Tag: εξωτερική πολιτική

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.

Παλιά – και καινούργια 4

Σάββατο 18 Γενάρη. Η ίδια ουγγιά χρυσαφιού που το 1971 (και το 1970, και το 1965, και το 1960, και το 1955…) έκανε 35 αμερικανικά δολάρια σήμερα κάνει πάνω από 1.550. Λαμβάνοντας το χρυσάφι σαν συγκριτικό σταθερό «μέτρο», τα σημερινά 1.550 δολάρια «ισοδυναμούν» με 35 του 1971: πρόκειται για τον ορισμό του άγριου νομισματικού πληθωρισμού: σχεδόν 4.500% μέσα σε χοντρικά 50 χρόνια!

Ωστόσο αυτός ο πληθωρισμός δεν φαινόταν ως σχετικά πρόσφατα να δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα στις διεθνείς συναλλαγές, στο βαθμό που το δολάριο (και το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο) έμοιαζαν ακλόνητα «the best».

Όχι πια! Απ’ τον τελευταίο οξύ σπασμό της διαρκούς κρίσης / αναδιάρθρωσης (το 2008) και με αυξανόμενη ταχύτητα έκτοτε είναι σαφές στους πάντες ότι οι ηπα χάνουν την παγκόσμια ηγεμονία τους, και ότι προσπαθούν να συγκρατήσουν την παρακμή τους με όλο και πιο βίαια μέσα. Οι επανεξοπλισμοί σε διάφορα επίπεδα (από όλο και περισσότερα κράτη) και οι τεχνολογικές καινοτομίες στα όπλα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη· κάτω απ’ τις διακηρύξεις περί «ειρήνης», όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα…

Όπως θα δείξουμε σε μερικούς μήνες (στο επόμενο τετράδιο για εργατική χρήση) η Χ παγκόσμια ηγεμονία τελειώνει όχι την ιστορική στιγμή που αντικαθίσταται από μια Ψ επόμενη… Έχει τελειώσει αρκετά νωρίτερα: την ιστορική στιγμή που ο «προστάτης» παύει να είναι «γενναιόδωρος» (αφού αυτό εξυπηρετούσε και τα δικά του συμφέροντα) επειδή έχει αρχίσει να «ζορίζεται» οικονομικά στα σοβαρά· και γίνεται κοινός, δύστροπος και επιθετικός νταβατζής, απαιτώντας απ’ τους «πελάτες» του να τον πληρώνουν για την όποια «προστασία» τους παρέχει…

Αυτό χαρακτηρίζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όλο και πιο καθαρά, συστηματικά και απροκάλυπτα…

Δεν το έχετε προσέξει;

Η συμφωνία σαν ταπείνωση

Παρασκευή 17 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι (θορυβημένο απ’ το γεγονός ότι οι οικονομικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού είχαν χειρότερες συνέπειες στον αμερικανικό) μπορεί να κοκορεύεται ότι κατάφερε να υπάρξει μια «συμφωνία πρώτης φάσης» με το Πεκίνο. Που φρενάρει τον εμπορικό του πόλεμο (ενώ ανομολόγητα έχει αποτύχει στους στόχους του…).

Το Πεκίνο πράγματι υπέγραψε αυτήν την «α φάση». Αλλά η εκδίκησή του (ή το «μήνυμα» για χάρη των επικοινωνιολόγων) εμφανίστηκε και στην τελετή της υπογραφής. Φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι μεταξύ τυπικά ισότιμων βιτρινών. Απ’ την μια μεριά το ψόφιο κουνάβι, απ’ την άλλη ο αυτοκράτορας Xi…

Αμ δε! Απ’ τη μεριά του Πεκίνου την συμφωνία υπέγραψε ο Liu He. Eίναι μεν αντιπρόεδρος της κίνας, αλλά είναι ο 4ος στην κατάταξη αντιπρόεδρος, με βάση τις αρμοδιότητές του. (Προηγούνται κατά σειράν o Han Zheng, η Sun Chunlan, και ο Hu Chunhua). Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν «υπερυπουργός εμπορίου».

