Tag: ηπα

Απ’ την Γάζα στην κίνα 1…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.24) >> Η καπιταλιστική κερδοφορία απ’ την σφαγή στη Γάζα είναι μια σοβαρή εξήγηση του γιατί οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά γενικά την υποστηρίζουν… Είναι όμως η μοναδική;

Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ στο περιοδικό («δημοκρατικών» φρονημάτων…) the new Yorker φωτίζει όχι την «οικονομία της γενοκτονίας» αλλά «το δίκαιο της γενοκτονίας» (!!!) όπως αυτό διαμορφώνεται ήδη μεταξύ του Παλαιστινιακού αίματος και των πρωτοκοσμικών «ειδικών» νομικών / μιλιταριστικών γραφείων. Ζητούμενο; Η «προσαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» στις «ανάγκες» των δυτικών αφεντικών για τον 4ο παγκόσμιο, για μεγάλους πολέμους κατά (π.χ.) της κίνας, της ρωσίας ή άλλων αξιόμαχων αντιπάλων.

Η μαζική δολοφονία αμάχων ποτέ δεν ήταν έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθεί κάποιος-που-είχε-νικήσει σ’ έναν πόλεμο. Ήταν ωστόσο «χειρωνακτικό» έργο των στρατών ξηράς, του πεζικού και, απ’ αυτή την άποψη, «περιορισμένης απόδοσης» σε σχέση με ό,τι ακολούθησε στον 20ο αιώνα, στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο: ήταν η εφεύρεση και η αξιοποίηση των αεροπλάνων και των αεροπορικών βομβαρδισμών (συν την εφεύρεση της ατομικής βόμβας) που έκανε «παιχνιδάκι» την μαζική σφαγή στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (αλλά και στη Δρέσδη και σ’ άλλες γερμανικές πόλεις). Όμως την σφαγή την είχαν κάνει οι νικητές, οπότε δεν κινδύνευαν όπως οι ηττημένοι από κάποια «Νυρεμβέργη» σε βάρος τους… Η ιδέα ότι σκοτώνοντας μαζικά αμάχους θα αναγκάσεις τους ένοπλους να παραδοθούν, αυτό που «αναβίωσε» και εφαρμόζεται στη Γάζα κάτω απ’ τους δυτικούς επαίνους μπροστά μας, χωρίς καμία – καμία – καμία συνέπεια:

αυτό λοιπόν ήταν η μιλιταριστική κοινοτοπία ως και την σφαγή στο Βιετνάμ, στη δεκαετία του 1970. Ηθικά ζητήματα θα μπορούσαν να προκληθούν∙ νομικά όμως (με την έννοια του κατηγορητηρίου και της καταδίκης) όχι…

Αυτό άλλαξε μόλις το 1977, κάτω απ’ την πίεση των μαζικών αντιπολεμικών κινημάτων που είχαν προηγηθεί (και ακολούθησαν, ως και την δεκαετία του ’80) με την έγκριση σχετικών Επιπρόσθετων Πρωτοκόλλων (additional protocols) στις «συνθήκες της Γενεύης» (που είχαν γίνει για πρώτη φορά διεθνής ανθρωπιστική νομοθεσία το 1949). Τα πρωτόκολλα αυτά όχι μόνο απαγόρευαν την στοχοποίηση αμάχων στη διάρκεια ενός πολέμου αλλά επιπλέον έκαναν διεθνή νόμο την υποχρέωση του επιτιθέμενου να φροντίζει από κάθε άποψη αυτούς τους αμάχους.

Αν και η Ουάσιγκτον δεν υιοθέτησε επίσημα αυτά τα συμπληρωματικά πρωτόκολλα, συμπεριέλαβε την βασική νομοθεσία του ’77 για την προστασία των αμάχων στο στρατιωτικό της δόγμα – προκειμένου, προφανώς, να μην βρίσκεται ο στρατός της νομικά εκτεθειμένος όταν δρούσε… Έτσι* το αμερικανικό πεντάγωνο (και ανάλογα τα υπόλοιπα δυτικά) εκπαίδευε τον στρατό του να μπορεί να κάνει (τουλάχιστον στη θεωρία…) δύο πράγματα ταυτόχρονα: απ’ την μια να «απομονώνει» τους ένοπλους («τρομοκράτες») σε συνθήκες urban πολέμου απομακρύνοντάς τους απ’ τους αμάχους, και απ’ την άλλη να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια (φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) σ’ αυτούς τους αμάχους – με τις σφαίρες να πέφτουν γύρω σαν το χαλάζι…

«Άβολα» καθήκοντα από μιλιταριστική άποψη, έτσι δεν είναι; Όταν, μετά το 2001, στη διάρκεια της 20ετούς κατοχής του αφγανιστάν, τα αμερικανικά drones βομβάρδιζαν γάμους και βαφτίσια στην αφγανική ύπαιθρο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ένα πρώτο (συγκρατημένο σε σχέση με αυτό που γίνεται στη Γάζα) βήμα για να απαλλαγεί απ’ αυτές τις «ανθρωπιστικές αηδίες», που ναι μεν πουλάγανε ακόμα διεθνώς (“soft power”…) αλλά δυσκόλευαν τις κινήσεις του κατοχικού στρατού. Εφηύρε τον όρο παράπλευρες απώλειες. Τι ήταν οι «παράπλευρες απώλειες»; Ήταν οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί «κατά λάθος», «όχι από πρόθεση», επειδή-υπήρχε-η-πληροφορία ότι κάπου-ανάμεσά-τους ή γύρω τους κυκλοφορούσε ένας «αρχιτρομοκράτης». Αυτός ήταν ο στόχος, όχι οι άμαχοι (σήμαινε το «παράπλευρες απώλειες») – αλλά φευ; Να αφήσουμε τους παλιοτρομοκράτες να κυκλοφορούν μέσα στο πλήθος των φίλων και των συγγενών τους;

Αυτό το «κατά λάθος», το «όχι από πρόθεση», το «παράπλευρη απώλεια» θεωρήθηκε μόλις πριν 2 δεκαετίες ως ικανή νομικά θέση υπεράσπισης των δολοφόνων αμάχων αν ποτέ κάποιοι επιζώντες (αφγανοί…) κατάφερναν να φτάσουν στα δυτικά «ανθρωπιστικά» δικαστήρια… Δεν ήταν!! Γι’ αυτό όταν πράγματι κάποιοι επιζήσαντες της κατοχής του αφγανιστάν πέτυχαν εκείνο που θεωρούνταν ακατόρθωτο (έφτασαν, δηλαδή, στα δυτικά δικαστήρια) επιστρατεύτηκαν άλλες μέθοδοι, πιο ωμές και πιο αποτελεσματικές: απειλές κατά των δικαστών…

Ο φόβος για την πιθανότητα να δικαστούν και να καταδικαστούν αμερικάνοι στρατιώτες ή αξιωματικοί για «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στην κατοχή του αφγανιστάν μπορεί να φαίνεται αστείος, αλλά είναι πολύ σοβαρός, ακόμα κι αν οι συνέπειες μείνουν «συμβολικές»: ο ιμπεριαλισμός του δυτικού ανθρώπου είχε πάντα σα δικαιολογία το «καλό» (που ούτε ο ίδιος το πίστευε)∙ το να καταδικαστεί ως εγκληματίας ενόσω δεν έχει ηττηθεί ακόμα (επίσημα) θα ήταν βαρύ…

*Πιο αναλυτικά στο Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα – εκδ. «Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα».

