Καμιά φωλιά, πουθενά

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δώσουμε πολύ μεγαλύτερη έκταση (και θα το κάνουμε μόλις προλάβουμε), οπότε εδώ κάτι σύντομο.

Η φυγή, ο αναχωρητισμός, δεν είναι καινούργιες “ιδέες”. Συνδέονται με τον ιστορικό ρομαντισμό· κι αυτός, με τη σειρά του, με την 1η βιομηχανική επανάσταση και την συναισθηματική άρνηση των συνέπειών της (19ος αιώνας, ε;).

Στη δεκαετία του 1980, το δυναμικό, ριζοσπαστικό ρεύμα της οικολογίας / εναλλακτισμού έδωσε μια ακόμα πνοή στη νεορομαντική ελπίδα ότι η απόρριψη των καπιταλιστικών κανόνων και πειθαρχήσεων μπορεί να είναι εφικτή με τον αναχωρητισμό σε μικρής κλίμακας εναλλακτικές θεσμίσεις / κοινότητες· συνδεδεμένες με την γη (ή, πιο σωστά, με τον μύθο της).

Αυτή η έξοδος φαινόταν (ξανά) ρεαλιστική· σίγουρα στην ευρώπη, αλλά όχι μόνο… Μέχρι που έγινε “κάτι”. Την άνοιξη του 1986. Αυτό το κάτι ήταν η καταστροφή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα σε ένα άγνωστο σημείο μιας περιοχής που δεν είχε απασχολήσει κανέναν: στο Τσέρνομπιλ, της ουκρανίας (τμήμα της τότε ε.σ.σ.δ.)

Ένα ραδιενεργό / τοξικό νέφος άρχισε αμέσως να μετακινείται απ’ την ουκρανία προς τα δυτικά, προς την ευρώπη… Απειλώντας, τυχαία, οποιονδήποτε. Απ’ τις πιο mainstream καπιταλιστικές εγκαταστάσεις, μέχρι τα πιο αντάρτικα οικολογικά κοινόβια. Τότε κάποιος (και είναι προς τιμήν του…) είπε (αν και δεν εφάρμοσε στη συνέχεια, αυτό προς ατιμία του): μετά απ’ αυτό το εναλλακτικό τελείωσε!!!

Τι σήμαινε αυτή η παρατήρηση; Κάτι που είχε τεράστια πολιτική σημασία τότε, και ακόμα μεγαλύτερη σήμερα. Σήμαινε αυτό: φτιάξε όσες εναλλακτικές «οάσεις» θες… Φτιάξε όσες κολλεκτίβες θες… Φτιάξε όσες αυτοτελείς νησίδες νομίζεις… Αυτό που νομίζεις ότι αποφεύγεις είναι πάντα μπροστά σου! Το κεφάλαιο έχει φτάσει πια σε τέτοιο βαθμό συγκεντρωμένης πυκνότητας (και ένα πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας είναι ακριβώς τέτοιο· αλλά δεν είναι αυτή καθόλου η μοναδική μορφή καπιταλιστικής «συμπύκνωσης»… σκεφτείτε, ας πούμε, τα «βιολογικά όπλα»…) ώστε ακόμα κι όταν «σκάσει» σ’ ένα σημείο πολύ μακρυά απ’ τον οπτικό σου ορίζοντα, οι συνέπειες θα σε φτάσουν γρήγορα· και τότε οι οάσεις σου, οι κολλεκτίβες σου, οι νησίδες σου, δεν θα μπορούν να κάνουν οτιδήποτε… Θα υποστούν τις συνέπειες.

Οι αναχωρητισμοί δεν κάμφθηκαν δυστυχώς το 1986 και το 1987, επειδή ελάχιστοι κατάλαβαν (ή ασχολήθηκαν να καταλάβουν) έκτοτε την δυναμική της «δημιουργικής καταστροφής» που είναι δομικά ενσωματωμένη στην καπιταλιστική διαδικασία. Επανεμφανίστηκαν δριμύτεροι την τελευταία δεκαετία της «διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης», σε pro- ή post-modern μορφές…