Οι σημειολόγοι της εξουσίας δεν παρέλειψαν να εντοπίσουν αυτήν την ασυμμετρία. Η συμφωνία υπογράφτηκε στο «ανατολικό δωμάτιο» του άσπρου σπιτιού, στο οποίο έχουν υπογραφτεί ελάχιστες και πολύ σημαντικές διεθνείς συμφωνίες. Τον Δεκέμβρη του 1987 ανάμεσα στον Reagan και στον Gorbachev η συνθήκη για τους βαλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς – που μετά από τις μαχητικές και μαζικές κινηματικές δράσεις στη δυτική ευρώπη (ειδικά στη γερμανία και στην αγγλία), απάλλασε την ήπειρο απ’ την απειλή πυρηνικής αναμέτρησης. Ή, τον Ιούνιο του 1990, ανάμεσα στον Gorbachev και τον Bush τον Α, οι 5 συμφωνίες για την καταστροφή των χημικών όπλων μεταξύ ηπα και εσσδ.

Απέτυχε τόσο πολύ το σχέδιο των οικονομικών τιμωριών (σίγουρα κατά της κίνας) ώστε το ψόφιο κουνάβι, φανφαρονίζοντας ασύστολα, αναγκάστηκε να δώσει την μέγιστη επισημότητα σε μια συμφωνία στην οποία στη μια μεριά καθόταν αυτός και στην άλλη απλά ένας τεταρτοκλασσάτος «υπερυπουργός». Ο αυτοκράτορας Xi δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη «τιμή» στο ψόφιο κουνάβι: τα αμερικανικά οικονομικά ζόρια που οδήγησαν στην υπογραφή της συμφωνίας είναι της αρμοδιότητας κινέζου «υπερυπουργού» – όχι αυτοκράτορα.

Το μέτρο της αποτυχίας του αμερικάνικου «οικονομικού πολέμου» υπολογίστηκε στο αμέρικα. Η κεντρική τράπεζα (fed) σε πρόσφατη εκτίμησή της λογάριασε ότι μετά από 30 μήνες εμπορικού πολέμου κατά της κίνας με τιμωρίες και δασμούς, το μεν κινέζικο αεπ έχασε 0,25%, ενώ το αμερικανικό 0,30%… Αλλά ενώ το κινεζικό -0,25% απορροφήθηκε ομαλά, το αμερικανικό -0,30% κτύπησε συγκεκριμένους τομείς και κλάδους. Για παράδειγμα οι αγροτοβιομηχανικές χρεωκοπίες στις ηπα αυξήθηκαν κατά 25% αυτούς τους 30 μήνες, σα συνέπεια της δραστικής μείωσης των κινεζικών εισαγωγών σόγιας και μπιζελιών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η σκηνοθεσία της συμφωνίας (σαν μέρος της συμφωνίας της ίδιας) για τα διπλωματικά πρωτόκολλα σήμαινε γλύψιμο. Γλύψιμο μερικές κλάσεις ανώτερο (αλλά στην ίδια κατηγορία) με το να υποδέχεται κοτζάμ ρημαδοΚούλης τον … «τζενεράλ»….

Λιβύη 2

Παρασκευή 17 Γενάρη. Τώρα που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «ανακάλυψε» (και «ερωτεύτηκε») τον “τζενεράλ” Haftar επιβεβαιώνει, απλά, απ’ την μια τα αδιέξοδα και απ’ την άλλη την συσσωρευμένη ωμότητα του ιμπεριαλισμού του· την οργή, το μίσος και την αγριότητα μιας (ακόμα) ματαίωσης…. Ο Haftar μεσουράνησε σαν «μπροστινός» μιας ετερόκλητης συμμαχίας (Μόσχα, Παρίσι, Κάιρο, Αμπου Ντάμπι) για όσο καιρό το λυβικό πεδίο μάχης βρισκόταν στο περιθώριο του μεσανατολικού πεδίου μάχης και εκείνου στο Sahel κάτω απ’ την Σαχάρα – αν και όχι πραγματικά αποκομμένο απ’ αυτά… Στη σκιά της διεθνούς δημαγωγίας, άγνωστος και αδιάφορος γενικά, ο Haftar μπορούσε να καμαρώνει για την «πολεμική αρετή» του, επιδιώκοντας να καταλάβει όλο το λιβυκό οικόπεδο. Ήταν μια «περιφερειακή σύγκρουση» που μπορούσε να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Πεκίνο (κι όλους τους ενδιάμεσους).

