Tag: συρία

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Μόλις ο plus one Πομπηίας έφυγε απ’ την Άγκυρα έπαψε να απασχολεί την ντόπια δημαγωγία. Κρίμα! Κρίμα κι άδικο! Γιατί ο αμερικάνος υπ.εξ. πήγε γραμμή στο Τελ Αβίβ, για να συναντήσει τον σύμμαχο, φίλο κι αδελφό Netanyahu. Επιφανειακά πήγε να τον καθησυχάσει, πως «όχι, η Ουάσιγκτον δεν θα προδώσει ποτέ το Τελ Αβίβ»…

Στην πράξη ο Πομπηίας πήγε για μια πρώτη κουβέντα για τα επόμενα βήματα του άξονα, μετά την ανάκτηση ενός τουλάχιστον μέρος της βορειοανατολικής συρίας απ’ το καθεστώς Άσαντ· και την γενικότερη «κινητικότητα» του μπλοκ της Αστάνα. Αν δει κανείς το γεγονός στην προσωποποίησή του, δύο πολιτικές βιτρίνες που βρίσκονται, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο, υπό δικαστική διερεύνηση για άτιμες συμπεριφορές (απέναντι στο ίδιο το σύστημα που υπηρετούν) θα ήταν ιδανικό υλικό για φαρσοκωμωδία. Αλλά αν η ιστορία φέρνει έτσι τα πράγματα ώστε υπόδικοι να είναι αρμόδιοι για το πως θα μπει ο κόσμος σε τάξη, μην ρίξει κανείς το φταίξιμο στην ιστορία…

Το ότι ο Πομπηίας αναγνώρισε το ισραηλινό δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» εναντίον της Τεχεράνης μέχρις όπου φτάνει η αεροπορία του απαρτχάιντ καθεστώτος (εκπαιδευμένη και στα μέρη μας, για να μην ξεχνιόμαστε…) δεν είναι ούτε πρωτότυπο ούτε καινούργιο. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι λίγο: πρόκειται για την γνωστή πάγια θέση της Ουάσιγκτον. Θα μπορούσε να πει μια μονάχα λέξη, «ομοιωματικά» – την ίδια αξία θα είχε αναγνώρισή του. Ιδού όμως: ότι και να κουβεντιάσουν ο συγκλητικός τάδε με τον έπαρχο δείνα θα περιστρέφεται υποχρεωτικά γύρω απ’ τις σχέσεις της αμερικανικής με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία… Το υπονόησε και ο ίδιος ο πρόεδρος, που έχει ανοικτό ορίζοντα σκέψης….

Την ίδια ημέρα (Παρασκευή) το ψόφιο κουνάβι εκθίαζε απ’ την Ουάσιγκτον τις τσέπες του Ριάντ. Με τις περίπου 200 όλες κι όλες λέξεις του λεξιλογίου του, το ψόφιο κουνάβι έσταζε μέλι:

Στέλνουμε επιπλέον στρατό στη σαουδική αραβία, είναι καλός σύμμαχος… ένας πολύ σημαντικός παίκτης στη μέση Ανατολή, και οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές καθώς αγοράζουν προϊόντα μας αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, κι όχι μόνο στρατιωτικό εξοπλισμό… Αυτός είναι γύρω στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια, που σημαίνει εκατομμύρια θέσεων εργασίας… Στέλνουμε στρατό για να τους βοηθήσουμε… Και τώρα κρατηθείτε: η σαουδική αραβία συμφώνησε με το αίτημά μου να πληρώνει για οτιδήποτε κάνουμε για να την βοηθήσουμε, κι αυτό το εκτιμώ πάρα πολύ…

Ο θρυλικός αμερικανικός στρατός γίνεται μισθοφορικός για λογαριασμό όποιου πληρώνει; Θα μπορούσαμε άραγε, με ρεφενέ, να νοικιάσουμε κι εμείς κανά δυο μπαρουτοκαπνισμένους αμερικάνους πεζοναύτες; Εξαιρετικά νέα! Κανείς μα κανείς δεν ελεεινολόγησε το ψόφιο κουνάβι γι’ αυτό του το deal. Θα νόμιζαν οι alien πως «όλα πάνε καλά» για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ… Μήπως νικάνε κι όλας κι απλά δεν πανηγυρίζουν επειδή είναι σεμνοί και ταπεινοί; Μήπως νικάνε και μας το κρατάνε για έκπληξη;

