Tag: ισραήλ

Ανεπιθύμητος

Παρασκευή 11 Γενάρη. Ο έλληνας πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος νο 3 εξακολουθεί να είναι κόκκινο πανί – για τους άραβες (παλαιστίνιους) χριστιανούς. Τον περίμεναν με μπινελίκια πάλι στη Βηθλεέμ – για τους γνωστούς λόγους: πουλάει την “εκκλησιαστική περιουσία” (“του”…) σε ισραηλινούς. Ειδικά (αν και όχι μόνο) στην ανατολική Ιερουσαλήμ (αναλυτικότερα στο Sarajevo 123a, Δεκέμβρης ’17).

Οι άραβες χριστιανοί εξακολουθούν να ζητούν απ’ τον Θεόφιλο νο 3 και όλους τους έλληνες «αγιοαταφίτες» να ξεκουμπιστούν. Και να αναλάβουν το πατριαρχείο άραβες / παλαιστίνιοι παπάδες. Δεν μπορούν να το επιβάλλουν· αλλά, το έχουμε πει, το θέμα ενδιαφέρει έντονα την Μόσχα, πολιτική και εκκλησιαστική.

Τώρα, μάλιστα, που το αρχιτραγάτο της Istanbul ευλόγησε την δημιουργία εθνικιστικού ουκρανικού τραγάτου, έχουν ένα λόγο παραπάνω εκεί, στο «ξανθό γένος»…

Πίσω απ’ τα διπλά και τριπλά τείχη

Δευτέρα 7 Γενάρη. Καταλαβαίνουμε ότι κινδυνεύουμε να ξαναπέσουμε στο θανάσιμο αμάρτημα του (αντεστραμμένου) “αντισημιτισμού” – αλλά αν υπάρχει θεός, όπως υποστηρίζουν οι κατασκευαστές και οι υποστηρικτές αυτού του εγκληματικού κρατικού, ρατσιστικού δόγματος, ίσως μας καταδικάσει με ελαφρυντικά.

Την ίδια ώρα που τα τείχη είναι ο διεθνής mainstream αντιπερισπασμός, το ισραηλινό φασιστικό κράτος αποφασίζει ότι τέλειωσε το πάρτη στις φυλακές του. Όπου υπάρχουν 4.500 παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι, εκ των οποίων πάνω από 300 χωρίς συγκεκριμένο κατηγορητήριο, και χωρίς δικαίωμα να δικαστούν… Είναι, προφανώς, τα καλύτερα μαθήματα απ’ το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ που εμπνέουν την αυτοχαρακτηριζόμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» – με την άδεια και την έγκριση, φυσικά, όλων των υπόλοιπων αυτοχαρακτηριζόμενων δημοκρατιών του καπιταλιστικού πλανήτη.

«Το πάρτυ τέλειωσε» λοιπόν για τους αιχμάλωτους της παλαιστινιακής αντίστασης. Τέρμα τα κοκτέιλ, τέρμα η μουσική στο διαπασών μέχρι το πρωΐ, τέρμα οι διαγωνισμού χορού, τέρμα το ρεμπελιό στις εύφορες και σκιερές κοιλάδες των ισραηλινών κάτεργων… Ή όχι;

«θα τους κάνουμε την ζωή χειρότερη…» ανήγγειλε ο Gilad Erdan, ισραηλινός υπουργός στρατηγικών υποθέσεων και κρατικής ασφάλειας. Που σημαίνει ότι:

– Θα απαγορευτεί στους πολιτικούς κρατούμενους να μαγειρεύουν το φαγητό τους, όπως τώρα. «Αυτό είναι άδικο» είπε ο φασίστας υπουργός «γιατί τρώνε φαγητό καλύτερης ποιότητας απ’ ότι οι ποινικοί κρατούμενοι». Τα ίδια σκατά για όλους – να κάτι αληθινά δημοκρατικό!

– Θα περιοριστούν σημαντικά τα κουπόνια σίτισης που λαμβάνουν οι πολιτικοί κρατούμενοι από διάφορες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για να ψωνίζουν απ’ τις καντίνες των φυλακών). Το πλαστικό χρήμα απαγορεύεται στις ισραηλινές φυλακές!

