Tag: εξωτερική πολιτική

Πέτρες στο τραίνο

Παρασκευή 24 Μάη. Τελικά η δημόσιας ιδιοκτησίας “στασυ” (και η ιδιωτική γεκ-τέρνα) βγήκαν απ’ τον διαγωνισμό για την κατασκευή μιας απαρτχάιντ γραμμής τραίνου στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Το έκαναν, βέβαια, τηρώντας τα προσχήματα: προφασίστηκαν κάποιες «τεχνικές δυσκολίες»….

Η γαλλική Alstrom επίσης αποχώρησε απ’ τον δεύτερο (και τελικό) γύρο του διαγωνισμού – αυτή πιο καθαρά, ύστερα απ’ την αντίδραση των συνδικάτων. Η γερμανική Siemens, η καναδέζικη Bombardier και αυστραλέζικη Macquarie είχε φύγει ακόμα νωρίτερα. Στην τελική φάση του διαγωνισμού έχουν απομείνει δύο εταιρείες, η κινεζική Crrc και η ισπανική Caf· η δεύτερη (υπάρχει η εκτίμηση ότι) θα αποχωρήσει επίσης, και πάλι λόγω της κατακραυγής των συνδικάτων (και όχι μόνο) εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Η πιο περιεκτική και ταυτόχρονα σύντομη τεκμηρίωση του τι ήταν / είναι αυτή η δήθεν αθώα «γραμμή» του τραμ έγινε από το antifa community, στην προετοιμασία της διαδήλωσης ενάντια στην ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό για την κατασκευή του, στις 26 του περασμένου Γενάρη. Ακολούθησε κι άλλη κινηματική αντίδραση, αυτή τη φορά από εργαζόμενους στη στασυ (“ταξικό μέτωπο”)· κάποιες δημοσιεύσεις – και τελικά «επερωτήσεις» στο κοινοβούλιο, από ροζ βουλευτές και βουλευτές του κκε.

Τι απ’ όλα έκανε το αυτί του ντόπιου γκουβέρνου (και των επιχειρηματιών) να ιδρώσει; Δεν ξέρουμε – μπορεί λίγο απ’ όλα. Στην πράξη η συμμετοχή στον διαγωνισμό είχε την πλήρη κυβερνητική έγκριση, κι αυτό δεν αλλάζει με την αναδίπλωση. Σε τελευταία ανάλυση, δεν το ξεχνάμε, σε τέτοιους διαγωνισμούς υπάρχουν και «λαγοί».

Όπου κι αν οφείλεται η αποχώρηση των στασυ/γεκ τερνα απ’ τον διαγωνισμό της απαρτχάιντ γραμμής, με όποια προσχήματα κι αν έγινε, είναι μια έμμεση αλλά σαφής ένδειξη ενοχής, άρα αναγνώριση της εγκληματικότητας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Που είναι πάρα πολύ πιο πλατιά και βαθιά. Και, κυρίως πολύ πιο αιμοβόρα. Αν οι ως τώρα μικρές, δύσκολες, αβέβαιες και πολλαπλές κινηματικές δράσεις στα μέρη μας επιτρέπουν μια κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία σε ότι αφορά την υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης και τον αγώνα ενάντια στον ισραηλινό φασισμό, αυτή δικαιολογείται λιγότερο απ’ την στιγμιαία υποχώρηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου (που, άθελά της, εγγράφεται στην εντεινόμενη διεθνή τάση «μπουκοτάζ» κατά του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος…) και πολύ περισσότερο απ’ την σημασία της κινηματικής αντι-απαρτχάιντ αφύπνισης σ’ όλον τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πόση ανταγωνιστική κινηματική δουλειά χρειάστηκε για να αναγκαστούν να αποχωρήσουν οι άλλες εταιρείες απ’ αυτόν τον διαγωνισμό· αλλά έτσι θα ξεπερνούσαμε κατά πολύ τα όρια της ασταμάτητης μηχανής.

