Tag: εξωτερική πολιτική

Ο κυνισμός στα καλύτερά του

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Γίνεται να «τιμά» κανείς μια εξέγερση εναντίον μιας δικτατορίας και, μαζί και ταυτόχρονα, μια δικτατορία; Αυτόν τον βρώμικο συνδυασμό δεν τον κάνουν αυθεντικά βοθρολύματα. Τον κάνουν «δημοκράτες», κι ακόμα πιο πετυχημένα «αριστεροί». Είναι πιο πετυχημένος ο δικός τους συνδυασμός γιατί έχει αυτό το πολύτιμο προσόν: βαθύ αμοραλισμό.

Δεν θα ήταν δυνατόν να αναφέρουμε τα ονόματα των δολοφονημένων, των φυλακισμένων, των βασανισμένων, των εξαφανισμένων, απ’ την χούντα του στρατηγού Sisi στην αίγυπτο, απ’ το καλοκαίρι του 2013 ως σήμερα. Είναι χιλιάδες. Θεωρείται – και είναι – μια απ’ τις πιο αιμοσταγείς χούντες στην ιστορία όχι μόνο της αιγύπτου αλλά του πλανήτη.

Κι ωστόσο αυτή ακριβώς η χούντα έχει ανακηρυχτεί, απ’ την πρώτη της στιγμή, σύμμαχος και «εταίρος ειρήνης και σταθερότητας» απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Και τους εκπροσώπους του· οι τωρινοί έχουν δείξει μεγάλη επιμέλεια.

Υπάρχουν δικαιολογίες; Ναι. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες που μια χούντα είναι χρήσιμη – και για την ελληνική υπήρχαν τέτοιες. Τα οικονομικά συμφέροντα (οι μπίζνες των ελληνικών αφεντικών στην αίγυπτο)· τα «εθνικά συμφέροντα»· η φαντασίωση κοινού ναυτικού αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· και πάει λέγοντας.

Ο κυνισμός λοιπόν, αυτή η ικανότητα του να παριστάνει κάποιος τον «αγωνιστή» ενώ είναι κάθαρμα, αυτός είναι που γιορτάζει σήμερα. Ίσως, συμβολικά, ακόμα περισσότερο απ’ ότι κάθε μέρα.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των δολοφονημένων στη διάρκεια της εξέγερσης του ’73. Αλλά τι σημασία έχει; Για ποιόν;

Χάσαμε τον Lieberman, stop!

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Μα τόσο άκαρδος είναι αυτός ο φασίστας (πρώην πια) υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avingor Lieberman; Όλους αυτούς που τον υπερασπίστηκαν αυτά τα χρόνια σαν αληθινό δημοκράτη (και μην τολμήσει κανείς από σας να πει κακή κουβέντα για πάρτη του – θα είναι ‘αντισημίτης’!) δεν τους σκέφτηκε;

Και καλά, αυτούς δεν τους σκέφτηκε – θα ξανασυναντηθούν. Τα ίδια αφεντικά έχουν… Τον φίλο, τον αδελφό, τον σύμμαχο ψεκασμένο δεν τον σκέφτηκε; Γιατί δεν περίμενε να παραιτηθούν παρέα;

Απ’ την άλλη μεριά γιατί η Hamas πανηγυρίζει, ότι η παραίτηση του ισραηλινού «τρελού σκύλου» είναι νίκη της αντίστασης; Μόνο επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση (ή η Hamas) έχουν ανάγκη από ηχηρές επιτυχίες. Ανθρώπινο, αλλά και άκυρο: στον διαγωνισμό μεταξύ φασιστών δεν έχει καμία αξία αν ξεπέφτει πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Και ο επόμενος υπουργός, και η επόμενη ισραηλινή κυβέρνηση, του ίδιου «ιδεολογικού στίγματος» θα είναι.

