Tag: ρωσία

Go global 2

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Παρά αυτήν την ακτινοβολία των ισλαμοδημοκρατών της τουρκίας, ή ίσως εξαιτίας της (σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και χωρίς στρατιωτικές δράσεις, για ιμπεριαλισμό πρόκειται) το 2011 το τουρκικό καθεστώς βρέθηκε μπροστά σ’ αυτές τις δύο εξελίξεις: πρώτον, στην «τροπή» που πήρε η εξέγερση στη λιβύη (μετατροπή σε εμφύλιο χάρη στην κρυφή και φανερή επέμβαση του Παρισιού, του Λονδίνου και, τελικά, της Ουάσιγκτον)· και στο ότι η εξέγερση στη συρία έμοιαζε να παίρνει τον ίδιο δρόμο, τον δρόμο του εμφυλίου, πάλι με τους ίδιους κρυφούς παράγοντες, plus το Ριάντ και την Ντόχα – κι αυτό παρότι η Άγκυρα (μαζί με την Τεχεράνη και την Μόσχα, το τωρινό μπλοκ της Αστάνα – σημειώστε το…) συμβούλευε μέχρι τέλους τον Άσαντ να κάνει αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς του· και να τις κάνει έγκαιρα και πειστικά… Η προοπτική της ειρηνικής μετάβασης από αυταρχικά καθεστώτα σε δημοκρατίες στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο τσακιζόταν κάτω απ’ την αντεπίθεση των πρωτοκοσμικών αλλά και, βασικό, των ντόπιων αφεντικών· το τουρκικό παράδειγμα έπρεπε να μείνει εξαίρεση· συνεπώς η σχετικά φρέσκια τουρκική soft power έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με τον εαυτό της.

Κανείς δεν μνημονεύει εκείνο το ταξίδι του Erdogan στις ηπα τον Σεπτέμβρη του 2011, όπου η διοίκηση Obama του παρουσίασε τα αναθεωρημένα σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή», που υπόσχονταν σημαντική θέση για το τουρκικό καθεστώς αν υποστηρίζε την διάλυση της συριακής επικράτειας. Κάποια στιγμή (μπορεί στο μακρινό μέλλον) οι ιστορικοί θα το θυμηθούν και να το ψάξουν. Η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο δεν ξεχνάει. Αν η πρόταση ήταν η συγ-χρηματοδότηση και η συν-εκπαίδευση των ενόπλων υπέρ της κατασκευής τριών κρατών στη θέση του ενός στη συρία, δίπλα και μαζί με την ουαχαβίτικη σαουδική αραβία (και το κατάρ – τότε...), το γεγονός είναι ότι ο Erdogan την αποδέχτηκε. Την θέωρησε ελκυστική και συμφέρουσα; Δεν μπορούσε να κάνει κάτι αλλο; Αυτοί οι σκαφτιάδες ιστορικοί του μέλλοντος ας μας απαντήσουν.

Κάποιοι πονηροί είπαν, τότε, πως αυτό το επέλεξε ο Erdogan για να στηρίξει την συριακή μουσουλμανική αδελφότητα. Βλακώδες, και πάντως άσχετο με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Μουσουλμανική αδελφότητα υπήρχε στη συρία και πριν το 2011! Υπήρχε και το 2002, και το 2005, και το 2007, και το 2010. Όση ιδεολογική συμπάθεια κι αν είχε το akp προς αυτούς, σαν κυβέρνηση, με τον Άσαντ τα είχε καλά· κι ακόμα καλύτερα… Το τουρκικό καθεστώς έκανε το 2011 αυτήν την επιλογή (αλλάζοντας ουσιαστικά την εξωτερική του πολιτική) για να «μείνει μέσα στο παιχνίδι», ιμπεριαλιστικό και καθόλου παιχνίδι, στη μέση Ανατολή – στο βαθμό που έμοιαζε πως αυτό το κινούσαν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ – όχι αμελητέοι παράγοντες δηλαδή. Να μείνει στην ιστορική εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής με ιμπεριαλιστικούς στόχους αλλά με όρους εντελώς διαφορετικούς από εκείνους της ιδεολογικής, πολιτισμικής, κοινωνικής ακτινοβολίας ενός δημοκρατικού παραδείγματος. Να μείνει όχι σαν soft power αλλά δια της βίας.

