Tag: γερμανία

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 3

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Τι ακριβώς υποστηρίζουν οι υφιστάμενοι της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin); Ανακάλυψαν (λένε) ότι σε κάποια απ’ τα ουκρανικά εργαστήρια βιολογικού πολέμου του us army υπήρχαν πουλιά με «ταυτότητα», έναν αριθμό. Σ’ αυτά τα πουλιά (λένε ότι θα) τοποθετούνταν «μικροπομποί», μια μικρή ποσότητα τηλεχειριζόμενου εκρηκτικού, καθώς και μια συσκευασία με νοσογόνους παράγοντες. Ύστερα θα απελευθερώνονταν για να ακολουθήσουν την αποδημητική διαδρομή τους (λόγω εποχής: από νότο προς βορρά, δηλαδή προς ρωσία διαμέσου της ουκρανικής επικράτειας). Μέσω δορυφόρων και λοιπών ψηφιακών μέσων επιτήρησης και ελέγχου η πορεία τους θα παρακολουθούνταν διαρκώς και, στην κατάλληλη περιοχή το εκρηκτικό θα έσκαγε, το πουλί θα σκοτωνόταν, και σκάζοντας στο χώμα θα απελευθερώνονταν οι νοσογόνοι παράγοντες: μια πολύ φτηνή και «αόρατη» μέθοδος μόλυνσης (ακόμα και θανατηφόρας) είτε καλλιεργούμενων ζώων είτε ανθρώπων μιας περιοχής, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα, ευθύνες, κλπ… Κυριολεκτικά «ιπτάμενοι μεταφορείς ασθενειών», όπλα-υπεράνω-υποψίας δηλαδή, με τον ρωσικό στρατό να υποστηρίζει ότι βρήκε (σε κάποια εργαστήρια) μισοέτοιμα τέτοια «πουλιά μαζικής καταστροφής»….

Ωχ! Αυτοί οι ρώσοι είναι εντελώς φαντασιόπληκτοι, ε; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο διεστραμμένοι εγκέφαλοι μεταξύ των καραβανάδων, των γενετιστών, των βιοτεχνολόγων, με δυο λόγια μεταξύ των εκλεκτών υπηρετών των καπιταλιστικών τεχνολογιών αιχμής, και μάλιστα των λευκών, των πρωτοκοσμικών, των αμερικάνων (και όχι μόνο), που κοιμούνται και ξυπνάνε με μόνη έγνοια το καλό της ανθρωπότητας; Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι! Η διαβόητη DARPA δεν είναι σύλλογος φιλοτελιστών! Κι ούτε τα πουλιά είναι τα μοναδικά υποψήφια (ή μήπως ήδη σε δράση;) «βομβαρδιστικά» βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν κι άλλα «ιπτάμενα μέσα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το πνεύμα του Rapallo

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ένα φάντασμα πλανιέται εδώ και έναν αιώνα πάνω απ’ την ευρώπη, με ιδιαίτερες πυκνώσεις και εντάσεις σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ένα φάντασμα που προκαλεί εφιάλτες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ουάσιγκτον – κι αυτό δεν είναι πια ο κομμουνισμός. Είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο (και ένα καλό κομμάτι της δυτικής ευρώπης) και στη Μόσχα…

Κάποιοι το θυμούνται – και θα ήθελαν να το γιορτάσουν. Άλλοι το θυμούνται και μελαγχολούν. Τέλος κάποιοι ακόμα όχι απλά το ξορκίζουν αλλά το πολεμούν με κάθε τρόπο∙ αυτήν την περίοδο «μέχρι τον τελευταίο ουκρανό»….

Πριν ακριβώς έναν αιώνα, τέτοιες ημέρες, στις 16 Απρίλη του 1922, σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο μιας ιταλικής επαρχιακής πόλης όχι μακριά απ’ την Γένοβα, στο Rapallo, υπογραφόταν μια συμφωνία φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία και την σοσιαλδημοκρατική δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανάμεσα στην επαναστατημένη Μόσχα και στο «μόλις προχτές πνίξαμε στο αίμα την προοπτική δικτατορίας του προλεταριάτου» (δολοφονώντας ανάμεσα σε άλλους την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht…) Βερολίνο. Ήταν μια συμφωνία οικονομικής (και κρυφά: στρατιωτικής) συνεργασίας που σαν τέτοια τίναζε στον αέρα όλες τις ιμπεριαλιστικές προσδοκίες του Λονδίνου και του Παρισιού μετά το τέλος του Α παγκόσμιου και την «Συνθήκη των Βερσαλιών»: η (ηττημένη) γερμανία και η (επαναστατημένη) ρωσία σπρώχνονταν συστηματικά στο περιθώριο απ’ τους νικητές του 1ου παγκόσμιου πολέμου…