Θα συνεχίσουμε λοιπόν. Θα συνεχίσουμε στο πλευρό των παλαιστίνιων της αντίστασης, όσο καλύτερα μπορούμε, ό,τι κι αν χρειάζεται γι’ αυτό το κινηματικό «καλύτερα» – στο βαθμό που μπορούμε. Ακόμα χειρότερα: θα συνεχίσουμε ό,τι και να λέγεται απ’ οποιουσδήποτε τσατσορούφιανους!

Ο σοφός γέρων

Πέμπτη 23 Μάη. … Πολύ αίμα χωρίζει έλληνες και τούρκους. Όμως, όπως και στη γαλλογερμανική περίπτωση, τα οφέλη από μιαν ενδεχόμενη στενή συνεργασία θα ήσαν τεράστια. Τα ελληνικά και τα τουρκικά εδάφη ελέγχουν από κοινού ένα σημαντικό παγκόσμιο σταυροδρόμι. Αυτή η γεωγραφική θέση εξασφάλισε την ισχύ και την αίγλη της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πριν οι εμπορικές ροές στραφούν προς τον Ατλαντικό. Σήμερα, η ραγδαία άνοδος της κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα ανανεώνει τις παλαιές γεωοικονομικές λογικές. Μπορούν, άραγε, η ελλάδα και η τουρκία να ακολουθήσουν τη γαλλογερμανική εμπειρία, ώστε να συν-αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες;

… Ο γεωπολιτικός ορίζων της περιοχής μας είναι σκοτεινός. Η ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τις συνέπειες των οποίων υφίσταται αναγκαστικά. Μπορεί, όμως, να εξασφαλίσει το εθνικό οικοδόμημα, καλλιεργώντας σχέσεις καλής γειτονίας.

Ανάλογα είναι και τα τουρκικά συμφέροντα. Πρέπει να κινητοποιηθεί η διπλωματία προς την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν οι άμεσοι κίνδυνοι, αλλά και για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ελληνοτουρκική συνεννόηση, στο πρότυπο της γαλλογερμανικής.

Είναι πολλά τα μακροπρόθεσμα εθνικά διακυβεύματα για να θυσιαστούν στον βωμό κάποιων, κυρίως ξένων, οικονομικών συμφερόντων. Δεν πρέπει οι υδρογονάνθρακες να γίνουν και στα καθ’ ημάς πηγή δεινών.

Αυτά έγραφε ανάμεσα σε άλλα σ’ ένα μικρό άρθρο του στην καθεστωτική «καθημερινή», στις 19 Μάη, ο Γιώργος Πρεβελάκης. Δεξιός πατριώτης (αλλά όχι φασίστας!) ο 70χρονος σήμερα Πρεβελάκης, καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόνη, ένας απ’ τους ελάχιστους δεξιούς διανοούμενους που αξίζουν προσοχή για τις απόψεις τους (συμπεριλαμβανόμενης, πάντα, της κριτικής προς αυτές), ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά ότι το «βλέπει το έργο»: η ελληνική ιδέα της ιμπεριαλιστικής αντιτουρκικής «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελληνο-ισραηλινο-αμερικανο-αιγυπτιακής συμμαχίας θα γίνει «πηγή δεινών». Δεν λέει καθαρά ούτε υπονοεί ποιά θα είναι αυτά· χρειάζονται, όμως, ικανότητες προφήτη για να καταλάβει κανείς;

Ο δεξιός καθηγητής Πρεβελάκης προτείνει σχεδόν ανοικτά αυτό που είναι το ανάθεμα για κάθε ντόπιο πατριωτικοφασίστα, δεξιό ή αριστερό: την συνδιαχείριση (με την Άγκυρα) των όποιων κοιτασμάτων· και μια στρατηγική συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη. Θεωρεί μια τέτοια στρατηγική συνεργασία σαν τον μόνο παράγοντα «σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή… Θα μπορούσε να το θέσει και διαφορετικά: μόνο έτσι θα μπορούν να πουλήσουν και τα δύο κράτη / κεφάλαια (ειδικά όμως το ελληνικό) πολύ ακριβά το τομάρι τους στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Το γιατί ο ηθικός αυτουργός και υποστηρικτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κίεβο αμερικάνος πρεσβευτής Pyatt έχει αγαπήσει τόσο το φαιορόζ γκουβέρνο, το έχει εξηγήσει ο ψεκασμένος “εταίρος”, μέσα απ’ την θητεία του σαν υπ.αμ….