– Θα περιοριστεί σημαντικά η παροχή νερού στις πτερυγές τους. Θα περιοριστεί επίσης σημαντικά η πρόσβασή τους στα λουτρά. Οι ντουζέριες θα απομακρυνθούν απ’ τις πτέρυγες (ίσως μεταφερθούν σε ζωολογικούς κήπους…) «Αφήνουν επίτηδες συνέχεια ανοικτό το νερό στις βρύσες σαν μορφή διαμαρτυρίας» – επιτέλους, λίγη οικολογική συνείδηση δεν θα έβλαπτε ω παλιοτρομοκράτες!

– Θα τους απαγορευτεί να βλέπουν στην τηλεόραση διεθνή ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Έλεος! Το ποδοσφαιρικό θέαμα διαφθείρει! Απο ‘δω και πέρα μόνο παιδαγωγικά ισραηλινά μιλιταριστικά κόμικς.

– Θα περιοριστούν τα επισκεπτήρια. Οι επισκέψεις αράβων βουλευτών του ισραηλινού κοινοβουλίου θα απαγορευτούν εντελώς. (Όχι να κάνουμε και παράπονα για τις συνθήκες κράτησης, ε;)

– Θα καταργηθεί η κατανομή της κράτησης των πολιτικών κρατουμένων σε διαφορετικές πτέρυγες με βάση την πολιτική τους ένταξη. Απο ‘δω και στο εξής οι αιχμάλωτοι της Hamas και της Fatah θα είναι φυλακισμένοι μαζί – με την ελπίδα ότι θα σκοτωθούν μεταξύ τους (ναι, αυτό ακριβώς υπονοήθηκε!).

Δεν είμαστε προφήτες, αλλά κάτι μας λέει ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι της Hamas και της Fatah θα προτιμήσουν να μην σκοτωθούν, παρά τις όποιες διαφωνίες τους. Μπορεί, μάλιστα, να προκύψουν και βήματα προσέγγισης που δεν θα αρέσουν καθόλου στο φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Ωστόσο δεν πρέπει να το αδικήσουμε. Όταν το «συλλογικό εγώ» σου είναι ένα σφυρί κι όταν θέλεις όλα τα «προβλήματα» να είναι πρόκες, ένα μόνο μπορείς να κάνεις. Να καρφώνεις και να βαράς ξανά και ξανά. Ακόμα και στον αέρα.

Δεν περιμένουμε απ’ τα ντόπια καλόπαιδα / τσατσορούφιανους του ισραηλινού απαρτχάιντ να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτήν την κρατική βία, από «αντιφασιστικές» θέσεις. Έτσι κι αλλιώς ο «αντιφασισμός» τους είναι μια απάτη που έχει αποκαλυφθεί πλέον. Πέφτει στην ευθύνη όλων των υπόλοιπων να προσθέσουν την κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές στο λογαριασμό της έχθρας τους τόσο σ’ αυτό το ρατσιστικό καθεστώς όσο και στην ελληνο-ισραηλινή φιλία και συμμαχία.

Το γρηγορότερο. Πριν ξεμείνουμε από «αριστερούς» καραγκιόζηδες στο γκουβέρνο.

Negative attitude forbidden…

Δευτέρα 7 Γενάρη. Την ίδια ώρα που στο ψοφιοκουναβιστάν υπάρχει μια κάποια αμφιθυμία σε σχέση με την κατασκευή ενός «ισραηλινού τύπου» τείχους στα σύνορα με το μεξικό (το ψόφιο κουνάβι ίσως κάνει μια μικρή υποχώρηση, και αντί για μπετόν βολευτεί με συρματόπλεγμα, με φράχτη δηλαδή – αλλά με όλα τα υπόλοιπα γκάτζετ στη θέση τους), το αμερικανικό νομοθετικό ετοιμάζεται να ψηφίσει διακομματικά (αν και όχι με εντυπωσιακή πλειοψηφία) ένα νόμο που θα επιτρέπει στην αμερικανική κυβέρνηση να κόβει τις σχέσεις της (οικονομικές προφανώς) με όποια εταιρεία συμμετέχει στο μπουκοτάζ κατά του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Φαίνεται πως από πολλές απόψεις αυτό θεωρείται σημαντικότερο απ’ την μερική παράλυση των δημόσιων υπηρεσιών στις ηπα – κι έτσι οι «συμμαχία των προθύμων» σπεύδει ώστε αυτός να είναι ο πρώτος act του 2019.

