Tag: σαουδική αραβία

Η αξιοσημείωτη τροχιά μιας πετυχημένης βολής

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Αν οι υεμενίτες Houthis, που πολεμούν εναντίον των εισβολέων μισθοφόρων των δύο τοξικών (του Ριάντ και του Ντουμπάι, κυρίως εναντίον του πρώτου αυτήν την εποχή…) είναι σε θέση να κτυπάνε με drones τα διυλιστήρια της aramco 1.100 χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη της σαουδαραβικής επικράτειας, τότε ο τοξικός έχει μπλέξει πολύ άσχημα! Οι εγκαταστάσεις στην Abqaiq είναι οι μεγαλύτερες της Aramco. Στο Khurais γίνεται η εκμετάλλευση ενός απ’ τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της επιχείρησης. Με την εξαίρεση των υπογείων του παλατιού του δεν πρέπει να νοιώθει ασφαλής πουθενά ο τοξικός. Ας πρόσεχε!!!

Οι Houthis (με την διακριτική και εύλογη βοήθεια τεχνικών των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) έχουν δείξει εδώ και μήνες ότι έχουν ιδιαίτερα αναβαθμισμένες δυνατότητες επιθέσεων από αέρα. Είτε με πυραύλους είτε με drones.

Αλλά αυτή η τελευταία διπλή (και αρκετά “ζημιάρα”) επίθεση έχει ενδιαφέρον για επιπλέον λόγους. Πρώτον οι δύο εγκαταστάσεις που κτυπήθηκαν (Abqaiq και Khurais) είναι μέσα (ή πολύ κοντά) στην «σιιτική ζώνη» της σαουδικής αραβίας. Η σιιτική μειοψηφία έχει υποφέρει τα πάνδεινα απ’ την πετροχούντα του Ριάντ: από δολοφονίες και φυλακίσεις ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι ισοπεδώσεις χωριών και κωμοπόλεων. Γενικά η πετροχούντα του Ριάντ τους αντιμετωπίζει σαν πράκτορες της Τεχεράνης, και ευχαρίστως θα τους είχε σκοτώσει όλους (γύρω στα 4 εκατομύρια) αν δεν φοβόταν την διεθνή κατακραυγή· ενδεχομένως και την επέμβαση της Τεχεράνης…

Όταν, λοιπόν, οι ίδιοι οι Huthis, στην ανακοίνωση ανάληψης της ευθύνης για τις επιθέσεις, μιλούν για την βοήθεια που τους δόθηκε από αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους μέσα απ’ την σαουδική αραβία, μπορούμε να φανταστούμε ποιούς εννοούν. Θα μπορούσε, ακόμα ακόμα, τα drones να μην έκαναν αυτήν τεράστια απόσταση απ’ την βόρεια υεμένη, αλλά να σηκώθηκαν από κάπου δίπλα απ’ τα διυλιστήρια, απ’ αυτούς τους αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους… (Μια κουβέντα λέμε…)

Το άλλο ενδιαφέρον είναι το γιατί οι Houthis προτιμούν να κτυπούν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco και όχι τα παλάτια στο Ριάντ, που είναι κοντύτερα. Ενδεχομένως επειδή αυτά τα τελευταία έχουν αεράμυνα. Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Η aramco, που είναι κρατική ιδιοκτησία (του παλατιού δηλαδή), διαβλέποντας ότι η εποχή του πετρελαίου πλησιάζει στο τέλος της, προσπαθεί να ιδιωτικοποιηθεί. Να βρει, δηλαδή, κάποιους να αγοράσουν μειοψηφικά πακέτα μετοχών, για να μπει ζεστό (και πολύ) χρήμα στα παλατιανά θησαυροφυλάκια. Όμως όταν τρώει πότε πυραύλους και πότε drones, πότε σε αγωγούς και πότε σε διυλιστήρια, όταν με δυο κουβέντες είναι στρατιωτικός στόχος, δεν είναι δα και ο καλύτερος «επενδυτικός στόχος» – έτσι δεν είναι;

Ενώ οι Houthis έχουν κάθε δίκιο να κτυπούν όπου κρίνουν (στην υεμένη οι μισθοφορικοί στρατοί των δύο τοξικών έχουν κάνει κανονική σφαγή αμάχων), η επιλογή στόχων σχετικών με το υγρό, μαύρο χρυσάφι του βασιλικού οίκου χαροποιεί και άλλους. Ας πούμε την Τεχεράνη. (Ακόμα και την Άγκυρα, για τους δικούς της λόγους….). Αν οι ζημιές που προκλήθηκαν ειδικά στο Abqaiq δεν επισκευαστούν αμεσότατα, θα λείψουν απ’ την παγκόσμια αγορά έως και 5 μύρια βαρέλια πετρελαίου καθημερινά: το μισό της συνολικής σαουδαραβικής παραγωγής και το 5% της παγκόσμιας κατανάλωσης.

Σε κάθε περίπτωση τέτοιες επιθέσεις θυμίζουν (στους ενδιαφερόμενους της περιοχής…) ότι ο πετρελαϊκός πόλεμος που αντιμετωπίζει το ιρανικό καθεστώς είναι δίκοπος.

(φωτογραφία κάτω: Με κόκκινο χρώμα οι περιοχές που ζουν οι σιίτες σαουδάραβες).