Ας πάει, όμως, το κοπάδι να ψηφίσει, χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις από πουθενά και από κανέναν…)

H δική μας τύφλα

Πέμπτη 23 Μάη. Εκείνο που προφανώς ξέρει (αλλά δεν μπορεί να πει ανοικτά) ο δεξιός καθηγητής γεωπολιτικής Πρεβελάκης, είναι πως η πρότασή του απαιτεί απ’ τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες την ρήξη τους με τα συμφέροντα των δύο βασικότερων πυλώνων τους, των δύο βασικότερων στηριγμάτων τους: της εκκλησίας και του εφοπλισμού!! Ειδικά τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» είναι τόσο καθοριστικά (αναμενόμενο!!!) σ’ αυτό που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού failed state ώστε ούτε καν μια λογική διαχείριση του «κυπριακού προβλήματος» δεν μπορούν να διανοηθούν οι πολιτικές βιτρίνες.

Κι αν δεν μπορείς να «λύσεις επίσημα» ένα «πρόβλημα» που δημιούργησες και είναι ουσιαστικά λυμένο απ’ το 1974, πως να τολμήσεις να γυρίσεις την πλάτη σε «παραδοσιακούς συμμάχους» όπως το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον; Αφού, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, η στρατηγική συνεργασία της Αθήνας με την Άγκυρα, πέρα απ’ την εσωτερική εθνικιστική μυθολογία, θα είχε αυτούς σαν εχθρούς.

Αυτό που απλώνεται μπροστά μας, σαν σύγχρονη εργατική τάξη εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η διαχείρισή του, που δεν πρόκειται να αναιρεθούν από μια έκλαμψη στα μυαλά των ντόπιων αφεντικών! Με Πρεβελάκη ή χωρίς… Οι συμμαχίες τους (ελληνο-ισραηλινή, ελληνο-αμερικανική, ελληνο-αιγυπτιακή) είναι συγκεκριμένη συστράτευση μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, για συγκεκριμένους λόγους και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πρώτα απ’ όλα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου).

Είναι κωμικοτραγικό το ότι ένας δεξιός, συντηρητικός, «πατριώτης» πανεπιστημιακός σαν τον Πρεβελάκη βλέπει εκείνα που απωθεί η τάξη μας (άσχετα με τις προτάσεις του). Είναι κωμικό επειδή μοιάζει σαν «η φωνή της λογικής» που είναι τέτοια επειδή βρίσκεται μακριά, εκτός συνόρων. Είναι ταυτόχρονα τραγικό επειδή τα «δεινά» απ’ τους προσανατολισμούς του ελλαδιστάν δεν κατανέμονται με ταξική αναλογία, περισσότερα προς τα πάνω της κοινωνικής ιεραρχίας· μοιράζονται ανάποδα. Προορίζονται για τις δικές μας καμπούρες.

Τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνουμε ήδη: ηθικά, διανοητικά, συναισθηματικά! Τις πληρώνουμε πολύ λιγότερο από άλλους εδώ γύρω, ωστόσο τις πληρώνουμε. Κι αυτές οι «πληρωμές» μοιάζουν τόσο εδραιωμένες, ώστε οι επόμενες “δόσεις” είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι οι μικροαστικές απωθήσεις εννοούν.

Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν προωθεί την εγκατάλειψη των μετώπων της εργατικής αντίστασης με μια βαλίτσα για κάποιο κρησφύγετο αλλού· στο αντίθετο προσβλέπει, γι’ αυτό χτικιάζει. Αλλά χρειάζονται κότσια και απόδραση απ’ όλες τις αδράνειες και τις υπεκφυγές που μας έχουν επικηρύξει, σαν αυτόνομους εργάτες, σαν πολιτικό «ταμπού».