Κάποιος θα έλεγε “και τι μας νοιάζει τι κάνουν και τι παθαίνουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις;” Αστείο! Τίποτα δεν θα πάθουν!!! Προφανώς το ζήτημα αφορά πολύ περισσότερα απ’ τις επιχειρήσεις! Αφορά πανεπιστήμια, αφορά δήμους… Αφορά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – για όποιον δεν το κατάλαβε! Αν ο νόμος περάσει (όλα δείχνουν ότι έτσι θα συμβεί) θα είναι κάτι σαν την «μητέρα όλων των απαγορεύσεων» κατά του κινήματος BDS. Φυσικά υπάρχουν μαχητικοί αντίπαλοι μιας τέτοιας νομοθεσίας και εκτός BDS. «Επώνυνοι» και «ανώνυμοι» – και όχι λίγοι. Οπότε η υπεράσπιση ενός εξώφθαλμα ρατσιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό, γίνεται ήδη κεντρικό σημείο αναφοράς· αναφοράς και «σχάσης» στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο usa. Φαίνεται όμως ότι τώρα, σε μια κλυδωνιζόμενη και με όλο και λιγότερη «αυτοπεποίθηση» πρώην μόνη υπερδύναμη, η ίδια η απαγόρευση της έμπρακτης κριτικής σ’ ένα φασιστικό καθεστώς (αντίθετη με την συνταγματική ιστορία των ηπα, με την οποία οι αμερικάνοι έχουν κόλλημα…) θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ ότι επιδιώκει. Θα συμβάλει, δηλαδή, στην αντι-ιμπεριαλιστική ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος των αμερικάνων· που ως τώρα ήταν απλά «ανθρωπιστές» σε ότι αφορά τους παλαιστίνιους.

Κάποιοι μιλάνε για «νέο μακαρθισμό». Υπάρχουν τέτοια στοιχεία, αλλά είναι σ’ ένα διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον…

Μία η Παλαιστίνη – παντού

Παρασκευή 4 Γενάρη.

Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στην πρώτη γραμμή στη λωρίδα της Γάζα, στις 14 Δεκέμβρη. Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται – σε λίγο θα κλείσει ένας χρόνος διαδηλώσεων, δολοφονιών, αδιαπραγμάτευτης αντίστασης…

 

Το σπίτι μιας χήρας στον προσφυγικό καταυλισμό al- Amari κοντά στη Ramallah, κατεστραμμένο απ’ τον ισραηλινό στρατό, στις 15 Δεκέμβρη. Ο γυιός της πέταξε ένα μάρμαρο από μια ταράτσα και σκότωσε έναν ισραηλινό στρατιώτη, στη διάρκεια συγκρούσεων μετά από εισβολή του στρατού στον καταυλισμό. Αυτό λέγεται «ισραηλινή δικαιοσύνη» – όχι ναζισμός.

 

Διαδήλωση / κηδεία του 18χρονου Ayman Shubeir στην Deir al-Balah, στη λωρίδα της Γάζα, στις 22 Δεκέμβρη. Είναι ένας απ’ τους 295 παλαιστίνιους διαδηλωτές που δολοφόνησε ο ισραηλινός στρατός μέσα στο 2018 στη λωρίδα της Γάζα (κυρίως) και στη δυτική Όχθη. Οι τραυματισμένοι είναι πάνω από 29.000, εκ των οποίων οι 6.000 από κανονικά πυρά στη λωρίδα της Γάζα.

Αλλά οι δολοφονίες σχεδόν 300 διαδηλωτών στην «εγγύς ανατολή», στην Παλαιστίνη, ειδικά όταν γίνονται από ένα τόσο και τέτοιο πρωτοκοσμικό κράτος, δεν έχουν αξία μπροστά σε, ας πούμε, ένα μικροαστικό show τύπου «κίτρινα γιλέκα». Μιλώντας πιο γενικά: η ρητή ή άρρητη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πρωτοκοσμικών (των ελλήνων συμπεριλαμβανόμενων) είναι: καλύτερα να δολοφονούνται ΕΚΕΙ παρά να δραπετεύουν, να διαφεύγουν, και να έρχονται ΕΔΩ.

