Tag: ρωσία

Κυριακή 12 Μάρτη. Τα πιο σοβαρά της συνάντησης και των πολύωρων συζητήσεων μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν τις προηγούμενες μέρες (στις 9 και 10) δεν θα τα μάθουμε – εννοείται. Οι εφτά υπουργοί (συν τον υπ.εξ. Cavusoglu) που συνόδευαν τον πρώτο για συζητήσεις με τους ρώσους ομολόγους τους μπορεί και να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός στον πλανήτη. Όλα αυτά, όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία;

Οι σχέσεις τουρκίας – ρωσίας είναι μεν ουσιαστικές και με προοπτική, αλλά δεν θα πρέπει να μυθοποιούνται. Δείκτης κρίσιμος είναι οι σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον· και στη Μόσχα αυτά τα ξέρουν «απ’ έξω κι ανακατωτά». Όσο καιρό ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έμενε, με την «φυσική έννοια» (των πεζοναυτών), μακριά απ’ το συριακό πεδίο μάχης, που είναι κομβικό για τα τουρκικά συμφέροντα, η Άγκυρα μπορούσε να φωνάζει. Μπορούσε να φωνάζει, ας πούμε, για την μη έκδοση του Γκιουλέν, προσπαθώντας να εκβιάσει (;) μια κάποια αποστασιοποίηση της Ουάσιγκτον απ’ τις ypg.

Όταν, όμως, ο αμερικανικός στρατός, αποφασίζει ότι πρέπει να αναλάβει αυτοπρόσωπη παρουσία δίπλα στις ypg, τα περιθώρια της Άγκυρας περιορίζονται· στο βαθμό που δεν σκοπεύει να κηρύξει πόλεμο στις ηπα. Πρέπει να αναζητήσει μήπως υπάρχει και «φιλικός τρόπος» για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο νότο· «φιλικός» απέναντι στην ψιφιοκουναβική διοίκηση.

Πούτιν και Ερντογάν γνωρίζονται καλά εδώ και πολλά χρόνια. Είναι και οι δυο σκληρά, ωμά πραγματιστές. Ο ρώσος πρόεδρος δεν μπορεί να ζητήσει απ’ τον τούρκο κάτι που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση σε σχέση με τα περιθώρια ελιγμών που πρέπει να έχει. Μάλλον το αντίθετο. Μπορεί να τον βοηθήσει.

Αυτό σημαίνει πως ενώ το τι κουβέντιασαν και συμφώνησαν είναι «απόρρητο», προς τα έξω μπορούν να εμφανίζονται φίλοι μεν, αλλά όχι και αδέλφια. Σα να λέμε: η ρωσία παίρνει πίσω τις εμπορικές κυρώσεις της στην τουρκία (για την κατάρριψη του Su-24 τον Νοέμβρη του ’15) με το σταγονόμετρο.

Κι ίσως χρειαστεί μελλοντικά να ξανακάνουν τους τσακωμένους…

Παρασκευή 10 Μάρτη. Το έχουμε χαρακτηρίσει (όλη τη μέση Ανατολή) δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Δεν έχουμε κανένα δεδομένο για να αλλάξουμε την εκτίμησή μας. Τότε τι συμβαίνει τώρα που αμερικάνοι, ρώσοι και τούρκοι καραβανάδες «κουβεντιάζουν για την αντιτρομοκρατική εκστρατεία κατά του isis;» Τι συμβαίνει τώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο διπλασιάζει (σε πρώτη φάση…) τους πεζοναύτες και τα κομμάντα του στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, με την έγκριση (υποθέτουμε) τόσο της Μόσχας όσο και της Άγκυρας; Τέλειωσε η ενδικαπιταλιστική αναμέτρηση με την μορφή της «αντιτρομοκρατίας»; Είναι όλοι στην ίδια μεριά, στη μεριά του «καλού»;

Έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές απ’ τις σελίδες του Sarajevo στις διπλές και τριπλές «ατζέντες» όσων εμπλέκονται στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτό πρέπει να το ξαναθυμίσουμε. Γιατί η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» (δημαγωγία) που αυτές τις ημέρες παρουσιάζει σαν κάτι «φυσικό» το να θέλουν όλοι την ανακατάληψη της Raqqa απ’ τον isis, αύριο ή μεθαύριο θα πουλάει κάτι άλλο. Με την ίδια φυσικότητα.