Διαδήλωση 18 Μάη

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους διαδηλωτές μιας υπόθεσης απελευθέρωσης ή με τους στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Όποιος δεν είναι με τους πρώτους είναι με τους δεύτερους.

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους παλαιστίνιους διαδηλωτές της απελευθέρωσής τους ή με τους ισραηλινούς στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την ξερή, με δυο λέξεις απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση είναι βρώμικη προσπάθεια συσκότισης και κοροϊδίας. Τα “συνδικαλιστικά” ξεφτιλίκια, του είδους “πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται” είναι διάτρητα.

Οι φανεροί και κρυφοί οπαδοί των ισραηλινών στρατόμπατσων, είναι επίσης οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου· και είναι φασίστες – τελεία και παύλα.

Η σημερινή διαδήλωση είναι και αντιφασιστική· χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Η μουσική υπόκρουση

Τετάρτη 15 Μάη. … Σε όλα ανεξαιρέτως τα στρατόπεδα που διατηρούσαν μικρά ή μεγάλα μουσικά σχήματα, αυτά καλούνταν να παίζουν κατά τη διάρκεια βασανισμού κρατουμένων, όπως και συνοδεύοντας εκτελεστικά αποσπάσματα… (από άρθρο της Πόπης Φιρτινίδου με τίτλο «η μουσική στην καθημερινότητα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης 1933-1945»)

Ο καιρός πέρασε και οι καιροί άλλαξαν – λίγο. Τώρα, για παράδειγμα, οι «καλλιτέχνες» που καλούνται να «παίζουν» δυνατά, για να μην ακούγονται οι φωνές των αιχμαλώτων, δεν είναι και οι ίδιοι αιχμάλωτοι. Είναι καλοπληρωμένοι επαγγελματίες… Η παραγωγή είναι πολυεθνική και φαντασμαγορική… Όσο για το κοινό; Είναι – κατά βάση – οι πρωτοκοσμικοί ανθρωποφύλακες· μαζί, φυσικά, με τους αξιωματικούς τους.

Ποιο είναι τρέχον project, ίδιο στα βασικά του με τότε; Το πραγματικό του όνομα είναι «eurovison in apartheid»….

(φωτογραφία πάνω: Η καταναγκαστική εβραϊκή ορχήστρα στο Άουσβιτς. Κάτω το χθεσινό υπερθέαμα κατά των ουρλιαχτών…)

Η πανούκλα του εθνικισμού 1

Κυριακή 12 Μάη. Και του ιμπεριαλισμού· είναι δίδυμοι. Στα μέρη μας εκδηλώνεται μια ορισμένη «νευρικότητα» (με καταγγελίες και λοιπά) για την εμφάνιση του τουρκικού γεωτρύπανου νότια της τουρκίας, σε περιοχή που η Λευκωσία και η Αθήνα έχουν βαφτίσει αυθαίρετα «κυπριακή αοζ». Η αλήθεια είναι (για να είμαστε σωστοί) πως αυτή η νευρικότητα / οι καταγγελίες είναι μάλλον χαμηλών τόνων. Και πάντως καθόλου του είδους «να πάει ο στόλος μας να βυθίσει το παλιοΦατίχ» (το γεωτρύπανο)!! Ωστόσο με πλήρη εθνική ενότητα ο μύθος της «τουρκικής επιθετικότητας» συντηρείται, μαζί με όλα τα κοσμητικά για τον Ερντογάν…

Έγκαιρα είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι το ελληνικό σχέδιο περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή ουσιαστικά του αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την αοζ που δικαιούται, απέτυχε. Αμερικανοποιήθηκε μεν το σχέδιο, αλλά με εντελώς διαφορετικούς στόχους και προσανατολισμούς. Βασικό στοιχείο του ελληνικού σχεδιασμού ήταν η ακύρωση οποιασδήποτε «λύσης για το Κυπριακό», κάτι που τελευταία φορά έγινε στην ελβετία, στα τέλη του 2016 και στο πρώτο μισό του 2017, όταν η ελληνική «εθνική γραμμή» μαξιμάριζε ξετσίπωτα…