Όταν οι ισλαμοδημοκράτες αποφάσισαν να παίξουν το αμερικανικής και ισραηλινής έμπνευσης «παιχνίδι των proxies» στη συρία, ήξεραν, καταλάβαιναν, ότι γίνονταν «μέρος του προβλήματος». Ήλπιζαν γρήγορα να γίνουν και «μέρος της λύσης» – δηλαδή να κρατήσουν τις επιρροές τους στους αραβικούς (σουνιτικούς) πληθυσμούς της μέσης Ανατολής και της βόρειας αφρικής. Όταν όμως άρχισαν οι πρακτόρικες «βόμβες στο ψαχνό» στην τουρκία, με κορυφαία εκείνη στο Diyarbakir στις 5 Ιούνη του 2015 σε προεκλογική συγκέντρωση του HDP, και, στη συνέχεια, το pkk άρχισε να εφαρμόζει «τακτικές isis» σε τουρκικό έδαφος, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες το κατάλαβαν: η επικράτειά τους προοριζόταν για το επόμενο «πρόβλημα»!.. Απλά, πολύ απλά και ωμά, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είχαν τους δικούς τους σχεδιασμούς για την «νέα μέση Ανατολή». Και σ’ αυτούς η τουρκική επικράτεια προοριζόταν για την «τύχη» της ιρακινής και της συριακής: να διαλυθεί. Παλιό, γνωστό σχέδιο των ‘90s, με καινούργια (isis) αλλά και παλιά μέσα…

Το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε, ήταν το «καπάκι»… Σου περνάει ξώφαλτσα, και δεν έχεις πια αμφιβολίες…

Go global 3

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Αυτή η αναγκαστικά περιληπτική εξιστόρηση πολύ πρόσφατων γεγονότων και εξελίξεων είναι απαραίτητη (λέμε) για να υποστηρίξουμε την θέση ότι οι ισλαμοδημοκρατικές πολιτικές βιτρίνες της τουρκίας, εκπροσωπώντας ένα πολύ σύγχρονο και δυναμικό κράτος / κεφάλαιο (το έχουμε ξαναγράψει: την θέση στους G20 δεν την πήρε με μέσο η Άγκυρα!) επιχειρούν ως τώρα να ρεφάρουν απ’ την λάθος επιλογή τους το 2011· και τις συνέπειές της. Εξακολουθούν να θέλουν (λέμε…), κι αυτό είναι συνεπές με την εποχή, όχι έδαφος – αλλά επιρροή. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους στον πυρήνα της στρατηγικής της Άγκυρας όταν υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που εμπνέει την διαχείριση της δολοφονίας του Khashoggi – ενάντια στην ουαχαβίτικη μαφία του Ριάντ. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που στηρίζει την στρατηγική συμφωνία «μοιρασιάς» με την σιιτική Τεχεράνη της ιδεολογικής / πολιτικής διαχείρισης των μουσουλμάνων απ’ το ιράκ ως το μαρόκο κι απ’ το σουδάν ως το… · την υποστηρίξη στην ανατροπή τους αιγυπτιακής χούντας· την υποστηρίξη της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» στη λιβύη, ακόμα κι αν πρόκειται για σχεδόν «νομαρχία Τρίπολης»· και την κατά κύματα εισβολή στη βόρεια συρία με την σιωπηλή συγκατάθεση του καθεστώτος Άσαντ, άσχετα απ’ τους ρητορικούς βρυχηθμούς του τελευταίου.

Όλα αυτά έχουν μόνο γενεαλογική σχέση με την ιστορία του 20ου αιώνα στη μέση Ανατολή· με τα σύνορα στις ερήμους· με τις διεθνείς συνθήκες· με αυτά που θα χωρούσαν σε «μια μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα». Ο 20ος αιώνας δεν είχε (ή δεν είχε φανερές) συγκρούσεις περιφερειακών αντιπάλων μεταξύ μουσουλμανικών κρατών στη μέση Ανατολή· ο πόλεμος ιράκ – ιράν ήταν στη πραγματικότητα ο πόλεμος της δύσης ενάντια στην χαμένη πετρο-αποικία του.