Ο αμερικανικός στρατός έχει μεταφέρει, λοιπόν, απ’ τις βάσεις του στην αραβική χερσόνησο (μπαχρέιν) στην κουρδοκρατούμενη ζώνη μια χιλιάδα «σκληροπυρηνικούς» κομμάντο, καθώς και κάμποσα βαριά όπλα (πυροβολικό, τεθωρακισμένα)· αλλά (λέει…) δεν θα εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα για την ανακατάληψη της Raqqa. Αυτό θα τον κάνουν οι ypg. Οι οποίες, όμως, (λέει…) δεν θα μείνουν στην πόλη… Η διοίκησή της θα δοθεί σε άραβες (σύριους), που επίσης θα συμμετάσχουν, με πολύ μικρότερα μεγέθη, στην επιχειρήση. Η δουλειά των αμερικάνων θα είναι να βομβαρδίζουν από απόσταση και εκ του ασφαλούς…. Με άλλα λόγια: αν «όλα πάνε καλά» κάποιοι θα ματώσουν κυριολεκτικά, οι «τρομοκράτες» θα ηττηθούν, και θα νικήσουν … οι αμερικάνοι! Που θα έχουν να περηφανεύονται ότι δεν ήταν μόνο οι ρώσοι που «απελευθέρωσαν» το Aleppo, αλλά και αυτοί που «απελευθέρωσαν» τη Raqqa.

Ερώτηση κρίσεως τώρα: τι συμφέρον έχουν η Μόσχα, η Άγκυρα, η Δαμασκός, η Τεχεράνη (ακόμα και το μακρινό Πεκίνο) να «πάνε όλα καλά» για τον αμερικανικό στρατό στην επιχειρήση Raqqa;

Παρασκευή 10 Μάρτη. Μπορεί να είμαστε ανόητοι, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε ένα τέτοιο συμφέρον. Πολύ περισσότερο που αν “όλα πάνε καλά”, το αμερικανικό πεντάγωνο θα έχει ένα (έστω σιωπηλό) o.k. απ’ τον πληθυσμό στις ηπα να παραμείνει (για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους πάντα) στο συριακό έδαφος. Συμφέρει αυτό την Δαμασκό; Συμφέρει την Τεχεράνη; Συμφέρει την Μόσχα (που έχει ήδη τις δικές τις απώλειες στο συριακό έδαφος); Συμφέρει την Άγκυρα;

Δεν το βλέπουμε. Αντίθετα συμφέρει το Τελ Αβίβ και το Ριάντ… Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, ο isis (και όχι μόνο) ήταν βιτρίνα του σχεδίου για την διάλυση (και) της συρίας. Αν αντί για τον isis κατέχει (έστω έμμεσα και ανεπίσημα) εδάφη (και, προφανώς, βάσεις) ο αμερικανικός στρατός, ποιο το πρόβλημα για το σχέδιο; Κανένα! Ας το θυμήσουμε, δεν είναι ακριβώς λεπτομέρεια: ο αμερικανικός στρατός ΔΕΝ έχει προσκληθεί απ’ την νόμιμη κυβέρνηση της συρίας. (Όπως και ο τουρκικός άλλωστε). Τυπικά είναι εισβολέας.

Ορισμένοι αναλυτές τονίζουν ότι η άμεση εμπλοκή αμερικανικού πεζικού στον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» (και) στη συρία δείχνει ότι το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του ήταν ειλικρινείς όταν έλεγαν ότι «αλλάζουν γραμμή», και ότι δεν τους ενδιαφέρει πλέον η αλλαγή καθεστώτος στη συρία αλλά μόνο η συντριβή της «τρομοκρατίας». Χμμμμ… Πολύ γλυκούλι ακούγεται! Τι παρεξήγηση είχε γίνει τόσα χρόνια, ε;

Παρασκευή 10 Μάρτη. Θα διακινδυνεύσουμε μια διαφορετική εκτίμηση, εν είδει «άσκησης σκέψης». Για τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της η ουσιαστική ήττα των σχεδίων τους μετά την ανακατάληψη του Aleppo απ’ τον Άσαντ και την επίσημη συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα και την Τεχεράνη, επιβάλλει την «αυτοπρόσωπη στρατιωτική εμπλοκή, επί του εδάφους» στο πεδίο μάχης συρία. Πράγμα που εκφράζει βέβαια η «αλλαγή γραμμής» της διοίκησης των συντηρητικών…. Διαφορετικά; Αναγνώριση της ήττας και οριστική απόσυρση.