Απ’ την Γάζα στην κίνα 2…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.18) >> Με το που ξεκίνησε η σφαγή στη Γάζα, από τον χειμώνα του 2023 και μετά, στρατιωτικοί νομικοί και απόστρατοι αρχικαραβανάδες του u.s. army άρχισαν να επισκέπτονται, άλλοτε με δική τους πρωτοβουλία και άλλοτε καλεσμένοι των θεοναζί, την «περίμετρο» του σφαγείου. Για να διαπιστώσουν με τα μάτια τους (;;;) ότι τα βομβαρδισμένα σχολεία και νοσοκομεία και τζαμιά στη Γάζα δεν ήταν «ηθελημένοι στόχοι» του θεοναζί στρατού αλλά «αναγκαστικοί», αφού κάπου εκεί μέσα κρύβονταν τρομοκράτες (της Hamas… πάντα). Αυτά (τα σπίτια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία…) ήταν το καμουφλάζ των τρομοκρατών – διαπίστωναν οι αμερικάνοι ειδικοί των «ανθρωπιστικών πολέμων», για να καταλήγουν ο ένας μετά τον άλλον:

… Η νομιμότητα μιας επίθεσης δεν μπορεί να κριθεί μόνο απ’ το αποτέλεσμά της… Ένα κατεστραμμένο σχολείο δεν μπορεί να σου πει αν είναι τόπος εγκλήματος πολέμου… Πρέπει να εξετάσεις την απόφαση που πάρθηκε για να κτυπηθεί… Πράγματι η δράση του IDF είναι πολύ ίδια μ’ αυτό που θα κάναμε κι εμείς σ’ ανάλογο πεδίο πολέμου…

Γιατί αυτό; Το ρεπορτάζ μας διαφωτίζει (ο τονισμός δικός μας):

…. Αυτή η ιδέα, ότι η συμπεριφορά του ισραήλ στη Γάζα είναι σύμφωνη με την εννόηση του αμερικανικού στρατού για τις δικές του νομικές υποχρεώσεις [σ.σ.: και όχι μόνο του αμερικανικού…] έχει γίνει η γενική συμφωνία μεταξύ των αμερικανών στρατιωτικών δικηγόρων και των συμμάχων τους στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι το επιχείρημα που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας καινούργιας εργασίας της Naz Modirzadeh, καθηγήτριας στη νομική σχολή του Harvard και ιδρύτριας του «προγράμματος διεθνούς δικαίου και ένοπλων συγκρούσεων» του ίδιου πανεπιστημίου. Όπως γράφει η Modirzadeh στην «Επιθεώρηση Εθνικής Ασφάλειας» του Harvard, οι ηπα δεν σχολιάζουν το αν το ισραήλ έχει παραβιάσει τους νόμους του πολέμου. Αυτό που κάποιοι αποδίδουν σε υποκρισία και γεωπολιτικούς υπολογισμούς έχει σαν αιτία και έναν «βαθύτερο μετασχηματισμό εντός του αμερικανικού στρατού και του νομικού του μηχανισμού».

Τα τελευταία χρόνια το αμερικανικό υπ.αμ. επιμένει ότι ίσως οι ηπα χρειαστεί να κάνουν έναν μεγάλο πόλεμο εναντίον αντιπάλου που ανταγωνίζεται τον αμερικανικό στρατό σε ισχύ και τεχνολογία. Σ’ ένα τέτοιο σενάριο – γνωστό ως «επιχείρηση μάχης μεγάλης κλίμακας» ή LSCO – ο πόλεμος θα γίνει σε ξηρά, θάλασσα, αέρα και στη θερμόσφαιρα [σ.σ.: πάνω απ’ την «μεσόσφαιρα» της γήινης ατμόσφαιρας]. Η διοίκηση των αεροπορικών δυνάμεων δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Οι πληροφορίες μπορεί να είναι ασαφείς. Τα θύματα μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιάδες και ολόκληρες πόλεις πιθανόν να ισοπεδωθούν. «Με δυο λόγια» γράφει η Modirzadeh «ο αμερικανικός στρατός έχει αρχίσει να προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την κίνα». Και με τέτοια λάβα να καίει το μυαλό τους, οι «δικηγόροι της LSCO» όπως τους αποκαλεί η Modirzadeh, υποστηρίζουν ότι οι νόμοι του πολέμου είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο χαλαροί απ’ ότι φαίνεται να υποστηρίζουν άλλοι συνάδελφοί τους και το κοινό. Απ’ την οπτική τους η Γάζα δεν είναι απλά μια πρόβα τζεράλε για το είδος των μαχών που μπορεί να αναγκαστούν να δώσουν οι αμερικανοί στρατιώτες – στην Ταϊβάν ας πούμε. Είναι επίσης μια δοκιμή της ανοχής του αμερικανικού κοινού για τα επίπεδα θανάτου και καταστροφής που συνεπάγονται τέτοιας έντασης πόλεμοι.

Μάλιστααα! Ειδικά γι’ αυτή τη «δοκιμή της ανοχής» (και όχι μόνο του «αμερικανικού κοινού») θα πρέπει να επανέλθουμε κάποια στιγμή, με όχι τις καλύτερες διαθέσεις…

Η Modirzadeh εντοπίζει την καταγωγή αυτής της «στροφής» σ’ ένα άρθρο του 2021, στο “military review”, του αντιστράτηγου Charles Pede (του ανώτατου τότε νομικού εμπειρογνώμονα του αμερικανικού στρατού) και του συνταγματάρχη Peter Hayden (επίσης στρατιωτικού δικηγόρου) με τίτλο «Το 18ο Κενό».

Τι ήταν αυτό το «18ο Κενό»; Ήδη απ’ το 2017 μια μελέτη του αμερικανικού πενταγώνου εξέταζε την αλλαγή εστίασης απ’ την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τις counter-insurgency εκστρατείες του u.s. army στην αναμέτρηση μ’ έναν τεχνολογικά προηγμένο στρατό. Σ’ αυτή τη «μετάβαση» η έρευνα είχε αναδείξει «17 κενά»… Το «18ο» ήταν εκείνο που οι Pede και Hayden ονόμασαν χώρο νομικών ελιγμών.

Πιο ήταν το «κενό» από νομική άποψη για έναν πόλεμο μαζικής καταστροφής; Πρώτον, ότι μεγάλο μέρος του αμερικανικού στρατού, λόγω εκπαίδευσης τις προηγούμενες δεκαετίες, είχε αποκτήσει «ανθρωπιστικές ευαισθησίες» και επεδείκνυε μια «γενική αποστροφή προς τον κίνδυνο παράπλευρων ζημιών». Και δεύτερον, η ανάδυση πολλών μκο (αρχίζοντας απ’ την human rights watch στα ‘80s) που κατέληξε στη δημιουργία μιας (κατά τους συγγραφείς) «βιομηχανίας γνώσης γύρω απ’ τους νόμους του πολέμου» – και φρεναρίσματος της εκδήλωσης του αυθεντικού μιλιταρισμού. Μπορεί (έγραψαν) «οι επικριτές του αμερικανικού στρατού να είναι καλοπροαίρετοι… αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει στρατιωτικός στόχος ούτε ξέρουν τα μέσα που υπάρχουν για να καταστραφεί».

Για να αποκτήσει (ξανά πρέπει να πούμε) ο δυτικός ιμπεριαλισμός τον «χώρο νομικών ελιγμών» που θεωρεί απαραίτητο χωρίς να καταργήσει επίσημα και καθαρά οποιαδήποτε διεθνή νομοθεσία τέτοιου είδους έχει υπάρξει ως τώρα (μπορεί άλλωστε να την χρειαστεί αν βρεθεί «αποκάτω»…), για να ξαναβρεί σα να λέμε εκείνη την «παλιά καλή ασυδοσία» στην οποία μπήκε ο στενός κορσές του «ανθρωπισμού» εξαιτίας αυτής της (ασυγχώρητης!!!) αντιμιλιταριστικής περιόδου σχεδόν μισού αιώνα μετά το βιετνάμ, θα χρειαζόταν ένα καλό, «στοιβαρό» παράδειγμα μαζικού κανιβαλισμού. Με το επιπλέον ότι αυτό το καλό-στοιβαρό-παράδειγμα θα έπρεπε να έχει καλούς συμμάχους και να νικήσει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) έτσι ώστε να μην κινδυνεύει από μια καινούργια Νυρεμβέργη.

Παρατηρεί το ρεπορτάζ του the new Yorker:

… Όταν ξεκίνησε η εκστρατεία στη Γάζα η ηγεσία του IDF εξέδωσε μια ευρεία οδηγία που επεξέτεινε σημαντικά τον κατάλογο των στόχων, χαλάρωσε τους περιορισμούς στις απώλειες αμάχων και έδωσε μεγαλύτερη εξουσία στη μεσαία βαθμίδα των αξιωματικών να κτυπούν στόχους ανεξέλεγκτα. Ήταν περίπου το νομικό εγχειρίδιο της LCSO.

