Tag: ηπα

Οι ωραίοι έχουν χρέη – μέχρι να πάψουν (να είναι ωραίοι)

Δευτέρα 11 Φλεβάρη. Πρόκειται για πικρή ελληνική παροιμία, που θα μπορούσε να γίνει εξαγώγιμο είδος.

Το δημόσιο χρέος των ηπα ήταν το 2008 (ας πούμε την χρονιά της επίσημης έναρξης της πιο πρόφατης όξυνσης της «κρίσης») 10,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Δέκα χρόνια μετά, στα τέλη του 2018, έφτασε τα 22 τρις – με αεπ στα 21. Και σύμφωνα με τις αρμόδιες αμερικανικές υπηρεσίες αναμένεται σε μια δεκαετία, το 2029, να έχει πιάσει τα χρόνια του Χριστού, σε τρις. 33 (τριάντα τρία τρισεκατομμύρια δολάρια)…

Τα χρέη των αμερικανικών επιχειρήσεων βρίσκονταν (τέλη του 2018) κοντά στα 6,5 τρις – με σαφείς ανοδικές τάσεις. Και τα καταναλωτικά χρέη (συμπεριλαμβανομένων των στεγαστικών και των φοιτητικών δανείων) λίγο πιο πάνω απ’ τα 4 τρις – επίσης με ανοδικές τάσεις.

Δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος για να προσδιοριστεί ποιο ποσό χρέους είναι too much ώστε να θεωρηθεί “δύσκολα αποπληρώσιμο” (και επάρατο, και τρισκατάρατο, και επονείδιστο, και όλα τα κακά του κόσμου). Είναι πιο εύκολο να προσδιορίσει κανείς ότι η όποια ευκολία του αμερικανικού κράτους, των επιχειρήσεων (και των ιδιωτών) να δανείζονται οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον στη (διεθνή) εκτίμηση για την “υγεία” και τον “δυναμισμό” του αμερικανικού καπιταλισμού. Και δεύτερον (που σχετίζεται με το προηγούμενο) στον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου. Ωστόσο, στο τέλος, και τα δύο αυτά συγκλίνουν σε ένα: στη στρατιωτική ισχύ.

Το βέβαιο είναι πως είναι αδύνατο το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο να δανείζεται επ’ αόριστο με επιτόκια αρκετά χαμηλά ώστε να υπάρχει η ελπίδα (έστω και αφηρημένη…) ότι θα μπορέσει να ξεχρεώσει. Καθώς θα προχωράει ο 21ος αιώνας, ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα γίνεται όλο και πιο “υπαρξιακό” ζήτημα για το αμέρικα. Ο πρακτικός περιορισμός της διεθνούς κυκλοφορίας του δολαρίου έχει ξεκινήσει· ενώ ο πόλεμος κατά του κινεζικού καπιταλισμού, ειδικά στα κομβικά ζητήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, δεν μπορεί να κρύψει την τεχνολογική υστέρηση των ηπα. Που είναι προϊόν μόλις της τελευταίας δεκαετίας. Αν αυτή η υστέρηση συνεχίσει, τότε και ο “δυναμισμός” του αμερικανικού καπιταλισμού θα αρχίσει να υποβαθμίζεται.

Αυτό που ονομάζεται “πολυπολικός κόσμος” είναι μια μεταβατική περίοδος. Αν και δεν μπορεί να προβλέψει κανείς με ακρίβεια πόσο σύντομη θα αποδειχθεί, μοιάζει πως ήδη οι παγκόσμιοι συσχετισμοί βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού.

Έχουμε την άποψη ότι αυτά που συμβαίνουν (και αυτά που δεν συμβαίνουν) στην “πίσω αυλή” των ηπα, με κέντρο το Καράκας, είναι ισχυρή ένδειξη της ύπαρξης του ξυραφιού…

Λεπτομέρειες ίσως (χαρακτηριστικές ωστόσο) 1

Δευτέρα 11 Φλεβάρη. Το «πραξικόπημα-που-μπορεί-να-γίνει» (αλλά ας μην βιάζεται κανείς εδώ, ε;) εναντίον του καθεστώτος Μαδούρο, μοιάζει όλο και περισσότερο σαν εκστρατεία δημόσιων σχέσεων και δημιουργίας εντυπώσεων απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της. Κάτι που αν αποδειχθεί θα είναι ο κόλαφος του 21ου αιώνα… Ο εκλεκτός «πρόεδρος» Guaido εξακολουθεί να παρακαλάει τον στρατό της βενεζουέλας να στασιάσει: με ρυθμό έναν συνταγματάρχη το μήνα, σε κανά δυο χρόνια θα έχει έτοιμο το «πολεμικό συμβούλιο» που θέλει. Μετά θα βρει και τα υπόλοιπα…

Εν τω μεταξύ, επειδή διαδίδονται (όχι από τίποτα Β αλλά από καθώς πρέπει καθεστωτικά μήντια) διάφορες τερατολογίες (σας έχουμε προειδοποιήσει ωστόσο για τον εντεινόμενο πληροφορικό πόλεμο παγκόσμια…), να πως έχουν μερικές λεπτομέρειες όταν κάποιος κάνει PR – επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλύτερο.