Στο κάτω κάτω, αν επρόκειτο γι’ αυτό, αν δηλαδή το συριακό πεδίο μάχης ήταν απλά και μόνο αυτό, η Μόσχα θα είχε ίσως και πάλι ένα ρόλο – αλλά το Πεκίνο; Γιατί το Πεκίνο στηρίζει διακριτικά αλλά μάλλον αποτελεσματικά, με επενδύσεις, το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο τώρα; Γιατί έστειλε «ειδικούς» να εκπαιδευτούν στο συριακό πεδίο μάχης; Μήπως επειδή η μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ένα «τοπικό πρόβλημα»; Και μήπως επειδή η επιρροή ξεπερνάει σ’ αυτήν τη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικου ανταγωνισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει κατά πολύ όταν πρόκειται για στρατηγικές των αρχών του 21ου αιώνα, την κατάκτηση εδάφους;

Και μόνη της η μάσκα που φόρεσαν οι ypg/pkk στην αμερικανική κατοχή επί του 1/3 της συριακής επικράτειας θα ήταν αρκετή για να αποδείξει ότι εδώ συγκρούονται global (και περιφερειακοί) ιμπεριαλισμοί – η «τοπική» ιστορία απλά είναι μέρος του ιδεολογικού υλικού της σύγκρουσης. Όχι, όμως, η αιτία της, ούτε η πηγή των βασικών (συχνά δυσδιάκριτων απ’ τους αφελείς και τους καλοπροαίρετους) βασικών χαρακτηριστικών της.

Απο εκεί και πέρα αρχίζουν τα (χειραγωγικά…) «γούστα»: αυτός ο ιμπεριαλισμός μου αρέσει, αυτός δεν μου αρέσει… Λάθος προσέγγιση, μοιραία προσέγγιση σε βάθος χρόνου, τραγική προσέγγιση από εργατική άποψη, το λέμε και το ξαναλέμε – αλλά συμβαίνει.

Έχει τις ευκολίες του…

Το σημείο συστροφής

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Σε μια σπάνια επίδειξη πολεμικού επαγγελματισμού, ο αμερικανικός στρατός συνεχίζει να βομβαρδίζει και να ανατινάζει δικές του εγκαταστάσεις / βάσεις που τις παρατάει αποχωρώντας από διάφορες θέσεις στη βόρεια συρία. Χτες φέρεται να βομβάρδισε ένα δικό του σταθμό ραντάρ στο όρος Abdulaziz, ενώ «παγίδευσε» διάφορα παρατήρητήριά του εδώ κι εκεί.

Ας πούμε τώρα ότι ανήκετε στην πολυπληθή φυλή των ντόπιων φίλων του αμερικανικού (πρώην) imperium. Είστε, όμως, open minded. Δηλαδή: γουστάρετε ελληνοαμερικανή συμμαχία, γουστάρετε και τα τριγωνικά τα νόστιμα του είδους ελληνοϊσραηλινοαμερικανική συμμαχία, γουστάρετε βάσεις, αεροπλανοφόρα, drones, τα πάντα όλα. Έχετε όμως και μια ορισμένη αίσθηση του χιούμορ. Ή μια ψύχραιμη στάση απέναντι στα ατυχήματα. Ή, έστω, σας αρέσουν τα σήριαλ και οι σήριαλ κίλερς που αυτοκτονούν κατά λάθος.

Δεν θα άξιζε αυτή η τοσοδούλα τουρκική εισβολή στον συριακό βορρά έστω και μόνο γι’ αυτό; Για να δείτε τον us army να πολεμάει εναντίον του εαυτού του; Έχει βομβαρδίσει κι έχει σκοτώσει σ’ όλον τον πλανήτη… Τώρα «αυτοκαταστρέφεται»…

Για σκεφτείτε το: το μέλλον εμφανίζεται φευγαλέα και απροειδοποίητα· πριν γίνει συμπαγές και αναμφισβήτητο σαν τσιμενταρισμένο παρόν. Όταν πρέπει να το ακουμπήσεις για να το καταλάβεις τότε το μέλλον σ’ έχει πλακώσει.

