εξωτερική πολιτική

Δευτέρα 2 Οκτώβρη>> Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο ψηφίζει λοιπόν «πόλεμο με τη ρωσία» επειδή έτσι αυξάνει εντυπωσιακά τα κέρδη του. Και δεν εκτίθεται σα στόχος εκείνου τον οποίο (υποτίθεται) πολεμάει, εφόσον συνεργάζεται μαζί του.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο για εκείνο που λέγεται ελληνικό κράτος! Το έδαφός του (πιο σωστά: οι ακτές του προς το Αιγαίο) είναι μέρος του πολέμου. Το ίδιο κι αυτό που λέγεται «οικονομία» του: τροφοδοτείται μεν με ρωσικό φυσικό αέριο, ωστόσο οι τιμές των ενεργειακών πρώτων υλών διαμορφώνονται πλέον με τους όρους του πολέμου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί (ή συμβαίνει ήδη) και με άλλες πρώτες ύλες… Όσο για την υποτιθέμενη νο 1 χερσαία βιομηχανία του, τον τουρισμό; Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευμετάβλητο σε καιρούς ταραγμένους απ’ τις γεωπροσόδους.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τις μεσοπρόθεσμες συνέπειες (για το ελλαδιστάν) της αποτυχίας στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙ θεωρούμε ωστόσο βέβαιο ότι θα υπάρξουν, και θα είναι σοβαρές. Είτε οι αρχιστράτηγοι στην Ουάσιγκτον, στο Βερολίνο και στη Βαρσοβία αναγνωρίσουν το εύρος αυτής της αποτυχίας και προσπαθήσουν να συμβιβαστούν, είτε επιχειρήσουν «κλιμάκωση σωτηρίας»…

Η λεγόμενη «εξωτερική πολιτική» της μορφής κράτος δεν είναι ποτέ διαχωρισμένη απ’ αυτό που κατ’ αντίστιξη θα λεγόταν «εσωτερική πολιτική». Εκτιμάμε κατά συνέπεια ότι η διαχείριση των όποιων συνεπειών, «οικονομικών» ή και στρατιωτικών (για 4^ο παγκόσμιο πόλεμο πρόκειται!) θα απαιτήσει (όχι σε έναν αιώνα…) κάποιου είδους «εθνική ενότητα» – με την δέουσα αυστηρότητα και πειθαρχία.

Βλέπουμε φαντάσματα; Πώς είναι δυνατό να συνεργαστούν η don Rico & Co και η «νέα Κουμουνδούρου»; Χμμμ…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένας αμερικάνος φίλος

Ταινιάρα του Βέντερς – καμία σχέση με όσα ακολουθούν!!…

Δευτέρα 25 Σεπτέμβρη>> Είναι γνωστό πολεμοκάπηλο «γεράκι»… Αλλά στα μέρη μας τέτοιες λεπτομέρειες είναι αδιάφορες. Το βασικό είναι (ήταν…) ότι ο δημοκρατικός γερουσιαστής Robert (Bob) Menendez, απ’ το New Jersey ορμώμενος (έχει κι αυτό τη σημασία του…), πρόεδρος της ισχυρής «επιτροπής διεθνών σχέσεων» της γερουσίας, ήταν φίλος του ελλαδιστάν. Τι λέμε «φίλος»; Όχι, κάτι πολύ παραπάνω: ήταν αδελφός!! Πρώτος και καλύτερος στα χαρακώματα (του αμερικανικού establishment…) κατά του αιώνιου εχθρού (της Άγκυρας), δεν άφηνε ούτε ανθελληνική μύγα να περάσει απ’ την Ουάσιγκτον! Οι αναφορές των εντόπιων δημαγωγών στα έργα και τις ημέρες του ήταν τόσες και τέτοιες ώστε οποιοσδήποτε χωρίς συστηματική προσοχή στο who is who των συμμάχων του ελλαδιστάν θα θεωρούσε, ίσως, ότι ο Menendez είναι ο υπ.εξ. των ηπα.

Φευ! Η ζωή είναι μικρή, και χωρίς ανέσεις (δηλαδή χρήμα, πολύ χρήμα) δεν αξίζει… Ο καρδιακός φίλος των ελλήνων (και του Τελ Αβίβ…) πιάστηκε-να-τα-πιάνει∙ απ’ την χούντα του Καϊρου. Για κάτι που ίσως θεωρηθεί ταπεινό, πλην όμως είναι μεγάλη μπίζνα: την πιστοποίηση του (εισαγόμενου απ’ την βόρεια αμερική στην αίγυπτο) κρέατος ως halal… Πςςςςςςςςς!