Α) Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν «συγκεντρώσει ανθρωπιστική βοήθεια» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας και επείγονται να την μοιράσουν στον αναξιοπαθούντα λαό της δεύτερης. Παρόλο που ο ανθρωπισμός βρίσκεται τόσο κοντά του, αυτός ο λαός δεν δείχνει καμία προθυμία να πάει προς το συγκεκριμμένο σημείο των συνόρων… Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, καταραμένοι οργανισμοί όπως ο οηε και ο διεθνής ερυθρός σταυρός προειδοποίησαν την Ουάσιγκτον να μην κάνει οτιδήποτε χωρίς συνεργασία με τις επίσημες αρχές. Τον Μαδούρο δηλαδή. Με όχι και τόσο έμμεσο τρόπο κατηγορούν την Ουάσιγκτον ότι το τελευταίο που θέλει είναι να μοιράσει ψωμί στους πεινασμένους. Αν και οι σχετικές ανακοινώσεις (των δύο οργανισμών) δεν περιλαμβάνονται στη διασπορά προπαγάνδας δεν παύουν να επηρεάζουν διάφορους· ειδικά τους ίδιους τους βενεζουελάνους.

Β) Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι μεν στη θέση της (σε κολομβιανό έδαφος) αλλά το καθεστώς Μαδούρο έχει αποκλείσει την πρόσβαση σ’ αυτό. Πρόκειται για την συνοριακή διάβαση ανάμεσα στην κολομβιανή Villa Silvania και την βενεζουελάνικη Cucuta, που γίνεται μέσω μιας οδογέφυρας.

Μόνο που αυτό το πέρασμα δεν άνοιξε ποτέ μετά το τέλος της κατασκευής του, το 2015…. Είτε για λόγους ασφαλείας είτε εξαιτίας κατασκευαστικών λαθών, η «γέφυρα σκάνδαλο» είναι κλειστή από τότε. Τρία χρόνια τουλάχιστον. Και, επειδή το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, οι υποστηρικτές του ότι «την γέφυρα έχει κλείσει ο στρατός» αναπαράγουν μια φωτογραφία όπου πράγματι η γέφυρα είναι κλειστή – χωρίς στρατό όμως. (Ο καλόπιστος θεατής μπορεί να τον προσθέσει με την φαντασία του…)

Γ) Δεν το ξέραμε, το μάθαμε, και κρίνουμε ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να ισχύει. Είτε υπάρχουν είτε όχι ρώσοι μισθοφόροι της wagner στο Καράκας, εκεί που ο αμερικανογκόλιθος Pompeo ανακάλυψε την Χεζμπ’ αλλάχ υπάρχει κουβανικός στρατός. Κάποιοι αναφέρουν 15.000 κουβανούς στρατιώτες στην βενεζουέλα, στη βάση διακρατικής συμφωνίας Καράκας – Αβάνας. Οπωσδήποτε δεν είναι ιδιαίτερα έμπειροι. Όταν και αν χρειαστεί, όμως, να πολεμήσει κάποιος για μια υπόθεση με ιδεολογική επένδυση, μαθαίνει γρήγορα…

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που η Ουάσιγκτον προσπαθεί να χρησιμοποιήσει πλαστές δικαιολογίες για να… Είναι, όμως, ίσως η πρώτη φορά που δεν μπορεί να το κάνει πετυχημένα· και σίγουρα όχι με την ταχύτητα εκείνη που εκβιάζει αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα το 2003, για να “νομιμοποιήσει” την εισβολή της στο ιράκ.

Σε συνδυασμό με την φωτο-απειλή του Bolton ότι «θα στείλει 5.000 πεζοναύτες» να εισβάλουν στη βενεζουέλα (κάτι για το οποίο, το λιγότερο, χρειάζεται έγκριση των «νομοθετικών σωμάτων»…), και τις δηλώσεις του Pompeo (περί Χεζμπ’ αλλάχ) ως τώρα το πράγμα απ’ τη μεριά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δείχνει μια αγχωτική ισορροπία – στην κόψη του ξυραφιού.

