Tag: ηπα

Μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Lavrov, Cavusoglu, Zarif: η «μικτή» των υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα συναντήθηκε χτες στη Γενεύη. Για μεταξύ τους κουβέντες, αλλά και επαφές με τον ειδικό απεσταλμένο του οηε για την συρία Geir Pedersen. Αφορμή η έναρξη των συναντήσεων της επιτροπής για το συριακό σύνταγμα.

Κρατάμε μια δήλωση του Lavrov – για την αμερικανική πειρατεία στα συριακά πετροκοιτάσματα:

…Η δήλωση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι απαραίτητος για την προστασία του πετρελαϊκού πλούτου της συρίας είναι αλαζονική. Είναι σαν οι ηπα να προστατεύουν την συρία απ’ τον εαυτό της… Πρόκειται για παράνομη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ενός κυρίαρχου κράτους. Επιμένουμε σ’ αυτό. Οι αμερικάνοι εταίροι μας είναι ενήμεροι για την θέση μας, την οποία πρόκειται να υπερασπιστούμε….

Από μόνη της αυτή η (σταθερή έως μονότονη) επανάληψη της θέσης του μπλοκ της Αστάνα (και όχι απλά της Μόσχας) για τα συριακά πετρέλαια μπορεί να μην λέει κάτι ιδιαίτερο. Αλλά η ρωσική «εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική» το έχει σαν μέθοδο: όταν απ’ τα λόγια προχωράει στα έργα, βάζει το δάκτυλο στον κρόταφο θυμίζοντας ότι «το είχαμε πει». Σας είχαμε προειδοποιήσει – και μας γράψατε.

Αν, τώρα, σε διαφοροποίηση με το ζήτημα της βόρειας συρίας (όπου βγήκε μπροστά η Άγκυρα…) είναι η Μόσχα που κάνει ξανά και ξανά τις σχετικές δηλώσεις, αυτό οφείλεται στο ότι (έτσι εκτιμάμε) αυτή θα κάνει την «βρώμικη δουλειά» αν και όποτε. Φτιάχνει κλίμα – κατά συνέπεια.

(Στην ίδια συνέντευξη τύπου μετά τις επαφές, από Γενεύη μεριά, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif είχε χιουμοριστική διάθεση: Επιτέλους, ο πρόεδρος Τραμπ είναι ειλικρινής ως προς τι δουλειά κάνουν οι ηπα στη συρία… είπε.

Ο.Κ., σωστό. Αλλά ποιός θα γελάσει;)

Συρία

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Ο αμερικανικός στρατός (οι 1.000 πεζοναύτες που έφυγαν απ’ τις βάσεις του βορρά) επιστρέφει στη συρία… Σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί και η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να διασταυρώσει, η επιχείρηση «κρατάμε τα πετρέλαια μαζί με τους ypg/pkk συμμάχους μας» χρειάζεται οπωσδήποτε ένα, ίσως και δύο αεροδρόμια – αμερικανικές βάσεις. Για επιμελητειακούς αλλά και επιθετικούς λόγους. Προς το παρόν (για χτες δηλαδή) η «επιστροφή» φαίνεται να αφορά την «ανακατάληψη» απ’ τον αμερικανικό στρατό μιας βάσης στα βόρεια, πάνω απ’ την Hasakah. Δεν στάθηκε ωστόσο δυνατό να βεβαιωθούμε αν αυτή η βάση έχει περάσει στα χέρια του συριακού στρατού ή έχει μείνει κενή.

Την ίδια στιγμή στην Deir ez Zor, που βρίσκεται νοτιότερα αλλά έχει στρατηγική θέση, το ρωσικό μηχανικό ξανάφτιαξε μια πλωτή γέφυρα, που επιτρέπει την κίνηση οχημάτων στις δύο όχθες του Ευφράτη. Η ασταμάτητη μηχανή ήξερε ότι τα χωματουργικά έργα (απαραίτητα για την γέφυρα) είχαν ξεκινήσει λίγο πριν την τουρκική εισβολή στα βόρεια· προφανώς υπάρχει ένας κάποιος συντονισμός, αν ληφθεί υπόψη πως όλες τις γέφυρες στην συγκεκριμένη περιοχή τις είχε βομβαρδίσει η αμερικανική αεροπορία. Για να εμποδίσει την μεταφορά «βαρέων οχημάτων» (τανκς δηλαδή…) απ’ την δυτική στην ανατολική όχθη.

Χτες η καινούργια γέφυρα ήταν έτοιμη και σε χρήση. Είναι θέμα χρόνου (αν δεν βομβαρδιστεί κι αυτή…) να περάσει στρατός (συριακός ‘n’ friends) στα ανατολικά.

Εν τω μεταξύ το «φιλειρηνικό» ψόφιο κουνάβι που άγεται και φέρεται, δείχνει μαστουρωμένο. Προσέξτε χθεσινό κελάιδισμα:

Αυτό που σκοπεύω να κάνω, ίσως, είναι μια συμφωνία με την ExxonMobil ή κάποια άλλη απ’ τις μεγάλες μας επιχειρήσεις να πάει εκειπέρα και να κάνει την δουλειά σωστά… και να μοιράσει τον πλούτο.