Ούτε αυτός το έχει καταλάβει, ούτε οι έλληνες φίλοι του: αυτή η περίοδος τέλειωσε, και τέλειωσε οριστικά. Ο «τζενεράλ» έχει ξεπεραστεί σαν (δήθεν) «αυτοτελής ρόλος»· έχει ξεπεραστεί επίσης σαν «παίκτης». Τον ξεπέρασε εκείνη η μικρή, δηλητηριώδης κίνηση της Άγκυρας: η ανοικτή δημοσιοποίηση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τον Sarraj. Όχι επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός διεθνοποίησε ξαφνικά το λιβυκό πεδίο μάχης· αλλά επειδή ανέδειξε σχεδιασμένα, έβγαλε στον αφρό με συγκεκριμένο timing την δεδομένη μεν αλλά ως τότε υπόγεια και ελλειπή διεθνοποίησή του! Ο Haftar ήταν πάντα ένας γέρος, ανόητος και βολικός πολέμαρχος / λαθρέμπορος· «βασιλιάς» ίσια ίσια της Benghazi. Τώρα, στο μεγάλο ταμπλώ, είναι απλά κλόουν. Όχι joker – σκέτα αναλώσιμος. Δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Αφρικής· δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Μεσογείου· συνεπώς δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της λιβύης…

Ο «τζενεράλ» νομίζει το ίδιο που νομίζουν οι έλληνες φίλοι του: ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Θεώρησε εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να προσβάλει την Μόσχα, φεύγοντας (δραπετεύοντας στην ουσία…) απο εκεί με το ιδιωτικό του τζετ προχτές – ενώ είχε υποκριθεί ότι θέλει λίγες ώρες παράταση για να υπογράψει την συμφωνία για μια μόνιμη εκεχειρία. Με δυο λόγια νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδεύει… Έφυγε και έτρεξε γρήγορα σ’ έναν απ’ τους υποστηρικτές του, τον χουντοκαραβανά Sisi, για να ζητήσει συμβουλές. Έχει μικρή σημασία τι τον συμβούλεψε ο χασάπης του Καΐρου: έτσι κι αλλιώς αυτός κάνει τους δικούς υπολογισμούς, και δεν είναι υποχρεωμένος να τους εξομολογηθεί σ’ έναν μέτριο καραβανά / πιόνι.

Σαν τέτοιος, τελειωμένος, ξεπερασμένος, ήρθε «μετά τιμών» (και ντόπιων οπλοπολυβόλων για να τον προστατεύουν) στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μετά την χρεωκοπία των τακτικών τους και την «πόρτα» απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, νομίζουν ότι αν φωτογραφηθούν μαζί του θα αποκτήσoυν κύρος… Απλά πιάνουν κουβέντα με την ψείρα του φρουρού στον Πύργο…. Νταραβερίζονται στο επίπεδο μιας τέτοιας ψείρας· όπως ο γύπας κατεβαίνει στο «επίπεδο» του ψοφιμιού, αφού πριν έχουν φάει και χορτάσει οι κυνηγοί.

Είναι αυτό, μήπως, παρήγορο; Καθόλου! Είναι επικίνδυνο. Όχι για την ελληνική εμπλοκή στη λιβύη, που είναι ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτά που θα εφεύρουν και θα επιδιώξουν τα ντόπια αφεντικά στη συνέχεια… Το έχουν πάει ορθοπεταλιά ως τώρα· και δεν πρόκειται να σταματήσουν!

(φωτογραφία: Ποιός – ποιός – ποιός, ο γύπας ο θεός!!! Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας συνεχίζει το καταπληκτικό PR σερί του, και υποδέχεται τον «τζενεράλ» χτες το βράδυ… Τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους έχουν βρει τον άνθρωπό τους – και το γκουβέρνο τους: σήμερα θα είναι ο ρημαδοΚούλης που θα τα πει με τον «τζενεράλ», σε άγνωστο μέρος, σε κάποια γκαρσονιέρα της ευπ ίσως, αφού ο «τζενεράλ» δεν έχει το status για να τον υποδεχτεί μονομερώς νόμιμος πρωθυπουργός, χωρίς τον Sarraj πριν ή μετά. Έτσι είναι ο ρημαδοΚούλης: ιδιοκτήτης π.α.ε….