Το βράδυ χτες (ώρα usa) ο γνωστός special one Pompeo τιτίβισε ότι “δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι επιθέσεις έγιναν απ’ την υεμένη”… και κατηγόρησε την Τεχεράνη ότι “επιτέθηκε στην παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου”. Δεν θα τον πιστέψουν πολλοί· τον νοιάζει όμως;

Μια φωνή απ’ το Guantanamo

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Ο Khalid Sheikh Mohammed, αιχμάλωτος στο κάτεργο του Guantanamo (η δίκη του θα αρχίσει τον Γενάρη του 2021!…) θεωρείται σαν ο «εγκέφαλος» των επιθέσεων της 11ης 9ου… Τον περασμένο Ιούλη διεμήνυσε μέσω δικηγόρου στις οικογένειες των θυμάτων που προσπαθούν να φέρουν στα δικαστήρια το καθεστώς του Ριάντ σαν υπεύθυνο για τις επιθέσεις ότι θα τις βοηθήσει σ’ αυτήν την προσπάθεια (προφανώς δίνοντάς τους κρίσιμες πληροφορίες) αν τα αμερικανικά δικαστήρια παραιτηθούν απ’ το να τον καταδικάσουν σε θάνατο.

Οι οικογένειες των θυμάτων, που πιθανότατα δυσκολεύονται να συνεργαστούν μ’ έναν «αρχιτρομοκράτη», έστειλαν μετά απ’ αυτήν την εξέλιξη ραβασάκι στο ψόφιο κουνάβι, ζητώντας του την δημοσιοποίηση μιας τετρασέλιδης περίληψης έρευνας του fbi σχετικά με τρία άτομα, σαουδάραβες αξιωματούχους, που προσέφεραν επιμελητειακή βοήθεια σε δύο απ’ τους (επίσης σαουδάραβες…) θεωρούμενους αεροπειρατές, στην Καλιφόρνια. Τα ονόματα των 2 και οι σχέσεις τους με το Ριάντ είναι ήδη κατ’ αρχήν γνωστές. Υπάρχει όμως ένας τρίτος, που θεωρείται ότι ήταν η «καθοδήγηση» των δύο ήδη γνωστών, και περιγράφεται απλά σαν «αξιωματούχος της σαουδικής αραβίας» (προφανώς ανώτερος)· αλλά το όνομά του είναι άγνωστο.

Κάτω απ’ την πίεση των πιθανών αποκαλύψεων του Khalid Sheikh Mohammed (άραγε θα ζήσει πολύ ακόμα;) το fbi ανακοίνωσε ότι θα δώσει αυτό το όνομα… Αλλά, λόγω της «εξαιρετικής φύσης της υπόθεσης», ξεκαθάρισε ότι δεν θα δώσει καμία άλλη πληροφορία στις οικογένειες…

Είναι από μόνο του τερατώδες το γεγονός ότι ωμά το αμερικανικό κράτος λέει για άλλη μια φορά στις οικογένειες των θυμάτων που «τιμά» επετειακά κάθε 11η Σεπτέμβρη ότι ξέρει αρκετά που ενδεχομένως, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, δείχνουν ότι οι υπηρεσίες του Ριάντ (και όχι ο κυνηγημένος bin Laden) οργάνωσαν τις επιθέσεις· αλλά δεν θα τους τα πει, λόγω της συμμαχίας μ’ αυτούς ακριβώς τους δολοφόνους…

Όμως απ’ την άλλη μεριά, έστω μ’ αυτόν τον πολύ αργό και βασανιστικό τρόπο, η προβοκάτσια εκείνης της ημέρας (έχοντας ουσιαστικά εκπληρώσει τον στόχο για τον οποίο έγινε, άσχετα αν ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική πλανητική ηγεμονία) στριμώχνεται όλο και περισσότερο στην πένσα. Απ’ την μια μεριά οι επίμονες τεκμηριώσεις του ότι τα κτίρια ανατινάχτηκαν, άρα ήταν inside job… Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών (κάποια στιγμή στο μέλλον και της mossad…) σε συνεργασία, φυσικά, με κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους…

Ο τοξικός έχει ήδη μια «εκκρεμότητα»: την δολοφονία του Khashoggi. Έχει και κάτι άλλες εκκρεμότητες, με τις σφαγές στην υεμένη. Παρόλα αυτά το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει ακόμα «πολύτιμος σύμμαχος», στο βαθμό που α) η Ουάσιγκτον συνεχίζει να επιδιώκει άμεση στρατιωτική εμπλοκή στην ευρύτερη μέση Ανατολή, και β) το Τελ Αβίβ παίζει τα τελευταία του χαρτιά για να διατηρήσει και να επεκτείνει την ρατσιστική, μιλιταριστική κατοχή της Παλαιστίνης.