Είναι εντελώς αναπόδεικτος ισχυρισμός απ’ την μεριά μας, εντελώς αυθαίρετος, αλλά…. Οι «φίλοι της ελλάδας» τα-έπιαναν (ως ευρωπαίοι δημοσιογράφοι τότε) απ’ την εποχή της ελληνικής επανάστασης! Αρχές 19^ου αιώνα. (Πλήρωνε η ελληνική αστική τάξη της διασποράς…) Ένα απ’ αυτά που ξέρει καλά το ελληνικό καθεστώς, και για το οποίο έχει μεγάλη ιστορική εμπειρία και μηχανισμούς, είναι να «λαδώνει» (υπέρ του) διεθνείς influencers.

Μπααα!… Αποκλείεται ο κυρ Bob να έριξε τόσο χαμηλά τα άδολα φιλελληνικά αισθήματά του… Σίγουρα αποκλείεται! Μόνο για το halal λαδωνόταν… (Και τα φιλοαρμενικά αισθήματά του, και τα φιλοϊσραηλινά, εξίσου άδολα θα πρέπει να ήταν. Μεγάλη καρδιά… Κι ούτε είχε ποτέ σχέση με κυκλώματα σωματεμπόρων… Κι όσο για τον μεγαλογιατρό και μεγαλοαπατεώνα Salomon Melger; Ήταν απλά ένας γνωστός του… Κλπ, κλπ… )

Όπως και νάχει, πάει ο παλιόφιλος ο κυρ Bob. Σχόλασε… Με ένα ζευγάρι χειροπέδων να τον περιμένει… Πρέπει τώρα να βρεθεί ένας αντικαταστάτης του εκεί στο DC (για την άδολη και αλτρουϊστική προάσπιση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων διάολε!!)

Porka ορφάνια!

Ένας κάποιος πόλεμος 3

Δευτέρα 25 Σεπτέμβρη>> Τι συνέπειες έχουν όλα αυτά για το ελληνικό καθεστώς; Ζορίζεται; Θα ζοριστεί;

Γι’ αυτά σύντομα, προσεχώς…

Βλήματα (γενικά)

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Υπάρχει μια μικρή παράδοση «υπόγειου» εμπορίου (300.000…) βλημάτων, απ’ την εποχή του ψεκασμένου υπ.αμ. και του φαιορόζ γκουβέρνου. Αλλά τα νταραβέρια αναβαθμίζονται.

Πρώτα το ξεκάρφωμα: το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου θα γίνει βαλκανικό, αλλιώς τι δουλειά είχε ο κλόουν σε μια «άτυπη» βαλκανική συνάντηση;

Είχε και παραείχε!! Ως γνωστόν από άλλες εποχές το ελλαδιστάν έχει μερικά ρωσικά αντιαεροπορικά. Με βάση το συμβόλαιο της αγοράς και συντήρησής τους δεν μπορούσε να τα πουλήσει ή χαρίσει αλλού, χωρίς την άδεια της Μόσχας. Ε, τερματίζει το συμβόλαιο, και τα κάνει ό,τι γουστάρει!

(Η «πηγή» της διακοπής των συμβάσεων είναι όσο πιο επίσημη γίνεται: έγγραφο του υπ.αμ. προς την βουλή. Τα υπόλοιπα τεκμαίρονται λογικά… και γεωπολιτικά…)

Οι εθνικόφρονες θα διαμαρτυρηθούν βέβαια ότι «έτσι τα νησιά θα μείνουν αφύλακτα» (οι TORm1 είναι διάσπαρτοι στο Αιγαίο). Ας μην ανησυχούν! Όσο πιο βαθιά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (μας) τραβάει στον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, τόσο πιο «εθνικά απαραίτητο» θα γίνει να στήσουν βάση ή βάσεις οι σύμμαχοι απ’ το αμέρικα σε κάποιο / κάποια απ’ τα νησιά∙ κι έτσι να ξανα«θωρακιστούν». (Και μετά;;;;)

Η don Rico & Co έχει ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Το γνωστό νατο (του Ατλαντικού) δεν την χωράει! Θέλει να μπει και στο καινούργιο, υπό κατασκευήν, του Ειρηνικού. Ο don Rico υπόσχεται (ή απειλεί;) και καμαρώνει:

