Tag: εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 10 Ιούλη. Η εν Αθήναις αμερικανική πρεσβεία απάντησε τότε στον κυρ Αντώνη σε εξίσου επιθετικό τόνο, και το πράγμα τέλειωσε εκεί.

Ωστόσο από χτες ο κυρ Αντώνης ο Διαματάρης, ο εκδότης του “εθνικού κήρυκα” στις united states, που ήθελε πριν λίγους μήνες να ξεκουμπιστεί ο Pyatt απ’ την Αθήνα, είναι υπουργός της ρημαδοΚουλοκυβέρνησης (: υφυπουργός με αρμοδιότητα τα θέματα του απόδημου ελληνισμού).

Το λογικό είναι ότι θα «αποκατασταθούν» οι σχέσεις του με τον Pyatt, αφού άλλωστε οι προσανατολισμοί του νο 1 ντόπιου εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και, κατά συνέπεια της «εξωτερικής πολιτικής» του ελληνικού κράτους / παρακράτους (άρα και του ιμπεριαλισμού του) στο πλευρό του america, είναι βασική σταθερά…

Ωστόσο οι φίλες και οι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει έχουν υπόψη τους δυο τρία πράγματα.

Α) Εδώ και αρκετούς μήνες «δεξιοί» υποστηρικτές αυτού του προσανατολισμού επέμεναν ξανά και ξανά στα στέρεα «ανταλλάγματα» που θα έπρεπε να εξασφαλίσει το ελλαδιστάν απ’ την Ουάσιγκτον, για την συμμετοχή του δίπλα της στα τεκμαινόμενα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο. Διαφορετικά (έγραφαν) αυτή η συμμαχία είναι επικίνδυνα μονομερής, και θα μας βρει κακό χωρίς όφελος. Ένας απ’ αυτούς τους ανησυχούντες πατριώτες εκλέχτηκε βουλευτής της κουλοδεξιάς: ο πανεπιστημιακός «γεωπολιτικός αναλυτής» Άγγελος Συρίγος…

Β) Είναι πιθανότατα γεγονός ότι τα παρακάλια (προς την Ουάσιγκτον) του ογκόλιθου υπ.εξ. Κοτζιά και οι «πάρε ψοφιοκούναβε πάρε» προσφορές του ψεκασμένου υπ.αμ. κατέληξαν σήμερα πράγματι σ’ αυτό που φοβούνταν οι «δεξιοί» πατριώτες: σε μια τόσο σφικτή άρθρωση του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον αμερικανικό ώστε πρακτικά ο πρώτος να μην βρίσκει σπουδαία πράγματα να κερδίσει απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ο ψεκασμένος, όταν είχε σχολάσει, το είπε ωμά αναφερόμενος στους ροζ κυβερνοεταίρους του (“τους έχω δέσει με τους αμερικάνους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα”) χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Μπορεί να ήταν ένας απ’ τους ψεκασμένους βερμπαλισμούς. Μπορεί και όχι…

Γ) Η απόδειξη της ας την πούμε «ανισορροπίας» στη σχέση «κόστους – οφέλους» του ως τώρα ελληνικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού βρίσκεται μπροστά τα μάτια όλων. Και λέγεται τουρκία. Οι αφελείς (;) υπολογισμοί του ελληνικού βαθέος κράτους, όπως εκφράστηκαν και μεθοδεύτηκαν απ’ τους φαιορόζ, ήταν ότι ο 6^ος στόλος θα εμποδίσει το τουρκικό κράτος να βγει στην ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό τον σκοπό (τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την περιοχή) στήθηκε η συμμαχία τόσο με το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όσο και με την χούντα του Καΐρου· βούλιαξαν οι διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντάνα· οι 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν ακόμα και να σκοτώσουν τον Erdogan στο αποτυχημένο πραξικόπημα πριν 3 χρόνια ανακηρύχτηκαν, σχεδόν, «αγωνιστές της ελευθερίας»· ο ψεκασμένος προσπάθησε (ευτυχώς αποτυχημένα) να στήσει κάποιες προβοκάτσιες στο Αιγαίο· και διάφορα άλλα…