Μόνο που είναι ξεκάθαρο πια ότι δεν πρόκειται για πραγματικές «εξόδους κινδύνου» – αλλά για απωθήσεις της πραγματικότητας… Δεν υπάρχουν οάσεις απέναντι στην καπιταλιστική φρενίτιδα, όσο βαθιά στην άμμο κι αν χώσει κανείς το κεφάλι…

Τράμπαλα

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. (Όπως λέμε: ντράβαλα). Οι πράκτορες της ασταμάτητης μηχανής στο αμέρικα ήταν “σφίγγες” ως την ώρα της ανάρτησης, οπότε δεν μπορούμε να σας διαφωτίσουμε για την θέληση του αμερικανικού λαού…. Η αυξημένη συμμετοχή στις (συνήθως μειωμένου ενδιαφέροντος) “ενδιάμεσες εκλογες”, κυρίως από γυναίκες και μη λευκούς, μπορεί να σημαίνει περισσότερες ψήφους κατά του ψοφιοκουναβιστάν. Απ’ την άλλη μεριά ο αμερικανικός φασιστο/ρατσισμός είναι στα πάνω του τώρα που έχει την κεντρική εξουσιαστική νομιμοποίηση. Τελικά το περίεργο (για τις δικές μας γνώσεις) εκλογικό σύστημα των ηπα, που προσδιορίζει ορισμένες (λίγες συνήθως) “κάλπες κλειδιά”, διαμορφώνει αποτελέσματα άσχετα με το σύνολο των ψήφων. (Κάπως έτσι εκλέχτηκε άλλοτε ο Μπους ο Β την πρώτη φορά και ο ψοφιοκούναβος ο Μοναδικός πριν 2 χρόνια).

Πιθανολογείται ότι οι “δημοκρατικοί” θα πάρουν την πλειοψηφία στη “βουλή των αντιπροσώπων” (αν καταφέρουν να πάρουν 23 καρέκλες παραπάνω απ’ αυτές που είχαν ως προχτές), όχι όμως και στη “γερουσία”. Ακόμα κι αν την έπαιρναν κι αυτή όμως, θα συνέχισαν να κυβερνούν ως το 2020 το ψόφιο κουνάβι και, κυρίως, αυτοί που βρίσκονται πίσω του. Με μεγαλύτερες δυσκολίες στο να περνάνε νόμους, αλλά με ανέγγιχτες τις απευθείας εξουσίες του “προέδρου” – και τα τιτιβίσματά του.

Η Αθήνα και οι υπόλοιποι σύμμαχοι των ηπα στην ανατολική Μεσόγειο / μέση Ανατολή θα εύχονταν το καλύτερο για το ψόφιο κουνάβι, είτε το λένε ανοικτά (όπως το Τελ Αβίβ) είτε όχι. Δύο στα δύο (βουλή των αντιπροσώπων και γερουσία) υπέρ των ψοφιοκουναβικών θα ήταν ο.κ. Δυο χρόνια μπορεί να είναι λίγα για όσους έχουν μεγάλα σχέδια κι ακόμα μεγαλύτερη όρεξη· και η όποια πολιτική αναταραχή” στην Ουάσιγκτον προσθέτει και δεν αφαιρεί δυσκολίες…

Συντηρητικοί και δημοκρατικοί δεν έχουν διαφωνίες για τον τελικό προσανατολισμό του κράτους τους. Το “america first” των πρώτων δεν είναι εχθρικό στους δεύτερους. Εκεί που διαφωνούν είναι σε ορισμένες τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· και σε ορισμένα εσωτερικά κοινωνικά ζητήματα. Όμως κάτι τέτοιες τακτικές διαφορές ήταν, στην περίοδο Obama, που είχαν παγώσει το Τελ Αβίβ και είχαν βάλει στην άκρη το ελλαδιστάν…

Κατά τα άλλα, ω ναι: έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…

Ούτε γι’ αστείο!

