Tag: ηπα

Με το μπλοκ του Καράκας ίσως;

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Μπορεί τα καθεστωτικά διεθνή μήντια να παίζουν το βιολί τους, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια” του περασμένου Σαββάτου, είχε ισχνά αποτελέσματα – αν μπορεί κανείς να μιλήσει καν για τέτοια. Η στρατοαστυνομία του Μαδούρο δολοφόνησε πράγματι 4 άτομα / διαδηλωτές της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτό, μαζί με την λιποταξία τριών ή δέκα φαντάρων ΔΕΝ είναι αυτό που επεδίωκε το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι λιγότερο από αμελητέο.

Η κακή μέρα φάνηκε απ’ το πρωί. Στην συναυλία «Live Aid» που διοργάνωσε ο Manson την Παρασκευή το απόγευμα ακριβώς δίπλα στα σύνορα και, μάλιστα, δίπλα στο τέλος της «γέφυρας του ανθρωπισμού» (ώστε το πλήθος να είναι διαθέσιμο την άλλη μέρα για ντου / οδομαχίες με την στρατοαστυνομία του Μαδούρο, από πίσω), επεδίωκε να μαζέψει 200 με 250 χιλιάδες άτομα. Μαζεύτηκαν, βαριά βαριά, 20 χιλιάδες. Με τέτοια ανορεξία δεν γίνεται δουλειά…

Μάλλον γίνεσαι ρόμπα. Η καθεστωτική Washington Post στην πρώτη ηλεκτρονική ανάρτησή της την Παρασκευή έκανε λόγο για «μεγάλο πλήθος 200.000 ατόμων»… Στη δεύτερη ανάρτησή της για το ίδιο θέμα (το Σάββατο το πρωί) έκανε αναφορά στη συναυλία, αλλά τα 200.000 άτομα εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους εμφανίστηκαν 14 φορτηγά με 280 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας, σταθμευμένα σε αναμονή δίπλα στα σύνορα, ανάμεσα σε χιλιάδες εθελοντές που κοιμήθηκαν εκεί μετά από μια συναυλία υποστήριξης στη βενεζουέλα, που οργάνωσε ο δισεκατομυριούχος Richard Branson… Στην τρίτη και τελική ανάρτηση, το Σάββατο το απόγευμα, δεν υπήρχε ούτε Branson, ούτε συναυλία, ούτε χιλιάδες εθελοντές. Έτσι, απλά: όποιος πρόλαβε πήρε την δηλητηριώδη μηντιακή τζούρα του.

Ο υπ.εξ. Pompeo έκρυψε τους αφρούς που έβγαζε (για την Σαββατιάτικη αποτυχία του κόλπου «ο ανθρωπισμός ενώνει και πορώνει») πίσω από απειλές Οι μέρες του Μαδούρο είναι μετρημένες. Ο ακροδεξιός γερουσιαστής Marco Rubio, που έχει αναλάβει «προσωπικά» την απελευθέρωση της βενεζουέλα (των πετρελαίων και των υπόλοιπων πρώτων υλών της δηλαδή) τιτίβισε ζητώντας ο Μαδούρο να έχει την τύχη του Καντάφι. Λύσσα και απογοήτευση λέγεται αυτό: είναι αμφίβολο αν ακόμα και οι οπαδοί του Guaido θα ήθελαν να οδηγήσουν τα πράγματα σε «λιβύη της Καραϊβικής». Μάλλον δεν είναι στα όνειρά τους το να φεύγουν / μεταναστεύουν με βάρκες προς την Φλόριντα, όπου ο γερουσιαστής της πολιτείας κύριος Rubio θα τους κλωτσάει στα μούτρα.

Κάθε αποτυχημένο βήμα κάνει πιο πιθανό ένα ακόμα αποτυχημένο βήμα· παρά μια ξαφνική επιτυχία. Ένα μήνα μετά την ανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εκτός και εντός βενεζουέλα έχουν χάσει τον αιφνιδιασμό· και το momentum. Στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτούς, αντί για πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια αγρόσυρτη αναμέτρηση, όπου φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.