Αποτέλεσμα; Τζίφος! Αύριο μεθαύριο οι S-400 θα παραληφθούν απ’ την Άγκυρα, σε δύο ή τρεις μήνες θα είναι επιχειρησιακά έτοιμοι, και…

(Στα τελευταία τους ο π.ε.τ. και ο κόκκινος Κατρού σαν υπ.εξ. αναγνώρισαν ίσως τις “αυταπάτες” τους (!!), και άρχισαν να συμφιλιώνονται με το πασίγνωστο στον υπόλοιπο πλανήτη: ότι η Άγκυρα έχει αοζ, και μάλιστα πολύ μεγάλη, στην ανατολική Μεσόγειο…. Και ότι όλα εκείνα τα σπουδαία σχέδια με την αοζ του Καστελόριζου, τις ενωμένες αοζ ελλαδιστάν και νότιας κύπρου και τον θρυλικό east med είναι αέρας κοπανιστός… Αλλά ήταν αργά, και σίγουρα με βάση την αποστολή που οι φαιορόζ είχαν αναλάβει απ’ τις αρχές του 2015, ήταν ακατάλληλοι για «τροποποίηση γραμμής» επί του θέματος…)

Δ) Ο οίκος των Μητσοτάκηδων έχει θεωρηθεί ιστορικά (έως κατηγορηθεί) για «φιλογερμανισμό» – σε σύγκριση, πάντα, με τον «φιλοαμερικανισμό» άλλων οίκων, ρετιρέ, χαμόσπιτων, παραγκών, κλπ. Ο ρημαδοΚούλης έχει υπάρξει μεν προσεκτικός στο ζήτημα, αλλά αν κάποιος παρακολουθούσε τις κινήσεις του σαν «αξιωματική αντιπολίτευση» θα μπορούσε πράγματι να τον εντάξει στην οικογενειακή παράδοση.

Σε καμμία περίπτωση δεν μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής του ελληνικού ιμπεριαλισμού! Απλά ο ρημαδοΚούλης είναι πιο κατάλληλος σε σχέση με τον π.ε.τ. Τσίπρα (του go back miss Merkel!, που αποτελεί σκόπιμη παράφραση του ιστορικού yankees go home!) και το συνάφι του για να προσπαθήσει να εξισορροπήσει κάπως τον άγριο αντιευρωπαϊσμό / φιλοαμερικανισμό της τελευταίας 4ετίας, κάνοντας κάποια “ανοίγματα” τόσο προς το Βερολίνο όσο και προς τη Μόσχα. (Σε καμμία περίπτωση, πάντως, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται στην «υψηλή θέση» που βρέθηκε μετά την διάλυση του «ανατολικού μπλοκ» στα ‘90s….)

Ποιό θα είναι το νόημα μιας τέτοιας τακτικής; Ο παλιός γνωστός κανόνας για τις ύαινες της γεωπολιτικής προσόδου: ανεβάζεις την “αξία” του οικοπέδου σου όταν “παίζεις” σε παραπάνω από ένα ταμπλώ στο πεδίο της σύγκρουσης, για όσο περισσότερο καιρό μπορείς….

Η υπουργοποίηση του “go back mr Pyatt!” κυρ Διαματάρη μπορεί να μην σημαίνει πολλά. Η γρήγορη πρόσκληση της κυρα Μέρκελ προς τον ρημαδοΚούλη για ραντεβού στο Βερολίνο τον ερχόμενο Αύγουστο ίσως να δείχνει κάπως περισσότερα.

Επειδή η ασταμάτητη μηχανή είναι αδιαπραγμάτευτα ενάντια στο κράτος και στ’ αφεντικά χωρίς ιδεολογική / δογματική μυωπία, θα παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού keep in touch…

(Αν δεν σας ενδιαφέρει… κακό της κεφαλής σας!)