Ο Lieberman παραιτήθηκε επειδή ήθελε άλλο ένα carpet bombing της Γάζας. Ο Netanyahu εμφανίστηκε πιο «μετριοπαθής»: συνέχεια τους βομβαρδίζουμε και πάλι εκεί είναι φέρεται να είπε. Ετοιμάζει κάτι πιο αποτελεσματικό; Περιμένει την αμερικανική «συμφωνία του αιώνα»; Έχει θορυβηθεί με τα ζόρια του τοξικού συμμάχου του και αναρωτιέται για το πως θα πάει την εξόντωση των παλαιστινίων στην επόμενη φάση της;

Το σίγουρο είναι ότι δεν πάσχει από ειρηνοφιλία…

Δεν χάσαμε, όμως, τα ισραηλινά drones

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. «Ειδικοί στην επιτήρηση»; Φυσικά. Η ισραηλινή βιομηχανία επιτήρησης έχει να το παινεύεται: η στρατιωτική εταιρεία Elbit Systems ltd με έδρα στην Haifa, σε συνεργασία με την πορτογαλική CeiiA, κέρδισε ένα διετές συμβόλαιο (με δυνατότητα επέκτασης για άλλα δύο χρόνια) 68 εκατομύριων ευρώ για την προμήθεια, λειτουργία και διαχείριση ενός συστήματος επιτήρησης μέσω drones (το ισραηλινό μοντέλο Hermes 900) των μεσογειακών ευρωπαϊκών ακτών. Για λογαριασμό της ευρωπαϊκής υπηρεσίας θαλάσσιας ασφάλειας (european maritime safety agency / EMSA). Το σετάκι περιλαμβάνει εκτός από τα drones, χερσαία (παραλιακά) ραντάρ, δορυφορικές επικοινωνίες, δέκτες αυτόματης ταυτοποίησης, και τα λοιπά.

Μην σκεφτείτε ούτε πως θα χάσουν την δουλειά τους οι ναυαγοσώστες ούτε ότι δεν θα ξαναπνιγεί άνθρωπος την ώρα που κάνει μπάνιο. Η Elbit, περήφανη για το συμβόλαιο (που, προφανώς, θα φέρει κι άλλους πελάτες) το ξεκαθαρίζει στο site της:

Το αναβαθμισμένο σύστημα θαλάσσιων περιπολιών Hermes 900 θα κάνει εφικτή την μόνιμη επιτήρηση εκτενών θαλάσσιων περιοχών και μεγάλων ακτογραμμών, ταυτοποιώντας αποτελεσματικά τις ύποπτες δραστηριότητες και τις πιθανές απειλές.

Για τους μετανάστες / πρόσφυγες πρόκειται – λοιπόν… Αν σκεφτείτε ότι η εταιρεία ανέπτυξε το σύστημά της στην ακτογραμμή της λωρίδας της Γάζας είστε παλιάνθρωποι! Μην πούμε και τίποτα χειρότερο, δηλαδή – ξέρετε εσείς τι…

Μπορείτε όμως να εκφραστείτε ελεύθερα για τα ευρωπαϊκά κράτη… Και πρέπει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Γιατί συμβαίνει το εξής «παράξενο»: ο αριθμός των προσφύγων / μεταναστών που προσπαθούν να φτάσουν στο ευρωπαϊκό φρούριο μικραίνει. Ως τώρα, για το 2018, ήταν πάνω από 30% μικρότερος απ’ ότι το 2017 (119.000 άνθρωποι).

Αφού, λοιπόν, το «πρόβλημα» ελαχιστοποιείται (δες το πρώτο σχόλιο) προς τι η έξτρα τεχνοστρατιωτική θωράκιση; Μήπως υπάρχουν τίποτα «σχέδια» που θα αναγκάσουν στο κοντινό μέλλον ακόμα περισσότερους/ες να προσπαθήσουν να διαφύγουν προς την ευρωπαϊκή «ασφάλεια»;

Ή το πρωτοκοσμικό «πάθος για στρατιωτικοποίηση» είναι πια, απλά, ανεξέλεγκτο;

Πες στο αφεντικό σου ότι…

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Αυτή τη φορά, την σταγόνα (στο γνωστό «μαρτύριο») δεν την άφησε να πέσει ο Erdogan ή κάποιο απ’ τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια. Ήταν οι new york times που έκαναν την κίνηση.

Σύμφωνα με προχθεσινό τους ρεπορτάζ, στην υποκλοπή ενός τηλεφωνήματος απ’ το σαουδαραβικό προξενείο στο Ριάντ που έγινε λίγο μετά την δολοφονία του Khashoggi (ανήκει στη συλλογή των τουρκικών audio tracks που κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν σε cd με τίτλο “toxic: greatest hits”…), ακούγεται ο Maher Abdulaziz Mutreb, μέλος του «αποσπάσματος θανάτου», να λέει στον Saud al-Qahtani, στο Ριάντ, που ως πρόσφατα ήταν επίσημα «σύμβουλος επικοινωνίας» του τοξικού (και ανεπίσημα ένα απ’ τα σκυλιά του γενικών βρώμικων καθηκόντων): Πες στο αφεντικό σου ότι τον καθαρίσαμε.