Ένα πρόσφατο βίντεο, που τραβήχτηκε τον Απρίλιο, έδειξε πόσο «ανεκτικοί» είναι οι κανόνες εμπλοκής του IDF. Στο βίντεο, ένας διοικητής τάγματος, δίνει οδηγίες σε μια ομάδα στρατιωτών που προετοιμάζονται για μια επιχείρηση διάσωσης ομήρων στη Ράφα. «Όλοι όσους συναντάτε είναι εχθροί» λέει ο διοικητής στην ομάδα. «Αν δείτε κάποιον, ανοίξτε πυρ, εξουδετερώστε την απειλή και συνεχίστε να κινείστε». Λιγότερο από δυο βδομάδες μετά, στρατιώτες του ίδιου τάγματος που δρούσαν υπό έναν έφεδρο διοικητή, σκότωσαν 15 Παλαιστίνιους που δούλευαν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και έθαψαν τα πτώματά τους σε ομαδικό τάφο μαζί με τα ασθενοφόρα….

Να γιατί, πέρα απ’ τους άμαχους (που είναι «η ασπίδα των μάχιμων», οπότε..) τόσο οι μκο όσο και οι δημοσιογράφοι πρέπει να εξοντώνονται. Είναι κι αυτοί «ασπίδα», μ’ έναν άλλο τρόπο:

… Το μάθημα για την Αμερική απ’ τη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς…» έγραψε πρόσφατα ο αμερικάνος ταγματάρχης Joseph Levin στο military review, μέλος του JINSA (jewish institute for national security of america) είναι ότι ένα δημοκρατικό έθνος με υπεροχή ισχύος που επιτυγχάνει συνεπείς τακτικές νίκες εξακολουθεί να διατρέχει τον κίνδυνο στρατηγικής ήττας όταν ο εχθρός του χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τον συνειδησιακό πόλεμο για να υπονομεύσει την υποστήριξη του κοινού…

Η εκστρατεία της μαζικής συνειδησιακής απονεύρωσης και απραξίας του δυτικού κοινού, αυτός ο συνδυασμός μοιραλατρείας, κατανάλωσης ηρεμιστικών, παραπληροφόρησης, προβοκατσιών και κατάρρευσης των Εγώ-Κεφάλαιο, που αναπαράγει την σύγχυση και την υπνοβασία (ζήσαμε την εκκίνησή της με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία) συνεχίζεται – και τα αφεντικά έχουν τους σοβαρούς λόγους τους να την συνεχίζουν.

Όπως συνεχίζουν τον 4ο παγκόσμιο.

 

Κατευθείαν στην κίνα!!!

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.13) >> Φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον θεωρούν ότι έχουν νικήσει την Μόσχα (;;;), όπως άλλωστε έχουν νικήσει και την Τεχεράνη (;;;) – οπότε ανοίγουν τα φτερά τους κατά του Πεκίνου.

Πριν λίγες ημέρες, στις 16 Ιούλη για την ακρίβεια, το “Hudson Institute” δημοσίευσε μια εμβριθή μελέτη (πάντα τέτοιες είναι αυτές οι μελέτες…) με τίτλο China after Communism: Preparing for a post–CCP China. Να τι λέει στην εισαγωγή της:  

Ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) έχει αντιμετωπίσει κρίσεις στο παρελθόν, μια ξαφνική κατάρρευση καθεστώτος στην Κίνα δεν είναι εντελώς αδιανόητη. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να εξετάσουν τι μπορεί να συμβεί και ποια μέτρα θα πρέπει να λάβουν εάν η μακροβιότερη κομμουνιστική δικτατορία στον κόσμο και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία καταρρεύσει λόγω των εσωτερικών και διεθνών προβλημάτων της.

Με κεφάλαια γραμμένα από ειδικούς σε στρατιωτικές υποθέσεις, πληροφορίες, οικονομικά, ανθρώπινα δικαιώματα, μεταβατική δικαιοσύνη και συνταγματική διακυβέρνηση, η παρούσα έκθεση εξετάζει τα αρχικά βήματα που πρέπει να γίνουν αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του ΚΚΚ και τη μακροπρόθεσμη πορεία που μπορεί να ακολουθήσει η Κίνα μετά από μια περίοδο σταθεροποίησης. Βασιζόμενη σε ιστορική ανάλυση, στρατηγική πρόβλεψη και εξειδικευμένη εμπειρογνωμοσύνη σε συγκεκριμένους τομείς, η παρούσα ανθολογία περιγράφει αυτές τις προκλήσεις ως άσκηση δυνατοτήτων. Τα διαφορετικά κεφάλαια διερευνούν πώς καταρρέει ένα μονοκομματικό σύστημα σε βασικούς τομείς της χώρας και πώς μετασχηματίζονται οι πολιτικοί θεσμοί, καθώς και τη μοναδική πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Κίνας. Συνολικά, αξιολογούν τα δύσκολα καθήκοντα σταθεροποίησης μιας χώρας που βρισκόταν σε μακροχρόνια καταπίεση μετά την κατάρρευσή της, εκτός από τις δυνάμεις που διαμορφώνουν το μέλλον της Κίνας. Με αυτόν τον τρόπο, οι συγγραφείς ελπίζουν να προσφέρουν συστάσεις πολιτικής για τη διαχείριση των κινδύνων και των ευκαιριών μιας μετάβασης.

Δεν θα μας απασχολούσε αυτή η … προφητεία (πέρα απ’ τα υπόλοιπα … άργησε! το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει ξεφύγει!), αν δεν πέφταμε πάνω στην απάντηση ενός γάλλου ceo που ζει στην κίνα, ονόματι Arnaud Bertrand. Μας φάνηκε η πιο συμπυκνωμένη περιγραφή των δυτικών παρακμιακών που έχουμε συναντήσει ως τώρα:

…Υπάρχει ένα κοινό μοτίβο γνωστό στους πολιτικούς κοινωνιολόγους: όταν οι ομάδες αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές για την κοινωνική τους θέση και την ταυτότητά τους, συχνά επιδεικνύουν αντισταθμιστικό εξτρεμισμό – μετατρέπονται σε καρικατούρικες εκδοχές του εαυτού τους ως άμυνα ενάντια στην ασχετοσύνη. Για παράδειγμα, αυτό συνέβη με τη Νότια Συνομοσπονδία πριν από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, η οποία αντέδρασε στην αυξανόμενη πίεση για την κατάργηση της δουλείας υιοθετώντας μια πιο φανατική δέσμευση στη δουλεία και την «τιμή του Νότου» από ποτέ.

Αυτή η έκθεση του Ινστιτούτου Hudson έχει κάπως έτσι: βλέποντας το τέλος της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, ορισμένοι στο αυτοκρατορικό κατεστημένο μεταμορφώνονται σε μια χοντροκομμένη καρικατούρα του εαυτού τους, παίρνοντας κάθε τοξική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και ενισχύοντάς την σε παράλογα άκρα, γίνονται πιο αυτοκρατορικά φιλόδοξοι και παραληρηματικοί από ποτέ, σχεδιάζοντας παρεμβάσεις πρωτοφανούς εμβέλειας και τόλμης, σαν να μπορούσε ο διπλασιασμός των χειρότερων παρορμήσεών τους να αποκαταστήσει με κάποιο τρόπο την εξασθενημένη κυριαρχία τους.