(φωτογραφία: Οι όμορφες βάσεις όμορφα αυτοαναφλέγονται….

Άντε και στο Ινδοκούς!)

Συρία

 

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν 8 ολόκληρες μέρες (Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Συρία 1) γράφαμε: Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη…

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, η πενθήμερη κατάπαυση του πυρός που συμφώνησε ο Erdogan με το δίδυμο Pompeo – Pence, με σκοπό τον αφοπλισμό και την απομάκρυνση των ypg/pkk απ’ την συνοριακή ζώνη που ενδιαφέρει το τουρκικό καθεστώς (και το συριακό…) Δεν μας εκπλήσσει ούτε η βλακεία της ερμηνείας αυτής της τουρκικής κίνησης. Ότι, δηλαδή, ο Erdogan έκανε αυτή τη συμφωνία για να δώσει χαρά το ψόφιο κουνάβι. (Όπως είναι γνωστό το συριακό πεδίο μάχης είναι πάρτυ γενεθλίων, όπου όλοι μοιράζουν δώρα σε όλους!!..)

Η χαρά του ψόφιου κουναβιού, που δεν κρύφτηκε, είναι δευτερεύουσα. Δείχνει τα άγχη του. Το βασικό που επέβαλε μια τέτοιου είδους κατ’ αρχήν παράξενη συμφωνία ανάμεσα σ’ έναν εμπόλεμο και σ’ έναν «τρίτο», είναι ότι αυτός ο «τρίτος», το ψοφιοκουναβιστάν, είναι που έχει εξοπλίσει τους ypg/pkk. Συνεπώς ξέρει τι όπλα έχουν και σε ποια ποσότητα. Οπότε, αυτός ο «τρίτος» έχει αναλάβει επί της ουσίας να πείσει (ή να «διατάξει») τους ypg/pkk να επιστρέψουν συγκεκριμένα απ’ τα όπλα που τους έδωσε.

Το αν αυτό θα γίνει είναι διαφορετικό ζήτημα. Θυμηθείτε ότι οι ypg/pkk έχουν αναλάβει την ίδια δέσμευση (του αφοπλισμού τους) και απέναντι στο καθεστώς Άσαντ, το οποίο όμως δεν ξέρει τι έχουν. Θεωρούμε πιθανότερο να κρατήσουν όσα περισσότερα φορητά όπλα (όπως αντιαρματικές ρουκέτες ή όλμους) μπορούν, ακόμα και θαμμένα. Αν, ωστόσο, ο Erdogan θεωρήσει ότι κοροϊδεύουν (το αποκλείετε;), εκτεθειμένο θα είναι το δίδυμο των σωματοφυλάκων που ανέλαβε την μεσολάβηση. Όχι ο Άσαντ… Δεν ξέρουμε αν και πόσο θα χαρεί το ψόφιο κουνάβι σε μια τέτοια περίπτωση. Έχει μια τάση να τα παίρνει προσωπικά διάφορα ζητήματα – και είναι σε ηλικία εμφράγματος…

Εν τω μεταξύ, εν όψει της επίσκεψής του στο ρωσικό θέρετρο Sochi σε 3 ημέρες, ο Erdogan ξαναξεκαθάρισε συνεντευξιαζόμενος χτες:

Θα συναντηθώ με τον Putin την Τρίτη. Σκοπός είναι να διαμορφώσουμε μια αποδεκτή λύση. Θέλουμε οι περιοχές που βρίσκονται κάτω απ’ τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης να καθαρίσουν από ενόπλους του pkk και των ypg.

Για περιοχές υπό τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης μιλάει. Την κυβέρνηση Άσαντ δηλαδή. Τα ντόπια εθνικά βλακόμετρα το πιάνουν το υπονοούμενο;

Μπαααα. Δεν συμφέρει.