Πώς το είπαμε πριν; Γλύψιμο· με τήρηση των φτηνών προσχημάτων και απόκρυψη της μοχθηρής απελπισίας…)

Φρέσκα κουλούρια!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Πριν 10 (ολογράφως: δέκα) ολόκληρες μέρες, κάτω απ’ τον τίτλο Κουράγιο! κοροϊδεύαμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα για τον αγαπημένο του στη βενεζουέλα (τον Guaido), που έχασε και το πόστο του προέδρου της εθνοσυνέλευσης, μετά την μεταστροφή διάφορων οπαδών του. Γράφαμε ειρωνικά:

Κουράγιο γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα! Κουράγιο! Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα αλλάξει το παρατσούκλι σου. Κι αν ξέμεινες από προεδρική αγάπη και φιλία, προσευχήσου στον Haftar. Πάλι ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα θα σε λέμε (δεν θα σε αλλάξουμε σε ρημαδοΧαφταροΝικόλα, όχι!).

Δεν πρέπει να αλλάζουν όνομα τα όρνια, ακόμα κι αν είναι εθνικά…

Πού να ξέραμε οι ανόητοι! Πού να ξέραμε πως ο τηλέγραφος ανάμεσα στην ελληνική πρεσβεία στο Καράκας (ή, αν δεν υπάρχει εκεί, κάπου γύρω) και το υπουργείο του γύπα είχε χαλάσει (μάλλον). Και ότι τα νέα ήρθαν με γράμμα, με ένα εμπορικό πλοίο, που όσο νάναι έκανε καιρό να περάσει τον Ατλαντικό.

Χθες λοιπόν, ξαναλέμε: χθες, 15 Γενάρη, το μαγαζί του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα κτύπησε κεραυνοβόλα, αφήνοντας εμβρόντητο για την ταχύτητα των αντιδράσεών του όχι απλά τον πλανήτη αλλά τον γαλαξία ολόκληρο:

 …Σε ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εξωτερικών εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του “για τα πρόσφατα σοβαρά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βενεζουέλα και είχαν ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, από τις δυνάμεις ασφαλείας, της εισόδου στην Εθνοσυνέλευση και τη μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος του Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης και μεταβατικού Προέδρου της χώρας, Χουάν Γκουάιδο, καθώς και βουλευτών της αντιπολίτευσης, κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης”. Οι ενέργειες αυτές, σημειώνει το υπουργείο Εξωτερικών, συνιστούν ευθεία παραβίαση των δημοκρατικών αρχών, της λειτουργίας του κράτους δικαίου και της ελευθερίας της έκφρασης, ενώ αποτελούν ουσιώδη παρεμπόδιση της λειτουργίας του μόνου νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένου θεσμού στη Βενεζουέλα…

Ο γύπας περίμενε μήνες μέχρι να αναλάβει το πόστο του υπ.εξ. για να αναγνωρίσει τον Guaido – όταν τον είχαν ξεχάσει σχεδόν όλοι. Τώρα, που τον παρατάνε και οι οπαδοί του, βελτίωσε την ταχύτητά του.

Να γιατί ζηλεύουν το ελλαδιστάν και το ρημαδογκουβέρνο του στας ευρώπας και δεν τολμούν να το καλέσουν να αναγνωρίσει και τον «τζενεράλ» στο Βερολίνο: στα λεξικά η λέξη «αστραπή» έχει δίπλα την φωτογραφία του γύπα…

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Ω «τζενεράλ»!

Τετάρτη 15 Γενάρη. Και αχάριστος είναι και πείσματα κάνει. Υποτίθεται ότι έχει στόχο να καταλάβει την Tripoli τις επόμενες ημέρες – γι’ αυτό ζήτησε μια «παράταση χρόνου» δήθεν για να το σκεφτεί, για να υπογράψει την συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας. Μ’ άλλα λόγια ο στρατηγός Haftar προσέβαλε όχι μόνο τον Erdogan (όπως νομίζει), αλλά και τον βασικό του κηδεμόνα: το ρωσικό καθεστώς.