Το τελευταίο που θέλουν όλοι αυτοί είναι να αρχίσει η τεκμηρίωση των στοιχείων για το σαουδαραβικό καθεστωτικό «χέρι» στην 11η Σεπτέμβρη. Φαίνεται όμως ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν πια είναι οι «καθυστερήσεις»…

Για πόσο; Θα δείξει. Δεν καταρρέουν όλα σε ελεύθερη πτώση, σε χρόνο dt, όπως οι ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη…

Ο boss φταίει;

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Είναι επετειακή αφύπνιση; Είναι υπενθύμιση ότι το κεφάλαιο «σαουδική αραβία» όχι απλά παραμένει ανοικτό στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά περιστρέφεται κατά καιρούς με τέτοιο τρόπο ώστε δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ξαφνική φυγόκεντρος που θα το εκτινάξει στην στρατόσφαιρα της οργής κάποιου υπολογίσιμου τμήματος των αμερικάνων υπηκόων;

Όπως και νάχει ο ρόλος της πετροχούντας του Ριάντ στην οργάνωση της «11ης Σεπτέμβρη» ξεφυτρώνει κατά καιρούς στην αμερικανική δημοσιότητα. Μέσα σε σύγχυση, ενδεχομένως σκόπιμη. Απ’ την μια αυτή η πετροχούντα συνδέεται με τον bin Laden ενώ ίσχυε το ακριβώς αντίθετο, ήταν σκληροί εχθροί (το Ριάντ, μαζί με την Ουάσιγκτον, τον κυνηγούσαν, είχαν κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες να τον καθαρίσουν, γι’ αυτό άλλωστε βρήκε καταφύγιο στα βουνά του αφγανιστάν…). Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος της σαουδικής αραβίας (και του ισραήλ) δεν σχετίζεται, ακόμα τουλάχιστον, με το αμερικανικό inside job της κατάρρευσης των πύργων. Προφανώς υπήρχαν δύο κρίκοι στην επιχείρηση αυτή. Κάποιοι ανέλαβαν την οργάνωση των αεροπειρατιών, που θα χρησίμευαν σαν η βιτρίνα της «τρομοκρατικής επίθεσης». Και κάποιοι άλλοι ανέλαβαν την παγίδευση των κτιρίων με θερμίτη, για να υπάρξει η κατάρρευση και το σοκαριστικό θέαμα – μαζί με τους νεκρούς…

Χτες η new york post τα έχωσε στον Robert Mueller (ειδικό ερευνητή για την υποτιθέμενη εμπλοκή της Μόσχας στις εκλογές του 2016) που το 2001 ήταν ο επικεφαλής του fbi. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τότε ο Mueller έκανε ότι μπορούσε για να κρύψει τις σχέσεις του σαουδαραβικού παλατιού με κάποιους απ’ τους αεροπειρατές…

Έτσι πρέπει να έχει γίνει· αλλά είναι απίθανο ότι ακόμα κι ένας διοικητής του fbi να έκανε οτιδήποτε τέτοιο χωρίς πολιτικές διαταγές και κάλυψη. Οι 28 άκρως απόρρητες σελίδες του πορίσματος για την 11η/9ου (στις οποίες υπάρχουν αναφορές για τον ρόλο του Ριάντ και τις σχέσεις του με αεροπειρατές) δεν είναι απόφαση του Mueller να παραμένουν κρυφές ακόμα και για το κογκρέσσο. Είναι απόφαση των κεντρικών πολιτικών βιτρινών διαχρονικά απο τότε, «για να μην διαταραχτούν οι σχέσεις με συμμαχικά κράτη».

Αυτό ειδικά το κεφάλαιο της 11ης Σεπτέμβρη και η «γεωπολιτική / γεωοικονομική αξία» του Ριάντ είναι σφικταγκαλιασμένα. Το πρώτο θα ανοίξει με ταρατατζούμ όταν η δεύτερη θα έχει πέσει επίσημα και καθαρά…

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να επιτίθενται οι αντικαθεστωτικοί του Idlib με πυραύλους και drones στην ρωσική αεροπορική βάση του Khmeimin· ούτε καν στον συριακό στρατό, στην περίμετρο του θύλακα. Εκείνο που θα ήθελαν ήταν αυτό που δεσμεύτηκαν κάμποσες φορές ότι θα πετύχουν: μια ορισμένη ανα-πολιτικοποίηση αυτών των αντικαθεστωτικών, έξω και μακριά απ’ τα σχέδια του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ώστε να αποτελέσουν ένα συνθετικό της νέας συρίας, μια αυτοδιοικούμενη επαρχία στα πλαίσια κάποιας ενισχυμένης “αποκέντρωσης των εξουσιών”· και, βέβαια, υπό την τουρκική οικονομική και πολιτική επιρροή.

Ο σχεδιασμός της Άγκυρας δεν έχει πετύχει. Κι αυτό είναι μειονέκτημα τόσο για την ίδια όσο και για το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Όσο υπάρχουν ισραηλινές και σαουδαραβικές “παρεμβολές” στο συριακό έδαφος / πεδίο μάχης, ακόμα κι αν είναι περικυκλωμένες (όπως στο Idlib), το μπλοκ της Αστάνα δεν μπορεί να προχωρήσει την συνέχεια του σχεδιασμού του: μια πολιτική διαδικασία (εκλογές, νέο σύνταγμα) και, παράλληλα ή μετά, έξωση του τελευταίου αμερικανοκρατούμενου θύλακα στα νότια και διαχείριση της συμμαχίας ηπα – ypg. Επιπλέον, το παρατεινόμενο «χάος» στην συριακή επικράτεια, παρότι είναι αισθητά περιορισμένο σε σχέση με την εποχή του isis, κάνει ευκολότερες τις ισραηλινές επιδρομές σ’ αυτήν.