(φωτογραφίες: Πάνω η “είδηση” που κυκλοφορεί, σοβαρά σοβαρά, η οποία απλά κοινοποιεί τα non papers του αμερικανικού υπ.εξ… Κάτω η φωτογραφία που κυκλοφορεί, επίσης σοβαρά σοβαρά. Η βενεζουέλα είναι στο βάθος του δρόμου, και είναι σαφές υποθέτουμε ότι τα εμπόδια έχουν τοποθετηθεί για να σταματήσουν την κυκλοφορία οχημάτων απ’ την βενεζουέλα προς την κολομβία και όχι την εισβολή ανθρωπιστικής βοήθειας απ’ την κολομβία στη βενεζουέλα…)

Λεπτομέρειες ίσως (χαρακτηριστικές ωστόσο) 2

Δευτέρα 11 Φλεβάρη. Εν τω μεταξύ, στη σκιά κάμποσων χιλιομέτρων τείχους στα σύνορα με το μεξικό που το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να φτιάξει για να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους του (και συνεχίζει να λυσσάει επ’ αυτού), ξέχασε (;) την διορία που του είχε δοθεί, απ’ το κογκρέσσο, μέχρι τις 8 Φλεβάρη, για να παρουσιάσει την επίσημη θέση της κυβέρνησής του σχετικά με την ευθύνη του τοξικού στη δολοφονία του Khashoggi.

Μετά απ’ αυτό μια διακομματική πρωτοβουλία γερουσιαστών κατέθεσε σχέδιο νόμου «κυρώσεων» κατά του Ριάντ. (Να θυμίσουμε ότι η αμερικανική γερουσία θεωρεί επίσημα τον τοξικό δολοφόνο του Khashoggi…) Δεν είναι κάτι τρομακτικό: προβλέπει, για παράδειγμα, την απαγόρευση πώλησης κάποιων οπλικών συστημάτων. Αλλά το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακες θα θυμώσουν (για τα λεφτά που θα χαθούν έτσι), κι άλλωστε προτιμούν να θεωρούν ότι ο τοξικός σύμμαχός τους έχει «ξεμπερδέψει» – αν και κανένα απ’ τα πλάνα για την μέση Ανατολή στα οποία ήταν κεντρικός δεν προχωράει εδώ και κάτι μήνες…

(Ορισμένες φήμες που προέρχονται απ’ το Τελ Αβίβ λένε ότι ο βασιλο-πατέρας του τοξικού κατάργησε τον γυιό του από αρμόδιο για το deal του αιώνα που προωθεί το φιλαράκι του, ο βασιλο-γαμπρός της Ουάσιγκτον. Και ότι ο βασιλο-πατέρας του Ριάντ απορρίπτει το deal και την εξομάλυνση των σχέσεων με το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς… Αν είναι αλήθεια πάει χαμένος τόσος κόπος… Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο βαθύ μαύρο ήταν αυτό το σχέδιο!)

Θα πει κάποιος: με τούτα και με τ’ άλλα είναι η ιστορική φάση που το αμερικανικό καθεστώς θα χρειαζόταν «αφορμή» για μια ισχυρή ένεση «εθνικής ενότητας». Πράγματι. Μια καλή προβοκάτσια δηλαδή. Αλλά σε ποιο μέρος του κόσμου· σε ποιο μέρος των ανοικτών μετώπων του 4ου παγκόσμιου; Ο Μαδούρο και το καθεστώς του είναι ο πιο πρόσφατος στόχος· όμως, διάολε, το να μην δέχεται την «ανθρωπιστική βοήθεια» δεν είναι δα ούτε «εχθρική επιθετική ενέργεια», ούτε «απειλή κατά της ασφάλειας των ηπα». Ο Kim; Μα αυτός είναι εξαιρετικός και λαμπρός νέος. Οι ταλιμπάν; Κι αυτοί καλούληδες είναι πια (αφού η Ουάσιγκτον διαπραγματεύεται μαζί τους). Τι άλλο έχει μείνει; Που να την στήσει κανείς την προβοκάτσιά του και να πιάσει τόπο; Το Πεκίνο;

Και σα να μην έφταναν αυτά, βγαίνει κι αυτή η Warren, που θέλει να είναι υποψήφια των δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές του 2020, και λέει:

… Το 2020 ο Donald Trump μπορεί να μην είναι καν πρόεδρος. Στην πράξη μπορεί να μην ούτε καν έξω απ’ τη φυλακή…

Εκεί δεν είναι ελλαδιστάν όπου το «θα σε κλείσω φυλακή» ακούγεται στην πολιτική σκηνή κάπως πιο αραιά απ’ το «άντε πηδήξου». Εκεί αυτές είναι βαριές κουβέντες.

Άντε, μετά, να καθαρίσεις την αυλή σου – όταν ούτε το σαλόνι σου δεν μπορείς να κουμαντάρεις…

Sweet ψόφιο κουνάβι

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Εν όψει της καινούργιας (δεύτερης) συνάντησής του με τον Kim Jong Un (στο βιετνάμ, 27 και 28 Φλεβάρη) το ψόφιο κουνάβι στάζει μέλι. «Η βόρεια κορέα, υπό την ηγεσία του Kim Jong Un θα γίνει μεγάλη οικονομική δύναμη» τιτίβισε χτες. «Μπορεί να εκπλήξει άλλους, αλλά όχι εμένα, γιατί εγώ τον ξέρω και έχω καταλάβει εντελώς πόσο ικανός είναι. Η βόρεια κορέα θα γίνει ένα άλλο είδος πυραύλου – οικονομικός πύραυλος!» κατέληξε. Ουάου!