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 1

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Για λίγο αφήνουμε τις όποιες χθεσινές εξελίξεις για να σκάψουμε βαθύτερα. Χρειάζεται οπωσδήποτε.

Ο Seth J. Frantzman, δημοσιογράφος στην καθεστωτική ισραηλινή Jerusalem Post, χωμένος επιπλέον σε διάφορα mainstream (επιτρέπεται να φανταστείτε ότι δεν είναι μέλος σε συνδικάτο ανθρακωρύχων, που άλλωστε δεν υπάρχει στο ισραήλ…), έγραφε πριν 2 μέρες κάτι που έχει βάση – αν και δεν το τράβηξε ως προς τις λογικές του συνέπειες επειδή, κάτι τέτοιο, θα κάρφωνε στην καρδιά τον ισραηλινό απαρτχάιντ ρατσισμό / μιλιταριασμό. Η εισαγωγική θέση στο άρθρο του ήταν, όπως την έγραψε ο ίδιος, αυτή:

… Η πολιτική των ηπα γίνεται όλο και περισσότερο όμηρος της επιλογής ότι οι ηπα θα πρέπει να χειρίζονται φίλους και εχθρούς ώστε να αποφεύγονται οι πόλεμοι. Δυστυχώς, χώρες σαν την Τουρκία και το Ιράν, έχουν βρει τρόπους να μπλοφάρουν, λέγοντας ότι είναι έτοιμες για πόλεμο με τις ηπα. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι κάποια απ’ αυτές τις χώρες θα ήθελε να διακινδυνεύσει μια πραγματική σύγκρουση με τις ηπα, αλλά η αποφασιστικότητα των δηλώσεών τους ότι θα το κάνουν είναι υψηλότερη απ’ αυτήν των ηπα, και έχουν μάθει ύστερα από δεκάδες πολέμων ανά τον κόσμο ότι η Ουάσιγκτον είναι πιο προσεκτική στο να προκαλέσει νέες εντάσεις…

Αυτό που λέει (απογοητευμένος για την αμερικανική αναδίπλωση στη συνέχεια του άρθρου του) ο κυρ Seth είναι το εξής: όσο υπερδύναμη στρατιωτικά κι αν είναι η Ουάσιγκτον, απ’ την στιγμή που δεν προτίθεται να μπει αυτοπροσώπως σε «ενδιάμεσους πολέμους» με κράτη σαν το ιράν ή/και την τουρκία απειλώντας τα με «πλήρη πόλεμο», καταλήγει όμηρος της (ίσως πλαστής…) ετοιμότητας αυτών των κρατών για έναν all out πόλεμο εναντίον της.

Τυπικά αυτή η παρατήρηση είναι σωστή. Και ισχύει όχι μόνο για την Ουάσιγκτον αλλά και για το Τελ Αβίβ. Οι μέσω εργολάβων (proxie) πόλεμοι που δοκίμασαν στο ιράκ και στη συρία ήταν η πανηγυρική απόδειξη ότι θα προτιμούσαν «μεσαίους πολέμους μέσω τρίτων» αντί να εμπλακούν εντελώς, ανοικτά και αυτοπροσώπως, όπως στο αφγανιστάν και στην πρώτη φάση της κατοχής του ιράκ.

Εκείνο που δεν αναγνωρίζει ούτε παραδέχεται ο κυρ Seth είναι το γιατί απέτυχε αυτή η βολική διευθέτηση εκ μέρους του αμερικανικού, του ισραηλινού και του σαουδαραβικού ιμπεριαλισμού· και γιατί αυτή η αποτυχία έγινε πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι «προδώσει» τους ypg/pkk, ανοίγοντας το ενδεχόμενο να «προδώσει» κι άλλους στη μέση Ανατολή, για όσο καιρό βρίσκεται ακόμα στο παλάτι. Η αιτία της αποτυχίας λέγεται «Μόσχα» – όχι, όμως, έτσι απλά όπως το καταλαβαίνει η μάζα των χουλιγκάνων της (γεω)πολιτικής.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός θα μπορούσε να μπει στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβη του 2015 και με έναν άλλο τρόπο απ’ αυτόν που το έκανε. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να μπει μόνο με μισθοφόρους και «συμβούλους», εκπαιδεύοντας κάποιους απ’ αυτούς (ή κάποιους απ’ τον συριακό στρατό του Άσαντ) στη χρήση σύνθετων οπλικών συστημάτων, που περιέργως πως και ανεξήγητα (όπως έγινε απ’ την απέναντι μεριά με τους ένοπλους του isis και άλλων οργανώσεων) θα βρίσκονταν στα χέρια τους. Με άλλα λόγια η Μόσχα θα μπορούσε να απαντήσει στον proxy πόλεμο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ στο μεσανατολικό (και ειδικά το συριακό) πεδίο μάχης μ’ έναν απόλυτα ανάλογο proxy τρόπο.