Αυτό το ξέρουν καλά στο τετράγωνο Μόσχα – Τεχεράνη – Άγκυρα – Δαμασκός. Θα μπορούσαν να το εμποδίσουν πρακτικά; Όχι. Εκείνο που μπορούν να κάνουν είναι να το δεχτούν…. αλλά «να ΜΗΝ πάει καλά» αυτή η εμπλοκή. Και υπάρχουν διάφοροι τρόποι «να ΜΗΝ πάει καλά» αυτή η «αυτοπρόσωπη εμπλοκή επί του εδάφους». Να δημιουργηθούν δηλαδή «προβλήματα» ή/και εντυπώσεις που κατάλληλα δουλεμένες στα μετόπισθεν (στον «αμερικανικό λαό») να την υπονομεύσουν.

Το ένα είδος προβλημάτων αφορά την αντοχή των ενόπλων του isis στη Raqqa. Πρέπει να θυμήσουμε ότι τόσο στο ανατολικό Aleppo όσο και στην al-Bab οι ισλαμιστές (που δεν ήταν καν του isis) αποδείχθηκαν εξαιρετικά σκληροτράχηλοι απέναντι στους επιτιθέμενους, προκαλώντας τους απώλειες. Και ότι ο πληθυσμός της Raqqa, στην πλειοψηφία του, στήριξε και στηρίζει τον isis και την διοίκησή του.

Το άλλο είδος προβλημάτων εικονίζεται ενδεικτικά στις πιο κάτω φωτογραφίες. Αυτές αφορούν την «απελευθέρωση της Μοσούλης», δεν κυκλοφορούν ιδιαίτερα, και πάντως, δεν αποτελούν έργο του αμερικανικού στρατού. Όταν, όμως, θα είναι αποτέλεσμα των δικών του βομβαρδισμών, πως θα αντιδράσει η κοινή γνώμη στις ηπα (με το κατάλληλο μασάζ…); Το «τι δουλειά έχει ο στρατός μας εκεί;» αφού είπαμε ότι θα σταματήσουμε να ανατευόμαστε στα σκατά των άλλων (υπόσχεση, κι αυτή, του ψόφιου κουναβιού) δεν θα το χρησιμοποιήσουν, άραγε, οι «δημοκρατικοί» (που επέμεναν τα προηγούμενα χρόνια στο no boots on the ground) για τους δικούς τους εσωτερικούς λόγους;

Κι εκείνο το «δεν θέλουμε πρόσφυγες» πόσο θα στέκεται όταν θα τους παράγει μαζικά το αμερικανικό πυροβολικό;

Ας το θυμίσουμε κι αυτό. Όταν ο ρωσικός στρατός μπήκε στο συριακό πεδίο μάχης τα επιτελεία της τότε διοίκησης Ομπάμα ευχήθηκαν (και μεθόδευσαν όσο μπορούσαν) έναν βάλτο γι’ αυτόν, κάτι σα «νέο αφγανιστάν». Φυσικά η Μόσχα δεν έπεσε στην παγίδα. Αλλά η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού, με τα χάλια που έχει, θα την γλυτώσει;

Αν όχι αυτό πράγματι συμφέρει! Και την Μόσχα, και την Τεχεράνη, και την Δαμασκό, και την Άγκυρα….

(Αναφέρεται, στα σοβαρά, ότι είναι ακόμα ανοικτό το αν στη Raqqa θα μπουν οι ypg υπό την προστασία των ηπα ή ο στρατός του Άσαντ και οι δικοί του, υπό την προστασία της ρωσίας, με την σύμφωνη γνώμη της τουρκίας. Αυτή τη στιγμή οι πρώτοι απέχουν λιγότερο από 10 χιλιόμετρα απ’ την άκρη της πόλης, και οι δεύτεροι πάνω από 100 … όπου μεσολαβούν μερικές κωμοπόλεις υπό τον isis. Σηκώνει συζήτηση το θέμα;)

Σάββατο 4 Μάρτη. Στη φωτογραφία είναι η ίδια φάλαγγα τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού των ypg («δωρεά» της Ουάσιγκτον) με εκείνη της χθεσινής φωτογραφίας (συρία 1).

Δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοι στα μέρη μας έφαγαν το παραμύθι με την (υποτιθέμενη) «κομμούνα της Rojava”. Δεν ξέρουμε αν το έκαναν από άγνοια (που δεν δικαιολογείται) ή σκοπιμότητα. Όμως οι αμερικανικές σημαίες στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία έχουν ακριβώς την ίδια αξία με τις αμερικανικές σημαίες στο Κίεβο.

Ακριβώς την ίδια!… (Επιπλέον συμβαίνει κι αυτό: στα ανατολικά αυτής της περιοχής ο αμερικανικός στρατός διαθέτει αεροπορική βάση.)