Καλύτερα να τους σκοτώνουν οι φασίστες εκεί παρά να πέσει το βάρος των δολοφονιών τους στους φασίστες εδώ.

Επίσης, σε ότι αφορά ειδικά το ελληνικό κράτος / παρακράτος: «τι ωραία που έχουμε συμμάχους αληθινούς χασάπηδες, αυτούς στο Τελ Αβίβ και τους άλλους στο Κάιρο! Πόσα μαθαίνουμε απ’ αυτούς τους έμπειρους!..»

Το χρυσό (;) δωμάτιο με τους καθρέφτες…

Πέμπτη 3 Γενάρη. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου αντισημιτικό… Είναι κι άλλοι…

Με βάση τον κρατικίστικο, ρατσιστικό και αντεστραμμένο ορισμό περί «αντισημιτισμού» που λανσάρει το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του, η unesco είναι «αντισημιτικός οργανισμός». Οπότε το 2017 δήλωσε την αποχώρησή του απ’ αυτόν – που έγινε οριστικά, σύμφωνα με το καταστατικό του οργανισμού, στο τέλος του 2018. Μαζί αποχώρησε και η Ουάσιγκτον. Πριν, απ’ το 2011 (με κυβέρνηση Obama) ηπα και ισραήλ είχαν πάψει να πληρώνουν τις εισφορές τους στην unesco… Επειδή δέχτηκε την «παλαιστίνη» (την ποιά;) σαν «πλήρες μέλος».

Οι αφορμές έχουν αξία μόνο σαν επιβεβαίωση μιας ιδεολογικής παράνοιας, αναμενόμενης από καθεστώτα ρατσιστικά, μιλιταριστικά – που χάνουν το «πάνω χέρι» όπως είχαν μάθει. Ο Netanyahou για παράδειγμα, απέρριψε τον περασμένο Σεπτέμβρη την πρόσκληση της unesco να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο για τον αντισημιτισμό, επειδή – προφανώς – θα αφορούσε τον πραγματικό αντισημιτισμό, κι όχι την ισραηλινή θηριώδη αντιστροφή της έννοιας και της ιστορίας.

Το πιο ενδιαφέρον πάντως είναι ότι η σταδιακή διάλυση όλο και περισσότερων πολυμερών οργανισμών και συμφωνιών, που μορφοποιούσαν (μερικές φορές ουσιαστικά, άλλες φορές συμβολικά) την «παγκόσμια τάξη» μετά το τέλος του Β παγκόσμιου, γίνεται από θέσεις αδυναμίας. Παρότι τα «αναθεωρητικά» κράτη (πρώτα και κύρια οι ηπα και μετά το ισραήλ) παριστάνουν ότι νοιώθουν τόσο δυνατά ώστε να «ξεπερνούν» δεσμεύσεις και συμφωνίες που, έτσι λένε, τα φρενάρουν στις επιδιώξεις τους (πάντα για το καλό της ανθρωπότητας)…

Αυτή καθεαυτή η «παγκόσμια τάξη», όποια μορφή κι αν έχει, είναι – μάρτυρας η ιστορία – μια ενδιάμεση κατάσταση. Έχουν υπάρξει διάφορες τέτοιες περίοδοι, στην καπιταλιστική ιστορία, απ’ τον 19ο αιώνα και μετά. Πάντα μεσολαβούσαν ανάμεσα στην οριστικοποίηση κάποιων συσχετισμών δύναμης και την ανάδυση νέων και ρευστών τέτοιων· αμφισβητήσεων, προκλήσεων – τελικά πολέμων. Για να λυθούν οι λογαριασμοί του ποιος είναι ποιος….