Πέρασε όμως ο καιρός. Με τα τωρινά δεδομένα το ελληνικό καθεστώς είναι υποχρεωμένο να γίνει πιο ρεαλιστικό στον αντιτουρκισμό του: ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον δημιουργεί προβλήματα στο τουρκικό καθεστώς, έχει στόχο να το τραβήξει στα νερά της, κι όχι να το ισοπεδώσει (αφού, άλλωστε, απέτυχε το πραξικόπημα του 2016…). Αλλά ο ελληνικός ρεαλισμός φτάνει μόνο ως τους χαμηλούς τόνους των «καταγγελιών», την μετακίνηση του διακόπτη της επίσημης «δικαιολογημένης εθνικής οργής» απ’ το 10 στο 5. Παραπέρα δεν έχει.

Έχει όμως παραπέρα στη Λευκωσία! Εκεί όσοι / όσες δεν είναι φασίστες ξέρουν πολύ καλά ότι οι τουρκικές κινήσεις είναι απόλυτα προβλέψιμες, στα όρια του «φυσιολογικού». Και ότι είναι το αποτέλεσμα της «εθνικά υπερήφανης» τακτικής τορπιλισμού που ακολούθησε το δίδυμο Κοτζιά – Αναστασιάδη στην πιο πρόσφατη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού»· και της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, υπό την υψηλή (στρατιωτική) εποπτεία της Ουάσιγκτον.

Μέσα στην ίδια εθνική φαντασίωση σέρνεται ακόμα το φάντασμα του east med· κυρίως όμως γίνονται διαρκώς στρατιωτικές ασκήσεις…

Ένα χθεσινό άρθρο της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης» ξεκινάει έτσι:

Θα ήταν χρήσιμο κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί και υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων να βρουν το θάρρος να μιλήσουν ανοικτά στον κόσμο για όσα πραγματικά πιστεύουν για τη δυνατότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας να υλοποιήσει μέχρι τέλους τους βασικούς πυλώνες του ενεργειακού της σχεδιασμού, ανεξάρτητα από την επίτευξη λύσης του Κυπριακού. Άκουσα διά ζώσης πολιτικό αρχηγό να λέει «off the record», πριν 2-3 μήνες, όταν συζητούσε η Βουλή το νομοσχέδιο για το Ταμείο Υδρογονανθράκων και την ανάγκη ή όχι να διασφαλιστεί ένα ποσοστό από τα πιθανά έσοδα για τις ανάγκες των Τουρκοκυπρίων, πως αυτό που θα ψήφιζαν οι βουλευτές για τα μελλοντικά έσοδα μικρή σημασία θα είχε, αφού «χωρίς λύση του Κυπριακού ούτε ένα βαρέλι δεν θα μπορέσουμε να πουλήσουμε».

Δημοσίως βέβαια, ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός και οι πλείστοι από τους υπόλοιπους, αλλά και η κυβέρνηση, δεν χάνουν ευκαιρία να διατρανώνουν ότι οι γεωτρήσεις μας θα συνεχιστούν γιατί είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα και οι διαπραγματεύσεις για την πώληση του επιβεβαιωμένου μας κοιτάσματος θα προχωρήσουν μέχρι τέλους και παράλληλα θα διαπραγματευόμαστε και για το Κυπριακό…

Κοροϊδεύουν δηλαδή…

Η πανούκλα του εθνικισμού 2

Κυριακή 12 Μάη. Ένα προχθεσινό άρθρο της ίδιας εφημερίδας, για το ίδιο θέμα (με τίτλο «τα επίχειρα μιας ακαταλόγιστης πολιτικής») πήγαινε έτσι:

Απευθύνομαι στους σκεπτόμενους πολίτες που μπορούν να δουν κριτικά μια δεύτερη ανάγνωση της πειρατικής ενέργειας της Τουρκίας με το γεωτρύπανο ΦΑΤΙΧ.

