Tag: ηπα

Πού είναι το oil;

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Πως θα σας φαινόταν αν το επικηρυγμένο ιρανικό τάνκερ Adrian Darya 1, έχει ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλούσε, εν πλω, σε μικρότερα τάνκερ – τα οποία μεταφέρουν (ή έχουν ήδη μεταφέρει) το staff στον τελικό του προορισμό;

Μια ερώτηση κάνουμε… Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή η Τεχεράνη ανακοίνωσε πριν μέρες ότι τα 2,1 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου «πουλήθηκαν» (σε άγωνστο αγοραστή…)· κι αυτό μπορεί κάλιστα να είναι κυριολεκτικό: τα πήρε… πάνε…

Εν τω μεταξύ όσο το Adrian Darya 1 κινείται μέσα ή κοντά στα τουρκικά χωρικά ύδατα, ο Pompeo (και το ψοφιοκουναβιστάν) έχουν βγάλει τον σκασμό σε σχέση με απειλές για τιμωρίες, κλπ. Κάτι πρέπει να δείχνει αυτό – έτσι δεν είναι;

Ο Τεράστιος

Πέμπτη 29 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron φαίνεται ότι προσπαθεί να καθιερωθεί σαν «παγκόσμιας εμβέλειας» (χωρίς να χρησιμοποιήσει την εμπειρία του τενεκεδένιου…) Επειδή δεν του έφταναν οι άλλοι g6 στο αδιάφορο ραντεβού τους, ή (το πιθανότερο) για να τους εντυπωσιάσει, δεν κάλεσε μόνο τον ιρανό υπ.εξ. Zarif να κάνει μια βόλτα απ’ το Παρίσι τις ημέρες της συνόδου. Κάλεσε και τον χουντοκαραβανά της αιγύπτου στρατηγό Sisi.

Έτσι, την περασμένη Δευτέρα ο υπερδραστήριος γάλλος απατεώνας (με την έννοια της εξουσίας πάντα!) είχε την ευκαιρία να μιλήσει στο Παρίσι με τον χασάπη της αιγύπτου για την κατάσταση στη μέση Ανατολή – αλλά και στη λιβύη. Όπου τα συμφέροντά τους συμπίπτουν, αφού Παρίσι και Κάιρο υποστηρίζουν τον στρατηγό Haftar. Εννοείται ότι τόνισαν τους δεσμούς που ενώνουν τα δύο κράτη, την ιστορία (μέγας Ναπολέων…), κλπ κλπ.

Κάμποσες οργανώσεις προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ανάμεσά τους διάφορες αιγυπτιακές / αραβικές – παράνομες εννοείται στην επικράτεια της αιγυπτιακής χούντας) επιχείρησαν να ζητήσουν απ’ τον τεράστιο Macron να βάλει λίγο χέρι στον φασίστα φίλο του.

Μάταιος κόπος. Όταν η γαλλική βιτρίνα πονάει για κάτι, είναι για τον Αμαζόνιο – για να την πει όχι στον Bolsonaro, αλλά στους υποστηρικτές του στο ψοφιοκουναβιστάν. Σιγά μην χαλάσει την ζαχαρένια του για τους δολοφονημένους, για τους εξαφανισμένους, τους φυλακισμένους, τους φυγάδες, τους πληβείους αιγύπτιους.

Σαν σωστό πρωτοκοσμικό αφεντικό διαλέγει για συνεργάτες τους φασίστες που του κάνουν…

(φωτογραφία κάτω: Θα έχαναν την ευκαιρία ένας χουντικός και ένα ψόφιο κουνάβι; Όχι βέβαια…)

Η αυτο-οργάνωση των μηχανών 1

Πέμπτη 29 Αυγούστου. Πείτε τα «σμήνη», «αγέλες» ή «ορδές». Οι διαθέσιμες λέξεις αφορούν συμπεριφορές ζωντανών οργανισμών· κι απ’ αυτή την άποψη, εκτός απ’ την τεχνολογική εξέλιξη συμβαίνει, παράλληλα, μια ακόμα απαλλοτρίωση λέξεων και εννοιών…

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ρομποτικές μηχανές. Προς το παρόν, στις σχετικές δημόσιες επιδείξεις, πρωταγωνιστούν ιπτάμενα ρομπότ (drones). Μπορεί να είναι εκατό… Μπορεί να είναι και χίλια (αν η επίδειξη είναι κινεζική…) Και προορίζονται για στρατιωτική χρήση.

