρινή / κοντινή (και πολιτικά άγνωστη) αφρική οι πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί φορτώνουν όπλα και στρατούς σε μια διαδικασία «παλαιού τύπου»: αποικιοκρατία για την εξασφάλιση πρώτων υλών. Χάρη σ’ αυτήν την μόνιμη εκδήλωση της καπιταλιστικής υγείας υπάρχει μια συνέπεια την οποία όλο και λιγότεροι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι θέλουν να δουν κατά πρόσωπο, κι ακόμα λιγότεροι να πολεμήσουν τις αιτίες της: χιλιάδες αφρικάνοι πρόσφυγες / μετανάστες προσπαθούν να επιβιώσουν κατευθυνόμενοι στο ευρωπαϊκό κάστρο…

(Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι πείσθηκε να «καθυστερήσει» την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία…)

Το 47λεπτο ντοκυμαντέρ του al Jazeera δεν είναι το καλύτερο για τη δική μας εργατική πολιτική άποψη, είναι όμως κατατοπιστικό για αρχάριους. Σημειώστε μόνο πως οργάνωση με το όνομα «al Qaeda» δεν υπήρξε ποτέ! Ήταν ένα όνομα «διαφημιστικό», που κατασκεύασαν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες, για να μπορεί να προφέρεται – και να επικοινωνείται – εύκολα στις λατινογενείς γλώσσες. Σε σχέση με τα αραβικά ή άλλα «δύσκολα» αυθεντικά ονόματα πραγματικών οργανώσεων, κατασκευασμένων από ένα χρονικό σημείο και μετά απ’ τις ίδιες υπηρεσίες.

Ο Osama bin Landen υπήρξε βέβαια. Και πράγματι στήριξε – οικονομικά και ιδεολογικά – ένα αντι-ιμπ, αντιαμερικανικό αντάρτικο, με επιθέσεις σε θέσεις του αμερικανικού στρατού και πρεσβείες. Δεν ήταν όμως «στρατηγός» κάποιας ενιαίας οργάνωσης – που δεν υπήρξε ποτέ – και πολύ γρήγορα έπαψε να ελέγχει οργανωτικά τα δημιουργήματα των διάφορων υπηρεσιών· συμπεριλαμβανομένων των σαουδαραβικών…

Επιπλέον, το ζήτημα “πετρέλαιο” είναι πιο σύνθετο απ’ ότι παρουσιάζεται… Σε αντίθεση με το ζήτημα “ουράνιο”…

Συρία

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Η χθεσινή συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της Άγκυρας και της Μόσχας (στην δεύτερη – υπ.εξ., υπ.αμ., αρχιασφαλίτες, κλπ) απλά επιβεβαιώνει αυτό που είναι (ή θα έπρεπε να είναι) δεδομένο. Το μπλοκ της Αστάνα συνεχίζει να δρα σαν μπλοκ στη συρία – και γιατί όχι;

Οι ypg παρέδωσαν τον έλεγχο της Manbij στο καθεστώς Άσαντ, όπως όφειλαν, χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα. Σωστό. (Αυτό δεν σημαίνει ότι έφυγαν όλοι απ’ την πόλη. Σιγά σιγά…) Το fsa πεζικό της Άγκυρας «πίεζε» απ’ τον βορρά για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη παράδοση της πόλης, κι αυτό ήταν / είναι μέρος του σχεδιασμού. Θα συνεχίσει και σε άλλα σημεία της ypgκρατούμενης ζώνης, στο ίδιο μοτίβο.