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Πολύ θα θέλαμε να ειρωνευτούμε το “νέο γαμήλιο συμβόλαιο” μεταξύ του ελληνικού κράτους και του ντόπιου παπαδαριού, το οποίο θα πουληθεί σαν “ένα βήμα για τον χωρισμό τους”. Όμως δεν σηκώνει. Όχι μόνο επειδή πρόκειται για απάτη· οι ροζ αποδείχθηκαν υπερκατάλληλοι για τέτοιες και αλλού. Αλλά επειδή δίνει στο παπαδαριό τα πάντα όλα (όσα θα ήθελε). Με φανερό αντάλλαγμα το να εμφανίσει το ελληνικό κράτος μια εικονική μείωση των δημοσίων υπαλλήλων του. (Όσο για τα κρυφά ανταλλάγματα; Ε, εκλογές έρχονται, μια καλή παπαδοκουβέντα θα πιάσει τον τόπο της…)

Σ’ ότι αφορά την μισθοδοσία όλης της παπαδοϊεραρχίας, η απάτη βγάζει μάτι. Θα σταματήσουν να πληρώνονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θα πληρώνονται πάλι απ’ το κράτος με την “μορφή επιδότησης”. Η οποία (για να δείτε “πόσο μαλάκες σας θεωρούμε…”) θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις μισθολογικές μεταβολές του ελληνικού δημοσίου. Μην χαθεί και καμιά (μελλοντική) αύξηση… (Τα “τυχερά” θα συνεχίσουν να ρέουν, “μαύρα” εννοείται…)

Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες αυτής της “αλλαγής μοντέλου οικονομικών σχέσεων”: μιας και το παπαδαριό ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, ίσχυε και γι’ αυτούς ο (καταραμένος, “μνημονιακός”) περιορισμός 5 αποχωρήσεις – 1 πρόσληψη όπως σ’ όλον τον δημόσιο τομέα. Αν πήγαινε έτσι θα γονάτιζαν οι ψυχοβοσκοί, αριθμητικά, σαν κλάδος! Για να αποφύγει την αποψίλωση η εκκλησία συνέχισε μεν να κάνει προσλήψεις, αλλά οι καινούργιοι, αν ξεπερνούσαν το 1 προς 5, δεν πληρώνονταν απ’ το ελληνικό κράτος. Την έβγαζαν μόνο απ’ τα “τυχερά”, με νηστεία και προσευχή – αν δεν έκαναν και τίποτ’ άλλο παράλληλα. Τώρα όμως όλοι αυτοί θα αποκατασταθούν, καθότι έχουν ουσιαστικά αόρατες μεν για τα δημόσια ταμεία αλλά “οργανικές θέσεις”: θα συνυπολογιστούν στην (κουκουλωμένη μισθοδοσία, δηλαδή) “επιδότηση”…

Τα ελεεινά είναι άλλα όμως. Στα άρθρα από νο 9 ως νο 13. Φτιάχνεται ένα ακόμα μαγαζί “αξιοποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας”, στο οποίο θα ενταχτούν οι αμφισβητούμενες μεταξύ ελληνικού δημοσίου και εκκλησίας της ελλάδας περιουσίες. Αυτό το μαγαζί θα “αξιοποιήσει” αυτές τις “αμφισβητούμενες” και τα έσοδα θα τα μοιράζονται ελληνικό κράτος και παπαδαριό.

Τι σόι όμως είναι οι “αμφισβητούμενες” περιουσίες; Δεν πρόκειται για ακίνητα των οποίων την (εκκλησιαστική) ιδιοκτησία αμφισβητεί το ελληνικό κράτος… Πρόκειται για το ανάποδο. Δημόσια γη ή ακίνητα που θέλει να φάει το παπαδαριό ανεμίζοντας κάτι “χρυσόβουλα” και ποιος ξέρει τι άλλες καλλιγραφίες φτιάχνει στις γιάφκες της η εκκλησιαστική γραφειοκρατία / εξουσία. Την υπόθεση με την Βισθωνίδα και το Βατοπέδι την θυμάστε; Την υπόθεση με μια εκκλησία της Λαμίας που δήλωνε ότι είναι δικό της το μισό Περιστέρι και η μισή Πετρούπολη την θυμάστε;

Οι “αμφισβητούμενες περιουσίες” μεταξύ παπαδαριού και δημόσιου θα έπρεπε να καταλήξουν σε κλωτσιές στο παπαδαριό! Αντί γι’ αυτό, με το deal που έκανε ο τενεκεδένιος, θα αρκεί η παπαδοαμφισβήτηση εδώ ή εκεί (χωρίς καν τις μακρόχρονες δικαστικές διαδικασίες) για να μπαίνει η μία ή άλλη «αμφισβητούμενη περιουσία» σε συνδιαχείριση. Έτσι, αντί το ντόπιο παπαδαριό να μαζεύει κλωτσιές θα βγάζει λεφτά· καθόλου αμφισβητούμενα.

