Εργασιακές σχέσεις: το σκοινί (που χαρίζουμε στα αφεντικά)

30/1/2017. Γιατί αυτό το έστω μικρό (αλλά καίριο αν υπολογιστεί η εργασιακή ζούγκλα) “παράθυρο” που άνοιξε ο υπουργικός νόμος δεν ερμηνεύτηκε σωστά και δεν έγινε βάση παραπάνω διεκδικήσεων και βελτιώσεών του απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους; Μπορούμε να φανταστούμε τους λόγους:
Α) Ο νόμος ήταν του συριζα που είναι μια κυβέρνηση του σκοινιού και του παλουκιού. Σωστό. Αλλά έστω και “κατά λάθος”, έστω για να “συγχωρεθούν τα πεθαμένα του”, ο συγκεκριμένος νομοθέτης έκανε κατ’ αρχήν κάτι κοντά στο σωστό. Στο κάτω κάτω δεν χρειαζόταν κανείς ούτε να χειροκροτήσει, ούτε να αποθεώσει, ούτε να κάνει φίλο τον “κόκκινο Κατρού” (στο συνολό της η σχετική νομοθεσία του έχει άλλα αντεργατικά σημεία, τα οποία επίσης πέρασαν στο ντούκου). Θα ήταν αρκετό μόνο, ΜΟΝΟ, να γίνει ένα το κρατούμενο η αναγνώριση της εξαρτημένης εργασίας· και η βάση για τα επόμενα μαχητικά, διεκδικητικά βήματα.
Β) Το να ασχολούμαστε με νόμους είναι ρεφορμιστικό (πράγματι). Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια: βρισκόμαστε προ των πυλών της επανάστασης (ε;)

Είναι καλύτερα τώρα που δόθηκε το περιθώριο και ο χρόνος στα αφεντικά να διαβρώσουν (και ουσιαστικά να ακυρώσουν στην πράξη) αυτό το έστω μικρό, έστω ανεπαρκές, αλλά πάντως πραγματικό πάτημα για τα συμφέροντα της τάξης μας;
Αν το δίκιο της σύγχρονης εργατικής τάξης πρόκειται να γίνει νόμος στη δευτέρα παρουσία, κι αν μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι / ες, για λόγους “επαναστατικής ορθότητας”, να τρώμε τις κλωτσιές την μία πίσω απ’ την άλλη, τότε (υποψιαζόματε βάσιμα) ότι τα αφεντικά χειροκροτούν με ενθουσιασμό την μεταφυσική μας. Πιο χριστιανική δεν γίνεται!
Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις που να μην είναι του σκοινιού και του παλουκιού. Τόχουμε σίγουρο. Και καμία δεν χειροκροτήσαμε ποτέ· όπως έκαναν διάφοροι “μετανιωμένοι” (εκ των υστέρων) με την τωρινή. Αναρωτιόμαστε όμως: υπάρχουν στα μέρη μας τμήματα έστω της σύγχρονης εργατικής τάξης που να ενδιαφέρονται για συγκεκριμένες, απτές (και καθαρά εργατικές) νίκες σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς· και για συγκεκριμένο, απτό (και καθαρά εργατικό) ανταγωνισμό ώστε να επιτευχθούν, δια πυρός και σιδήρου (και σίγουρα όχι δια περιπάτου!), αυτές οι νίκες;

Έχουμε μια επαναστατική πρόταση: μην περιμένετε κανένα επαναστατικό θαύμα! Είναι οι ζωές μας, και τις έχουμε παρατήσει να τις κάνουν (τα αφεντικά) ό,τι θέλουν. Πληρώνουμε ακόμα και το σκοινί απ’ όπου μας κρεμάνε· ενώ έπρεπε να συμβαίνει το ανάποδο!
Αξίζουμε περισσότερα· και τα αξίζουμε τώρα!