Όμως ούτε η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη ούτε οποιοσδήποτε συνδυασμός στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ τους μπορεί (ή θέλει) να κατακτήσει το Idlib στο σύνολό του. Εκεί έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι αντικαθεστωτικοί που παραδόθηκαν σε μια σειρά κρίσιμα σημεία / πόλεις της συριακής αντεπίθεσης. Απ’ το Aleppo μέχρι την Dara’a – συμπεριλαμβανομένων των προαστείων της Δαμασκού (Duma, Shab’a, κλπ). Είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με πάρα πολλούς άμαχους: τις οικογένειες των αντικαθεστωτικών που αποχώρησαν μαζί τους απ’ την υπόλοιπη συρία. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατάληψης του συνόλου του θύλακα σημαίνει άγρια σφαγή…

Η πρόσφατη κατάληψη της Khan Shaykum έχει νόημα σαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση προς τους αντικαθεστωτικούς να συμβιβαστούν και να συνεργαστούν πολιτικά με το μπλοκ της Αστάνα. Αυτό θα βοηθούσε ιδιαίτερα την Άγκυρα… Όμως οι ηγέτες των αντικαθεστωτικών είναι «επαγγελματικά» οππορτουνιστές: εφόσον θεωρούν, εκτιμούν, ότι δεν κινδυνεύουν από κάποια συνολική στρατιωτική συντριβή και εφόσον συνεχίζουν να έχουν την υποστηρίξη του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, «διαπραγματεύονται» το τομάρι τους πολύ ακριβότερα απ’ όσο αξίζει· και απ’ όσο θα ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ο Άσαντ, ακόμα και κάτω απ’ την πίεση των υπόλοιπων του μπλοκ.

Κι έτσι, ουσιαστικά, το ζήτημα Idlib (και ο σχεδιασμός που τον συνοδεύει) βρίσκεται εδώ και μήνες σε στασιμότητα / αδιέξοδο.

(φωτογραφίες: Μετά την ανακατάληψη της νότιας άκρης του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό, ένα τουρκικό “φυλάκιο παρατήρησης”, κανονικό μικρό στρατόπεδο δηλαδή, στη θέση Murak, που πριν ήταν στα σύνορα του θύλακα, απέμεινε ανάμεσα στον συριακό στρατό. Που το περικύκλωσε. Φυσικά όλοι διαταγές παίρνουν· όχι, όμως, ότι καταλαβαίνουν και από υψηλή πολιτική. Για καλό και για κακό λοιπόν, μέχρι να οργανωθεί και να γίνει η μετακόμιση, και για τον συμβολισμό του πράγματος, ανάμεσα στον συριακό και στον τουρκικό στρατό στο παρατηρητήριο του Murak, παρατάχτηκε ρωσικός… Είναι οι καραβανάδες με τα κοντομάνικα – στη δεύτερη φωτό, στο βάθος, φαίνεται το τουρκικό παρατηρητήριο).

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Δεν είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας. Αν οι proxies δυσκολεύουν τόσο πολύ τις εξελίξεις, τότε το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται στα κράτη που τους πατρονάρουν. Το ισραηλινό και το σαουδαραβικό εν προκειμένω…

Η Άγκυρα πίεσε ισχυρά το σαουδαραβικό καθεστώς μετά την δολοφονία του Khashoggi στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Ενδεχομένως έχει ακόμα άγνωστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον τοξικό· αλλά και τον καθοδηγητή του στο Αμπού Ντάμπι. Ωστόσο μετά το αρχικό σοκ οι προμηθευτές όπλων της σαουδαραβικής χούντας (αμερικάνοι, άγγλοι, γάλλοι) κατάφεραν να κερδίσουν (και να κερδίζουν) χρόνο. Η Μόσχα επίσης ενδιαφέρεται να βάλει το Ριάντ στο πελατολόγιό της σε όπλα, αλλά ίσως θα προτιμούσε υπό άλλο «αφεντικό», κι όχι τον τοξικό… Πρακτικά η τρέχουσα ζημιά για τον τοξικό και το σόι του έρχεται απ’ την υεμένη και τους Houthis· αλλά προφανώς είναι αργή.

Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς απ’ την μεριά του, όσο περισσότερο νοιώθει ότι στριμώχνεται (και σε ότι αφορά το απαρτχάιντ που εξαπλώνει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά όχι μόνον εκεί) τόσο δείχνει να αποχαλινώνεται. Εφόσον έχει την κάλυψη της Ουάσιγκτον, αυτή η «τακτική της έντασης» μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του Τελ Αβίβ· ειδικά επειδή προσέχει να μην κτυπήσει ρώσους καραβανάδες ή ρωσικές εγκαταστάσεις (στη συρία). (Παρότι το έχει κάνει ήδη μια φορά…)