Φαίνεται ότι το μπλοκ του Καράκας έχει καλύτερες (και πιο εφαρμόσιμες) ιδέες απ’ τους άξονες γύρω απ’ την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα πράγματα εξελιχθούν αργά – αργά, τότε όλοι οι πρόθυμοι (της αναγνώρισης του Guaido) θα γίνουν ανέκδοτα…

Σημεία των καιρών…

(φωτογραφία: τα δύο κοντέινερ στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, που κλείνουν την γέφυρα, δίνουν ένα μέτρο μεγέθους για το πλήθος της συναυλίας…)

Θα σας τακτοποιήσουμε κι εσάς!

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Η απειλή (ή η προειδοποίηση, ανάλογα με το τι καταλαβαίνει ο καθένας), δια χειλέων Pompeo, είναι η εξής: μόλις αποκαταστήσουμε την δημοκρατία στη βενεζουέλα, θα ασχοληθούμε με την αποκατάστασή της στη νικαράγουα και στην κούβα.

Αν έχουμε καταλάβει καλά, η απάντηση των θιγόμενων είναι απλή: “μόλις…”

Αν κάποιος μελετήσει γλωσσολογικά το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση (θέλει να) είναι αντιπολίτευση (στην διοίκηση των δημοκρατικών / Οbama). Πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν στα μέρη μας, μιας και το φαιορόζ (παραμένει πάντα τέτοιο!) γκουβέρνο διάγει τον κυβερνητικό του βίο επίσης σαν αντιπολίτευση στους προηγούμενους.

Προσέξτε σοφία πρώην διευθυντή της cia και νυν υπ.εξ. στην Ουάσιγκτον:

…Ναι, η κυβέρνηση του προέδρου Trump κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, όχι μόνο για την βενεζουέλα αλλά και για την νικαράγουα και την κούβα. Και το βλέπετε αυτό. Το βλέπετε στις πολιτικές της. Είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές της προηγούμενης διοίκησης. Αναγνωρίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις [σ.σ.: εννοεί στο Καράκας, στη Μανάγκουα και στην Αβάνα] μεταχειρίζονται τον λαό τους βίαια, αντιπροσωπεύουν πραγματικούς κινδύνους, κινδύνους ασφάλειας για τον λαό, απειλές στην ιδιωτικότητα, τους αρνούνται βασικές ελευθερίες. Κι αυτά είναι πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν στο δυτικό ημισφαίριο, και οι ηπα υπό τον πρόεδρο Trump εργάζονται συστηματικά όχι μόνο στη βενεχουέλα αλλά και σε κάθε μια απ’ αυτές τις δύο χώρες για να πετύχουν καλά αποτελέσματα για αυτούς τους λαούς. Οι λαοί πρέπει να ηγηθούν αυτών των προσπαθειών. Είμαι σίγουρος ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν. Ο αμερικανικός λαός θα τους στηρίξει…

Μπαγιάτικες ιδέες! Η «εξαγωγή δημοκρατίας» είναι μοντέλο των ‘90s, και μετράει ήδη τόσες και τέτοιες «επιτυχίες» (αν το δει κανείς ψυχρά) ώστε θα ήταν παράδοξο να την πιστεύουν «λαοί» στα σοβαρά εν έτει 2019 – ακόμα κι αν πράγματι θέλουν (και έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν) αυτήν την (όποια) δυτική δημοκρατία. Είναι μερικά κλικ ζόρι, μόνο, για να έναν νικαραγουανό δημοκράτη να μάθει τι γίνεται, π.χ., στην αραβική χερσόνησο – με τις ευλογίες και τον στρατιωτικό εξοπλισμό των united states. Ή στο αφγανιστάν. Αν δεν πληρώνεσαι, έστω με ταπεινά ποσά (ή ενεργειακά μπισκότα), πως να το φας ότι η Ουάσιγκτον πουλάει σπαρταριστή δημοκρατία με εικοσαετή εγγύηση και πλήθος αξεσουάρ;

Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σύγχρονο, που δείχνει την γελοιότητα και την παρακμή των αμερικανικών ιδεολογικών επιχειρημάτων: είναι αμφίβολο πια πόσοι και ποιοί ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την δημοκρατία της κατανάλωσης. Τις ελπίδες, δηλαδή, της τοποθέτησής τους μέσα στο φάσμα των status που σηματοδοτεί το επίπεδο αγορών εμπορευμάτων και συμβόλων. Τα πιο mainstream πειστήρια αυτής της τάσης (πειστήρια που έχουν εξαχθεί συστηματικά και επιθετικά για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες) βρίσκονται, με βεβαιότητα, στον πρώτο κόσμο, άρα και στις ηπα: οι κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι και υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού δεν χολοσκάνε για την δημοκρατία καν στα μέρη τους – πολύ περισσότερο για να την κάνουν κονσέρβα export. Ένα καλό επίπεδο διαβίωσης θέλουν, και έναν γεμιστήρα στα όπλα τους – κι ας σκοτώνει η αστυνομία τους δέκα δέκα τους κολασμένους «αράπηδες» στα πεζοδρόμια των μητροπόλεων απλά επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα μπλόκο, ή επειδή πήγαν να τρέξουν… Δημοκρατία; Δημοκρατία είπατε; Τι είναι αυτό; Την ησυχία μας και την κατανάλωσή μας θέλουμε κύριε!!!

Παρότι δεν αγνοούμε την επιρροή της προπαγάνδας, αν λάβει κανείς υπόψη του λίγο περισσότερες παραμέτρους απ’ τις υποσχέσεις ή τις απειλές ενός Pompeo, είναι εύκολο, έστω διαισθητικά, να τον αντιληφθεί (κουβανός, νικαρουγουανός ή οτιδήποτε άλλο) σαν αυτό που είναι: ένας κράχτης που κοροϊδεύει, στο μπαλκόνι ενός μεγάρου που καταρρέει.

Το ότι η Ουάσιγκτον νοιώθει να απειλείται ακόμα και απ’ την γειτονιά της (και όχι επειδή η Αβάνα ή το Καράκας έγιναν υπερδυνάμεις, αλλά επειδή το Πεκίνο, η Μόσχα, και άλλοι έχουν γίνει καλή εναλλακτική για αυτά τα καθεστώτα) είναι σαφές. Το να βγαίνει, όμως, ο κράχτης και να φωνάζει ότι «θα σας κανονίσουμε κι εσάς, μόλις τακτοποιήσουμε τον Μαδούρο» είναι φάρσα.

«Μόλις…»

Yankee go home!

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε αν η μαριονέτα Guaido μάζεψε χτες 600.000 υποστηρικτές του (πεινασμένους μέχρι θανάτου) για να πεθάνουν (μέχρι θανάτου… συγχωρείστε μας, αλλά στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης όλα είναι δυνατά σαν virtual, κυρίως η ζωή και ο θάνατος). Ξέρουμε με βεβαιότητα όμως ότι σε ένα κράτος με πληθυσμό 32 μύρια, οι 600 χιλιάδες είναι, αναλογικά, λιγότερες από 200 χιλιάδες στο ελλαδιστάν: αρκετοί για να παράξουν εντυπώσεις, λίγοι για εμφύλιο.

Οι δικές μας εντυπώσεις κεντράρουν όμως αλλού. Η μαριονέτα ΔΕΝ μπήκε επικεφαλής της πορείας των υποσιτισμένων συμπατριωτών και οπαδών του, φορώντας το άσπρο κράνος του, έτοιμος να θυσιάσει την ζωή του για τα ενεργειακά μπισκότα του Bolton, του Abrams και του Pompeo – όπως νομίζαμε. Αντίθετα: καβάλησε ένα ελικόπτερο του κολομβιανού στρατού, και την έκανε προς κολομβία μεριά, υπό την προστασία του εκει στρατού – για να κάνει, υποτίθεται, come back / ανθρωπιστική εισβολή προς την μεριά των οπαδών του. Με το συμπάθειο, αλλά εδώ έχει γίνει τερατώδες λάθος στη σκηνοθεσία του πράγματος: «στρατηγός» που εγκαταλείπει τον στρατό του για να πάει με άλλον στρατό είναι, επιεικώς, προδότης.