Ασφαλώς και είναι, από κάθε άποψη, πειρατική η τουρκική ενέργεια. Προβλέψιμη όμως στην εκτίμηση όσων παρακολουθούν το Κυπριακό. Αν πράγματι έτσι ήταν, τι έκανε ο υπεύθυνος ηγέτης της Κύπρου για να την αποτρέψει; Είχε τις δυνατότητες; Είχε επιλογές; Κι αν ναι ποιες ήταν;

Για όποιον γνωρίζει τα γεγονότα των τριών τελευταίων χρόνων το ένα και μοναδικό συμπέρασμα μιας κριτικής αποτίμησης είναι πως, ναι, είχε επιλογές. Είχε τη δυνατότητα επίτευξης μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακού (ουσιωδώς καλύτερης από το Σχέδιο Ανάν) που θα μετάβαλλε τις σχέσεις της Κύπρου με την Τουρκία σε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Αντίθετα από τα στερεότυπα περί τουρκικής αδιαλλαξίας, τα γεγονότα δακτυλοδεικτούν τον Κύπριο ηγέτη ως τον άνθρωπο που ματαίωσε τη λύση στο Κραν Μοντανά.

Ας το πούμε ευθέως. Η Τουρκία του Ερντογάν, για λόγους που δεν υπάρχει εδώ χώρος να αναφερθούν, αποδέχθηκε το Πλαίσιο Γκουτέρες και ειδικά τις πρόνοιες που την αφορούσαν, ήτοι,

– την κατάργηση της Συνθήκης Εγγυήσεων του 1960 και την αντικατάστασή της με Μηχανισμό των ΗΕ για Ασφάλεια και εφαρμογή της λύσης, στον οποίο Μηχανισμό θα μετείχαν οι Εγγυήτριες Δυνάμεις αλλά μόνο σε συμβουλευτικό ρόλο και, οπωσδήποτε, χωρίς δικαίωμα μονομερούς επέμβασης,

– την απόσυρση όλων των κατοχικών στρατευμάτων (σε χρονοδιάγραμμα δύο περίπου χρόνων)

– την παραμονή μόνο των προβλεπόμενων από τη Συνθήκη Συμμαχίας του 1960 αγημάτων ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ (950-650 αντίστοιχα) με επανεξέταση σε 12 χρόνια (πρόνοια που θα μπορούσε άμεσα, σε επίπεδο Πρωθυπουργών, να μετατραπεί σε ρήτρα οριστικής αποχώρησης σε 12 ή 15 χρόνια).

…

Με την κατάρρευση της διάσκεψης ως εξ αυτής της στάσης, ο Πρόεδρος μπήκε πλέον σε μια λογική αντιπαράθεσης με την Τουρκία καθώς και με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.

Αντί άμεσης αποδοχής της πρότασης Ακιντζί για υπογραφή του Πλαισίου Γκουτέρες ως στρατηγικής συμφωνίας (Απρίλης 2018), πυροδότησε την ένταση με τις αιτιάσεις για δήθεν άλλο Πλαίσιο. Τις ίδιες αιτιάσεις, χωρίς να πείθει κανένα, επανέφερε κατά τις επαφές με την Ειδική Απεσταλμένη του ΓΓ, ώστε να μην προχωρήσει η προσπάθεια επανέναρξης μιας αποτελεσματικής διαδικασίας επίλυσης του προβλήματος. Υπαναχώρησε σε συμφωνημένα ζητήματα για διακυβέρνηση, επένδυσε στη λογική και τη ρητορική της έντασης με την Τουρκία στη λεγόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με άξονα το Ισραήλ του Νετανιάχου, αγνοώντας προβλέψιμους κινδύνους. Αυτή τη στιγμή η Κύπρος πληρώνει τα επίχειρα της ακαταλόγιστης πολιτικής Αναστασιάδη.