Είναι, όμως, μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική; Αφότου το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον απέτυχαν να δημιουργήσουν μια μόνιμη τεράστια «μαύρη τρύπα» στην ευρύτερη μέση Ανατολή μέσω του isis (και ήταν η Μόσχα κατά κύριο λόγο που τους εμπόδισε…), ο ισραηλινός μιλιταρισμός / φασισμός έχει “βγει μπροστά αυτοπροσώπως” μετατρέποντας παραδειγματικά όλη την ζώνη που προοριζόταν για “καμμένη γη” σε δικό του πεδίο βολής. Αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, όμως, μόνο την Βαγδάτη, την Δαμασκό και την Βηρυττό. Αφορά επίσης την Τεχεράνη, κι ακόμα παραπέρα την Μόσχα και το Πεκίνο. Κι ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μπορεί να βρίσκει ακόμα υποστηρικτές της “δημιουργικής καταστροφής” στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο ή, ακόμα, και στο Παρίσι, υπονομεύει υπόγεια (ή και φανερά) οποιοδήποτε κινεζικό ή ρωσο-κινεζικό σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης στη μέση Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια, το Τελ Αβίβ δεν κάνει τον “δικό του πόλεμο” φτιάχνοντας όλο και πιο γελοίες “δικαιολογίες άμυνας”… Συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο σε μια συγκεκριμένη συμμαχία, σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Και συμμετέχει σαν παράγοντας βίας, αστάθειας, επιθετικότητας. Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα αν είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική είναι (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ένα ξερό “όχι”: αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει μια απάντηση ανάλογη όχι απλά των ισραηλινών επιθέσεων αλλά του γεωπολιτικού ρόλου “νταβατζή” του Τελ Αβίβ συνολικά.

Το πρόβλημα της γεωγραφίας

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Δεν θα χρειαζόταν. Αλλά η εισβολή στην υεμένη ήταν μια τρανταχτή απόδειξη της συμμαχίας των δύο τοξικών της αραβικής χερσονήσου – σίγουρη “επένδυση”. Εκείνου του Ριάντ και του άλλου του Αμπού Ντάμπι. Πετροδικτάτορες και οι δύο, με βαθιά πίστη πως ότι κουνιέται αγοράζεται και πως “πληρώνουμε και σκοτώνουμε”.

Οι μισθοφόροι τους μπούκαραν στην υεμένη τον Μάρτη του 2015, όταν οι αντάρτες Houthis μαζί με τον στρατό της υεμένης κατέλαβαν το Aden διώχνοντας τον εκλεκτό της δύσης Hadi. Αυτή η «δύση» δεν θα είχε (και δεν είχε) κανένα πρόβλημα μ’ έναν εμφύλιο στην υεμένη· άλλωστε δεν ήταν ο πρώτος. Αλλά να χαθεί το λιμάνι του Aden; Αυτό ήταν too much! Συνεπώς οι μισθοφόροι των δύο τοξικών εισέβαλαν υπό τις επευφημίες της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ… Κι όχι μόνο τις επευφημίες. Αλλά και την τεχνική στρατιωτική βοήθεια. Και κάποιους έξτρα ειδικούς…

Κανονικά η «επιχείρηση αποφασιστική καταιγίδα» θα έπρεπε να είναι ένας γρήγορος και νικηφόρος πόλεμος. Οι εισβολείς τα είχαν όλα και κυρίως απεριόριστη δύναμη αεροπορικού πυρός. Οι αμυνόμενοι είχαν μεν τα όπλα του υεμενίτικου στρατού, αλλά μάλλον παλιομοδίτικα. Και βέβαια όχι αεροπλάνα. Σ’ αυτόν τον γρήγορο πόλεμο θα έπρεπε να ανακαταληφθεί η πρωτεύουσα Sana’a, και να διωχτούν οι Houthis στα βουνά του βορρά…

Μετά από 4 χρόνια το σχέδιο έχει αποτύχει. Τα βομβαρδιστικά της τοξικής συμμαχίας αποδεκάτισαν τους αμάχους, κτυπώντας τζαμιά, αγορές, σχολεία – ό,τι εύρισκαν…. Από στρατιωτική άποψη οι Houthis (υποστηριζόμενοι διακριτικά και απ’ την Τεχεράνη και από την Χεζμπ’ αλλάχ) αποδείχθηκαν σκληροτράχηλοι. Εδώ και κάποιους μήνες έχουν περάσει στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας εδάφη. Ακόμα χειρότερο: κτυπάνε στόχους βαθιά μέσα στη σαουδική αραβία (με drones και «πειραγμένους» πυραύλους παλιάς τεχνολογίας) δείχνοντας ικανοί να ισοπεδώσουν ακόμα και τα παλάτια των τοξικών… Η «καταιγίδα» έχει αρχίσει να γυρίζει ανάποδα.

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Σαν μην έφτανε το στραπάτσο της εισβολής στην υεμένη, απ’ τον Μάρτη του 2015 ως τους τελευταίους μήνες πολλά άλλαξαν επί τα χείρω για τους πετροχουντικούς Mohammed. Πρώτον, ηττήθηκαν στη συρία. Δεύτερον, ηττήθηκαν στο κατάρ. Τρίτον ηττήθηκαν στον λίβανο. Τέταρτον ηττώνται στην υεμένη. Και πέμπτον… Πέμπτον το ψοφιοκουναβιστάν κάνει αντι-ιρανική φασαρία στα στενά του Ορμούζ. Στο «αντι-ιρανική» συμφωνούν και οι δύο τοξικοί εταίροι. Αλλά στα στενά του Ορμούζ; Τα παλάτια του ενός τοξικού στο Abu Dhabi βλέπουν απέναντι το ιρανικό λιμάνι Bandar Abbas, γεμάτο “φρουρούς της επανάστασης” – πολύ κοντά, σα να λέμε, για μαγκιές. O άλλος στο Ριάντ μπορεί να ελπίζει ότι οι “patriot” που έχει ψωνίσει θα προλάβουν να δουλέψουν μέχρι να κρυφτεί σε τίποτα υπόγεια… in case of…