Ο αμερικάνος υπ.εξ. Mark Esper το δήλωσε όσο πιο καθαρά μπορούσε. Πρώτον, με τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα χρηματοδοτούνται οι κούρδοι ένοπλοι (για να προσέχουν τους κρατούμενους του isis στις φυλακές…) Και, δεύτερον, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή στην ανατολική συρία, συμπεριλαμβανόμενου του συριακού ή του ρωσικού στρατού, θα “αντιμετωπιστεί με υπερβάλουσα στρατιωτική δύναμη”. Γελοίες δηλώσεις παρακμιακών: είναι σίγουρος αυτός ο φουριόζος υπ.αμ. ότι θέλει να αρχίσει έναν πλήρη, κανονικό και προφανώς πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο υπερασπιζόμενος τα έσοδα του pkk/ypg; Ας έλεγε, τουλάχιστον, την αλήθεια: θα μείνουμε εκεί για να εμποδίσουμε τους κινέζικους “δρόμους του μεταξιού”!…

Η Μόσχα υποστηρίζει ότι αυτός ο πλούτος είναι 30 μύρια δολάρια με τιμή βαρελιού στη μαύρη αγορά στα 38 δολάρια (αισθητά χαμηλότερα απ’ την επίσημη τιμή). Με 30 μύρια δολάρια τον μήνα μοιρασμένα ανάμεσα στο pkk/ypg και το αμερικανικό παρακράτος (δεν ξέρουμε σε ποια αναλογία) μπορούν και οι δύο μεριές να κάνουν τις δουλειές τους επ’ αόριστον – φαίνεται ότι αυτός είναι ο τσαμπουκάς τους…. Αλλά 30 μύρια δολάρια τον μήνα, δηλαδή πάνω από 1 δις τον μήνα (σε κανονικές τιμές) είναι ένα μεγάλο ποσό για να λείπει απ’ τα ταμεία του Άσαντ· καθότι ο Άσαντ έχει νικήσει.

Πού ακούστηκε ότι «ο ηττημένος τα παίρνει όλα»; Πού ακούστηκε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να νομιμοποιήσει το πλιάτσικο παρότι έχει ηττηθεί; Σε ποιον πλανήτη ακριβώς σερβίρει η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη αυτό το κόλπο;

Μακρυά απ’ τα φώτα της δημαγωγίας γίνονται φανερές και λιγότερο φανερές προετοιμασίες σύγκρουσης για το συριακό oil. Αύριο; Σε ένα μήνα; Σε έξι; Θα φανεί. Αλλά η μεθόδευση της Ουάσιγκτον και των κούρδων λακέδων / μισθοφόρων της της είναι πολύ χοντρή για να περάσει. Είναι πολλοί αυτοί που είναι αντίθετοι· είτε το λένε είτε όχι…

(φωτογραφία πάνω: Μία απ’ τις δύο αμερικανικές βάσεις, είτε στην Tal Tamir είτε στην Tal Baydar φαίνεται πως είναι στόχος επανα-κατοχής. Δεν αποκλείεται ωστόσο η νέα εισβολή να αφορά την αεροπορική Rmeilan, στα βορειοανατολικά. Ο χάρτης είναι παλιότερος.

Κάτω: η γέφυρα στον Ευφράτη, στην Deir ez Zor, χτες….)

The hook

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Είναι σπάνια και (επιφανειακά τουλάχιστον) απροδόκητη εκείνη η ιστορική στιγμή που μια άλλοτε υπερδύναμη, που μεσουράνησε σαν κυρίαρχη στον πλανήτη μέσα απ’ την ρητορική της υπεράσπισης «δικαιωμάτων» και «ελευθεριών», απ’ τα ατομικά μέχρι τα κρατικά· μια υπερδύναμη που το 1991 έκανε μια εκστρατεία στη μέση Ανατολή για να υπεραπιστεί (υποτίθεται) το κράτος του κουβέιτ απ’ την πειρατική εισβολή του συμμάχου της Χουσεΐν που είχε στόχο να βάλει χέρι στα κουβετιανά πετρέλαια και τα έσοδα απ’ αυτά, είναι λοιπόν σημαντική η στιγμή που αυτή η υπερδύναμη αναγκάζεται να το ρίξει στην πειρατεία η ίδια. Και το κάνει ανοικτά, το διαφημίζει, θεωρώντας το «δικαίωμά» της· και, επιπλέον, μια επιλογή που κανείς δεν θα τολμήσει να της την αμφισβητήσει…

Καταλαβαίνουμε πως είναι δύσκολο να καταλάβει, να εννοήσει κανείς την κρίσιμη ιστορικότητα της στιγμής· αν δεν καταλαβαίνει καν και καν τι σημαίνει «ιστορικότητα». Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να υποστηρίξει καθαρά ότι αυτή η στιγμή σημαδεύει το τέλος των ηνωμένων πολιτειών. Προσοχή: όχι το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας τους· αυτό κάποιοι, με σοβαρά και ισχυρά επιχειρήματα, το τοποθετούν στα 2003, όταν εισέβαλλαν μεν στο ιράκ, αλλά απέτυχαν σε όλους τους στόχους τους.