Γιατί, όμως, δεν είναι οι «νέοι αμφισβητίες» της προηγούμενης «παγκόσμιας τάξης» (π.χ. το Πεκίνο) που την προβοκάρουν με καταγγελίες και αποχωρήσεις και είναι οι παλιοί ωφελημένοι; Ειδικά το Τελ Αβίβ θα έπρεπε να εκδηλώνει απεριόριστη ευγνωμοσύνη για τον οηε και όλες τις υπηρεσίες του: μπορεί, μεν, να βγάζουν κατά καιρούς ανακοινώσεις και ψηφίσματα που στρέφονται κατά του ρατσισμού του, αλλά αυτά είναι σκέτα χαρτιά. Ένας σωρός άχρηστων «αποφάσεων». Ποτέ ο οηε δεν διανοήθηκε να επιβάλλει στο Τελ Αβίβ ούτε ένα ψήφισμά του… Όπως ποτέ δεν διανοήθηκε η υπηρεσία ατομικής ενέργειας (του οηε κι αυτή) να απαιτήσει την επιθεώρηση των «κρυφών» (ο κόσμος τόχει τούμπανο…) ισραηλινών πυρηνικών εγκαταστάσεων, επιβάλλοντας αυστηρές κυρώσεις σε αντίθετη περίπτωση. Το εποικιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος χρωστάει τα πάντα στον οηε και στη χρήσιμη «κομψή αδράνεια» των μελών του, που του έχει εξασφαλίσει ένα καθεστώς «εξαίρεσης» για 7 δεκαετίες… Γιατί, λοιπόν, τσινάει τώρα, παρέα με την Ουάσιγκτον, και δεν βρίσκει αυτήν την μακρόχρονη οηέδικη προσφορά του γούστου του;

Ίσως επειδή αυτοί είναι που βιάζονται (καθώς η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση τους αφήνει μικρά περιθώρια), πριν παλιώσουν και ξεπεραστούν ακόμα περισσότερο, να «λύσουν τους λογαριασμούς» τους (τους ιμπεριαλιστικούς τέτοιους) βγάζοντας τα γάντια της διπλωματίας και φορώντας τα γάντια με τις σιδερογροθιές.

Καίνε τις παλιές γέφυρες για να φτιάξουν (ελπίζουν) δικές τους, αποκλειστικά στα μέτρα τους. Έχουν όμως, πλέον, υπολογίσιμους αντιπάλους…

Βραζιλιάνικη πανούκλα

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Και γιατί, δηλαδή, ο δηλωμένα φασίστας Bolsonaro, νέος πρόεδρος της βραζιλίας, να μην μεταφέρει την πρεσβεία του στην Ιερουσαλήμ / al Quds αναγνωρίζοντάς την σαν πρωτεύουσα του ισραήλ; Αν δεν ένοιωθε αγάπη και στοργή για ρατσιστικά καθεστώτα για ποιον θα ένοιωθε;

Συμφωνούν και οι γυιοί του.

(φωτογραφία: Το τίνος σύμβολο είναι το ισραηλινό κράτος το ξέρουν όλο και περισσότεροι…)

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Δείτε την διάλεξη του ιστορικού Joseph Massad (πέρυσι, στη Βιέννη), που προβλήθηκε απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία στις 21 Δεκέμβρη. Ο Massad διατρέχει (έντονα και συμπυκνωμένα – αλλά τεκμηριωμένα) την γέννεση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη του 19ου αιώνα· κι ύστερα την στρατηγική συμμαχία του με τον εβραϊκό εθνικισμό…

 

Όταν ένα καθεστώς είναι ρατσιστικό δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μακρυά μπορεί να πάει!

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Η ισραηλινή “αρχή πληθυσμού και μετανάστευσης” απαγορεύει την δημιουργία σχέσεων και ζευγαριών μεταξύ των μεταναστών εργατών / εργατριών στο ισράηλ. Ναι: για να μην “αναπαραχθούν” και αλλοιωθεί ο ντόπιος πληθυσμός (η πλειοψηφία των πιστών υπηρετών του απαρτχάιντ) από “ξένα στοιχεία”.

Με βάση τη νομοθεσία του ρατσιστικού κράτους του ισραήλ, για τους μετανάστες / στριες εργάτες / εργάτριες που έχουν νόμιμη (πάντα συγκεκριμένης διάρκειας, με δυνατότητα ανανέωσης) άδεια παραμονής και εργασίας, ισχύει πως αν το κράτος “μάθει” ότι έχει δημιουργηθεί ζευγάρι, ο ένας απ’ τους δύο θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να ανανεωθεί η άδεια – για τον άλλον / την άλλην.