Ποιός να ήταν άραγε το «αφεντικό» που έπρεπε να μάθει ότι “η αποστολή εξετελέσθη”, ε;

Ο al-Qantani απολύθηκε δυόμισυ βδομάδες μετά την δολοφονία του Khashoggi, στην προσπάθεια του τοξικού να το παίξει “άσχετος” (και “θυμωμένος” για το κακό που έκαναν στον άνθρωπο..). Ακόμα και η πιο απλή εμπειρία λέει ότι αυτός που σε απολύει είναι το αφεντικό σου. Άλλωστε ο ίδιος ο al-Qantani είχε τιτιβίσει το περασμένο καλοκαίρι:

Νομίζει κανείς ότι λαμβάνω αποφάσεις χωρίς οδηγίες; Είμαι ένα υπάλληλος και ένας πιστός εκτελεστής των διαταγών του κυρίου μου του βασιλιά και του κυρίου μου του πιστού διαδόχου.

Τι κάνει, λοιπόν, νιάου νιάου στα κεραμίδια; «Αυτό το στοιχείο…» λέει πρώην αμερικάνος αρχιασφαλίτης στους n.y.t. «… είναι ό,τι πιο κοντά σ’ ένα όπλο που καπνίζει θα μπορούσε να βρεθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση». Σχεδόν «επ’ αυτοφόρω»… . Το smoking gun έχει υποδειχθεί λοιπόν, και όλοι το βλέπουν αναγκαστικά.

Εκτός απ’ τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας των ηπα Bolton. Δεν έχω ακούσει κάτι που να συνδέει τον bin Salman με την δολοφονία Khashoggi δήλωσε χτες, αν και προσέθεσε όμως πολλοί δεν πιστεύουν το ίδιο.

Ωραιότατα. Μέχρι να βρει ο τοξικός το πτώμα του Khashoggi, ο Bolton, ο Kushner, ο Trump, o Netanyahu, o Lieberman, ο Αναστασιάδης, ο Τσίπρας, ο ψεκασμένος, και το σύνολο του μαύρου άξονα προλαβαίνουν να βρουν ποιος ήταν ο boss του al-Qantani στις 1, στις 2 και στις 3 Οκτώβρη.

Έκαστος στο είδος του…

Μια γρήγορη αλλαγή της (ροής της) ιστορίας

Τρίτη 13 Νοέμβρη. Πριν μόλις έξι μήνες, τον περασμένο Μάη, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Ριάντ θεωρούσαν ότι παρά την σχεδόν εξαφάνιση του «παράγοντα isis» απ’ το συριακό και ιρακινό πεδίο (ο θύλακας του idlib ήταν μια αξιοποιήσιμη εξαίρεση) είχαν ακόμα τον άνεμο στα πανιά τους. Η Ουάσιγκτον είχε ήδη μεταφέρει την πρεσβεία της στην Ιερουσαλήμ, και ετοιμαζόταν για το τελικό κτύπημα, την επιβολή της «συμφωνίας του αιώνα» (για την «λύση του παλαιστινιακού προβλήματος»), κομμένης και ραμένης στα μέτρα του Τελ Αβίβ. Οι φήμες ότι «σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα» (θα γίνει η παρουσίαση…) έδειχναν, βέβαια, ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα στην αποδοχή του σχεδίου, όχι μόνο απ’ το γενικά άθλιο καθεστώς του Αμπάς, αλλά και απ’ το Αμμάν.

Οι παράπλευρες, υποστηρικτικές κινήσεις θεωρούνταν πάντως δεδομένες. Πρώτον, η Μόσχα θα συμφωνούσε (έτσι έλεγαν οι εκτιμήσεις) με το Τελ Αβίβ να μην το εμποδίζει να βομβαρδίζει ιρανικές θέσεις οπουδήποτε στο συριακό πεδίο μάχης. Και δεύτερον, ο τοξικός, θα αναδεικνυόταν σε μοντέλο «μεταρρυθμιστή» στο Ριάντ, παρασέρνοντας και τις υπόλοιπες κοντινές του πετροχούντες. Όλοι αυτοί μαζί (πετροχούντες, χούντα του Καΐρου, Τελ Αβίβ), μόλις «έλυναν το παλαιστινιακό» θα σχημάτιζαν μια αντι-ιρανική συμμαχία που γρυλίζοντας, γαυγίζοντας ή και πυροβολώντας θα στρίμωχνε την Τεχεράνη, θα αδυνάτιζε το μπλοκ της Αστάνα, και θα επέτρεπε στον άξονα την ανάκτηση αρκετού απ’ το χαμένο έδαφος στη συρία και στο ιράκ…

