Tag: ηπα

Όλοι οι καπιταλισμοί έχουν «εθνικά συμφέροντα»!

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Και όλοι κάποια ερμηνεία του «δικαίου» (διεθνούς; φυσικού;) επικαλούνται για να τα υπερασπιστούν…

Πράγματι, το Κάιρο δεν ανησυχεί για την αοζ του… Για άλλο πράγμα ανησυχεί: για την πιθανότητα να πάει στην Τρίπολη ανοικτά και επίσημα τουρκικός στρατός (ή μισθοφόροι του δοκιασμένοι στο συριακό πεδίο μάχης…) σε ικανή ποσότητα (η «αμοιβαία ασφάλεια» Άγκυρας και Τρίπολης είναι το άλλο σκέλος του «μνημονίου»…) Ανησυχεί γι’ αυτό επειδή α) ο ευνοούμενός του Haftar θα βρεθεί σε δύσκολη θέση (ειδικά εφόσον υπάρχουν «κανάλια επικοινωνίας» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας)· β) η κατάληψη της Τρίπολης μοιάζει τώρα πολύ δυσκολότερη, και γ) επειδή η παρουσία τουρκικού στρατού «τόσο κοντά» στην αιγυπτιακή επικράτεια θα μπορούσε να εμψυχώσει την απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα μέσα στην αίγυπτο (και μέσα στον αιγυπτιακό στρατό…).

Αυτή η σοβαρή ανησυχία της χούντας του Καΐρου δίνει ένα επιπλέον «χαρτί» στον Erdogan. Που μπορεί να το χρησιμοποιήσει “αόρατα”, μέσω Μόσχας: να συμφωνήσει με τον Sisi ότι δεν θα στείλει στρατό (ή θα στείλει σχετικά μικρό αριθμό) στον Sarraj, με κάποια ανταλλάγματα απ’ την μεριά της αιγυπτιακής χούντας. Όπως, για παράδειγμα, κάτι που είναι εύκολο για την δεύτερη: να μην συμφωνήσει οριοθέτηση αοζ με την Αθήνα…

Με τον κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι θα το επαναλάβουμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υπέστη στρατηγική (ευτυχώς αναίμακτη!) ήττα στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, και με την «υψηλή υποστηρίξη» της Ουάσιγκτον. Υπέστη στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη στηριζόταν στον αδιαπραγμάτευτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Υπήρχε η πεποίθηση ότι (για άγνωστους λόγους…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα διαλυθεί, θα πάθει κάτι χοντρό σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην ανατολική Μεσόγειο κόντρα σε «υπερδυνάμεις» σαν το ελλαδιστάν, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα. (Εξου, άλλωστε, και η ασυλία στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά: τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στην ανατολική Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα, γελοία, και επικίνδυνα γελοία. Ήταν συνεταιρισμός παρακμιακών κρατών των οποίων τα αφεντικά μπορεί να πουλάνε διάφορες φαντασιοπληξίες στους υποτελείς (όπως, π.χ., ο east med….) αλλά ουσιαστικά προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η Άγκυρα «βγήκε» στην ανατολική Μεσόγειο, και «βγήκε» με τσαμπουκά αλλά και μέθοδο· κυρίως «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα νοτιοκυπριακά όνειρα για μια αοζ «ως εκεί που φτάνει το μάτι»… Αυτά τα όνειρα ήταν, άλλωστε, εξ αρχής ο πιο αδύνατος κρίκος της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο νοτιοκυπριακός εθνικισμός απλά «κρέμασε» από πολιτική άποψη. Και ακόμα ψάχνεται…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς πέρασε στο επόμενο βήμα: βρακυκλώνει επιδεικτικά και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την γκαζο-πλευρά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Αυτό που επιδιώκει ο Erdogan είναι απλό: να παραδεχτούν τα ελληνικά αφεντικά την ήττα τους, και να στρώσουν τον κώλο τους να ολοκληρώσουν αυτά που ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμα στις αρχές του 2004 (μετά από διακρατικές και αθόρυβες «τεχνικές διαπραγματεύεις» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας), στα τελευταία της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά πετάχτηκαν ύστερα στα σκουπίδια απ’ τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν η ανατολική Μεσόγειος ήταν σκακιέρα, θα έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος ότι με το «μνημόνιο» Άγκυρας – Λιβύης ο Erdogan «έπιασε» το κέντρο της… Με λίγες τσίφρες σε μερικές κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια για την Αθήνα» λειτουργούν σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη, τώρα το μαθαίνει όλος ο πλανήτης: η Άγκυρα έχει λόγο και συμμάχους και το λιβυκό πεδίο μάχης – στην αραβική λιβύη, για να μην ξεχνιόμαστε…

Ο σωστός αντι-σημίτης…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. … είναι θερμός φίλος του ισραηλινού απαρτχάιντ. Όχι, ούτε κακόγουστο αστείο είναι αυτό, ούτε υπερβολή.

Μιλώντας πρόσφατα στο εθνικό συνέδριο του ισραηλινο-αμερικανικού συμβουλίου στη Florida, το ψόφιο κουνάβι εκδήλωσε τον καϋμό του: …Πρέπει να κάνουμε τον λαό της χώρας μας, αυτής εδώ της χώρας, να αγαπάει περισσότερο το ισραήλ, πρέπει να σας το πω αυτό. Πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να τους κάνουμε να αγαπήσουν περισσότερο το ισραήλ γιατί έχετε εβραίους που είναι σπουδαίος λαός – που δεν αγαπούν αρκετά το ισραήλ….

Αν οποιοσδήποτε κατηγορήσει συλλήβδην τους εβραίους για οτιδήποτε είναι, πράγματι, αντισημίτης. Αν, όμως, ο κατήγορος είναι το ψόφιο κουνάβι, ο καλύτερος φίλος του ρατσιστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, η πολιτική βιτρίνα που «χάρισε» σ’ αυτό το καθεστώς την κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα υψώματα του Golan και ετοιμάζεται να «χαρίσει» την κατεχόμενη δυτική Όχθη, ε λοιπόν, αυτός απαλλάσσεται! Γιατί στον διεστραμμένο και αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού που προωθεί και επιβάλλει το ισραηλινό καθεστώς προκειμένου να προβοκάρει όσους / όσες υποστηρίζουν τα δίκαια του παλαιστινιακού αγώνα, “αντισημίτες” είναι, πια, (μεταξύ άλλων) και οι δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο που στρέφονται εναντίον του ισραηλινού καθεστώτος!!! Είναι «αντισημίτης» όποιος τολμάει να μιλάει για το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, όποιον θεό ή μη θεό κι αν προσκυνάει. Ειδικά, όμως, αν είναι εβραίος, είναι «αντισημίτης» επειδή είναι «εβραίος-που-μισεί-τον-εαυτό-του» σύμφωνα με τον ισραηλινό / κρατικό ορισμό της “εθνικής ορθότητας” (μια εξαιρετική ιδέα για χρήση απ’ όλους τους εθνο-φασίστες του κόσμου, εναντίον των αντιπάλων τους).