Αυτά τα λέει επειδή έχει πεισθεί ότι η Πγιονγκγιάνγκ θα κάνει βίδες τα πυρηνικά της για χάρη της καροτί κουπ του και του δολαρίου; Μάλλον όχι. Μπορεί να χαίρεται που η Σεούλ δέχτηκε να αυξήσει την οικονομική της συμμετοχή στα κόστη των αμερικανικών βάσεων στη νότια κορέα – αυτά τα ευαίσθητα ζητήματα με πορτοφόλια φτιάχνουν το κέφι του ψόφιου κουναβιού.

Προς το παρόν πάντως εκείνα που διαρρέουν για το καινούργιο ραντεβού, είναι ότι η Ουάσιγκτον ίσως κάνει κάποια κίνηση «ανταπόδοσης» των ενεργειών που έχει κάνει ως τώρα ο Kim. Κι αυτό που πιθανολογείται είναι μια δήλωση (του ψόφιου κουναβιού) για τέλος του πολέμου· μπορεί και μια υπόσχεση για επίσημη υπογραφή συμφωνίας ειρήνης κάποια στιγμή αργότερα…

(Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, στην Αθήνα κάποιοι θα βάλουν πλερέζες. Πάει το «νόμπελ ειρήνης» απ’ τα χέρια του τενεκεδένιου αν το ψόφιο κουνάβι εμφανιστεί σαν ειρηνοποιός στα τέλη Φλεβάρη!

Εδώ που τα λέμε άλλη πίστα η κορεατική χερσόνησος σε σχέση με την βαλκανική…)

Μπαχρέιν

Σάββατο 9 Φλεβάρη. Μετά από 8 χρόνια εξέγερσης και, στην πράξη, παράνομων διαδηλώσεων, αυτό που ονομάστηκε «αραβική άνοιξη» στο μπαχρέιν εξελίσσεται σε ένοπλο αντάρτικο. Για την ακρίβεια ήταν ο Murtada al-Sanadi σαν εκπρόσωπος που έκανε την σχετική ανακοίνωση, διευκρινίζοντας ότι οι διαδηλώσεις και η πολιτική ανυπακοή θα συνεχίσουν.

Το μπαχρέιν έχει την σημασία του. Ένα νησί δυτικά του κατάρ, πρώην αγγλική αποικία (ως το 1971), με κατά πλειοψηφία σιιτικό πληθυσμό, ζει υπό την δικτατορική «συνταγματική μοναρχία» του σουνίτη βασιλιά Hamad bin Isa al Khalifa. Που έχει τον γυιό του Salman bin Hamad σαν τον δικό του «τοξικό» διάδοχο.

Είναι λογικό ότι η εξέγερση της σιιτικής πλειονότητας ήταν υπό την διακριτική υποστηρίξη της Τεχεράνης. Είναι λογικό ότι και για το πέρασμα στον ένοπλο αγώνα ισχύει κάτι ανάλογο. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το παλάτι του μπαχρέιν στηρίζεται απ’ το Ριάντ. Και ο Murtada al-Sanadi στην μέσω συνέντευξης ανακοίνωσή του άφησε να εννοηθεί ότι «αν χρειαστεί» η ένοπλη αντίσταση θα στραφεί και κατά του Ριάντ· θεωρώντας το (όχι αυθαίρετα) σαν «μισοκατοχική δύναμη». (Σαουδαραβικός στρατός ήταν που κατέστειλε, σε πρώτη φάση, την εξέγερση στη Manama την άνοιξη του 2011).

Κι εδώ αρχίζουν τα ακόμα πιο σοβαρά. Το 20% του σαουδαραβικού πληθυσμού είναι σιίτες (περίπου 4 μύρια) και ζουν υπό σκληρή καταπίεση έως καταστολή στα ανατολικά του κράτους, κυρίως στην Qatif και στην al Ahsa. Μια (ακόμα) εξέγερσή τους είναι δικαιολογημένη και αναμενόμενη εδώ και καιρό. Αν ο al-Sanadi υπονοεί ότι αυτή θα είναι ένοπλη και αυτό συμβεί, δεν θα πρέπει να ξαφνιαστεί κανείς: ο συνδυασμός της συστηματικής καταστολής του Ριάντ με τις περιφερειακές αναμετρήσεις στην περιοχή είναι λογικό να οδηγήσει σε μια τέτοια εξέλιξη…

Αν τους επόμενους μήνες ή σ’ όλη την χρονιά το μπαχρέιν «γίνει είδηση» (διεθνώς) ας το ξέρετε: το βασίλειο του Ριάντ συνεχίζει να τρίζει.