Όχι. Το τέλος της ηγεμονίας είναι γεγονός εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια. Τώρα μιλάμε για το τέλος των ηπα σαν «μοντέλο», που με μερικές διορθώσεις θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει να έχει κάποια ισχύ στον 21ο αιώνα.

Φυσικά οι πειρατές μπορούν να συνεχίσουν να έχουν δύναμη (ή να νομίζουν ότι έχουν) για κάποιο διάστημα. Επίσης είναι γεγονός ότι υπάρχουν κράτη σε διάφορες θέσεις του παγκόσμιου καταμερισμού, που θα ήθελαν να έχουν πειρατικές δραστηριότητες σε βάρος άλλων κρατών αν είχαν την στρατιωτική ισχύ να τις συντηρήσουν για καιρό. Όμως κανένα μα κανένα κράτος δεν θα δεχόταν να γίνει θύμα πειρατείας. Κι έτσι η Ουάσιγκτον, στο συριακό πεδίο μάχης όπου όλοι ξέρουν ότι ηττήθηκε (αν όχι άμεσα με στρατιωτικό τρόπο σίγουρα έμμεσα), αυτοανακηρύσσεται πανηγυρικά σε rogue state – με πυρηνικά.

Αυτό επιβάλλει σε όλο και περισσότερα κράτη του πλανήτη, που δεν ανήκουν στον πολύ στενό κύκλο των «ξεφωνημένων» συμμάχων του ψοφιοκουναβιστάν (ξέρετε ποιοί είναι αυτοί οι σύμμαχοι), να αναζητήσουν συμμαχίες έως και «προστασία» από άλλα πυρηνικά κράτη, που δρουν ακόμα by the book, και φαίνονται διατεθειμένα να αυτοσυγκρατούνται με βάση τις διεθνείς συνθήκες. Αυτές οι «νέες δυνάμεις» υπάρχουν· δεν είναι κάτι που θα αναδυθεί στο μέλλον…

Είμαστε σίγουροι πως αυτή την ιστορική στιγμή σε πολλές καπιταλιστικές πρωτεύουσες του πλανήτη διάφορες πολιτικές βιτρίνες και αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Έναντι 30 εκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα (που δεν είναι καν και καν εξασφαλισμένα…) το ψοφιοκουναβιστάν χάνει τα πάντα…

Μεγάλη, μοναδική στιγμή!

Η ώρα της κορέας;

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Όπως ξέρετε (όσες / όσοι παρακολουθείτε σταθερά την ασταμάτητη μηχανή) η προσπάθεια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να ρυμουλκήσει το ψόφιο κουνάβι σε κάτι που θα «ακύρωνε» μεσομακροπρόθεσμα τις αιτίες (της Ουάσιγκτον και του Τόκιο) για στρατιωτική πίεση στην κορεατική χερσόνησο έφτασαν ως ένα συμβολικό σημείο και μετά καθηλώθηκαν. Οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον φρόντισαν να «μαζέψουν» το ψόφιο κουνάβι. Εδώ και πολλούς μήνες έχει παγιωθεί κάτι σαν «ψυχρή ειρήνη»: η Ουάσιγκτον δεν ασχολείται φανερά με την Πγιονγκγιάνγκ και το αντίστροφο. Ωστόσο αυτή η κατάσταση απέχει πολύ απ’ αυτά που θα ήθελε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· πρώτα απ’ όλα η Σεούλ και η Πγιονγκγιάνγκ

Η νοτιοκορεάτικη αριστερά (που υποστηρίζει τον Moon) προσπαθεί να βάλει το ζήτημα σε κινηματική βάση. Στις 18 Οκτώβρη 19 νοτιοκορεάτες φοιτητές έκαναν ντου στο καλά φυλασσόμενο σπίτι του αμερικάνου πρεσβευτή στη Σεούλ και κατάφεραν να μπουν μέσα. Η διαμαρτυρία τους αφορούσε αφενός την στάση του ψοφιοκουναβιστάν στο ζήτημα των διακρατικών σχέσεων των δύο κορεών, και αφετέρου την απαίτησή του να πληρώνει η Σεούλ 5 δις δολάρια τον χρόνο για την συντήρηση των σχεδόν 30.000 αμερικάνων πεζοναυτών που στρατοπεδεύουν σε βάσεις σε νοτιοκορεατικό έδαφος…

Άλλες οργανώσεις διαδηλώνουν τακτικά απαιτώντας απ’ τον Moon να ξαναρχίσει τις διαπραγματεύσεις με τον Kim αγνοώντας τα ψοφιοκουναβικά φρένα και τις τρικλοποδιές. Μια ομάδα φεμινιστριών / ειρηνιστριών απ’ την ασία και τις ηπα διαδήλωσε στις αρχές του μήνα έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Σεούλ, ζητώντας την άρση των κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ.