(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο θα έπρεπε να κρατήσει θέση στην παγκόσμια ιστορία. Αυτό που καίγεται είναι οι αποθήκες πυρομαχικών της αμερικανικής βάσης Kharab Ashk, δίπλα στο γνωστό έως θρυλικό τσιμεντάδικο της γαλλικής Lafarge έξω απ’ το Kobani. H γαλλική εταιρεία πλήρωνε διαδοχικά λύτρα, πρώτα στον isis και ύστερα στις ypg/pkk για να συνεχίσει να δουλεύει…. Αλλά η φωτογραφία δείχνει κάτι άλλο. Δύο αμερικανικά f-16 βομβάρισαν προχτές «με ακρίβεια» την βάση αφού την εγκατέλειψε ο αμερικανικός στρατός, για να μην πέσουν τα πυρομαχικά στα χέρια των οχτρών.

Όταν οι αμερικάνοι βομβαρδίζουν («με ακρίβεια…») τις ίδιες τις βάσεις τους, η Ιστορία έχει μπει σε ζόρικα μονοπάτια…)

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 2

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αλλά η Μόσχα δεν έκανε αυτό. Έκανε κάτι αντίθετο στο πολεμικό «πνεύμα» των αρχών του 21ου αιώνα: εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης με τις σημαίες της. Full gear. Ήταν (θα έλεγαν πολλοί τότε, και αναμεσά τους οι αμερικάνοι και ισραηλινοί “ειδικοί”) μια παρακινδυνευμένη επιλογή. Ωστόσο αποδεικνύεται (έστω εκ των υστέρων) ότι είχε έναν κρίσιμο στρατηγικό στόχο: να σπάσει την δυνατότητα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της να κάνουν “ενδιάμεσους πολέμους” μέσω εργολάβων, αποφεύγοντας την ευθύνη (;) ή το ενδεχόμενο να αναγκαστούν σ’ έναν all out πόλεμο.

Όταν κρύβεσαι πάει να πει ότι (πέρα απ’ τα λόγια) φοβάσαι τον all out πόλεμο, τον οποίο κατά τα άλλα απειλείς. Απ’ αυτήν την άποψη ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός δεν διαφέρει σε τίποτα ούτε απ’ τον ιρανικό ούτε απ’ τον τουρκικό. Εκτός από ένα: το ρατσιστικό Τελ Αβίβ βρυχάται ποντάροντας στις πλάτες της Ουάσιγκτον. Σα να λέμε ποντάροντας στο ότι θα ήταν το αμέρικα και όχι το ισραήλ που θα έκανε τον «απόλυτο πόλεμο» όταν και αν θα τέλειωνε η απόδοση του «ενδιάμεσου πολέμου».