(Να θυμίσουμε, κι ας φανεί παράξενο, πως όταν οι αυτοκρατορικές επαρχίες αποκτούν βαρύνοντα λόγο, απαιτήσεις , λογιστήρια και αρμοδιότητες πάνω στον στρατό που άλλοτε πληρωνόταν απ’ την πρωτεύουσα, στο επόμενο ιστορικό καρέ, γίνονται εξεγέρσεις αυτών των «συνοριακών φρουρών» κατά του «κέντρου».… Πράγμα που θα σήμαινε: αφού κάψουν τις ίδιες τους τις βάσεις οι αμερικάνοι πεζοναύτες περνάνε με το μέρος κάποιου φιλόδοξου ντόπιου «ανατροπέα» δικτάτορα.

Αν δείτε ή ακούσετε πουθενά για “αυτο-καταστρεφόμενες” αμερικανικές βασούλες, σκεφτείτε πως παρα είναι smart…)

(φωτογραφία: Στα αριστερά ο ακροδεξιός αμερικάνος πρεσβευτής στο Τελ Αβίβ David Friedman. Οι υπόλοιποι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Πάνω εορταστικές γιρλάντες. Κάτω το έδαφος υποχωρεί – αλλά δεν φαίνεται…)

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν 8 ολόκληρες μέρες (Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Συρία 1) γράφαμε: Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη…

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, η πενθήμερη κατάπαυση του πυρός που συμφώνησε ο Erdogan με το δίδυμο Pompeo – Pence, με σκοπό τον αφοπλισμό και την απομάκρυνση των ypg/pkk απ’ την συνοριακή ζώνη που ενδιαφέρει το τουρκικό καθεστώς (και το συριακό…) Δεν μας εκπλήσσει ούτε η βλακεία της ερμηνείας αυτής της τουρκικής κίνησης. Ότι, δηλαδή, ο Erdogan έκανε αυτή τη συμφωνία για να δώσει χαρά το ψόφιο κουνάβι. (Όπως είναι γνωστό το συριακό πεδίο μάχης είναι πάρτυ γενεθλίων, όπου όλοι μοιράζουν δώρα σε όλους!!..)

Η χαρά του ψόφιου κουναβιού, που δεν κρύφτηκε, είναι δευτερεύουσα. Δείχνει τα άγχη του. Το βασικό που επέβαλε μια τέτοιου είδους κατ’ αρχήν παράξενη συμφωνία ανάμεσα σ’ έναν εμπόλεμο και σ’ έναν «τρίτο», είναι ότι αυτός ο «τρίτος», το ψοφιοκουναβιστάν, είναι που έχει εξοπλίσει τους ypg/pkk. Συνεπώς ξέρει τι όπλα έχουν και σε ποια ποσότητα. Οπότε, αυτός ο «τρίτος» έχει αναλάβει επί της ουσίας να πείσει (ή να «διατάξει») τους ypg/pkk να επιστρέψουν συγκεκριμένα απ’ τα όπλα που τους έδωσε.

Το αν αυτό θα γίνει είναι διαφορετικό ζήτημα. Θυμηθείτε ότι οι ypg/pkk έχουν αναλάβει την ίδια δέσμευση (του αφοπλισμού τους) και απέναντι στο καθεστώς Άσαντ, το οποίο όμως δεν ξέρει τι έχουν. Θεωρούμε πιθανότερο να κρατήσουν όσα περισσότερα φορητά όπλα (όπως αντιαρματικές ρουκέτες ή όλμους) μπορούν, ακόμα και θαμμένα. Αν, ωστόσο, ο Erdogan θεωρήσει ότι κοροϊδεύουν (το αποκλείετε;), εκτεθειμένο θα είναι το δίδυμο των σωματοφυλάκων που ανέλαβε την μεσολάβηση. Όχι ο Άσαντ… Δεν ξέρουμε αν και πόσο θα χαρεί το ψόφιο κουνάβι σε μια τέτοια περίπτωση. Έχει μια τάση να τα παίρνει προσωπικά διάφορα ζητήματα – και είναι σε ηλικία εμφράγματος…

Εν τω μεταξύ, εν όψει της επίσκεψής του στο ρωσικό θέρετρο Sochi σε 3 ημέρες, ο Erdogan ξαναξεκαθάρισε συνεντευξιαζόμενος χτες:

Θα συναντηθώ με τον Putin την Τρίτη. Σκοπός είναι να διαμορφώσουμε μια αποδεκτή λύση. Θέλουμε οι περιοχές που βρίσκονται κάτω απ’ τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης να καθαρίσουν από ενόπλους του pkk και των ypg.