Ως εκ τούτου, η παρούσα έκθεση δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα πραγματικό σχέδιο πολιτικής – η ανάλυσή της για την Κίνα είναι τόσο άγρια αποκομμένη από την πραγματικότητα που είναι εντελώς άχρηστη. Αντίθετα, θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα ανθρωπολογικό δείγμα, ένα συναρπαστικό παράθυρο στα πυρετώδη όνειρα και τις νευρώσεις μιας ετοιμοθάνατης αυτοκρατορίας, όπου ο αντισταθμιστικός εξτρεμισμός αφαιρεί όλα τα προσχήματα και αποκαλύπτει τι πραγματικά αφορούσε πάντα η αμερικανική ηγεμονία – ακριβώς όπως ο φανατικός διπλασιασμός της δουλείας από τη Συνομοσπονδία αποκάλυψε την ηθική σήψη που ανέκαθεν όριζε το σύστημα.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για την άλλη απειλή, την οποία αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς θα ήταν φοβερή και τρομερή∙ αιτία πολέμου χτες: ένας αμερικάνος αρχικαραβανάς, του νατο, απείλησε στις 18 Ιούλη ότι ο ρωσικός θύλακας του Καλίνιγκραντ είναι «στο πιάτο» του νατο, ότι έχουν γίνει τα σχέδια και οι προετοιμασίες (άρα περιμένουν την διαταγή;;;;) για την κατάληψή του σε χρόνο dt, και ότι έτσι «θα λύσουν το πρόβλημα με την ρωσία»…

Αλήθεια; Τι πίνουν; Σκέτη άσπρη σκόνη ή την κάνουν κοκτέιλ με κηροζίνη; Ξέρουν άραγε πόσο κοντά στη ρωσία (και πόσο μακριά απ’ τις mainland ηπα) είναι η αλάσκα, με τα πετρέλαια και αέριά της; Ξέρουν πόσο πλάτος έχει ο Βερίγγειος; (Μόλις 80 χιλιόμετρα στο στενότερο σημείο του…)

 

American centrifuge

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.09) >> Ενώ το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε (αποτυχημένα…) να δώσει ένα καταστροφικό χτύπημα στα ιρανικά συστήματα φυγόκεντρων (για τον εμπλουτισμό ουρανίου…) πίσω στην Ουάσιγκτον εξελίσσεται, ως «εσωτερικό ζήτημα», μια άλλη φυγοκέντριση, καθεστωτική – και «πυρηνική» απ’ την άποψη των τεχνικών της εξουσίας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Georges Abdallah, η διαρκής μάχη για την απελευθέρωση

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.34) >> Σε τέσσερεις ημέρες, στις 25 Ιούλη, αναμένεται η αποφυλάκιση (μετά από 41 ολόκληρα χρόνια στις γαλλικές φυλακές, θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί πολύ νωρίτερα…) του Georges Ibrahim Abdallah – του πιο γνωστού λιβανέζου μαρξιστή αντάρτη απ’ την δεκαετία του 1980. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε να πρόκειται πράγματι για απελευθέρωση (και όχι για «δώρο» στις αμερικανικές και στις θεοναζί υπηρεσίες…)

Το Samidou (το διεθνές δίκτυο αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους αιχμάλωτους) και η Collectif Vacarme(s) Films παρουσίασαν το 2021 το ντοκυμαντέρ Fedayin: ο αγώνας του Georges Abdallah (διάρκειας κάτι λιγότερο από 1,5 ώρας) το οποίο κρίνουμε εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο όχι μόνο για τον ίδιο τον Abdallah, αλλά και για την ιστορία τόσο της παλαιστινιακής όσο και τις λιβανέζικης ένοπλης αντίστασης στη θεοναζί κατοχή και στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Η Collectif διέθεσε ελεύθερα το ντοκυμαντέρ με υπότιτλους σε εφτά γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, αραβικά, ισπανικά, καταλανικά, γερμανικά και ιταλικά).

Εδώ σας προσκαλούμε να κερδίσετε 1,5 ώρα απ’ την ζωή σας παρακολουθώντας το (με αγγλικούς υπότιτλους):

(Μερικές ιστορικές πληροφορίες που μπορεί να είναι χρήσιμες για όσες / όσους δεν τις έχουν υπόψη τους.

18 Γενάρη 1982: ένας άντρας πυροβολεί και σκοτώνει στο Παρίσι τον συνταγματάρχη Charles Robert Ray, στρατιωτικό ακόλουθο της αμερικανικής πρεσβείας στο Παρίσι.

31 Μάρτη 1982: μια γυναίκα πυροβολεί και σκοτώνει τον Yaacov Bar-Simantov, δεύτερο γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι.

(Και για τις δύο ενέργειες θα κατηγορηθεί το 1984 και θα καταδικαστεί το 1987 ο Abdallah: μέλος του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» / PFLP, ιδρυτής των «Λιβανέζικων Ένοπλων Επαναστατικών Ομάδων» / LARF που έδρασαν στη γαλλία αναλαμβάνοντας την ευθύνη 4 ενεργειών).

6 Ιούνη 1982: ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στον λίβανο για να «εξαφανίσει» την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση που έχει την βάση της στα νότια, στα στρατόπεδα των προσφύγων του 1948, του 1967 και του 1973.

25 Αυγούστου 1982: διεθνής «ειρηνευτική δύναμη» αποτελούμενη από 400 γάλλους, 800 ιταλούς και 800 αμερικάνους πεζοναύτες καταλαμβάνει την Βηρυτό με πρόσχημα τον εξοστρακισμό των ενόπλων της «Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» / PLO απ’ τον λίβανο.

10 Σεπτέμβρη 1982: Περίπου 10.000 ένοπλοι της PLO αποχωρούν απ’ τον λίβανο καταφεύγοντας στην Τύνιδα.

16 έως 18 Σεπτέμβρη 1982: Με την άνεση ότι δεν υπάρχει πια ένοπλη αντίσταση ο ισραηλινός στρατός περικυκλώνει τους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Sabra και της Shatila και βάζει μέσα τους φασίστες λιβανέζους συμμάχους του (: «χριστιανοί φαλαγγίτες») που επί 3 μερόνυχτα επιδίδονται σ’ ένα όργιο σφαγής των αμάχων, λεηλασιών, καταστροφών. Πάνω από 3.500 δολοφονημένοι / ες. (Επικεφαλής του ισραηλινού στρατού – που τις νύχτες φώτιζε με προβολείς τα στρατόπεδα απ’ την περίμετρό τους για να βλέπουν οι σφάχτες – ήταν ο ακροδεξιός Ariel Sharon. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός….)

19 Σεπτέμβρη 1982: Ο δυτικός (αμερικανικός) κατοχικός στρατός βομβαρδίζει την πόλη Suk al Ghab επειδή ανακάλυψε εκεί παλαιστίνιους αντάρτες.

23 Οκτώβρη 1983: Δύο φορτηγά γεμάτα εκρηκτικά ανατινάζονται μπροστά απ’ τους κοιτώνες των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών στη Βηρυτό. 241 αμερικάνοι και 58 γάλλοι σκοτώνονται. Την ευθύνη της ενέργειας αναλαμβάνει μια ως τότε άγνωστη οργάνωση με όνομα «Ισλαμική Jihad». Η οργάνωση απειλεί ότι θα κτυπήσει ακόμα πιο δυνατά αν οι δυτικοί κατοχικοί στρατοί δεν φύγουν ως την πρωτοχρονιά του 1984. Ουάσιγκτον και Παρίσι απαντούν ότι «θα μείνουν»…

7 Φλεβάρη 1984: Ο αμερικάνος πρόεδρος Reagan ανακοινώνει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες.

8 Φλεβάρη 1984: Τα αμερικανικά πολεμικά που βρίσκονται στο λιμάνι της Βηρυτού βομβαρδίζουν με περισσότερα από 300 βλήματα την Κοιλάδα Beqaa, με βάση «πληροφορίες» του ισραηλινού στρατού.

Τέλος Φλεβάρη 1984: Ανακοινώνουν την αποχώρησή τους απ’ τον λίβανο και οι υπόλοιποι: ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ιταλικός στρατός. Οι δυτικοί κατηγορούν την Τεχεράνη για τις επιθέσεις στις 23 Οκτώβρη, αποδίδοντάς την στην Hezb’ Allah…

24 Μάη 2000: Ύστερα από 18 χρόνια κατοχής μιας μεγάλης ζώνης στο νότιο λίβανο, μην αντέχοντας το αντάρτικο διάφορων οργανώσεων (συμπεριλαμβανόμενης της Hezb’ Allah) ο ισραηλινός στρατός ανακοινώνει την αποχώρησή του απ’ το λιβανέζικο έδαφος.