…Έχουμε, φυσικά, πετύχει πολλά ήδη. Στην άμυνα, η ινδική αεροπορία και το ναυτικό συμμετείχε πρόσφατα σε κοινή άσχηση με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, ενώ η ελληνική αεροπορία και το ναυτικό θα είναι σύντομα παρόντα στον Ινδικο-Ειρηνικό, ενισχύοντας τις δυνατότητες για την διαφύλαξη ειρηνικών, ανοικτών και περιεκτικών θαλάσσιων δρόμων…

Αυτά έγραψε στους καθεστωτικούς times of india στις 25 Αυγούστου (2023). Η ρητορική περί «διαφύλαξης των θαλάσσιων δρόμων» είναι της Ουάσιγκτον στον πόλεμό της κατά του Πεκίνου και των συμμάχων του∙ και ωωωω! μα τα χίλια ναυάγια, ταιριάζει στην «οπτική» του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (: των εφοπλιστών).

Έχουμε και λέμε: το ελλαδιστάν ως κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος θέλει να απλωθεί – πολεμικά. Έχει μεγάλη όρεξη… Είναι η στιγμή που οι αιχμάλωτοι υποτελείς πρέπει να αλλάξουν πλευρό και να συνεχίσουν να ροχαλίζουν – σωστά;

Χμμμμμ….

Να και λίγος Χαρχούδας, περσινός αλλά σταθερή αξία, για να μην ξεχνιόμαστε:

Σιγά το θέμα!

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Καλά κάνουν οι πανέλληλες, άρχοντες και αρχόμενοι, που δεν ασχολούνται με τέτοια τριτεύοντα θέματα όπως … οι brics… Θα πείτε: όταν καίγεται το πελεκούδι δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες «διεθνείς έγνοιες». Σωστά. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος. Γιατί το ελλαδιστάν, άρχοντες και αρχόμενοι, είχε μια σύντομη «σχέση» με το project των brics, μια «σχέση» έντονη, κάτι σαν «έρωτα κεραυνοβόλο», όταν καιγόταν όχι πελεκούδι αλλά τα μπατζάκια μας… Εκεί γύρω στο 2015, ίσως και λίγο μετά… Μια σχέση που έσβησε άδοξα κι αθόρυβα μέσα στο χρόνο σα να μην υπήρξε ποτέ.

Υπήρξε όμως!!! Η λήθη δεν αρέσει στην ασταμάτητη μηχανή. Να λοιπόν λίγο φρεσκάρισμα:

Λίγος λυρισμός για τόνωση – το καλοκαίρι του 2016…

Έφταιγαν οι ζέστες; Καλοκαίρι του 2017 και το “όνειρο είναι ακόμα ζωντανό”…

Ήταν ένα αστείο, ένα διεθνές αστείο, χοντροκομμένο και κακόγουστο. Το φαιορόζ γκουβέρνο (τότε) ήθελε να πιστεύει ότι το χρεωκοπημένο ελλαδιστάν θα γίνει «μέλος» για να μπορεί να δανείζεται και απ’ την (υπό δημιουργία τότε) «νέα αναπτυξιακή τράπεζα» των brics… H άλλη πλευρά πιθανότατα αντιμετώπιζε τις πολιτικές βιτρίνες του ελλαδιστάν σαν ηλίθιους – όχι άδικα. Εν τέλει το ειδύλλιο ήταν μονομερές και συμφεροντολογικό: το ελλαδιστάν ήθελε να πάρει (επειγόντως) προίκα, αλλά «δεν»…

Ο καιρός πέρασε, το ελλαδιστάν έγινε προκεχωρημένο φυλάκιο του 4^ου παγκόσμιου κατά του ευρασιατικού project (και του project bricks φυσικά!), έχει σαν καλύτερους φίλους έναν Menendez και κάποια κυρία Ursula, οπότε τώρα πια δεν υπάρχει λόγος ενασχόλησης με τα «τούβλα» (: «bricks») απ’ το ελλαδιστάν (που παραμένει το «κέντρο του κόσμου», η «χρυσή βίδα», κλπ).

Αλλά κι αυτοί οι brics δεν αποδέχτηκαν σαν ήττα την απαξίωσή τους απ’ το ελλαδιστάν. Δεν έκατσαν στ’ αυγά τους…

Black Aegean (όπως λέμε Black Sea…) 1

Δευτέρα 7 Αυγούστου>> Το γράψαμε έγκαιρα. Στη βάση εργατικής κριτικής ανάλυσης – όχι … πληροφοριών!