Υπάρχουν και θα υπάρχουν «λεπτομέρειες» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που θα πρέπει να ρυθμίζονται με καλή πίστη. Η Άγκυρα πρέπει να αποκαταστήσει τους fsa «εκλεκτούς» της (και όποιους άλλους περάσουν στην προστασία της), κι αυτό σημαίνει έδαφος. Γη. Το έδαφος (συριακό πάντα) πρέπει να είναι κατά μήκος των συροτουρκικών συνόρων. Μια ματιά στο χάρτη δείχνει πιθανά όρια αυτών των γαιών (μεγάλοι δρόμοι, για παράδειγμα) σ’ όλη αυτή τη ζώνη, εκτός απ’ τις περιοχές που θα κρατήσουν οι κούρδοι, μιας και σ’ αυτές κατοικούσαν πριν γίνουν κάλυψη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αν γίνει εφικτό αυτό που ξεκίνησε με την κατάληψη του θύλακα της Afrin, δηλαδή μια ζώνη γης που θα ανήκει μεν στο «νέο συριακό κράτος» αλλά θα κατοικείται από πληθυσμούς φιλικά προσκείμενους στην Άγκυρα, τότε το μπλοκ της Αστάνα θα έχει τακτοποιήσει με τον καλύτερο κατά το δυνατόν τρόπο τις ολέθριες συνέπειες της κανιβαλικής «πολιτικής» του καθεστώτος Άσαντ το 2011 – και την αξιοποίησή τους στη συνέχεια απ’ όλους τους πρόθυμους: Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ…. Για παράδειγμα η ζώνη βόρεια της Manbij θα μπορούσε να γίνει ένα μέρος αυτών των εδαφών / λαφύρων…

Όπως παραδίδουν κτήσεις που έκαναν για λογαριασμό της Ουάσιγκτον, έτσι θα κληθούν οι ypg να παραδώσουν και τα όπλα που τους έδωσε ο αμερικάνος φίλος. Το λογικό θα ήταν να τα γυρίσουν σ’ αυτούς που τους τα έδωσαν – να χαρεί και το ψόφιο κουνάβι που δεν του αρέσουν οι σπατάλες. Πάντως ένταξη στη «νέα συρία» με εξοπλισμό στρατού και χωριστή οργάνωση αποκλείεται. Αυτό έχει ξεκαθαριστεί: το συριακό καθεστώς θα έχει έναν ενιαίο στρατό.

Ο δρόμος προς μια τελική συμφωνία (και άρα κάποια οριστική ειρήνη στο συριακό πεδίο μάχης) είναι ακόμα μακρύς. Έχει καλυφθεί όμως, ήδη, πολύ μεγάλη απόσταση – σε σχέση με το τι συνέβαινε ως το καλοκαίρι του 2015. Και, κοιτώντας αναδρομικά τα 3,5 τελευταία χρόνια, βρίσκει κανείς μαθήματα για πολλούς.

Ακόμα και γι’ αυτούς που θεωρούν το μπλοκ της Αστάνα σαν ένα αγνό, «απελευθερωτικό μέτωπο»…

Ουαί τοις ηττημένοις

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Αν οι όποιες εξελίξεις στη συρία, τώρα, αύριο, μεθαύριο, αφήνονταν στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε κανείς να περιμένει το οτιδήποτε. Αλλά επειδή εκεί γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου, και επειδή στο συριακό πεδίο μάχης υπάρχουν αντίπαλοι του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ που δεν πρόκειται να ξεγελαστούν, ακόμα και το μισό βήμα πίσω που υποχρεωτικά κάνει ο άξονας μετατρέπεται σε ένα βήμα μπροστά για το μπλοκ της Αστάνα. Έτσι ώστε να μην μπορεί να αναιρεθεί η υποχώρηση.

Εν τω μεταξύ, εξαιτίας της τροπής που έχει πάρει ο πόλεμος στη συρία, πυκνώνουν οι “υπενθυμίσεις” των απόψεων της άλλης (αμερικανικής) γραμμής – της κυρίως εδώ και χρόνια, αυτής που ηττήθηκε αλλά δεν το παραδέχεται.