Το τι είναι ο Haftar είναι γνωστό – σε όλους εκτός απ’ τους έλληνες. Πρώτον, ένα σκοπό έχει και μόνον αυτόν: να γίνει το αφεντικό της λιβύης επιβάλλοντας μια στρατιωτική δικτατορία. Δεν συζητάει τίποτα άλλο. Δεύτερον, καθώς είναι παραδοσιακός καραβανάς δεν έχει αντίληψη του τι σημαίνει «πολιτική». Είναι μονοκόμματος σε βαθμό κακουργήματος. Τρίτον, επειδή έχει λεφτά (από τα εμιράτα) και στρατιωτική υποστηρίξη (και απ’ την Μόσχα) θεωρεί ότι ελέγχει τους συσχετισμούς. Με δυο λόγια: δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο εκτός από σφαίρες και βόμβες.

Είναι αυτά προσόντα για να μακροημερεύσει σε μια εποχή και σ’ ένα γεωγραφικό περιβάλλον όπου οι σφαίρες και οι βόμβες είναι μόνο ένα μέσο ανάμεσα σε άλλα; Η ασταμάτητη μηχανή έχει τις αμφιβολίες της (φιλοσοφικά πάντα…) Ειδικά απ’ την στιγμή που ο “τζενεράλ” έχει μεγαλοπιαστεί τόσο ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να παρεμβληθεί ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα· και να παριστάνει ότι «θέλω να το συζητήσω με τους αξιωματικούς και τους φύλαρχους – θα σας πάρω τηλέφωνο», ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα κόντρα στα πραγματικά δεδομένα και συμφέροντα γύρω του. Τόσο στη λιβύη όσο και στην κεντρική Μεσόγειο.

Δεν ξέρουμε (και πως θα μπορούσαμε;) τι θα κάνει τις επόμενες ημέρες. Δεν ξέρουμε αν έχει την ιδέα ότι μπορεί να βγάζει γλώσσα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, όχι στους αντιπάλους του (αυτό είναι εύκολο) αλλά στη Μόσχα, στο Βερολίνο, ή στην Ρώμη. Ξέρουμε όμως αυτό: αν χρειαστεί να βγει απ’ τη μέση (και βγει) η ιστορία δεν θα του αφιερώσει ούτε υποσημείωση.

Εδώ κοτζάμ έλληνες, κοτζάμ χρυσή βίδα του πλανήτη και τους σύμπαντος, και ψάχνουν να βρουν εισιτήριο στη «μαύρη», μπας και χωθούν από καμμιά πίσω πόρτα στη διάσκεψη του Βερολίνου…. (Επειδή, όπως λένε με θυμωμένο παράπονο οι ντόπιοι δημαγωγοί, «μα καλά, θα πάρει μέρος το κονγκό και όχι εμείς;»).

Το «ουδείς αναντικατάστατος» ποιο ψώνιο το παίρνει σοβαρά υπόψη του;

Η προειδοποίηση

Τρίτη 14 Γενάρη. Το γράμμα του τμήματος τύπου της ιρανικής πρεσβείας στην καθεστωτική «καθημερινή» δημοσιεύτηκε εκεί την Παρασκευή 10 Γενάρη. Εσείς που διαβάζετε μερικά πράγματα εδώ, το είδατε στην ασταμάτητη μηχανη την Κυριακή 11 Γενάρη. (Ελπίζουμε να το είδατε…)

Χτες (Δευτέρα 12 Γενάρη) το ανακάλυψαν διάφοροι mainstream δημοσιογράφοι, διάφορων πολιτικών προσανατολισμών. Διαβάζουν κι αυτοί την ασταμάτητη μηχανή; Δεν ξέρουμε, ούτε θα μπορούσαμε. Ωστόσο, σε μια τουλάχιστον περίπτωση, το ότι αναπαράχτηκε ένα μικρό λάθος που είχαμε κάνει στο σχολιασμό μας, δείχνει πως «ναι». Κάποιοι μαθαίνουν απ’ το περιθώριο… Καλά κάνουν.

Έχει σημασία; Για την δουλειά της αντιπληροφόρησης και της εργατικής κριτικής της ασταμάτητης μηχανής σημασία έχει το τι σκέφτεται (και τι απωθεί) η τάξη μας, ακόμα και στον πιο διευρυμένο προσδιορισμό που θα μπορούσε να έχει (αν κάποια τμήματα αυτής της τάξης επεδίωκαν τον αυτοπροσδιορισμό τους μέσα στις συνθήκες του 21ου αιώνα και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης). Στο κάτω κάτω σ’ εκείνο το γράμμα, δεν είδαμε «την απειλή των μουλάδων» – όπως βολεύει τους φασιστοπατριώτες, δεξιούς κι αριστερούς. Είδαμε την πραγματική κατάσταση, στην οποία μας σέρνουν τα ντόπια αφεντικά· κι όλοι αυτοί οι φασιστοπατριώτες…

Είδαμε, σα να λέμε, μια «απ’ τα έξω» υπόδειξη για το πόσο επείγοντα είναι τα ανταγωνιστικά μας καθήκοντα.