Με ό,τι σημαίνει αυτό.

From Caracas with surprise

Σάββατο 9 Φλεβάρη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να καταλάβει κανείς (ή να μην καταλάβει) την πραγματικότητα. Για παράδειγμα το προχθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής wall street journal έχει το περιεχόμενό του, έχει όμως και τα “metadata” του: την συγκυρία του μέσα σε μια αμερικανική επέμβαση (στη βενεζουέλα) σε εξέλιξη…

Σε ότι αφορά το πρώτο (το περιεχόμενο) έχουμε επιτέλους μια περιγραφή του μόνου πραξικοπήματος που έχει συμβεί πράγματι ως τώρα στη βενεζουέλα: του πραξικοπήματος στο εσωτερικό της αντι-Μαδούρο αντιπολίτευσης! Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, παρότι η «προεδροποίηση του Guaido» ήταν ένα απ’ τα σενάρια που κουβέντιαζε η «πολυκομματική» αντιπολίτευση στο Καράκας, δεν είχε αποφασιστεί ούτε αν θα γίνει, ούτε το πότε, ούτε το πως. Υπήρχαν μάλιστα και αντιρρήσεις για την εξοχότητά του· ούτε καν ο ίδιος δεν είχε συμφωνήσει (!!!).

Το πραξικόπημα έγινε σε βάρος αυτών των αντιπολιτευτικών διαδικασιών όταν ο φασίστας αμερικάνος αντιπρόεδρος Pence τηλεφώνησε στον Guaido και τον διέταξε «τώρα!». Όταν, την επόμενη μέρα, στις 23 Γενάρη, η μαριονέτα βγήκε μπροστά σε 100.000 οπαδούς της (αριθμός ασήμαντος για μια χώρα με πληθυσμό 32 μύρια…) για να πει «είναι Ο πρόεδρας!» το μεγαλύτερο μέρος της αντι-Μαδούρο αντιπολίτευσης δεν είχε ιδέα. Φυσικά, το αμερικανικό χρίσμα έλαμπε πάνω απ’ το κεφάλι του Guaido. Οπότε, εκ των υστέρων, οι πρόθυμοι στοιχήθηκαν πίσω απ’ το χρίσμα – ελπίζοντας στα ανταλλάγματα.

Το γιατί η Ουάσιγκτον βρόντηξε τα ζάρια τόσο βιαστικά, και γιατί αυτή η βιασύνη έχει ακολουθηθεί από σπασμωδικές κινήσεις (παρά την ευλαβική αναγνώριση του νέου «βασιλιά» από διάφορα πρωτοκοσμικά καθεστώτα, που είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς…) είναι μια ερώτηση που δεν απαντιέται απ’ το ίδιο το ρεπορτάζ. Όμως το «metadata» του διπλασιάζει την ερώτηση: γιατί μας λέτε τώρα ότι ούτε η αντι-Μαδούρο αντιπολίτευση ούτε ο Guaido δεν ήταν έτοιμοι στις 23 Γενάρη; Υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά;

Παρακολουθούμε προσεκτικά (από μακριά) για να μαθαίνουμε…

Η παραζάλη της παρακμής

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. …Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι η Hezbollah έχει ενεργούς πυρήνες [σ.σ.: στη βενεζουέλα] και ότι οι ιρανοί επηρεάζουν το λαό της βενεζουέλα και την βόρεια αμερική… Έχουμε καθήκον να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον κίνδυνο για την Αμερική…

Τάδε έφη ο ψοφιοκουναβικός υπ.εξ. Mike Pompeo, συνεντευξιαζόμενος χτες στο (δεξιό) fox news. Άριστα δέκα για τον πρώην διευθυντή της cia, έχει κλείσει θέση στο hall of fame των απανταχού ογκόλιθων (χωρίς να διαβάζει, σημειώστε το please, ασταμάτητη μηχανή)!!

Με την επίκληση της απειλής της Χεζμπ’ αλλάχ (!!!!) και της Τεχεράνης (!!!!) απ’ το έδαφος της βενεζουέλα, ο αμερικάνος ογκόλιθος υπ.εξ. αποσκοπούσε, προφανώς, να διεγείρει τα αμυντικά ανακλαστικά του λευκού, κοκκινόσβερκου κοινού του (το οποίο φαίνεται πως θεωρεί επαρκώς ενήμερο για την παγκόσμια απειλή της λιβανέζικης οργάνωσης…). Αλλά ακόμα κι αν αυτό το (πιθανά) γεωγραφικά αναλφάβητο κοινό είναι έτοιμο να κηρύξει πόλεμο στην Χεζμπ’ αλλάχ βομβαρδίζοντας τα slums του Καράκας, είναι επίσης έτοιμο όχι μόνο να τρομάξει αλλά και να απογοητευτεί βαθιά. Που στο διάολο έφτασε η “τρομοκρατική” μέση Ανατολή μερικές εκατοντάδες μίλια νότια της Φλόριντα; θα μπορούσε να αναρωτηθεί το κοινό. Δεν τους είχαμε σταματήσει ΕΚΕΙ; Πως έφτασαν ΕΔΩ; Κι αν αποδείχθηκαν ικανοί να φτάσουν ΕΔΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ γιατί δεν θα τα καταφέρουν να φτάσουν και ΕΔΩ ΜΕΣΑ;