Για παράδειγμα ο ιδιαίτερα γνωστός στις ηπα (και όχι μόνο) αρθρογράφος των new york times Thomas Friedman έγραφε στην σταθερή Παρασκευγιάτικη στήλη του στις 12 Απρίλη του ’17:

… Γιατί θα έπρεπε να είναι στόχος μας το να ηττηθεί το ισλαμικό κράτος στη συρία τώρα; Φυσικά ο isis είναι απεχθής και πρέπει να εξολοθρευτεί. Αλλά είναι πραγματικά προς το συμφέρον μας να εστιάζουμε αποκλειστικά στην εξουδετέρωση του isis στη συρία τώρα;…

Θα μπορούσαμε απλά να κάνουμε πίσω στον πόλεμο κατά του εδαφικού isis στη συρία, και να τον αφήσουμε εντελώς σαν πρόβλημα για το ιράν, την ρωσία, την Χεζμπ’ αλλάχ και τον Άσαντ. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι που έχουν υπερεπεκταθεί στη συρία, όχι εμείς. Ας τους αναγκάσουμε να πολεμούν σε δύο μέτωπα – τους μετριοπαθείς αντάρτες απ’ την μια μεριά και τον isis απ’ την άλλη. Αν νικήσουμε τον εδαφικό isis στη συρία τώρα, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να μειώσουμε την πίεση στον Άσαντ, στο ιράν, στη ρωσία και στη Χεζμπ’ αλλάχ, και να τους επιτρεψουμε να συγκεντρώσουν όλες τις δυνατότητές τους στο να κτυπήσουν τους τελευταίους μετριοπαθείς αντάρτες στο Idlib, αντί να μοιραστούν την εξουσία μαζί τους.

… Ο Trump θα έπρεπε να θέλει να νικήσει τον isis στο ιράκ. Αλλά στη συρία; Όχι τσάμπα, και όχι τώρα. Στη συρία ο Trump πρέπει να αφήσει τον isis να είναι πονοκέφαλος για τον Άσαντ, το ιράν, την Χεζμπολάχ και την ρωσία – με τον ίδιο τρόπο που ενθαρρύναμε τους μουτζαχεντίν να ματώσουν την ρωσία στο αφγανιστάν…

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος έγραφε τέτοια υπονοώντας πολύ περισσότερα. Και δεν ήταν καθόλου ο μοναδικός «επώνυμος» μ’ αυτήν την άποψη. Με κριτήριο την ωμότητα ήταν ο.κ. Με κριτήριο την ευφυία όμως ήταν στο μηδέν. Για έναν απλό λόγο: αυτά που σέρβιρε σαν «έξυπνο» εθνικό συμφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν ήδη κοινότοπες γνώσεις για το μπλοκ της Αστάνα. Πιθανότητες και ενδεχόμενα της αμερικανικής τακτικής μελετημένα εξ αρχής στις δικές τους τακτικές.

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον έκανε ακριβώς αυτό ως πρόσφατα (συνέβαλε ουσιαστικά στην συντήρηση αρκετών εκατοντάδων έως και λίγων χιλιάδων ένοπλων αντικαθεστωτικών)· κι ενώ κτυπούσε τον Άσαντ, έστω συμβολικά (αλλά δίνοντας τους θάρρος) με πρόσχημα «επιθέσεις με χημικά»· κι ενώ το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως απειλούσε όχι μόνο τον Άσαντ αλλά και τους συμμάχους του (σαν υπεύθυνους για τις «δολοφονίες ξανθών μωρών» με χημικά αέρια…) στο έδαφος, το μπλοκ της Αστάνα, ξήλωνε (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) τις επιρροές του άξονα. Για παράδειγμα στην Dara’a, στον συριακό νότο, που είχε προαναγγελθεί σαν το νέο Στάλιγκραντ των αντικαθεστωτικών (μια περιοχή που ενδιέφερε ιδιαίτερα και το Τελ Αβίβ, το οποίο προσέφερε απλόχερα κάθε είδους επιμελητειακή υποστηρίξη στους αντιΆσαντ), ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έδωσαν ελάχιστες μάχες! Οι αντικαθεστωτικοί «πείστηκαν» (άγνωστο πως…) απ’ τους ρώσους μεσολαβητές και παρέδωσαν την περιοχή ουσιαστικά αμαχητί – με προορισμό το Idlib…