Μόλις το ψόφιο κουνάβι έδειξε ότι δεν προτίθεται (και το έδειξε όταν έγινε η κατάρριψη του RQ-4A Global Hawk BAMS-D στις 20 Ιούνη του 2019) να εμπλακεί σ’ έναν «ενδιάμεσο πόλεμο» χωρίς εργολάβους, αυτοπροσώπως, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να εξελιχθεί σε γενικευμένο πόλεμο, έγινε απόλυτα σαφές ότι η ρωσική απόβαση στη συρία τον Σεπτέμβρη του 2015 είχε νικήσει στους στρατηγικούς της στόχους. Διότι σε τελευταία ανάλυση δεν έχει σημασία τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένα κράτος σαν το ιρανικό ή του τουρκικό. Σημασία έχει το τι αντέχει να υποστεί ένα κράτος σαν το αμερικανικό (με τις διάσπαρτες βάσεις του στη μέση Ανατολή) ή το ισραηλινό, από μια γενικευμένη αναμέτρηση. Στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε, απ’ τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, να αποκλείσει και την ρωσική συμμετοχή· ή, έστω, τεχνική βοήθεια…

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 3

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Χρησιμοποιώντας «εργολάβους», πρώτα τους «τζιχαντιστές» του isis και λοιπών οργανώσεων και μετά τους ypg/pkk, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, πέρα απ’ το να κάνει εξοικονόμηση φερέτρων, είχε κι έναν άλλο στόχο: να κρατήσει τον πόλεμο / αποσταθεροποίηση στη μέση Ανατολή σ’ εκείνο το «μεσαίο επίπεδο» όπου δεν θα χρειάζονταν οι κρίσιμες αποφάσεις και τα αβέβαια αποτελέσματα μιας κατευθείαν πολεμικής αναμέτρησης. Για να το γειώσουμε (όχι χυδαία!): είναι προτιμότερο να πλακώνονται επ’ άπειρον οι αντίπαλοι οργανωμένοι της ποδοσφαιρικής θύρας Χ με την θύρα Ψ παρά να δώσουν ραντεβού θανάτου οι ιδιοκτήτες των αντίστοιχων παε μαζί με τους μπράβους τους…

Το ότι η Μόσχα εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης «αυτοπροσώπως» άλλαξε όλα τα δεδομένα, και όχι μόνο τα στενά στρατιωτικά. Είτε οι proxies του άξονα θα κατάφερναν να «τσακίσουν» την αυτοπρόσωπη εμπλοκή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στα πόδια του αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικού· είτε τα αφεντικά του άξονα θα έπρεπε να επιλέξουν να αναμετρηθούν χωρίς κουκούλες με την Μόσχα. Πράγμα που είναι σαφές τι θα σήμαινε.

Συνεπώς η full gear στρατιωτική εμφάνιση της Μόσχας, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτή την στρατιωτική αξία της, περιλάμβανε κι ένα σκληρό μήνυμα. Η «ανεγκέφαλη» αλεπού Putin είπε στον άξονα ότι: αν εσείς θέλετε να κρατήσετε τις ιμπεριαλιστικές σας κινήσεις σ’ ένα «μεσαίο επίπεδο», ιδού τώρα που σας πετάμε στα μούτρα ένα «ανώτατο επίπεδο» της δικής μας ανοικτής παρουσίας, το οποίο δεν θέλετε γι’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης. Τι θα κάνετε αν προχωρήσουμε; Παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο … Για την συρία;

Ο άξονας έχασε εντελώς το κόλπο των «ενδιάμεσων πολέμων» στο Aleppo. Τα έχουμε πει και εξηγήσει. Μαζί έχασε την τακτική του. Από εκείνο το σημείο και μετά, κι αφού έγινε σαφές ότι στο επίπεδο των «ενδιάμεσων πολέμων δια αντιπροσώπων» κερδίζουν τα λευκά (δηλαδή το μπλοκ της Αστάνα), ο άξονας είχε θεωρητικά δύο επιλογές. Είτε να προχωρήσει «μπροστά», σ’ έναν all out πόλεμο· είτε να κάνει πίσω, ψάχνοντας να βρει πόσο κομψά θα το κρύψει. Το ψόφιο κουνάβι με τις 200 όλες όλες λέξεις δεν είναι κομψό· αλλά δεν είναι ούτε αυθαίρετο.