Τετάρτη 10 Ιούλη. Ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός / ιμπεριαλισμός αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε όχι απλά σαν ιδεολογία αλλά και σαν πολιτική τεχνολογία απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων (όχι πάντα με επιτυχία…) εδώ και πάνω από 1,5 αιώνα, σε μια ιστορική περίοδο δηλαδή που όλες οι μείζονες ενδοκαπιταλιστικές διακρατικές συγκρούσεις γίνονταν είτε στην “γηραιά ήπειρο” είτε στην κοντινή της περίμετρο (συμπεριλαμβανόμενης της Μεσογείου και της μέσης Ανατολής). Σ’ αυτήν την περίοδο όπου υπήρχαν περισσότερα του ενός «ταμπλώ», τα αφεντικά του ελληνικού κράτους μπορούσαν να διαπραγματεύονται την «απόδοση» αυτής της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που είναι η επικράτειά τους σε κανονικό παζάρι.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους (αλλά και ολόκληρης της «δύσης»…) που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός έχει τον έναν πόλο του όχι στην (εν τέλει «ευρωπαϊκή») Μόσχα, όπως έγινε στη διάρκεια του 3^ου παγκόσμιου, αλλά σ’ έναν τρίγωνο / τετράγωνο του οποίου η βασική κορυφή βρίσκεται τόσο μακριά όσο το Πεκίνο. Δεν υπάρχει καμμία «παράδοση» (στο ελλαδιστάν σίγουρα όχι!), καμμία «σχολή» ιμπεριαλιστικής σκέψης και μεθόδευσης για το πως ανεβαίνουν οι προσδοκώμενες γεωπολιτικές πρόσοδοι του ελληνικού οικοπέδου όταν η «χοντρή» αντίθεση είναι, σχηματικά, ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και στο Πεκίνο!

Ακόμα και οι εκπρόσωποι του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (οι εφοπλιστές), πάγια προσανατολισμένοι στην προστατευτική συμμαχία τους με μια «μεγάλη ναυτική δύναμη» (πρώτα το Λονδίνο και μετά την Ουάσιγκτον), δεν φαίνονται ικανοί να απαντήσουν με βεβαιότητα για μια γκάμα ζητημάτων που προκύπτουν στην εξέλιξη του 4^ου παγκοσμίου πολέμου. Για παράδειγμα: έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εγκατασταθεί η cosco στον Πειραιά (για διάφορους λόγους, που δεν είναι όλοι γνωστοί – κάποια άλλη στιγμή επ’ αυτού). Ωστόσο η γραμμή θαλάσσιας μεταφοράς που φτάνει ως την ανατολική Μεσόγειο περνάει απ’ την Ερυθρά θάλασσα και τον κόλπο του Άντεν… Κι αν οι σύμμαχοι αμερικάνοι ζόριζαν ή έκοβαν αυτή τη γραμμή σε κάποια φάση όξυνσης του αμερικανο-σινικού ανταγωνισμού; Θα ήταν κάτι τέτοιο υπέρ ή κατά των συμφερόντων τους;

Η ερώτηση είναι ενδεικτική. Ενδεικτική του γιατί διάφοροι «πατριώτες» υπηρέτες του ντόπιου ιμπεριαλισμού έχουν τις ανησυχίες τους είτε για τα χειροπιαστά ανταλλάγματα της αμερικανικής συμμαχίας είτε για τις «εναλλακτικές» του – αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιες. Με σταθερά μειούμενο τον ρόλο του πετρελαίου σαν «στρατηγικής πρώτης ύλης», με την Ουάσιγκτον σε ιμπεριαλιστική παρακμή (ίσως ακόμα πιο επιθετική απ’ την “ακμή” της…) και με ένα παγκόσμιο οικονομικό ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό εκ μέρους του Πεκίνου και των συμμάχων του για την «ευρασία» που είναι σε ικανό βαθμό χερσαίος, το ελληνικό μοντέλο απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων που στα σχεδόν 190 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους στηρίχτηκε στις θαλάσσιες μεταφορές ζορίζεται διπλά. Όχι μόνο απ’ την εμφανή γεωπολιτικο-προσοδική «άνοδο» του «αιώνιου εχθρού» αλλά και σαν μοντέλο αυτό καθαυτό.