… Εξαιτίας της σύνθετης φύσης της μάχης, τα ΧΧΧΧ [όνομα συγκεκριμένου τύπου drone] δεν είναι προ-προγραμματισμένα, συγχρονισμένα άτομα. Είναι ένας συλλογικός οργανισμός, που μοιράζεται έναν κατανεμημένο εγκέφαλο για την λήψη αποφάσεων και την επαφή του ενός με το άλλο όπως συμβαίνει στα σμήνη στη φύση… Επειδή κάθε XXXX επικοινωνεί και συνεργάζεται με κάθε άλλο XXXX, το σμήνος δεν έχει ηγέτη και μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί στην είσοδο ή στην έξοδο drones απ’ την ομάδα….

Αυτά λέει ένας ειδικός από ένα αμερικάνικο καραβανίστικο project. Το στρατιωτικό πλεονέκτημα αυτής της «αυτο-οργάνωσης των μηχανών» είναι ότι περιλαμβάνοντας έναν ικανό αριθμό «ατόμων / μηχανών» δημιουργούνται επιθετικοί σχηματισμού «νέφους», που δεν χάνει τους στόχους του ακόμα κι αν χάσουν έναν αριθμό (μπορεί και μεγάλο) «ατόμων» – όπλων δηλαδή. Εν τέλει αυτές οι “αυτο-οργανωμένες” πολεμικές μηχανές χαρακτηρίζονται από “αυταπάρνηση”: και μία να μείνει, θα κτυπήσει…

Τέτοιου είδους έρευνες (προχωρημένες ως ένα σημείο αλλά με μεγάλη προοπτική) και εφαρμογές κάνουν όλα τα σοβαρά καπιταλιστικά κράτη· είναι μέρος της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Φυσικά υπάρχουν ήδη και τα αντίμετρα: για παράδειγμα ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλής ενέργειας που «καίνε» όλα τα ηλεκτρονικά κυκλώματα στην ακτίνα τους, καταστρέφοντας και τις μηχανές και την “αυτο-οργάνωσή” τους….

Κατά συνέπεια τέτοιου είδους πολεμικές μηχανές προορίζονται κυρίως εναντίον στόχων που δεν έχουν στη διάθεσή τους τέτοια αναβαθμισμένα αντίμετρα…

Στη συνέχεια μια μικρή, χαριτωμένη και εορταστική επίδειξη 1000 «αυτο-οργανωμένων» drones – από κίνα μεριά, στα τέλη του 2017…

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Δεν είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας. Αν οι proxies δυσκολεύουν τόσο πολύ τις εξελίξεις, τότε το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται στα κράτη που τους πατρονάρουν. Το ισραηλινό και το σαουδαραβικό εν προκειμένω…

Η Άγκυρα πίεσε ισχυρά το σαουδαραβικό καθεστώς μετά την δολοφονία του Khashoggi στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Ενδεχομένως έχει ακόμα άγνωστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον τοξικό· αλλά και τον καθοδηγητή του στο Αμπού Ντάμπι. Ωστόσο μετά το αρχικό σοκ οι προμηθευτές όπλων της σαουδαραβικής χούντας (αμερικάνοι, άγγλοι, γάλλοι) κατάφεραν να κερδίσουν (και να κερδίζουν) χρόνο. Η Μόσχα επίσης ενδιαφέρεται να βάλει το Ριάντ στο πελατολόγιό της σε όπλα, αλλά ίσως θα προτιμούσε υπό άλλο «αφεντικό», κι όχι τον τοξικό… Πρακτικά η τρέχουσα ζημιά για τον τοξικό και το σόι του έρχεται απ’ την υεμένη και τους Houthis· αλλά προφανώς είναι αργή.

Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς απ’ την μεριά του, όσο περισσότερο νοιώθει ότι στριμώχνεται (και σε ότι αφορά το απαρτχάιντ που εξαπλώνει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά όχι μόνον εκεί) τόσο δείχνει να αποχαλινώνεται. Εφόσον έχει την κάλυψη της Ουάσιγκτον, αυτή η «τακτική της έντασης» μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του Τελ Αβίβ· ειδικά επειδή προσέχει να μην κτυπήσει ρώσους καραβανάδες ή ρωσικές εγκαταστάσεις (στη συρία). (Παρότι το έχει κάνει ήδη μια φορά…)

Είναι, όμως, μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική; Αφότου το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον απέτυχαν να δημιουργήσουν μια μόνιμη τεράστια «μαύρη τρύπα» στην ευρύτερη μέση Ανατολή μέσω του isis (και ήταν η Μόσχα κατά κύριο λόγο που τους εμπόδισε…), ο ισραηλινός μιλιταρισμός / φασισμός έχει “βγει μπροστά αυτοπροσώπως” μετατρέποντας παραδειγματικά όλη την ζώνη που προοριζόταν για “καμμένη γη” σε δικό του πεδίο βολής. Αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, όμως, μόνο την Βαγδάτη, την Δαμασκό και την Βηρυττό. Αφορά επίσης την Τεχεράνη, κι ακόμα παραπέρα την Μόσχα και το Πεκίνο. Κι ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μπορεί να βρίσκει ακόμα υποστηρικτές της “δημιουργικής καταστροφής” στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο ή, ακόμα, και στο Παρίσι, υπονομεύει υπόγεια (ή και φανερά) οποιοδήποτε κινεζικό ή ρωσο-κινεζικό σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης στη μέση Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια, το Τελ Αβίβ δεν κάνει τον “δικό του πόλεμο” φτιάχνοντας όλο και πιο γελοίες “δικαιολογίες άμυνας”… Συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο σε μια συγκεκριμένη συμμαχία, σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Και συμμετέχει σαν παράγοντας βίας, αστάθειας, επιθετικότητας. Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα αν είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική είναι (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ένα ξερό “όχι”: αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει μια απάντηση ανάλογη όχι απλά των ισραηλινών επιθέσεων αλλά του γεωπολιτικού ρόλου “νταβατζή” του Τελ Αβίβ συνολικά.

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Ζούμε σ’ εκείνες τις ζόρικες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού όπου ακόμα και φαινομενικά «μικρά προβλήματα» (όπως αυτό του Idlib) σέρνουν πίσω τους όλο και πιο φανερά τις αλληλουχίες που καταλήγουν σε «κεντρικές (ας τις πούμε έτσι) αντιθέσεις».

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες χρειάζονται ανοικτό το ζήτημα της αγοράς των αμερικανικών f-35 σαν «μέσο πίεσης» προς την Ουάσιγκτον, ειδικά απ’ την ερχόμενη άνοιξη και μετά όταν απ’ την μια μεριά θα οριστικοποιηθεί ο αποκλεισμός τους απ’ την αγορά (αν οριστικοποιηθεί…) ενώ ταυτόχρονα θα τρέχει η προεκλογική περίοδος στις ηπα. Εναλλακτικές απ’ την στενή άποψη του μιλιταριστικού εξοπλισμού τους έχουν· και πάντα είχαν. Δεν έχουν όμως λόγο να βιαστούν τους επόμενους μήνες, και να αρχίσουν τις παραγγελίες στη Μόσχα· όχι, σίγουρα, φανερά. Ούτε η Μόσχα αγνοεί τι κάνει η Άγκυρα.