Ήταν, τέλος, μια συμφωνία που έχει βρυκολακιάσει παραπάνω από μία φορές έκτοτε: απ’ το σύμφωνο Molotov – Ribbentrop τον Αύγουστο το 1939, ανάμεσα στο ναζιστικό και πολεμικό Βερολίνο απ’ την μια μεριά και την υπό τον Στάλιν Μόσχα / ε.σ.σ.δ. απ’ την άλλη, ως την “ostpolitik” («ανατολική πολιτική») που εγκαινίασε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατά την πρωθυπουργία του Willy Brandt απ’ την Βόννη, πρωτεύουσα της δυτικής γερμανίας, το 1969. Απ’ την ειρηνική (ουσιαστικά) «παραχώρηση» της ανατολικής γερμανίας στη δυτική απ’ τον τότε πρόεδρο της ε.σ.σ.δ. Gorbachev και την «γερμανική επανένωση» το 1990 ως… Ακόμα κι ως τον nord stream 2 – όσο κι αν μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο το ότι ένας αγωγός φυσικού αέριου έγινε (και απαγορεύτηκε να είναι) ο «συμβολικός ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στον γερμανικό και τον ρωσικό καπιταλισμό…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπει σε ιστορικές περιγραφές και λεπτομέρειες: όποιος / όποια ενδιαφέρεται είναι σχετικά εύκολο να τις βρει (στα αγγλικά). Δεν θα έκανε καν μια τέτοια ιστορική αναδρομή αν δεν συνέβαινε μια κωμική μαριονέτα που παριστάνει τον «πρόεδρο της ουκρανίας», να φτύσει (σχεδόν κυριολεκτικά!) πρόσφατα στα μούτρα τον γερμανό πρόεδρο Steinmeier. Επειδή (έκρινε) ότι δεν είναι αρκετά «αντιρώσος»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κίεβο – Βερολίνο, μια ροχάλα δρόμος

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ο Steinmeier δεν είναι κάποιος τυχαίος, ένα ανδρείκελο του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου (υπάρχουν πλέον και τέτοια επί σκηνής στο Βερολίνο). Είναι καίρια πόστα εδώ και 25 χρόνια. Από υπεύθυνος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και «προσωπάρχης» της καγκελαρίας ως αντιπρόεδρος, υπ.εξ. για αρκετά χρόνια, και πρόεδρος απ’ το 2017 (η δεύτερη θητεία του υπερψηφίστηκε δέκα μέρες πριν την ρωσική εισβολή στην ουκρανία). Απ’ την θέση του υπ.εξ. ξέρει πολύ καλά και το «ουκρανικό πρόβλημα» (που αρχικά δημιούργησε η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, στα τέλη του 2013) και τις «προσπάθειες ειρηνικής λύσης»: ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της δεύτερης «συμφωνίας του Minsk» το 2015. Και, φυσικά, συμμετείχε σ’ όλη τη «δουλειά» για την υπογραφή του ομώνυμου σχεδίου, της «φόρμουλας Steinmeier» (δες αναφορά 14 Μάρτη) απ’ τον κλόουν, το φθινόπωρο του 2019. Μ’ άλλα λόγια οι δύο (Steinmeier και Zelensky) γνωρίζονται πολύ καλά και προσωπικά (φωτογραφίες επάνω και κάτω).

Σε κάθε περίπτωση το τι κάνει ένας φτηνός ρολίστας είναι δευτερεύον∙ συγκινεί μόνο όσους είναι media victims. Το ερώτημα, το ουσιαστικό ερώτημα, είναι: τι θέλει το γερμανικό κεφάλαιο και, κατά συνέπεια, το κράτος σαν το κόμμα του; Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, κι αυτή τη φορά πολύ πιο δραματικά, η «εξωτερική πολιτική» αυτού του κράτους / κεφάλαιου δείχνει να πιάνεται με τα βρακιά κατεβασμένα. Και, προφανώς, όχι απλά και μόνο για μια περιοχή κάπου στον πλανήτη∙ αλλά για την σχέση του (ή την μη σχέση του) με το ευρασιατικό project. Την πρώτη φορά ήταν το 2013 / αρχές του 2014 όταν η «πολιτικο/οικονομική πίεση» της ε.ε. προς την τότε ουκρανική κυβέρνηση άνοιξε το δρόμο για την αμερικανο-αγγλική υποστήριξη στο φασισταριό, την σφαγή στην Meidan, και αμέσως μετά το πραξικόπημα.