Γι’ αυτό «δεν είναι αντισημίτης» το ψόφιο κουνάβι σύμφωνα με την οργουελιανή «νέα γλώσσα»: επειδή, σύμφωνα μ’ αυτήν, αντισημίτες είναι εκείνοι που κατηγορεί: οι εβραίοι (αμερικάνοι πολίτες) που δεν αγαπούν αρκετά, μπορεί και καθόλου, το ισραηλινό κράτος – και όλοι οι υπόλοιποι, οι μη εβραίοι, που αντιπαλεύουν τον ισραηλινό (και τον αμερικανικό) φασισμό…

Τα ξέρει καλά αυτά το ψόφιο κουνάβι. Γι’ αυτό έχει αυτοανακηρυχτεί «βασιλιάς του ισραήλ» (ο ισραηλινός φασισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα επ’ αυτού) και γι’ αυτό επίσης χρησιμοποιεί τακτικά τη «νέα γλώσσα» για να κατηγορεί τους εβραίους – αμερικάνους και τις οργανώσεις τους όταν υποστηρίζουν είτε το BDS είτε «αιρετικούς» βουλευτές, όπως η σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar…

Το Κίεβο (με το παπαδαριό στα παρασκήνια)

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει την «διεθνή του καριέρα» – αν και χωρίς αποτελέσματα. Κάλεσε προχτές στο Παρίσι τους υπόλοιπους «συνεταίρους» του «κουαρτέτου της Νορμανδίας», δηλαδή την Merkel, την ανεγκέφαλη αλεπού Putin και τον καινούργιο πρόεδρο του Κιέβου Zelenski. Με θέμα την «κατάσταση των συμφωνιών του Minsk».

Απ’ τους τέσσερεις οι δύο (η Merkel και ο Putin), ο καθένας απ’ την δική του πλευρά, είχαν το λιγότερο ενδιαφέρον για το meeting. Ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να εμφανιστεί σαν ο σημαιοφόρος της βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ του project europe και της Μόσχας· κι αυτή η βελτίωση περνάει υποχρεωτικά από την άρση των (ευρωπαϊκών) «κυρώσεων» για την ρωσική εμπλοκή στο Donbass. Θα ήθελε, λοιπόν, κάτι – μάλλον απ’ την πλευρά του Κιέβου παρά εκείνη της Μόσχας – που να μπορεί να «πουληθεί» σαν εξομάλυνση της κατάστασης στην ουκρανία.

Ο Zelenski απ’ την μεριά του βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση. Ο καπιταλισμός στην ουκρανία (ή, σε κάθε περίπτωση, αυτό που μοιάζει με καπιταλισμό εκεί) βρίσκεται μόνιμα σε μια φασιστο-ελεγχόμενη παρακμή. Η ολοκλήρωση του nordstream2 σημαίνει ότι το ρωσικό γκάζι δεν θα χρειάζεται πια τους ουκρανικούς σωλήνες για να φτάσει στην ευρώπη. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα και σε χάσιμο των «ενοικίων» διέλευσης (απ’ την gazprom) και σε χάσιμο της γεωγραφικής / γεωπολιτικής σημασίας του ουκρανικού εδάφους για τους ενεργειακούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον κατά του project europe. Σα να μην του έφταναν αυτά ο Zelenski έχει μπλεχτεί (έμμεσα αλλά έχει μπλεχτεί) στις διαδικασίες καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού. Οπωσδήποτε δεν μοιάζει με διαφήμιση αυτό το μπλέξιμο.

Το Βερολίνο, απ’ την στιγμή που ο nordstream 2 τελειώνει, έχει να αντιμετωπίσει κατευθείαν την Ουάσιγκτον, χωρίς την «μεσολάβηση» του Κιέβου. Συνέβαλε σημαντικά στο να ανοίξουν οι πόρτες της κόλασης (δηλαδή των φασιστών και της Ουάσιγκτον) εκεί, όταν απαιτούσε απ’ τον τότε ουκρανό πρόεδρο Yanukovych «τα κέρατά του» – για να υπογραφτεί η συμφωνία σύνδεσης με την ε.ε… Τώρα πια δεν έχει κανένα ζόρι με το τι συμβαίνει στην ουκρανία. Μπορεί να κοιτάει αλλού…

Η ανεγκέφαλη αλεπού έχει, επίσης, σοβαρότερα θέματα απ’ το να νομιμοποιήσει το ουκρανικό φασισταριό. Προτιμάει μεν τον Zelenski για πρόεδρο, αλλά είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: για να «διασωθεί» η ουκρανία (με την καπιταλιστική έννοια) παραμένοντας φιλική προς την Μόσχα, είτε θα πρέπει να διαλυθεί εντελώς, είτε να γίνει ένας αιματηρός εμφύλιος στον οποίο να ηττηθούν οι φασίστες (και οι αμερικάνοι πράκτορες…) – χωρίς άμεση ρωσική συμμετοχή. Συνεπώς το Donbass (και σίγουρα η Κριμέα!) του είναι υπεραρκετά. Θα ήθελε, απλά, «ειρήνη» εκεί – να μην τον ζαλίζουν…

Μ’ αυτά τα δεδομένα, η μικρή σοδειά του ραντεβού στο Παρίσι ήταν στα μέτρα των ελάχιστων αναγκών του Putin: μια (ακόμα) γενική εκεχειρία στην περίμετρο του Donbass, και ανταλλαγή αιχμαλώτων – τελεία!… Είναι αμφίβολο αν ο Zelenski μπορεί να ελέγξει το πρώτο, αφού στο «μέτωπο» βρίσκονται διάφορα φασισταριά, ιδιωτικοί στρατοί και λοιπά. Το δεύτερο μπορεί να το κάνει…

Με το ρωσικό αέριο μέσω ουκρανίας τι θα γίνει; Ο Zelenski πρέπει να κάνει καινούργια συμφωνία με την gazprom ως το τέλος της χρονιάς: για το τι θα αγοράζει και πόσο θα το πληρώνει. Η «καλόκαρδη» gazprom ίσως δεν αφήσει τους ουκρανούς να πεθάνουν απ’ το κρύο φέτος· αλλά θα στρίψει το καρύδι του Zelenski όσο περισσότερο μπορεί.