Γι’ αυτό λέμε keep in touch… Κι όχι μόνο αντι-πληροφοριακά…

Τρίτη 4 Ιούνη. Το πανεπιστήμιο Bar-Ilan είναι πανεπιστήμιο στο Τελ Αβίβ, το δεύτερο σε μέγεθος στο ισραήλ. Είναι καρα-εθνικιστικό, καρα-φασιστικό: ως το σημείο να έχει χωριστές τάξεις και τμήματα σπουδών για φοιτητές και φοιτήτριες… Πανεπιστήμιο – κατηχητικό, για 30.000 άτομα… (Κανονικά τα φιλόδοξα τάγματα της απελευθέρωσης των «ταυτοτήτων» θα έπρεπε να έχουν κηρύξει λυσσασμένο BDS κατά του φασιστικού ισραηλινού καθεστώτος… Που το παίζει αλλιώς… Αλλά είπαμε…)

Ο Eyal Pinko είναι ειδικός κατασκοπείας και cyberασφάλειας για την θάλασσα στο πανεπιστήμιο Bar-Ilan. Και είναι ένας απ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι λιμενικές δραστηριότητες της κίνας στο τσιμπουτί, στην ιταλία και στην ελλάδα αποτελούν απειλή για το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό.

Οι ισχυρισμοί αυτού του ειδικού συμμάχου του ελλαδιστάν ίσως θα πρέπει να ληφθούν υπόψη απ’ τον ντόπιο εθνικό κορμό. Η cosco δεν είναι «αθώα»! Κατά τον Eyan Pinko οι παλιοκινέζοι, καμουφλαρισμένοι σε εμπόρους, μεταφορείς και κοντεϊνεράδες, έχουν κάνει τα λιμάνια που ελέγχουν «βάσεις»: κατασκοπεύουν τις κινήσεις των αμερικανικών / νατοϊκών πολεμικών, μαζεύουν πληροφορίες για τις όποιες επισκευές τους, και έχουν πρόσβαση στα συστήματα επικοινωνιών τους μέσω υποκλοπών και άλλων τεχνικών μέσων.

Έτσι που τον κόβουμε τον πολεμοχαρή ειδικό θα πρέπει να έχει δίκιο – για πάρτη του! Στα μέσα του περασμένου Απρίλη το αμερικανικό καταδρομικό uss Mitscher έδεσε στον Πειραιά (κι ούτε μια διαδήλωση δεν το υποδέχτηκε…). Εκτός απ’ το Mitscher, σύμφωνα με τον “οργανισμό λιμένα Πειραιώς” (που κατά τον Pinko ελέγχεται απ’ την cosco) δύο ακόμα αμερικανικά πολεμικά ζήτησαν να δέσουν στο ίδιο λιμάνι.

Είναι φανερό ότι ο κυρ Pinko λέει βλακείες: εκτός απ’ την περίπτωση ο 6^ος στόλος να είναι καμουφλαρισμένα κοντεϊνεράδικα, δένει εντελώς αλλού απ’ τις προβλήτες της cosco. Εκείνο που εννοεί όμως, δεν είναι τόσο βλακώδες. Πρώτον επειδή το Τελ Αβίβ έχει κάνει το «λάθος» (από γεωπολιτική άποψη) να βγάλει λεφτά δίνοντας πριν λίγα χρόνια στην cosco τμήμα του λιμανιού της Haifa – πράγμα που έχει θορυβήσει σφόδρα την Ουάσιγκτον. Και δεύτερον επειδή μεσοπρόθεσμα (ή πιο σύντομα;) οι εμπορικές εδράσεις του κινεζικού καπιταλισμού στη Μεσόγειο (και όχι μόνο) θα θεωρηθούν εχθρικές· με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Βάλτε λοιπόν κάπου στην άκρη, στο αρχείο με τίτλο «για το μέλλον», τις «ανησυχίες» αυτού του ειδικού, και άλλων σαν δαύτον. Το είπε το ψοφιοκουναβιστάν: μια χαρά είναι ο καπιταλισμός, αρκεί να είναι στα μέτρα μου.