Δεν πρόκειται για μαζικές διαδηλώσεις – αν αυτό είναι το ερώτημα. Μάλλον για συμβολικές κινήσεις πρόκειται, αν και το ντου στο σπίτι του πρεσβευτή θύμισε τον δυναμισμό κινηματικών δράσεων του νοτιοκορεατικού παρελθόντος. Υποθέτουμε πως ο Moon δεν «χαλιέται» μ’ αυτές τις ενέργειες. Αλλά αν πρόκειται να γίνουν κάποιες κινήσεις με νόημα σε επίπεδο κρατικής πολιτικής, δεν θα γίνουν από διαδηλωτές.

Υπάρχουν σχέδια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για το επόμενο δίμηνο – τρίμηνο; Υπάρχει Ιστορία έτοιμη για δρασκελιές σ’ αυτήν την περιοχή του καπιταλιστικού πλανήτη; 

Χύμα και τσουβαλάτα

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Μ’ ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα στην 3η της σελίδα η χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» πανηγυρίζει για την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σ’ ένα απ’ τα προκεχωρημένα φυλάκια του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ στα βαλκάνια. Τα πανηγύρια είναι ωμά, ένδειξη (;) ότι η εθνική γραμμή της συμμετοχής στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν χρειάζεται κουκούλωμα μιας και δεν αντιμετωπίζει σοβαρούς εσωτερικούς αντιπάλους:

… Η Αλεξανδρούπολη μπαίνει για τα καλά στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη. Μια τέτοια επένδυση σε ένα τόσο ευαίσθητο γεωστρατηγική σημείο και σε ένα ασταθές περιβάλλον με πολλούς απρόβλεφτους κινδύνους δεν θα την άφηναν ποτέ απροστάτευτη [οι αμερικάνοι]. Έτσι, εκτός από την εξυπηρέτηση στρατιωτικών αναγκών σε ενδεχόμενες κρίσεις στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βαλτική και στον Καυκασο, το λιμάνι θα λειτουργεί και ως ασπίδα προστασίας στον υψίστης σημασίας για τα συμφέροντά τους ενεργειακό τους κόμβο…

Το ότι η Ουάσιγκτον είναι αρμόδια για «κρίσεις» στη Μαύρη Θάλασσα, στην Βαλτική (στην άλλη άκρη της ηπείρου) και στον Καύκασο, αυτό είναι δεδομένο…

… Τον Οκτώβριο του 2018 ο κ. Πάιατ επισκέφτηκε την Αλεξανδρούπολη και ζητησε να συναντηθεί με τον πρόεδρο του επιμελητηρίου Έβρου Χριστόδουλο Τοψίδη. Ο τελευταίος του έστρωσε κόκκινο χαλί… αλλά ο κ. Πάιατ δεν δίστασε να του εκφράσει με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά του για το θέμα της αδελφοποίησης με το επιμελητήριο Συμφερούπολης, στην προσαρτημένη από τους ρώσους και μη αναγνωρισμένη από καμιά χώρα παγκοσμίως Κριμαία… Όταν στις αρχές του φετεινού Οκτωβρίου ο κ. Πάιατ ξαναπήγε στην Αλεξανδρούπολη, ο κ Τοψίδης του γνωστοποίησε ότι οι «αδελφικοί» δεσμοί με τη Συμφερούπολη διαλύθηκαν. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς…

Υποτίθεται πως η «οικονομική άνθηση» (το τυράκι…) της Αλεξανδρούπολης θα προέλθει από ένα πλωτό εργοστάσιο εξαέρωσης αμερικανικού φυσικού αερίου, το οποίο θα φέρνουν υγροποιημένο έλληνες εφοπλιστές (αλλοίμονο…), για να διοχετευτεί μέσω αγωγού στα βαλκάνια…

Αυτά τα λαμπρά σχέδια, όπου κατά τους ατζέντηδες της ελληνοαμερικανικής πολεμικής συμμαχίας το αμερικανικό γκάζι θα δίνει κάλυψη στον αμερικανικό στρατό και το ανάποδο, αναγγέλονται την ώρα που η βουλγαρία ένωσε ήδη το δικό της εσωτερικό δίκτυο φυσικού αερίου με τον τουρκικό turkstream 2, για να εφοδιάζεται με ρωσικό φυσικό αέριο. Ενώ, στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη, υπέγραψε συμφωνία για την κατασκευή ενός σωλήνα 474 χιλιομέτρων, του balkan stream, που θα διασχίζει την βουλγαρική επικράτεια προς βορειοδυτικά, και θα αποτελεί την προέκταση του turkstream 2 προς την σερβία και απο εκεί και την κεντρική ευρώπη. Η κατασκευή (κόστους 1,1 δις ευρώ) θα γίνει όχι απ’ την gazprom, αλλά από κονσόρτσιουμ με επικεφαλής την σαουδαραβική Arkad (έχει το νου της η Μόσχα!), και υπολογίζεται ο σωλήνας να είναι έτοιμος του χρόνου: το συμβόλαιο προβλέπει ότι το κονσόρτιουμ θα πρέπει να έχει φτιάξει τα 308 (απ’ τα 474) χιλιόμετρα του αγωγού απ’ τον σταθμό του βουλγαρικού Polski Tranmbesh ως τα βουλγαρο-σερβικά σύνορα μέσα σε 250 ημέρες. Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα θα φτιαχτούν σε άλλες 365 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι το έργο θα πρέπει να είναι έτοιμο το καλοκαίρι του 2021.