Σήμερα, έξι μήνες μετά, έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Ό,τι είχε επενδυθεί στον θύλακα του Idlib φαλήρισε, κι αυτό ήταν κυρίως δουλειά της Άγκυρας και των υπηρεσιών της. Η Μόσχα όχι μόνο δεν συναίνεσε στις αεροπορικές εκκαθαρίσεις του Τελ Αβίβ, αλλά μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου της έχει μετατρέψει την δυτική συρία σε «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» για το ισραήλ· που προσπαθεί να παρηγορήσει τους υπηκόους του με παιδικά ψέμματα του είδους «μπαααα, εμείς συνεχίσουμε να κτυπάμε χωρίς να μας παίρνουν χαμπάρι». Όσο για τον τοξικό; Η όμορφη ιδέα του να σφάξει έναν τουρκικής καταγωγής (ο παππούς του ήταν τούρκος) σαουδάραβα δημοσιογράφο στο προξενείο της Istanbul τον έχει παραδώσει χειροπόδαρα δεμένο στο δεύτερο μεγαλύτερο εχθρό του, το καθεστώς Erdogan. Σα να μην έφταναν αυτά, Βερολίνο και Παρίσι «ήρθαν κοντά» στο μπλοκ της Αστάνα – με άλλοθι την ανοικοδόμηση της συρίας….

Αυτή η γρήγορη αλλαγή δεδομένων και συσχετισμών, δίπλα μας, έγινε σχετικά «αθόρυβα» (αν υπολογίσει κανείς την σημασία της). Και είναι αμφίβολο αν εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή την έχει καταγράψει / περιγράψει οποιοσδήποτε άλλος. Ειδικά στα φιλοαμερικανικά και φιλοϊσραηλινά μέρη μας, όπου τα χέρια της «εθνικής γραμμής» φτάνουν πολύ μακρύτερα απ’ όσο νομίζετε…

Στρατηγική αναδίπλωση;

Τρίτη 13 Νοέμβρη. Η ελληνική «εθνική γραμμή» διαφημίζει τώρα όλο καμάρι εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή φωνάζει απ’ τις αρχές του 2017: τον άξονα Ουάσιγκτον – (Λονδίνου) – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Ριάντ) με την προσθήκη (όχι βέβαιη) του Καΐρου.

Ο άξονας αυτός δεν είναι καινούργιος… Αλλά δεν ήταν αυτό που πουλάει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σήμερα. Στην ουσία ήταν στρατιωτικός άξονας ελέγχου της ανατολικής Μεσογείου σαν «μετόπισθεν» και σαν «επιμελητειακή ζώνη» σε σχέση με την βασική «γραμμή αντιπαράθεσης» που, αν όλα πήγαιναν καλά για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ θα ήταν αρκετά ανατολικότερα: στον περσικό κόλπο.

Τίποτα δεν έχει πάει καλά… Τι είναι, λοιπόν, αυτό που διαφημίζει το ελληνικό βαθύ κράτος «μέσα απ’ τα δόντια»; Την γεωπολιτική «αναβάθμιση» του ελλαδιστάν λόγω της μετατροπής της ανατολικής Μεσογείου σε βασική γραμμή αντιπαράθεσης του 4ου παγκόσμιου; Διαφημίζει δηλαδή (ή εύχεται, ή έχει συμπεράνει) την υποχώρηση του αμερικανικού, του ισραηλινού και του σαουδαραβικού ιμπεριαλισμού απ’ τα ανατολικά του 35ου μεσηβρινού (εκείνου που περνάει απ’ το ισραήλ) στα δυτικά του;

Μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις μια τέτοια «στρατηγική αναδίπλωση» των υπόλοιπων συμμάχων του άξονα θα είχε νόημα!! Για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, για παράδειγμα, η αοζ του δεν είναι χώρος για ναυμαχίες (δεν διαθέτει καν αξιόλογο πολεμικό ναυτικό) αλλά μέρος για να ρουφάει γκάζι, για να καλύψει κατ’ αρχήν τις ενεργειακές του ανάγκες. Ούτε για την Ουάσιγκτον (που ελέγχει έτσι κι αλλιώς την περιοχή) ζητούμενο είναι να μην φτάσει η ευρασιατική επιρροή στην … ιταλία!

