Συμβαίνει στο ελλαδιστάν

19/2/2017. Η απόλυτη ιδεολογική (και ηθική, και αισθητική) σύγχυση των ελλήνων έχει ένα κέντρο βαρύτητας: θα συμμαχούσαν και με τον διάολο αν αυτός τους πλήρωνε για να διατηρήσουν αλώβητο το πολιτικο/προσοδικό σύστημα που είναι ταυτόσημο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) με την ιστορία του κράτους τους. Η απόγνωσή τους για το γεγονός ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένας τέτοιος “λευκός ιππότης” τους κάνει να λυσσάνε. To ότι διάφοροι αμερικάνοι καθεστωτικοί, που έχουν δηλώσει σα στόχο τους την διάλυση της ευρωζώνης ή/και της ε.ε., αναφέρονται στο ελλαδιστάν με το όνομά του σαν τον πιο πρόχειρο μοχλό διάλυσης χωρίς όμως να ξεφορτώνουν τσουβάλια με δολάρια στα ελληνικά αεροδρόμια, θα πρέπει να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη λύσσα.
Το γιατί δεν υπάρχει τέτοιος “φιλέλληνας σωτήρας” τέτοιους καιρούς το έχουμε αναλύσει τόσο πολύ απ’ τις σελίδες του Sarajevo ώστε δεν παραπέμπουμε καν κάπου συγκεκριμένα. Η ιδέα, ωστόσο, ότι μια «εθνική αναδίπλωση» είναι η «λύση» είναι απλά μια καρικατούρα των παρόμοιων ιδεών στην Ουάσιγκτον ή στο Λονδίνο· δεν διαθέτει στο ελάχιστο, καν και καν, τα μέσα και τα όπλα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που διαθέτουν ο αμερικανικός και ο αγγλικός καπιταλισμός. Τα οποία, ακόμα και αυτά, δεν είναι σίγουρης αποτελεσματικότητας.
Και φυσικά οι ντόπιοι εθνικιστές, «δεξιοί» κι «αριστεροί», light ή hard, είναι όχι μόνο η πρώτη γραμμή της διαρκούς επίθεσης των αφεντικών εναντίον της σύγχρονης πολυεθνικής εργατικής τάξης στα μέρη μας, αλλά αποδεικνύονται και σαν ενεργούμενα των αμερικανικών συμφερόντων.
Αν υπάρχει ένας ασφαλής δείκτης για την κατάρρευση ενός κοινωνικού σχηματισμού, αυτός δεν είναι τα «οικονομικά» του. Είναι οι θεσμίσεις του, η κυρίαρχη ιδεολογία του, η κυρίαρχη κουλτούρα του.