Έτσι είναι ο νόμος. Γίνονται ενστάσεις στα δικαστήρια από ενδιαφερόμενα ζευγάρια. Σύμφωνα με μια οργάνωση εργατικών δικαιωμάτων, σε 13 τέτοιες ενστάσεις που έγιναν το 2018 η “αρχή” δεν εμφανίστηκε σαν αντίδικος, και έτσι επιτράπηκε και στα 13 ζευγάρια να παραμείνουν στο ισράηλ.

Αλλά στην τελευταία ένσταση, πριν μια βδομάδα, η “αρχή” άλλαξε τακτική. Η ένσταση έγινε από ένα ζευγάρι μεταναστών απ’ την ινδία, που δουλεύουν σα νοσοκόμοι. Την ένσταση κατέθεσε η 28χρονη ινδή Chanel, ζητώντας να της επιτραπεί να ταξιδέψει για λίγες ημέρες πίσω στην ινδία, για να αφήσει το μωρό της στους γονείς της. Το δικαστήριο, μετά από παρέμβαση της “αρχής” εκτίμησε ότι:

… η αιτούσα και ο πατέρας του μωρού τους ζουν σαν ζευγάρι και σαν οικογένεια στο ισραήλ, πράγμα που είναι αντίθετο με τους νόμους…

Στο αίτημα που κατέθεσε η Chanel (νόμιμη μετανάστρια) το δικαστήριο απάντησε τελικά ότι ο σύντροφός της (επίσης νόμιμος μετανάστης…) θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να δωθεί στην Chanel (και στο μωρό της) δικαίωμα επανόδου στο ισραήλ.

Υπάρχουν κι άλλα κεφάλαια στη «νομοθεσία σκλαβιάς» για τους μετανάστες / μετανάστριες που δουλεύουν στον ισραηλινό καπιταλισμό.

Αλλά όχι… Δεν είναι ένα ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς το ισραηλινό…. Καθόλου…. Μην περάσει απο κανενός το μυαλό τέτοιο πράγμα… Η Χαμάς φταίει, που είναι τρομοκρατική οργάνωση… Κι αυτοί οι άθλιοι παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν… ενάντια στη «μόνη δημοκρατία»… Όχι στη μέση Ανατολή, σ’ όλο το ηλιακό σύστημα…

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός 1

Σάββατο 29 Δεκέμβρη. Όλοι οι ιμπεριαλιστικοί υπολογισμοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους, είχαν και έχουν ένα σταθερό σημείο περιστροφής: τον αντιτουρκισμό, και την “ελπίδα” / “ευχή” μόνιμων εσωτερικών και εξωτερικών προβλημάτων για το καθεστώς της Άγκυρας. Η συμμαχία με ό,τι φασιστικό κυκλοφοράει στην ανατολική Μεσόγειο (απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, χούντα Καΐρου) για την περικύκλωση / έλεγχο της θάλασσας, για την Αθήνα αυτό τον στόχο υπηρετεί: να μείνει η Άγκυρα έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο στρατιωτικά, οικονομικά, “γεωπολιτικά”.

Ο σχεδιασμός αυτός είναι παρανοϊκός (αρκεί να δει κανείς τον χάρτη)· όμως ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν διεκδικεί δάφνες “ορθολογισμού”! Πουλάει εθνικιστικά παραμύθια τρίτης διαλογής για εσωτερική κατανάλωση, τα τρώει, τα χέζει, και ο θαυμαστός κύκλος της ντόπιας μεγαλομανιακής “φύσης” συνεχίζεται. Ωστόσο σ’ αυτόν τον σχεδιασμό ο αποφασιστικός παράγοντας για την “περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου” δεν ήταν / είναι ούτε το ισραηλινό ναυτικό (γενικά μικρό και χωρίς εμπειρία), ούτε το αιγυπτιακό (εντελώς άσχετο με … ναυμαχίες…). Ήταν / είναι ο 6ος στόλος.