Πριν 2 βδομάδες (Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;) κάναμε μια καταμέτρηση του αμερικανο-αγγλικού “fuck Berlin”: 1η (με την οργανωμένη εμφάνιση των φασιστών στο Κίεβο στα τέλη του 2013), 2η (με το πραξικόπημα ενάντια στην συμφωνία που είχε υπογραφτεί μια μέρα πριν τον Φλεβάρη του 2014), 3η (με το σκίσιμο των συμφωνιών του Minsk το 2015), 4η (με το σκίσιμο της συμφωνίας πάνω στην «φόρμουλα Steinmeier στα τέλη του 2019). Τώρα είναι η 5η, κι έρχεται απ’ τον «μικρό σφουγγοκωλάριο» απευθείας! Έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια: στο Βερολίνο τους φτύνουν, αλλά οι εκεί πολιτικές βιτρίνες (ως τώρα) παριστάνουν ότι ψιχαλίζει!

Απ’ την μεριά τους τα καθεστώτα του «άξονα», και ειδικά το αμερικανικό, μιλούν έξω απ’ τα δόντια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Gazorubles reloaded: θερμοσίφωνας εναντίον καταψύκτη

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Έγινε όπως αναμενόταν. Για την ακρίβεια επιταχύνθηκε: όποιος χάνει την ιστορική διάρκεια για χάρη των εντυπώσεων της στιγμής δεν καταλαβαίνει. Για λογαριασμό της συνέχειας της εργατικής κριτικής / αντιπληροφόρησης ας θυμίσουμε εισαγωγικά ότι πριν μια βδομάδα (Δευτέρα 28 Μάρτη, gazorubles) γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μετά την οργάνωση της απαίτησης πληρωμής σε ρούβλια (σε καμμιά βδομάδα), οι ευρωπαίοι, «μη φιλικοί» αγοραστές θα πρέπει να ανοίξουν λογαριασμούς σε ρωσικές τράπεζες (σε μία απ’ αυτές τις δύο όχι-τιμωρημένες), να καταθέσουν σ’ αυτές γενναίες ποσότητες ευρώ που θα μετατρέπονται σε ρούβλια, και να πληρώνουν μέσω αυτών των λογαριασμών το γκάζι. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο έλεγχος των πληρωμών θα βρίσκεται σε ρωσικές και όχι σε ευρωπαϊκές τράπεζες – για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος «παγώματος» των σχετικών ποσών. Εκτός απ’ τον έλεγχο μεγαλώνει αισθητά και η (διεθνής) ζήτηση σε ρούβλια∙ πράγμα που είχε ήδη σα συνέπεια, και μόνο με την αναγγελία της ανεγκέφαλης αλεπούς, την ανατίμηση της διεθνούς ισοτιμίας του ρουβλιού. Κι αυτό είχε / έχει αλυσιδωτά αποτελέσματα στις τιμές των εισαγόμενων στη ρωσική επικράτεια (και τιμολογημένων σε δολάριο ή ευρώ) ευρείας χρήσης εμπορευμάτων, που πληρώνονται απ’ τους ντόπιους σε ρούβλια: έπεσαν (οι τιμές), με αποτέλεσμα οι συνέπειες των «κυρώσεων» για τον ρωσικό πληθυσμό να είναι πια ιδιαίτερα περιορισμένες. (Δεν εννοούμε τα είδη πολυτελείας…)

Πρόκειται για μίνι διεθνοποίηση του ρωσικού νομίσματος. Που βέβαια απέχει πολύ, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, απ’ το να το καθιερώσει σαν ένα ισχυρό διεθνές νόμισμα. Αν, λοιπόν, μείνει κάποιος εκεί θα συμπεράνει ότι δεν πρόκειται για κάτι που να αξίζει τον χαρακτηρισμό “golden bullet”. Λάθος!…