Για παράδειγμα, ενδεικτικά, πριν σχεδόν 1,5 χρόνο, στις 13 Μάρτη του 2022:

Και ξανά λίγο αργότερα, στις 29 Μάη του 2022:

Υποθέτουμε πως τα διαφόρων ειδών «τζιμάνια» θα μας είχαν (ξανα)θεωρήσει … «ψέκα», «ψωνισμένους», κλπ… Να θυμίσουμε, έτσι, «για την ιστορία», πως όταν γράφαμε τα πιο πάνω ο πόλεμος στο ουκρανικό πεδίο ήταν μόλις 3 εβδομάδων (στις 13/3/22) και 2 μηνών (στις 29/5/22)…

Ύστερα ήρθε αυτό:

Ήρθε κι έφυγε – το εμπόριο σκιάς και παραλίας (του Αιγαίου κατά προτίμηση, αν και όχι αποκλειστικά…) είναι πολύ πιο πιασάρικο θέμα, ακόμα και για ανήλικους. (By the way, αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι το ευνόητο ότι για να είναι τόσες «αρμόδιες υπηρεσίες» τόσο αδρανείς απέναντι στις μαφίες για τόσα χρόνια, κάποιοι εδώ κι εκεί χρηματίζονταν. Ή, για να πούμε πιο κομψά, «είχαν μερίδιο απ’ τα κέρδη»… Αλλά τι κρατικοποιημένο έγκλημα θα ήταν το ελλαδιστάν αν θίγονταν τέτοια θέματα;)

Είχαμε / έχουμε δίκιο για το Αιγαίο∙ και κανένα λόγο να χαρούμε. Ας δούμε που βρισκόμαστε.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Black Aegean (όπως λέμε Black Sea…) 2

Η είδηση είναι παλιότερη (6/3/2022), αλλά έχει πάντα σημασία: «Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry S. Truman έχει σταθμεύσει στα βόρεια του Αιγαίου στ’ ανοικτά του ελληνικού νησιού Θάσος έτσι ώστε να μπορεί να πραγματοποιεί αεροπορικές επιχειρήσεις από εκεί αν κλιμακωθεί η ένταση στην περιοχή εξαιτίας της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία…»

Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος για να κλείσουν τα περισσότερα μπιτσόμπαρα και να μαζευτούν ξαπλώστρες και ομπρέλλες ώστε να απελευθερωθούν οι παραλίες από το να παρκάρουν εδώ κι εκεί, στα ανοικτά, πολεμικά «έτοιμα για όλα»;

Δευτέρα 7 Αυγούστου>> Το γεγονός ότι στην Ουάσιγκτον ξεσκονίζουν τις δυνατότητες της MDCA του 2021 δίνοντας έμφαση στα (ελληνικά) νησιά του Αιγαίου σημαίνει ότι προετοιμάζονται σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο σε σχέση με την απώλεια της Μαύρης Θάλασσας και τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Όχι, δεν έχουν εγκαταλείψει οριστικά τις προσπάθειες να κρατήσουν «θέσεις» κοντά στην Κριμαία. Προσπαθούν διάφορα, έχοντας τις βάσεις τους σε ρουμανία και βουλγαρία. (Προσπαθούν διάφορα που, αργά ή γρήγορα, θα έχουν σα συνέπεια να κλείσει ο ρωσικός στρατός / στόλος εντελώς τα όποια ουκρανικά παράλια…)

Σε κάθε περίπτωση, και πέρα από «αντάρτικα» κτυπήματα, η μεσοπρόθεσμη επιτυχία του νατο σ’ αυτή τη θάλασσα εξαρτάται καθοριστικά απ’ το πόσα χρόνια θα «αντέξει» το σημερινό φασιστοκαθεστώς του Κιέβου∙ και ελπίδες μακροημέρευσης δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Το καταλαβαίνουν όλοι, άσχετα με το τι παραδέχονται δημόσια. Συνεπώς ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει το αναμενόμενο: υποχωρεί νοτιότερα, για να οχυρωθεί…

Η Άγκυρα δεν έχει κανένα λόγο να χαρεί για την μετατροπή του Αιγαίου (και της ανατολικής Μεσογείου) σε αμερικανική λίμνη – το αντίθετο!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Free Palestine