Το άλλο (χαριτωμένο) που αξίζει προσοχής είναι ότι ο άγγλος δισεκατομμυριούχος Richard Branson (που χάθηκες ρε λεβέντη τόσο καιρό;) οργάνωσε χτες συναυλία στην κολομβιανή πλευρά των συνόρων – μπας και μαζευτεί κόσμος… (Μόλις είχε εκτοξευτεί το διαστημόσκαφος της εταιρείας του για βόλτα γύρω απ’ τη γη, δεύτερη τέτοια εκτόξευση στη σειρά, οπότε γαλήνιος αποφάσισε να ασχοληθεί και με τα ταπεινά του πλανήτη…)

Έχουμε εδώ μια σαφέστατη απόδειξη της παρακμής του αυτά ξέρω, αυτά κάνω. Ή για τόσα είσαστε εσείς οι φουκαράδες… «Live aid concert» τελευταία στιγμή και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, με το ψοφιοκουναβιστάν να βρυχάται, είναι σα να θέλεις να παρατάξεις Ουρσουλίνες στο Idlib για να προστατέψεις του αγαπημένους σου τζιχαντιστές: καραγκιοζιλίκι πολλών καρατίων! Να όμως που το αυτά ξέρω – αυτά κάνω είναι το επιχειρησιακό δόγμα των ημέρων. Σα να κάνεις τα τελευταία χιλιόμετρα με τη ρεζέρβα, και να ξεμένεις σε νεκροταφείο…

Εννοείται (πως δεν το σκεφτήκατε;): ο Guaido έκανε «εμφάνιση έκπληξη» στη συναυλία! Όχι, δεν τραγούδησε ένα δικό του κομμάτι. Όμως έχει μια τάση που θα δούμε αν ολοκληρωθεί: «αυτοεξόριστος πρόεδρος» – και γλετζές….

Μήπως πάρει υποψηφιότητα για νόμπελ ειρήνης και συγχιστεί το ψόφιο κουνάβι με την αχαριστία του;

Συγγνώμη…

Κυριακή 24 Φλεβάρη. …Που το καταλάβαμε… Για την ακρίβεια: το υποψιαστήκαμε βάσιμα. Λοιπόν: αυτοί οι 200 + 200 αμερικάνοι πεζοναύτες που θα παραμείνουν σε αμερικανικές βάσεις στη συρία, δεν θα πεθάνουν από μοναξιά. Οι 200 – του – βορρά θα έχουν παρέα άγγλους, γάλλους και αυστραλούς ομοίους τους (οι αριθμοί δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα), πέρα από τυχόντες μισθοφόρους. Μια “πολυεθνική δύναμη κατοχής” δηλαδή, που όμως επίσημα δεν θα είναι “κατοχής”. Θα είναι για την εξασφάλιση μιας “ζώνης ασφαλείας” στα συρο-τουρκικά σύνορα….

Συγκινητικό! Σχεδόν ανατριχιαστικό! Υποψιαζόμαστε (καθότι φιλύποπτοι) πως δεν θα το φάνε ούτε η Άγκυρα ούτε το μπλοκ της Αστάνα. Θα ζυγίσουν όμως προσεκτικά τις κινήσεις τους – αν η κατοχή στη βόρεια και βορειοανατολική συρία πάρει τέτοια μορφή.

Οι ένοπλές αραβικές αντικατοχικές οργανώσεις σ’ αυτή τη ζώνη θα κληθούν (εκτιμάμε) να σηκώσουν το βάρος του μεσανατολικού «yankees and friends go home». Δίκοπο μαχαίρι, αφού οι κατοχικές αρβύλες μπορεί να αυξηθούν στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Η κατάσταση στη συρία δείχνει να γυρνάει στο σημείο που βρισκόταν πριν το ψόφιο κουνάβι αναγγείλει μεγαλοπρεπώς την «αποχώρηση» του στρατού του.