(Παρεπιπτόντως η Τεχεράνη έκανε διάβημα κορυφής – το επίσημο κράτος δηλαδή – για την δήλωση του ρημαδοΚούλη στο αμέρικα, ότι συμφωνεί με την δολοφονία του Soleimani. Κάτι απο δώ κάτι απο κεί, το ελλαδιστάν (νομίζει ότι) «έχει παντού μόνο φίλους» – λες και είναι ο άσσος….)

Η πλερέζα

Τρίτη 14 Γενάρη. Κακά μαντάτα για το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό του! Πολύ κακά μαντάτα!! Το τι κλάμα ανάμικτο με οργή (την γνωστή ελληνική οργή που μοιάζει σαν κακό μεθύσι…) έχει πέσει δεν λέγεται! Δικαιολογημένα: το ελλαδιστάν, επειδή δεν μπορούσε να βαρέσει το γαϊδούρι βάραγε το σαμάρι. Επειδή δεν μπορούσε να τα βάλει απευθείας με την Άγκυρα βρήκε εύκολο στόχο την Tripoli. Έδιωξε με κλωτσιές τον πρεσβευτή της, επειδή – λέει – δεν έδωσε στην Αθήνα το κείμενο της συμφωνίας με την Άγκυρα· λες και η δουλειά των πρεσβευτών είναι να ικανοποιούν τις ορέξεις των κρατών στα οποία δουλεύουν…

Κατασκεύασε, εκ των ενόντων, μια ένταση που δύσκολα έκρυβε τον πανικό, μια διεστραμμένη τακτική δύο σκελών: «καταγγέλουμε τον Sarraj, τις συμφωνίες του και τα πάντα του σαν ανύπαρκτα, για να φτιάξουμε συμμμαχίες που να καταγγέλουν τον Erdogan ότι δυναμιτίζει ‘την ειρήνη στη Μεσόγειο’….» Η τελευταία ελπίδα, το τελευταίο «καλό χαρτί» για να νοιώθει το ελλαδιστάν νικητής ήταν το ψοφιοκουναβιστάν… Αλλά ΔΕΝ…

Διαβάσατε εδώ ξανά και ξανά το πόσο ονειροβασία ήταν αυτές οι ελπίδες. Διαβάσατε εδώ ότι το λιβυκό πεδίο μάχης ήταν πολύ «σκληρό» για να κάνουν παιχνίδι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά δόντια. Διαβάσατε εδώ… (ό,τι διαβάσατε τέλος πάντων!)

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε, χοντρικά, 4,5 χρόνια που οι διαχειριστές του ελληνικού ιμπεριαλισμού, υπηρέτες του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και των κάθε είδους ντόπιων εθνικιστών λακέδων, σπάνε τα μούτρα τους πάνω στην πραγματικότητα. Η πρώτη φορά ήταν την διετία 2015 – 2017, επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με αποκορύφωμα την ανατίναξη των «συνομιλιών για την λύση του κυπριακού» στο ελβετικό Crans Montana, το καλοκαίρι του 2017, απ’ το «επιθετικό δίδυμο» ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς και επρεπεναναισεβαθυμπουντρούμι νοτιοκύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης. Η μεγαλοφυής ιδέα (τμήμα της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου) ήταν ότι θα βρεθεί πολύ και γάργαρο φυσικό αέριο στην υποτιθέμενη νοτιοκυπριακή αοζ, οπότε οι αμερικανο-γαλλο-ιταλικές εταιρείες, διψασμένες γι’ αυτό το γκάζι, θα παρατάξουν τα αεροπλανοφόρα και τις φρεγάτες τους έξω απ’ τα τουρκικά παράλια, για να πετάνε πίσω στη στεριά ό,τι τουρκικό θα τολμούσε να «αμφισβητήσει» την ελληνικότητα της (μισής) ανατολικής Μεσογείου. Ουάου! – που θα έλεγε κάποιος…