Κατά συνέπεια οι δύο τοξικοί, χαμένοι για χαμένοι σχεδόν παντού όπου προσπάθησαν να γίνουν χρήσιμοι και διάσημοι σαν χρηματοδότες πιστολέρος, έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα «υεμένη». Τόσο διαφορετικές που οι μισθοφόροι τους πολεμούν τώρα μεταξύ τους, για τον έλεγχο του Aden…

Οι ίδιοι οι τοξικοί δεν έχουν τσακωθεί φανερά μεταξύ τους. Τους ενώνουν πολλά, και πάνω απ’ όλα ο ανομολόγητος φόβος της παρακμής τους. Καλή η συμμαχία και με το ψοφιοκουναβιστάν και με το φασιστοΤελ Αβίβ. Αλλά…

Αλλά οι πολύ πλούσιοι, που έμαθαν πως όλα αγοράζονται, έχουν ένα μοναδικά ατομικίστικο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν γλυτώνουν πολλοί μαζί· προσπαθούν να γλυτώσουν κατά μόνας. Με χωριστά νταραβέρια· ο καθένας το δικό του κεφάλι. Ο τοξικός του Abu Dhabi έριξε τα μούτρα του και πήγε μέχρι την Τεχεράνη για να δει τι παίζει… Δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος, αλλά οι ιρανοί δεν τον κρέμασαν. Τον κουβεντιάζουν…

Οι ήττες, όσο γεμάτα κι αν είναι τα θησαυροφυλάκια, φέρνουν γκρίνια…

(φωτογραφία κάτω: Είναι φίλοι, συνεργάτες, και κάτι παραπάνω. Ο αριστερά τοξικός είναι ο βασιλοδιάδοχος των εμιράτων, κάπως ώριμος είναι αλήθεια για να είναι ακόμα διάδοχος, ονόματι Mohammed bin Zayed al-Nahayan. Ο δεξιά είναι ο γνωστός τοξικός του Ριάντ, φρεσκαδούρα σκέτη, βασιλοδιάδοχος εδώ και κάτι χρόνια, ονόματι Mohammed bin Salman. Ο αριστερά είναι μέντορας του δεξιά. Αλλά ο καθένας το μαγαζί του first, σωστά;)

Οι υεμενίτες Viet Cong

Τετάρτη 17 Ιούλη. Η πετροχούντα των εμιράτων είδε και αποείδε πως όχι μόνο οι μισθοφόροι της δεν μπορούν να νικήσουν στην υεμένη αλλά ότι έχουν αρχίσει να υποχωρούν, και ανακοίνωσε ότι τα μαζεύει και φεύγει. Ο άλλος «απελευθερωτής», ο τοξικός του Ριάντ (ή ο βασιλιάς πατέρας του), δεν έχει σαλπίσει ακόμα την υποχώρηση. Αλλά είναι σαφές ότι οι υεμενίτες Houthis έχουν περάσει σε μια αντεπίθεση αναβαθμισμένη: κτυπούν με πυραύλους και drones μέσα στο έδαφος της σαουδικής αραβίας, και κτυπούν «δυνατά».

Η εισβολή στην υεμένη άρχισε τον Μάρτιο του 2015, και ήταν βασικό μέρος του σχεδίου των δύο «αδελφών» πετροχουντών να ανεβάσουν την γεωπολιτική αξία τους εν όψει της μεταπετρελαϊκής εποχής. Η χρηματοδότηση των ουαχαβιτών στη συρία και στο ιράκ ήταν επίσης βασικό μέρος του ίδιου σχεδίου. Τέλος η συμμαχία τους με το Τελ Αβίβ (σε βάρος των παλαιστινίων) ήταν το «καπάκι» αυτής της σχεδιαζόμενης ηγεμονίας τους στον αραβικό κόσμο.

Δεν πέρασαν δα και αιώνες από τότε, και οι φιλόδοξοι τοξικοί σεΐχηδες έχουν ηττηθεί κατα κράτος· σε όλα εκτός απ’ την συμμαχία τους με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς. (Να συνυπολογίσουμε και τον αποκλεισμό / απειλές κατά της Ντόχα…) Ποιοί νικούν στον υεμενίτικο πεδίο μάχης; Οι ίδιοι που έχουν νικήσει (αν και όχι πλήρως) στο συριακό.

Στη φάση που θεωρούσαν πως έχουν το πάνω χέρι τόσο το Ριάντ όσο και το Αμπού Ντάμπι (μαζί με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) δεν έχαναν ευκαιρία να κατηγορήσουν την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ ότι συμμετέχουν στον πόλεμο στηρίζοντας τους Houthis, εξοπλίζοντας τους δια θαλάσσης. Πράγματι υπάρχει τέτοια υποστήριξη, και προφανώς αυτή περιλαμβάνει πολεμοφόδια. Ωστόσο το πιο βασικό στοιχείο της είναι το «δυνατό» σημείο τόσο της λιβανέζικης οργάνωσης όσο και του ιρανικού καθεστώτος: το τεχνικό know how της σημαντικής αναβάθμισης ξεπερασμένων ή αναξιόπιστων όπλων.