Φυσικά είναι αλήθεια ότι με τα τωρινά δεδομένα αυτή η επιρροή έχει «αγγίξει» πράγματι τα ανατολικά παράλια της Μεσογείου. Αλλά τα έχει μόνο αγγίξει: η ρωσική αεροναυτική παρουσία είναι γενικά μικρή, η ιρανική μέσω φρουρών της επανάστασης επίσης μικρή· όσο για την κινεζική «οικονομική σφαίρα» δεν έχει φτάσει ακόμα στη συρία (παρότι πρόκειται να φτάσει). Εννοείται πως ο άξονας είναι θορυβημένος απ’ αυτές τις εξελίξεις και τον συνδυασμό τους. Όμως σε κάθε περίπτωση η κρίσιμη (γεωγραφική) θέση «ανάσχεσης» που θα ήθελαν οι ιμπεριαλισμοί της Ουάσιγκτον, της Τελ Αβίβ και του Ριάντ (ή, ειπωμένο αλλιώς, η θέση «σπασίματος» του ευρασιατικού project στη μέση Ανατολή) είναι το ιράν.

Αν ο «άξονας» δεν καταφέρει να ανασυστήσει την επιθετικότητά του εκεί, κι αν πρέπει να «οχυρωθεί» στην ανατολική Μεσόγειο εγκαταλείποντας όλες τις ενδιάμεσες περιοχές, τότε δύο τουλάχιστον απ’ τα κράτη / μέλη του (το ισραήλ και η σαουδική αραβία…) την «έχουν κάτσει την βάρκα» – για να το πούμε πρόχειρα… Πρακτικά ωστόσο ακόμα κι αυτή η «οχύρωση» είναι αδύνατη με την Άγκυρα αντίπαλο… Γι’ αυτό ο αμερικανικός στρατός φυτεύτηκε στην βορειοανατολική συρία, με “κάλυψη” τις ypg: επειδή απο εκεί ελέγχει όλη την γύρα… (Ρίξτε μια ματιά στον πάνω χάρτη).

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δένεται με τον αμερικανικό και τον ισραηλινό, αλλά σ’ αυτήν την «παρέα» δεν μπορεί να σχεδιάσει οτιδήποτε. Κι έτσι δεν αποκλείεται να βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις…

Μόνο να μας κόψει τους λαιμούς μπορεί – πράγμα που θα κάνει όποτε χρειαστεί…

Η Άγκυρα στην Τρίπολη – και στο Παλέρμο…

Τρίτη 13 Νοέμβρη. Αφού το Κάιρο έχει «δέσει» με τον Khalifa Haftar (που ελέγχει τα δύο τρίτα της λιβυκής επικράτειας, ανατολικά και νότια) είναι εύλογο ότι η Άγκυρα θέλει να προσελκύσει τους υπόλοιπους: την μιάμισυ «διεθνώς αναγνωρισμένη/ες» λυβική/ές κυβέρνηση / κυβερνήσεις που έχουν στριμωχτεί σε λιγότερο απ’ το υπόλοιπο 1/3, στα βορειοδυτικά. Η επίσκεψη του τούρκου αρχικαραβανά Hulusi Akar στην Τρίπολη (η τουρνέ περιλαμβάνει επίσης σουδάν και σομαλία) ήταν γι’ αυτόν τον σκοπό.

Πιο ενδιαφέρουσα είναι η συμμετοχή του τούρκου αντιπροέδρου Fuat Oktay στο διήμερο (χτες και σήμερα) συνέδριο που κάνει το ιταλικό κράτος στο Palermo, με θέμα την «συμφιλίωση και το μέλλον» της λιβύης. Είναι σαφές ότι η Ρώμη προσπαθεί να κερδίσει πόντους επιρροής προς τα νότιά της (σε βάρος του Παρισιού κατ’ αρχήν).

«Φιλότιμη» μεν η ιταλική ιμπεριαλιστική διπλωματική προσπάθεια, αλλά όχι ιδιαίτερα πετυχημένη. Χτες ούτε ο ιταλός υπ.εξ. Enzo Moavero δεν εμφανίστηκε, ενώ ο Haftar, πήγε μεν στο Palermo, αλλά προτίμησε επιλεγμένες διμερείς επαφές στο ξενοδοχείο του αντί για συμμετοχή στο συνέδριο.