Για περιοχές υπό τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης μιλάει. Την κυβέρνηση Άσαντ δηλαδή. Τα ντόπια εθνικά βλακόμετρα το πιάνουν το υπονοούμενο;

Μπαααα. Δεν συμφέρει.

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Για λίγο αφήνουμε τις όποιες χθεσινές εξελίξεις για να σκάψουμε βαθύτερα. Χρειάζεται οπωσδήποτε.

Ο Seth J. Frantzman, δημοσιογράφος στην καθεστωτική ισραηλινή Jerusalem Post, χωμένος επιπλέον σε διάφορα mainstream (επιτρέπεται να φανταστείτε ότι δεν είναι μέλος σε συνδικάτο ανθρακωρύχων, που άλλωστε δεν υπάρχει στο ισραήλ…), έγραφε πριν 2 μέρες κάτι που έχει βάση – αν και δεν το τράβηξε ως προς τις λογικές του συνέπειες επειδή, κάτι τέτοιο, θα κάρφωνε στην καρδιά τον ισραηλινό απαρτχάιντ ρατσισμό / μιλιταριασμό. Η εισαγωγική θέση στο άρθρο του ήταν, όπως την έγραψε ο ίδιος, αυτή:

… Η πολιτική των ηπα γίνεται όλο και περισσότερο όμηρος της επιλογής ότι οι ηπα θα πρέπει να χειρίζονται φίλους και εχθρούς ώστε να αποφεύγονται οι πόλεμοι. Δυστυχώς, χώρες σαν την Τουρκία και το Ιράν, έχουν βρει τρόπους να μπλοφάρουν, λέγοντας ότι είναι έτοιμες για πόλεμο με τις ηπα. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι κάποια απ’ αυτές τις χώρες θα ήθελε να διακινδυνεύσει μια πραγματική σύγκρουση με τις ηπα, αλλά η αποφασιστικότητα των δηλώσεών τους ότι θα το κάνουν είναι υψηλότερη απ’ αυτήν των ηπα, και έχουν μάθει ύστερα από δεκάδες πολέμων ανά τον κόσμο ότι η Ουάσιγκτον είναι πιο προσεκτική στο να προκαλέσει νέες εντάσεις…

Αυτό που λέει (απογοητευμένος για την αμερικανική αναδίπλωση στη συνέχεια του άρθρου του) ο κυρ Seth είναι το εξής: όσο υπερδύναμη στρατιωτικά κι αν είναι η Ουάσιγκτον, απ’ την στιγμή που δεν προτίθεται να μπει αυτοπροσώπως σε «ενδιάμεσους πολέμους» με κράτη σαν το ιράν ή/και την τουρκία απειλώντας τα με «πλήρη πόλεμο», καταλήγει όμηρος της (ίσως πλαστής…) ετοιμότητας αυτών των κρατών για έναν all out πόλεμο εναντίον της.

Τυπικά αυτή η παρατήρηση είναι σωστή. Και ισχύει όχι μόνο για την Ουάσιγκτον αλλά και για το Τελ Αβίβ. Οι μέσω εργολάβων (proxie) πόλεμοι που δοκίμασαν στο ιράκ και στη συρία ήταν η πανηγυρική απόδειξη ότι θα προτιμούσαν «μεσαίους πολέμους μέσω τρίτων» αντί να εμπλακούν εντελώς, ανοικτά και αυτοπροσώπως, όπως στο αφγανιστάν και στην πρώτη φάση της κατοχής του ιράκ.