Είναι, μετά απ’ αυτά, να μην θεωρούν οι ποιμένες τον τενεκεδένιο δικό τους «άνθρωπο»;

(Δεν ξέρουμε αν ο τενεκεδένιος μπορεί να κλέψει την θέση του ψεκασμένου στο στάβλο του ελληνοχριστιανικού isis. Έχει ορισμένα προσόντα βέβαια, αλλά είναι και οι νεανικές τρέλες, για τις οποίες δεν έχει ζητήσει ακόμα συγχώρεση. Ίσως βολικό θα ήταν – και ο ωφελιμισμός ποτέ δεν έλειψε απ’ αυτό το παμπάλαιο μαγαζί που λέγεται χριστιανισμός – να μοιράζονται με τον ψεκασμένο το ίδιο παχνί· άντε, κλωτσώντας πότε πότε ο ένας τον άλλον…).

(φωτογραφία: ενώ ο δεξιά, που έχει μια ρημαδοκυβέρνηση, κοιτάει το μέλλον, ο αριστερά, που έχει ένα καλό πακέτο εξουσίας, κοιτάει το τραπέζι. Εκεί είναι απλωμένο το ταμπλώ της monopoly…)

Ιδανικοί σύμμαχοι 1

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Είναι, μεν, κάπως παλιό, αλλά ταυτόχρονα είναι διαρκούς σημασίας. Στις 25 του περασμένου Ιούλη η βουλή της αιγύπτου (δηλαδή οι μαριονέτες του δικτάτορα χασάπη Sisi) ψήφισε τον νόμο υπ. αριθμόν 161 που δίνει στον στρατηγό Sisi την απόλυτη εξουσία να παρέχει ειδικά προνόμια στους καραβανάδες του. Συμπεριλαμβανόμενης της πλήρους ασυλίας έναντι της παραπομπής τους σε δίκες για εγκλήματα που έχουν κάνει. Σύμφωνα με το νόμο ο Sisi θα μπορεί να αποδίδει στους καραβανάδες που θέλει το status υπουργών (σε ότι αφορά μισθούς και συντάξεις…), με όλες τις επιπλέον ασυλίες και τα πλεονεκτήματα (δηλαδή την ασυλία) διπλωματικών υπαλλήλων όταν ταξιδεύουν εκτός αιγύπτου. Έτσι ώστε να μην κινδυνεύουν να συλληφθούν ούτε εκεί.

Σ’ αυτήν την εντυπωσιακή «κοινοβουλευτική απόφαση» νομιμοποιείται η χούντα, μέσω της παραγραφής των εγκλημάτων της ως ένα χρονικό σημείο. Ο νόμος 161 προβλέπει πως οι καραβανάδες απαλλάσσονται αυτόματα για οποιοδήποτε έγκλημα έχουν κατηγορηθεί ή θα κατηγορηθούν μελλοντικά ότι διέπραξαν μεταξύ 19 Φλεβάρη του 2011 (είχε ξεσπάσει ήδη η επανάσταση της 25ης Γενάρη) και 23 Γενάρη του 2012, καθώς και μεταξύ 3 Ιούνη του 2013 (η μέρα του πραξικοπήματος που έφερε τον Sisi στην εξουσια) και 1 Γενάρη του 2016.

Τι εγκλήματα έχει κατηγορηθεί ότι έκανε ο αιγυπτιακός στρατός σ’ αυτές τις περιόδους; Πολλά. Τα βίαια τεστ παρθενίας σε γυναίκες διαδηλώτριες που έδεναν οι μπάτσοι στην πλατεία Tahrir· την φονική καταστολή διαδηλωτών στο Maspero· τον ξυλοδαρμό και την δολοφονία διαδηλωτών στις συγκρούσεις έξω απ’ το υπουργείο εξωτερικών και στην οδό Mohamed Mahmoud· και την σφαγή τουλάχιστον 1000 αντιχουντικών διαδηλωτών μέσα σε λίγες ώρες στις 30 Ιούνη του 2013 στα sit-ins στις πλατείες Rabba al-Adawiya και Nahda.