Τώρα έχει αρχίσει ο ντόρος. Και οι απειλές διάφορων δυτικών πολιτικών βιτρινών ή/και δημαγωγών ότι «εξαιτίας των απαιτήσεων αυτών των άθλιων στη Μόσχα» θα παγώσουμε… «Να φοράτε κανά πουλόβερ παραπάνω» συνέστησε ένας γερμανός υπουργός του υποτελείς του, και πρέπει να αναρωτηθούμε αν το άλλοτε διάσημο ανταγωνιστικό πνεύμα ενός καλού τμήματος της γερμανικής κοινωνίας φοράει πλέον διπλές και τριπλές παντόφλες ώστε να αντέχει τέτοιες προσβλητικές συμβουλές…

Αυτό που επιβάλει η Μόσχα είναι απλό και παραδειγματικό: αντί οι σε ευρώ πληρωμές (κατ’ αρχήν για το γκάζι) να γίνονται στα γερμανικά, ιταλικά, αυστριακά παραρτήματα της gazprombank, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή από «πάγωμα», θα γίνονται στη ρωσική έδρα της. Αντί να «τραβάει» η gazprom τις πληρωμές απ’ το ευρωπαϊκό έδαφος διακινδυνεύοντας να μην μπορεί να το κάνει, οι πελάτες της θα στέλνουν τα ευρώ τους (ή τα δολάριά τους) σε ρωσικό έδαφος, σε δικούς τους λογαριασμούς στα κεντρικά της gazprombank. Την οποία θα έχουν εξουσιοδοτήσει να τα μετατρέπει σε ρούβλια στο χρηματιστήριο της Μόσχας (στην τρέχουσα κάθε φορά ισοτιμία), ώστε να πληρωθεί (πάντα επί ρωσικού εδάφους) η μητρική gazprom. Εδώ το νόμισμα, μέσω μιας αλληγορίας για το έδαφος, είναι η σημαία του κράτους.

Γιατί διάφορες πολιτικές βιτρίνες, ο έρμος γερμανός καγκελάριος, ο βασιλιάς Μακρόν, ο τραπεζίτης Ντράγκι, πετάχτηκαν αγανακτισμένοι να δηλώσουν «όχι, ποτέ σε ρούβλια!»; Κανείς τους δεν αγοράζει ρωσικό γκάζι, άλλη είναι η δουλειά τους. Κανείς τους δεν θα στερηθεί την θαλπωρή απ’ το πιθανό “δελτίο” στο ρεύμα ή στη θέρμανση. Το αέριο το αγοράζουν εταιρείες, εταιρείες ιδιωτικές, κρατικές ή σ.δ.ι.τ. Και το καταναλώνουν οι υπήκοοι (που μπορεί να φορέσουν διπλά και τριπλά πουλόβερ, έχοντας μια τρύπα στο μπράτσο για να κάνουν τριπλά και τετραπλά «τσιμπήματα» γενετικής μηχανικής…) αλλά επίσης και οι βιομηχανίες. Υποτίθεται ότι οι πολιτικές βιτρίνες στον καπιταλιστικό κόσμο είναι οι εκπρόσωποι αυτών των βιομηχανιών. Τι γνώμη έχουν τα αφεντικά των βιομηχανιών (για παράδειγμα των γερμανικών) για την «προτάσσω το στήθος μου στο εχθρό» στάση των τωρινών πολιτικών τους εκπροσώπων;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Υπάρχει όμως κάτι πίσω και πέρα απ’ αυτά, κάτι που θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό (σαν περιθωριακοί με ιδιαίτερους κοινωνικούς προσανατολισμούς…), κάτι που σχεδόν αποκλείεται να δείτε εντοπισμένο αλλού στην στρατόσφαιρα της δημαγωγίας. Το βασικό μοτίβο της δημιουργίας και της διαχείρισης στον δυτικό καπιταλισμό είτε της «κρίσης ενέργειας» είτε της «κρίσης τροφίμων» (είτε και των δύο μαζί) είναι ακριβώς το ίδιο με το μοτίβο δημιουργίας και διαχείρισης της «υγιειονομικής κρίσης». A ka: «ο κορωνοιός επιτίθεται».