Προφανώς δεν θα λυθεί τίποτα. Θα είναι, όμως, μια ευκαιρία για πολιτισμένες «επαφές» (με καλή ιταλική κουζίνα). Η ελληνική εθνική γραμμή θα πρέπει να έχει μια κάποια φαγούρα σχετικά… Ο τενεκεδένιος είναι κι αυτός στο Palermo μεν, αλλά η δουλειά που ξέρει να κάνει είναι “εκπρόσωπος τύπου” (του ντόπιου βαθέος κράτους) και δεν τόχει σε τέτοια ζητήματα.

(φωτογραφία: Αν και δεν έχουμε διασταυρώσει την σοβαρότητα του θέματος, έχει το ενδιαφέρον του, απ’ την άποψη των «εθνικών δυσκολιών». Υποτίθεται ότι ο Akar έδωσε στην κυβέρνηση – στην Τρίπολη – χάρτες που δείχνουν ότι η Αθήνα πάει να φάει την αοζ της λιβύης, επεκτείνοντας αυθαίρετα την δική της κάτω απ’ την Κρήτη.

Το έχει αυτό το χόμπυ το ελλαδιστάν: όλα δικά μας. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει συμφωνήσει τα σύνορα των δύο αοζ με κανέναν στη λιβύη. Ακόμα πιο σίγουρο όμως είναι ότι η περιοχή που δείχνουν οι χάρτες είναι στην αρμοδιότητα του Haftar και όχι της Τρίπολης.

Συνεπώς, η σχετική υπόδειξη του Akar ανήκει στην γνωστή κατηγορία των PR…)

Combat-proven

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. Το ελλαδιστάν, μαθημένο στα κόλπα του γεωπολιτικού προσοδισμού, προσπαθεί να επωφεληθεί μέσω της ιδιαίτερης συμμαχίας και αδελφοποίησής του με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς όχι μόνο σαν θέση πάνω στον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, αλλά και μέσα απ’ τις μπίζνες της frontex με ισραηλινές εταιρείες θανάτου.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη η frontex ανακοίνωσε την έναρξη δοκιμαστικών πτήσεων drones στην ιταλία, την ελλάδα και την πορτογαλία – για την αντιμετώπιση των «μεταναστευτικών ροών». Η israel aerospace industries ήταν η μία απ’ τις δύο εταιρείες που κέρδισαν ένα συμβόλαιο: 5,5 μύρια δολάρια για 600 ώρες δοκιμαστικών πτήσεων, του drone Heron. Η ισραηλινή εταιρεία είναι περήφανη για τις δυνατότητες του Heron, εφόσον το διαφημίζει στο site της σαν «δοκιμασμένο στη μάχη». Σύμφωνα με την ορολογία του ισραηλινού μιλιταρισμού, την διάκριση combat-proven παίρνουν όπλα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε τρεις τουλάχιστον σημαντικές επιθέσεις στη λωρίδα της Γάζας τα τελευταία δέκα χρόνια. Και, πράγματι, το Heron είναι «διαμάντι» στο στέμμα της israel aerospace industries. Στην εκστρατεία μαζικής σφαγής με το όνομα operation cast lead που έκανε ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα απ’ τα τέλη του 2008 ως τα μέσα του 2009 (μεταξύ της εκλογής και της ανάληψης καθηκόντων απ’ τον Obama…) πολλές δεκάδες άμαχοι δολοφονήθηκαν από πυραύλους που εκτοξεύτηκαν από drones Heron.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η frontex συνεργάζεται με το ισραηλινό στρατο-αστυνομικό σύμπλεγμα· εναντίον των προσφύγων μεταναστών, ακόμα κι αν προς το παρόν δεν τους σκοτώνει όπως κάνει το Τελ Αβίβ στους παλαιστίνιους. Οι ρατσιστικές / μιλιταριστικές δυνατότητες του ισραηλινού κράτους και, κυρίως, το δικαίωμα που έχει αποκτήσει (απ’ όλα τα πρωτοκοσμικά κράτη…) να τις δοκιμάζει πρακτικά και να διαπιστώνει τοις μετρητοίς την αποτελεσματικότητά τους, τοποθετούν τα επιτεύγματά του στο πάνω ράφι της σχετικής αγοράς. Σκεφτείτε αυτό το (ωωω, απίστευτο!): η israel aerospace industries (όπως και άλλες παρόμοιες) έχει πελάτη και το ψόφιο κουνάβι, προμηθεύοντάς του εξοπλισμό για το τείχος στα σύνορα ηπα-μεξικό…

Ωστόσο ας μην πέρασει απ’ το μυαλό των όποιων «ευαίσθητων φίλων των μεταναστών» ότι η αντιπαλότητά τους στο ισραηλινό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς (και η υποστηρίξη της παλαιστινιακής εξέγερσης) θα έπρεπε να είναι μέρος των βασικών αντιρατσιστικών και antifa καθηκόντων τους εδώ και χρόνια… Όχι, μην τους περάσει απ’ το μυαλό τέτοιο πράγμα.