Δε νομίζετε ότι μαζί με το ρατσιστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και τις πάντα φονικές / ιμπεριαλιστικές ηπα, αυτή η χούντα αποδεικνύει διαρκώς ότι συμπληρώνει ΕΠΑΞΙΑ την ιδανική τριπλέτα συμμάχων του ελλαδιστάν;

Ή μήπως φτάνει στα ρουθούνια σας η μυρωδιά του αίματος των Άλλων και η υποψία πως με τέτοιους συμμάχους το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βρίσκεται – προσπαθώντας να σύρει μαζί του και όλους εμάς, τους υποτελείς – ως τα γόνατα μέσα στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα – με προοπτικές “και σ’ ανώτερα”;

(φωτογραφία: η αφίσα είναι του περασμένου Μάρτη· και όσα έχουμε πει ισχύουν!)

Ιδανικοί σύμμαχοι 2

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Έχει γίνει πια τόσο αυτονόητος ο συνεταιρισμός αυτής της συμμορίας, ώστε να μπορεί να περιγράφεται με το πιο αθώο ύφος του κόσμου. Να, για παράδειγμα:

Στον απόηχο των απειλών της τουρκίας για το αιγαίο (…) και την κύπρο (…) ο κύπριος υπουργός εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης θα γίνει σήμερα δεκτός στο state department από τον αμερικανό ομόλογό του Μάικ Πομπέο, σε μια κρίσιμη συγκυρία…

Επίσης, τον επόμενο μήνα είναι προγραμματισμένη συνάντηση ηπα – ελλάδας στην Ουάσιγκτον, με αντικείμενο την στρατηγική σχέση των δύο χωρών, και ενώ έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διεύρυνση της τριμερούς συνεργασίας ελλάδας, κύπρου, ισραήλ, με την προσθήκη και της αμερικής. Η δημιουργία αυτού του τετραμερούς σχήματος θα έχει πολλαπλά οφέλη για τους ίδιους τους συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανόμενων και των ηπα…

… Η αμερικανική κυβέρνηση ήδη επεξεργάζεται την προοπτική μιας τετραμερούς συνάντησης ηπα – ελλάδας – ισραήλ – κύπρου. Αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο επίπεδο των υπουργών εξωτερικών, όπου η ιδιαιτερότητα της παρουσίας δύο πρωθυπουργών – Τσίπρας, Νετανιάχου – στην ηγεσία των υπουργείων εξωτερικών των χωρών τους «διευκολύνει»…. Είναι εφικτό και ωφέλιμο για όλους στις ετήσιες τριμερείς συναντήσεις των ηγετών ελλάδας, κύπρου και ισραήλ να εκπροσωπείται και η αμερική….

Αυτά είναι «δημοσιογραφικές απόψεις» απ’ την χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Και δεν θα έπρεπε να τους δίνει κανείς μεγαλύτερη σημασία, αφού είναι ένα κράμα «εθνικών ελπίδων» και γνωστών ιμπεριαλιστικών κινήσεων, ελληνικών, αμερικανικών, ισραηλινών. (Για κάποιο λόγο που μας διαφεύγει έχει παραλειφθεί η χούντα του Καΐρου).

Ωστόσο, ακόμα και μέσα από δημοσιογραφικές κοινοτοπίες, «ζυμώνεται» η «φυσιολογικότητα» του εγκληματικού συνεταιρισμού που αποτελεί την εξωτερική πολιτική της «εθνικής γραμμής».

Ένας αληθινός σουλτάνος

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Αν το ελλαδιστάν θέλει να κάνει τον Erdogan να σκάσει απ’ το κακό του, έχει πλέον μια ευκαιρία με τέσσερα γράμματα: Ομάν!!

Τι μπορεί να προσφέρει το ομάν στη διψασμένη για αιμοβόρους συμμάχους Αθήνα; Κατ’ αρχήν μόλις πρόσφατα το Λονδίνο δήλωσε ότι θα φτιάξει εκεί βάση. Άρα ανοίγει τον δρόμο. Αμέσως μετά (πριν λίγες ημέρες δηλαδή) ο σύμμαχος Netanyahou, τσουπ-τσουπ, έκανε κι αυτός την πρώτη του επίσκεψη στην πρωτεύουσα Muscat, αν και δεν υπάρχουν επίσημες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο κράτων… (Αφού είναι εκεί οι δημιουργοί του ισραηλινού κράτους, γιατί να μην είναι και το ίδιο;). Είναι κι αυτό ένα συν.