Ενδιάμεσα (2)

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.28) >> Την περασμένη εβδομάδα κάναμε ορισμένες παρατηρήσεις αντι-πληροφόρησης (for members only…) που μπορεί (θα έπρεπε) να ενδιαφέρουν, κατ’ αρχήν ως ζητήματα. Γρήγορα, μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα, οι πιο «επικίνδυνες» αποδείχθηκαν σωστές. Κάναμε ωστόσο ένα λάθος, που οφείλουμε να διορθώσουμε.

Γράφαμε σε σχέση με το αζερμπαϊτζάν:

….Το καθεστώς του αζερμπαϊτζάν έχει πράγματι σχέσεις με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ και είναι αλήθεια ότι η mossad έχει «βάση» στα νότια της χώρας, κοντά στα βόρεια σύνορα του ιράν. Υπάρχει όμως μία συμβουλή που συχνά αποδεικνύεται πολύτιμη: έχε τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα! Είναι αυτές οι (σαφώς αντι-ιρανικές) σχέσεις του Baku «οργανικές» για τα συμφέροντα του οίκου Aliyev ή πρόκειται για επιτήδειο «αντιπερισπασμό» και «επιτήρηση από κοντά»;…

Όμως, σύμφωνα με έγκυρη (μη καθεστωτική!) πληροφορία προερχόμενη απ’ το αζερμπαϊτζάν, η βάση / κλιμάκιο της mossad ΔΕΝ είναι στο έδαφος αυτού του κράτους, αλλά πιθανότατα κάπου στα βουνά στα βορειοδυτικά της ιρανικής επικράτειας, σε περιοχή κατοικούμενη από κούρδους. Δεν χρειάζονται σπουδαίες υποδομές. Ακόμα και μια καλύβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως “βάση εκτόξευσης”…

Τα drones πράγματι πέταξαν μέσα απ’ τον εναέριο χώρο του αζερμπαϊτζάν για να βγουν στην Κασπία και από κει να κτυπήσουν την Τεχεράνη: αυτή είναι μια διαδρομή με την μικρότερη πιθανότητα να εντοπιστούν απ’ τα ιρανικά ραντάρ… Αλλά οι χειριστές τους (η βάση / κλιμάκιο των mossad / cia) ΔΕΝ ήταν / είναι στο αζέρικο έδαφος.

Απόδειξη του γεγονότος ότι η Τεχεράνη ΔΕΝ θεωρεί το Μπακού συνένοχο στην επίθεση των θεοναζί εναντίον της στις 13 Ιούνη, και σε καμία περίπτωση εχθρικό, είναι αυτά τα δύο:

Στις 27 Ιούνη, τέσσερεις ημέρες μετά την αμερικανική επίθεση στο ιράν και την «εκεχειρία», έγινε στο Μπακού η τελετή εγκατάστασης του νέου ιρανού πρεσβευτή στο αζερμπαϊτζάν:

Μια βδομάδα μετά, στις 4 Ιούλη, ο ιρανός πρόεδρος Pezeshkian επικεφαλής ομάδας υπουργών έκανε επίσημη επίσκεψη στο Μπακού:

(Και τα δύο screenshot είναι απ’ το επίσημο site του αζέρικου υπ.εξ.) Αν μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα, θα επιβεβαιώσετε ότι τα περί «συμμαχίας θεοναζί – αζερμπαϊτζάν – τουρκίας» κατά του ιράν (και της ρωσίας!!!) προέρχονται από εγκάθετους δημαγωγούς με συγκεκριμένους εργοδότες…

Το άλλο ζήτημα αφορά το νέο καθεστώς στη Δαμασκό και την υποτιθέμενη «σύμπλευσή» του με τους θεοναζί. Εκεί δεν κάναμε κανένα λάθος. Υποθέτουμε πως το στήσιμο της προβοκάτσιας με τις συμμορίες των δρούζων (δολοφονίες βεδουϊνων) στη νότια συρία απ’ όπου ξεκίνησε η επίθεση των θεοναζί και οι βομβαρδισμοί ακόμα και στη Δαμασκό διώχνουν όλη την σχετική «ομίχλη» παραπληροφόρησης σχετικά με το τι (και γιατί) συμβαίνει σ’ αυτή την περιοχή της μέσης Ανατολής / δυτικής Ασίας.

Εκείνο που δεν ξέραμε την προηγούμενη εβδομάδα είναι ορισμένες «λεπτομέρειες» για το πως κινείται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ζώνη που περιλαμβάνει και τον λίβανο. Δεν θα τις μεταφέρουμε τώρα, δεν είναι επείγουσες. Απλά: όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται όλο και πιο βλακώδης η ιδέα ότι το «μπλοκ της Αστάνα», για κάποιους άγνωστους και μυστηριώδεις λόγους, εγκατέλειψε αμαχητί την συριακή επικράτεια στα νύχια των δυτικών ιμπεριαλισμών και του θεοναζί χωροφύλακά τους, την συριακή επικράτεια για την οποία χύθηκε πολύ αίμα για να μείνει, έστω στοιχειωδώς, στην τροχιά του ευρασιατικού project. Μην αποκλείετε καθόλου λοιπόν εκπλήξεις μεσοπρόθεσμα…

Κάτι τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Το προηγούμενο γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, ο νυσταλέος Jo, υπέγραψε πέρυσι (χωρίς ιδιαίτερη προβολή) μια συμφωνία με την Βαγδάτη για την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το ιράκ. Αυτή θα πρέπει να αρχίσει τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και να έχει ολοκληρωθεί τον Σεπτέμβρη του 2026 – ελάχιστοι «σύμβουλοι» θα απομείνουν.

Θα δούμε…

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 1

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.23) >> Την εποχή που η παρακμή των δυτικών καπιταλισμών δεν είχε αρχίσει ακόμα να ξεδιπλώνεται με ταχύτητα, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, εν μέσω της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» (του πιο πρόσφατου ξεσπάσματος των (δυτικών) καπιταλιστικών δομικών αντινομιών – μέχρι το επόμενο!) αυτή η «γενική δύση» σχεδίαζε τον 21ο αιώνα «της». Αμερικανικός και ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί θα δρούσαν σε συνεργασία∙ η ανάσχεση της (ορατά) «ανερχόμενης» ρωσίας θα γινόταν στην ουκρανική επικράτεια∙ η συνήθως ταραχώδης μέση Ανατολή θα έπρεπε να ισορροπήσει∙ και το «κέντρο βάρους» των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών ενεργειών θα έπρεπε να πέσει στην Ασία, ειδικά στην ανατολική και νοτιοανατολική…

Στις αρχές του 2012 ο τότε διοικητής των ηπα Obama ανακοίνωσε την «στρατηγική για την ανατολική Ασία» (“pivot to asia”)…

Λίγο αργότερα ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, βάζοντας στο κόλπο και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (κίνα, γαλλία, ρωσία, αγγλία) συν την γερμανία. Η πρώτη ενδιάμεση, διαδικαστική συμφωνία (“joint plan of action”) μεταξύ της Τεχεράνης και των 5 + 1 «μεγάλων δυνάμεων» υπογράφτηκε το Νοέμβρη του 2013∙ η τελική συμφωνία (JCPOA) τον Απρίλη του 2015… Το «στρατηγικό υπονοούμενο» αυτής της συμφωνίας που προέβλεπε ότι η Τεχεράνη θα μπορούσε να κάνει έναν αυστηρά ελεγχόμενο «εμπλουτισμό ουρανίου» για ειρηνική χρήση με αντάλλαγμα την σταδιακή «άρση των κυρώσεων» εναντίον της ήταν ότι ένας ελεγχόμενα αναπτυσσόμενος ιρανικός καπιταλισμός θα ήταν το αντίβαρο στον επιθετικό χωροφύλακα (: Τελ Αβίβ) στην ευρύτερη περιοχή, που σε γενικές γραμμές θα ανασχεδιαζόταν (: “new middle east”) με μοχλό τους σκληροπυρηνικούς ουαχαβίτες (: isis) υπό τον έλεγχο του Ριάντ, της Ντόχα και του Ντουμπάι.

Τον Φλεβάρη του 2014 μεθοδεύτηκε το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, που ήταν βέβαια «αντιευρωπαϊκό» (: “fuck EU”…) – αλλά μεταξύ «φίλων» με μεγάλα σαγόνια είναι αναπόφευκτες και μερικές παρασπονδίες… Η Μόσχα πήρε αμέσως την Κριμαία, αλλά για οτιδήποτε άλλο φαινόταν διατεθειμένη να πιστέψει σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες (: εντός εισαγωγικών πλέον: Minsk 1, Minsk 2).