Όμως αυτά είναι οικονομικά ζητήματα – και δεν κουβεντιάστηκαν στο Παρίσι…

Έτσι χάνονται οι πόλεμοι…

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Σε άλλες εποχές (πραγματικά άλλες!) ένας αμερικανικός πόλεμος / κατοχή διάρκειας 18 χρόνων θα ήταν αδύνατος. Θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες στα μετόπισθεν. Αυτή η «πίεση», σε συνδυασμό με την αδυναμία να κερδηθεί και (άρα) να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, θα είχε οδηγήσει προ πολλού στην παραδοχή της ήττας.

Αυτό, δυστυχώς, είναι το ένα και μοναδικό παράδειγμα του πολέμου στο βιετνάμ. Τώρα, ο πόλεμος στο αφγανιστάν, αναδεικνύει (ίσως) ένα καινούργιο παράδειγμα: ενός πολέμου που έχει χαθεί προ πολλού, που συνεχίζεται επί χρόνια μέσω επίσημων ψεμμάτων μεταξύ των μηχανισμών, και που ίσως αλλάξει χαρακτήρα όχι επειδή προκάλεσε κάποια μαχητική αντιπολεμική / αντι-ιμπεριαλιστική κατακραυγή στα μετόπισθεν, αλλά … σαν επιπόλαιη και αδικαιολόγητη σπατάλη…

Προχτές η καθεστωτική washington post άρχισε την δημοσίευση των highlights από 2.000 σελίδες «εσωτερικών εγγράφων» του αμερικανικού καθεστώτος, με εκθέσεις και συνεντεύξεις κορυφαίων αμερικάνων αξιωματικών, διπλωματών και λοιπών, σχετικά με τον πόλεμο στο αφγανιστάν. Το υλικό αυτό δεν είναι διαρροή των wikileaks· αποκτήθηκαν νόμιμα απ’ την καθεστωτική εφημερίδα, μετά από αιτήσεις με βάση τη νομοθεσία περί «ελευθερίας της πληροφόρησης» (της ποιάς;;;;;). Επιπλέον, με τον ίδιο τρόπο, η w.p. έβαλε χέρι σε εκατοντάδες εσωτερικές σημειώσεις του θρυλικού Donald Rumsfeld, ένδοξου υπ.αμ. του Bush του Β.

Τι δείχνει αυτό το υλικό, σαν απόψεις των ίδιων των κατακτητών του αφγανιστάν; Κάτι ανάμεσα στο «δεν ξέρουμε τι μας γίνεται», στο «τα έχουμε κάνει σκατά», και στο «απλά ξοδεύουμε δισεκατομμύρια που δεν ξέρουμε που πάνε». Ένας αρχιπεζοναύτης, ονόματι Jeffrey Eggers, το πήγε τόσο μακριά όσο δεν θα φανταζόταν κανείς: «…. Μετά τον θάνατο του Osama bin Laden είπα ότι θα γελάει στον τάφο του μ’ αυτά που κάνουμε και ξοδεύουμε στο αφγανιστάν». Κι ένας ακόμα πιο γνωστός, ο αρχιστράτηγος Michael Flynn, που πρόλαβε να δουλέψει ένα φεγγάρι και σαν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού, έλεγε σε μια εσωτερική συνέντευξη του 2015: «Απ’ τους πρεσβευτές μέχρι το πιο χαμηλό επίπεδο, όλοι λένε ότι κάνουμε σπουδαία δουλειά στο αφγανιστάν. Αλήθεια; Και τότε γιατί χάνουμε;»

Οι αποκαλύψεις των «afghanistan papers» αφορούν την ανομολόγητη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς… Αλλά ελλείψει γνήσιου αντιπολεμικού / αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν, αυτές οι αποκαλύψεις μπορούν να οδηγήσουν στα εξής δύο ενδεχόμενα, που δεν αποκλείουν το ένα το άλλο:

Α) Στην ενίσχυση του ψόφιου κουναβιού, που όλο θέλει να φέρει «τον στρατό πίσω στο σπίτι» και όλο δεν τον αφήνουν εκείνοι που βγάζουν λεφτά, γαλόνια, ή και τα δύο απ’ τέτοιους πολέμους.

Β) Στην ιδιωτικοποίηση της κατοχής του αφγανιστάν: είναι η πρόταση που έχει κάνει ο «πρίγκηπας του θανάτου», ο γνωστός Erik Prince, ιδιοκτήτης της πρώην blackwater και νυν academi. O Prince θέλει διακαώς εδώ και πάνω από ένα χρόνο να αντικατασταθεί ο τακτικός αμερικανικός στρατός από λίγες χιλιάδες καθαρμάτων / μισθοφόρων (υπαλλήλων του), σαν πολύ φτηνότερη και αποτελεσματικότερη (για τις τσέπες του) λύση.

Το ψόφιο κουνάβι γουστάρει πολύ την ιδέα του Prince. Ειδικά αν το project το πληρώνει η ίδια η κυβέρνηση της Καμπούλ (από πού; απ’ το εμπόριο ηρωίνης…), όπως ας πούμε η πετροχούντα του Ριάντ πληρώνει την «προστασία» του τακτικού αμερικανικού στρατού. Ως τώρα τον εμπόδιζαν οι καραβανάδες, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν «ανήθικο» και θα προσέβαλε το «κύρος του αμερικανικού στρατού» διεθνώς.