Η σοβαρότητα του συγκεκριμένου σχεδίου φαίνεται απ’ το γεγονός ότι την περασμένη Δευτέρα ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov βρισκόταν στη Σόφια. Και στις δηλώσεις του έδειξε επίμονος ότι ο σωλήνας πρέπει να είναι έτοιμος του χρόνου.

Βρίσκεται λοιπόν σε εξέλιξη ένας αγώνας δρόμου δύο αντίπαλων μπλοκ εδώ δίπλα… Και τα μεγάφωνα της εθνικής γραμμής παρουσιάζουν τον συνδυασμό αμερικανού στρατού και γκαζιού σαν «οικονομική ανάπτυξη»….

Όταν οι χαζοχαρούμενοι της «οικονομικής ανάπτυξης» θα ψάχνουν καταφύγια θα είναι αργά.

Συρία 1

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις στη βόρεια συρία έχουν αλλάξει τα δεδομένα υπέρ του μπλοκ της Αστάνα, αυτό απ’ την αρχή έχουμε υποδείξει, δηλαδή η περιοχή νότια και ανατολικά απ’ τον Ευφράτη και την Deir ez Zor ως τα σύνορα συρίας – ιράκ, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμη· έως εκρηκτική.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι σύμμαχοί του (Τελ Αβίβ…) που διαφωνούν απόλυτα με την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια συρία, φαίνεται να σχεδιάζουν ενίσχυση του «για να φυλάμε το πετρέλαιο». Η συζήτηση δεν γίνεται για «100» ή «200» αλλά ήδη για 500 αμερικάνους πεζοναύτες (με προοπτική να αυξηθούν…)· και, «ξαφνικά», βαριά τανκς· επειδή, όπως όλοι καταλαβαίνουν, ο isis μπορεί να εμφανιστεί όπου νάναι επί σκηνής, επίσης με τανκς…

Εκείνο που προσπαθούν να κάνουν τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού είναι να «ρεφάρουν» την απόφασή του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται να έχει αποδεχθεί μια τέτοια «εξισορρόπηση», αφού ευχαριστήθηκε ναρκισσιστικά με τον θόρυβο που προκάλεσε η «ειρηνοποιός» απόφασή του για απόσυρση του αμερικανικού στρατού. Ζούμε σε post-postmodern εποχές: η εσωτερική αμερικανική σύγκρουση, ανάμεσα σ’ ένα σχέδιο κατοχής στη μέση Ανατολή που έχει ηττηθεί χωρίς να υπάρχει εναλλακτική, και μια πολιτική βιτρίνα που θέλει «να κάνει τα δύσκολα, δηλαδή ειρήνη» φτιάχνει διπλή και τριπλή πραγματικότητα.

Οι τελικές αμερικανικές αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί ακόμα (τα αμερικανικά επιτελεία σχεδιάζουν…), αλλά η κατεύθυνση και η τάση είναι σαφής. Όπως και η δικαιολόγησή της: «δεν θα αφήσουμε τα συριακά πετρέλαια στα χέρια του ιράν» – δηλαδή της Δαμασκού…

Για μερικά βαρέλια πετρελαίου ο καυγάς; Όχι δα!

Συρία 2

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Προδιαγράφεται ένα σύνθετο και με οξυμένα χαρακτηριστικά δίμηνο – τρίμηνο (και) στη μέση Ανατολή: το «χρονικό παράθυρο» το οποίο είχαμε προβλέψει σε σχέση με την διαδικασία καθαίρεσης (ώθησης σε παραίτηση) του ψόφιου κουναβιού. Η προανάκριση προχωράει και οι ευθύνες του ψόφιου κουναβιού «δένουν»· ακόμα και ο πρώην σωματοφύλακας Bolton ετοιμάζεται να καταθέσει εναντίον του. Έστω κι αν το ψόφιο κουνάβι συμφωνήσει για αύξηση του αμερικανικού στρατού στο «τρίγωνο των πετρελαίων» δεν πρόκειται να την γλυτώσει. Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει πως αποκλείεται να είναι αυτός, απ’ την θέση του προέδρου, υποψήφιος των συντηρητικών για τις επερχόμενες εκλογές του Νοέμβρη του 2020. Ο Pence ετοιμάζεται.