Εν τω μεταξύ, και ενώ οι καθεστωτικοί στην Άγκυρα επαναλάμβαναν ως προχτες την απαίτησή τους προς την Ουάσιγκτον να αποσύρει τις ypg απ’ τα δυτικά του Ευφράτη (δηλαδή απ’ την Manbij), όπως έχει «δεσμευτεί», εμφανίστηκε κάποιος άλλος να εγγυάται ότι αυτό θα γίνει. Ο ρώσος στρατηγός Sergei Rudskoy!Σε χθεσινή συνέντευξη τύπου διαβεβαίωσε ότι η διοίκηση της Manbij θα περάσει σύντομα στον Άσαντ και τον στρατό του, ύστερα από συμφωνία που έγινε με την μεσολάβηση της Μόσχας.

Δεν είπε τίποτα ο κυρ Sergei για τα αμερικανικά κομμάντα που υπήρχαν στην πόλη ως πρόσφατα. Μετακόμισαν στο Kobani; Αλλού; Θα μείνουν undercover;

Για να δούμε τι θα δούμε…

Σάββατο 4 Μάρτη. Στην ξεχασμένη απ’ την διεθνή δημοσιότητα / δημαγωγία ανατολική ουκρανία μικρές αλλά καθοριστικές εξελίξεις: η Μόσχα “αναγνώρισε τα διαβατήρια” των δύο αυτονομημένων επαρχιών, του Luhansk και του Donetsk. Το ίδιο έκανε με όλη την γραφειοκρατική χαρτούρα (πιστοποιητικά γέννησης, απολυτήρια σχολείου, κλπ) που συνήθως σχετίζεται με την λειτουργία οποιουδήποτε δημόσιου / κρατικού συστήματος διοίκησης. Με άλλα λόγια η Μόσχα αναγνώρισε ουσιαστικά τις δύο επαρχίες σαν «ημικράτη». Κατά τους ρώσους αξιωματούχους αυτό έγινε καθαρά για «ανθρωπιστικούς λόγους», για να μπορούν δηλαδή οι κάτοικοι του Donbass να ταξιδεύουν και να σπουδάζουν άνετα στη ρωσία. Κατά τους ίδιους αυτές οι διευκολύνσεις θα ισχύουν έως ότου εφαρμοστεί η «συμφωνία του Μινσκ» (δηλαδή μέχρι του αγίου ….)

Μετά απ’ αυτά, έχει ανακοινωθεί ότι σύντομα το ρούβλι θα κυκλοφορεί σαν επίσημο νόμισμα στις δύο επαρχίες. Υποθέτουμε ότι κι αυτό θα γίνει για καθαρά «ανθρωπιστικούς λόγους»: για να μπορούν να ψωνίζουν στη ρωσία…

Αφού για «ανθρωπιστικούς λόγους» ο ρωσικός στρατός υποστηρίξε ανεπίσημα τους αντάρτες, τώρα για τους ίδιους λόγους ολοκληρώνεται το σενάριο της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας: περιοχές άτυπα προσαρτημένες στην ρωσική επικράτεια. (Και για το Donbass είχαν σερβιριστεί διάφορα περί «ανατέλλοντος κομμουνισμού»…)

Δεν μας προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο αυτά δεν σημαίνουν ότι η Μόσχα παραιτείται απ’ το μέλλον της ουκρανίας, όπως άλλωστε δεν έχει παραιτηθεί απ’ το μέλλον της γεωργίας. Μπορεί όμως να σημαίνει ότι αν χρειαστεί, οι φασίστες του κιέβου θα αντιμετωπίσουν στο Donbass τα ρωσικά όπλα, καθαρά και κανονικά.

Εν τω μεταξύ αυτές οι «λεπτές» (;) κινήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν γίνει οποτεδήποτε στο παρελθόν, γίνονται τώρα, με την καινούργια αμερικανική διοίκηση να ψάχνει πρώτα την σύνθεσή της και μετά την δράση της. Αποκλείεται να διαφύγουν της προσοχής της Ουάσιγκτον. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν «επιθετικούτσικες», απ’ την μεριά της Μόσχας, σε βάρος της ιδέας ότι το ψόφιο κουνάβι θέλει να είναι light (αλλά δεν το αφήνουν) στις αμερικανορωσικές σχέσεις; Ή είναι έκφραση κάποιας ρωσικής άνεσης ότι δεν θα υπάρξουν άλλες «κυρώσεις» πια;