Αλλά (κάποιος το έχει πει αυτό….) δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποταμίσιο νερό δυο φορές…

Θάνατος από πλήξη

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Λοιπόν, εντάξει: υπάρχουν μερικά προβλήματα στη σκηνοθεσία της εφόδου της «ανθρωπιστικής βοήθειας» στη βενεζουέλα: ο Guaidoπρόθυμος της πάνω εικόνας, που έφτασε μαζί με άλλους στα σύνορα με την κολομβία (για να σωθεί…) δεν είναι πειστικός για «πεθαίνω απ’ την πείνα» – το παίζει. Και τον παίζουν: το τιμημένο bbc εν προκειμένω, αλλά όχι μόνο. Σ’ έναν κόσμο (τον πρώτο) που δεν ξέρει εδώ και γενιές τι είναι η πείνα, ακόμα και υπέρβαροι Guaidoπρόθυμοι μπορούν να παριστάνουν τα παιδιά της Biafra…

Υποτίθεται ότι το «σχέδιο 23 Φλεβάρη» πρέπει να έχει διάρκεια. Πρέπει να προκαλέσει παγκόσμια αγανάκτηση που το φονικό καθεστώς Μαδούρο δεν αφήνει τα ενεργειακά μπισκότα να φτάσουν στα στομάχια των πεινασμένων… Πρέπει οι Guaidoπρόθυμοι να το τραβήξουν, ώστε η «παγκόσμια κοινή γνώμη» να υιοθετήσει την ιδέα ότι χρειάζονται τανκς για να διανείμουν την «ανθρωπιστική βοήθεια». Αυτό θα ήθελε ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν είναι το «σχέδιο συρία» αλλά το «σχέδιο ουκρανία», ανάποδα. Θα πετύχει; Όχι λέμε. Στην «πίσω αυλή» της η Ουάσιγκτον έχει κάνει τόσα ώστε μόνο άσχετοι θα έπεφταν σε τέτοιες φτηνές παγίδες.

Οι Guaidoπρόθυμοι δεν θα πεθάνουν από πείνα τελικά. Από πλήξη θα πεθάνουν…

Αυτό λέγεται αποτροπή;

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) δεν χάνει την ευκαιρία να επιδεικνύει τα καινούργια πολεμικά παιχνίδια της ρωσικής τεχνοστρατιωτικής βιομηχανίας. Η πιο προφανής εξήγηση είναι ότι επιδεικνύοντας την πολεμική της υπεροπλία η Μόσχα ελπίζει ότι η Ουάσιγκτον θα φοβηθεί.

Πόσο πιθανή είναι η αποτροπή μέσω μιας τέτοιας επίδειξης ισχύος; Είναι τόσο πιθανή όσο το να κουρντίζει κανείς ένα ελατήριο κουνώντας του το δάκτυλο για να μην σπάσει. Στην πιο πρόσφατη ως τώρα στροφή αυτού του κόλπου, η αργόστροφη αλεπού απείλησε την Ουάσιγκτον ότι αν εγκαταστήσει πυραύλους μικρομεσαίου βεληνεκούς στην ευρώπη τότε η ρωσική απάντηση δεν θα είναι μόνο μια ανάλογη στόχευση στις βάσεις τους, αλλά και τα επιχειρησιακά κέντρα τους στις ηπα. Αν οι (γνωστοί) αμερικανικοί πύραυλοι χρειάζονται 12 λεπτά για να κτυπήσουν ρωσικούς στόχους από ευρωπαϊκές βάσεις, η αργόστροφη αλεπού απειλεί ότι οι δικοί της πύραυλοι θα χρειαστούν μόνο 5 λεπτά για να απαντήσουν… Δεν είναι μπάσκετ ακόμα, με επιθέσεις στα 30 δευτερόλεπτα…