Εκείνο που δεν αναγνωρίζει ούτε παραδέχεται ο κυρ Seth είναι το γιατί απέτυχε αυτή η βολική διευθέτηση εκ μέρους του αμερικανικού, του ισραηλινού και του σαουδαραβικού ιμπεριαλισμού· και γιατί αυτή η αποτυχία έγινε πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι «προδώσει» τους ypg/pkk, ανοίγοντας το ενδεχόμενο να «προδώσει» κι άλλους στη μέση Ανατολή, για όσο καιρό βρίσκεται ακόμα στο παλάτι. Η αιτία της αποτυχίας λέγεται «Μόσχα» – όχι, όμως, έτσι απλά όπως το καταλαβαίνει η μάζα των χουλιγκάνων της (γεω)πολιτικής.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός θα μπορούσε να μπει στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβη του 2015 και με έναν άλλο τρόπο απ’ αυτόν που το έκανε. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να μπει μόνο με μισθοφόρους και «συμβούλους», εκπαιδεύοντας κάποιους απ’ αυτούς (ή κάποιους απ’ τον συριακό στρατό του Άσαντ) στη χρήση σύνθετων οπλικών συστημάτων, που περιέργως πως και ανεξήγητα (όπως έγινε απ’ την απέναντι μεριά με τους ένοπλους του isis και άλλων οργανώσεων) θα βρίσκονταν στα χέρια τους. Με άλλα λόγια η Μόσχα θα μπορούσε να απαντήσει στον proxy πόλεμο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ στο μεσανατολικό (και ειδικά το συριακό) πεδίο μάχης μ’ έναν απόλυτα ανάλογο proxy τρόπο.

(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο θα έπρεπε να κρατήσει θέση στην παγκόσμια ιστορία. Αυτό που καίγεται είναι οι αποθήκες πυρομαχικών της αμερικανικής βάσης Kharab Ashk, δίπλα στο γνωστό έως θρυλικό τσιμεντάδικο της γαλλικής Lafarge έξω απ’ το Kobani. H γαλλική εταιρεία πλήρωνε διαδοχικά λύτρα, πρώτα στον isis και ύστερα στις ypg/pkk για να συνεχίσει να δουλεύει…. Αλλά η φωτογραφία δείχνει κάτι άλλο. Δύο αμερικανικά f-16 βομβάρισαν προχτές «με ακρίβεια» την βάση αφού την εγκατέλειψε ο αμερικανικός στρατός, για να μην πέσουν τα πυρομαχικά στα χέρια των οχτρών.

Όταν οι αμερικάνοι βομβαρδίζουν («με ακρίβεια…») τις ίδιες τις βάσεις τους, η Ιστορία έχει μπει σε ζόρικα μονοπάτια…)

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αλλά η Μόσχα δεν έκανε αυτό. Έκανε κάτι αντίθετο στο πολεμικό «πνεύμα» των αρχών του 21^ου αιώνα: εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης με τις σημαίες της. Full gear. Ήταν (θα έλεγαν πολλοί τότε, και αναμεσά τους οι αμερικάνοι και ισραηλινοί “ειδικοί”) μια παρακινδυνευμένη επιλογή. Ωστόσο αποδεικνύεται (έστω εκ των υστέρων) ότι είχε έναν κρίσιμο στρατηγικό στόχο: να σπάσει την δυνατότητα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της να κάνουν “ενδιάμεσους πολέμους” μέσω εργολάβων, αποφεύγοντας την ευθύνη (;) ή το ενδεχόμενο να αναγκαστούν σ’ έναν all out πόλεμο.

Όταν κρύβεσαι πάει να πει ότι (πέρα απ’ τα λόγια) φοβάσαι τον all out πόλεμο, τον οποίο κατά τα άλλα απειλείς. Απ’ αυτήν την άποψη ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός δεν διαφέρει σε τίποτα ούτε απ’ τον ιρανικό ούτε απ’ τον τουρκικό. Εκτός από ένα: το ρατσιστικό Τελ Αβίβ βρυχάται ποντάροντας στις πλάτες της Ουάσιγκτον. Σα να λέμε ποντάροντας στο ότι θα ήταν το αμέρικα και όχι το ισραήλ που θα έκανε τον «απόλυτο πόλεμο» όταν και αν θα τέλειωνε η απόδοση του «ενδιάμεσου πολέμου».