Ο.Κ. Αλλά όταν μια (πρώην) αυτοκρατορία κατρακυλάει, αφήνει μερικά (πραγματικά ή φανταστικά) «σύνορά» της στη φύλαξη – έναντι – προσόδων. Κι ό,τι προκύψει…

Έχει ξαναγίνει. Ψάξτε το…

(φωτογραφία: Οι «ειδικές δυνάμεις» – των ταλιμπάν…)

Ο θάνατος του δολαρίου;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Η κεντρική τράπεζα της κίνας έχει μπει ήδη στις τελικές δοκιμές εφαρμογής του ψηφιακού γουάν. Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουν τα trials στη χρήση του, με κέντρο την Shenzhen (την κινεζική «silicon valley»), και την συμμετοχή των μεγαλύτερων κινεζικών τραπεζών και παρόχων τηλεπικοινωνιών. Θα μπουν επίσης στο κόλπο απ’ την αρχή η Alibaba και η Tencent…

Στις αρχές του 2020 οι δοκιμές θα επεκταθούν. Το αργότερο στα μέσα της χρονιάς το e-γουάν, σαν «κρυπτονόμισμα», θα είναι διαθέσιμο στην παγκόσμια αγορά. Και θα είναι το πρώτο τέτοιο, μετά την θύελλα των ιδιωτικών (και πειρατικών) «κρυπτονομισμάτων» τύπου bitcoin, που είναι μια χαρά για ξέπλυμα αλλά όχι για σοβαρές δουλειές (λόγω της απίστευτα κυμαινόμενης ισοτιμίας του με πραγματικά νομίσματα / μέτρα της αξίας). Το e-γουάν θα έχει ελεγχόμενη ισοτιμία (απ’ την κεντρική τράπεζα του Πεκίνου) άρα και «κανονική» αξιοπιστία σαν μέσο συναλλαγών. Ενδέχεται (αλλά δεν είναι βέβαιο αυτή την στιγμή) να έχει back up («αντίκρυσμα») σε χρυσό.

Σε κάθε περίπτωση το πρώτο κρατικό «κρυπτονόμισμα» θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα των ως τώρα ιδιωτικών, και κανένα απ’ τα μειονεκτήματά τους. Να μερικά απ’ τα πρώτα.

– Οι συναλλαγές δεν θα μεσολαβούνται (άρα δεν θα ελέγχονται) από κανένα αμερικανοκρατούμενο swift. Πράγμα που σημαίνει ότι και μέσω «κρυπτονομίσματος» (αλλά όχι μόνο έτσι) ο κινεζικός καπιταλισμός αποκτάει τα μέσα για να απαντήσει σε οποιαδήποτε απόπειρα δολαριακού «νομισματικού αποκλεισμού / πολιορκίας» είτε της Hauwei είτε οποιουδήποτε άλλου κινεζικού «θηρίου». «Κυρώσεις»; Κυρώσεις είπατε; Θα τις αναφέρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος σαν χαριτωμένο ανέκδοτο…

– Σαν πρώτο επίσημο κρατικό κρυπτονόμισμα με διεθνή χρήση, το e-γουάν θα είναι το όχημα για να καθορίσει το Πεκίνο (μέσω της κεντρικής τράπεζάς του) τους κανόνες της διασυνοριακής κίνησης και του συστήματος «εκκαθαρίσεων» των αξιόπιστων «κρυπτονομισμάτων» γενικά. Όποιος προλαβαίνει να καθορίσει το «τυπικό» σε τέτοιες διαδικασίες μεγάλης έκτασης και κλίμακας, πιέζει (και συχνά αναγκάζει) και τους επόμενους να τον ακολουθήσουν.

Η ευκολία στη χρήση του e-γουάν (κατ’ αρχήν απ’ όσους έχουν δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό και με τους δορυφόρους του) θα του δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα, και όχι μόνο νομισματικό. Έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες εφαρμογές, είτε από κεντρικές τράπεζες είτε, πιθανόν, από ιδιωτικές εταιρείες με την συμμετοχή τραπεζών και αλυσίδων ψηφιακής λιανικής (αν και το libra του Zuckerberg συναντάει δυσκολίες, και μπορεί να μείνει στα σχέδια). Ο κινεζικός καπιταλισμός μπαίνει στην αρένα πρώτος και μ’ όλο τον οικονομικό και τεχνολογικό «όγκο» του.

Αυτό ακριβώς θεωρείται ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου. Δεν χρειάζονται πολλές πολλές εξηγήσεις γιατί…

Ύβρις 3

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν το πολυγωνικό πρίσμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» στον δυτικό κόσμο, που στηριζόταν στην «αυτονόητη» βάση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο, τρακάρει τώρα με την πραγματικότητα (την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ) του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, και της ανάδυσης «νέων δυνάμεων» απ’ την μεριά της ασίας, είναι αναμενόμενο ότι στη δύση σκαρφανώλουν μαλλιοκούβαρα όλα τα αντανακλαστικά της διατήρησης του status quo… Είναι διάφορες μορφές και παραλλαγές συντηρητισμού που επιχειρούν να «πιάσουν το τιμόνι» των εξελίξεων, ενόσω ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες μια μορφή διατήρησης του status quo της ευρώπης στον ανατρεπόμενο καταμερισμό εξουσίας θα ήταν το «συλλογικό μπετονάρισμα». Και μια αντίθετη είναι η ελπίδα στο «έθνος κράτος». Ξανά…

Αν βλέπετε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τους κοινωνικούς λακέδες του να προσπαθούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα, δεν έχετε ψευδαισθήσεις! Οι μετανάστες / πρόσφυγες ξέρουν! Θα ήταν παρανοϊκό να αντιμετωπίζεται η μετακίνηση εργασίας στον καπιταλιστικό κόσμο σαν «εισβολή» – αλλά δεν είναι (για τα καθεστώτα και τους υποτελείς τους), στο βαθμό που η ανατροπή των διεθνών συσχετισμών αναγκάζει τα αφεντικά στην ευρώπη να ορκίζονται ταυτόχρονα σε δύο αντίθετα «στοιχεία ταυτότητας» (δηλαδή ισχύος): στα ενιαία εξωτερικά σύνορα του μπλοκ του Σέγκεν· και στα εθνικά τους σύνορα.