Εν τέλει, μπορεί να θέλει να αγοράσει το ομανέζικο παλάτι τίποτα χιλιάδες (οβίδες), αν έχουν ξεμείνει ακόμα στις ελληνικές αποθήκες: πάρε οβίδες κι άστες, κι αν θυμώσεις πιάστες – που λέει μια ελληνική παροιμία…

Το σημαντικότερο όμως είναι αυτό: το αφεντικό του ομάν δεν είναι σεΐχης ή εμίρης όπως αλλού στις πετροχούντες της περιοχής. Είναι σουλτάνος! Είναι ο σουλτάνος Qaboos bin Said al Said, και είναι ο απόλυτος κι ακλόνητος μονάρχης του ομάν απ’ το 1970. Είναι ο μοναδικός σουλτάνος (κάποτε το σουλτανάτο του ομάν είχε μεγάλη επιρροή, μέχρι κι εκεί που τώρα είναι το πακιστάν…) που υπάρχει πλέον· και κανείς έτερος πλην αυτού.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ πρέπει να φτάσει οπωσδήποτε ως τον ινδικό· αλλιώς θα είναι λειψός. Κι αν οριστικοποιηθούν τα προβλήματα με τον τοξικό (ο «ψευτο»σουλτάνος Erdogan το δουλεύει το πράγμα…) θα πρέπει να υπάρχει εναλλακτική.

Ομάν και queue καμήλας (αντί για ξερό ψωμί)!!! Που λέει ο λόγος.

(φωτογραφία: ο σουλτάνος κάνει ξενάγηση στον Netanyahu…)

Σιγά μην τον άφηναν

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Στην πρώτη γραμμή; Στόχος. Στην πρώτη γραμμή και γνωστός (διεθνώς, έστω σαν εικόνα); Δέκα φορές στόχος. Οι ελεύθεροι σκοπευτές / δολοφόνοι του ισραηλινού στρατού μπορεί να έκαναν διαγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα σκοτώσει τον Abu Amr – για το ποιος θα πάρει την τιμητική άδεια….

Δεν τον σκότωσαν χτες. Τις σφαίρες τις έφαγε στα πόδια, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην «καλωσύνη» του στρατού των χασάπηδων. Ο «νικητής» που αστόχησε θα πήρε, ίσως, την μισή άδεια – βραβείο.

Μπορεί να τα καταφέρει, αυτός ή κάποιος όμοιός του, την επόμενη φορά. Ίσως με κάποιον άλλον. Ίσως με κάποιαν άλλη. Ίσως με κάποιον σε αναπηρικό καρότσι. Ίσως με κάποια νοσοκόμα. Ίσως με κάποιον πιτσιρικά.

Όσο έχουν το ελεύθερο να σκοτώνουν αυτό ακριβώς θα κάνουν. Κι αυτό το ελεύθερο το έχουν ήδη για πολύ καιρό ως τώρα.

Πυρετός κυρώσεων 1

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Είναι αλήθεια ότι το ψόφιο κουνάβι είχε απειλήσει πριν λίγους μήνες ότι θα επιβάλει τόσο σκληρή τιμωρία στην Τεχεράνη (στην πραγματικότητα: στους πετροπελάτες της) ώστε να μηδενιστούν οι εξαγωγές πετρελαίου (!!) Όμως αυτή η απειλή συνδεόταν άμεσα με την δυνατότητα της πετροχούντας του Ριάντ να αυξήσει την δική της παραγωγή ώστε να υπάρξει εναλλακτική λύση (για τους πελάτες της Τεχεράνης).