Μόλις το ψόφιο κουνάβι έδειξε ότι δεν προτίθεται (και το έδειξε όταν έγινε η κατάρριψη του RQ-4A Global Hawk BAMS-D στις 20 Ιούνη του 2019) να εμπλακεί σ’ έναν «ενδιάμεσο πόλεμο» χωρίς εργολάβους, αυτοπροσώπως, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να εξελιχθεί σε γενικευμένο πόλεμο, έγινε απόλυτα σαφές ότι η ρωσική απόβαση στη συρία τον Σεπτέμβρη του 2015 είχε νικήσει στους στρατηγικούς της στόχους. Διότι σε τελευταία ανάλυση δεν έχει σημασία τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένα κράτος σαν το ιρανικό ή του τουρκικό. Σημασία έχει το τι αντέχει να υποστεί ένα κράτος σαν το αμερικανικό (με τις διάσπαρτες βάσεις του στη μέση Ανατολή) ή το ισραηλινό, από μια γενικευμένη αναμέτρηση. Στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε, απ’ τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, να αποκλείσει και την ρωσική συμμετοχή· ή, έστω, τεχνική βοήθεια…

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Χρησιμοποιώντας «εργολάβους», πρώτα τους «τζιχαντιστές» του isis και λοιπών οργανώσεων και μετά τους ypg/pkk, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, πέρα απ’ το να κάνει εξοικονόμηση φερέτρων, είχε κι έναν άλλο στόχο: να κρατήσει τον πόλεμο / αποσταθεροποίηση στη μέση Ανατολή σ’ εκείνο το «μεσαίο επίπεδο» όπου δεν θα χρειάζονταν οι κρίσιμες αποφάσεις και τα αβέβαια αποτελέσματα μιας κατευθείαν πολεμικής αναμέτρησης. Για να το γειώσουμε (όχι χυδαία!): είναι προτιμότερο να πλακώνονται επ’ άπειρον οι αντίπαλοι οργανωμένοι της ποδοσφαιρικής θύρας Χ με την θύρα Ψ παρά να δώσουν ραντεβού θανάτου οι ιδιοκτήτες των αντίστοιχων παε μαζί με τους μπράβους τους…

Το ότι η Μόσχα εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης «αυτοπροσώπως» άλλαξε όλα τα δεδομένα, και όχι μόνο τα στενά στρατιωτικά. Είτε οι proxies του άξονα θα κατάφερναν να «τσακίσουν» την αυτοπρόσωπη εμπλοκή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στα πόδια του αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικού· είτε τα αφεντικά του άξονα θα έπρεπε να επιλέξουν να αναμετρηθούν χωρίς κουκούλες με την Μόσχα. Πράγμα που είναι σαφές τι θα σήμαινε.

Συνεπώς η full gear στρατιωτική εμφάνιση της Μόσχας, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτή την στρατιωτική αξία της, περιλάμβανε κι ένα σκληρό μήνυμα. Η «ανεγκέφαλη» αλεπού Putin είπε στον άξονα ότι: αν εσείς θέλετε να κρατήσετε τις ιμπεριαλιστικές σας κινήσεις σ’ ένα «μεσαίο επίπεδο», ιδού τώρα που σας πετάμε στα μούτρα ένα «ανώτατο επίπεδο» της δικής μας ανοικτής παρουσίας, το οποίο δεν θέλετε γι’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης. Τι θα κάνετε αν προχωρήσουμε; Παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο … Για την συρία;

Ο άξονας έχασε εντελώς το κόλπο των «ενδιάμεσων πολέμων» στο Aleppo. Τα έχουμε πει και εξηγήσει. Μαζί έχασε την τακτική του. Από εκείνο το σημείο και μετά, κι αφού έγινε σαφές ότι στο επίπεδο των «ενδιάμεσων πολέμων δια αντιπροσώπων» κερδίζουν τα λευκά (δηλαδή το μπλοκ της Αστάνα), ο άξονας είχε θεωρητικά δύο επιλογές. Είτε να προχωρήσει «μπροστά», σ’ έναν all out πόλεμο· είτε να κάνει πίσω, ψάχνοντας να βρει πόσο κομψά θα το κρύψει. Το ψόφιο κουνάβι με τις 200 όλες όλες λέξεις δεν είναι κομψό· αλλά δεν είναι ούτε αυθαίρετο.