Χωρίς να το θέλει, και με βαρύ τίμημα, η κίνηση-της-εργασίας (αν οι μετανάστες / πρόσφυγες ήταν «κινούμενο κεφάλαιο / χρήμα» θα ήταν ενθουσιωδώς δεκτοί!) αναδεικνύει το πως οι πολλαπλές πρωτοκοσμικές «πραγματικότητες» συγκρούνται με την πραγματικότητα· και προσπαθούν να την απωθήσουν, ή και να την εκμηδενίσουν. Είναι προφανές για εμάς (και ανομολόγητο απ’ αυτούς), για παράδειγμα, το τι σημαίνει ο αντι-μουσουλμανισμός! Όχι απλά μια θρησκευτική ρατσιστική σκλήρυνση· αλλά, κυρίως, το φόβο απέναντι στην καπιταλιστική ανατολή που «ανεβαίνει» σαν τέτοια – όντας και μουσουλμανική. Από την αυστηρά καπιταλιστική άποψη αυτό θα έπρεπε να είναι αδιάφορο· ναι. Αλλά ποτέ ο καπιταλισμός δεν ήταν ένα «αυστηρά» οικονομικό δόγμα, τόσο για τα αφεντικά όσο και τους υποτακτικούς τους…

Κι από κοντά έρχεται ο «νότος». Η αφρική. Κανένας μεμονωμένος μετανάστης ή πρόσφυγας δεν αμφισβητεί την πρωτοκοσμική κυριαρχία· μάλιστα, η (δυτική) ερμηνεία της κίνησης-της-εργασίας προς το (δυτικό) «κέντρο» είναι η επίδειξη αυτής της πρωτοκοσμικής υπεροχής. Ταυτόχρονα όμως η «δύση» αντιμετωπίζει όλους αυτούς σαν εν δυνάμει «τρομοκράτες» – σαν την άρνηση, την αμφισβήτηση της υπεροχής της. Όχι επειδή ο καθένας απ’ αυτούς είναι πιθανά τέτοιος· αλλά επειδή η δύση τρομάζει απ’ τις απειλές στο ηγεμονικό status quo της, που θεωρούσε δεδομένο για πάνω από 5 αιώνες….

Η πιο γλαφυρή έκφραση αυτού του τρόμου έρχεται (από που αλλού;) απ’ τις ηπα. Όπου οι κοκκινόσβερκοι λευκοί προτεστάντες τρομάζουν με την ιδέα ότι θα γίνουν μειοψηφία σε σχέση με τους νοτιοαμερικάνους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, plus τους αφρο-αμερικάνους. Τι σημαίνει «μειοψηφία»; Σημαίνει απώλεια της εξουσίας. Τι σημαίνει «απώλεια της εξουσίας»; Σημαίνει οριστικό τέλος στην μυθολογία της (παγκόσμιας) λευκής πρωτοκοσμικής ανωτερότητας….

(φωτογραφίες: Πού; Στα ανοικτά της λιβύης…)

Ύβρις 1 – καπιταλιστική!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. …Είμαστε μια αυτοκρατορία πλέον, και όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Κι ενόσω εσείς θα μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα – με ζήλεια – εμείς θα δρούμε ξανά, δημιουργώντας άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα μπορείτε να μελετήσετε επίσης, κι έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας … και εσείς, όλοι εσείς, θα μείνετε πίσω και απλά θα μελετάτε τι κάνουμε…

Ίσως είναι μια απ’ τις πιο «πανηγυρικές» εκφράσεις εξουσιαστικής αλαζονείας στην Ιστορία… Ωστόσο δεν προέρχεται ούτε απ’ τον Ιούλιο Καίσαρα, ούτε απ’ τον Τζένγκις Χαν. Είναι δήλωση του αμερικάνου Karl Rove, «ειδικού σύμβουλου ασφαλείας» του Bush του Β, λίγο πριν ή λίγο μετά την εισβολή στο ιράκ. Το 2003. Απευθυνόταν σε όσους είχαν αμφιβολία για τη νομιμότητα (και για τις δικαιολογήσεις) της εισβολής.

Παρότι το 2003 ήταν προβλέψιμο (για όσους είχαν τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία…) ότι η «αυτοκρατορία» ήταν ήδη σε παρακμή – κι αυτό αποδείχθηκε γρήγορα στην κατοχή στο ιράκ – οι αλαζόνες στην Ουάσιγκτον «προφήτευαν» ότι «δρώντας» (στρατιωτικά πρώτα και κύρια) θα αναδιαμορφώνουν την (παγκόσμια) πραγματικότητα, χωρίς ικανούς αντιπάλους και χωρίς ανάσα. Ήταν ο μιλιταριστικός βολονταρισμός στις δόξες του!

Χτες, 16 χρόνια μετά το 2003, ο «δεξιός πατριώτης» αμερικάνος αρθρογράφος David Goldman (aka Spengler, μεταξύ άλλων συνιδιοκτήτης του site asia times…) ξεκίνησε ένα άρθρο του με τίτλο «Η πολιτική για την 5G ‘η μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία των ηπα’» ως εξής:

…Ένας σημαντικός ρεπουμπλικάνος που συμβουλεύει τον πρόεδρο Donald Trump χαρακτήρισε την αμερικανική στρατηγική για την 5G «την μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία των ηπα». Οι προσπάθειες των ηπα να δημιουργήσουν εμπόδια στον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό γίγαντα της Huawei ώστε να μην κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά των συχνοτήτων των 5 γενιάς συχνοτήτων απέτυχαν, ενόσω η ανεπαρκής ρύθμιση και οι λαθεμένες επιχειρηματικές επιλογές εμπόδισαν τις αμερικανικές προσπάθειες για την 5G εντός επικράτειας – είπε αυτός ο πολιτικός σε μια κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση ρεπουμπλικάνων χορηγών και ακτιβιστών…

Θα ήταν μεγάλη παρηγοριά για τον αμερικανικό (και όχι μόνο) καπιταλισμό αν η «μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία» του(ς) ήταν ότι απέτυχαν να φρενάρουν την Huawei…. Θα ήταν γρατζουνιά, που εύκολα μπορεί να επουλωθεί. Η «πολιτική τομογραφία» όμως αρχίζει απ’ την έρευνα του γιατί το αμερικανικό καθεστώς – τεχνολογικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ασφαλίστικο· και πάντως σε καμμία περίπτωση το ψόφιο κουνάβι solo – διανοήθηκε ότι θα μπορούσε να πετύχει αυτό το φρενάρισμα!

Η απάντηση είναι τόσο πανταχού παρούσα ώστε είναι εύκολο να παριστάνουν πολλοί (οι πάντες) ότι δεν την βλέπουν. Βρίσκεται στις αλαζονικές δηλώσεις του Rove περί «κατασκευής πραγματικοτήτων»!