Που βρίσκονται οι ομοιότητες; Κατ’ αρχήν στον ρυθμό (του carpet bombing). Κάθε καινούργια (εντός ή εκτός εισαγωγικών) «κακιά είδηση» σπρώχνει τις προηγούμενες στο βάθος της συλλογικής αμνησίας (;), συσκοτίζοντας την ιστορική αλληλουχία των γεγονότων και την γενεαλογία του (κάθε φορά) «τώρα». Αυτό το (κάθε φορά) «τώρα» ερμηνεύεται απ’ τους κυρίαρχους στη βάση ενός μανιχαϊστικού, κατάλληλα καλλιεργημένου, αφαιρετικού και συμβολικού διπόλου «καλό – κακό», χωρίς να μνημονεύεται ιδιαίτερα η σχέση του με το προηγούμενο και το παραπροηγούμενο «τώρα». Είναι ένα είδος ιδεολογικής / διανοητικής επίθεσης-κατά-κύματα, όπου κάθε κύμα (κάθε «κακιά είδηση») αξιώνει μια αυτοτέλεια ερμηνείας, η οποία ερμηνεία όμως είναι η κατατονική επανάληψη του ίδιου: «το καλό ενάντια το κακό».

Παίρνουμε σαν παράδειγμα το γερμανικό κράτος/κεφάλαιο. Ποια είναι η «τωρινή απειλή»; Ότι αυτός ο πάνκακος ο Putin θα μας αφήσει να παγώσουμε∙ μπορεί να κλείσει και τα εργοστάσιά μας… Τι σχέση έχει αυτή η «τωρινή απειλή» με την προηγούμενη στο ουκρανικό πεδίο μάχης («παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας / εισβολή») και με την πιο προηγούμενη κατάσταση (8 χρόνια πόλεμος στο Donbass); Καμία! Μην σκέφτεσθε έτσι, γιατί θα κατηγορηθείτε για «φιλοπουτινισμό»!

Κι ωστόσο το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει αφήσει πολλά αποτυπώματα στο ουκρανικό πεδίο μάχης αυτά τα 8 χρόνια, τόσα ώστε δεν δικαιούται (στα μάτια των όποιων ανταγωνιστικών υποκειμένων στη γερμανία, αν υπάρχουν ακόμα τέτοια…) να παραγράφει την ιστορία:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Sputnik moment alive!

Δευτέρα 28 Μάρτη>> Πόσο εύκολο είναι να κρυφτούν απ’ το φιλοθεάμον και ignorant κοινό τα κρίσιμα στοιχεία ενός πολέμου; Πανεύκολο! Σχεδόν με την συμπλήρωση ενός μήνα εισβολής / πολέμου στην ουκρανία, κι αφού το Joνυσταλεάν και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί του έχουν σχεδόν εξαντλήσει τόσο τις στρατιωτικές απειλές τους όσο και τις οικονομικές επιθέσεις τους, η Μόσχα εξαπέλυσε δύο στρατηγικής σημασίας “golden bullets” – το “bullets” είναι βέβαια ευφημισμός. Η πρώτη ήταν το Σάββατο 19 Μάρτη, όταν ανακοίνωσε ότι χρησιμοποίησε τον πύραυλο kinzhal. Περί τίνος πρόκειται, και γιατί αυτή η επίδειξη πολεμικής τεχνολογίας εκ μέρους του ρωσικού καθεστώτος «πνίγηκε» απ’ την δυτική δημαγωγία;

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: τα όπλα στον καπιταλιστικό κόσμο γίνονται όλο και περισσότερο πολύπλοκες μηχανές. Μηχανές καταστροφής και θανάτου, μηχανές παραγωγής καταστροφής και θανάτου. Οι πολεμικές μηχανές δεν είναι εντελώς καινούργια ιδέα: οι καταπέλτες, οι πολιορκητικοί κριοί, οι αποβατικοί πύργοι (σε πολύ μακρινές εποχές) ήταν επίσης μηχανές∙ ενώ τα τόξα, τα σπαθιά ή οι ασπίδες (σύμφωνα με την εξαιρετική διάκριση του Μαρξ για τον «ειρηνικό» καπιταλισμό, στα Grundrisse) ήταν εργαλεία.

Όπως συμβαίνει στον «ειρηνικό» καπιταλισμό έτσι και στον πολεμικό η παραγωγή καταστροφής και θανάτου μηχανοποιείται όλο και περισσότερο, γίνεται όλο και πιο σύνθετη τεχνολογικά∙ και «τηλε». Η αποδοτικότητα αυτής της μηχανικής παραγωγής εξαρτιέται όλο και λιγότερο απ’ τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά εκείνων που «πατούν-τα-κουμπιά» (δεν τίθεται καν ζήτημα γενναιότητας, εντιμότητας ή ελέους εκ μέρους τους…) και όλο και περισσότερο απ’ τα τεχνικά χαρακτηριστικά της μηχανής, του παγίου κεφαλαίου, στο οποίο φυσικά έχουν ενσωματωθεί ανθρώπινες γνώσεις, σε μια μακρινή στο χώρο και στο χρόνο συνθήκη.