Το κουνέλωμα είναι προτιμότερο… Όχι τόσο βολικό απ’ την άποψη της συνείδησης, αλλά ποιος την γαμάει και την συνείδηση την σήμερον ημέρα;

Στόματα να υπάρχουν, να εκτοξεύουν δικαιολογίες (επιπέδου καφενείου) και σύγχυση (επιπέδου νηπιαγωγείου)….

Μα που έμπλεξε αυτό το αρνάκι του θεού;

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. Είναι, όμως, κι αυτοί οι new york times!… Πω πω πω! Δηλαδή δεν μπορεί ένας άραβας πρίγκηπας να συνομωτεί για να σκοτώσει αντιπάλους του; Μόνο οι πρωτοκοσμικές υπηρεσίες έχουν αυτό το προνόμιο;

Σε χθεσινό τους ρεπορτάζ οι n.y.t. αποκαλύπτουν ότι σύμφωνα με 3 άτομα που έχουν γνώση των συζητήσεων, κορυφαίοι αξιωματούχοι των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών, κοντά στον πρίγκηπα Mohammed bin Salman, ζήτησαν από μια μικρή ομάδα επιχειρηματιών πέρυσι να χρησιμοποιήσουν μισθοφόρους για να καθαρίσουν ιρανούς εχθρούς του βασιλείου. Για να προσθέσουν ότι ο Ahmed al-Assiri (ένα απ’ τα δεξιά χέρια του τοξικού, απ’ τις υπηρεσίες – ένας σωστός και δραστήριος πρίγκηπας έχει πολλά δεξιά χέρια…) που απολύθηκε σαν υπεύθυνος μετά την δολοφονία του Khashoggi, συμμετείχε σε συνάντηση τον Μάρτιο του 2017, στο Ριάντ, όπου επιχειρηματίες κανόνισαν ένα σχέδιο 2 δισεκατομυρίων δολαρίων για να αγοραστούν ιδιωτικές εταιρείες κατασκοπείας και να σαμποτάρουν την ιρανική οικονομία…. Στη διάρκεια των συζητήσεων (όπου οι επιχειρηματίες προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την σαουδαραβική χρηματοδότηση του σχεδίου τους) οι βοηθοί του Assiri ενημερώθηκαν για ένα πιο συγκεκριμένο σχέδιο δολοφονίας του Qassim Suleimani, επικεφαλής των επίλεκτων δυνάμεων Quds, των ιρανών φρουρών της επανάστασης…

Σιγά ρε n.y.times! Σε λίγο θα μας πείτε ότι οι (σπέσιαλ ή όχι) δολοφόνοι πληρώνονται κιόλας!!! Μα δεν το κάνουν μόνο για την χαρά του αίματος;

Όμως άλλο είναι το θέμα. Την ώρα που ο τοξικός έχει αυτήν την, πως να την πούμε;, άντε εκκρεμότητα (όχι μόνο με την δολοφονία αλλά και με το πτώμα του Khashoggi), βγαίνουν οι καθεστωτικοί new york times για να του ρίξουν άλλη μια μαχαιριά. Κατηγορώντας τον ότι κάνει επικηρύξεις και πληρώνει κυνηγούς κεφαλών… Ποιόν; Αυτόν το πρίγκηπα της επί γης κόλασης, τον μικρό άγιο του σκότους…

Είναι δυνατόν να ισχύουν τέτοια πράγματα; Είναι δυνατόν ο τοξικός να είναι ο φραγκάτος «μπροστινός» του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον; Ούτε μία στο εκατομμύριο!!! Ξέρετε όμως γιατί ακούγονται τέτοια τερατώδη ψέμματα εναντίον ενός νεαρού, αθώου και χνουδωτού bin Salman; Επειδή έχουμε γεμίσει τοξικο-φοβικούς!!!