Πράγματι. Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, όταν ο «δυτικός κόσμος», άρχοντες και υποτελείς μαζί, ανακήρυξαν εαυτούς όχι απλά νικητές, αλλά τους έσχατους νικητές στην Ιστορία (: Francis Fukuyama: The end of History and The Last Man, 1992) εξαιτίας της κατάρρευσης ενός μπλοκ (του ανατολικού) το οποίο – ανιστόρητα αλλά βολικά! – είχε αναχθεί σε «υπαρξιακή απειλή», από τότε και μετά λοιπόν, άρχοντες και υποτελείς των «έσχατων νικητών» θεώρησαν εαυτούς «απελευθερωμένους». Απελευθερωμένους τόσο πλατιά και τόσο βαθιά ώστε να μπορούν να απολαύσουν την διαφυγή ακόμα και απ’ την «πραγματικότητα». Η προγραμματισμένη παραίσθηση ως “ανθρώπινο δικαίωμα”!

Οι «πολλαπλές πραγματικότητες», εκβιασμένες αρχικά και ελκυστικές ύστερα, κυοφορούνταν στο πεπτικό σύστημα του νεοφιλελευθερισμού εξ αρχής, απ’ τα ‘80s: είσαι αυτό που νομίζεις ότι είσαι (το οποίο στο υποδεικνύει η «αγορά») χωρίς άλλα, μη αγοραία και δουλεμένα κοινωνικά κριτήρια και περιορισμούς… Πάρε και drugs αν αυτό σε βοηθάει… Απ’ τα ’90s και μετά το πεπτικό σύστημα «απελευθερώθηκε» – και εκατοντάδες εκατομμύρια αρχόντων και υποτελών άρχισαν να απολαμβάνουν το αποτέλεσμα…

Ύβρις 2 – καπιταλιστική!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Η χειρότερη στρατηγική καταστροφή της «δύσης», με τις ηπα σαν εμπροσθοφυλακή και σημαιοφόρο, άρχισε να συμβαίνει όταν αυτή η «δύση» πήρε διαζύγιο (που ως τώρα είναι πραγματικό…) από τις πηγές της διανοητικής / ηθικής καταγωγής της: τον Διαφωτισμό, και την (αξιωματική) βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι ΜΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ… Και ότι το μόνο που συμβαίνει σχετικά μ’ αυτήν, το μόνο που επιτρέπεται να συμβαίνει για το καλό των συνειδήσεων, είναι διαφορετικές ερμηνείες της… Διαφορετικές μεν στις αφετηρίες τους, που υπάγονται όμως σε τόσο εντατικό και τεκμηριωμένο έλεγχο αλήθειας (της πραγματικότητας) ώστε στο τέλος έγκυρη θεωρείται ΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΜΙA ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας. (Συνήθως η ερμηνεία της φυσικής επιστήμης – μέχρις ότου έπαψε κι αυτή να είναι μία).

Δεν ήταν χωρίς βάσανα, μπελάδες και πισωγυρίσματα αυτή η θεμελιώδης πεποίθηση του «δυτικού κόσμου» στην εξέλιξή της επί πολλές δεκατίες. Όμως ήταν μόνο στην ιστορική φάση που αυτός ο κόσμος αυτοανακηρύχτηκε ως «ο έσχατος νικητής» (ένας ναρκισσισμός ανιστόρητος!), δηλαδή στη δεκαετία του ’90, που ο απεριόριστος σχετικισμός που είχε αναγγείλει ο γάλλος φιλόσοφος Jean-Francois Lyotard το 1979 (: η μεταμοντέρνα κατάσταση)· είχε προβλεφτεί ήδη απ’ τον Guy Debord το 1967 (: η κοινωνία του θεάματος)· και είχε θεωρηθεί κομβικό ζήτημα τόσο απ’ τον Marx όσο και απ’ τον Hegel απ’ τον 19ο αιώνα κιόλας όταν ανέλυαν την αλλοτρίωση και τον φετιχισμό, αυτός λοιπόν ο απερίοριστος σχετικισμός περί του τι είναι τι έγινε από τότε κοινότοπη νόρμα.

Δηλαδή; Ο ακροδεξιός Rove δήλωσε το 2003: θα νικάμε, και θα φτιάχνουμε την πραγματικότητα που θα ταιριάζει στις νίκες μας… Είπε επίσης: … επειδή είμαστε αυτοκρατορία… Ωστόσο η «αυτο-κρατορία», η «ισχύς του αυτού», του Εαυτού (αυτή είναι η τυπική ετυμολογία της λέξης «αυτοκρατορία») δεν ήταν πια αποκλειστικό προνόμιο της μεγάλης κλίμακας εξουσίας! Ήταν ήδη η τρέχουσα πραγματικότητα εκατομμυρίων Εαυτών – Κεφάλαια, που προσπαθούσαν (τα περισσότερα αποτυγχάνοντας) να στήσουν τις δικές τους μικρο-αυτοκρατορίες (στην καθημερινή ζωή, στις σχέσεις, στις δουλειές…) κατασκευάζοντας την πραγματικότητα που θα ταίριαζε στις νίκες και στους θρόνους τους….

Το (συχνά οδυνηρό) μέτρο της πραγματικότητας θεωρήθηκε, απλά, η παρηγοριά (ή και η γκρίνια) των «ηττημένων»! Η δική τους πραγματικότητα ήταν μόνο μία ανάμεσα σε πολλές… Ήταν το περίσσευμα, το σκουπίδι ανάμεσα στις πραγματικότητες των «νικητών» – των μόνων που απολάμβαναν τις πραγματικότητες, άρα ήταν οι μόνοι αρμόδιοι να μιλούν (γι’ αυτές). Κι αφού οι «νικητές» είχαν καβαλήσει (έτσι έλεγαν) το τελευταίο, ισχυρότερο και πιο ακαταμάχητο κύμα της Ιστορίας, αυτό το κύμα δεν θα μπορούσε παρά να στέφει νικητές όσους το καβαλίκευαν. Κι όσο για τους «ηττημένους»; Ας ξαναπροσπαθούσαν…. Ή ας πέθαιναν…

Μ’ αυτήν την αντίληψη για τον κόσμο, με την διάλυση της πραγματικότητας σε βολικές «πραγματικότητες», ο «δυτικός κόσμος» όχι απλά δεν μπορούσε αλλά ήταν αδύνατο να λάβει υπόψη του ότι οι αυτο-κρατορίες, σε κάθε κλίμακα, απ’ την ατομική ως την πλανητική, διαλύονται… Με πάταγο, μιζέρια, πόνο και αίμα… Του ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι οι «ηττημένοι» των ‘90s (κάτι Μόσχες, κάτι Πεκίνα) θα είναι κάτι άλλο από αιώνια ηττημένοι!