Ακριβώς γι’ αυτό οι μηχανές-πυρηνικά είναι ο ως τώρα απόλυτος τρόμος σε ότι αφορά την «παραγωγή καταστροφής και θανάτου». Αλλά ακόμα κι αυτά έχουν ξεπεραστεί: υπάρχουν άλλες μηχανές καταστροφής που είναι ακόμα περισσότερο «αποδοτικές» σε ότι αφορά την ένταση και την έκταση της καταστροφής που μπορούν να προκαλέσουν ανά μονάδα μηχανής. (Οι βόμβες ηλεκτρομαγνητισμού είναι ένα τέτοιο παράδειγμα).

Μ’ αυτά τα δεδομένα η γνώση και η σύγκριση της «φονικής / καταστροφικής παραγωγικότητας» των σύγχρονων οπλοστασίων δεν είναι άσκηση μιλιταρισμού απ’ την μεριά μας! Είναι, μάλλον, αναζήτηση των ισορροπιών ή των ανισορροπιών μεταξύ αντίπαλων κρατών / κεφαλαίων, έτσι ώστε να είναι δυνατόν να εκτιμηθεί από καθαρά τεχνική άποψη (δεν είναι όμως η μοναδική!) το πόσο πιθανός είναι ένας all out παγκόσμιος πόλεμος, και ποια πλευρά έχει την τεχνική / μηχανική υπεροχή ή αδυναμία στον κάθε επιμέρους τομέα παραγωγής καταστροφής.

Τέλος παρένθεσης.

Τον Μάρτη του 2018, στην ομιλία της «προς το έθνος» (και τον πλανήτη…), σκηνοθετημένη όσο πιο πανηγυρικά γινόταν, η ανεγκέφαλη αλεπού παρουσίασε 5 + 1 όπλα / τεχνολογίες τα οποία ούτε τότε ούτε σήμερα μπορούν να αντιμετωπίσουν οι «αναπτυγμένοι» στρατοί της δύσης (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό). Παρουσιάζοντάς τα τότε η ανεγκέφαλη αλεπού είχε δηλώσει ανάμεσα στα άλλα (αναφερόμενος στη «γενική δύση»): Τους ζητάμε εδώ και χρόνια να μας ακούσουν και να μας πάρουν σοβαρά… και αρνούνται. Τώρα θα το κάνουν…

Το ένα απ’ τα όπλα που επέδειξε τότε η ανεγκέφαλη αλεπού ήταν αυτός ο βαλλιστικός πύραυλος kinzhal (“dagger” τον έχουν βαφτίσει οι δυτικοί). Με βεληνεκές από 1.500 έως 2.000 χιλιόμετρα αυτός ο μικρός σε μέγεθος πύραυλος μπορεί, αν εκτοξευτεί απ’ το Μινσκ της λευκορωσίας, να κτυπήσει το Λονδίνο. Δεν είναι όμως αυτό το προσόν του∙ όλοι οι μεγάλου βεληνεκούς πύραυλοι θα μπορούσαν. Το ζήτημα είναι ότι μπορεί να φτάσει απ’ το Μινσκ στο Λονδίνο μέσα σε 10 – 12 λεπτά! Ο kinzhal είναι υπερηχητικός, με ταχύτητα από 4 mach (4.900 χιλ/ώρα) έως 10 mach (12.350 χιλ/ώρα) και δεν υπάρχει αντιπυραυλικό σύστημα να τον προλάβει και να τον αναχαιτίσει∙ ούτε καν να τον «δει». Επιπλέον κάνει ελιγμούς (ειδικά όταν εντοπίζει ακτινοβολία ραντάρ) πετώντας χαμηλά, δεν κινείται σε ομαλή τροχιά, συνεπώς ακόμα κι αν βρεθεί στιγμιαία το στίγμα του δεν μπορεί καν και καν να προβλεφτεί η θέση του μετά από λίγο…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ποιος πόλεμος; 3