Στην πραγματικότητα η Άγκυρα σαν μοχλός διάλυσης (ή σοβαρού αδυνατίσματος) διάφορων ιστορικών δυτικών project (όπως το νατο) είναι πράγματι ένας καλός φίλος που αξίζει. Κι αυτό το κάνει όχι από εξωτερική πίεση, αλλά επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντά της. Τι άλλο να θέλουν η Μόσχα ή/και το Πεκίνο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου;

Εν τω μεταξύ το μπλοκ της Αστάνα είναι να ξανασυναντηθεί – κάποια στιγμή τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Επανεκτίμηση της κατάστασης, νέες προτεραιότητες, κλπ κλπ…

Dollar problem 2…

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Σε τέτοιους καιρούς, όπου το δολάριο είναι το έσχατο όπλο της Ουάσιγκτον πριν τα πυρηνικά, το οποίο χρησιμοποιεί με κάθε δυνατό τρόπο σε βάρος των ανταγωνιστών της, και όπου αυτοί οι ανταγωνιστές της αναδιοργανώνονται εν μέρει ανακαλύπτοντας τις αρετές των ψηφιακών κρυπτονομισμάτων (εγγυημένων, ωστόσο, απ’ τις κεντρικές τους τράπεζες – όχι bitcoin και παρόμοιες απάτες) και εν μέρει αποθηκεύοντας χρυσό για να ξαναδέσουν τα νομίσματά τους μ’ αυτόν, η αναβίωση της ιδέας του Keynes σημαίνει πρακτικά τα εξής:

Α) Ότι η Ουάσιγκτον θα δεχτεί με καλωσύνη να στερηθεί το σημαντικό «νοίκι» που παίρνει απ’ την διεθνή κυκλοφορία του δολαρίου, και θα αφήσει το Πεκίνο (π.χ….) να κάνει την δουλειά του… Ότι θα δεχτεί, επίσης, να μην μπορεί να δανειστεί (πουλώντας τα ομόλογά της) απ’ όλο τον κόσμο, όπως προσπαθεί να κάνει ακόμα· και, κατά συνέπεια, ότι τίμια και σεμνά θα χρεωκοπήσει…

Β) Ότι μια σειρά εκπρόσωποι καπιταλισμών πρώτης γραμμής θα συμφωνήσουν ήσυχα κι ωραία τις βασικές ισοτιμίες των νομισμάτων που χρησιμοποιούν με το ψηφιακό bancor…

Γ) Ότι θα φτιαχτεί ένας καινούργιος διεθνής οργανισμός (που δεν θα τον ελέγχει κανένα κράτος ή μπλοκ κρατών…) σαν η «τράπεζα» αυτού του ψηφιακού bancor, για να κάνει τις εκκαθαρίσεις των διεθνών συναλλαγών· και ότι το αμερικανο-ελεγχόμενο swift που τώρα είναι η ραχοκοκαλιά των “κυρώσεων” θα πάει στα σκουπίδια της ιστορίας…

Και όλα αυτά θα γίνουν όμορφα, πολιτισμένα, ειρηνικά – για το καλό του παγκόσμιου καπιταλισμού! Χωρίς «μίση και πάθη», χωρίς «εγωϊστικά συμφέροντα»… Περίπου σαν το «να σώσουμε το κλίμα του πλανήτη» μια φάση…

Θα ρωτούσαμε «τι πίνει ο κυρ Carney;», αλλά η απάντηση είναι αλλού: σε λίγους μήνες λήγει η θητεία του στην τράπεζα της αγγλίας, οπότε σαν «βετεράνος» το ρίχνει που και που στη φιλοσοφία. «Πώς θα σώσουμε το οικονομικό κλίμα» μια φάση…

Σωστά καταλαβαίνει ο άγγλος αρχιτραπεζίτης (όπως και άλλοι) ότι η παρούσα (αν)ισορροπία είναι προβληματική και χειροτερεύει διαρκώς… Αλλά η «οικονομία» του καπιταλισμού είναι πολιτική οικονομία! Και επειδή (όπως είχε πει ο κυρ Keynes) μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί, οι πραγματικές απαντήσεις δίνονται ήδη καθημερινά, εδώ και τώρα. Με παλιά και με καινούργια υλικά – αλλά με τακτικές που αντιστοιχούν στον πόλεμο· και όχι σε μια εικονική καλωσυνάτη ειρήνη…