Το ότι η Χεζμπ’ αλλάχ και οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης θα μπορούσαν να έχουν μια περιέργεια (λέμε τώρα…) για το πως γίνεται ασύμμετρος πόλεμος σε ζούγκλες είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Το ότι, όμως, κοτζάμ αμερικάνος υπ.εξ. τους ανακάλυψε ήδη και, ακόμα χειρότερα, το ότι έσπευσε να το διαλαλήσει, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα. Γιατί, πολύ απλά, ο μέσος άραβας ή ο μέσος μουσουλμάνος του πλανήτη που δεν πολυγουστάρει αμέρικα θα τρίβει τα χέρια του με τέτοιες ψοφιοκουναβικές καταγγελίες.

Κι αυτό, αργά ή γρήγορα, θα βρει κάποιο αντίκρυσμα στη μέση Ανατολή… Απ’ την άλλη μεριά, αν βρεθούν ίχνη της Χεζμπ’ αλλάχ και μεταξύ των ιθαγενών της ηπείρου, μεταξύ των «ινδιάνων» των ηπα για παράδειγμα, κλάφτα Χαράλαμπε.

Κλάφτα Χαραλαπομπήιε!!!

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι λάθος να αποδίδονται τα όσα τραβάει εδώ και 3 ή 4 χρόνια ο πληβειακός πληθυσμός της βενεζουέλα στις αμερικανικές «κυρώσεις» κυρίως. Όχι επειδή αυτές είναι ασήμαντες. Αλλά επειδή ανάλογες έχουν επιβληθεί (και αποτύχει) επί δεκαετίες στη γειτονική Αβάνα· στην πιο μακρινή Τεχεράνη· στην ακόμα πιο μακρινή Πγιονγκγιάνγκ. Δεν αγνοούμε (αλλά επίσης δεν θεωρούμε σαν απάντηση στα πάντα) την κριτική στον αυταρχισμό κάποιων καθεστώτων των οποίων ο καπιταλισμός βρέθηκε κυκλωμένος από τον αμερικανικό εμπορικό και νομισματικό πόλεμο. Τονίζουμε μόνο ότι αυτός ο «οικονομικός» πόλεμος είναι τόσο γνωστός ώστε η αποτυχία του να αντιμετωπιστεί βαραίνει κυρίως τα καθεστώτα που τον υφίστανται. Και το καθεστώς Μαδούρο είναι, απλά, ασυγχώρητο που άφησε τα πράγματα να φτάσουν στη σημερινή κατάσταση. Ήξερε τι αντιμετωπίζει…

Να προσθέσουμε κι αυτό, χωρίς περισσότερα προς το παρόν: οι «κύκλοι Μπολιβάρ» και τα «κοινοτικά συμβούλια» στη βενεζουέλα θα έπρεπε να έχουν αναγκάσει το καθεστώς Μαδούρο να κάνει περισσότερα και, κυρίως, διαφορετικά απ’ αυτά που εμπνέονται απ’ το νεποτισμό και τον φτηνό πατερναλισμό μιας κλίκας που έχει εδραιωθεί στο γκουβέρνο. Το οργανωμένο προλεταριάτο της βενεζουέλα θα μπορούσε να έχει περιορίσει δραστικά την δεξιά “αντιπολίτευση της μιζέριας” – όχι με ένοπλες συμπλοκές στους δρόμους αλλά με κινηματική “πίεση” στο καθεστώς. Εν τέλει, ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των συμμάχων της προσπαθεί να θερίσει, ουσιαστικά, αυτά που σπάρθηκαν απ’ τον πολιτικό προσοδισμό και τις πυραμίδες του μέσα στην κοινωνία της βενεζουέλα. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι είναι συνάρτηση διάφορων παραγόντων. Το ότι, όμως, η Ουάσιγκτον βρίσκεται «σε θέση να…» πρέπει να χρεωθεί κυρίως στο ίδιο το καθεστώς του Καράκας. Γιατί τα υπόλοιπα, και κυρίως το τι είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός το ξέρουν και οι πέτρες.