Δευτέρα 7 Μάρτη>> Είναι κάτι σαν ανέκδοτο: κάθε φορά που έχει ομίχλη στα στενά της Μάγχης τα αγγλικά δελτία καιρού διαπιστώνουν ότι «απομονώθηκε η ήπειρος» (εννοώντας την ευρώπη). Εγγλέζικο χιούμορ… Η «απομόνωση της ρωσίας» και η «συσπείρωση της ευρώπης» (μέσω των κάθε είδους «κυρώσεων») έχει όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε οδυνηρό ανέκδοτο, ειδικά για όσους συμβαίνει να ζούμε σε πολεμοκάπηλα ευρωπαϊκά κράτη (και το ελλαδιστάν έχει δείξει υπερβάλλοντα ζήλο…)

Το σήριαλ της «κοινής αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.» είναι παμπάλαιο. Αν δεν έχει ευοδωθεί ως τώρα δεν είναι επειδή έλειπε η «ρωσική απειλή»! Άνετα θα μπορούσε να γίνει επίκλησή της το καλοκαίρι του 2008, όταν τα ρωσικά τανκς πέρασαν τα σύνορα της γεωργίας… Ή την άνοιξη του 2014 όταν η Μόσχα προσάρτησε την Κριμαία…

Ο λόγος που αυτό το σήριαλ παραμένει σήριαλ είναι ότι στη γηραιά ήπειρο είναι συγκεντρωμένοι σχεδόν όλοι οι ιστορικοί (και λιγότερο ή περισσότερο ηττημένοι) ιμπεριαλισμοί – εκτός, φυσικά, του αμερικανικού και του ιαπωνικού. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο στρατιωτικός / πολεμικός (μπορεί όμως να γίνει τέτοιος σε «τελευταία ανάλυση»….) Μ’ αυτή την έννοια, και παρότι ούτε το γαλλικό κράτος, ούτε το ολλανδικό, ούτε το βελγικό, ούτε το ισπανικό, ούτε το πορτογαλικό, ούτε το γερμανικό, ούτε το ιταλικό (ούτε ο ελληνικός αντιτουρκισμός…) έχουν τα στρατιωτικά μέσα να αρχίσουν την επανα-αποικιοποίηση του πλανήτη συγκρουμένα με την Μόσχα, το Πεκίνο (ή και τους δύο μαζί) και τους συμμάχους τους, άρα αυτή η στρατιωτική ματαίωση θα μπορούσε να διευκολύνει την ομογενοποίηση, από οικονομική άποψη τα συμφέροντα του γαλλικού κεφάλαιου ποτέ δεν βρέθηκαν σε κατάσταση «δημιουργικής σύνθεσης» με εκείνα του γερμανικού ή του ιταλικού – για να δώσουμε ένα παράδειγμα που θα ωθούσε σ’ ένα ενιαίο πολιτικό υποκείμενο με όνομα «ενωμένη ευρώπη». Αν η ε.ε. έχει μείνει εν πολλοίς σαν (καθόλου ασήμαντη) οικονομική ένωση και ποτέ δεν προχώρησε στην πολιτική ολοκλήρωση (με την μορφή μιας ομοσπονδίας του είδους «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης»), αυτό οφείλεται στο ότι διάφορα κράτη εμπόδισαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο – επειδή ήταν κόντρα στα συμφέροντα των διαφορετικών «εθνικών αφεντικών».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Give war a chance!

Πέμπτη 3 Μάρτη>> Ζήτω «το δικαίωμα των κρατών να μπαίνουν στο νατο»!!! (Τρία ζήτω!) “Στην επόμενη εισβολή στο επόμενο αφγανιστάν να είναι ισότιμα μέλη” (γιούπι!!!) Ζήτω «το δικαίωμα των κρατών να εξοπλίζονται» – για το καλό της ειρήνης φυσικά… (Χίλια ζήτω!)

(φωτογραφία: Μεγάλη διαδήλωση στο Βερολίνο την περασμένη Κυριακή. «Για την ουκρανία και την ειρήνη» να την πεις; Για τον γερό επανεξοπλισμό του κράτους τους να την πεις; Κάποια δολοφονημένη θα έχει φρίξει – αλλά τι να θυμίσει κανείς απ’ την Ιστορία όταν η συγκινησιακή πανούκλα (που θα έλεγε ένας διάσημος αυστριακός αντιφασίστας…) κάνει κουμάντο;

Θα δείξει. Εν τω μεταξύ εκείνο το νεοφιλελεύθερο ότι καμιά-φορά-μπορεί-και-να-είσαι-αυτό-που-νομίζεις-ότι-είσαι έχει πεθάνει! Τώρα; Τώρα αυτό-που-νομίζεις-ότι-είσαι εγγράφεται στους σχεδιασμούς του κεφάλαιου. Αποκλειστικά…