Χαιρετίσματα απ’ την Σεούλ

Κυριακή 25 Αυγούστου. Η απόφαση της Σεούλ να σταματήσει την στρατοκατασκοπευτική συνεργασία της με το Τόκιο έσκασε σα πυρηνικό στην Ουάσιγκτον· αν κρίνουμε απ’ τις αντιδράσεις. Οι «επίσημες» τέτοιες ήταν διατυπώσεις του είδους «απογοήτευση» και «η κυβέρνηση Moon έχει παρεξηγήσει τις σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη βορειοανατολική ασία». Αυτά επίσημα και επώνυμα, απ’ τον special one Pompeo. Γιατί «ανώνυμοι αξιωματούχοι» στόλισαν δεόντως τον Moon: ηλίθιος, βλάκας και άλλα παρόμοια. Μαζί μ’ αυτές τις δύο ελεεινολογίες: α) Θα τον φάει αυτό το «η κορέα πρώτα» (!!!!!), και β) Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πουν ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της αμερικανο-κεντρικής στρατηγικής ασφαλείας στη βορειοανατολική ασία. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε ο Moon δεν είναι καθόλου ηλίθιος!!! Όσο για το πρώτο; Ας πατεντάρει η Ουάσιγκτον το “first” και όλες του τις χρήσεις – να κονομήσει…

Οι υποστηρικτές της απόφασης (και του Moon) έχουν μια ενδιαφέρουσα άποψη. Πέρα απ’ την κόντρα με το Τόκιο με αφορμή τα γιαπωνέζικα εγκλήματα στον β παγκόσμιο πόλεμο, η Σεούλ απαντάει μ’ αυτόν τον τρόπο (λένε) και στην αλλαγή προτεραιοτήτων και «αρχιτεκτονικής» της αμερικανικής «πολιτικής ασφαλείας». Καθώς το ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει με όλο και μεγαλύτερη αγωνία συμμάχους στην ανάσχεση του Πεκίνου, έχει αποφασίσει ότι το Τόκιο είναι ο «εκλεκτός» στην περιοχή και όχι μόνο. Μία απ’ τις αποδείξεις (λένε) είναι η αδιάφορη έως προβοκατόρικη στάση που ακολουθεί η Ουάσιγκτον στις προσπάθειες της Σεούλ για ειρήνη και οικονομική συνεργασία με την Πγιονγκγιάνγκ.

Πιθανότατα τα πιο πάνω να είναι έτσι. Αλλά εξίσου γνωστό είναι ότι υπό τον Moon η Σεούλ (σωστά κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτησης μηχανής) μπήκε στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Το οποίο προσκάλεσε μεν και το Τόκιο, ελπίζοντας ωστόσο ότι θα αρνηθεί – όπως και έκανε.

Μ’ αυτήν την έννοια ο γιαπωνέζικος και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, με έμφαση στο στρατό και στον μιλιταρισμό, «ταιριάζουν» – ακόμα κι αν είναι αμφίβολο το κατά πόσον θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι για πολύ καιρό. Απ’ την μεριά της η Σεούλ (και η Πγιονγκγιάνγκ) θα πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει εντελώς ότι δεν θα βρουν έστω και ελάχιστη υποστηρίξη είτε απ’ την Ουάσιγκτον είτε απ’ το Τόκιο για κάτι (: ένα είδος «ενιαίου οικονομικού χώρου» ας πούμε) που τους είναι απόλυτα εχθρικό.

(φωτογραφία: Ο Moon και το συμβούλιό του αποφασίζει το τέλος της gsomia προχτές).

Κυκλική ή δομική αυτή η “κρίση”;

Κυριακή 25 Αυγούστου. Θεωρητικά το Τόκιο θα μπορούσε να «πιεστεί» απ’ την Ουάσιγκτον να κάνει πίσω στο θέμα των περιορισμών στις εξαγωγές προς την Σεούλ· και τα πράγματα να επανέλθουν κάπως στην προηγούμενη κατάσταση (που, πάντως, δεν ήταν και τόσο «αγαπημένη» μεταξύ Σεούλ και Τόκιο).