Η προηγούμενη διοίκηση (Obama) δεν «αγόραζε» την ιδέα, ούτε για πλάκα… Όταν ανέλαβαν οι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι, στις αρχές του 2017, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the Greek έτρεξε και ξανάτρεξε στην Ουάσιγκτον με τους χάρτες παραμάσχαλα για να «πουλήσει» την ελληνική ιδέα. Αρχικά ούτε οι συντηρητικοί έδειξαν ενδιαφέρον. Εν τω μεταξύ το ψοφιοκουναβιστάν ανέδειξε ένα απ’ τα χούγια του: να αλλάζει υπουργούς «άμυνας» και «εξωτερικών» σαν τα πουκάμισα. Προφανώς αυτό δυσκόλευε τα πράγματα.

Ταυτόχρονα και παράλληλα, ο άλλος κρίκος του ημιάξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ, η Λευκωσία (και πάλι με την βοήθεια του ογκόλιθου) είχε τις δικές του κρίσεις ιμπεριαλιστικού μεγαλείου. Ό,τι, για παράδειγμα, αν μια αμερικανική ή γαλλική εταιρεία κάνει τρύπες σε αυτό που η Λευκωσία θεωρεί (μονομερώς και αυθαίρετα) «δική της αοζ», δηλαδή «δική της δικαιοδοσία στην ανατολική Μεσόγειο», θα τρέχουν και τα αεροπλανοφόρα (άντε οι φρεγάτες!) γύρω γύρω για να φυλάνε τα τρυπάνια – και την «ελληνοκυπριακή δικαιοδοσία». Για ποιον μυστηριώδη καπιταλιστικό λόγο ένα κοίτασμα που είναι «νοτιοκυπριακό» είναι καλύτερο απ’ το ίδιο κοίτασμα αν αυτό είναι «τουρκικό»; Για ποιον μυστηριώδη καπιταλιστικό λόγο η γαλλική total ή η αμερικανική exxon mobil θέλουν να κάνουν deal εξόρυξης και εμκετάλλευσης μόνο με τη Λευκωσία και όχι, ποτέ – ποτέ – ποτέ με την Άγκυρα;

Άγνωστο…

Το σημείο έκρηξης της ιδεολογίας 1

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Το ισραήλ ζήτησε απ’ την γερμανίδα πρωθυπουργό Angela Merkel να σταματήσει να χρηματοδοτεί το Εβραϊκό Μουσείο στο Βερολίνο, μεταξύ άλλων οργανισμών, έγραψε την Τρίτη η γερμανική εφημερίδα Tageszeitung.

Ο λόγος πίσω απ’ αυτή την απαίτηση ήταν η έκθεση του μουσείου για την Ιερουσαλήμ που «παρουσιάζει μια Μουσουλμανική – Παλαιστινιακή εννόηση της πόλης» ανέφερε το ρεπορτάζ.

Στην επιστολή, που στάλθηκε κατευθείαν στο γραφείο της πρωθυπουργού και όχι μέσω της ισραηλινής πρεσβείας, ζητιέται απ’ την Merkel να σταματήσει την χρηματοδότηση και σε άλλους οργανισμούς για τους οποίους υπάρχει ο ισχυρισμός ότι είναι αντι-ισραηλινοί.

Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, χριστιανικές οργανώσεις υπέρ των Παλαιστινίων, και το ισραηλινό site +972, που δέχεται χρηματοδότηση απ’ το ίδρυμα Heinrich Boll.

Αν και η Tagezzeitung δεν παρέθεσε καθαρές αποδείξεις ότι η επιστολή στάλθηκε από ισραηλινούς αξιωματούχους, η γερμανική κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι υπάρχουν συζητήσεις μεταξύ των δύο κρατών για την χρηματοδότηση συγκεκριμένων οργανισμών, σε σχέση με την γραμμή του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu.

Σε απάντηση που δόθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth την Κυριακή, το γραφείο του πρωθυπουργού δεν αρνήθηκε την απαίτηση. «Ο Πρωθυπουργός έθεσε το ζήτημα της διακοπής χρηματοδότησης Παλαιστινιακών και Ισραηλινών ομάδων και μη κυβερνητικών οργανώσεων που κατηγορούν τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις σαν εγκληματίες πολέμου, υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή τρομοκρατία και κάνουν εκκλήσεις για μπουκοτάζ του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ θα συνεχίσει να πολεμά αυτές τις οργανώσεις» έγραφε η απάντηση.

Αυτά έγραφε η ισραηλινή καθεστωτική Ha’aretz την Κυριακή 9 Δεκέμβρη του 2018.