(Πού να τα εξηγήσουμε αυτά;)

Το 2ο μέτωπο (συνέχεια)

Δευτέρα 21 Φλεβάρη>> Κατά πως τα λέγαμε, πριν μια βδομάδα. Η Μόσχα (έπρεπε ο στρατός της να έχει φτάσει στο Κίεβο ήδη, σύμφωνα με τις «προβλέψεις» και τις «ασφαλείς πληροφορίες» των δυτικών μηχανισμών) έκανε στις 17, στις 18, στις 19 και στις 20 του μήνα ένα εντυπωσιακό ΤΙΠΟΤΑ, ξεβρακώνοντας διεθνώς (περισσότερο εκτός δυτικού κόσμου) το «εμείς ξέρουμε», την «γνωσιακή υπεροχή» του δυτικού καπιταλισμού, των υπηρεσιών, των πολιτικών βιτρινών, των αφεντάδων, των μήντιά τους. Οι συνέπειες αυτού του ξεβρακώματος που συνεχίζεται ακάθεκτο (φωτογραφίες επάνω) δεν θα φανούν σήμερα ή αύριο. Προστίθενται σε άλλες, και διαβρώνουν διεθνώς και συστηματικά ακόμα και τα κουρέλια της δυτικής (κυρίως αμερικανικής και αγγλικής) soft power, ό,τι τέλος πάντων έχει μείνει από δαύτην.

Μπείτε στη θέση ενός υπηκόου του ζαϊρ, της νότιας αφρικής, της χιλής, του πακιστάν, ή της ταϋλάνδης (τα ονόματα των κρατών είναι ενδεικτικά) που παρακολουθεί στοιχειωδώς τις διεθνείς σχέσεις… Τι ιδέα λέτε ό,τι σχηματίζει με τις «προβλέψεις», που πέφτουν σαν το χαλάζι, για το τι θα κάνει και το τι δεν θα κάνει το ρωσικό καθεστώς, και για εκείνους που τις κάνουν;

Απ’ την άλλη μεριά το να αναλάβουν δράση τα φασισταριά της azov battalion που έχουν ακροβολιστεί στην περίμετρο του Donbass για να προβοκάρουν την Μόσχα δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Ειδικά τώρα. Οι ένοπλοι εκεί, σε συνεργασία και υπό τις διαταγές της Μόσχας προφανώς, έκαναν κάτι ίσως αναγκαστικό αλλά οπωσδήποτε έξυπνο: άρχισαν την εκκένωση των παραμεθόριων περιοχών του θύλακα απ’ τους αμάχους, με προορισμό την ρωσική επικράτεια (το Rostov). Πρώτο πληροφοριακό / προπαγανδιστικό όφελος: όταν αρχίσει η επίδειξη φωτογραφιών από καταυλισμούς προσφύγων απ’ το Donbass, ποιος δυτικός «προφήτης», «αναλυτής», θα συνεχίσει το παραμύθι περί «ρωσικής προβοκάτσιας»; Απάντηση: όλοι (!), αλλά μόνο για να γίνουν ακόμα πιο γελοίοι (διεθνώς). Δεύτερο όφελος: πόσοι μισθοφόροι της wagner ή ακόμα και τακτικός ρωσικός στρατός (με τα κατάλληλα σήματα στο μπράτσο…) χωράνε σε μια ζώνη εδάφους με κτίρια άδεια από αμάχους; Άγνωστο, αλλά το φασισταριό του Κιέβου θα πρέπει να σκέφτεται ξανά και ξανά ότι μια τέτοια ζώνη δεν τους είναι ετοιμοπαράδοτη! Το αντίθετο: μπορεί να είναι μια χαρά παγίδα. Συνεπώς η ιδέα περί «εισβολής» και «απελευθέρωσης των εδαφών» θα πρέπει να έχει απομείνει μόνο στους βαριά αλκοολικούς φασίστες.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μετανάστες

Δευτέρα 14 Φλεβάρη>> Αυτοί με τις μαυροκόκκινες σημαίες είναι μετανάστες / πρόσφυγες, κυρίως απ’ το ιράκ. Αποκλεισμένοι στα πολωνο-γερμανικά σύνορα, σε «κέντρα απέλασης»…

Υπάρχουν κι άλλοι “φύλακες της ευρώπης”, εκτός απ’ το ελλαδιστάν…