Υπάρχουν όμως κι άλλα «παράπλευρα» ζητήματα, σοβαρά, που δείχνουν ότι η απόφαση του Moon έχει πιο βαθιές αιτίες, και σίγουρα δεν είναι μια απόφαση στο πόδι, εν θερμώ.

Το ένα είναι η στάση του ψοφιοκουναβιστάν στην προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων βορρά – νότου στην κορεατική χερσόνησο. Το γεγονός ότι αρνείται να άρει ακόμα και κάποιες απ’ τις (μονομερείς) κυρώσεις που έχει επιβάλλει στην Πγιονγκγιάνγκ και ότι, στην ουσία, ξεμπερδεύει με το θέμα λέγοντας πόσο ‘ντάξει παιδί είναι ο Kim (αντιγράφοντας την περσινή «επίθεση φιλίας» και παγώνοντάς την σε κοσμητικά επίθετα…) καταστρέφει μια νοτιοκορεατική (και όχι μόνο) στρατηγική πολλών επιπέδων.

Το άλλο είναι οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα. Περίπου 29.000 αμερικάνοι πεζοναύτες στρατοπεδεύουν εκεί, για να την προστατεύουν απ’ την … βόρεια κορέα, ενώ και ο νοτιοκορεατικός στρατός τελεί υπό αμερικανική ανώτατη διοίκηση. Το δεύτερο είναι προσβλητικό πια… Το πρώτο θα μπορούσε να το ανεχτεί τόσο ο Moon όσο και ο Kim (το έχει δηλώσει ο δεύτερος). Όμως, στις διαπραγματεύσεις που θα αρχίσουν τον Σεπτέμβρη για την ανανέωση της συμφωνίας για τις βάσεις στη νότια κορέα, το ψοφιοκουναβιστάν θα ζητήσει απ’ τον Μοοn να πληρώνει ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό για την συντήρηση αυτού του (ημικατοχικού εν τέλει) στρατού. Αυτό είναι συνέπεια της νταβατζίδικης λογικής που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια η Ουάσιγκτον και εκφράζει καθαρά πια το ψόφιο κουνάβι, σύμφωνα με την οποία οι «προστατευόμενοι» θα πρέπει να πληρώνουν για την «προστασία» που τους παρέχει.

Να πληρώσει έναν περίδρομο λεφτά η νότια κορέα για έναν στρατό που θέλει μόνο η δεξιά της, για να την προστατεύει από έναν κίνδυνο που δεν θέλει να έχει και μπορεί κάλιστα να ξεπεράσει με ειρηνικά μέσα;… Αν η Ουάσιγκτον δεν είχε «υιοθετήσει» το Τόκιο κι αν άφηνε χώρο έστω για κάποιες οικονομικές σχέσεις βορρά – νότου τότε ο Moon θα μπορούσε να ανεχτεί το νταβατζιλίκι. Τώρα ο μόνος λόγος που το ανέχεται είναι η δεξιά / ακροδεξιά αντιπολίτευση. Όμως πόσο να «πλερώσει» εξ αιτίας της;

Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον πείσει το Τόκιο “να κρατηθεί ακόμα”, θα ζητήσει επιπλέον ανταπόδοση απ’ τον Moon – αυτό είναι σίγουρο. Για κάτι που, ουσιαστικά, θα είναι απλά μια αναβολή. Ο μόνος τρόπος να μεσολαβεί πλέον η Ουάσιγκτον είναι νταβατζιλίδικα (οι παλαιστίνιοι το ξέρουν καλά).

Εν τέλει η καπιταλιστική γεωπολιτική δεν αναδύεται σαν το κύριο πεδίο αναμετρήσεων μόνο στην ευρώπη, στη μέση Ανατολή ή στη λατινική αμερική. Αναδύεται και στην ανατολική Ασία, από πολλές μεριές.