Εν τω μεταξύ, η πρόταση της γερμανίδας υπ.αμ. Annegret Kramp-Karrenbauer για «διεθνή στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη» (δηλαδη: νατο…) στη ζώνη στα βόρεια της συρίας, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ήδη ο συριακός, ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός, μπορεί να φαίνεται επιφανειακά ηλίθια (και απο πολλές απόψεις είναι), αλλά έχει κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περισσότερο κι απ’ το αιφνιδιαστικά «φιλειρηνικό» Βερολίνο το Παρίσι είναι που θέλει οπωσδήποτε να αποκαταστήσει την στρατιωτική του παρουσία στη συριακή επικράτεια. Οι «σύμβουλοι» του βασιλιά Macron (όπως και οι αντίστοιχοι της αυτούς μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ…) αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ το «αναρχοκομμουνιστικό» Kobani μαζί με τους αμερικάνους…

Ακόμα, λοιπόν, κι αν το να ανακατευτεί τώρα πια το νατο στα πόδια του μπλοκ της Αστάνα στη βόρεια συρία και μάλιστα εντελώς ακάλεστο (άρα σαν στρατός κατοχής) μοιάζει κωμικά γελοίο, η ιδέα της κυρά Karrenbauer ότι υπάρχει τώρα «ανάγκη για τον διεθνισμό μιας νατοϊκής εισβολής» στη συρία (ολοφάνερα: όχι εναντίον των «τρομοκρατών» του isis…) ενώ αντιμετωπίστηκε, περίπου, απ’ τους συναδέλφους της σαν “βιαστική και ανεπεξέργαστη”, επιτρέπει στο αμερικανικό βαθύ κράτος να ψάξει ανοικτά και να βρει «πρόθυμους» (ας πούμε: γάλλους και άγγλους) για να ενισχύσει την κατοχή επί του συριακού τριγώνου νότια και ανατολικά της Deir ez Zor.

H Μόσχα απορρίπτει (εννοείται!) την ξαφνική νατοϊκή «φιλειρηνική» ετοιμότητα, οπότε δεν θα υπήρχε καμμία περίπτωση «εντολής απ’ τον οηε» για μια τέτοια επιχείρηση· και μέρα παρά μέρα καταγγέλει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη νοτιοανατολική συρία. Ωστόσο δεν είναι ζήτημα που αντιμετωπίζεται με καταγγελίες· είναι ολοφάνερο. Το βαθύ αμερικανικό κράτος και ο υπόλοιπος άξονας (ειδικά το Τελ Αβίβ) έχουν λυσσάξει με την αλλαγή των δεδομένων στη βόρεια συρία· και γίνεται όλο και πιο έντονα σαφές ότι αυτή η αλλαγή είναι η «μισή δουλειά». (Την περασμένη Τρίτη, ενόσω ο αμερικάνος υπ.αμ. Esper βρισκόταν στο Ριάντ, είτε ο Netanyahu είτε, το πιθανότερο, ο επικεφαλής της mossad Yossi Cohen, έκανε ένα «ταξίδι αστραπή» στην έδρα του τοξικού. Τι λέτε να κουβέντιασαν αυτοί οι εκπρόσωποι του άξονα;)

Το αμερικανικό επιχείρημα «είμαστε στη συρία για να προστατεύουμε τους κούρδους συμμάχους μας» τέλειωσε. Το καινούργιο, που αφορά το συριακό oil, είναι σκανδαλώδες· αλλά η όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης γίνεται όλο και περισσότερο χωρίς γάντια. Η ασταμάτητη μηχανή υποψιάζεται πως τώρα πια, με τον τρόπο που ο άξονας προσπαθεί να «ανασυνταχτεί» στο συριακό (και στο ευρύτερο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, τα περιθώρια για «συζητήσεις» σχεδόν εξαφανίζονται…

Δεν είναι για πανηγύρια…

Συρία 3

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Εδώ έχει την θέση του το ζήτημα των σύρων κούρδων. Αν είναι αληθινός ο αριθμός των 11.000 νεκρών κούρδων στη διάρκεια των 3 – 4 τελευταίων χρόνων, τότε πρόκειται για ένα αιματηρά κολοσσιαίο ζήτημα αναζήτησης και απόδοσης των ευθυνών απ’ τους πληβείους κούρδους της συρίας γι’ αυτό το μακελιό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis! Σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis με τον τρόπο που βόλευε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ! Σκοτώθηκαν, δηλαδή, για να έχει η Ουάσιγκτον βάσεις στο συριακό έδαφος!! Πόσες μανάδες θρήνησαν; Τόσες όσες χρειαζόταν η λίπανση των σχεδίων του άξονα…

Ο έντιμος πόλεμος κατά του isis, δηλαδή ο έντιμος πόλεμος κατά του σχεδίου μόνιμης διάλυσης και αποσταθεροποίησης της “εύφορης ημισελίνου”, επέβαλε ότι οι ένοπλοι κούρδοι θα έπρεπε να πολεμήσουν δίπλα δίπλα με τον συριακό στρατό ‘n’ friends. Αν έκαναν αυτό, αν έκαναν το σωστό, τότε δεν θα γίνονταν «κρέας για τις σφαίρες» του isis ούτε στη Raqqa ούτε στην Manbij. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα τους αντιμετώπιζε σαν αναλώσιμους. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα έβγαζε την ουρά του απέξω αφήνοντας τους κούρδους ένοπλους να σκοτωθούν μόνοι τους στις αντι-isis εκστρατείες του. Το μπλοκ της Αστάνα, και ειδικά η Χεζμπ’ αλλάχ και οι καραβάνδες plus μισθοφόροι της Τεχεράνης, μάτωσαν δίπλα στον συριακό στρατό του Άσαντ – δεν έψαχναν να βρουν “πρόθυμους” για τον πάγκο του χασάπη με υποσχέσεις για “ημικράτος”…

Και, φυσικά, αν έκαναν το σωστό, οι ένοπλοι κούρδοι δεν θα γίνονταν στόχος τουρκικών εκστρατειών ούτε στην Afrin ούτε στην Ras al-Ayn. Με δυο λόγια αν δεν θα είχαν δράσει σαν κατοχικός στρατός στη βορειοανατολική συρία δεν θα είχαν υπογράψει συμβόλαιο θανάτου με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ με το αίμα 11.000 δικών τους – άδικα χαμένων!