Φαίνεται αυτό που λέγεται ασύμμετρος πόλεμος έχει μελετηθεί πολύ καλά τόσο στην Τεχεράνη όσο και στην Βηρυττό. Οι μισθοφόροι της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων είχαν στην εισβολή τους στην υεμένη ολοφάνερη υπεροχή μέσων και, επιπλέον, άφθονο χρήμα, ανοικτές γραμμές ανεφοδιασμού και απεριόριστη επιμελητειακή υποστήριξη. Κι ωστόσο οι αδύναμοι της σύγκρουσης, οι Houthis (μαζί με τον υεμενίτικο στρατό), αποδείχθηκαν ικανοί να εξελίσσονται διαρκώς. Φτάνοντας πρόσφατα στο σημείο να μπορούν να κτυπούν αεροδρόμια και αγωγούς της σαουδικής αραβίας πολύ μακριά απ’ την «πρώτη γραμμή».

Οι επιτυχίες των Houthis και των συμμάχων τους είναι σημαντική ήττα για το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι, αλλά είναι επίσης καρφί στο μάτι τόσο της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ) όσο και του Παρισιού και του Λονδίνου που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι παρόντες στον πόλεμο για τον έλεγχο του κόλπου του Aden. Δεν εννοούμε μόνο τις πωλήσεις όπλων στους επιτιθέμενους· αλλά και την πιο άμεση συμμετοχή μέσω “ειδικών” καραβανάδων, ενδεχομένως και δικών τους μισθοφόρων.

Παρότι η σφαγή στην υεμένη (περί σφαγής πρόκειται: τουλάχιστον 20.000 υεμενίτες, στο μεγαλύτερο μέρος τους γυναίκες και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι εκείνοι που ζουν οριακά και μόνο μέσω της “ανθρωπιστικής βοήθειας” του οηε…) δεν θα τελειώσει αύριο, η έκβαση αυτού του “ξεχασμένου πολέμου” προστίθεται στους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλιστικούς πονοκεφάλους…

Εντελώς ειρηνικά

Kυριακή 26 Μάη. Ε, ναι λοιπόν, είναι επίσημο, είναι βέβαιο, είναι μια αλήθεια με μακρύ φυτίλι! Με επίσημη ανακοίνωσή του το αμερικανικό πεντάγωνο, δια του ναυάρχου Michael Gilday, γνωστοποίησε ότι πιστεύει με υψηλό βαθμό βεβαιότητας ότι οι ιρανοί κτύπησαν τα 4 τάνκερ πρόσφατα, όπως επίσης οι ιρανοί κτύπησαν τον σαουδαραβικό αγωγό – μέσω των proxies τους στην υεμένη. Πιστεύει επίσης (το αμερικανικό πεντάγωνο) πάντα με υψηλό βαθμό βεβαιότητας, ότι οι διαταγές προήλθαν απ’ τα ανώτατα κλιμάκια του ιράν…

Εννοείται πως οι με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας δεν έδωσαν καμία απόδειξη των ισχυρισμών τους. Ελάτε όμως στη θέση τους: κάθε φορά που πρέπει να δώσουν αποδείξεις, κάτι σκαρώνουν που ύστερα αποδεικνύεται μαϊμουδιά – και εκτίθενται. Δεν είδατε τι χαμός γίνεται πλέον με τις δήθεν «αποδείξεις» για την επίθεση με χημικά του Άσαντ στη Douma; (Αποδείχθηκε, αυτή τη φορά κυριολεκτικά, πως κάπου «χάθηκε» η έκθεση συγκεκριμένων επί τόπου ερευνητών που πιθανολογούσε ισχυρά και με στοιχεία ότι η επίθεση έγινε απ’ τους αντικαθεστωτικούς). Καλύτερα, λοιπόν, να μείνουν στην άκρη οι αποδείξεις. Αρκεί η «πίστη» των αμερικάνων καραβανάδων. Στο κάτω κάτω ο θεός κρίνει…

Αλλά δεν είναι μόνο η «πίστη» για όσα έχουν γίνει ήδη… Ακόμα σημαντικότερη είναι η «πίστη» τους για τα μελλούμενα: έχουμε πολλαπλές αξιόπιστες αναφορές ότι ιρανικές proxie ομάδες σκοπεύουν να επιτεθούν σε αμερικάνους στρατιώτες στη μέση Ανατολή είπε ο αρχικαραβανάς Gilday.

Ελάτε και πάλι στη θέση τους. Έχουν λίγους αλλά εκλεκτούς στρατηγικούς συμμάχους στην περιοχή, με πρώτο και καλύτερο το Τελ Αβίβ (παρεπιπτόντως είναι στρατηγικός σύμμαχος και του ελλαδιστάν, για να μην ξεχνιόμαστε). Οι οποίοι σύμμαχοι έχουν «αξιόπιστες πληροφορίες ότι…» Να πεις ότι είναι ψεύτες; Δεν γίνεται. Άρα..