Αυτών δοθέντων η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό της σκέψης ότι ίσως η «επίσκεψη» των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Tu-160 στο Καράκας τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν προμελετημένη. Για να επιταχύνει την αμερικανική αντίδραση, πριν αυτή «ωριμάσει» στο εσωτερικό της βενεζουέλα. Η ρωσική rosneft έχει απ’ το 2016 καλό ποσοστό στην κρατική πετρελαϊκή· ρωσικές εταιρείες χρυσοθηρίας έχουν μπει επίσης στα κοιτάσματα της βενεζουέλα. Το Πεκίνο έχει δώσει μεγάλα δάνεια στο καθεστώς Μαδούρο με αντάλλαγμα πετρέλαιο. Θα ήταν απίθανο αυτά να γίνονται με «άγνοια κινδύνου» απ’ την μεριά του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Θα ήταν αφέλεια να θεωρήσει κανείς πως Μόσχα και Πεκίνο αγνοούσαν ότι «μπαίνουν στη μύτη» του θείου Σάμ….

Όσο κι αν το βασανίσουμε δεν μπορούμε να βρούμε ένα λόγο για τον οποίο μια συμμαχία σαν την ρωσο-σινική, που ενδιαφέρεται και «επενδύει» στη βενεζουέλα εν γνώσει του ότι η Ουάσιγκτον θα βγάλει αφρούς, θα καθόταν να περιμένει το πότε το αμέρικα θα είναι έτοιμο να αντεπιτεθεί με full power. Από την άλλη μεριά, με «μακιαβελικούς» όρους (καθόλου ξένους με τις ενδοκαπιταλιστικές αναμετρήσεις…), γιατί θα ήταν παράξενη μια επιλογή «πίεσης διαρκείας» στο «αμερικανικό υπογάστριο» ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις ανάσχεσης / επέκτασης (Μόσχας και Πεκίνου) στην ευρασία – που είναι το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου;

Αν η υπόθεσή μας είναι σωστή, αν δηλαδή Μόσχα και Πεκίνο (με συμφωνία των συμμάχων τους στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη) επέλεξαν να εκβιάσουν τα αμερικανικά σχέδια σε ότι αφορά τη λατινική αμερική γενικά και την βενεζουέλα ειδικά (τα οποία ήταν δημόσια γνωστά, σε γενικές γραμμές, αρκετά νωρίτερα…) ώστε να εκδηλωθούν πριν – την – ώρα – τους, βιαστικά και κακομεθοδευμένα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η ως τώρα πορεία αυτού του «πραξικοπήματος Guaido». Κυρίως το γεγονός ότι είναι γεμάτο τρύπες, έτσι ώστε να μοιάζει καθημερινά με έναν μεθυσμένο παλιάτσο που προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορεί και να σταθεί όρθιος και απειλητικός, στηριζόμενος σ’ έναν αμερικανικό u.s. army εξωσκελετό…

Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώστε στα όσα γράφαμε πριν 6 ημέρες (Σάββατο 2 Φλεβάρη: χρυσάφι…) κι αυτό: το να κυκλοφορούν τα πετρέλαια της βενεζουέλα τιμολογημένα σε άλλο νόμισμα εκτός του δολαρίου (σαν απάντηση στις αμερικανικές «κυρώσεις»), είναι ένας ακόμα κρίκος στη θηλειά γύρω απ’ το λαιμό της Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να πλησιάζει ή και να βρίσκεται ήδη σ’ εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει μια πλευρά επιτιθέμενη και μια αμυνόμενη, αλλά δυο (ή και περισσότερες) πλευρές επιτιθέμενες η μία στην άλλη. Η καθεμία με τα μέσα της.

(Καταλαβαίνουμε ότι με τέτοιες γνώμες χαλάμε την μανιχαϊστική ευκολία «καλό / κακό»… Αλλά δεν θέλουμε να δούμε κανέναν σύγχρονο προλετάριο να γίνεται ουρά, ούτε και για μια μέρα, του Χ ιμπεριαλισμού εναντίον του Ψ βαφτίζοντάς τον «απελευθερωτικό» ή «αντιστασιακό». Enough!

To πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το παραμύθι οι παπούδες μας το ’44 στην Αθήνα· και μετά ακόμα χειρότερα… Ακόμα το πληρώνουμε… )

Ο Khashoggi ζει

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Σαν “ανοικτός φάκελος”… Η ειδική ερευνήτρια του οηε για τις «εξωδικαστικές εκτελέσεις» Agnes Callamard, αφού επισκέφτηκε την Istanbul και την Ankara (μαζί με ομάδα ειδικών) ψάχνοντας το τι έγινε με την δολοφονία του Khashoggi, κατέληξε ότι … ο κ. Khashoggi υπήρξε θύμα μιας βάρβαρης και προμελετημένης δολοφονίας, που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από αξιωματούχους του κράτους της σαουδικής αραβίας…

Η αναφορά σε «κρατικούς αξιωματούχους» δεν πρέπει να παρερμηνευτεί. Δεν κατονομάζει ούτε υπονοεί σε ποια βαθμίδα του σαουδαραβικού καθεστώτος βρίσκονταν αυτοί. Στην κορυφή; Λίγο πιο κάτω; Στη μέση; Μ’ άλλα λόγια η δήλωση αυτή είναι αρκετά πιο πίσω απ’ όσα έχουν πει απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη αμερικάνοι βουλευτές και γερουσιαστές, δηλώνοντας βέβαιοι ότι την εκτέλεση του Khashoggi διέταξε ο τοξικός αυτοπροσώπως.