Μέσα σε 4 χρόνια (2012 – 2015) οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί, υπό την ηγεσία του αμερικανικού, φαινόταν ότι είχαν διαμορφώσει υπέρ τους το «πεδίο», έτσι ώστε να μπορούν να ρίξουν το βάρος τους στον πιο επικίνδυνο ανταγωνιστή: το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο.

Αλλά τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα σχεδίαζαν.

Τον Σεπτέμβρη του 2015 η Μόσχα (από κοινού με την Τεχεράνη και την Hezb’ Allah) ανέλαβαν να «χαλάσουν» την new middle east τόσο στη συριακή όσο και στην ιρακινή επικράτεια. Η Άγκυρα, που ως τότε θέλοντας και μη (κυρίως: μη!) είχε ακολουθήσει την αμερικανο-δυτική γραμμή «απελευθερώθηκε» απ’ την άφιξη του ρωσικού και του ιρανικού στρατού, και επανήθε στις βασικές αρχές της ιστορικής γεωπολιτικής στρατηγικής της. Στριμώχνοντας μάλιστα τόσο το Ριάντ όσο και το Ντουμπάι (πατρώνες του ουαχαβιτισμού) μετά την δολοφονία του Jamal Khashoggi (Οκτώβρης 2018) – η Ντόχα είχε ήδη αλλάξει στρατόπεδο καταλαβαίνοντας σωστά τα καινούργια δεδομένα στην περιοχή.

Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο «εκτινάχτηκε αναπτυξιακά» μ’ έναν ρυθμό πρωτοφανή και έξω από κάθε δεδομένο και πρόβλεψη. O Vaclav Havel, πρόεδρος της τσεχίας απ’ το 1993 ως το 2003, σχολίασε δεικτικά: η κίνα αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα ώστε δεν προλάβαμε καν να εκπλαγούμε! Μ’ έναν ρυθμό ανάπτυξης (ετήσιας αύξησης του αεπ) που κυμαινόταν μεταξύ 6,8% και 9,7% (μεγέθη απλησίαστα για τους δυτικούς καπιταλισμούς) μεταξύ 2008 και 2018, και με μια εν δυνάμει τεχνολογική έκρηξη που μόνο τρόμο μπορούσε να προκαλέσει στους δυτικούς «κύριους του πλανήτη», το Πεκίνο έδειχνε ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’10 ότι δύσκολα θα βρεθεί «χαλινάρι» για τον λαιμό του.

Εν τω μεταξύ το «μεγάλο κόλπο» του λεγόμενου «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (!!!) δηλαδή η μετατροπή του αφγανιστάν (μαζί με το πακιστάν…) σε νατοϊκή βάση στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας, δίπλα ακριβώς απ’ την (θεωρούμενη ως μοχλό για την διάλυση του κινεζικού κράτους…) επαρχία Xinjiank είχε ήδη βαλτώσει. Απ’ το 2011 ο Obama είχε «φορτώσει» την κατοχή του αφγανιστάν με πάνω από 100.000 πεζοναύτες, με «όλα τα απαραίτητα», έχοντας σκοπό ως το 2016 η δουλειά να έχει ολοκληρωθεί. Μάταια!

Τώρα πια, αφού πρώτα εξαφάνισαν την καλλιέργεια παπαρούνας στην επικράτειά τους αντικαθιστώντας την με άλλες αποδοτικές καλλιέργειες με βάση συμβουλές και οδηγίες κινέζων γεωπόνων και γεωτεχνικών, οι Ταλιμπάν είναι επίσημα σύμμαχοι τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου…

Το ψόφιο κουνάβι, ως «ηγέτης» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αλλά και του συνολικά δυτικού ιμπεριαλισμού, ανέλαβε την διοίκηση στο άσπρο σπίτι για πρώτη φορά τον Γενάρη του 2017. Ήδη η “new middle east” ως σχέδιο κατέρρεε κάτω απ’ την δράση του «μπλοκ της Αστάνα», πράγμα που σήμαινε ότι και JCPOA έχανε την «στρατηγική» σημασία της για την δύση. Την έσκισε και στράφηκε στην «παλιά συνταγή»: το κέντρο ελέγχου της μέσης Ανατολής θα παρέμενε το Τελ Αβίβ, ανανεώνοντας της εργολαβία («Η Ιερουσαλήμ πρωτεύουσά» του…) στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά (με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» που θα έκαναν τις πετροχούντες δορυφόρους του).

Απέναντι στη ρωσία η ουκρανία θα ήταν η πρώτη γραμμή – αυτό έμεινε σταθερό. Όσο για το μέτωπο με την κίνα; Με την κατοχή του αφγανιστάν να έχει γίνει όλο και μεγαλύτερη πληγή, η «στρατηγική περικύκλωση» της κίνας και από ξηρά έμοιαζε αδύνατη. Από την άλλη μεριά το κινεζικό κεφάλαιο είχε αρχίσει να απογειώνεται εντυπωσιακά. Τέρμα λοιπόν οι «πολυμερείς συμφωνίες» που προωθούσε το προηγούμενο σχέδιο επί Obama (: «γιατί θα πρέπει να γίνονται παραχωρήσεις σε κάθε μικρό και ασήμαντο ασιάτη; μόνο για να μην πέσει στην αγκαλιά του Πεκίνου; Shit!!!) και στη θέση τους σκέτος «οικονομικός πόλεμος» με δασμούς και κυρώσεις (όπως, άλλωστε, απέναντι στη Μόσχα). Πόλεμος κυρώσεων κατά του nord stream 2, πόλεμος απειλών και κυρώσεων και κατά της Huawei…

Την τελευταία χρονιά της πρώτης θητείας του, το ψόφιο κουνάβι διαπραγματεύτηκε με τους Ταλιμπάν την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού / νατοϊκού στρατού (ελπίζοντας σ’ ένα plan B: ουαχαβίτες προβοκάτορες στα βουνά…), αποχώρηση που υλοποιήθηκε στη συνέχεια επί διοίκησης νυσταλέου Jo με τον γνωστό οικτρό τρόπο…

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 2

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.16) >> Καμιά συνταγή δεν φαινόταν να αποδίδει τα αναμενόμενα!!! Και υπάρχουν σοβαροί, δομικοί λόγοι γι’ αυτό. Το τελευταίο colpo grosso για την συντήρηση έως επέκταση της παγκόσμιας κυριαρχίας μέσω της δυτικής «βιομηχανίας της υγείας» και του δυτικού βιο-πληροφορικο-μιλιταριστικού συμπλέγματος ήταν «ο πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού»!…

Έχουμε μπει στο 2020, και η δυτική ιμπεριαλιστική τακτική κάνει έναν απρόβλεπτο για πολλούς ελιγμό. Επιστράτευση των πληθυσμών, κουρέλιασμα των (δυτικών) συνταγμάτων, εκστρατεία για total δημαγωγική dominance, «κατάσταση πολιορκίας», και «νέα τεχνολογία»: mRNA πλατφόρμες. Χρειάζονταν άραγε σπέσιαλ ρουθούνια για να «μυριστεί» ο καθένας πως σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και σε μια συγκεκριμένη αλληλουχία γεγονότων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, όταν τα (δυτικά) αφεντικά μιλούν-για-πόλεμο κάτι επικίνδυνα σοβαρό εννοούν; Όχι, δεν χρειάζονταν: οι παραλυμένοι του δυτικού επαναστατισμού γονάτισαν ευλαβικά πρώτοι…