Το φιλειρηνικό «καπάκι» της αργόστροφης αλεπούς είναι αυτό: … Σίγουρα έχουμε προβλήματα ο ένας με τον άλλον, συγκρουόμενες προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κλιμακώσουμε την αντιπαράθεση στο επίπεδο της κρίσης στην Καραϊβική στις αρχές της δεκαετίας του ’60…

H «κρίση στην Καραϊβική» είναι ο ευφημισμός της πυραυλικής αντιπαράθεσης στην κούβα. Υπάρχει, δυστυχώς, μια ουσιαστική διαφορά: τότε τα αντίπαλα μπλοκ ήταν οριοθετημένα στον πρώτο κόσμο, συνεπώς η κάθε πλευρά μπορούσε να νοιώθει ασφαλής στα όρια της δικής της στρατιωτικής συμμαχίας (είτε νατο είτε σύμφωνο της Βαρσοβίας). Τώρα δεν υπάρχουν τέτοια σύνορα. Οπότε είναι συζητήσιμο το ποιο θα ήταν το έδαφος της (έστω συμβολικής) υποχώρησης σε μια «κρίση τύπου Καραϊβικής» νο 2.

Είναι συζητήσιμη και η σύγκριση η ίδια. Που υπονοεί το «αν επιμένετε, πάμε πάλι μια κοντρίτσα»…

Συρία

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Όταν γράφαμε για «μισο-αποχώρηση» του αμερικανικού στρατού απ’ την συριακή επικράτεια κάποιοι γελούσαν ειρωνικά. Σκεφτόμενοι πως είτε οι αμερικάνοι θα φύγουν εντελώς, είτε δεν θα φύγουν καθόλου. Τι στοιχεία είχαμε για τις αιρετικές προβλέψεις μας;

Πέρασε λίγος καιρός – και χτες το ψοφιοκουναβιστάν ανακοίνωσε την τελική του απόφαση. Θα μείνει «ένας μικρός αριθμός ειρηνευτικού στρατού» στη συρία για «κάποιο καιρό». Πιο συγκεκριμένα: 200 πεζοναύτες στην ypgκρατούμενη ζώνη· και άλλοι 200 στον θύλακα της al Tanf στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία. Για καλό (και «αντιτρομοκρατικό») σκοπό, φυσικά.

Στην mainstream δημαγωγία η απόφαση αυτή χρεώνεται … στους «ευρωπαίους εταίρους». Που δεν συμφωνούν στο να καλύψουν το κενό μιας πλήρους αποχώρησης του αμερικανικού στρατού. Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε τέτοια κριτήρια όταν εκτιμούσε ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να εγκαταλείψει «με το καλό» αυτά που έχει κατακτήσει στη συριακή (και στην ιρακινή) επικράτεια. Αντίθετα τονίσαμε έγκαιρα το ανομολόγητο: ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να προφυλάξει τους πεζοναύτες του απ’ την εμπόλεμη οργή των αράβων στις ζώνες αμερικανικού ελέγχου. Και ένας τρόπος είναι να τους μειώσει, για να μην πολυφαίνονται.

Δεν θα μείνουν, λοιπόν, απλά 200 εδώ και 200 εκεί. Θα μείνουν περισσότεροι, αλλά «εργολαβικοί». Κι αυτό μεταφέρει βάρος στο μπλοκ της Αστάνα.

Όχι ότι πέφτει κανείς απ’ τα σύννεφα…

Ενεργειακά μπισκότα

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Λίγο πριν το ψόφιο κουνάβι πάει στο Ανόι για την δεύτερη συνάντηση με τον «little rocket man» (αυτή τη φορά «ανάπτυξης») Kim, στις 27 και στις 28, το μαγαζί του θέλει να έχει μια «όξυνση» στη βενεζουέλα. Ή, αυτό υπόσχεται.