Υπάρχει λοιπόν κι εδώ ένα καίριο πολιτικό ζήτημα. Το ένα σκέλος του αφορά τις ίδιες τις κουρδικές κοινότητες, και το κατά πόσο μπορούν να ξεφορτωθούν τον σωβινισμό (μαζί με τους πολιτικούς εκφραστές του) όπως κι αν μασκαρεύεται, που οδηγεί τη νεολαία τους στο σφαγείο, σαν ενεργούμενο της Ουάσιγκτον, με φτηνό αντάλλαγμα το λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το άλλο σκέλος του αφορά όμως τις δύσκολες ισορροπίες στη συρία συνολικά. Γιατί αν αυτοί που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ παραμείνουν στις θέσεις τους, αν συνεχίσουν να αναγνωρίζονται (ή να επιβάλλονται) σαν «οι ηγέτες των κούρδων της συρίας», όσο κι αν τώρα παριστάνουν τους «προδομένους» και τους «εγκατελειμένους», θα ξαναπουληθούν. Μια φορά τσάτσος, πάντα τσάτσος!!! Ο «τουρκικός μπαμπούλας» για λογαριασμό του μπλοκ της Αστάνα θα χρειάζεται απέναντί τους όσο δεν θα υπάρχει «συριακός μπαμπούλας»· και για όσο καιρό αυτοί θα νοσταλγούν φανερά ή κρυφά να γίνουν μια ακόμα αμερικανική πολιτεία…

(φωτογραφία: Χάρτης με τα υποθέματα υδρογονανθράκων στη συριακή επικράτεια. Εντελώς συμπτωματικά το pkk/ypg έχει ανακηρύξει «δικές του περιοχές» όχι απλά εκείνες που κατοικούνται από κούρδους στον βορρά αλλά κυρίως εκείνες που έχουν κοιτάσματα. Τα οποία, ακόμα, το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει υποχρεωμένο να «προστατεύει»…)

Μπλοκ της Αστάνα 1

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Για πάνω από έξι ώρες συζήτηση (μεταξύ Putin και Erdogan) τα 10 σημεία της συμφωνίας που ανακοινώθηκαν είναι πολύ λίγα. Μπας και μετά το φαγητό έριξαν και κανάν υπνάκο; Μήπως έπαιξαν μπιρίμπα, σε ζευγάρια με τους υπ.εξ. τους; Ή μήπως συζήτησαν και άλλα που τα κράτησαν για τον εαυτό τους;

To «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ τουρκίας και ρωσικής ομοσπονδίας – Sochi, 22 Οκτώβρη 2019» (να άλλο ένα «μνημόνιο» που σίγουρα θα συγκεντρώσει τις κατάρες πολλών ντόπιων «αντιμνημονιακών»!!!) απλά επισημοποιεί από πολιτικο-στρατιωτική άποψη την ως τώρα «κρυφή σχέση» ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Δαμασκό. Απομένει, βέβαια, μια χειραψία μπροστά σε φακούς…

Το σημείο 3, για παράδειγμα, που αναγνωρίζει (προσωρινά προφανώς) την παρουσία τουρκικού στρατού (και πολύ περισσότερων σύρων αντικαθεστωτικών – να τους λέμε από τώρα «πρώην»;) στη λωρίδα ανάμεσα στην κωμόπολη Tel Abyad και την κωμόπολη Ras al-Ayn (μια περιοχή κατοικούμενη κυρίως από σύρους άραβες) σημαίνει πως η Δαμασκός επίσημα δεν θεωρεί την Άγκυρα εχθρό, κατακτητή κλπ. Ότι κι αν λέει ο Άσαντ. Απλά αφήνει τον Putin να κάνει αυτά που ακόμα δεν επιτρέπεται να κάνει ο ίδιος… Μάλιστα, το έδαφος που “παραχωρείται” κατά κάποιον τρόπο μ’ αυτήν την συμφωνία είναι περισσότερο απ’ όσο έχει “κατακτηθεί” πρακτικά απ’ τον τουρκικό στρατό και το συριακό πεζικό του. Είναι μια συνεχής περιοχή με πολλές δεκάδες χωριά, πράγμα που σημαίνει πως αν βρεθούν τα λεφτά, η επέκταση αυτών των χωριών με την κατασκευή επιπλέον κατοικιών και λοιπών υποδομών είναι εφικτή – σημείο 8 της συμφωνίας. (Το αν θα είναι και επιθυμητή απ’ τους σύρους πρόσφυγες στην τουρκία μένει να φανεί, όταν και αν…)

Παρά την ως τώρα επιτυχία, η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη συρία εξακολουθεί να είναι μερική. Αν καταλάβουμε ότι ένα μέρος απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν και δεν ανακοινώθηκαν είναι το πως και πότε θα απαγορευτεί στον αμερικανικό στρατό “να φυλάει πετελαιοπηγές” στη συρία, δεν θα ξαφνιαστούμε.