Μάλιστα κυρίες και κύριοι, αυτό συμβαίνει!

Θα γίνει κι αυτό…

Κυριακή 11 Νοέμβρη. Ήταν μια «ιδέα» για ένα κατοχικό outsourcing, στην ίδια κατηγορία με το outsourcing των κάτεργων / φυλακών του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»· σε μια κάπως πιο «φιλάνθρωπη» εκδοχή… Κουβεντιαζόταν κατά καιρούς εδώ και χρόνια. Τελικά ήρθε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά: η νότια (ελληνική) κύπρος γίνεται επίσημα πια ένα βασικό σημείο του ισραηλινού αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας.

Η παλιά «ιδέα» (ισραηλινής προέλευσης), που διαμορφώθηκε μετά την σφαγή στο mavi marmara την άνοιξη του 2010, ήταν να δοθεί στους παλαιστίνιους της Γάζας ένα λιμάνι… στη νότια κύπρο, και υπό αυστηρό ισραηλινό έλεγχο… Τώρα, μετά από πολλά χρόνια ασφυκτικής πολιορκίας / αποκλεισμού της μεγαλύτερης φυλακής στον κόσμο, και προκειμένου το Τελ Αβίβ να αποκρούσει τις διεθνείς επικρίσεις, συμφώνησε με την Ντόχα (που είναι βασικός υποστηρικτής των παλαιστινίων στη Γάζα σε χρήμα και σε είδη πρώτης ανάγκης) και την Λευκωσία (δεν χρειάζεται συστάσεις…) ότι θα διατεθεί ένα νοτιοκυπριακό λιμάνι, στο οποίο θα ξεφορτώνεται η όποια ανθρωπιστική βοήθεια προς την Γάζα, θα ελέγχεται από ισραηλινούς στρατόμπατσους, και ό,τι απ’ αυτήν «εγκρίνεται» θα ξαναφορτώνεται σε εγκεκριμένα πλοία για να μεταφερθεί στον τελικό προορισμό του…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ διπλασιάζει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας (απ’ το 2007…), έχοντας τώρα σαν συνεταίρο το νοτιοκυπριακό καθεστώς. «Δίνει βάθος» στον ρατσισμό / ιμπεριαλισμό του, εφόσον η γραμμή Λάρνακα (ή Λεμεσός) – Γάζα στην ανατολική Μεσόγειο βαφτίζεται «ανθρωπιστικός διάδρομος» υπό τον έλεγχο, προφανώς, του ισραηλινού ναυτικού (μην και φορτωθούν λαθραία τίποτα «παράνομα»). Άντε και του αμερικανικού… Μετατρέπονται έτσι, κοινή συναινέσει, το νοτιοκυπριακό έδαφος, τα χωρικά ύδατα και τα λοιπά σε ισραηλινό προκεχωρημένο φυλάκιο. Με “βοήθειες” απ’ τους συμμάχους του.

Γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να «ωριμάσει» η ιδέα; Όταν είχε πρωτοακουστεί πολλοί (και όχι μόνο οι παλαιστίνιοι) είχαν φρίξει. Αλλά τώρα ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, σαν τμήμα του ευρύτερου άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Ριάντ, έχει «δέσει». Αυτό που πριν δέκα χρόνια έμοιαζε αδιανόητο τώρα σερβίρεται σε μια επίδειξη ισραηλινής «καλωσύνης» προς τους αιχμάλωτους της Γάζας (τους οποίους ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να δολοφονεί) χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία, και στη δημαγωγία που την συνοδεύει. Η Λευκωσία θα καμαρώνει: και τα φράγκα απ’ το κατάρ θα τσεπώνει (κάποιος θα πρέπει να πληρώνει για το νοίκι του λιμανιού και των εγκαταστάσεων «ελέγχου και απολύμανσης» της όποιας ανθρωπιστικής βοήθειας), και το συμμαχικό Τελ Αβίβ θα αποκτήσει μια μισο-βάση σε νοτιοκυπριακό έδαφος.

Και η Αθήνα θα χαίρεται επίσης. Δεν είναι μόνο «πυλώνας σταθερότητας» στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι και «πυλώνας ανθρωπισμού». Το ιδανικό θα ήταν αυτό: απ’ τη Μόρια ως τη Γάζα μια γαλανόλευκη δρόμος… στην άκρη της κάνης…

(φωτογραφία κάτω: αυτό είναι πλάνο ξηράς…)