Απ’ την άλλη μεριά όμως, ο υπό κατεδάφιση οηε είναι ακόμα σε θέση να δώσει στη δολοφονία μια «επίσημη» διεθνή διάσταση – ξαναβάζοντας τον τοξικό και το παλάτι του στη θέση του κατηγορούμενου. Αν όχι για τον σχεδιασμό της δολοφονίας, σίγουρα για το ότι δυσκολεύει τις ανεξάρτητες έρευνες για το ζήτημα· όπως, επίσης, δήλωσε η Callamard.

Η Άγκυρα το έκανε για ένα διάστημα, μετά το σταμάτησε, αλλά μπορεί να το ξανακάνει οποιαδήποτε στιγμή κρίνει ότι την συμφέρει: Πού είναι το πτώμα του Khashoggi κυρ βασιλιάδες του Ριάντ και του Ντουμπάι;

Μπορεί να το κάνει και ο οηε – ας πούμε μια πλειοψηφία των κρατών μελών του: Πού είναι;

Ασφυξία…

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. «Το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να χάσει την πρόσβαση στα περιουσιακά στοιχεία της βενεζουέλας στο εξωτερικό και να αποκλειστεί από τις αγορές πετρελαίου και χρυσού» ανακοίνωσε προχτές η «ομάδα της Λίμα», στο τέλος της συνεδρίασής της στον καναδά. Το μεξικό διαφώνησε. Τα υπόλοιπα κράτη μέλη του lima group (αργεντινή, βραζιλία, καναδάς, χιλή, κολομβία, κόστα ρίκα, γουατεμάλα, ονδούρα, παναμάς, παραγουάη, περού) δεν διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή: συνεπώς, η αναφορά σε χρυσό (εκτός από πετρέλαιο) θα πρέπει να αφορά κάτι που τα νοιάζει…

Εν τω μεταξύ, 2 γεμάτες βδομάδες μετά την εκτόξευση της μαριονέτας Guaido στην «προεδρία» της βενεζουέλα, αυτή η αργή κίνηση που είναι γεμάτη από δηλώσεις, «αναγνωρίσεις» και απειλές τείνει περισσότερο σε φάρσα πραξικοπήματος παρά σε πραξικόπημα. Υποτίθεται ότι βασικό στοιχείο του δεύτερου είναι ο αιφνιδιασμός και η γρήγορη, ακόμα και κεραυνοβόλα δράση. Ο «πρόεδρος Guaido» έχει καλές «δημόσιες σχέσεις» (του τις εξασφαλίζουν διάφορα διεθνή συμφέροντα) αλλά καμία πραγματική εξουσία εντός της επικράτειας. Ζητάει και ξαναζητάει απ’ τον στρατό (έστω κάποιο υπολογίσιμο μέρος του) να στασιάσει κατά του Μαδούρο, αλλά ως τώρα έχει αποτύχει. Τάζει και ξανατάζει αμνηστίες, λεφτά, προαγωγές, αλλά δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο υπέρ του.

Φαίνεται, πάντως, ότι έχει ήδη «υπουργό εξωτερικών»! Ο Carlos Vecchio (στη φωτογραφία), αφού συναντήθηκε (σαν «εκπρόσωπος του προέδρου») με τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο Pence, το αφεντικό του εν πάσει περιπτώσει, δήλωσε ότι ο «πρόεδρος» (ο Guadio) σκοπεύει να ιδιωτικοποιήσει την κρατική εταιρεία πετρελαίων της βενεζουέλα· με μια ιδιαίτερη προτίμηση αγοραστών αμερικανικές εταιρείες…

Μπορείτε να αποστασιοποιηθείτε λίγο απ’ το ενσωματωμένο θέαμα και την επιβλητική, σχεδόν υποδόρεια κατάφαση της προπαγάνδας; Εδώ και 2 βδομάδες ένα κομματάρχης αυτοανακηρύχτηκε «πρόεδρος» ενός κράτους, με την ευλογία του ιμπεριαλιστικού «βατικανού» της Ουάσιγκτον· δεν ελέγχει ουσιαστικά τίποτα άλλο εκτός απ’ τους οπαδούς του· αλλά εμφανίζεται σα να είναι «πραγματική εξουσία» και, μάλιστα, διαφημίζει και διάφορα επιχειρηματικά deal… Όνειρο; Second life; Τι άλλο μπορεί να κάνει; Μπορεί να αυτοανακηρυχτεί και ο αντι-Μουρίνιο special one…

Γιατί όχι;