Προκύπτει, απ’ αυτήν την επιμέρους, δευτερεύουσα αναμέτρηση του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ότι τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι σύμμαχοί της, παραμυθιασμένοι με την στρατιωτική υπεροχή τους επί δεκαετίες, έχουν πια πολύ στενούς ορίζοντες τακτικής· και πολύ περιορισμένες δυνατότητες έξω απ’ τους carpet βομβαρδισμούς ή την απειλή για τέτοιους. Αν νίκησε το μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης δεν ήταν επειδή είχε τέτοια απόλυτη υπεροπλία που ισοπέδωνε τον έναν στόχο μετά τον άλλο. Ούτε καν την μάχη για την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo, την τελευταία σκληρή μάχη διαρκείας που έδωσε, δεν την κέρδισε γι’ αυτόν τον λόγο. Νίκησε γιατί είχε σύνθετο σχεδιασμό και «ποικιλία στο παιχνίδι του» – που θα έλεγε κάποιος για μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Ειπωμένο διαφορετικά: το μπλοκ της Αστάνα κέρδισε απόλυτα σ’ αυτό που ονομάζεται «ασύμμετρος πόλεμος».

Όμως και εξαιτίας αυτής της επιτυχίας της μίας πλευράς, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο.

“Αμερικάνοι, σωτήρες των λαών!”

Σάββατο 29 Δεκέμβρη. …Η χρονιά ήταν, απ’ την άποψη των γενικότερων γεωπολιτικών υπολογισμών, ευφορική, έμοιαζε να έχουν αλλάξει οι ισορροπίες στην περιοχή, και να οφελούν την ελλάδα αυτές οι αλλαγές. Οι ηνωμένες πολιτείες ήταν σε σύγκρουση με τον Ερντογάν, ο παράγοντας Ερντογάν είχε δηλητηριάσει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, ο άξονας ελλάδα – ισραήλ – αίγυπτος που χρόνια τώρα καλλιεργείται και στερεώνεται φαινόταν να βρίσκεται πια σε μια φάση όπου δίνει καρπούς και η αμερικανική υποστήριξη αρχίζε να γίνεται ενεργή…

Και πάνω που είμασταν έτοιμοι να χαρούμε, να πούμε «ζήτω!», ξαφνικά και απροειδοποίητα, και χωρίς καμία συνεννόηση με κανέναν άλλον, ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε ότι οι ηνωμένες πολιτείες αποσύρονται από την συρία. Είχε ένα τηλεφώνημα στις 14 Δεκεμβρίου με τον Ερντογάν, ο Ερντογάν είπε ότι αναλαμβάνει αυτός την μάχη κατά του isis από ‘δω και πέρα, και … συνεπώς, μοιάζει σαν οι ηνωμένες πολιτείες να αφήνουν την συρία σε μια διμερή διαπραγμάτευση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν.

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό για τους κούρδους, τους οποίους υπερασπίζονταν οι αμερικανές δυνάμεις στα βόρεια της συρίας… Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό για την ελλάδα… Ίσως σημαίνει, απλώς, ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως δείχνουν, και δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι σίγουρος για τίποτα, ιδίως στα χρόνια που ζούμε.

Αναρωτιέμαι: εκείνο το ωραίο που είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας στο Λευκό Οίκο, όταν επισκέφτηκε τον πρόεδρο Τραμπ, ότι «Ο Τραμπ ό,τι κάνει το κάνει για καλό κι ας μην του φαίνεται» ισχύει ακόμη;…

Κάνοντας έναν σύντομο (ραδιοφωνικό) απολογισμό του τέλους της χρονιάς ο γνωστός καθεστωτικός δημοσιογράφος Π. Τσίμας (sky ρ/σ, 27/12) έβαλε πλερέζες. «Πάνω εκεί που ανεβαίναμε… (σαν έθνος / κράτος…) … τι κακό ήταν αυτό μας βρήκε;»

Yankees! Don’t go home!!!