Στην πραγματικότητα, πολύ πριν το ψόφιο κουνάβι, πίσω αναγκάστηκε να κάνει το Τελ Αβίβ. Αυτό δεν αρέσει στον καθεστωτικό κυρ Seth, αλλά τα γεγονότα είναι αμείλικτα: οι επισκέψεις του Netanyahu στη ρωσία δεν έγιναν για να θαυμάσει τα αξιοθέτατα της Μόσχας και του Sochi. Αλλά για να παζαρέψει την ρωσική ανοχή στη συνέχιση ενός «ενδιάμεσου πολέμου» απ’ τη μεριά του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατά των συμμάχων της Μόσχας. Ελάχιστα εξασφάλισε. Το Τελ Αβίβ δεν το αντέχει να σηκώσει τις σημαίες του όταν κτυπάει στη συρία ή/και στο ιράκ· και κατά συνέπεια έχει έναν ακόμα λόγο πέρα απ’ τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζεται σαν αυτό που είναι: σαν κράτος ζητιάνος δηλαδή, από ένα ιμπεριαλιστικό κράτος (το ρωσικό) που σαφώς ανέλαβε την ευθύνη να σηκώσει τις δικές του σημαίες εκεί δίπλα.

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 4

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον έκανε πίσω, αφού προηγουμένως το Τελ Αβίβ είχε κάνει πίσω στις original ορέξεις του, έχοντας να αντιμετωπίσουν το κάθε κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο από διαφορετική θέση και αφετηρία, και προς εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων, αλλά ταυτόχρονα μέσα από μια κοινή συμμαχική γραμμή, αυτό το ζόρικο ερώτημα: αφού αποτυγχάνει ο «ενδιάμεσος πόλεμος» μέσω εργολάβων, να πολεμήσουμε πια καθαρά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου στη μέση Ανατολή· ή να υποχωρήσουμε;

Ο ρατσιστικός, απαρτχάιντ ισραηλινός ιμπεριαλισμός βολεύεται αυτήν την περίοδο να λέει το ίδιο με τον τοξικό («μείναμε μόνοι»…) ρίχνοντας την ευθύνη για την «μοναξιά» του στο υπό απόλυση ψόφιο κουνάβι. Η αλήθεια είναι εντελώς αντίστροφη. Το απαρτχάιντ ιμπεριαλιστικό Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ελπίζει πως «τα καταφέρνει» κατά μιας συρίας του Άσαντ· και κατά ενός ιράκ όπως είναι τώρα. Δεν θα μπορούσε όμως να «τα καταφέρει» εναντίον του ρωσικού στρατού είτε στη συρία είτε στο ιράκ· κι ακόμα λιγότερο θα μπορούσε να «τα καταφέρει» εναντίον ενός συνδυασμού ρωσικού και κινεζικού στρατού εκεί. Αυτούς τους έφερε στη μέση Ανατολή ο άξονας!!! Μόνο για να διαπιστώσει ανομολόγητα, κάθε κράτος – μέλος απ’ την δική του σκοπιά, ότι δεν υπάρχει προοπτική νίκης σ’ έναν τέτοιο πόλεμο!

Έχει αναδειχθεί (για όσες / όσους έχουν τα μάτια να την δουν) η βασική αντινομία του πεδίου μάχης μέση Ανατολή του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Για κράτη σαν το ισραήλ, την ελλάδα και τη νότια κύπρο, αυτό είναι το πρωτεύον έως μοναδικό πεδίο μάχης των ιμπεριαλισμών τους. Για το ψοφιοκουναβιστάν όμως, πάνω στο οποίο στηρίζονταν, το πρωτεύον πεδίο μάχης βρίσκεται στην ανατολική Ασία! Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα το περιθώριο να πουλάει χακί τσαμπουκά σ’ όλη την γραμμή Βαλτική – ανατολική Μεσόγειος· κι έτσι το ελλαδιστάν θεωρεί ότι βρίσκει την ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης. Όταν, όμως, γίνονται οι απαραίτητοι ελιγμοί αναδίπλωσης απ’ τον αμερικανικό στρατό, οι «σύμμαχοι» κλαίγονται … για την μοναξιά των ιμπεριαλισμών τους….

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 5

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.

Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.

Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.

Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;

Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;

Η αλεπού την έρημο

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.

Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.

Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!

Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.

Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.

Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…

Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…

(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)