Αυτό το σατανικό σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Στηριζόταν σε γκαζοαέρινα πόδια, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η Άγκυρα αγόρασε δικά της τρυπάνια αποφασισμένη να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που θεωρεί δική της αοζ. Και κανένας δεν έστειλε τα πολεμικά του να την εμποδίσουν· μάλλον το αντίθετο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνοκυπριακή αοζ ήταν αυθαίρετη, αυτό το ήξεραν οι πάντες. Όταν η νότια κύπρος βρέθηκε κυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και ερευνητικά πλοία, τότε έπεσαν τα πρώτα αναφιλητά σε Αθήνα και Λευκωσία. Και (υπόγειοι) καυγάδες στον μεταξύ τους ημιάξονα: εσύ φταις – όχι εσύ φταις…

Είχε όμως απομείνει το υπόλοιπο του σχεδίου: ένας σωλήνας μακρύς μακρύς και παχύς παχύς, ονόματι east med, ο οποίος όπου ακούμπαγε στο βυθό της Μεσογείου θα μύριζε ελληνικότητα, με την περιφρούρηση φυσικά του 6ου αμερικανικού στόλου. Το ότι ο Πομπηίας ευλόγησε την ιδέα της «τριμερούς» (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ) γινόμενος ο plus one της, θεωρήθηκε «ευλογία».

Ε, αυτήν την ιδέα ήρθε να γκρεμοτσακίσει (να γκρεμοβουλιάξει πιο σωστά) η συμφωνία Άγκυρας – Tripoli (σαν τμήμα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα πια, του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού του “μπλοκ της Αστάνα”). Ποτέ πριν τα τελευταία 30 ή και 40 χρόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού μια υπογραφή δεν είχε προκαλέσει τέτοιον ανοικτά δημοσιοποιημένο πανικό· ούτε καν όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών του οηε είχε αναγνωρίσει την δημοκρατία της μακεδονίας σαν «δημοκρατία της μακεδονίας».

Ξεκίνησαν να κατεβάσουν τον ουρανό στη γη ο ρημαδοΚούλης και ο γύπας, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας!!! Κάθε φιλικό κτύπημα στην πλάτη δεν το θεωρούσαν οίκτο, αλλά αναγνώριση του πόσο «διεθνές δίκαιο» έχει στις τσέπες του ελλαδιστάν! Αλλά – η μαύρη αλήθεια είναι – η οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Tripoli δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα deal εκτεθειμένο στην όποια συμφωνία θα έκανε ποτέ η Αθήνα με την Tripoli απ’ την μια μεριά· και η Αθήνα με την Άγκυρα απ’ την άλλη, μπας και βρουν αμοιβαία αποδεκτά σύνορα – χωρίς αοζ Καστελορίζου βέβαια.

Τα ντόπια αφεντικά προτίμησαν να την δουν αλλιώς: ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει τόσο μεγάλη διεθνή γεωπολιτική αξία (στον εξελισσόμενο 4ο παγκόμιο…) ώστε έχουν κατά συνέπεια και μεγάλο «διεθνές δίκαιο» με το μέρος τους – και σιγά μην κάτσουν να διαπραγματευτούν με οποιονδήποτε!…

Χτες απ’ την Μόσχα και σε μερικές μέρες απ’ το Βερολίνο έρχονται τα χαμπέρια: οποιαδήποτε κι αν είναι η έστω προσωρινή ανακωχή ανάμεσα στον «τζενεράλ» και στον Sarraj η συμφωνία με την Άγκυρα θα ισχύει. Και είναι εύλογο το γιατί: όταν κάποτε, πριν χρόνια, ακόμα και επί Καντάφι, η Αθήνα διαπραγματευόταν με την Tripoli την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ, ήθελε να «δαγκώσει» την λιβυκή αοζ κατά βούληση… Ενώ η Άγκυρα κινήθηκε λογικά και συναινετικά. Συνεπώς, ακόμα κι αν ο ξαφνικός έρωτας της Αθήνας, ο «τζενεράλ», γινόταν ή γίνει το αφεντικό της λιβύης, την τουρκική συμφωνία θα προτιμήσει. Όχι την ελληνική βουλιμία!