To ερχόμενο Σάββατο, η μαριονέτα Guaido, επικεφαλής (όπως λέει) 600.000 εθελοντών (!!!), θα επιχειρήσει να φτάσει στα σύνορα για να παραλάβει τα «ενεργειακά μπισκότα» που του στέλνει ο Pompeo, ο Bolton, και οι υπόλοιποι ανθρωπιστές. Με απλά λόγια, και επειδή θα βρουν μπροστά τους είτε αστυνομία, είτε στρατό, είτε και τα δύο, οι Guaidoπρόθυμοι σχεδιάζουν μια διαδήλωση προς τα σύνορα με σκοπό το θέαμα της σύγκρουσης, δηλαδή της απανθρωπιάς του καθεστώτος Maduro, που τους αφήνει νηστικούς…

Το σχέδιο είναι κάπως καλύτερο απ’ το να εισβάλει ο κολομβιανός στρατός (ή μισθοφόροι) με ρούχα αγιοΒασίλη: θα εξασφαλίσει το πολυπόθητο video όπου η «αστυνομία των χορτάτων» καταστέλει τους «πεινασμένους». Οπωσδήποτε, όμως, οι μοντέρ θα πρέπει να προσέξουν τα πλάνα: να είναι σκελετωμένοι οι διαδηλωτές, να παραπατάνε, να λιποθυμάνε απ’ την πείνα…

(φωτογραφία: O Guaido τραβάει μια selfie, καθώς βρήκε κάτι στο νούμερο του κρανίου του, ενώ ετοιμάζεται για το ανθρωπιστικό θέαμα της ζωής του.

Υπάρχει μια εμμονή στο αμέρικα με τα «άσπρα κράνη». Κάποιοι σχολιάζουν πικρόχολα ότι η Ουάσιγκτον κάνει συνέχεια τα ίδια κόλπα, απ’ τη συρία ως τη βενεζουέλα, επειδή δεν έχει άλλα…)

Κρίση ειλικρίνειας

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Θέλω την 5G, ακόμα και την 6G τεχνολογία στις ηπα το γρηγορότερο δυνατόν. Είναι πολύ πιο δυνατή, γρήγορη και έξυπνη σε σχέση τα τωρινά στάνταρ. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις πρέπει να επιταχύνουν τις προσπάθειές τους, αλλιώς θα μείνουν πίσω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μείνουμε πίσω σε κάτι τόσο σημαντικό για το μέλλον.

Θέλω οι ηπα να νικήσουν μέσω ανταγωνισμού, όχι μπλοκάροντας τις τωρινές πιο αναπτυγμένες τεχνολογίες. Πρέπει να είμαστε πάντα οι ηγέτες σε ότι κάνουμε, ειδικά όταν πρόκειται για τον συναρπαστικό κόσμο της τεχνολογίας!

Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε. Για να αναγνωρίσει αυτό που οι πάντες έχουν καταλάβει: ότι η επίθεση στην κινεζική Huawei δεν οφείλεται στην κατασκοπεία αλλά στην τεχνολογική υστέρηση των αμερικανικών εταιρειών στον τομέα των 5G επικοινωνιών.

Αλλά τι χρειάζεται η ψοφιοκουναβική παρότρυνση; Κάθε αφεντικό που σέβεται τον εαυτό του κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει «ηγέτης» στον τομέα του. Αυτό ισχύει και για την Verizon… Αν έχει μείνει πίσω, δεν φταίει ότι το ψόφιο κουνάβι άργησε να σπρώξει!

Συνεπώς είναι ένα ζήτημα το πότε η Verizon (ή οποιαδήποτε άλλη αμερικανική εταιρεία) θα φτάσει στο τωρινό know how των κινέζων ανταγωνιστών της – ακόμα και βάζοντάς τους πολιτικές τρικλοποδιές… Και είναι ένα δεύτερο ερώτημα το που θα βρίσκονται τότε αυτοί οι ανταγωνιστές… Στις 6G; Στις 7G;