(φωτογραφία κάτω: Η περιοχή του σημείου 3 εκτείνεται απ’ το σημείο όπου στον χάρτη αριστέρα φαίνεται το όνομα της τουρκικής συνοριακής Ceylanpinar – απέναντι και δίπλα απ’ την Ras al-Ayan – ως το σημείο στα δεξιά της επίσης συνοριακής τουρκικής Akcakale – απέναντι απ’ την Tel Abyad. Σ’ όλη την συροτουρκική μεθόριο απ’ τον Ευφράτη ως το τριεθνικό με το ιράκ, δεν υπάρχουν άλλες τουρκικές πόλεις ή κωμοπόλεις εκτός απ’ την Nusaybin, που βρίσκεται απέναντι και δίπλα απ’ την συριακή Qamishly.

Η εξαίρεση αυτής της τελευταίας απ’ τις κοινές τουρκο-ρωσικές συνοριακές περιπολίες σε βάθος 10 χιλιομέτρων οφείλεται στο ότι ήδη ελέγχεται απ’ τον επίσημο συριακό στρατό).

Μπλοκ της Αστάνα 2

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ; Ή «να δούμε πως θα την βγάλουμε»; Συνεντευξιαζόμενος στην λιβανέζικη al Akhbar ο Riad Hammoud Darar, συμπρόεδρος της πολιτικής πτέρυγας του ypgκρατούμενου στρατού στην βορειοανατολική συρία, δήλωσε χτες ότι πάντα συζητούσαμε τις μελλοντικές σχέσεις μας με την Δαμασκό με σκοπό μια πραγματική συνεργασία για το καλό όλων των συριακών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων.

«Πάντα»… Πάντα; Θα υπήρχε, τότε, μια αδικαιολόγητη συστολή που κατέληγε πάντα στο να απορρίπτουν τις προτάσεις του καθεστώτος Ασσαντ… Τώρα (και όχι «πάντα»…), εξαιτίας του βίαιου «σπρωξίματος» απ’ τον βορρά, ο Darar δηλώνει στη συνέντευξή του ευτυχής που με την ρωσική μεσολάβηση αναδεικνύεται ο δημιουργικός ρόλος του συριακού στρατού για την προστασία των συνόρων… Τόσα χρόνια του είδε διαφύγει η δημιουργικότητα του στρατού του Άσαντ… Έστω. Βρήκε το φως του – θα έλεγε κάποιος.

Ένας άλλος κούρδος αξιωματούχος δήλωσε ωστόσο στην ίδια εφημερίδα, πως η απόφαση των ηπα να κρατήσουν ένα μέρος του στρατού τους στο συριακό έδαφος μας ενθαρρύνει να μην κάνουμε πολλές παραχωρήσεις στη Δαμασκό. (Χρειάζεται «θάρρος» για να σε ενθαρρύνει η Ουάσιγκτον…)

Είναι σαφές ότι οι σχέσεις της ypg/pkk γραφειοκρατίας, πολιτικής και στρατιωτικής, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ είναι πολύ πιο οργανικές από μια απλή, συγκυριακή συμμαχία. Κατά την al Akhbar η συρο-κουρδική εξουσία ελπίζει ότι η συμφωνία Μόσχας – Άγκυρας θα αφήσει τον αμερικανικό στρατό να ελέγχει τα πετρελαιοπήγαδα στην ανατολική όχθη του Ευφράτη απ’ την Deir ez Zur  και προς το νότο (και στο pkk να συνεχίσει το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα προσέθετε η ασταμάτητη μηχανή). Αν το pkk συνεχίζει να κάνει τέτοιους λογαριασμούς, και αυτό κάνει, τότε είναι άξιο της ιστορίας του… Όχι, όμως, άξιο των κούρδων πληβείων.

Το ότι αυτές οι περιοχές δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ κουρδικούς πληθυσμούς χαλάει βέβαια το ροζ συννεφάκι της «αναρχοκομμουνιστικής Rojava». Και το χαλάει πολύ άσχημα. Γιατί φαίνεται πως περισσότερο απ’ όλα αυτό που νοιάζει το pkk/ypg είναι τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο… Γι’ αυτό και «δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτά»…

Τα υπόλοιπα, περί ευτυχίας για τον «δημιουργικό ρόλο του συριακού στρατού» ανήκουν προφανώς στην κατηγορία «νάχαμε να λέγαμε»…

(φωτογραφία: 2017, οι ypg τρέχουν απ’ τα βόρεια να προλάβουν την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ τα ανατολικά. Οι μαύρες κουκίδες είναι οικισμοί, χωριά και κωμοπόλεις. Τα κοιτάσματα στην ανατολική όχθη του Ευφράτη φαίνονται – είναι αυτά που θέλουν να “φυλάνε” απο κοινού ypg και αμερικανικός στρατός..)