Δευτέρα 17 Ιούλη>> Μετά από 48 ώρες οδομαχιών και βομβαρδισμών του έκτασης ενός τετραγωγικού χιλιομέτρου προσφυγικού συνοικισμού της Jenin από 1.000 ισραηλινούς ελίτ κομμάντο, εξοπλισμένους με ελικόπτερα, drones, στρατιωτικές μπουλντόζες και πάνω από 250 τεθωρακισμένα, ο ισραηλινός στρατός κήρυξε τη νίκη του και αποχώρησε. Αλλά είχε ηττηθεί. Σκότωσε 12 άτομα, τραυμάτισε πάνω από 100, κατεδάφισε 300 σπίτια και έκανε ζημιές σε άλλα 400. Αλλά ηττήθηκε. Στις αρχές Ιούλη.

Η Jenin δεν είναι στη λωρίδα της Γάζας. Είναι στη Δυτική Όχθη – εκεί που το ισραηλινό απαρτχάιντ ξεδιπλώνει όλο το μεγαλείο του. Υποτίθεται επίσης ότι ελέγχεται απ’ την προδοτική «παλαιστινιακή αρχή». Μ’ αυτά τα δεδομένα μια καθαρά στρατιωτική επίθεση (και όχι, ας πούμε, κάτι φαινομενικά πιο ήπιο, όπως μια αστυνομική επιχείρηση) ήταν ένα άλμα, ακόμα και για τα δεδομένα του φασιστικού ισραηλινού καθεστώτος. Στόχος της επίθεσης ήταν οι ένοπλοι που έχουν δημιουργηθεί στον συνοικισμό («ταξιαρχίες της Jenin»): να δολοφονηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Το αποτέλεσμα όμως της εισβολής ήταν 48 συνεχόμενες ώρες μαχών, από σπίτι σε σπίτι και από καλντερίμι σε καλντερίμι, με αντάρτικη χρήση όπλων και μεθόδων που ο ισραηλινός στρατός αγνοούσε, και αποτέλεσμα καταστροφές διάφορων τεθωρακισμένων.

Μετά την αναγκαστική αποχώρησή του, ακολούθησε επινίκια παρέλαση των ανταρτών.

Η νέα γενιά παλαιστινίων ενόπλων («πιτσιρικάδες» οι περισσότεροι…) στη Δυτική Όχθη είναι πονοκέφαλος και για την «παλαιστινιακή αρχή»: δεν μπορεί πλέον ούτε να την ελέγξει ούτε να την καταστείλει, όπως έκανε στο παρελθόν. Και καθόλου παράξενο: μεγαλώνει στο σύνολο των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών.

Είναι φυσικά αδύνατο να νικήσουν και να απελευθερώσουν την Παλαιστίνη με τα περιορισμένα μέσα τους. Αλλά απ’ την άλλη μεριά το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον τους την «ασφαλή» τακτική που χρησιμοποιεί κατά της μεγαλύτερης φυλακής στον κόσμο, της λωρίδας της Γάζας: σκοτώνω απ’ τον αέρα ή από απόσταση. Οι νεαροί ένοπλοι της Δυτικής Όχθης μπορούν να «κτυπήσουν» εδώ ή εκεί, συνήθως τους πιο φασίστες ανάμεσα στους φασίστες εποίκους.

Η επιδρομή στη Jenin έγινε ενόσω ο πληθυσμός που στηρίζει το απαρτχάιντ συνεχίζει την εσωτερική αντιπαράθεσή του για το ποιος φασισμός είναι καλύτερος: εκείνος με κοινοβουλευτικό καπέλο ή άλλος με τον μανδύα του συνταγματικού δικαστηρίου; Και οι δύο πλευρές ορκίζονται στο όνομα της «δημοκρατίας», κι αυτή είναι η μοναδική ιδέα περί «δημοκρατίας» που μπορεί να υπάρξει σ’ ένα ρατσιστικό καθεστώς: οι ελευθερίες των κυρίαρχων. Για να μην υπάρχουν δε τίποτα παρεξηγήσεις ως προς το ιδεολογικό στίγμα των αντιπάλων του φασιστοΝετανιάχου, έδωσαν απ’ την καρδιά τους θερμά συγχαρητήρια στον στρατό τους για την επιδρομή στη Jenin, εκθιάζοντας (τι άλλο;) την αποτελεσματικότητά του σε βάρος των αιχμάλωτων του μπαντουστάν της Δυτικής Όχθης.