Στην ουσία πειρατική δεν είναι η τουρκική κίνηση. Πειρατικός είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του. Και η cool τωρινή στάση («ψυχραιμία παιδιά») μπορεί μεν να σημαίνει ότι προς το παρόν (τα αφεντικά καταλαβαίνουν πως) έχει ηττηθεί, αλλά αφού η ήττα της πειρατείας που επιχειρήθηκε στην ανατολική Μεσόγειο δεν ομολογείται από κανέναν καθαρά, κρατιέται ανοικτό το ενδεχόμενο «μήπως μελλοντικά ξαναλλάξουν τα πράγματα»…

Μήπως γυρίσει το πράγμα…

Η πανούκλα του εθνικισμού 3

Κυριακή 12 Μάη. Για παράδειγμα η καθεστωτική / φιλοκυβερνητική ελληνική ιστοσελίδα tvxs δίνει χτες το περίγραμμα του γιατί «ψυχραιμία παιδιά» (ο τονισμός στο πρωτότυπο):

«Ο Ερντογάν προσπαθεί, πολύ απλά, να μετατρέψει τις δικές του γεωπολιτικές διεκδικήσεις σε δικοινοτικά ζητήματα. Να τα βάλει, μέσω των τουρκοκυπρίων και του Ακιντζί, σε τραπέζι διαπραγμάτευσης ως ισότιμος εταίρος με την ελληνοκυπριακή πλευρά», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος διπλωμάτης.

Πρόκειται για μια τακτική που, εάν περνούσε, θα οδηγούσε ντε φάκτο σε υποχωρήσεις τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα. Και θα είχε προφανή επίπτωση και σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού, με την Τουρκία να εμφανίζεται πλέον ως «συνιδιοκτήτης» και επί ίσοις όροις συνέταιρος στον φυσικό πλούτο της Κύπρου μέσω των τουρκοκυπρίων.

Με αυτά τα δεδομένα, το πόσο μακριά θα τραβήξει το σχοινί ο Ερντογάν βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το μέχρι που θα φθάσει η αναμέτρηση της Αγκυρας με την Δύση, και κυρίως με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Λευκωσία, τα σενάριο μιας πλήρους ρήξης εκεί, δεν είναι το ιδανικό. Και βάσει αυτής της παραδοχής, διπλωματικοί παράγοντες και από τις δύο πλευρές τονίζουν ότι η τρέχουσα συγκυρία απαιτεί υψηλή ψυχραιμία και λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην δοθεί η παραμικρή δυνατότητα και το παραμικρό άλλοθι στην Αγκυρα για «επιθετικούς αντιπερισπασμούς».

Τα γνωστά εθνικιστικά στερεότυπα: ο Ερντογάν που «τραβάει το σκοινί», ο «φυσικός πλούτος της κύπρου» (που φτάνει ως τον «φυσικό πλούτο της ελλάδας», δηλαδή όπου γουστάρουν τα αφεντικά των δύο κρατών), και ο «κίνδυνος συνιδιοκτησίας» – σε ό,τι, ιδανικά, πρέπει να μείνει ελληνική / ελληνοκυπριακή λεία…

Μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (με πρωτοπόρους τους εφοπλιστές) έκτισε την συμμαχία του με τα δύο φασιστικά καθεστώτα της περιοχής, στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ, γινόμενο συνεργός και συνεταίρος στη σφαγή των εργατών εδώ κι εκεί. Και έπεσε στα πόδια της Ουάσιγκτον παρακαλώντας να της δώσει βάσεις και βασούλες, μπας και… Μέχρι που η Ουάσιγκτον ήρθε πράγματι, πάνοπλη – αλλά για τους δικούς της λόγους.

Τώρα πια, μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, τα ντόπια αφεντικά μας σέρνουν άβουλους και μοιραίους σε πόλεμο…

Αύριο; Σε έξι μήνες; Σε ένα χρόνο; Σε δύο; Δεν ξέρουμε… Όμως οι μικρόνοες (και είναι δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των “πανέξυπνων” υπηκόων) καλύτερα να μην κάνουν ξόρκια και προσευχές. Εκτός αν σκοπεύουν να ζήσουν για λίγο ακόμα… οπότε δεν τους αφορά το τι θα γίνει ούτε «σε έξι μήνες» ούτε «σε δύο χρόνια»…