Απ’ αυτόν τον ναρκισσισμό κατάγεται η αμερικανική βεβαιότητα ότι θα εκτροχιάσει έναν άλλο, αντίπαλο καπιταλισμό, ενώ αυτός ο δεύτερος έχει τέτοια και τόση υλική βάση ώστε μόνο να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται διαρκώς μπορεί· ότι θα εκτροχιάσει, συμβολικά και πραγματικά μια κάποια «άγνωστη» εταιρεία, με το εξωτικό όνομα «Huawei»… Οι ελάχιστοι έντιμοι διαλεκτικοί υλιστές που είχαν απομείνει στον «δυτικό» κόσμο στα ‘90s και στα ‘00s όχι μόνο «προέβλεπαν» τι θα γίνει, αλλά το ανέλυαν γραπτά και τεκμηριωμένα… Ήταν περιθωριακοί! (Το ότι τέτοια είναι και η ασταμάτητη μηχανή είναι τίτλος τιμής!)

Η στρατηγική καταστροφή βρίσκεται πίσω από πλήθος τακτικές αποτυχίες· αλλά δεν ταυτίζεται μαζί τους. Και καθώς αυτές οι περιβόητες 5G επικοινωνίες θα κάνουν τις πολλαπλές πραγματικότητες τόσο «απτές» (ψηφιακά), τόσο καθημερινές και τόσο κοινότοπες πολύ σύντομα, θα χρειαστούν πολύ σκληρές συγκρούσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές και, επιπλέον, μάχες «σώμα με σώμα», και επί πολλές γενιές, για να διαλυθεί η πανούκλα του απεριόριστου σχετικισμού. Οι “πραγματικότητες” έθαψαν την πραγματικότητα· η επιστροφή της θα έχει τις συνέπειες τεκτονικών σεισμών…

Λέγεται ότι ο Λένιν, μιλώντας για τον πληθωρισμό, είχε σχολιάσει σαρκαστικά ότι θα κρεμάσουμε τους καπιταλιστές με το σκοινί που θα μας πουλήσουν… Μετά από μερικές γεμάτες δεκαετίες νεοφιλελεύθερου μεταμοντερνισμού, ο «δυτικός καπιταλιστικός κόσμος» αποδεικνύεται ότι χάρισε στον κινέζικο / ασιατικό καπιταλισμό το σκοινί για να κρεμαστεί ο ίδιος (ο δυτικός) όσο πιο μεταμοντέρνα γίνεται!

Θα χυθεί αίμα – αυτή κρεμάλα δεν θα γίνει σαν συμβολαιογραφική πράξη…

Χύνεται ήδη… Θα χυθεί πολύ πολύ περισσότερο… Τελικά εμείς και οι σαν εμάς σπρώνονται στα κρεματόρια…

(Αλλά είπαμε: κρατείστε σφικτά τις απωθήσεις σας!)

(φωτογραφία: Αφελείς δεν είμαστε. Φυσικά και η εικονική πραγματικότητα, η επαυξημένη πραγματικότητα, οι πολλαπλές πραγματικότητες κι όλα τα παρόμοια έχουν γίνει ήδη πανηγυρικά αποδεκτά απ’ τους υποτελείς. Μαζικά. Και έρχονται τα πιο “προχωρημένα”…

Το τι θα τους στοιχίσει αυτή η αποδοχή ούτε που μπορούν να το διανοηθούν οι έρμοι…)

Αυτοί πληρώνουν!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Είναι τέλειος! Ο ψοφιοκούναβος! Είναι τέλειος επειδή φωνάζει αυτά που προετοιμαζόμαστε να δημοσιοποιήσουμε (καλώς εχόντων των πραγμάτων «τετράδιο για εργατική χρήση νο 5», του χρόνου), γραμμένα ήδη απ’ το 2004: …Όταν η αυτοκρατορία γίνεται νταβατζής και πληρώνεται για την «προστασία» της, έχει τελειώσει!…

Εκεί, λοιπόν, που πριν λίγες ώρες το ψόφιο κουνάβι συνεντευξιαζόταν στην Ουάσιγκτον για την «γενέθλια σύνοδο του νατο» (που δεν του άρεσε σαν πάρτυ), το ξεφούρνισε:

Ξέρετε, η σαουδική αραβία – έχουμε μετακινήσει περισσότερο στρατό εκεί. Και μας πληρώνουν δισεκατομύρια δολάρια. Ντάξει; Δεν το έχετε ξανακούσει αυτό ποτέ πριν. Δεν το έχει ξανακούσει σ’ όλη σας την ζωή!..

Όπως βλέπετε έχουμε πάει πολύ στρατό, και μας πληρώνουν δισεκατομύρια γι’ αυτό, και είναι ευχαριστημένοι που μας πληρώνουν… Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν τους ζήτησε κανείς κάτι τέτοιο, μέχρι που ήρθα εγώ. Κανείς δεν τους το ζήτησε. Ο Obama δεν τους το ζήτησε. Ο Bush δεν τους το ζήτησε. Ο Clinton δεν τους το ζήτησε. Μου είπαν «Μα κανείς δεν μας ζήτησε να πληρώσουμε». Και τους είπα: «Το ξέρω, αλλά εγώ σας το ζητάω»…

Είναι τέλειο! Πρώτον, επειδή μπορεί να εμφανιστεί κάθε ανταγωνιστής (π.χ. Putin, Xi…) και να πει στη σαουδαραβική χούντα: αν πληρώνετε για προστασία εμείς είμαστε φτηνότεροι, και σίγουρα το ίδιο καλοί – αν όχι καλύτεροι. Δεύτερον, επειδή αν ο τοξικός πληρώνει, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παρκάρει όλον τον αμερικανικό στρατό εκεί, να αράξει στις ηπειρωτικές αμμουδιές του βασίλειου (στην έρημο…), να κάνει αμμόλουτρα – και να πλερώνουν οι σεΐχηδες. Ήδη κάνει βήματα: σκέφτεται να στείλει έως και 14.000 πεζοναύτες στη σαουδική αραβία. Τέρμα το solarium! Saudi sun!!! (Το πόσο στόχος θα γίνουν για το αντάρτικο εκεί δεν τον απασχολεί…).