Σάπια μυαλά και συνειδήσεις σε μια εποχή γενικευμένης σαπίλας…

Ωραία πούναι η ειρήνη!

Άλλοι καιροί: τέλη Απρίλη του 1938 και η βασιλόφρων «καθημερινή» υμνεί το «σύμφωνο ελλάδος τουρκίας» ως «σύμβολο αιώνιας φιλίας»… Η Αθήνα τότε είχε θορυβηθεί από ένα σύμφωνο μεταξύ γιουγκοσλαβίας / βουλγαρίας / ρουμανίας και έτρεξε να δείξει την αγάπη της στο καθεστώς του Κεμάλ. Ποιος ήταν τότε ο πρωθ.; Ο αγαπημένος των βοθρολυμάτων Μεταξάς: φασίστας αλλά όχι «αντι-τούρκος»!…

Δευτέρα 17 Ιούλη>> Κι έτσι, ξαφνικά, η τουρκία έπαψε να διαλύεται – καταρρέει – καταστρέφεται – χρεωκοπεί…. Κι έτσι, ξαφνικά, ο Erdogan έπαψε να είναι «σουλτάνος» – τύραννος – δικτάτορας… Τώρα; Αθήνα και Άγκυρα δεν έγιναν βέβαια εντελώς φιλενάδες, αλλά η εντόπια ρητορική λέει ότι…

Πρόκειται για θρίαμβο! Του ρεαλισμού; Όχι. Του καιροσκοπισμού! Η Άγκυρα αντιμετωπίζει το ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια σαν αυτό που πράγματι είναι: ένας κρίκος του «άξονα», με «αρμοδιότητα» το Αιγαίο∙ «κρίκος» στις αντι-ευρασιατικό project μεδοδεύσεις των δυτικών αφεντικών. Τα ζητήματα που κρατάει ανοικτά έχουν μεν παρελθόν, έχουν όμως εγγραφεί πια στην όξυνση του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Πριν τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία οι ισλαμοδημοκράτες έλουζαν την Ουάσιγκτον με κάθε κατάρα που μπορείτε να φανταστείτε. Μετά; Έχουν περιοριστεί, κι αυτό επηρεάζει οπωσδήποτε και την αντιπαράθεση με το ελλαδιστάν. Οι εντόπιοι εθνικόφρονες «ειδικοί αναλυτές» ερμηνεύουν αυτήν την στάση της Άγκυρας με … ερωτικά κριτήρια… «Θέλει να τα ξαναβρεί με την Δύση» (ο Ερντογάν) λένε… Ουάου! Πόσο γλυκούτσικη είναι η πολιτική των καπιταλιστικών κρατών!!!

Αν ασχοληθεί κάποιος με το σύνολο των επιμέρους μετώπων στα οποία η Άγκυρα έχει ανοικτούς (κι όχι φιλικούς…) λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, είτε άμεσα είτε έμμεσα, θα διαπιστώσει ότι:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αδιέξοδα;

Δευτέρα 29 Μάη>> Η επανεκλογή του κάτα-κάτα-καταρρέει «σουλτάνου» στην Άγκυρα έχει δυσαρεστήσει πολλούς, συμπεριλαμβανόμενου και του ελληνικού καθεστώτος, ό,τι κι αν λένε τα «ειδικά» παπαγαλάκια του, οι «γεωπολιτικοί αναλυτές» και το κακό συναπάντημα. Το πόσες φορές στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας (πριν τον πρώτο γύρο) τόσο ο ίδιος ο Erdogan όσο και διάφοροι αξιωματούχοι του κατήγγειλαν έως έβρισαν την Ουάσιγκτον έχει «ξεχαστεί» απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς, παρότι η Ουάσιγκτον είναι κάτι παραπάνω από σύμμαχος της Αθήνας. Δεν έχει ξεχαστεί όμως απ’ αυτούς που κάνουν ιμπεριαλιστικά σχέδια και παίρνουν αποφάσεις.

Η νίκη των ισλαμοδημοκρατών (ήδη απ’ τις εκλογές του 14 Μάη για το κοινοβούλιο και χτες για την προεδρία) φέρνει πονοκέφαλο σε πολλούς. Δεν έχουν όμως όλοι ούτε το ίδιο κεφάλι ούτε τον ίδιο πόνο. Το ελλαδιστάν έχει τα σεκλέτια των συμμάχων του, έχει όμως και τα δικά του.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Tag: εξωτερική πολιτική