Στην πραγματικότητα, πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι, πίσω αναγκάστηκε να κάνει το Τελ Αβίβ. Αυτό δεν αρέσει στον καθεστωτικό κυρ Seth, αλλά τα γεγονότα είναι αμείλικτα: οι επισκέψεις του Netanyahu στη ρωσία δεν έγιναν για να θαυμάσει τα αξιοθέτατα της Μόσχας και του Sochi. Αλλά για να παζαρέψει την ρωσική ανοχή στη συνέχιση ενός «ενδιάμεσου πολέμου» απ’ τη μεριά του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατά των συμμάχων της Μόσχας. Ελάχιστα εξασφάλισε. Το Τελ Αβίβ δεν το αντέχει να σηκώσει τις σημαίες του όταν κτυπάει στη συρία ή/και στο ιράκ· και κατά συνέπεια έχει έναν ακόμα λόγο πέρα απ’ τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζεται σαν αυτό που είναι: σαν κράτος ζητιάνος δηλαδή, από ένα ιμπεριαλιστικό κράτος (το ρωσικό) που σαφώς ανέλαβε την ευθύνη να σηκώσει τις δικές του σημαίες εκεί δίπλα.

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον έκανε πίσω, αφού προηγουμένως το Τελ Αβίβ είχε κάνει πίσω στις original ορέξεις του, έχοντας να αντιμετωπίσουν το κάθε κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο από διαφορετική θέση και αφετηρία, και προς εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων, αλλά ταυτόχρονα μέσα από μια κοινή συμμαχική γραμμή, αυτό το ζόρικο ερώτημα: αφού αποτυγχάνει ο «ενδιάμεσος πόλεμος» μέσω εργολάβων, να πολεμήσουμε πια καθαρά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου στη μέση Ανατολή· ή να υποχωρήσουμε;

Ο ρατσιστικός, απαρτχάιντ ισραηλινός ιμπεριαλισμός βολεύεται αυτήν την περίοδο να λέει το ίδιο με τον τοξικό («μείναμε μόνοι»…) ρίχνοντας την ευθύνη για την «μοναξιά» του στο υπό απόλυση ψόφιο κουνάβι. Η αλήθεια είναι εντελώς αντίστροφη. Το απαρτχάιντ ιμπεριαλιστικό Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ελπίζει πως «τα καταφέρνει» κατά μιας συρίας του Άσαντ· και κατά ενός ιράκ όπως είναι τώρα. Δεν θα μπορούσε όμως να «τα καταφέρει» εναντίον του ρωσικού στρατού είτε στη συρία είτε στο ιράκ· κι ακόμα λιγότερο θα μπορούσε να «τα καταφέρει» εναντίον ενός συνδυασμού ρωσικού και κινεζικού στρατού εκεί. Αυτούς τους έφερε στη μέση Ανατολή ο άξονας!!! Μόνο για να διαπιστώσει ανομολόγητα, κάθε κράτος – μέλος απ’ την δική του σκοπιά, ότι δεν υπάρχει προοπτική νίκης σ’ έναν τέτοιο πόλεμο!

Έχει αναδειχθεί (για όσες / όσους έχουν τα μάτια να την δουν) η βασική αντινομία του πεδίου μάχης μέση Ανατολή του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Για κράτη σαν το ισραήλ, την ελλάδα και τη νότια κύπρο, αυτό είναι το πρωτεύον έως μοναδικό πεδίο μάχης των ιμπεριαλισμών τους. Για το ψοφιοκουναβιστάν όμως, πάνω στο οποίο στηρίζονταν, το πρωτεύον πεδίο μάχης βρίσκεται στην ανατολική Ασία! Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα το περιθώριο να πουλάει χακί τσαμπουκά σ’ όλη την γραμμή Βαλτική – ανατολική Μεσόγειος· κι έτσι το ελλαδιστάν θεωρεί ότι βρίσκει την ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης. Όταν, όμως, γίνονται οι απαραίτητοι ελιγμοί αναδίπλωσης απ’ τον αμερικανικό στρατό, οι «σύμμαχοι» κλαίγονται … για την μοναξιά των ιμπεριαλισμών τους….

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.

Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20^ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.

Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.

Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;

Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;