Σε μια (κατά την ταπεινή μας άποψη) καλά υπολογισμένη χρονική στιγμή, μετά από πολύχρονη υπομονή (δηλαδή: σχεδιασμό και προετοιμασία) το 2022 (ενόσω ο «πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού» συνεχιζόταν…) η Μόσχα θα «σηκώσει τα μανίκια» εισβάλλοντας στην ουκρανική επικράτεια. Όχι απέναντι, απλά, στο φασισταριό του Κιέβου. Αλλά απέναντι στον επί χρόνια σχεδιασμό και στις επί χρόνια μεθοδεύσεις των δυτικών ιμπεριαλισμών. Του νατο. Εκ των πραγμάτων προκύπτει πως η Μόσχα είχε μελετήσει και εκτιμήσει σωστά την δυτική αντίδραση. Και πως όχι απλά είχε προετοιμαστεί να την αντιμετωπίσει για 2, 6, 12 μήνες ή «όσο χρειαστεί», αλλά – κυρίως – είχε προετοιμαστεί να την σύρει ως την τελική της ήττα / ταπείνωση δια της «τριβής»! Φαίνεται επίσης ότι το Πεκίνο ήταν ενημερωμένο έγκαιρα. To ξεκαθάρισε πρόσφατα στα μούτρα της πολεμοκάπηλης «ευρωπαίας υπ.εξ.» Kaja Kalas ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi:

… To Πεκίνο δεν θα δεχόταν να χάσει η ρωσία τον πόλεμο, γιατί αυτό θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να στρέψουν όλη τους την προσοχή στην κίνα…

Πράγμα που διαβάζεται ως εξής: το Πεκίνο θα έβαζε πλάτη όσο και όπου χρειαζόταν ώστε οι ηπα να μείνουν «καθηλωμένες» στο δυτικό μέτωπο.

Δεν κινδύνεψε βέβαια η Μόσχα να ηττηθεί ποτέ αυτά τα 3,5 χρόνια. Αλλά ναι: το (προς το παρόν) δυτικό όριο του ευρασιατικού project είναι τα ρωσικά σύνορα με την ουκρανία και τα βαλτικά κράτη∙ και καλά θα κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της να μείνουν «κολλημένοι» εκεί!!! (Μήπως βρήκατε την απάντηση γιατί ο ρωσικός στρατός προχωράει-αργά-εκεί;) Ναι λοιπόν: το Πεκίνο καλοδέχεται την αργή, την παρατεταμένη και παρατεινόμενη δυτική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης!!!

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 3

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.12) >> Στα τέλη Σεπτέμβρη 2023 στην Ουάσιγκτον και στις υπόλοιπες πρωτεύουσες των δυτικών ιμπεριαλισμών δήλωναν ευχαριστημένοι. Στο ουκρανικό πεδίο μάχης, παρά την αποτυχία της «μεγάλης επιχειρήσης για την θάλασσα του Azov» το περασμένο καλοκαίρι, μπορούσαν να βαυκαλίζονται πως είχαν ακόμα πολλά όπλα / μέσα στη διάθεσή τους και πως όπου-νάναι-η-Μόσχα-θα-γονατίσει.

Στη μέση Ανατολή επικρατούσε “ησυχία”, όπως την διαπίστωσε τις ίδιες μέρες η ύαινα Jake Sullivan, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του νυσταλέου Jo:

… Η εκεχειρία στην Υεμένη (σ.σ.: ανάμεσα στην Ansar Allah και τους μισθοφόρους του Ριάντ και του Ντουμπάι, + τους «συμβούλους» από ηπα, αγγλία και γαλλία…) κρατούσε. Οι ιρανικές επιθέσεις κατά του αμερικανικού στρατού είχαν σταματήσει (σ.σ.: εννοεί απ’ το «μπλοκ της αντίστασης» κυρίως στο ιράκ…). Η αμερικανική παρουσία στο ιράκ ήταν «σταθερή». Τα καλά νέα έφτασαν σε κρεσέντο μ’ αυτή την δήλωση: «Η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι πιο ήσυχη σήμερα απ’ ότι έχει υπάρξει επί δυο δεκαετίες».

Αυτές ήταν εξελίξεις που (κατά το καθεστωτικό atlantic και όχι μόνο) … επέτρεπαν στη διοίκηση Biden να εστιάσει σε άλλες περιοχές και άλλα προβλήματα…. Ποιες «άλλες περιοχές» και ποια «άλλα προβλήματα»; Το 2023 ήταν η χρονιά που η Ουάσιγκτον (μαζί με τους πιο στενούς συμμάχους της) είχε προγραμματίσει ένα ακόμα «pivot to Asia» – στρατιωτικό αυτή τη φορά! Με την ενδυνάμωση ενός μιλιταριστικού άξονα ανάμεσα στη νότια κορέα, την ιαπωνία, την αυστραλία και την ινδία, γύρω απ’ την ταϊβάν – και την διαρκή επίδειξη πυγμής απέναντι στην κίνα.

Και τότε, μέσα-στην-ησυχία-της-ερήμου, στις 7 Οκτώβρη 2023 νωρίς το πρωί, ξέσπασε μια καταιγίδα χωρίς προηγούμενο: η «εισβολή του al Aqsa»!!! Οι ξυπόλυτοι έγραφαν ιστορία, την Ιστορία∙ και οι κυρίαρχοι δεν πρόλαβαν καν να εκπλαγούν! (Οι συνηθισμένοι ηλίθιοι στάθηκε αδύνατο να μην «βρουν» μια ακόμα συνωμοσία: των θεοναζί κατά του εαυτού τους, της Ουάσιγκτον, ποιος ξέρει τι άλλο…)

Το πόσο μακριά έχουν πάει ήδη, και πόσο μακρύτερα θα πάνε οι συνέπειες της «ανάστασης του Παλαιστινιακού ζητήματος» δεν θα το παρουσιάσουμε εδώ. Οι δυτικοί, με πλήρη συνείδηση, άφησαν τον χωροφύλακά τους και τον ενίσχυσαν για να αποδείξει πως εκείνο που εννοούσε ο Sullivan ως «πιο μεγάλη ησυχία εδώ και δυο δεκαετίες» ήταν η σιγή νεκροταφείου∙ και πως η σιγή-πραγματικού-και-απέραντου-νεκροταφείου ήταν η μόνη «προσφορά» που θα επέτρεπαν στους εαυτούς να κάνουν στους Παλαιστίνιους και στη μέση Ανατολή, έτσι ώστε απερίσπαστοι να «εστιάσουν σε άλλες περιοχές και άλλα προβλήματα»….

Όσο για τους πληθυσμούς τους και τις πιθανές ενστάσεις τους; Η εξουσία είναι ωμή: όταν λέει στις μάζες “μην ακουμπιέσθε” και “μην αναπνέετε” κι αυτές υπακούουν, ε, δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, έτσι δεν είναι;

Δεν θα θυμίσουμε εδώ τις διαδοχικές ήττες / αποτυχίες τους αυτούς τους 21 μήνες. Θα τρέξουμε κατευθείαν στη θεοναζί επίθεση στην Τεχεράνη, και το «καπάκι» της, την αμερικανική. Θα πάμε στην «τρέλα»… Γιατί αν η 7η Οκτώβρη του 2023 έσκισε το παραπέτασμα που έκρυβε την αλλαγή των πραγματικών και, κυρίως, των μεσοπρόθεσμων συσχετισμών δύναμης στη δυτική Ασία, η 13η  Ιούνη και η 23η Ιούνη 2025 επιτάχυναν και ουσιαστικά «στερέωσαν» (κόντρα στις προθέσεις και τα συμφέροντα των δυτικών) αυτήν την αλλαγή πάνω στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 4

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.06) >> Είναι σωστό αυτό που υποστήριξαν οι θεοναζί (και οι σύμμαχοί και οι δημαγωγοί τους) ότι δηλαδή αφού νίκησαν κατά σειρά την Παλαιστινιακή αντίσταση, το καθεστώς Άσσαντ και την Hezb’ Allah αποφάσισαν να δώσουν το «τελειωτικό κτύπημα» στο «κέντρο του κακού», στην Τεχεράνη, ή το αντίθετο, ότι δηλαδή αφού ΔΕΝ έχουν νικήσει ούτε την Παλαιστινιακή αντίσταση, ούτε την Hezb’ Allah (ούτε την Ansar Allah, ούτε τις ιρακινές PMU) κατέφυγαν σ’ ένα salto που θεωρούσαν πως δεν θα είναι (αλλά αποδείχθηκε πως ήταν) mortale, μπας και αποκαταστήσουν την κυρίαρχη θέση τους στην ευρύτερη μέση Ανατολή;

Η κατηγορηματική γνώμη μας (και όχι μόνον η δική μας!) είναι ότι συνέβη το δεύτερο. Η θεοναζί επίθεση (που ο αρχιχασάπης ονειρευόταν εδώ και 30 χρόνια!) δεν ήταν απλά και μόνο μια καλά προετοιμασμένη, αιφνιδιαστική ενέργεια. Ήταν γεγονός στρατηγικής σημασίας. Όπως ακριβώς η συνεχιζόμενη δυτική υποστήριξη στο φασιστοΚίεβο έγινε η αντεστραμμένη επίδειξη της καταρρέουσας παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας, έτσι και η θεοναζί επίθεση, που ήρθε να κορυφώσει την κομματιασμένη «ησυχία στη μέση Ανατολή» προσπαθώντας να την αποκαταστήσει με-κάθε-μέσο, αποδείχθηκε η αντεστραμμένη επίδειξη της όλο και πιο συρρικνωμένης δυτικής δυνατότητας να ελέγξει την περιοχή (φρενάροντας το ευρασιατικό project σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου).