Ο παλιοκαπιταλισμός! Δεν σφυράει (ανύπαρκτα) οφσάιντ!…

Κρίση αλαζονείας

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Αν εξαιρέσει κανείς τέτοιες μικρολεπτομέρειες …η Αμερική είναι δυνατότερη από ποτέ, και είναι ξανά ο ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή… Αυτό δήλωσε όλο καμάρι ο όπουναναιηΑποκάλυψη αντιπρόεδρος Mike Pence στη “συνδιάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου” (την γνωστή…). Κι αυτό αφού … απ’ την πρώτη ημέρα ο πρόεδρος Trump αποκατέστησε την αμερικανική ηγεσία στην παγκόσμια σκηνή…

Είναι το ίδιο σύνδρομο μ’ εκείνο του άγγλου υπ.αμ., που ονειρεύεται όπου νάναι την “global britain”, στρατιωτικά βεβαίως. Ή του έλληνα π.ε.τ. (παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος) που βλέπει το ελλαδιστάν να έχει εκτοξευτεί προς την κορυφή της «καπιταλιστικής επιτυχίας». Η αυτοϊκανοποίηση σε συνδυασμό με την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κάποιο όνομα πρέπει να έχει…

Η υπεροχή και η παγκόσμια ηγεσία του ψοφιοκουναβιστάν επιστρατεύτηκαν σαν πολιτικό επιχείρημα· απέναντι στην «γηραιά ευρώπη»: Είναι καιρός (απαίτησε ο όπουναναιηΑποκάλυψη) οι ευρωπαίοι εταίροι μας να αποχωρήσουν απ’ την καταστροφική συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν. Διότι εκείνο που αυτοί ονομάζουν «όχημα ειδικού σκοπού» για τις εμπορικές τους σχέσεις εμείς το ονομάζουμε προσπάθεια να σπάσουν τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον του ιρανικού φονικού επαναστατικού καθεστώτος.

Αν η ε.ε. πειθαρχήσει στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό σε ότι αφορά την Τεχεράνη (και την μέση Ανατολή)· αν διακόψει τις σχέσεις της με τις κινεζικές τεχνολογικές εταιρείες (περιμένοντας υπομονετικά την πρόοδο των αμερικανικών)· αν ακυρώσει την κατασκευή του nord stream 2 (εξαρτώμενη όσο περισσότερο γίνεται απ’ το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο)· κι αν αναγνωρίσει συνολικά τον Guaido σαν «πρόεδρο» (στη βενεζουέλα), τότε η παγκόσμια αμερικανική ηγεσία κάπως θα παρηγορηθεί. Ο μαγικός της καθρέφτης θα πει, μέσα απ’ δόντια: αμέρικα είσαι η first.

Αλλά η κυρία Μέρκελ δεν ψήνεται: Γεωστρατηγικά είπε στην ίδια συνδιάσκεψη η ευρώπη δεν έχει συμφέρον να κόψει όλες τις σχέσεις της με την ρωσία. Δεν είπε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι ενδιαφέρονται να πάρουν επιχειρήσεις τους μερίδια απ’ την ανοικοδόμηση της συρίας· ενόσω η Ουάσιγκτον σκέφτεται να επιβάλει κυρώσεις σε όσες εταιρείες τολμήσουν να… Δεν είπε ούτε ότι τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά σχέδια για την βόρεια αφρική μπορεί και να μην είναι συμπληρωματικά με τα αμερικανικά σε βάθος χρόνου… Δεν είπε, τέλος, ότι οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός θα γίνει με όπλα ντόπιας κατασκευής και όχι αμερικανικής.

Ευτυχώς που υπάρχουν πολλές πραγματικότητες, και ο καθένας διαλέγει όποια τον βολεύει. Δυστυχώς όμως για μας που αυτές οι «πολλές πραγματικότητες» συγκρούονται, και θα συγκρούονται όλο και περισσότερο… Μέχρι να νικήσει μία…

(φωτογραφία: Δεν είναι μπασκετική πεντάδα. Είναι η αντανάκλαση της δύναμης του πυρός της ηγέτιδας δύναμης του πλανήτη…)