Τρίτο και τελευταίο. Ξέρουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν ζητάει απ’ την Σεούλ να πληρώσει τα κέρατά της για τον αμερικανικό στρατό και τις βάσεις εκεί… Εδώ; Μπας και παίζει φάση και ντρέπονται να μας το πουν; Αλλά γιατί να μην πλερώνει, όχι μόνο σε είδος αλλά και cush, το ελλαδιστάν για την αμερικανική «προστασία» αφού τρώγεται να την έχει;

Ε;

(φωτογραφία: Μέσα στις ανθοδέσμες έχει επιταγές – και αρβύλες…)

Ανατριχίλες στην Αθήνα 2

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Όταν, για παράδειγμα, οι πολύ καινούργιοι ισλαμοδημοκράτες στην εξουσία είπαν ένα ωμό «όχι» στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να της επιτρέψουν να μπουκάρουν στο ιράκ και απ’ τον βορρά, οι δήθεν «αντι-ιμπεριαλιστές» στο ελλαδιστάν έβγαλαν τον σκασμό! Ήταν 2003 και τα ξεπερασμένα θεωρήματα που είχαν στα άδεια κεφάλια τους (ότι, δηλαδή, η Άγκυρα είναι το «αγαπημένο παιδί του νατο και των αμερικάνων») δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το από πού ως πού οι ισλαμοδημοκράτες υπό τον Erdogan κάνουν τέτοιον τσαμπουκά στην παντοδύναμη Ουάσιγκτον. Δεκαέξι χρόνια μετά, εν έτει 2019, τα ίδια άδεια κεφάλια ξύνονται για το απο πού ως πού ο ίδιος Erdogan αγοράζει ρωσικούς S – 400 «γράφοντας» τις αμερικανικές απειλές. Η απάντηση είναι απλή, αλλά προσβάλει τις εθνικές μυθολογίες: το τουρκικό κράτος πολλαπλασιάζει την γεωπολιτική του αξία (και ήδη απ’ το 2003 οι διανοούμενοι και οι «ειδικοί» των ισλαμοδημοκρατών έβλεπαν τις τάσεις…) ακριβώς επειδή αρθρώνει τα συμφέροντά του με οργανικό τρόπο (και) με την ανατολή. Δεν είναι η ευκαιριακή παραχώρηση ενός λιμανιού ή ενός αεροδρομίου! Είναι ότι γίνεται γέφυρα· ή αιχμή, στην «καρδιά του παλιού κόσμου».

Όταν, πάλι, το ίδιο καθεστώς «έγραφε» κανονικότατα τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, τόσο πριν την συμφωνία 5 + 1 του 2015 όσο και μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ αυτήν (τότε, πια, φωναχτά), οι ντόπιοι εθνικόφρονες σκατοκέφαλοι δεν αναρωτήθηκαν αυτό που κάνουν τώρα, μετά την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης, δηλαδή «απο πού ως πού;» Νόμιζαν και νομίζουν οι ανόητοι ότι η Ουάσιγκτον θα παρατήσει την απείθαρχη Άγκυρα και θα αγκαλιάσει την γούτσου γούτσου βολική Αθήνα. Ήλπιζαν. Δεν πήραν χαμπάρι ποτέ αυτό: αν η Ουάσιγκτον (και, δευτερευόντως, το Λονδίνο και το Παρίσι) χάσει οριστικά την τουρκική επικράτεια προς όφελος της ανατολής (και της Μόσχας), η επόμενη «γραμμή άμυνας» απέναντι στην ανατολή ΔΕΝ θα είναι η ελληνική χερσόνησος. Θα είναι η ιταλική· το ελλαδιστάν θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια buffer zone…

Ενώ, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του «δυτικού κόσμου» δείχνει να έχει πάθει ναυτία απ’ αυτές τις απροσδόκητες αλλαγές συσχετισμών, το ελλαδιστάν, που πάντα έκανε τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς του με βάση την παγκόσμια ισχύ αυτού του «δυτικού κόσμου» ή, έστω, μιας ισχυρής στη θάλασσα μερίδας του, δείχνει να έχει πάθει vertigo. Οι «ρεαλιστές» (υπάρχουν τέτοιοι) είναι ιδεολογικά υποτελείς, και θα ήταν αδύνατο να «περάσουν» στο μαζικά εθνικιστικό πόπολο, δεξιό κι αριστερό, έναν πραγματικό – συμβιβασμό – με – την – (παγκόσμια) πραγματικότητα· άρα έναν συμβιβασμό με την διεθνή αναβάθμιση της Άγκυρας, που δεν ειναι προσωρινή, δεν είναι ένα «κακό όνειρο»….

Αντίθετα οι εθνικόφρονες, που όταν ήταν το «κόμμα της δραχμής» δεν είχαν να προτείνουν τίποτα περισσότερο πρακτικά από δάκρυα, αίμα και άγρια νομισματική υποτίμηση της εργασίας, αλλά παρόλα αυτά ήταν εθνοπλειοψηφία (που αυτο-θεωρούνταν, μάλιστα, και «επαναστατική»…) έτσι και τώρα έχουν την ιδεολογική ηγεμονία. Δεν έχουν να προτείνουν κάτι απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα» (που επαναλαμβάνει μονότονα ο Περισσός· ανάθεμα στον «ιστορικό υλισμό» και των «πατριωτισμό» των γραφειοκρατών!!) εκτός απ’ την φαντασίωση ότι «θα τους βουλιάξουμε»…

Μαζί με το νατο; Χωρίς τον «κλινικά νεκρό»; Μαζί με την ε.ε.; Χωρίς τους «τύραννους» ευρωγραφειοκράτες; Μαζί με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Χωρίς αυτόν που πυροβολεί τα κίτρινα γιλέκα; Ποιός ξέρει;

Δεν έχει σημασία… Θα τους βουλιάξουμε!!!

(φωτογραφία χθεσινή: Μπορεί να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, αλλά μια δουλειά ξέρουν να την κάνουν: να τρώνε, να πίνουν, και να σκοτώνουν!!!)