Ήταν κίνηση απελπισίας – τόσο απ’ την μεριά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος όσο και απ’ τη μεριά της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού, της Αθήνας. Αποδεικνυόταν πως ήταν τέτοια ακόμα και πριν το «σφύριγμα της εκεχειρίας» που παρακαλώντας ζήτησε το Τελ Αβίβ απ’ την Ουάσιγκτον: παρά την προετοιμασία, η θεοναζί επίθεση (η οποία, παρεπιπτόντως, στόχευσε και την ιρανική κυβέρνηση, αλλά απέτυχε να την εξοντώσει∙ όπως επίσης είναι βέβαιο ότι «έψαχνε» και τον Χαμενεϊ…), αυτή λοιπόν η τόσο «καλά οργανωμένη έως εντυπωσιακή» επίθεση της 13ης Ιούνη ΔΕΝ είναι υπολογίσει σωστά το πιο βασικό, το πιο σημαντικό απ’ όλα: το ποιες είναι οι πραγματικές ιρανικές δυνατότητες απάντησης / αντεπίθεσης!!! (To κάθαρμα Bar-Gvir φέρεται να το αναγνώρισε εκ των υστέρων, αν και δεν λείπουν οι προσπάθειες να κουκουλωθεί αυτή η παραδοχή).

Αν δεν ξέρεις τις πραγματικές δυνατότητες του αντιπάλου σου, τότε τι ξέρεις γι’ αυτόν; Τίποτα!!!! Μπορείτε να ρωτήσετε κι όλες τις δυτικές πολιτικές βιτρίνες, μαζί με τους ειδικούς και τους δημαγωγούς τους, για την βεβαιότητά τους το 2022 περί επερχόμενης ήττας / κατάρρευσης της ρωσίας, κλπ κλπ… Δεν είχαν ιδέα!!!

Υποτίθεται πως στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς «παραδέχονται» πως η επιτυχία της «εισβολής του al Aqsa» έδειξε σοβαρές ρωγμές σ’ όλα στα συστήματα «ανάσχεσης» της αντίστασης των ξυπόλυτων: ηλεκτρονικά, στρατιωτικά, παραδοσιακά χαφιέδικα, ιδεολογικά, κλπ. Η απάντηση της Τεχεράνης μόλις 8 ώρες μετά την υποτιθέμενη «διάλυση του ιρανικού καθεστώτος και των όπλων» και η πορεία που πήρε αυτή η απάντηση τις επόμενες 10 ημέρες (φτάνοντας στο σημείο να κτυπάει χωρίς ουσιαστικά εμπόδια τον έναν μετά τον άλλο όλους τους κρίσιμους στόχους στην απαρτχάιντ επικράτεια, εκτός απ’ την Dimona…) αποδεικνύει την πανηγυρική κατάρρευση οποιασδήποτε δυτικής «υπεροχής στην αποτροπή»!!! (Κι αν δεν έχεις τέτοια υπεροχή ελάχιστοι σε φοβούνται!)

Δεν είναι μόνο ότι το περιβόητο «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» είναι ζωντανό και λειτουργικό… Είναι επίσης ότι μετά την αποκάλυψη της βρώμικης συνεργασίας της «διεθνούς επιτροπής για την ατομική ενέργεια» με τους θεοναζί τα στελέχη της έφυγαν κλωτσηδόν απ’ την ιρανική επικράτεια, κι έτσι πια κανείς (δυτικός) δεν θα ξέρει οτιδήποτε γι’ αυτό το πρόγραμμα… Είναι πως αν ήταν αλήθεια ότι οι ιρανοί τεχνικοί «απείχαν δύο βδομάδες απ’ το να φτιάξουν την πρώτη βόμβα» αυτές οι δύο βδομάδες πέρασαν και με το παραπάνω απ’ την εκεχειρία και μετά, και οι θεοναζί όχι μόνο δεν βγάζουν άχνα σχετικά, αλλά προσπαθούν να «πουλήσουν μαγκιά» κατά των λιγοστών τανκ της Δαμασκού, υποτιμώντας το τι τους περιμένει απ’ αυτή τη μεριά…. Και είναι ακόμα ότι το ιρανικό καθεστώς μετά τις 23 Ιούνη εξοπλίζεται πολύ γρήγορα απ’ τα αποδεδειγμένα «ανώτερης ποιότητας» κινέζικα πολεμικά αεροπλάνα και τα αντιαεροπορικά συστήματα, και πάλι κανείς δυτικός δεν τολμάει καν να ασχοληθεί… Να ασχοληθεί με το προφανές αποτέλεσμα των πραγματικών συσχετισμών στη δυτική ασία: τώρα, στην Τεχεράνη, δεν βρίσκονται μόνο ρώσοι αξιωματικοί και ειδικοί. Βρίσκονται και κινέζοι…

 Xτες…(Το “μπλοκ της Αστάνα” δουλεύει σαν πολύσπαστο…)

Και δεν είναι μόνον αυτά. Η ουσιαστικά νίκη της Τεχεράνης έχει αλλάξει τα δεδομένα στο σύνολο του «μπλοκ της αντίστασης» στην περιοχή∙ αλλά και σε ότι αφορά τις πετροχούντες. Οι δεύτερες ξέρουν τώρα ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον και κανένα συμφέρον στο να συνεχίζουν να στηρίζουν τις αντι-ιρανικές «συμφωνίες του Αβραάμ»… Η χούντα του Καϊρου, για παράδειγμα, βλέπει τώρα ότι ο «αστακός» Τελ Αβίβ είναι ένα χάρτινο τέρας, και θα το λάβει υπόψη της…

Όσο για το «μπλοκ της αντίστασης»; Τακτικές και τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν απ’ την Τεχεράνη μεταφέρονται και εντάσσονται ήδη ως know how στις τακτικές και τεχνικές κάθε οργάνωσης, ανάλογα με τις δυνατότητές της….

Ακόμα μακρύτερα, σ’ αυτό που λέγεται «παγκόσμιος νότος», σε αφρικανικά και ασιατικά κράτη / κεφάλαια, το «σπάσιμο των μούτρων» τόσο των θεοναζί όσο και των συμμάχων τους (παρά τις όποιες καταστροφές πράγματι προκάλεσαν στην ιρανική επικράτεια) συμπληρώνει το «σπάσιμο των μούτρων» στο ουκρανικό πεδίο μάχης, συνεπώς επιβεβαιώνει και ενισχύει αναπροσανατολισμούς στην «εξωτερική πολιτική» τους. Τώρα, για παράδειγμα, μερικές δεκάδες κρατών μεθοδεύουν με μεγάλη σιγουριά και σε συντονισμό μεταξύ τους το εμπάργκο τους κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος – χωρίς να νοιάζονται για το τι θα κάνει το με πλειοψηφία ηττημένων «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» και η διακοσμητική “γενική συνέλευση” με πρόεδρο την ανθρωποφάγα αγαπημένη Annalena..

Αλλά δεν τελειώνει εδώ ο 4ος παγκόσμιος. Δυστυχώς… (Δεν έχουμε πει τίποτα για τις κινήσεις των δυτικών…)