Ένας τέτοιος λογαριασμός ήταν εκτός πραγματικότητας. Πρώτον επειδή το Ριάντ δεν μπορούσε να αυξήσει τόσο την παραγωγή του. Και δεύτερον επειδή για μια σειρά πελάτες της Τεχεράνης (ας πούμε την ινδία) το ιρανικό πετρέλαιο έχει μικρότερα κόστη μεταφοράς σε σχέση με το σαουδαραβικό. Επιπλέον το Πεκίνο, η Άγκυρα και η Σεούλ, εκτός απ’ το κόστος, απέρριπταν τους αμερικανικούς εκβιασμούς.

Αλλά οι “εξαιρέσεις” που παραχώρησε η Ουάσιγκτον σε 8 κράτη (μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν), που τους επιτρέπουν να εισάγουν ιρανικό πετρέλαιο, είναι αφενός για μικρότερες ποσότητες (απ’ ότι ως χτες) και δεύτερον για ένα εξάμηνο. Υποθέτουμε ότι η αυστηρή υπερδύναμη θέλει να (παριστάνει ότι) ελέγχει το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου.

Αυτές οι εξαιρέσεις δίνουν το περιθώριο στο ιρανικό καθεστώς να πανηγυρίζει ότι “οι ηπα ηττήθηκαν” (επειδή δεν επέβαλαν καθολική απαγόρευση). Αλλά τέτοια κορδώματα είναι περισσότερο ενέσεις ηθικού για εσωτερική κατανάλωση παρά η ακριβής πραγματικότητα. Με δεδομένο ότι οι εξαγωγές πετρελαίου (και φυσικού αερίου) αντιστοιχούν στο 80% των εσόδων της Τεχεράνης από εξαγωγές, το να πέσουν απ’ τα 2.125.000 βαρέλια την ημέρα (ο μέσος όρος εξαγωγών το 2017) στα 1.000.000 βαρέλια απο εδώ και στο εξής, θα σημαίνει ετήσια μείωση εσόδων γύρω στα 30 δισεκατομύρια δολάρια (ανάλογα με την τιμή). Είναι ένα ποσό που θα λείψει απ’ το ιρανικό καθεστώς, χωρίς καμμία αμφιβολία.

Ωστόσο, επειδή μιλάμε για σύγκρουση μεταξύ μπλοκ κρατών, και επειδή η Τεχεράνη δεν είναι πλέον “μόνη της”, θα δοκιμαστούν (with a little help from friends…) διάφορα κόλπα – ας τα ονομάσουμε «λαθρεμπόριο», με την τυπική και όχι την ηθική έννοια της λέξης. Ένα απ’ τα κλειδιά της αμερικανικής τιμωρίας είναι το κατά πόσον μπορεί όντως να ελέγχει τις ποσότητες πετρελαίου που θα εξάγονται, όταν οι πληρωμές δεν θα γίνονται σε δολάρια ή μέσω του swift…

Κι εκεί είναι που οι εξελίξεις τρέχουν γρηγορότερα απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις. Εφόσον Μόσχα και Πεκίνο έχουν σε λειτουργία «κλώνους» του swift που δεν ελέγχονται απ’ την Ουάσιγκτον, κι εφόσον η ε.ε. έχει αποφασίσει να κάνει κάτι αντίστοιχο, το πιθανότερο είναι ότι οι πωλήσεις του ιρανικού πετρελαίου θα πέσουν μεν, όχι όμως στο δραματικό βαθμό που θα ήθελε η Ουάσιγκτον.

Γίνεται, σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή, ένα είδος οικονομικού ανταρτοπολέμου – απέναντι στην Ουάσιγκτον…

Πυρετός κυρώσεων 2

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Επειδή (προφανώς) οι αξιωματούχοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού καταλαβαίνουν ότι το να επαναφέρουν μονομερώς σε ισχύ τις προ συμφωνίας του 2015 “κυρώσεις” κατά της Τεχεράνης δεν θα είχε πια σπουδαία αποτελέσματα (επειδή τώρα είναι αρκετοί και αρκετά ισχυροί εκείνοι που δεν πρόκειται να υπακούσουν), έβαλαν και “καπάκι”. Τριακόσιες (300) επιπλέον ποινές σε “οντότητες” του ναυτιλιακού, πετρελαϊκού, ασφαλιστικού και τραπεζικού τομέα του ιρανικού καπιταλισμού.