Απ’ αυτή την άποψη, κι εφόσον ο Moon επιμείνει στις αποφάσεις του (ή αναγκάσει τους άλλους να πληρώσουν…), ίσως κινείται μερικά βήματα μπροστά…

Καπιταλιστικές αντιφάσεις

Σάββατο 24 Αυγούστου. Ποιός είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο; Η σαουδική αραβία; Όχι. Η ρωσία; Όχι. Οι ηπα! Μάλιστα κυρίες και κύριοι: το ψοφιοκουναβιστάν! Ξεπέρασε την ρωσία στην εξόρυξη φυσικού αερίου το 2011, και την σαουδική αραβία στην εξόρυξη πετρελαίου το 2018. (Υπάρχουν, πάντως, διαφορετικές ποιότητες πετρελαίου, που θέλουν διαφορετική διύλιση…)

Και δεν είναι μόνον αυτό. Αν υλοποιηθούν οι γεωτρήσεις / εκμεταλλεύσεις που σχεδιάζονται στις ηπα την επόμενη δεκαετία (κυρίως σχιστολιθικά κοιτάσματα, με ότι σημαίνει αυτό…), ο πλανήτης θα πλημμυρίσει από αμερικανικούς υδρογονάνθρακες! Ή μήπως όχι;

Ενώ ο αμερικανικός καπιταλισμός υδρογονανθράκων θεωρεί ότι θα κατακτήσει τον κόσμο, διάφορα αναπτυγμένα κράτη (ευρωπαϊκά, ασιατικά) βάζουν στόχους σημαντικής μείωσης έως και κατάργησης του συγκεκριμένου ενεργειακού είδους σε άμεσο χρονικό ορίζοντα. Στη δυστυχισμένη βρετανία για παράδειγμα την δεκαετία του ’70 υπήρχαν πάνω από 37.000 αντλίες βενζίνης σ’ όλη την επικράτεια· τώρα είναι 8.936, λιγότερες απ’ τις στήλες φόρτισης μπαταριών (9.199). Ως το 2040 θα έχουν απαγορευτεί εντελώς οι κινητήρες εσωτερικής καύσης. Αλλού στην ευρώπη ακόμα νωρίτερα.

Η κίνα, αυτή η τεράστια αγορά ι.χ. εξελίσσεται σε τεράστια αγορά ηλεκτρικών ι.χ. – αλλά και τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής τους, με πάνω από 100 κατασκευαστές. Οι στήλες φόρτισης είναι ήδη εκατό φορές περισσότερες απ’ την αγγλία (976.000), και τα δίκτυα φόρτισης αυτοκινήτων επεκτείνονται εκεί με καταιγιστικό ρυθμό. Όχι από χρόνο σε χρόνο πια, αλλά από μήνα σε μήνα.

Παρότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στην παραγωγή ηλεκτρισμού, η δραστική μείωση των ι.χ. κινητήρων εσωτερικής καύσης και η (ευρωπαϊκή σίγουρα) ισχυρή τάση για αύξηση των λεγόμενων «πράσινων πηγών ενέργειας» σημαίνουν ένα απλό πράγμα: σταθερά μειούμενη ζήτηση υδρογονανθράκων, και πρώτα απ’ όλα πετρελαίου.

Μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί το ψόφιο κουνάβι αρνείται με λύσσα οτιδήποτε θα έβλαπτε την αμερικανική βιομηχανία υδρογονανθράκων, και γιατί στρατιωτικοποιεί άμεσα το ζήτημα προσπαθώντας να πετάξει έξω απ’ την (συρρικνούμενη) αγορά τους ανταγωνιστές… Αλλά ακόμα και κάποιος που νομίζει πως είναι θεός (και το ψόφιο κουνάβι αυτήν την ιδέα έχει για τον εαυτό του) δεν μπορεί να σταματήσει τις καπιταλιστικές τάσεις.

Κι έτσι το πράγμα θα φτάσει (όχι αργά) στο εξής σημείο: με κάθε δεκάλιτρο αμερικανικής βενζίνης ή πετρελαίου, δώρο ένα βενζινάδικο…

Το ψόφιο κουνάβι έχει αποκτήσει πρόβλημα με τα νεύρα του;

Σάββατο 24 Αυγούστου. Η ασταμάτητη μηχανή υποθέτει ότι σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου έχουν αναλύσει καλά τον χαρακτήρα του ψόφιου κουναβιού (δεν είναι δα και δύσκολο!) έτσι ώστε να μπορούν να τον «χειρίζονται» από απόσταση.

Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι έχει μπει σε προεκλογικό mood και ψάχνει εναγωνίως επιτυχίες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για να πουλήσει του χρόνου… (Το παθαίνουν κι άλλοι, πιο κοντινοί…) Φαίνεται λοιπόν ότι το Πεκίνο αποφάσισε να του κάνει ένα αιφνιδιαστικό «ΜΠΟΥ-ΟΥ-ΟΥ!!!» για να τον δει να χοροπηδάει σαν κατσίκι.

Και έτσι έγινε. Το Πεκίνο ανακοίνωσε χτες ότι θα βάλει δασμούς από 1η Σεπτέμβρη σε εισαγωγές (ύψους 75 δις δολαρίων) απ’ τις ηπα 10% και 5% σαν αντίποινα για τους δασμούς 10% που ανακοίνωσε πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι (και ανέστειλε μετά, εν μέρει, για να μην επιβαρυνθούν οι αμερικάνοι καταναλωτές εν όψει χριστουγέννων). Στη λίστα των κινεζικών δασμών περιλαμβάνονται εκτός απ’ το πετρέλαιο και τα «ευαίσθητα» (και απο πολιτική άποψη) αμερικανικά αγροτικά: σόγια, μπιζέλια, θαλασσινά, κοτόπουλα, φρούτα… Επιπλέον ανακοίνωσε κι άλλους δασμούς, για τον Δεκέμβρη, 25% και 5%, στα αμερικανικά αυτοκίνητα και στα ανταλλακτικά τους.

Το ψόφιο κουνάβι απασφάλισε τιτιβίζοντας: … Δεν χρειαζόμαστε την κίνα και, ειλικρινά, μπορούμε να πάμε πολύ καλύτερα χωρίς αυτήν… Διατάζω τις μεγάλες αμερικανικές μας επιχειρήσεις να αρχίσουν αμέσως να ψάχνουν για εναλλακτικές της κίνας, συμπεριλαμβανομένου του να φέρουν τις επιχειρήσεις ΠΙΣΩ και να φτιάχνουν τα προϊόντα τους στις ηπα…

Θα απαντήσω στους αμερικανικούς δασμούς σήμερα το απόγευμα… Η οικονομία μας, εξαιτίας των κερδών μας τα 2,5 τελευταία χρόνια, είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη απ’ της κίνας. Θα συνεχίζουμε αυτόν τον δρόμο!

Είχε τόσα νεύρα ώστε δεν περίμενε καν να έχει κλείσει το χρηματιστήριο. Το οποίο έκανε βουτιά… Κι όταν το αμερικανικό χρηματιστήριο κάνει βουτιά το ψόφιο κουνάβι παθαίνει τραμπάκουλουμ τρέμεντους: του χαλάει το «αφήγημα» ότι «πάμε σφαίρα».

Αλλά το αμερικανικό βιομηχανικό επιμελητήριο του απάντησε ψυχρά ότι «δεν πρόκειται να ψάξει κανείς για εναλλακτικές, και καλύτερα να καταλήξει σε συμφωνία με την κίνα».

Αυτό το «Μωρέ δεν πάτε στο διάολο; Μπορούμε και χωρίς εσάς» μπορεί να ταιριάζει σε μεσίτη / πλυντήριο. Αλλά το ψόφιο κουνάβι δεν φαίνεται να είναι ο «εκλεκτός», ο «chosen one» που θα γονατίσει τον κινέζικο καπιταλισμό…

(Παρεπιπτόντως: Την μία λέει ότι είναι «ο βασιλιάς του ισραήλ»… Την άλλη ότι είναι ο «εκλεκτός» – πριν 2 μέρες αυτό… Μπας κι έχει αρχίσει να ξεφεύγει εντελώς;)