Άρα, για εντελώς “ειρηνικούς” λόγους, και για να φοβηθούν οι ιρανοί proxies (ε;) το ψόφιο κουνάβι αποφάσισε να στείλει έξτρα 1.500 πεζοναύτες στη μέση Ανατολή. Δεν διευκρίνισε που, αλλά φαίνεται ότι θα είναι “κάπου στην αραβική χερσόνησο” – δεδομένου ότι η αποστολή πλασσάρεται σαν “προστασία κατά της ιρανικής επιθετικότητας”.

Ο αριθμός είναι όντως μικρός. Αλλά δεν είναι η μόνη κίνηση με δηλωμένο στόχο το ιράν απ’ τους “εμείς δεν θέλουμε πόλεμο”. Είναι μία ακόμα, στη σειρά. Που συνοδεύεται απ’ την αποστολή μιας δεκάδας πολεμικών αεροπλάνων επιπλέον, καθώς και άγνωστου αριθμού drones. Παρεπιπτόντως: το αμερικανικό πεντάγωνο έχει ήδη 70.000 πεζοναύτες στην περιοχή, κυρίως σε βάσεις στο μπαχρέιν και στο κατάρ. Λίγο παραπάνω από 5.000 βρίσκονται στο ιράκ, και περίπου 2.000 στη συρία (όπου κάθονται μέχρι να φύγουν…)

Μια παλιά καθεστωτική κοινοτοπία έλεγε ότι “όποιος θέλει ειρήνη ας ετοιμάζεται για πόλεμο”. Κι όποιος θέλει πόλεμο για τί να ετοιμάζεται;

Τεχεράνη

Kυριακή 26 Μάη. Απέναντι σ’ αυτήν την «βήμα βήμα» επιχείρηση του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, που περιλαμβάνει όχι μόνο την συγκέντρωση όπλων και ενόπλων αλλά και την κατασκευή επιπλέον «ενοχής» της, τι μπορεί να κάνει η Τεχεράνη;

Η χθεσινή απειλή ότι θα βουλιάξει τα αμερικανικά πλοία (αν κάνουν καμμιά βλακεία…) χάρη σε «μυστικά όπλα» που διαθέτει, μπορεί να είναι χρήσιμη στο εσωτερικό, αλλά κατά τα άλλα είναι βλακώδης. (Αν θέλεις να αποτρέψεις κάποιον του δείχνεις από τι κινδυνεύει· αλλιώς μπλέκεις στον πόλεμο που θες να αποφύγεις).

Η ταπεινή άποψή μας είναι ότι το ιρανικό καθεστώς δεν κινδυνεύει από χερσαία εισβολή: ο αμερικανικός στρατός ούτε θέλει ούτε μπορεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα κινδυνεύει από αεροπορικές / πυραυλικές επιθέσεις, και μάλιστα από απόσταση. Κινδυνεύει, επίσης, να γίνει «πειραματόζωο» για την χρήση απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν κάποιου καινούργιου «εντυπωσιακού» όπλου, όπως για παράδειγμα οι βόμβες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Στην περίπτωση του ιράν η Ουάσιγκτον φτιάχνει συστηματικά τον «ιδανικό κακό», όπως έκανε και κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Σε αντίθεση, όμως, με την Πγιονγκγιάνγκ, η Τεχεράνη δεν διαθέτει πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές που να μπορούν να κτυπήσουν το αμερικανικό έδαφος· και οι αμερικανικοί στόχοι στη μέση Ανατολή είναι μεν υπαρκτοί, αλλά (αν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίσει να…) έχουν «προϋπολογιστεί» απ’ το πεντάγωνο.

Το βασικότερο, σχεδόν το μοναδικό που χρειάζεται η Τεχεράνη, είναι να αποτρέψει μια επίθεση εναντίον της. Και γι’ αυτό μία μόνο απάντηση διακρίνεται: να ενισχύει και να επισημοποιήσει τις (στρατιωτικές) σχέσεις της και με το Πεκίνο, και με την Μόσχα και με την Άγκυρα. Το μπλοκ της Αστάνα είναι υποχρεωμένο να “διευρύνει” κατά κάποιον τρόπο την εμβέλειά του.

Δεν είναι ότι αυτοί οι στρατοί θα τρέξουν να φυλάξουν το ιρανικό καθεστώς αν δεχθεί αμερικανική επίθεση. Είναι κάτι ελαφρά διαφορετικό: ότι οι φασίστες στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ θα ξανασκεφτούν μία, δυο, τρεις, πολλές φορές ποιές θα μπορούσαν να είναι οι όποιες ρωσικές, τουρκικές ή κινεζικές «απαντήσεις» σε μια τέτοια επίθεση. Επιπλέον μια σειρά άλλων κρατών (π.χ. το Βερολίνο ή το Παρίσι) θα αποκτήσουν ένα περιθώριο να «καταγγείλλουν» προληπτικά μια επίθεση (στο ιράν) που θα μοιάζει με επίσημη κήρυξη παγκόσμιου πολέμου.

Μέσα στο μήνα που τελειώνει σε λίγο, ο ιρανός υπ.εξ. έκανε τις επαφές του και με την Μόσχα και με το Πεκίνο (αλλά και με την Ισλαμαμπάντ) – υποθέτουμε όχι μόνο για το «απαγορευμένο» πετρέλαιο. Ας ευχηθούμε ότι ο άξονας έχει θορυβηθεί…

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.