Αυτή η εκτόξευση και η ρητορική που την συνοδεύει προδίδει κάτι σαν “ιερή λύσσα” εκ μέρους της Ουάσιγκτον· “ιερή λύσσα” που δεν προέρχεται απλά απ’ την αυξανόμενη επιρροή (στη μέση Ανατολή) της Τεχεράνης. Για την ακρίβεια αυτή η εκθετική εκτόξευση ποινών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις διεθνείς συμμαχίες του ιρανικού καθεστώτος (με Μόσχα, Πεκίνο, Άγκυρα, Ντόχα). Συνεπώς η “ιερή λύσσα” της στοχοποίησης της Τεχεράνης είναι έμμεση αλλά σαφής παραδοχή της αμερικανικής αδυναμίας να την στριμώξει αποτελεσματικά.

Αν στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι η Τεχεράνη είναι “ο αδύνατος κρίκος” στην τωρινή σύνθεση του ευρασιατικού μπλοκ κάνουν λάθος. Η αποτυχία του αμερικανικού σχεδιασμού στη συρία και στο ιράκ θα έπρεπε να τους το έχει δείξει…

Η αποτυχία φωτίζεται απ’ αυτήν την ιδιοτελή ανισορροπία: τρελές κυρώσεις στο ιρανικό καθεστώς· τουμπεκί ψιλοκομμένο απέναντι στο σαουδαραβικό, ακόμα και με ένα Khashoggi σε φέτες: όταν ένα ιμπεριαλιστικό κράτος πουλάει ύμνους σε ανώτερες αξίες και αναγκάζεται σε τόσο χοντροκομένη διαχείριση, «κτυπάει στο μάτι» – σ’ όλον τον πλανήτη. Το «ή μαζί μας ή εναντίον μας» ακούγεται πια από θέση αδυναμίας. Όχι επειδή υπάρχουν κράτη φίλοι του δίκαιου. Καθόλου! Αλλά επειδή όταν πέφτουν οι μάσκες της δύναμης (μέσα απ’ την χοντροκομμένη ιδιοτέλεια), όταν καταρρέουν τα καλοπροβεβλημένα επί δεκαετίες προσχήματα, ο βασιλιάς έχει κατεβάσει τα βρακιά του.

Πυρετός στην άμμο

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Μοιάζει fiction, αλλά υπάρχουν ήδη μερικά στοιχεία του. Όπως, για παράδειγμα, η εισβολή του Ριάντ και του Ντουμπάι στην υεμένη – ενός ενδοαραβικός πόλεμος, που πριν μερικά χρόνια θα ήταν αδιανόητος.

Και να το σουρρεαλιστικό του ενδεχόμενου: ένας διευρυμένος ενδο-αραβικός πόλεμος, με συμμετοχή όλων των σειχάτων, εμιράτων, βασιλείων, χουντών, ό,τι σκατά έχει εγκαθιδρυθεί στην περιοχή τέλος πάντων. Η υλική βάση σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν η μειούμενη “στρατηγική αξία” των πετρελαίων, άρα η ανάγκη για έλεγχο ή καταστροφή πετρελαιοπήγαδων. Η ιδεολογική βάση θα μπορούσε να είναι ο έλεγχος στους μουσουλμανικούς “ιερούς τόπους”, στη Μέκκα και στη Μεδίνα. (Κρυφοί guest stars; Μαντέψτε…)

Μοιάζει πράγματι απίθανο. Αλλά μπορεί να πετύχει κανείς, εδώ ή εκεί, δημαγωγούς να υποστηρίζουν πως αυτό που απέτυχε βορειότερα (στη συρία και στο ιράκ) ίσως ξαναδοκιμαστεί νοτιότερα (στην αραβικη χερσόνησο): η “δημιουργική διάλυση”.

Έτσι κι αλλιώς όμως, η περιοχή, κάτω απ’ το βάρος της εξελισσόμενης αλλαγής Ενεργειακού Παραδείγματος του καπιταλιστικού βορρά και σε αναζήτηση “νέας χρησιμότητας”, έχει αρκετά στοιχεία για να γίνει βαλκάνια των αρχών του 20ου αιώνα.

Ο τοξικός μπορεί να αποδειχθεί πιο χασάπης απ’ ότι ως τώρα· κι ως τώρα δεν είναι καθόλου “λίγος” σ’ αυτή τη δουλειά…